สายใยรักที่มีมากกว่าคำว่าเพื่อน

ลำดับตอนที่ #2 : การกลั่นแกล้งที่โหดร้าย

......พักกลางวัน.....

     ในขณะที่ฉันกำลังกินข้าวพร้อมกับเคกิและคังโซนั้น น้ำแกงอุ่นๆก็ถูกประเคนมาใส่ด้านหน้าของฉัน แต่ก็ยังโชคดีที่ตอนนั้นคังโซแกล้งฉัน ฉันจึงหันไปด่าเขาทำให้หน้าของเธออดลิ้มรสแกงจืดสาหร่าย

เคกิและคังโซลุกขึ้นและหันไปมองหญิงสาวคนนั้นทันที ตาของทั้งสองแทบจะทำให้ร่างของหญิงสาวแข็งทื่อเหมือนถูกสาปเลย

     หญิงสาวผมยาวตรงสลวย ผู้ที่เป็นที่หมายปองของหนุ่มทั้งในโรงเรียนและนอกโรงเรียน หญิงสาวที่เปลี่ยนเพื่อนชายเป็นว่าเล่นจนโดนขนานนามว่า คลาสสิโนวี่สาว....เยฮอง...

     เอาแล้ว ผีบอดี้การ์ดหน้าหล่อเข้าสิงนายสองคนนี้แล้ว เยฮองเธอโดนฆ่าแน่ๆแต่ไม่เป็นไร don’t worry

      ฉันจะเป็นเจ้าภาพพิธีให้เธอวันหนึ่ง เธออยากได้เป็นข้าวต้มหรือกระเพาะปลาดี เอาเป็นกระเพาะปลาดีกว่าเนอะดูไฮโซดี อ้อ!แล้วจะเอากระดูกเธอไปลอยอังคารที่แม่น้ำฮวงโหให้ด้วย 5555+ ( นางเอกเราบ้าไปแล้วน้าค้า ถามเองเออเอง จบ ! =.= ”)

“ขอโทษนะจ๊ะซามิจัง ฉันไม่ได้ตั้งใจเลยนะเนี่ยไม่ตั้งใจเล้ย” เยฮองทำเสียงเศร้าๆแล้วทำสายตาแบบว่าสำนึกผิดมากๆๆ

      ยัยนี่เล่นละครเป็นตัวอิจฉาได้เลยนะเนี่ยไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจให้โดนแค่นี้อ่ะดิ กะให้โดนหน้าช้านใช่ม้า นั่นฉันเห็นนะรอยยิ้มเยาะเย้ยของเธอ (ประมาณแบบว่าเตี้ยกว่าเขาไง= =”)

     เคกิ คังโซ อัดมันเลย ฮุ้ยเล่ ฮุ้ยเล่ อัดมัน (มันใช่เวลามั้ยเนี่ย -- _--)

            “เคกิจ๋า คังโซจ๋า โดนเธอมั้ยเนี่ย” เยฮองพูดพลางทำท่าจะเดินเข้ามาใกล้ๆ นั่นแน่ธาตุแท้โผล่ออกมาแล้ว จัดการเลยเพื่อนรักของฉัน

“หยุดแสแสร้งได้แล้ว ไม่ตั้งใจอะไรโดนขนาดนี้” นั่นเคกินายอ่านใจฉันออกหรือไงนะ

“ใช่ ถ้าเมือกี้ยัยนี่ไม่หันมาคุยกับฉัน ไม่ต้องโดนลวกจนเสียโฉมเลยหรือไง !!!!” (เกินไปไหมแค่น้ำแกงอุ่นๆเอง) คังโซตวาดออกไป

     นายสองคนนี่เข้ากันเป็นฉิ่งเป็นฉาบเลยเหมาะเป็นคู่ใจนะเนี่ยแต่ด่าได้ตรงใจฉันชะมัด   ฉันปล่อยให้นายเคกิและคังโชด่าเยฮองไปเรื่อยๆ ส่วนฉันน่ะหรอก็จะเป็นนางเอกห้ามทัพให้ไง (แอบเลวนะเนี่ย)

            “พอแล้วทั้งสองคน อย่ามีเรื่องกันเลยน้า ที่อยู่ตรงหน้านายน่ะผู้หญิงนะถือว่าฉันขอ” เป็นไงคะนางชะไม่มีล่ะสิ 555+ ( ผู้แต่งเริ่มหมันไส้นางเอกนิดๆเดี๋ยวจะโดนปลด)

     อันที่จริงฉันก็ไม่อยากมีเรื่องกับเยฮองหรอกเพราะใครๆก็รู้ว่าเธอมีเส้นสายในโรงเรียนมาก แทบจะสามารถเอาใครออกได้เลยก็ว่าได้

     ฉันเดินไปห้องพยาบาลพร้อมกับคังโซ เคกิบอกว่าพอดีติดธุระกะทันหัน มีเรื่องที่ต้องสะสางนิดหน่อยเดี๋ยวจะตามไป ฉันที่ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้วจึงกลับหันเดินไปห้องพยาบาลทันที ส่วนคังโซ เขามองหน้าเคกิพร้อมกับส่ายหัวน้อยๆให้เคกิที่พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ เมื่อคังโซที่รู้เพื่อนของตนจะทำอะไรพยักหน้าเขาก็ไม่อยากเซ้าซี้อะไรให้มากความอีกจึงวิ่งมาเดินคู่ฉัน

     เมื่อใกล้จะถึงห้องพยาบาล คังโซก็ดึงมือของฉันไว้     ฉันไม่ฆ่าตัวตายหรอกน่าเขาเดินอ้อมมาหน้าฉันแล้วย่อตัวลงมาให้ระดับสายตาเขากับฉันตรงกัน ถึงแม้ฉันกับเขาจะสนิทกันแต่เมื่อถูกจ้องอย่างนี้ฉันก็อดที่จะรู้สึกเขินไม่ได้ ฉันจึงป็นฝ่ายหลบสายตาเขาก่อน

            “เป็นอะไรล่ะ ยัยบ๊อง ทำหน้าอย่างกับโถส้วมที่มีคนอึลงไป” หน้าฉันเป็นอย่างนั้นจริงหรอเนี่ย TT .TT

            เปรียบได้เห็นภาพมากเลยขอบคุณนะ  ฉันเลือกที่จะไม่ตอบ คังโซถอนหายใจก่อนจะจับมือถือแล้วเราก็เดินไปยังห้องพยาบาลต่อ

            .............ห้องพยาบาล..........

    เมื่อครูพยาบาลเห็นสภาพของฉัน เขาก็ไม่ได้ถามอะไรมากความแต่กลับเปิดตู้แล้วหยิบเสื้อเซิ้ตสีขาวให้แทน ก่อนจะก้มไปหาสิ่งอื่นต่อ

            “เอ่อ ไม่รู้ว่ากางเกงสำรองมันอยู่ไหนหมด เธอใส่กางเกงรัดรูปที่ป้องกันโป๊อยู่รึเปล่า”

            “เอ่อ ค่ะ” ฉันเอ่ยออกไป ครูคะคงไม่ให้หนูใส่กางเกงรัดรูปอย่างเดียวจริงๆใช่มั้ยค้า มันสั้นแค่เศษหนึ่งส่วนสามของน่องหนูเองน้า อย่างนี้ขาขาวยัวะที่ไม่เคยมีใครได้เห็นยกเว้นครอบครัวของช้านนนนน ก็โผล่ออกมาโชว์อวดสายตาประชาชีน่ะสิ แงงงงงไม่เอาด้วย >_<

            “แต่ครูคะ.......”

            “อย่างนั้น เธอก็เข้าไปเปลี่ยนได้แล้ว” ครูเอ่ยตัดฉันแล้วผลักฉันเข้าไปในห้องน้ำ แงงงเอาจริงหรอคะครู หนูยังไม่พร้อม (เกินไป)  ฉันออกมาในชุดเสื้อยืด กางเกงรัดรูป โดยเดินออกมาในท่าทุลักทุเลกล่าวคือพยายามใช้มือบังต้นขาเอาไว้ แต่เดินไม่กี่ก้าวคังโซก็นำร่างมาบังตัวฉันไว้ เขาถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกแล้วมาพันไว้ที่เอวของฉัน ทำให้ปลายเสื้อปิดลงมาที่ต้นฉันพอดี เอ่อตอนนี้เขาอยู่ในท่ากอดฉันล่ะ >.<

            “เธอจะอายทำไม รู้มั้ยว่าตอนนี้เธอหน้าแดงขนาดไหน” คังโซก้มลงมากระซิบที่หูของฉัน อ้ายยยยยยอีตาบ้านายทำอย่างนี้หน้าฉันก็ยิ่งแดงสิยะ
 

      ฉันยื่นชุดให้คุณครู ซึ่งเธอรับไปแต่ไม่วายมองมาที่เสื้อคลุมที่พันเอวอยู่สลับกลับใบหน้าที่ยังไม่หายแดงของฉัน ก่อนจะเดินออกจากห้องพยาบาลไป

            “ขอบคุณนะ เอ่อสำหรับเสื้อน่ะ”

            “อือ”

     ฉันล้มตัวลงนอนโดยร่างซุกเข้าไปในผ้าห่ม อือสบายจังเลยง่วงแล้ว ของีบสักแปปน้าเหนื่อยมากมาย    คร๊อกฟี่zzzz    คร๊อกฟี่zzzz ....

 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------