520 Room #hunhan

" นี้จ้ะหนู ห้องนี้ป้าเพิ่งทำความสะอาดเสร็จสดๆร้อนๆ "

" ขอบคุณครับ "

   เต้าหู้ โค้งขอบคุณเจ้าของหอพักแสนใจดีที่อุตส่าห์รับนักศึกษากลางเทอมอย่างเขา

ที่จริงแล้วเต้าหู้ก็ไม่ได้อยากจะอยู่หอพักเพราะกลัวผีมาแต่กำเนิด แต่ด้วยกิจกรรมของน้องปีหนึ่งที่หนักหน่วงบวกกับระยะทางกลับบ้านที่แสนยาวนาน ทำให้ทางบ้านตัดสินใจให้เต้าหู้อยู่หอพักที่มีความสะดวกสบายกว่า

     ร่างบางหยิบคีย์การ์ดที่สลักเลข 404 ขึ้นมาก่อนจะผลักประตูไม้ขัดเงาเปิดออก ภายในเป็นห้องถูกตกแต่งด้วยของสไตล์โมเดิร์นเป็นส่วนใหญ่ และแบ่งแยกห้องนอน ห้องครัว และห้องกินข้าวอย่างจัดเจน มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน

     ทันทีที่ก้าวเข้าห้องร่างเล็กรีบจัดข้าวของที่ป๊าม๊ายัดใส่กระเป๋าเป็นกระสอบทันที รวมทั้งซื้ออาหารมาตุนเป็นเสบียงจากร้านสะดวกซื้อ

     กว่าทุกอย่างจะเสร็จก็ล่วงเลยเข้าช่วง พลบค่ำ เต้าหู้หยิบผ้าขนหนูเช็ดผมตัวเองอย่างลวกๆก่อนจะนั่งเล่นโทรศัพท์บนเตียง

เบค : เต้าหู้

เบค : ทำรัยอยู่ววววว

หู้ๆ : กำลังจะนอนแล้ว

เบค : จะมาชวนดูหนังผีอ่ะ

หู้ๆ : ขอบาย

     เต้าหู้วางโทรศัพท์ไว้ข้างเตียงก่อนจะปิดไฟลง ทั้งห้องมืดแต่ก็ยังมีแสงจากพระจันทร์ส่องเข้ามาที่หน้าต่างอีกฟากนึงทำให้เขายังอุ่นใจ ร่างเล็กหยิบผ้าปิดตาจากลิ้นชักขึ้นมาสวมนอนและเข้าสู่ห้วงนิทรา

แกร๊ก.. แกร๊ก.. แกร๊ก...

    เสียงรบกวนข้างหูดังอยู่เป็นระยะตั้งแต่ตีสองจนกระทั่งตีสาม แต่เสียงนั้นก็ยังไม่มีวี่แววจะเบาลง

  เต้าหู้พยายามที่จะคิดว่าอาจจะเป็นเสียงข้างห้องแต่เพราะเป็นคนกลัวผีเลยตอนนี้เสียงสวดมนตร์ที่เพี้ยนๆของคนตัวสั่นจึงดังกลบเสียงอื่นๆจนหมด

ห้องมืดสนิท...

    แม้กระทั่งแสงจันทร์ยังถูกเมฆดำก่อตัวขึ้นปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า...

นี้มันยิ่งกว่าหนังผีอีก

     เต้าหู้ทำใจกล้ามุดตัวออกมาผ้านุ่มผืนใหญ่ มองไปรอบๆห้องช้าๆพลางคิดว่าถ้าเป็นเสียงข้างห้องจริงๆตอนเช้าเขาจะไปโวยให้หูดับเลย

ตึกตัก ตึกตัก

แอ๊ด

      ทุกจังหวะการก้าวเท้าไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไปเมื่อเสียงนั้นค่อยๆดังขึ้นราวกับจะสื่อว่า...

เขากำลังเข้าใกล้สิ่งนั้นขึ้นเรื่อยๆ

เรื่อยๆ...

เรื่อยๆ...

กึก

     เสียงฝีเท้าหยุดลงทันทีเมื่อสายตาของเต้าหู้เห็นบางอย่าง

เป็นเงาดำขนาดใหญ่...

      เขาอาจจะกลัวจนสติฟั่นเฟืองก็ได้! ร่างเล็กยกมือขยี้ตาเบาๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง

      เขาเห็นร่างสูงใหญ่กำลังนั่งอยู่บนพื้นห้อง

ร่างเล็กรู้สึกเหมือนว่าขาเขาควบคุมไม่ได้ น้ำตาสีใสก่อตัวขึ้นจากความกลัว

      แม้จะมีม่านน้ำตากั้นอยู่ แต่ภาพตรงหน้าก็ยังชัดเจน เงานั้นกำลังเข้ามาใกล้เขา ยิ่งเงาดำหยุดอยู่ตรงหน้า สติเขาก็ยิ่งเลื่อนลอย

และดับไปในที่สุด...

      แสงแดดธรรมชาติส่องผ่านผ้าม่านผืนใหญ่เข้ากระทบใบหน้าหวาน ปลุกคนตัวเล็กให้ตื่นจากห้วงความฝัน

      ร่างบางค่อยๆเปิดเปลือกตาสีไข่มุกขึ้นช้าๆ ก่อนจะปรับโฟกัสให้ภาพตรงหน้าดูชัดเจน เขาตัดสินใจเดินเข้าห้องน้ำและทำใจว่าเรื่องเมื่อคืนคงเป็นความฝันและเรื่องละเมอ

      เต้าหู้เลือกหยิบโจ๊กสำเร็จรูปพร้อมนมช็อคโกแลตกล่องใหญ่เป็นมื้อเช้าที่เรียบง่าย มือเล็กหยิบช้อนพลาสติกตักอย่างพอดีคำ

" เฮ้ "

หันซ้าย (-- ) หันขวา ( --)

" ข้างหลัง "

   ร่างบางเลือกจะค่อยๆหันหน้าไปด้านหลังตัวเอง และทันใดนั้นเอง เขาก็เห็น

เทพบุตร...

     เต้าหู้แอบกลืนน้ำลายเบาๆให้กับร่างสูงใหญ่ตรงหน้า ผมสีดำสนิทผสมโครงหน้าแนวฝรั่ง รูปร่างสูงโปร่ง เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนต์สีดำ

พระเจ้า...

" สุดหล่อเป็นใครหรอ แอบเข้าห้องเราแบบนี้ได้ยังไง นิสัยไม่ดี "

     เต้าหู้รีบพูดดัดเสียงสอง พร้อมหยิบผมขึ้นทัดหู และจบด้วยการขยิบตาหน่อยๆให้คนตรงหน้า

ปิ๊งๆ

" นาย...มองเห็นฉันหรอ? "

ฝากติดตามด้วยนะคะ... ♥