วิวาห์ขม

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

/> /> />

บทนำ

                จิระ  ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นในตอนนี้  หัวใจของเขากำลังถูกบีบคั้นอย่างแสนสาหัส   ความจริงมันก็สมควรแล้วที่คนเห็นแก่ตัวแบบเขาจะถูกอดีตภรรยาทำเช่นนี้  เขามันเลว  แม้กระทั่งเธอท้องกับเขาแล้ว  เธอยังกล้ายอมรับการหย่าการเขาอย่างง่ายดาย   แถมยังประกาศอำลาวงการบันเทิงยอมทิ้งสิ่งที่เธอรัก     ทันที่ทีรถจอดเทียบที่บ้านหลังใหญ่  ชายหนุ่มก็ก้าวเท้าเข้าตัวบ้านอย่างรวดเร็ว

                “คุณ!!  หามาใครคะ”  สาวใช้คนหนึ่งวิ่งทำหน้าตื่นออกมาจากสักแห่งของตัวบ้าน  ท่าทางไม่รู้จักเขา  แต่ร่างสูงก็ไม่คิดสนใจ  เสียงเข้มราวกับข่มขู่ถามหล่อนขึ้นทันที

                “คุณญาดาอยูที่ไหน  ไปเรียนเธอว่าฉันมาพบ” สองคมคอยแต่จับจ้องชั้นสองของบ้าน  หวังว่าเสียงของเขาคงดังไปถึงผู้หญิงที่เขา......รักบ้าง......

ถึงแม้จะรู้ตัวสายไปก็ตามเถอะ

                “คุณญาดาไม่อยู่หรอกค่ะ  เธอหน้ามืดล้มในห้องน้ำ  คุณหญิงกับคุณท่านเลยพาไปโรงพยาบาลค่ะ”

พอได้ยินแบบนั้นแล้ว  หัวใจของจีระก็แทบหยุดเต้น  แค่คิดถึงใบหน้าเหยเกของหญิงสาวขึ้นมา  ผู้หญิงจอมโวยวาย  ถือดี  ไม่ยอมคน คนนั้น  คนที่เขาคอยทำร้ายไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตใจ  แต่น่าแปลก  เธอกลับยินยอมให้เขาทำร้ายทุกประการ  จนจีระเองก็แปลกใจ  ว่าเธอทนกับเขาได้อย่างไร

หากแต่วันนี้ชายหนุ่มรู้ซึ่งทุกอย่างแล้ว 

เพราะรักยังไงเล่า  เธอรักเขา  รักจนยอมได้ทุกอย่าง....

ยอมจนถึงวันที่หัวใจของเธอแตกละเอียดย่อยยับ....ในกำมือของเขาเอง

                “ตั้งแต่เมื่อไหร่  เรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง“ เสียงสั่นเครือของชายหนุ่ม  กับประโยคหลังที่ดูเหมือนจะตะโกนมากกว่าทำให้เด็กสาวรีบบอกออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

                “ตั้งแต่สามวันก่อนค่ะ  นอกนั้นแจ่มไม่รู้แล้วค่ะ  แจ่มแค่ไปตามคุณหนูในห้อง  เห็นเธอร้องเจ็บอยู่แจ่มเลยรีบบอกคุณท่านค่ะ  ตอนนี้เห็นว่าคุณหนูเธอปลอดภัยแล้วค่ะ  แต่คุณหนูเล็กในท้องยังต้องคอยดูอาการก่อน  เหมือนว่าจะล้มแรงพอดูค่ะ”

                จีระเดินออกมาจากตัวบ้านจนกลับเข้าไปนั่งในรถได้อย่างไรนั้น  เจ้าตัวก็สุดจะรู้  เขาซบหน้าลงกับพวงมาลัยรถด้วยความเหนื่อยล้า  คิดถึงแต่อดีตภรรยาของตนเอง

ญาดา...คนอย่างเธอจะทนความเจ็บปวดแบบนั้นได้อย่างไรกัน  ตอนนี้เธอจะร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่หรือเปล่า  เธอจะโวยวายหาเรื่องให้พยาบาลปวดหัวมากแค่ไหนกัน  เมื่อไม่มีฉันคอยดุเธออยู่ข้าง ๆ  เธอทนเจ็บได้หรือเปล่า....ญาดา 

ถ้าเป็นไปได้....ฉันอยากจะแบกรับความทุกข์ความเจ็บปวดนั่นมาไว้ที่ตัวฉันเองให้หมด

เธอจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดอะไรอีกแล้ว......ญาดา....ฉันรักเธอเหลือเกิน....