คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : No.พิเศษ [ ความทรงจำของผม ]
ความทรงจำของผม
ตอนนี้ผมอยู่ ม. ต้นครับ ผมเป็นผู้ชายที่หล่อและหน้าตาดีมากเลยล่ะ ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่ใครๆก็ว่าอย่างนั้น และผมเองก็เห็นด้วยกับพวกเขา...ชีวิตของผมมีผู้หญิงเข้ามาจีบเยอะแยะเลย พวกเธอดูน่ากลัวมาก เวลาที่พวกเธอเห็นผมจะพากันวิ่งเข้ามาทักทายบ้าง เอาขนมหรือของขวัญมาให้ผมบ้าง ผมรู้สึกรำคาญพวกเธอจังฮะ...จนวันนึง...
“เราชอบนายนะ!” เสียงผู้หญิงมาสารภาพรักกับผมอีกแล้ว เอ๊ะ...
เธอคนนี้ชื่อ เม็ดส้ม เธอเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยมาก เรียนเก่ง ผมกับเธอเป็นเพื่อนห้องเดียวกัน ผมชอบโดดเรียนบ่อยๆ ก็ได้เธอคนนี้แหละที่สอนโน่นสอนนี่ และเอาการบ้านมาให้ผมลอก [ ผมนี่แย่จังนะ ] จนผมรู้สึกว่าเธอพิเศษกว่าผู้หญิงอื่นๆ แต่ก็นะเธอคงไม่สนใจผมหรอกมั้ง…ผมจึงได้แต่แอบมองเธอ แอบชอบเธอไปเรื่อยๆ ผมเห็นมีหนุ่มๆมาจีบเธอนะ แต่เธอก็ไม่สนใจใครเลย ผมคิดว่าสิ่งที่เธอสนใจน่าจะเป็น....หนังสือกองโตมากกว่า
“เอ่อ....” ผมช๊อคเล็กน้อยนะที่อยู่ๆคนที่ผมชอบก็มาบอกว่าชอบผม
“....” เธอเงียบ เธอคงรอฟังคำตอบของผม
“ไม่เป็นไร...เรารู้คำตอบแล้ว ” เธอพูดขึ้นแล้วกำลังจะเดินจากผมไป ผมเห็นน้ำตาของเธอไหลรินจากตาคู่สวยอย่างช้าๆ
ผมได้แต่ยืนอึ้ง...และแล้วผมก็ตัดสินใจพูดขึ้น...
“เรา.........คบกันนะ” ผมรีบวิ่งไปจับมือเธอไว้และดึงเธอเข้ามากอด ตอนนี้ผมมีความสุขจังครับ ผู้หญิงที่ผมรัก เธอรักผม และเรากำลังจะคบกัน...ผมจะรักและทะนุถนอมเธอที่สุดเลย
หลังจากวันนั้นเราก็คบกันมาเรื่อยๆ มันช่างเป็นช่วงเวลาที่หอมหวานและอบอุ่นมาก จนวันนึง...
“น้องสาว...ไปเที่ยวกับพี่มั้ยจ๊ะ” ผู้ชายวัยรุ่นมากันเป็นกลุ่มเลย ดูท่าทางจะเป็นนักเลง มันมากวนใจแฟนผม
“ เฮ้... พวกนายอย่ามายุ่งกับเธอ” ผมฉุนมากๆ
“อ้ายหมอนี่มันมายุ่งอะไรด้วยว่ะ ... เฮ้ย พวกเองลากมันไปเก็บซะ” หนึ่งในนั้นตะโกนออกมา ดูท่าทางมันคงเป็นหัวหน้าแก๊งค์
พวกมันไม่รู้หรอก ผมน่ะสู้เก่ง ผมอัดมันน่วมทีละคนเลย จนเหลืออ้ายหัวหน้าแก๊งอะไรนั่น มันเตรียมจะวิ่งหนีไป ผมจึงเอาถังขยะปาใส่มัน โอ้...มันแม่นมาก ครอบหัวมันเลยอ่ะครับ ผมสะใจสุดขีด แล้วผมก็ให้พวกมันทุกคนมาคุกเข่าลงต่อหน้าผมกับเม็ดส้ม ผมให้มันพูดพร้อมกัน...
“ข้าน้อยผิดไปแล้ว...ให้อภัยขอน้อยด้วยเถอะครับ” มันพูดเสียงดังพร้อมกันแบบนี้ 10 ครั้ง
ผมพาเม็ดส้มไปส่งที่บ้าน เธอดูตกใจและกลัวมากๆ ผมกอดและปลอบเธอไว้ ...เธอเป็นผู้หญิงบอบบาง และอ่อนต่อโลก มีแต่ผมเท่านั้นครับที่จะดูแลเธอได้...ต้องเป็นผมเท่านั้น…
ผ่านไป 1 อาทิตย์แล้ว พรุ่งนี้จะครบรอบ 100 วันของเรา ผมจดจำทุกอย่างที่เรามีร่วมกัน สิ่งของ ถ้อยคำ เวลา...ผมรักเธอมากจริงๆนะ วันนี้ผมจึงตั้งใจจะไม่ไปพบเม็ดส้ม เพราะผมจะทำอย่างอื่นเพื่อเธอ ทุกๆวันของผมมันเพื่อเธอเท่านั้น...!!
ผมเดินไปหาซื้อแหวนคู่ 2 วง มันเป็นแหวนที่เรียบแต่ดูดีมากเลย ...พอผมซื้อแหวนเสร็จก็เดินอย่างอารมณ์ดีเข้าบ้านไป ผมนอนไม่หลับเพราะไม่ได้เห็นหน้าเม็ดส้ม ผมคิดถึงเธอจังครับ ผมจึงตัดสินใจโทรไปหาเธอ แค่ได้ยินเสียงก็ยังดี
“คิดถึงจังฮะ...” นั่นคือคำทักทายแรกของผมในวันนี้
“อืม” เม็ดส้มพูดแค่นั้น เสียงเธอดูเศร้าจนผมใจหาย
“ไม่คิดถึงเราเลยหรอ” ผมถามเธอ...ผมมั่นใจมากเธอจะต้องคิดถึงผม แล้วผมก็หยิบแหวนคู่ของเรามาดู
“ไม่!!??.” เธอตอบชัดเจน
“….” ผมเงียบ ผมคงได้ยินผิดไปใช่ไหม หรือเธอกำลังล้อผมเล่นอยู่
“ฮ่าๆ เล่นมุกนี้เลยนะ จะแกล้งอะ....” ผมยังพูดไม่ทันจบเธอก็แทรกขึ้น..
“เราเลิกกันเถอะ!!!” แหวนหลุดจากมือผม มันหล่นไปอยู่ที่พื้น
สมองผมหยุดทำงานชั่วขณะ ตัวผมแข็งทื่อเป็นหิน ร่างกายผม...มันแทบจะระเบิดออกมา และที่เจ็บปวดที่สุด
ตอนนี้.......หัวใจของผม... มัน กำ.. ลัง.. จา.. ตาย...!!!
เม็ดส้มวางสายไปทันที ผมอยากฟังมากกว่านี้ ผมอยากรู้เหตุผล ทำไมเราต้องเลิกกัน ทำไม ?? ผมมันไม่ดีพอใช่ไหม ผม....เฝ้าคิดถึงช่วงเวลาของเรา หากผมทำอะไรผิดไป ผมยินดีปรับปรุง ขอเพียง...โอกาสสำหรับผมเท่านั้น…
ผมตัดสินใจหาโอกาสให้ตัวเอง ผมวิ่งออกจากบ้านไปพร้อมกับแหวนรักของเรา แน่นอนจุดหมายปลายทางของผมคือ บ้านของแฟนผม บ้านของคนที่ผมรัก...
“แฮ่ก ๆ ๆ ๆ” ผมหอบตัวโยนอยู่หน้าบ้านเม็ดส้ม
“อ้ะ!!...” ผมเห็นผู้ชาย 2 คนยืนคุยกับเม็ดส้มของผม พวกนั้นเป็นใครกัน!? แล้วมาทำอะไรบ้านแฟนผมดึกๆแบบนี้ ผมจึงซุ่มอยู่แถวหน้าบ้านและแอบฟังบทสนทนา
“ขอร้องเถอะ...ปล่อยฉันไปเถอะนะ ได้โปรด...” เม็ดส้มของผมกำลังร้องไห้อย่างหนัก ผมต้องอดทน นั่งดูหยดน้ำตาของเธอที่ไหลลงอาบแก้ม ผมเจ็บไปพร้อมกับเธอ...
“ อย่าฝัน...ฉันติดใจเธอแล้วล่ะ” ผู้ชายคนนึงพูดขึ้น พลางเอามือมาจับที่แก้มของแฟนผม อื้อ...ผมว่าผมเคยเห็นมันนะ แต่ผมนึกไม่ออกว่าเมื่อไหร่ ที่ไหน...
“เลวที่สุด!!!” เม็ดส้มปัดมือมันออกไป และกำลังจะวิ่งเข้าบ้านของเธอ
“นังนี่!! ” ผู้ชายอีกคนจับผมเธอแล้วดึงเธอออกมา
ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้วครับ อ้ายเลว 2 คนนั้นมันต้องตายวันนี้แน่ ผมวิ่งไปที่ที่ 3 คนยืนอยู่ แล้วดึงเม็ดส้มมายืนข้างผม หลังจากนั้น ผมก็ต่อยๆๆๆๆอย่างไม่คิดชีวิต เลือดของมันสองคนไหลหยดเต็มหน้าประตูบ้าน ผมต่อยจนตัวเองหมดแรง แล้วนั่งลงข้างๆเม็ดส้ม เธอกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น ผมกอดเธอไว้แน่นที่สุดเท่าที่กำลังผมเหลือ ...
“ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่เป็นไรนะ คนดี” ผมพูดกับเธอวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น
“….” เม็ดส้มเงียบ ไม่มีคำพูดใดหลุดจากปากเธอคนที่ผมรัก
“หึ หึ อ้ายโง่เอ๊ย !! แกกำลังกอดผู้หญิงของคนอื่นอยู่ไม่รู้รึไง อยากจะหัวเราะให้ฟันหักเว้ย...ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ” เอ่อๆ ตอนนี้ฟันแกหักไปตั้งหลายซี่แล้ว ยังไม่รู้ตัวอีก ปัญญาอ่อนจริงๆ ผมคิดพลางมองดูฟันที่จมกองเลือดนั่น
“หยุดนะ!!!!” เม็ดส้มในอ้อมกอดผมตะโกนสุดเสียง เธอตัวสั่นมาก ผมเลยกอดเธอแน่นกว่าเดิม
“เหอะ !! แกรู้ไว้นะ แฟนแกน่ะ เป็นของฉันแล้ว” มันพล่าม
“....” ผมเงียบ หมะ...หมายความว่าไง ผมช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน ผมมองหน้าเม็ดส้ม เธอหลบสายตาผม นั่นแปลว่าเธอ....
“ใช่... ฉันไม่คู่ควรกับนายอีกต่อไปแล้ว ลาก่อนนะ...” เม็ดส้มหอมแก้มผมเบาๆ เธอค่อยๆลุกขึ้นและวิ่งออกจากบ้านไป
ผมไม่รู้ควรทำยังไง...ผมสับสนเหลือเกิน ทำไมเรื่องของเราต้องเป็นแบบนี้ ทำไม ทำไม ทำไม ...???
“สมน้ำหน้า!! ดีแต่ปกป้อง... แต่ไม่ได้เป็นเจ้าของ!!” อ้ายเวรนั่นพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
“แก มัน เลว” ผมตรงไปอัดมันอีก ... ผมอยากให้มันเจ็บ เจ็บให้มากกว่าที่มันทำกับคนรักของผม
“จำใส่สมองแกไว้ ... ยังไงฉันก็ยังรักเม็ดส้ม ถ้าแกมายุ่งกับเธออีก แกตายยยยย!!!!” ผมพูดประโยคนั้นทิ้งท้าย และวิ่งไปตามหาหัวใจผมคืน...ผมรู้แล้ว เธอกำลังถูกทำร้าย เธอไม่เคยไม่รักผม และ....ผมจะปกป้องเธอเอง...
“เม็ดส้ม!!” ผมวิ่งตามหาเธอจนพบ พอเธอเห็นผมเธอก็รีบลุกขึ้น แล้ววิ่งหนีผมไป
“หมับ!!!” ผมวิ่งตามเธอแล้วกอดเธอกลางถนน เธอพยายามสลัดตัวเองออก ยิ่งเธอทำแบบนั้น ผมยิ่งกอดเธอไว้แน่นขึ้น
“ปล่อยฉันเถอะ...ตะ..ตัว ฉะ..ฉัน มะ...มัน.......” เธอพูดไม่จบประโยค ผมก็บรรจงจูบที่ริมฝีปากบางของเธอทันที
“???!!!” สักพักผมก็ถอนริมฝึปากออก และมองหน้าคนที่ผมรัก ผมหยิบแหวนครบรอบ100 วันของเราออกมา และค่อยๆสวมมันให้เธอ
“ลืมให้หมด ... สิ่งที่เธอควรจำมีแค่ ฉัน รัก.........”
“เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!”
กะ...เกิดอะไรขึ้น ผมยังพูดไม่จบ ภาพสุดท้ายที่คาตาผมอยู่คือ แสงประหลาดนั่น และแขนที่เปรื้อนเลือด!!
************************************************************************************
“รอดแล้ว!!... ย้ายคนไข้ไปห้องพิเศษด่วน” ผมสะลึมสะลือ และนั่นก็ประโยคที่ผมได้ยิน
หลังจากนั้น 3 เดือน ผมก็ฟื้นและได้รับรู้เรื่องราวของตัวเอง นี่ผมหลับเป็นเจ้าชายนิทราถึง 3 เดือนเต็มๆ ตอนนี้ผมยังทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ เม็ดส้มจากผมไปแล้ว...ตอนนั้น ตอนที่ผมกำลังจะบอกว่าผมรักเธอไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง ผมก็ยังรักเธอ ...อยู่ๆก็มีรถวิ่งเข้ามาชนเราสองคน เม็ดส้มตายเพราะเธอผลักผมออก หน้าผมฟาดเข้าไปกระจกด้านข้างของรถ ผมรอดอย่างปาฏิหาริย์... ผมเกลียดสวรรค์ที่ไม่ให้ผมตาย…
ผมได้รับการทำศัลยกรรมจากอุบัติเหตุครั้งนี้ แต่ผมก็ยังคงความหล่อไว้นะ เพียงแต่ว่า..... ผมดูสวยขึ้น! ผมออกจากโรงพยาบาล มาใช้ชีวิตอย่างล่องลอย และวันนึง...
“แง้ๆๆๆ” เสียงผู้หญิงที่ไหนนะ
“เอาไอติมยัยนี่มาเซ่ แย่งมา ฉันอยากกินนะ!!” หึหึ เด็กแย่งไอติมกันเรอะ ไร้สาระจริงๆ
“เอาของฉันคืนมานะ !” ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น อ้ะ...เธอดูเหมือนเด็กประถมเลย แต่คนที่รังแกเธออยู่กลับดูเหมือนเด็ก ม. ต้น
เอาของฉันคืนมานะ เอาของฉันคืนมานะ เอาของฉันคืนมานะ เอาของฉันคืนมานะ เอาของฉันคืนมานะ !!!
ผมเจ็บหัวใจ ประโยคนี้มันทิ่มแทงหัวใจผมอย่างโหดร้าย และไม่รู้ทำไม ผมเดินไปแล้วแย่งไอติมจากผู้ชายคนนั้น และเพราะผมดูสูง พวกมันเลยพากันวิ่งหนีกันใหญ่เลย ...
“อ้ะ... นี่” ผมยื่นไอติมให้เด็กผู้หญิงคนนั้น ธะ...เธอเหมือนเม็ดส้มของผมมาก แต่เป็นเม็ดส้มเว่อร์ชั่นโหลดน่ะ ผมไม่ควรคิดอย่างนั้นนี่นา
“ฮือๆๆ ไอติมของฉัน” เธอพูดแล้วรีบกินไอติมรสช็อคโกแลตอย่างอร่อย ผมเองได้แต่ยืมมองเม็ดส้ม เอ้ย...เด็กคนนั้นกิน
“อ้ะ...ขอบคุณพี่สาวมากเลยค่ะ” วะ...ว่าไงนะ!!
“เอ่อ...ไม่เป็นไร” ผมบอกเธอ แล้วเธอก็เข้ามากอดผมไว้
“ฉันเกลียดผู้ชายทุกคน” เธอพูดแล้วยิ้มสดใสให้ผม
ผมกลายเป็นบอดี้การ์ด คอยปกป้องไอติมของเธอจากพวกผู้ชายขี้แย่งนั่น แต่ในฐานะ....เพื่อน ? พี่สาว ?
ฉัน จะ ปก ป้อง เธอ เอง ....
ตอนนี้ผมพร้อมแล้ว ....ในฐานะ...คนที่รักเธอ!
การตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ของผมก็ได้เริ่มต้นขึ้น.......................................................................................................................
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอมอบรอยยิ้มและความสุขให้คุณ...
-โลมาน้อย-
ความคิดเห็น