ให้ตายเถอะ!ผมเกิดใหม่มาเป็นใบ้!!! [Yaoi ย้อนยุค] <รอรีไรท์> (ปกชั่วคราว)

    "หนู...ลุงจะต้องปิดรั้วมหา'ลัยแล้วนะ"คุณลุงยามหน้าตายิ้มแย้มใจดีบอกกับนักศึกษาคนหนึ่งอย่างคุ้นเคย

    "ลุงยามครับผมขออีกสิบนาทีนะครับ สิบนาทีจริงๆ...นะครับ"ร่างโปร่งในชุดนักศึกษาที่กำลังลงมือพิมพ์งานอย่างเอาเป็นเอาตาย หันหน้ามาขอร้องลุงยามแบบแทบจะลงไปกราบเลยก็ว่าได้

    "หนู...ลุงเข้าใจนะว่าเรียนหมอมันหนัก แต่อยู่ทำงานจนดึกดื่นทุกวันมันไม่หักโหมไปหน่อยเหรอหนู"ลุงยามเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี ในฐานะคนผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะเลยไม่อาจจะปล่อยผ่านไปเฉยๆได้

    "เฮ้อ ก็ได้ครับ ขอเวลาผมเก็บของสักหน่อยนะครับ"นักศึกษาหนุ่มถอนหายใจอย่างปลงตก ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดแล็บท็อบของตัวเอง

    "ได้ๆ เร่งหน่อยนะหนูยิ่งมืดค่ำยิ่งอันตราย ตอนกลับหอก็ระวังตัวด้วยนะ"ลุงยามยิ้มกกว้างอย่างพึงพอใจก่อนที่จะพูดเตือนตามภาษาคนเฒ่าคนแก่

    "ครับ ผมจะระวัง"ถึงปากจะบอกแบบนั้นแต่ในใจของเจ้าตัวนั้นค่อนข้างมั่นใจว่าตนเองคงไม่มีใครมาดักปล้นหรือทำอย่างอื่น(?)กับตนอย่างแน่นอน

    หลังจากเก็บของเสร็จนักศึกษาหนุ่มก็เดินเท้ากลับหอทันที ร่างโปร่งเลือกที่จะใช้ทางลัดกลับหอด้วยความเคยชิน เพราะตลอดห้าปีที่เรียนหมอมาเขาก็ใช้ทางๆนี้กลับหอตลอด ถึงสำหรับคนอื่นที่ไม่ชินกับ ตรอก ซอก ซอย มืดๆแห่งนี้จะมองว่ามันดูอันตรายก็เถอะ แต่สำหรับเขาแล้วมันก็คือทางกลับหอธรรมดาๆนี่เอง

    "แก! ส่งกระเป๋าใบนั้นมาเดี๋ยวนี้! เร็วเข้า!"

    "หือ?"เสียงที่แว่วจนจับใจความไม่ได้จากตรอกเล็กๆข้างหน้า ทำให้นักศึกษาหนุ่มชะงักฝีเท้าและขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัย ถึงอย่างนั้นนักเรียนแพทย์ก็ค่อนข้างมั่นใจว่าเจ้าของเสียงไม่ได้พูดกับเค้าอย่างแน่นอน ร่างโปร่งยืนอยู่กับที่ดวงตาเรียวจ้องเขม็งไปยังตรอกเบื้องหน้า เหงื่อกาฬเริ่มซึมมาจากผิวเนียนบ่งบอกถึงความตึงเครียดได้อย่างดี

    ทันใดนั้นเงาของชายฉกรรจ์คนหนึ่งก็วิ่งออกมาจากตรอกมืดพร้อมกับกระเป๋าใบสวยที่เดาได้ว่าคงจะไม่ใช่ของเจ้าตัวแน่นอน แสงไฟสลัวส่องให้เห็นภาพตรงหน้าอย่างเลือนลาง แต่ก็พอให้เห็นวัตถุรูปร่างคุ้นตาในมือของโจรโฉด

    นักศึกษาหนุ่มเบิกตากว้างอย่างตกใจ พลั้งปากอุทานเสียงดังด้วยความเสียขวัญ

    "ปืน!?"ร่างโปร่งรีบเอามือปิดปากแต่ก็ไม่ทันซะแล้ว 

    ดูเหมือนว่าชายฉกรรจ์คงจะขวัญเสียไม่แพ้กันจึงเผลอลั่นไกปืนด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด!

    ปัง!!! เสียงก้องกังวานจากวัตถุอันตรายนั้นทำให้นักศึกษาหนุ่มรู้สึกคล้ายกับเวลาหยุดเดิน

    ร่างสูงโปร่งรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ทรวงอก ด้วยความรู้ที่เค้ามีจากการเรียนแพทย์มาตลอดห้าปี ทำให้เขาได้รู้ว่าโอกาสรอดของเขามีเพียงน้อยนิดเหลือเกิน กระสุนนั้นเฉียดปอดของเขาจนทำให้ในปอดของเขาเริ่มมีเลือดคลั่งและเฉือนเส้นเลือดใกล้หัวใจ ภายในสิบนาทีถ้าเขาไม่ตายเพราะเลือดท่วมปอด เขาก็ต้องตายเพราะเสียเลือดมากอยู่ดี และเจ้าตัวก็ค่อนข้างมั่นใจว่ารถพยาบาลคงมาไม่ถึงภายในสิบนาทีนี้แน่นอน

    ชายฉกรรจ์หน้าซีดเผือด คงคิดเป็นอื่นไม่ได้นอกจากชายคนนี้ไม่ได้เตรียมใจที่จะฆ่าคนจริงๆถึงได้มีสีหน้าแบบนั้น

    นักศึกษาหนุ่มค่อยๆล้มลงไปนอนกับพื้น ในหัวก็คิดโทษตัวเองว่าถ้าไม่ใช่เพราะปากไปไวกว่าความคิดละก็ป่านนี้เค้าคงยืนอยู่หน้าหอพักแล้วล่ะมั้ง

    เฮ้อ...ถ้าชาติหน้าเกิดเป็นใบ้ก็คงดี

.

.

.

.

.

.

.

    แต่ถ้าเขารู้ว่าจะเกิดใหม่มาเป็นใบ้จริงๆแบบนี้เขาคงจะไม่คิดประชดแบบนั้นหรอก!!! อยากจะตะโกนถามสวรรค์ซะจริงว่าไม่รู้เหรอว่าเขาแค่ประชดนะ! ประชด!!!

คำเตือน!!!

            -นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายแนว Yaoi ชายรักชายรับไม่ได้กดออกนะจ๊ะ

            -ในนิยายเรื่องนี้อาจมีการอ้างอิงถึงประวัติศาสตร์บางส่วน หรือ ตำนานบางเรื่อง แต่นี้เป็นเพียงการอ้างอิงเพื่อให้นักอ่านอินกับนิยายมากขึ้นเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาจะล้อเลียนหรือลบหลู่ใดๆ

            -นิยายเรื่องนี้จะดำเนินเรื่องแบบค่อยเป็นค่อยไป หากรอไม่ไหว...ไม่ต้องอ่าน!!!(เดี๋ยวๆเราล้อเล่น)

            -เรื่องนี้จะเป็นแนวฮาเร็มของนุ้งนายเอก แต่เรามีเมะประจำเรื่องแน่นอน แม้ว่าทางเราจะยังไม่สามารถบอกได้ว่าเขาจะปรากฏตัวเมื่อไหร่

            -เราจะค่อยๆทยอยแนะนำตัวละครที่ปรากฎในตอนนั้นๆ ขอให้นักอ่านใจเย็นๆ

            -ภาพที่เราเอามาอ่างอิงนั้นหาจาก 'Pinterest' เราหรือเขา ไม่ได้จ่าย

            -นิยายเรื่องนี้มีนัก(อยาก)เขียน 2 คน ประกอบด้วย zukukashishifu และ memmory1412     <<ถึงส่วนมากเราจะเขียนก็เถอะ(-_-)

มุมแนะนำตัวนักเขียน

                 memmory1412 : สวัสดีค่ะ วันนี้แวะมาเปิดเรื่องใหม่ ความจริงจะเริ่มอัพตอนเปิดเทอม แต่คุณไรท์หมายเลข 2 นั้นไปกดปุ่มเผยแพร่โดยที่ไม่รู้ว่ามันคือปุ่มอะไร

แถมยังมาโทรปลุกแต่เช้าอีก (ถ้าไม่รู้ว่ามันคือปุ่มอะไรก็อย่ากดสิฟะ!!!) เครียดค่ะ!

                 zukukashishifu:สวัสดีค่ะ...แต่งรวมกับคุณไรท์ 1 ก็อย่างที่ท่านเมมโมรี่(กัดฟันเรียก)ได้บ่นไว้== ไรท์มือบอนไปกดเผยแพร่(นั้นแหละครับท่านผู้ชม==) แต่โดน(เทศน์)ยับเรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ ตั้งแต่กดเผยแพร่ยันปลุกคุณท่านแต่เช้าค่ะ!!!^_,^

<แจ้งรอรีไรท์อย่างเป็นทางการ>

    แจ้งเรื่องปิดตอนรอรีไรท์อย่างไม่มีกำหนดเปิดค่ะ ความจริงทางไรท์ได้แจ้งเรื่องรีไรท์และสาเหตุส่วนใหญ่ไว้ในช่องคอมเม้นแล้วค่ะ แต่เพื่อให้สะดวกต่อนักอ่านทางไรท์จึงมาแจ้งอย่างรวบรัดให้อีกที ไรท์จะทำการแก้ไขเนื้อเรื่องบางส่วน และพัฒนาการเขียนตามที่นักอ่านหลายๆท่านได้แนะนำเอาไว้ค่ะ  ไรท์ตั้งใจจะ ‘เขียนให้จบแล้วค่อยทยอยลงในเว็บอีกครั้ง’ เพราะมันง่ายต่อการคุมเนื้อเรื่องและตรวจคำผิด ต้องขอโทษในความไม่สะดวกจริงๆค่ะ

ด้วยรักและใส่ใจ memmory1412

B
E
R
L
I
N
?