[SF] ฝุ่น WonHyuk

ลำดับตอนที่ #3 : SF >> past. WonHyuk Ver. End!!

Title: ฝุ่น (WonHyuk  Ver.)
Pairing: WonHyuk
Author: HyuKYukYik
Rating: -
Author note : ตอนสุดท้ายกลับมาแล้ววววววววว!!!! ไปอ่านกันเล้ยยยย!!!!
  ปล1. ไม่สนุกห้ามบ่น ไม่งั้นมีเคือง อิอิ
  ปล2. มันจะเอฟเฟคนิดหน่อย ช่วยๆจินตานาการตามกันหน่อยน๊า ไรเตอร์ก็พยายามทำให้มันเห็นภาพเต็มที่แล้วจ้า!!!!!

 ~ ยังเดินผ่านทุกวัน ที่ที่เราพบกันเมื่อก่อน ยังจำซ้ำๆได้ทุกตอน ราวกับมีใครมาหมุนย้อนเวลา ~

 "ว่าไงฮยอกแจ หยุดทำไมเหรอ"
 "ป่าวหรอกไม่มีอะไร กลับบ้านกันเถอะ"
 "แน่ใจนะ"
 "ทำไมแกถามอย่างนั้นล่ะ"
 "ก็ตาแกแดงอีกแล้วน่ะสิ ไอ้ไก่ต๊องเอ้ยยย!!"
 "อ่าาาา ดงแฮอย่าพึ่งยั้วสิ ฝุ่นมันคงเข้าน่ะ เห็นมั้ย ชั้นไม่ได้ร้องไห้ซะหน่อยแค่ตาแดงๆ"
 "เฮ้ออ! ไปๆกลับบ้านกัน"
 

 "โอ้ย!!/ โอยยย อะไรเนี่ย"
 "อ่าาาาา แสบตาชะมัดเลยยยยย /......................"
 "โอ๊ะ! ขอโทษครับ / ขอโทษครับ"
 "นายคือ / คุณ!"
 "ฮ่าๆๆๆๆ / ฮ่าๆๆๆ"
 "คุณพูดก่อนแล้วกัน"
 "ชั้นอีฮยอกแจยินดีที่ได้รู้จักนะ"
 "ผมชเวซีวอนยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน แล้วนี่นายเป็นอะไร"ถามเมื่อเห็นคนที่พึ่งรู้จักอย่างเป็นทางการ แต่รู้จักดีในความคิดของเขา ขยี้ตาเล็กๆไม่ยอมหยุด
 "ฝุ่นน่ะสิ มันเข้าตา แสบจัง"
 "เหมือนกันเลย แต่เหมือนของผมจะน้อยกว่าคุณนะ"
 "อ่าาาา นายโชคดีจัง" ใช่โชคดีจริงๆนั่นแหละ
 "อ่ะ!"
 "ไม่ต้องก็ได้ไม่เป็นไร"
 "ไม่เป็นไรหรอกผมเต็มใจ เดี๋ยวเอาผ้าเช็ดให้นะ"
 "เอาล่ะเสร็จแล้ว"
 "อื้ม ขอบคุณมากๆเลยนะ"
 "ไม่เป็นไรครับ"
 "งั้นชั้นต้องรีบไปแล้วล่ะเพื่อนๆรออยู่"
 "ครับ เดินดีๆนะครับ"
 "อื้ม!" แล้วร่างสูงก็มองตามหลังบางๆที่วิ่งห่างออกไป ผมจะคิดว่ามันเป็นพรหมลิขิต ได้มั้ยนะ
 
 
 นายยังจำได้อยู่หรือป่าวนะซีวอน จำได้หรือป่าวครั้งแรกเราเจอกันตรงนี้ ทั้งชั้นและนายฝุ่นเข้าตาแล้วก็เดินมาชนกัน ชั้นคิดว่านั่นคือพรหมลิขิต พรหมลิขิตที่ทำให้ชั้นมาเจอกับนาย แต่ทำไมล่ะ ทำไมตั้งแต่วันนั้น วันที่นายเดินจากชั้นไป ที่เดิมที่เราเคยเจอกัน กลับกลายเป็นที่ที่เราเดินจากกัน นายอยู่ตรงไหนนะ ชีวอนนนนนน
 
 ~ แต่ก็คงจะหมุนย้อนได้แค่ในความคิด ในชีวิตจริงคงไม่เจอกันอีกแล้ว ยืนอยู่ตรงที่เดิม แต่ไม่มีวี่แวว เธอจากไปแล้ว แหละคงไม่ย้อนคืนมาหา ~

 "ซองมินฮยอกแจล่ะ"
 "เห็นบอกว่าวันนี้จะอยากกลับคนเดียว เลยเดินออกไปแล้วมั้ง"
 "แล้วนายก็ให้มันออกไป โอยยยยย"
 "เอาน่าดงแฮ ปล่อยมันไปบ้างให้คิดอะไรคนเดียว เผื่อว่าอะไรๆมันจะดีขึ้น"
 "ชั้นกลัวว่ามันจะแย่กว่าเดิมน่ะสิ ชั้นเป็นห่วงว่ะ"
 "เอาน่า มันก็ต้องลองดู"
 .....................................................................................

 "ทำไมนายต้องทำอย่างนี้"
 "ผมขอโทษนะฮยอกแจ แต่ผมต้องไปจริงๆ"
 "ทำไม"
 "ผมขอโทษ"
 "กลับมานะชเวซีวอน ทำไมนายต้องทิ้งชั้นไป นายกลับมานะ ฮืออออ ฮึกๆๆ ฮือออออ คนโกหก!"

 ชั้นยืนอยู่ตรงนี้นะซีวอน......
 .....ยืนอยู่ตรงที่เดิม เวลาเดิม นายมองเห็นหรือป่าว.....
 กลับมาสิซีวอน กลับมาแล้วบอกชั้นว่านายยังรักชั้น...
 กลับมาทำให้ชั้นยิ้มได้อีกครั้ง...
 กลับมาสิ กลับมานะ
 
 "ฮึกๆๆๆ ฮือออๆ"

 ~ ได้แต่ฝากความคิดของชั้นเอาไว้ เผื่อวันไหนเธอผ่านมา เห็นที่เดียวกันนี้ เธอจะนึกขึ้นได้ว่า เคยมีคนนึงยื่นข้างเธอ อยู่ตรงนี้เสมอตลอดมา ~

 "ฮยอกแจ~"
 "รีบกลับไปสิแถวนี้ลมมันแรงนะ"
 "นายจะยืนไปถึงเมื่อไหร่นี่มันสองทุ่มแล้วนะ"
 "นายมันบ้าชเวซีวอน ก้าวออกไปสิ เห็นมั้ยว่าฮยอกแจยืนอยู่ตรงนั้น ก้าวออกไปสิ"
 "ฮยอกแจกำลังร้องไห้ กำลังเสียใจเพราะนายเห็นมั้ย ออกไปเซ่!!!!"
 "ฮยอกแจผมขอโทษ~"
 ........................................................................

 พึ่งรู้ว่าแถวนี้ลมแรงก็วันนี้แหละ
 วันที่ชั้นไม่มีนายคอยเดินอยู่ข้างๆ
 ไม่มีนายคอยจับมืออยู่ข้างๆ
 มันหนาว.... หนาวจนแทบขาดใจ
 
 "ซีวอนมาเร็วๆสิ มันหนาวนะ"
 "ซีวอนชั้นจะโกธรนายนะ ฮึก ฮืออออ"
 "ซีวอนชั้นจะ.......... ฮืออออออออๆๆๆ"

 พูดไม่ได้ ยังไงก็พูดออกไปไม่ได้ คำว่า...เลิกรักนาย...

 ~ ให้เธอสัมผัสความคิดที่ชั้นทิ้งไว้ อาจไม่เห็นได้ด้วยตา ชั้นจะฝากเอาไว้ อยู่ในผืนดินแหละท้องฟ้า มันเป็นความคิดที่กระซิบว่าชั้นยังรักเธอ ~

 เป็นครั้งที่เท่าไหร่กันนะที่ชั้นมายืนรอนายอยู่ตรงนี้ ตั้งแต่นายจากไปวันนั้นใช่หรือป่าว
 ชั้นจำไม่ได้หรอก นายก็รู้นี่ว่าชั้นเป็นคนความจำสั้น
 แต่ทำไมชั้นยังจำเรื่องทุกเรื่องของเราได้ดีล่ะ....
 นายได้ยินบ้างหรือป่าวซีวอน ความคิดของชั้น ความคิดทุกๆครั้งที่มายืนตรงนี้
 ตรงที่ข้างหน้าเคยมีนาย คนที่เดินจากชั้นไป โดยไม่บอกแม้แต่เหตุผล
 คำขอโทษมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย หากนายไม่บอกความจริง
 เดินกลับมาสิซีวอน กลับมาบอกความจริงกับชั้น ไม่ว่ามันจะดี...หรือร้าย
 ชั้นจะยอมรับมัน และจะไม่รอนายอีกต่อไป.........

 "ได้ยินอะไรมั้ยฮยอกแจ"
 "อะไรของนายอ่ะซีวอน"
 "หลับตาสิ"
 "หลับทำไมอ่าาาา"
 "เถอะน่าหลับตานะ"
 "อ่ะๆๆๆ หลับแล้วแล้วไงต่อ"
 "ชู่วววว! เงียบๆสิ
 "............................"
 "ได้ยินอะไรมั้ย"
 ".........................."
 "ไม่เห็นได้ยินเลย
 "ฟังดีๆนะ"
 "ซีวอนรักฮยอกแจ"
 "........................"
 "ผมรักฮยอกแจนะ รักฮยอกแจมากจริงๆ"

 ถ้าชั้นหลับตายังจะได้ยินมั้ย คำบอกรักที่นายชอบพูดให้ฟัง
 คำบอกรักที่ชั้นฟังทุกครั้งก็ยังซึ้งใจ ไม่เคยเบื่อหรือหน่ายมันเลยแม้แต่ครั้งเดียว
 เพราะทั้งน้ำเสียง คำพูด มันฟังหนักแน่น และกลั่นออกมาจากใจ
 นายรักชั้นจริงๆใช่มั้ย ซีวอน........
 
 ฟิ้ววววว ~ (เสียงลมพัด)
 "อ่ะ"
 "ฮึก ฮืออออออออๆๆๆๆ ฮือออออๆๆๆ ซีวอนนนน ออกมานะคนบ้า!!! ออกมาเดี๋ยวนี้!!!"
 "นั่นเสียงนายชั้นจำได้นะ ออกมา ฮืออออๆๆๆ"
 
 นายไม่อยากเจอชั้นแล้วเหรอซีวอน นายจะจากชั้นไปจริงๆใช่มั้ย
 สายลมเมื่อกี้ มันพัดมาจากนายไม่ใช่เหรอ
 "ฮยอกแจ ผมรักคุณนะ"
 ชั้นได้ยินชัด จำได้ทุกคำจำได้แม้กระทั่งน้ำเสียงที่นายพูดออกมา
 กลับมาจีงๆใช่มั้ย ซีวอน ชั้นควรดีใจใช่หรือป่าว

 ~ อยากเจอเธอเหลือเกิน เพราะก่อนที่เราต้องเดินแยกทาง ชั้นมีความคิดหลายๆอย่าง หลายอย่างเหลือเกินที่ชั้นไม่ได้พูดไป ~

 "อยากเจอก็ไปเจอสิว้า มานั่งคอตกเป็นหมาหง๋อยอยู่ได้"
 "มึงไม่เข้าใจหรอกไอ้ฮัน"
 "ใช่กูไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจมึงนั่นแหละ เป็นบ้าอะไรว่ะ จะทำให้น้องกูร้องไห้ไปถึงไหน กูเห็นกูก็เจ็บนะเว้ย"
 "แล้วมึงคิดว่ากูไม่เจ็บหรือไง"
 "แล้วทำไมไม่เข้าไปหาล่ะ ไปบอกสิว่ะ ไปพูดให้ฮยอกแจเข้าใจ น้องกูไม่ได้ไปยืนตากลมเพื่อให้มึงไปแอบดูหรอกนะ เค้าไปรอมึง ยืนรอมึงเป็นชั่วโมงๆจนตัวจะซีดกลายเป็นศพเดินได้แล้ว กูขอร้องล่ะ ออกไปเจอ ออกไปพูดคุย ให้น้องกูได้สดชื่นขึ้นบ้าง"
 "................................"
 "มึงจะไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอว่ะ น้องกูรักมึงนะซีวอน คิดดูดีๆ แล้วพรุ่งนี้ก็ตัดสินใจซะ"
 "................................"
 "ไม่มีคำว่าสายสำหรับฮยอกแจ น้องกุรู้ดีว่ามึงต้องกลับมา กลับมาหาเค้า เพราะมึงยังไม่ได้บอกอะไรเค้าเลย น้องกูเชื่ออย่างนั้น"
 ".............................."
 "อย่าทำให้น้องกูผิดหวัง เพราะกูจะเป็นอีกคนนึงที่ไม่ให้อภัยมึงเลย"
 

 ~ แต่กลับมานึกขึ้นได้ในเวลานี้ ในเวลาที่เธอเดินจากชั้นไปแสนไกล หากเธอนั้นยังอยู่ จะกอดเธอให้ชื่นใจ แล้วค่อยพูดออกไป ทุกสิ่งที่อยู่ในใจชั้น ~

 "ยังไม่นอนอีกเหรอครับคนเก่งของแม่"
 "ครับ ยังไม่ง่วงเลย"
 "คิดอะไรอยู่เหรอ"
 "ก็นิดหน่อยน่ะครับ"
 "ซีวอน.... คนเราทุกคนมีความหวังของตัวเองกันทั้งนั้น และเพื่อที่จะไปให้ถึงสิ่งที่หวังนั้น ทุกๆคนก็ต้องมีความเชื่อมั่นในสิ่งที่หวังนั้นอย่างแรงกล้า ทุกๆคนเป็นเช่นนั้นแหละลูก แล้วลูกล่ะ หวังอะไรไว้ แล้วเชื่อมั่นในสิ่งที่หวังแค่ไหน"
 "ขอบคุณครับแม่"
 "เอาล่ะ แม่ไปนอนดีกว่า"
 "ครับ"

 "ฮยอกแจผมต้องไปแล้ว"
 "ทำไม"
 "ผมขอโทษแต่ผมต้องไปจริงๆ"
 "ทำไมนายถึงต้องไปบอกเหตุผลสิ......ซีวอน"
 "ผมขอโทษ...."
 "กลับมานะชเวซีวอน ทำไมนายต้องทิ้งชั้นไป นายกลับมานะ ฮืออออ ฮึกๆๆ ฮือออออ คนโกหก!"
 ผมขอโทษนะฮยอกแจ ขอโทษจริงๆ.........

 ชั้นจะกลับไปบอกนายฮยอกแจ
 กลับไปบอกทุกๆอย่าง
 ทุกๆความคิดของชั้นในวันนั้น
 ทุกๆคววามจริงที่นายต้องการจะฟัง
 และทุกๆสิ่งที่ชั้นหวัง ก็คือนาย

 ~ ได้แต่ฝากความคิดของชั้นเอาไว้ เผื่อวันไหนเธอผ่านมา เห็นที่เดียววันนี้ เธอจะนึกขึ้นได้ว่า เคยมีคนนึงยื่นข้างเธอ อยู่ตรงนี้เสมอตลอดมา ~

 "ฮยอกแจเอาเสื้อคลุมมั้ย"
 "ไม่ล่ะนายใส่เถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย"
 "ก่อนจะห่วงคนอื่นน่ะห่วงตัวเองก่อนเถอะไอ้ไก่ต๊อง ตัวแห้งอย่างกับจะปลิว"
 "เอาน่าดงแฮ ใส่ไปเถอะของคิบอมไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวคิบอมจะเคืองเอานะ"
 "ไม่เป็นไรหรอก เคืองก็เคืองสิ"
 "ไม่เอาหรอกดงแฮ ชั้นไม่เป็นไรจริงๆ ลมแค่นี้เองไม่หนาวหรอก"
 "เฮ้อออ~! ถ้านายยืนยันอย่างนั้น ก็ได้ งั้นวันนี้ก็อยากกลับคนเดียว"
 "อื้อ ชั้นไปก่อนนะ"

 "ลมแค่นี้เองไม่หนาวหรอก"
 นายพูดไปได้ยังไงกันนะฮยอกแจ....
 ทั้งๆที่มันหนาวจนบาดผิวซะเจ็บขนาดนี้....

 "เป็นไงอุ่นมั้ย"
 "อื้ม มือนายอุ่นจริงๆเลยนะซีวอน"
 "แล้วฮยอกแจชอบมั้ย"
 "ชอบสิ ชอบมากๆเลย"
 "งั้นผมจะจับมือของฮยอกแจไปตลิดเลย ฮยอกแจจะได้ไม่หนาวอีก"
 "จริงนะ"
 "อื้อ ชเวซีวอนจะจับมือของอีฮยอกแจตลอดไป

 หนาว..........มันหนาวเหลือเกินซีวอน
 ในที่ที่ไม่มีนาย มันหนาวจนชั้นไม่รู้จะทำยังไง....
 

 ~ ให้เธอสัมผัสความคิดที่ชั้นทิ้งไว้ อาจไม่เห็นได้ด้วยตา ชั้นได้ฝากเอาไว้อยู่ในผืนดินแหละท้องฟ้า มันเป็นความคิดที่กระซิบว่าชั้นยังรักเธอ ~

 วันนี้นายจะมาหรือป่าวนะฮยอกแจ
 ที่ที่นายมายืนทุกวัน วันนี้....
 ผมมาแล้วนะ ผมกลับมายืนที่เดิมแล้ว
 กลับมาหาคุณแล้วนะ.....ฮยอกแจ
 ............................................................

 วันนี้นายจะมาหรือป่าวนะซีวอน
 ชั้นกำลังจะไปแล้วนะ ที่ที่เราเจอกัน
 วันนี้นายต้องมานะ ต้องมานะ
 ชั้นจะรอ ชั้นจะรอนายซีวอน....
 ...........................................................

 ฟิ้วววววว~ (เสียงลมเช่นเดิม)

 มือบางจับผมที่ปลิวพร้อมกับปกป้องตัวเองจากเศษใบไม้ที่ถูกพัดปลิวมาตามสายลมหนาว.....
 พร้อมกับก้าวเท้าเดินไปยังจุดหมาย ที่ที่ไปทุกวัน และหยุดอยู่ตรงนั้นวันละหลายชั่วโมง.....

 ฟิ้ววววววว~

 สายลมยังไม่หยุดพัดปลิว ร่างบางในเสื้อโคตตัวใหญ่เดินเข้ามาใกล้มากขึ้นท่ามกลางสายลมที่พัดผ่าน
 ร่างสูงมองร่างบอบบางที่ยังเดินก้มหน้าก้มตา ด้วยความรู้สึกหลากหลาย
 ทั้งคิดถึง..... โหยหา...... และเรียกร้อง..... หาร่างบอบบางนี้ทุกวินาที

 "ซีวอน"
 "ฮยอกแจ"

 ฟิ้วววววววว~

 "................................."
 "................................"
 "ฮยอกแจผมขอโทษ!!"
 "ไม่ต้องมาขอโทษอะไรทั้งนั้น!!!"
 "ทำไมล่ะฮยอกแจ"พูดพร้อมกับก้าวเท้าเข้าหาร่างบอบบางที่คิดถึงแทบขาดใจ
 "อย่าก้าวเข้ามานะ!!"
 "ทำไมล่ะฮยอกแจ ทำไม"
 "หยุดอยู่ตรงนั้น แล้วพูดออกมาซีวอน ฮึก... พูดทุกอย่างของนาย"
 "ที่ผมต้องจากฮยอกแจไปเพราะว่าพ่อผมให้ไปทำงานที่อเมริกา"
 "......................"
 "แล้วท่านก็สั่งห้ามว่าห้ามบอกคุณโดยเด็ดขาด ตอนแรกผมดื้อไม่ไปเพราะจะอยู่กับคุณ แต่ท่าบอกว่าถ้าผมอยากอยู่ที่นี่ท่านจะกีดกันเรา จะให้ผมเลิกกับคุณ ผมจึงจำเป็นต้องไปบอกลาคุณโดยที่ไม่ได้เล่าอะไรให้คุณฟังเลย"

 "ทำไมนายต้องทำอย่างนี้"
 "ผมขอโทษนะฮยอกแจ แต่ผมต้องไปจริงๆ"
 "ทำไม"
 "ผมขอโทษ"

 "......................"
 "จะยกโทษให้ได้มั้ย"
 "ยกโทษให้กับคนที่ไม่กล้ากลับมาคุณ ทำให้คุณต้องเจ็บปวด ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ"
 

 ~ ขอ~ ให้เธอสัมผัสความคิดที่ชั้นทิ้งไว้ อาจไม่เห็นได้ด้วยตา ชั้นได้ฝากเอาไว้อยู่ในผืนดินแหละท้องฟ้า มันเป็นความคิดที่กระซิบว่า...... ~

 "ได้โปรดยกโทษให้ผมนะฮยอกแจ  ได้โปรดเถอะ"
 "....................."
 "ผมคิดถึงคุณจริงๆ คิดถึงมาก คิด......อุ้บ!"
 ร่างบางวิ่งเข้ามาโถมตัวใส่ร่างสูง แล้วประกบปากบางกับริมฝีปากหนาของร่างสูงทันที ไม่อยากฟังแล้วทุกเรื่องราว ไม่อยากฟังเสียงจากปากของนายอีกแล้วซีวอน ที่ชั้นอยากฟังคือเสียงหัวใจของนาย.....
 
 ร่างสูงกดจูบลงไปบนกลีบปากบางอย่างโหยหา ร่างบอบบางที่คุ้นเคย ใบหน้าหวานที่เขาเฝ้ามองอยู่ตลอดเวลา
 ฮยอกแจ....ชั้นรักนายนะ รักนายมากจริงๆ

 ริมฝีปากหนาถอยห่างเมื่อเห็นว่าร่างบางขาดอากาศหายใจ สองร่างสวมกอดกันแน่นท่ามกลางสายลมหนาวที่พัดผ่าน
 แต่คราวนี้ กลับอบอุ่นยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เมื่อมีคนตรงหน้าให้ไออุ่นซึมซาบเข้ามาภายในจิตใจ

 อ้อมกอดของนายอบอุ่นเสมอเลยนะซีวอน นายกลับมาแล้ว นายกลับมาแล้วจริงๆ

 "ฮึกๆๆ ฮืออออ ซีวอน นายกลับมาแล้วใช่มั้ย กลับมาหาชั้นจริงๆใช่มั้ย"
 "ได้ยินอะไรมั้ยฮยอกแจ"
 "ได้ยินสิ"
 "ในที่สุดก็ได้ยินสินะ"
 "อื้อใช่ เสียงหัวใจของนาย"
 "ได้ยินว่าอะไรล่ะ"
 "ซีวอนรักฮยอกแจนะ"
 "ใช่ ผมรักคุณนะ ฮยอกแจ...."

 เสียงลมพัดผ่านไปมา แต่สิ่งที่ทั้งสองได้ยินกลับเป็นเสียง....
 เสียงของความทรงจำ ความนึกคิดของอีกคน ที่สามารถสื่อไปถึงอีกคน
 เพียงเพราะว่าเรา....มีความเชื่อมั่นในสิ่งๆนั้นอย่างแท้จริง

 เชื่อในสิ่งที่ว่า....

 "ซีวอนรักฮยอกแจ"

 "ฮยอกแจรักซีวอน"

 เพียงเชื่อในกันและกัน.....

           จบบริบูรณ์
          
 
 ..............................................................................................................

เรื่องนี้เป็น SF ที่ไรเตอร์แต่งไว้นานแล้ว

แล้วก็ไม่ได้เอามาลงเด็กดีเลย ส่วนมาจะลงไว้ในบอร์ด

ที่ก็ได้ฤกษ์เอามาลง ลงทีเดียวจบเลย

หวังว่าคงจะชอบกันนะคะ ชอบคุณมากค่ะ

เม้นโหวตคือกำลังใจนะคะ ช่วยหน่อยเถอะค่ะ!!!