[SF HSJ] อย่าเหงาเรื่อยเปื่อย [บุฮิค นะเออ]

ลำดับตอนที่ #4 : ~ EP4 ~

"ไดจังไปร.ร.กัน"วันนี้ผมมารับไดจังที่หน้าบ้านเมื่อคืนไอโคตะไม่โทรมาหาผมเลย

คงจะไปโทหายูมิจังแล้วสินะ ผมยังคงคาใจกับสายตาของยูมิจังที่มองผมอยู่ดี

"ครับพี่ฮิคารุ วันนี้พี่โคตะก้ไม่มาด้วยอีกเหมือนเดิมนะครับ"ไดจังพูดในขณะที่กำลังใส่

รองเท้าอยู่ตาของไดจังบวมไม่แพ้ของผมใบหน้าที่ซีดเซียวของไดจังทำเอาผมอดเปนห่วง

ไม่ได้ โคตะหน่ะหรอ หึ ก้ไปกับน้องยูมิไงหล่ะ

"ช่างมันเถอะไปร.ร.กันเด่วสายนะ" ผมพูดพร้อมกับจับมือไดจังให้ลุกขึ้นยืน

"ครับ ผมรุ้สึกเหนื่อยๆๆจังเลยอ่าพี่ฮิคารุ" ไดจังทำหน้าเหนื่อยๆๆ

"ไหวแน่นะ" ผมถามไดจังอีกรอบ

"ครับไปกันเถอะถ้าพี่ไปสายหล่ะก้แย่เลย" ไดจังฝืนยิ้มให้ผม

"อืมปะ" หลังจากที่เรา2คนเดินมาถึงหน้าร.ร.สิ่งแรกที่เปนคือวันนี้เคย์ยืนเวรแทนโคตะ

ที่กำลังนั่งคุยกับน้องยูมิ2คนที่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆๆ

"มาพร้อมกันเชียวนะ หึ รักกันดีจังเลย"เสียงของเคย์ดังขึ้นก่อนจะทำให้ผมกับไดจังหัน

หน้าไปมอง

"ครับพวกเรารักกันดีมากพี่ไม่ต้งมายุ่งหรอก" ไดจังพูดพร้อมกับดึงผมเข้าไปกอดแต่

ก้มีแรงมาพลักแขนนั้นออกไป ผมหันหน้าไปมองก้เจอหน้าไอโคตะที่ทิ้งให้ยูมิจังยืนอยู่

ตรงนั้นแล้วตัวเองก้เดินเข้ามาปัดแขนของไดจังลงไป

"นายจะทำไรของนายเนี่ยโคตะ บ้าไปแล้วหรอ" ผมถามมันก่อนจะเดินเข้าไปหาไดจังที่

เหมือนจะทรงตัวไม่อยู่

"ชั้นไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับนายเข้าใจมั้ย" โคตะพูดพร้อมกับกระชากแขนผมเข้าไปหาตัว

มัน

"นายมีสิทธิอะไร ชั้นไม่ใช่แฟนนายนะแฟนนายมันยูมิจังนู่น"

"พวกพี่ทะเลาะอะไรกันแต่เช้าครับ"เสียงของยามะจังดังขึ้นก่นที่จะตามมาด้วย ริวริว

เคย์โตะที่ตอนนี้สนใจริวริวมากขึ้น และยูโตะที่ทำให้ยามะจังงอนได้ตลอดเวลา

"ป่าวไม่มีอะไร"ผมตอบยามะจังไปก่อนจะเดินเลี่ยงไปหาไดจัง

ตึง!!!!!เสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างตกลงสู่พื้นพวกเราหันไปดูก้พบว่าไดจังหมดสติล้มลง

กับพื้นไปแล้ว และคราวนี้หัวใจก้ไม่เต้นแล้วด้วยผมทำอะไรไม่ถูกก่อนที่ยามะจังจะอุ้มได

จังแล้วไปหารถเพื่อพาไดจังไปร.พ. หลังจากที่ได้รถพวกเราทั้งหมดรวมถึงเคย์ ยูยะและ

ยูริก้อไปกันหมดตอนนี้ไดจังอยู่ในห้องไอซียูที่ไม่รุ้ว่าอาการเปนยังไง

"ขอโทดนะครับญาติคุนอาริโอกะอยู่มั้ยครับ"เสียงของหมอดังขึ้นทำให้พวกเราทั้งหมดรีบ

ลุกไปหาคุนหมอทันที

"พวกเราเปนเพื่อนเขาครับไม่ทราบว่าไดจังเปนไงบ้าง"เคย์ถามหมอที่กำลังเปิดประตูให้

พยาบาลเข็นไดจังออกมา

"พ้นขีดอันตรายแล้วครับแต่ว่าคนไข้มีอาการลิ้นหัวใจรั่วมาตั้งแต่กำเนิดถ้าเราไม่รีบ

เปลี่ยนหัวใจหล่ะก้คนไข้อาจเสียชีวิตได้ครับ"เมื่อหมอพูดจบผมที่รุ้อยู่แล้วว่าไดจังเปน

โรคหัวใจก้ไม่รุ้สึกอะไรมากแต่สำหรับคนอื่นคงช็อคกันมากโดยเฉพาะเคย์

"ครับเด่วผมจะลองถามเค้าดู"เคย์ตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะหันมามองไดจังที่หลับ

สนิทอยู่บนเตียง

"นายจะกลับไปก่อนมั้ยเด่วชั้นเฝ้าให้"ผมถามเคย์ที่เอาแต่นั่งมองหน้าไดจังตั้งแต่เข้ามา

ในห้อง

"ไม่หล่ะนายจะกลับก้ได้นะพวกนายหน่ะจะกลับด้วยก้ได้นะ"

"เรื่องไรหล่ะครับไดจังเปนเพื่อนพวกผมนะผมไม่กลับหรอก"ยูโตะพูดก่อนจะหันกลับไป

นอนต่อยามะจังที่กำลังนอนหนุนตักเคย์โตะอยู่นั้นทำให้ริวริวต้องมาหนุนตักยูโตะแทน

"อืม ชั้นจะรอจนกว่าไดจังจะตื่น ไม่สิ พวกเราทุกคนจะรอจนกว่าไดจังจะตื่น" โคตะพูด

ก่อนที่จะเอาหัวมาหนุนที่ตักผมทำให้ผมอดเหน็บแนมไม่ได้

"ตักชั้นคงไม่นุ่มเท่าของยูมิจังสินะ"พอผมพูดอย่างนั้นโคตะก้ลุกขึ้นแล้วมองหน้าผม

หน้าผมกับมันใกล้กันแค่คืบก่อนที่ไอโคตะจะพูดว่า

"มันคนละแบบกัน^^" จากนั้นมันก้ลงไปนอนต่อผมไม่รุ้ว่ามันคิดยังไงกับผมกันแน่แต่ผม

อยากหยุดเวลาตอนนี้ไว้จังเลยผมดูเหนแก่ตัวกับไดจังมากไปสินะทั้งๆที่ตอนนี้ไดจังคง

ไม่อยากตกอยู่ในสภาพนี้เลย

-----เช้าวันต่อมา--------

"อืมม" เสียงของไดจังปลุกพวกเราทุกคนให้ตื่น

"อ้าวทุกคนมาทำอะไรกันหน่ะครับ"ไดจังถามพอเหนหน้าเคย์ไดจังก้หลบหน้าเคย์ทันที

"ไดจัง"เสียงของเคย์ดังขึ้นก่อนที่จะเดินเข้ามากอดไดจัง

"ปล่อยผมนะพี่รังเกียดผมไม่ใช่หรอ พี่อยากให้ผมตายไม่ใช่หรอ อีกไม่นานแล้ว

ผมใกล้แล้วหล่ะ" ไดจังพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา ตอนนี้เคย์ก้ร้องไห้เหมือนกัน

"พี่ขอโทด พี่รักไดจังนะพี่แค่หึงไดจังมากไปก้เท่านั้นไดจังอย่าโกดพี่นะ"

ไดจังมองหน้าเคย์สักพักก่อนจะพูดขึ้นว่า

"ผมไม่เคยโกดพี่เลย ผมไม่มีทางโกดพี่หรอก"หลังจากนั้นทั้ง2คนก้กอดกันโดยไม่อาย

พวกเราทั้ง8คนที่รออยู่

"อะนะไดจัง ผ่าตัดเถอะนะ" เคย์พูดพร้อมกับมองหน้าไดจัง

"ผมกลัวนี่ ถ้าผมผ่าตัดแล้วผมจะยังรักพี่อยู่เหรอะ พี่ไม่กลัวหรอว่าถ้าผมเปลี่ยนหัวใจแล้ว

ผมจะไม่รักพี่อีกแล้ว" ไดจังพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง

"ถ้าเปี่ยนหัวใจแล้วนายจะไม่รักพี่ พี่ก้จะทำให้นายรักพี่อีกครั้ง แต่ถ้าไม่เปี่ยนพี่จะไม่มี

นายอยู่กับพี่อีกตลอดไป พี่ไม่อยากให้มันเปนแบบนั้น"เคย์พูดก่อนที่จะกอดไดจังอีกที

"ไดจังผ่าตัดเถอะนะนายจะได้อยู่กับพวกเรานานๆๆไง"ยามะจังพูดขึ้นพร้อมกับทุกคนที่

พยักหน้าพร้อมกัน

"ครับ ผมจะผ่าตัด"

"เฮ!!!!!!!!!"

พอไดจังตัดสินใจผ่าตัดเสียงที่ดีใจของทุกคนก้ดังขึ้น

"หมอครับผมจะผ่าตัดครับ"ไดจังบอกหมอตอนที่เดินเข้ามาตรวจ

"เปนการตัดสินใจที่ดีมากครับงั้นอีก1อาทิดเราจะมาผ่าตัดกันนะครับ" หมอพูดถึงการผ่า

ตัดที่จะทำให้ไดจังหายโดยคนที่นั่งฟังอยู่ข้างๆๆคือเคย์

------------วันต่อมา---------

"พี่ฮิคารุยูมิมีเรื่องอยากจะคุยด้วยหน่ะคะ"ยูมิจังเดินเข้ามาหาผมในห้องประธานในช่วงพัก

เที่ยงพร้อมกับข้าวกล่องที่ยูมิจังถือมาที่มี2กล่องผมรุ้ว่าอีกกล่องนึงเปนของใครและคิด

ว่าทุกคนคงรุ้

"มีอะไรหรอ" ผมถามน้องเค้าในขณะที่ผมกำลังนั่งเล่นเบสอยู่

"พี่ชอบพี่ยาบุชั่ยมั้ย"น้องถามผมแบบตรงๆๆ

"ก้ใช่แต่มันเลือกยูมิจังพี่ก้ไม่อยากไปแย่งมาจากใคร"

"พี่รุ้มััยว่าพี่หน่ะเปนคนแย่งพี่ยาบุไปจากชั้นพี่ทำให้เค้าไม่รักชั้น"

"ทำไมเค้าจะไม่รักเทอ เค้าออกจะรักเทอซะขนาดนี้"

"งั้นก้ดีลองดูละกันว่าเค้าจะรักใครมากกว่ากัน"

ยูมิจังดึงแขนผมเข้าไปที่มือของเทอเทอบังคับแขนผมให้ปัดข้าวกล่องให้หลุดจากมือ

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"เสียงกร๊ดของยูมิจังทำให้โคตะเดินมา

"ยูมิเปนอะไรหรอ" โคตะเดินเข้ามาถาม

"ก้ยูมิมาถามว่าพี่ยาบุอยู่ไหนจะมาชวนไปกินข้าวแต่อยู่ดีๆๆพี่ฮิคารุก้มาปัดข้าวกล่อง

ตกลงไปหมดเลยหน่ะสิคะ"ยูมิจังใส่ร้ายผมอย่างเตมที่โคตะมองหน้าผม ผมทำอะไรไม่ถูก

"ขอโทดนะเด่วชั้นเกบให้ละกัน" ผมก้มลงไปเกบข้าวที่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้นก่อนที่จะมี

คนมากระชากผมให้ลุกขึ้น

"ไม่ต้องหรอกฮิกกะจัง นายไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนี้ชั้นรุ้ดี ยูมิถ้าคราวหลังจะใส่ร้าย

ใครช่วยดูหน่อยนะว่าชั้นสนิทกับเค้ามากน้อยแค่ไหน เพื่อนคนนี้ของชั้นหน่ะไม่มีทางทำ

แบบนั้นแน่"คำพูดที่ฟังแล้วเหมือนปกป้องกันแต่ก้เปนแค่เพื่อนสินะ

"กรี๊ดดดดดดด จำไว้นะพวกพี่มันแย่ที่สุด พี่ฮิคารุ รุ้ไว้ซะว่าพี่ยาบุเหนพี่เปนแค่เพื่อนรัก

เท่านั้นไม่มีทางเปนแบบอื่นไปได้หรอก"

"ใครบอกคนที่ชั้นรักมากที่สุดก้คือฮิคารุ และที่ชั้นไปขอคบเทอเพื่อที่จะได้รุ้ว่าฮิคารุรุ้สึก

ยังไงกับชั้น ชั้นไม่ได้รักเทอเลยแม้แต่น้อยคนที่ชั้นรักคือฮิกกะจังคนนี้เท่านั้น"

โึคตะพูดออกไปแบบนั้นทำให้น้ำตาผมไหลไม่ใช่น้ำตาแห่งความสียใจแต่เปนน้ำตาแห่ง

ความดีใจตะหาก ดีใจที่โคตะรักผม ดีใจจิงๆๆนะ

"อ้าวอะไรเนี่ยร้องไหทำไมฮิกะจัง"โคตะเดินเข้ามากอดผมก่อนที่จะจูบที่หน้าผากผม

"ก้อคนมันดีใจนี่ นายรักชั้นจิงๆๆใช่มั้ย"ผมถามโคตะที่กอดผมอยู่

"ใช่หน่ะสิถ้าไม่รักคงไม่ทำแบบนี้หรอก"หลังจากที่พูดจบโคตะก้โน้มตัวลงมาจูบผม

สิ่งที่ผมไม่เคยได้รับจากมันเลยตอนนี้มันทำให้ผมดีใจจนแตกจะร้องไห้อีกครั้ง

-----------อาทิดต่อมา------------

"ไดจังไม่เปนไไรแล้วนะ"

'ครับผมหายดีแล้วตอนนี้เคย์ก้กำลังดูแลผมอยู่'

"ดีแล้วหล่ะงั้นพี่ไปเรียนก่อนนะ"

'ครับผม ตั้งใจเรียนนะครับพี่ฮิก'

"อยู่แล้ว บ๊ายบาย"

'บายครับ'

"นี่ยูโตะเสานี้ไปเที่ยวกันนะเค้าอยากไปชิบูย่า่"เสียงของยามะจังดังขึ้นนานแค่ไหนแล้วนะ

ที่ไม่ได้เหน2คนนี้เดินเข้ามาในร.ร.พร้อมรอยยิ้มแบบนั้น

"ได้สิเด่วไปกันเสานี้^^"ยูโตะทำสีหน้ายิ้มแย้มคงเปนเพราะยามะจังเข้าใจมันแล้วหล่ะมั้ง

"เคทจังงงงงง ทำไมชอบเดินไม่รอทุกทีเลยอะเค้างอนแล้วนะ- 3-"

"อ่าอย่างอนสิริวริว แฮมทาโร่งอนแล้วเม่นจะทำยังไงหล่ะเด่วจบกินซะเลย"

"ถ้าเม่นกินแฮมทาโร่นะแฮมทาโร่จะโกดไปตลอดชีวิตเลยคอยดู-*-"

"ครับๆๆไม่กินก้ด้ายหายงอนยัง"เคย์โตะถามริวริวที่กำลังทำแก้มป่องอยู่

"ยังเคทจังต้องพาผมไปกินติมและเที่ยวสวนสนุกเสานี้ก่อนผมถึงจาหายงอน"

"ได้สิ^^เด่วจะพาริวริวไปเล่นทุกอย่างเลยเอามะ"

"สันยาแล้วนะ"

"อื้ม"เหอๆๆสวนสนุกงั้นเรอะไม่ได้ไปนานแล้วน๊า- - อยากไปมั่งจัง

"นี่ยูยังเรวๆๆสิฮะเด่วพี่ฮิกก้ว่าหรอกจาสายแล้วเนี่ย"

"รุ้แล้วน่ายูรินี่ไงถึงแล้วไม่สายแล้วเหนป่าว"

"ทุกทีอะยูยังมาตอนคาบเส้นตลอดเลย"

"เอาน่านะเด่วพาไปกินไอติมน๊า"

"ยูยังเลี้ยงใช่ม๊า"

"ป่าวใช่เงินร.ร.อะ555555"

"ทุกทีเลยอะช่างเถอะแค่ขอให้ผมมีไอติมกินก้พอแล้วไปกินเถอะๆ"

ดีจังแหพอยากไปกินติมมั่งจัง อ๊ะ แล้วนี่ผมจะมาฟังพวกคนรักคุยกันทำไมเนี่ย

-----------ตื้ดดดดดดดดดด-----------ตื้ดดดดดดดด--------

ภรรยานายโคตะโปรดทราบ
มาหาที่้ห้องด่วยสามีรออยู่มาเรวๆน๊ะจ๊ะ
จุ๊บจ๊บ><

                                   โคตะ ยาบุ                     

ให้ตายสิทำเรื่องหน้าอายอีกแล้วแต่รอแปปนึงนะคุนสามีเด่วภรรยาไปหา

~The End~                  

----------------------------------------------------------------


จบแล้วโอ้เยยยยย5555555555

ขอบคุนสำหรับโซลจังที่เม้นมันได้ทุกอันขอบคุนจิงๆจ้า

และก้ขอบคุนเมย์ด้วยที่เม้นให้ตลอดแต่ก้อเรื่องนี้แต่งเพื่อเมย์เลยนะเนี่ย555

ขอบคุนทุกคนที่เข้ามาอ่านถึงแม้จาไม่เม้นก้ช่างเตอะ555

ขอบคุนจ้า