[SF HSJ] อย่าเหงาเรื่อยเปื่อย [บุฮิค นะเออ]

ลำดับตอนที่ #3 : ~ EP3 ~

'นี่ฮิกกี้ชั้นมาคิดๆๆดูแล้วชั้นไม่น่าไปปฎิเสธน้องเค้าเลยอ่า'

"น้องไหนอะ น้องยูมิอ่อ"

'เออดิวะ น่ารักชะมัดหายากนะเนี่ยเห้อคิดแล้วก้เสียดาย'

"ถ้าเสียดายมากนักก้อไปขอน้องเค้าคบดิวะ"

แปล๊บ ความรุ้สึกเจบแล่นเข้ามาในหัวใจอย่างรวดเร็วไอโคตะโทมาเล่าเรื่องน้องยูมิให้ฟัง

มันทำให้ผมเจบจนอยากจะตะโกนออกมาแต่ผมทำไม่ได้ ทำได้แต่อดทนกลั้นไม่ให้น้ำตา

ไหลออกมา

'ก้กะว่าจาไปพุ่งนี้อ่า นายช่วยชั้นหน่อยดิฮิกกะจัง'

"อย่ามาเรียกแบบนี้ได้มั้ยชั้นไม่ชอบ"

ผมบอกพร้อมปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุด อะไรกันตอนเยนยังบอกว่าเราน่ารัก

อยู่เลยทำเหมือนรักชั้นมากมายแต่นายก้แค่แกล้งชั้นสินะชั้นเหนื่อยแล้วนะไอโคตะ

'เปนไรหรอฮิกเงียบไปเลยเสียงสั่นๆๆด้วย'

"ปะ...ป่าวไม่มีไรตกลงนายว่าไงหล่ะ"

'ชั้นจะให้นายไปกับชั้นพรุ่งนี้!!!! โอเคนะฮิกกะจัง'

"อืม"

ผมตอบมันไปแค่นั้นก่อนจะตัดสายมันและปิดเครื่องพร้อมปล่อยน้ำตาที่อัดอั้นไว้

อย่างกลับว่ามันจะออกมาเปนครั้งสุดท้าย ผมเจบเหลือเกินทำไมผมต้องชอบมันด้วยนะ

---เช้าวันรุ่งขึ้น----

"เมื่อวานนี้น่าตกใจเนอะพี่ฮิก" เสียงของไดจังดังขึ้นในขณะที่เรากำลังเดินไปร.ร.ด้วยกัน

"เรื่องไรหรอไดจัง" ไดจังเปนคนเดียวที่รุ้ว่าผมชอบไอโคตะ

"ก้เรื่องที่น้องยูมิมาสารภาพรักกับพี่ยาบุไง"

"อ่อหรอ" คำพูดของไดจังทำผมเงียบไปสักพักจนไดจังเปนห่วง

"พี่ฮิกไม่เปนไรนะครับ" ไดจังเดินเข้ามามองหน้าผม

"เย้ยยยย  ทำไมตาพี่บวมแบบนั้นอ่า"

ไดจังทักผมทันทีที่เหนหน้าผมหลังจากที่ผมเดินก้มหน้ามาตลอด

น้ำตาที่เพิ่งแห้งกลับมาไหลรินใหม่อีกครั้ง

"ฮึก....วันนี้ไอโคตะจะไปขอน้องยูมิเปนแฟน" ไดจังได้ยินดังนั้นทำตาโตแล้วรีบลากผม

ไปที่ร.ร.พาผมไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าและพาไปที่ห้องประธานนักเรียน

"ฮิกกะจังงงงงงงงงงงงง  มาแล้วหรอรอตั้งนานแหนะ" เสียงโคตะดังขึ้นขณะที่มันกำลัง

เดินมาหาผม วันนี้มันทำผมดูดีเปนพิเศษ ฉีดน้ำหอมที่มันไม่ได้ฉีดมานาน เสื้อผ้าที่เนี๊ย

บกว่าเดิมและช่อดอกไม้ขนาดใหย่ที่จะไปให้น้องยูมิ

"พี่ฮิกพี่ไม่ต้องไปหรอกครับพี่อยู่เปนเพื่อนผมดีกว่า" เสียงของไดจังดังขึ้น

"เอ่อไม่เปนไรหรอกไดจังพี่ไปก่อนนะ^^  ไอโคตะจะไปมั้ยวะเรวๆๆเด่วน้องเค้ารอนานนะ

เว้ยยยยย5555" เสียงหัวเราะกลบเกลื่อนน้ำตาของผมทำให้ไอโคตะยิ้มออกมา

"เออไปโว้ยยยย สละโสดทั้งที5555"

ผมและไอโคตะเดินออกมาจากห้องก่อนที่จะตรงไปที่ห้องของน้องยูมิ

"ขอโทดนะครับน้องยูมิอยู่มั้ย" เสียงของผมดังขึ้นหลังจากที่ไอโคตะดันผมให้เปนคนถาม

"อยู่นี่คะพี่ฮิคารุ มีอะไรหรอคะ" น้องยูมิเดินมาทางผมก่อนจะถาม

"อ่อไอโคตะอยากคุยด้วยหน่ะ" ผมตอบน้องก่อนจะพาเดินไปหามันที่รออยู่ในสวนหลัง

โรงเรียน

"พี่ยาบุ มีอะไรหรอคะ" น้องยูมิถามโคตะอย่างกล้าๆๆกลัวๆๆ

"คือว่า" ไอยาบุลงไปคุกเข่ากับพื้นก่อนจะยกช่อดอกไม้ขึ้นมา

"น้องยูมิครับเมื่อวานพี่ขอโทดนะ ตอนนี้พี่อยากจะขอให้น้องยูมิให้โอกาดพี่สักครั้ง

คบกับพี่นะครับ" หลังจากที่โคตะพูดจบน้องยูมิก้ยิ้มออกมาจนแก้มปริผมแอบเห็นน้องเค้า

ค้อนผมด้วย ผมก้ไม่รุ้หรอกนะว่าทำไมแต่ตอนนี้ผมทนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ไหวแล้วก่อนที่

น้ำตาของผมจะไหลออกมาผมรีบวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นและตรงไปที่ห้องประธานน.ร.

ที่ตอนนี้มีแต่ไดจังเท่าั้นั้นที่อยู่ ผมกอดไดจังก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

"ผมบอกพี่แล้วว่าอย่าไป ไม่เปนไรนะพี่ต้องสู้ๆๆเข้าไว้นะครับ"

ปัง!!!! เสียงเปิดประตูเสียงดังลั่นทำให้ผมและไดจังต้องหันไปมองและสิ่งที่เราเหนคือ

ใบหน้าของเคย์ที่ตอนนี้แสดงให้เหนว่ากำลังโกรดอยู่ได้ชัดเจน

"หึ ทะเลาะกันไม่ถึงอาทิดกันหันมาซบอกฮคารุแล้วหรอ"คำพูดของเคย์ทำให้ไดจังสะอึก

ไม่น้อย ผมสังเกตุเหนขอบตาของไดจังที่มีน้ำตาคลออยู่

"มันเรื่องของผมพี่ไม่เกี่ยว" ไดจังพูดพร้อมกับทำท่าทางกลั้นน้ำตาให้ไม่ไหลไปมากกว่า

นี้ เคย์มองหน้าไดจังแบบแค้นก่อนจะพูดว่า

"สำส่อนดีจังเลยนะ ทะเลาะกันไม่เท่าไหร่ก้ไปหาคนอื่นมาแทนกันซะแล้วทำตัวน่ารัง

เกียดจิงๆๆ"สิ้นคำพูดของเคย์สีหน้าของไดจังก้แย่ลงเหมือนกับว่าไม่คิดว่าคนที่ตนรัก

จะพูดกับตนได้ถึงขนาดนี้

"ถ้ารังเกียจกันมากนักก้อไม่ต้องมายุ่งกับผม ผมจะเปนยังไงก้เรื่องของผมพี่ไม่เกี่ยว"

ไดจังพูดพร้อมกันหันหน้าไปทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนน้ำตาแต่ผมรุ้ว่าเคย์เหนน้ำตาของได

จังแต่ตอนนี้ตาของเคย์มีแต่ความรังเกียดที่ส่งมาให้ไดจังตอนนี้ผมสงสานไดจังมากจน

คิดว่าเรื่องของผมมันเล็กนิดเดียวเอง

"เกิดอะไรขึ้นหรอฮิกกะจัง" เสียงของโคตะดังขึ้นก่อนที่ผมและไดจังจะหันหน้าไป

"ไปเถอะไดจังใครบางคนแถวนี้คงไม่อยากใหเราอยู่ใกล้"ผมพูดพร้อมกับพาไดจังที่แม้

แต่จะยืนยังยืนไม่ไหวออกไปจากนอกห้องแต่ว่า โครม!!!! ไดจังที่ไม่มีแรงแม้กระทั่งจะ

ยืนก้ล้มลงไปกับพื้นและหมดสติไป สิ่งแรกที่ผมเหนคือเคย์ที่ยืนนิ่งและส่งสายตาเหยียด

หยามมาให้ไดจังผมทนสภาพนั้นไม่ไหวเลยอุ้มไดจังออกไปห้องพยาบาล

"ไดจังไม่เปนไรแล้วนะ" ผมถามไดจังใบหน้าของไดจังซีดเซียวปกตอไดจังก้ไม่แข็งแรง

อยู่แล้วโรคประจำตัวของไดจังคือโรคหัวใจ ข่าวล่าสุดคือมีหัวใจที่จะเปลี่ยนให้ไดจังได้

แล้วแต่ไดจังยังไม่ขอรับการผ่าตัดนั่นเปนเพราะอะไรผมก้ไม่รุ้

"ผมไม่เปนไรหรอกครับ"ไดจังมองเหม่อออกไปที่หน้าต่าง

ครืดดดดดดดดด

"ไดจังไม่เปนไรแล้วนะ" เสียงของโคตะดังขึ้น

"ครับ" ไดจังตอบโดยที่ไม่หันหน้ามามอง

"นายจะมาทำไมเนี่ยโคตะไปอยู่กับน้งยูมิสิ"ผมพูดไปก้เจบไปทำไมผมต้องไล่มันไปด้วย

นะไม่เข้าใจเลยรุ้ทั้งรุ้ว่าท่าไล่มันไปมันก้จะไปโดยที่ไม่คิดอะไรเลยและคนที่เจบก้คือผม

เอง

"มีไรจะคุยด้วยหน่อยออกไปคุยข้างนอกกัน"ไอโคตะลากผมออกไปมันบีบแขนผมอย่าง

แรงจนตอนนี้ผมรุ้สึกเจบไปหมดแล้ว

"ปล่อยซะทีสิวะมีไรก้พูดมา"ผมสะบัดมือมันออกก่อนจะจับที่ข้อมือตัวเองเบาๆๆ

"นายเปนอะไรตั้งแต่ตอนที่ชั้นสารภาพรักกับยูมิจัง"

โคตะถามตรงๆๆโดยไม่อ้อมค้อมทำเอาฮิคารุเงียบไปสักพัก

"ก้อป่าวหนิชั้นไม่ได้เปนอะไร"ผมหลบหน้าไอโคตะแต่มันก้เอามือมาช้อนหน้าผมอยู่ดี

"ไม่ได้เปนอะไรทำไมตาถึงบวมแบบนั้นหล่ะนายร้องไห้มาหรอใครทำอะไรนายบอกมา"

คนที่ทำร้ายชั้นงั้นหรอคือนายไงนายเข้าใจมั้ยว่าชั้นหน่ะเจบแค่ไหนเวลาที่นายอยู่กับยูมิ

จัง เจบจนชั้นจะตายอยู่แล้วนายรุ้บ้างมั้ย

"หรือว่านายชอบชั้น" โคตะถามผมแบบตรงๆๆคำพูดนั้นทผมอึ้งไปสักพักก่อนจะคิดว่าควร

ตอบว่าอะไรในจิตใต้สำนึกของผมบอกให้ผมตอบว่าใช่เพราะเรื่องมันจะได้จบๆๆคราวนี้

ผมจะลองเชื่อจิตใต้สำนึกของตัวเองดูสักครั้ง

"อืม........ใช่ชั้นชอบนาย" ผมพูดพร้อมกับก้มหน้าเพื่อที่จะยอมรับคำตอบที่มันกำลังจะ

ตอบออกมา

"ชั้นว่าเราเปนเพื่อนกันก้ดีแล้วนะ สักวันนายคงลืมชั้นได้"

สิ้นเสียงของโคตะหัวของผมก้อไม่รับรุ้อะไรอีกแล้วน้ำตาผมไหลออกมาไม่หยุดจนโคตะ

ต้องเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาให้ผม ผมไม่อยากให้มันทำดีกับผมอีกแล้ว

"หยุดเถอะถ้านายไม่ได้รักชั้นก้อขอร้องเลิกทำดีกับชั้นสักที"

ผมตอบพร้อมกับปัดมือของมันออกก่อนจะวิ่งไปหาไดจัง

"ผมมันน่ารังเกียดไม่ใช่หรอทำไมถึงมายุ่งกับผมหล่ะ"เสียงของไดจังดังขึ้น

"เหอะ ก้แค่อยากมาดูว่าคนสำส่อนอย่างนายหน่ะจะตายรึยังเท่านั้นแหละ"

"งั้นหรอ ผมบอกพี่ไว้อย่างนึงนะว่าอีกไม่นานผมก้คงจะตายแล้วหล่ะไม่ต้องห่วง

ผมไม่อยู่ให้พี่รำคานตาหรอกอีกไม่นานช่วยอดทนไปก่อนนะ"ไดจังพูดพร้อมกับหลับตา

ลงและน้ำตาก้ไหลลงมาอีกครั้ง เคย์เดินออกมานอกห้องและปล่อยให้ผมเปนคนพาไดจัง

กลับบ้านถ้าเคย์รุ้ว่าไดจังเปนโรคหัวใจเคย์จะเปนห่วงไดจังมั้ยนะ แล้วผมจะทำยังไงต่อไป

กับเรื่องของไอโคตะหล่ะ

---------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วสำหรับคนที่รอมานาน555 ขอโทดน๊ะจ๊ะ