คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สายเกินไป 3
"ฮัลโหลยูโตะเจอกันกี่โมงอะ"
- หือ อ่อๆๆ เจอกัน10โมง-
"อ่อโอเคงั้นเดี๋ยวเจอกันนะ"
-อืมบาย-
10โมงหรอนี่มัน8โมงเองนี่นาผมมองไปที่นาฬิกาและผมก้อคิดว่าผมควรจะทำอะไรไปกินหน่อยหล่ะเมื่อคิดได้ผมก้อรีบลงมือทำข้าวกล่องด้วยตัวเอง2กล่องมีทั้งของผมและของยูโตะหลังจากที่ผมทำอยู่นานผมมองไปที่นาฬิกาเปนเวลา9โมงแล้วผมตัดสินใจออกจากบ้านและตรงไปที่ชิบูย่าทันทีผมมาถึงที่ชิบูย่า9โมงครึ่งพอดีเป๊ะผมคงรีบมาไปหน่อยเลยนั่งรอยูโตะอยู่แถวๆนั้นผมนั่งรอยูโตะ
ถึงตอนนี้ก้อ10โมงแล้วแต่ยูโตะก้อยังไม่มาผมก้อคิดว่ารถไฟคนคงจาเยอะผมจึงนั่นรอยูโตะต่อ
ตอนนี้ก้อ11โมงแล้วยูโตะก้อยังไม่มาฝนมีท่าทีจะตกอีกแล้วผมจึงนั่งรอยูโตะต่อไป
ตอนนี้12โมงแล้วยูโตะก้อยังไม่มาฝนก้อตกลงมาเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆผมจึงตัดสินใจโทไปหายูโตะ
"ฮัลโหลยูโตะนายอยู่ไหนอะ"
-ชั้นอยู่บ้านนายมีอะไรหรอ-
"นายอยู่บ้านงั้นหรอ นายนัดชั้นไว้10โมงไม่ใช่หรอ"
-เออจิงด้วยโทดทีนะยามะจังชั้นคงไปไม่ได้แล้วหล่ะฝนมันตกแล้วด้วยตอนนี้นายอยู่ไหนหน่ะ-
"มาไม่ได้งั้นหรอ หึ ตอนนี้ชั้นอยู่ที่ชิบูย่ายืนรอนายอยู่ไงหล่ะ"
-นายรอชั้นอยู่งั้นหรองั้นนายก้อกลับบ้านไปเถอะนะชั้นคงไปไม่ได้แล้วหล่ะบ๊ายบายนะยามะจัง-
"ยูโตะ"
-มีไรหรอ-
"ชั้นรักนายนะ"
-อืมนายบอกชั้นจนชั้นเบื่อแล้วหล่ะเลิกพูดเถอะนะชั้นฟังจนเอียนแล้ว-
"งั้นหรอ งั้นชั้นก้อต้องขอโทดด้วยนะที่ทำให้นายเอียน ขอโทดด้วยนะที่ทำให้นายรำคาน"
-นี่ๆๆอย่าเพิ่งไปไหนหล่ะรอชั้นอยู่ที่นั่นเด่วไปหา-
"นายไม่ต้องมาหรอกเด่วชั้นจะกลับแล้ว"
-บอกให้รอก้อรอดิเข้าใจมั้ย-
"อืม ยังงัยซะชั้นก้อรอนายมาตั้ง2ปีแล้วหนิ"
-อืมรอแปปละกัน-
ผมยืนตากฝนรอยูโตะอยู่แล้วยูโตะก้อมาพร้อมกับยูริคุง ผมเหนดังนั้นผมจึงวิ่งหนีออกมาผมไม่อยากเจอหน้ายูโตะใน เสียงของยูโตะไล่ตามผมมาข้างหลังยูโตะขว้ามือผมเอาไว้
"นายจะไปไหนหน่ะฝนมันตกอัตรายนะ"
"นายเคยเปนห่วงชั้นด้วยหรอ"
"เอ๋"
"ชั้นจะเปนอะไรนายเคยห่วงกันด้วยหรอตลอด2ปีที่ผ่านมาชั้นไม่มีค่าพอสำหรับนายเลยนายไม่เคยกลับบ้านพร้อมชั้น นายไม่เคยเดินจูงมือชั้น นายไม่เคยโทหาชั้น นายไม่เคยพาชั้นไปเที่ยว นายรุ้มั้ยวันนี้ชั้นดีใจมากที่นายนัดชั้นออกมาข้างนอกชั้นทำข้าวกลอ่งมาให้นายชั้นรอเวลานี้มา2ปีเต็มๆเลยนะแต่นายกลับลืมว่านายนัดชั้นออกมานายกลับบอกให้ชั้นกลับบ้านเพราะนายอยู่กับยูริคุงสินะ"
"ใช่เพราะชั้นอยู่กับยูริแต่ว่า..."
"ไม่ต้องพูดแล้ว พอซะที!!! นายยิ่งพุดชั้นก้อมีความรุ้สึกว่าตัวเองไม่มีค่ายูโตะ นายเคยรักชั้นบ้างมั้ย ชั้นรักนายมากเลยนะแต่นายไม่เคยรักชั้นเลยไม่คิดจะสนใจกันเลย"
"ไม่ใช่นะนายฟังชั้นพูดก่อนสิ"
"ไม่!! ชั้นไม่อยากฟังพอกันที "
หลังจากที่ผมทะเลาะกับยูโตะผมก้อวิ่งออกมาสายฝนที่โหมกระหน่ำทำให้ผมมองไม่เหนทางข้างหน้าซึ่งทางข้างหน้านั้นมันคือถนนใหย่ผมวิ่งลงไปที่ถนนและแล้ว
โครม!!!
"ช่วยด้วยคนถูกรถชนคะ!! ช่วยด้วย"
"ยามะจัง!!"
"ยะ..ยูโตะ"
"ยามะจังอย่าเปนไรนะ ยามะจัง"
"ยูโตะ...นาย ระ...รักชั้นบ้างมั้ย"
"ชั้นรักนายนะยามะจัง ชั้นรักนายนะ"
"หรอ...ดะ...ดีใจจังเลย"
"ยามะจังอดทนไว้นะรถพยาบาลกำลังมานะยามะจัง"
"ยะ...ยูโตะ ชั้นทำข้าวกล่องมาให้นายด้วยนะ"
"อืม ชั้นรู้แล้ว ชั้นรู้แล้วยามะจัง"
"ชะ...ชั้นมีของจะให้ นะ..นาย"
"อะไรหรอยามะจังอะไร"
"นะ...นี่"
"แหวน "
"ใช่ ชั้นตั้งใจจะ ให้มันเปนแหวน คะ...ครบรอบ2ปีของ ระ...เรา"
"ยามะจังชั้นขอโทด"
"อย่าร้องให้นะยูโตะ ชั้นจะไม่ทิ้งนายไปไหน"
"อืมม"
"ตะ..แต่ตอนนี้ชะ...ชั้นไม่ไหวแล้ว"
"อย่าพูดแบบนั้นสิยามะจัง"
"ยิ้มเข้าไว้นะยูโตะ นายต้องยิ้มเข้าไว้นะ สัญญานะ"
"อืมชั้นสัญญา"
- ตี๊ดดดดดดดดดดดดดด-
"ยามะจัง!! ยามะจังตื่นสิยามะจัง"
"เสียใจด้วยนะคะ"
"ยามะจัง!!"
-----------------------------------
The END
ความคิดเห็น