คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF :: Six Pack 1
SF :: Six Pack 1
ปล.ตัวโตๆ มันเป็นsf ที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเพียงอย่างเดียว เนื้อหาอาจไร้สาระ และ ขออภัยที่ใช้คำไม่สุภาพ ด้วยค่ะ หากมันป่วงก็ข้ามมันไป ขอบคุณค่ะ
...........................................................................................
กรี๊สสสส พี่ซีวอน ……
อ๊าก ซิกแพค พี่วอนขรา
อร๊ายยยยย กล้ามแขนเป็นมัดๆ
หุ่นน่าปล้ำมาก (เอิ่ม - - )
และอีกสารพัดเสียงครวญครางของทั้งเหล่าชายไม่จริง หญิงแท้ วี๊ดว๊ายให้กับผู้ชายถอดเสื้ออยู่ในสนามบาส
ปัง!!!
“กูทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย” ฝ่ามือหนาตบลงที่โต๊ะก่อนจะยืนขึ้นจากม้านั่งที่ไม่ไกลจากสนามบาสเท่าไหร่
“ไอ่นี่ ห่าไรลงอีก รึมึงทนไม่ไหวกับกล้ามรุ่นพี่ซีวอนเหมือนกันวะ” ชิม ชางมิน ผู้ชายตัวสูงและปากซิ่งเอ่ยแซว
“คิบอม ไอ้ของที่กูให้มึงไปหา มึงได้รึยัง” อาตี๋แว่น แก้มป่อง อัจฉริยะวิชาเคมี ปากดีน้อยสุดในกลุ่ม(หรอ) เบนหางตาไปมองคนถาม
“คุณคยูฮยอนครับ ผมยังทำยาเร่งกล้ามโตของมึงไม่สำเร็จครับ เอาซีม่าไปทาแก้คันก่อนมั้ยคับ”
“เอาไปทำไมวะไอ้บอม = =” ” ชางมินถามพร้อมทำหน้าสงสัย
“เอาให้มันไปทาไข่ ลูกชายมันคันอยากได้เมียเหลือเกิน” จบคำอธิบายของคนพูดน้อยต่อยหนัก เสียงหัวเราะก็ระเบิดขึ้นทั้งโต๊ะแบบไม่เกรงใจคนรอบข้าง คงจะมีอยู่คนเดียวที่ไม่ได้มีอารมณ์เฮฮาไปกับเพื่อน
จะให้ผมเฮฮาได้ไง ก็มันกำลังหัวเราะผมอ่ะ เครียดนะครับ ผมเครียด ผมอยากล้ำๆกล้ามโตๆแบบไอ้รุ่นพี่นั่นบ้าง ผมผิดเร๊อะ?
“พอเลย พอเลย พวกมึงหยุดหัวเราะกูได้แล้ว คนเค้าจริงจัง พวกมึงไม่เข้าใจกูหรอก”
“อย่ามาทำหน้าอ้อย น้อยใจใส่พวกกุนะ ใครใช้ให้มึงไปชอบซองมินวะ มึงก็รู้ว่าเค้าประกาศกร้าวตั้งแต่เข้ามหาลัยว่าจะคบคนล้ำๆกล้ามโตๆ ซิกแพคเป๊ะๆ ไม่ใช่ผอมกะหร่องนับแพคไม่ถูกอย่างมึง”
ชางมินเพื่อนรัก มึงตอบกูซะกระอัก แทนที่จะช่วยให้กำลังใจหรืออะไรก็ตามแต่ แต่ดูมันซ้ำเติมกันชัดๆกูอยากจะเลิกคบมึง T-T
“คิบอมมมมมมม……”
โจวคยูฮยอนกำลังจะถลามาหาเพื่อนอีกคน หวังจะออดอ้อนให้มันเร่งช่วยสุดฤทธิ์ แต่ต้องชะงักไปไม่ถึงเพราะไอ้เท้างามๆเบอร์40ลอยเด่นมาห้ามทัพไว้
“ไปไกลๆตีนเถอะครับเพื่อนรัก คราวที่แล้วโสมเกาหลีตังกุยจั๊บ ตราแปรงสีฟันคู่ไม่ได้ช่วยอะไรมึงเลยหรอ? แล้วอาหารมึงแดกบ้างมั้ยโปรตีน หรือแดกแต่สกิลในเกมส์ กินเซิร์กเป็นอาหาร”
“มึงอย่ามาจิกกัดไอ้คุณคิบอม ตังกุยจั๊บเหี้ยอะไรกุยังไม่เห็นซักขวด วันนั้นมึงหยิบยาเป็นขวดเล็กๆให้กู นี่แดกหมดแพคยังไม่ช่วย แล้วกูก็อ่านภาษาไทยไม่ออกด้วย - - ”
“ เฮ้ย!! ไอ้ตี๋อย่าบอกนะว่าเป็นยานัดหมอมี ที่มึงบอกหาของที่กูฝากซื้อจากเมืองไทยไม่เจอ มึงเอาไปให้มัน เหยดดด…ยาแก้ฝีที่แก้มก้นกู -[]- ” ชางมินทำหน้าเหวอ แต่ที่เหวอกว่าคงต้องยกให้คยูฮยอน
นี่ผมหลงกินยาแก้ฝีไอ่ชางมินไปหมดห่อหรอครับ ไอ่เชี่ยบอม มมมมo[[]]o (ได้ข่าวว่ามันเป็นยาแก้วัด คัดจมูก ปวดศรีษะเฟร้ยย!!แล้วตังกุยจับเค้าเอาไว้บำรุงโลหิตนะพวกแกมันมั่ว-ไรท์เตอร์)
“ ช่างมัน แต่มึงอย่าลืมสั่งมาให้กูใหม่ด้วยไอ่ตี๋ ส่วนมึงไอ่คยูอยากจะกินแต่ยา มึงเคยออกกำลังกายบ้างมั้ยครับ ล่าสุดเนี่ยเมื่อไหร่”
“กำลังกายไรวะ- -? ถ้าเล่นกีฬาก็ตอนมัธยมปลาย ถ้าลูกชายกูครั้งสุดท้ายก็ตอนได้เจอซองมินแบบกูหวงลูกชายไว้ให้เค้าคนเดียว -,.- ถ้าออกกำลังกายนิ้ว กดคีบอร์ด คลิกเม้าส์อันนี้กูทุกวัน แล้วถ้า…... ”
“พอเหอะ กิจกรรมมึงนันทนาการมากสัด! มึงหันไปมอง โน้นรุ่นพี่ซีวอนฟิตเช้า กลางวัน เย็น มึงออกกำลังกายอย่างชาวบ้านเค้าบ้าง กล้ามเนื้อมันจะได้ขึ้น ไม่ใช่รอให้ไอ้บอมมันคิดค้นยา พลาดมามึงกินแล้วตายว่าไง แล้วเลิกเหอะไอ่วันๆกดยิกๆอยู่หน้าคอมอ่ะ นี่กูไม่ได้ชมนะ หน้าตามึงก็สู้เค้าได้อยู่ แต่ที่สำคัญคือหุ่นมึงแบบ….” ชางมินส่ายหน้าเบาๆก่อนจะมองไปยังช่วงล่างของเพื่อน
“พวกกูเตือนมึงแล้วว่าอย่านั่งมาก แพคมึงไปกองที่ตูดหมดแล้ว ใหญ่มาก OoO” เป็นคิบอมที่เสริม
“ก็กูเหนื่อยอ๊ะ = =” นั่งเล่นเกมส์สบายและสนุกกว่าเยอะ” ตอบไปพลางสำรวจก้นตัวเองไป ว่าไปแล้วมันก็ใหญ่อย่างที่ไอ่พวกนั้นพูดจริงๆ
โถ …ชิวิตของโจ o[]o
“งั้นมึงก็เลิกคร่ำครวญเถอะ นู้นขวัญใจมึงมาแล้ว”
ผมมองตามมือของไอ่ชางมินไป นางฟ้าของผมกำลังเดินมา ใกล้เข้ามา ใจผมเริ่มเต้นเร็วขึ้น ใกล้เข้ามาแล้ว โอ้ว โจวคยู จะเป็นลม เค้าเดินตรงมาทางผม อย่าบอกนะว่าเค้ามาหาผะ….
“พี่ซีวอน ไปกินข้าวกันเถอะฮะ” ร่างเล็กขวัญใจโจคยู เดินฝ่าฝูงชนเข้ามาเกาะแขน ไอ่รุ่นพี่กล้ามโตกระซิบกระซาบออดอ้อนเล็กๆ ก่อนจะพากันเดินออกไปท่ามกลางประชาชี ชุบชิบนินทาตามหลัง ขวัญใจผมเดินไปแล้วทั้งๆที่วิมานของเราที่ผมสร้างยังไม่ทันจะเสร็จ
เพล้ง!!!
เสียงหน้าของผมแตกแหลกละเอียดอยู่บนพื้นชนิดกาวตาช้างยังต่อไม่ติด ใช่สิ... เค้าจะมาหาผมทำไม เราแค่เป็นที่บังเอิญรู้จักกันตอนเรียนเซคคณิตคิดเร็ว(?) เราแค่นั่งข้างกัน ผมแค่สอนเค้าเวลาไม่เข้าใจ และยิ่งกว่าอื่นใดเค้ามองว่าผมเป็นพวกเดียวกับเค้า “เคะ” ผมอยากจะบ้าแค่เหตุผลง่ายๆว่าหุ่นและหน้าตาผมได้ โมเอ้ โมอ้อย คาวาอิ อะไรอีกเยอะแยะที่เค้าฟันธงว่าผมเป็น ที่หนักกว่านั้นคือเค้าคิดว่าคนที่ผมชอบคือ ชเว ซีวอน เพราะว่าเห็นผมชอบแอบมองตอนที่เค้าเดินกับรุ่นพี่นั่นบ่อยๆ เค้าคงไม่รู้ตัวว่าผมมองเค้าไม่ใช่พี่กล้ามโต นึกแล้วน้องโจจะร้องไห้อีกซักรอบ TT--TT
“มึงอย่าทำนั้นแบบนั้น กูเห็นแล้วสงสารเคะน้อยอย่างมึง”
ไอ่เพื่อนปากดีเดินเข้ามาตบไหล่เพื่อนเหมือนจะเป็นการปลอบใจ ห๊ะ แต่หลังจากฟังประโยคหลังแล้วผมมั่นใจว่าหาไม่ได้จากมัน
“เออ แต่ว่าเอาจริงๆนะ สองคนนี้คบกันอยู่จริงๆป่าววะ วันนั้นกูยังเห็นมินโฮตามตื้อซองมินอยู่เลย”
ร่างสูงคิ้วขมวดฉับคิดตามคำพูดของชางมิน นั่นน่ะซิ ความจริงเค้าก็ไม่มั่นใจว่าซองมินคบกับซีวอนจริงมั้ย เพราะเค้าก็ยังเห็นชเว มินโฮน้องชายไอ้พี่กล้ามโต ตามอ้อล้อซองมิน มันเป็นพี่น้องกัน แล้วมันยังไง แต่ดูเหมือนซองมินจะสนิทกับซีวอนมากกว่า แต่อะไรก็ช่างเหอะผมไม่เข้าใจ ทำไมไอ้พี่น้องชเวนี้มันถึงได้มีหุ่นฟิตเปี๊ยะกันทุกคน หรือผมควรเปลี่ยนนามสกุลเป็น ชเว คยูฮยอน - -* เผื่อหุ่นของผมจะฟิตขึ้นบ้าง (เกี่ยว?)
“เป็นไม่เป็นพวกมึงจะไปสนทำไม ถ้าเป็นกูนะจับซองมินทำเมียไปเลยก็จบไปนานแล้ว ไม่มัวมาบ้าบอสรรค์หายาอะไรนี่หรอก” คิบอมที่เงียบฟังอยู่นสนเสนอความคิด
“ทำอย่างนั้นกูคงชั่วมากอ่ะ กูทำแบบนั้นกับซองมินไม่ได้หรอก”
ผมโจ คยูฮยอน ถึงซองมินจะเห็นผมไม่แมน100เปอร์เซ็น แต่ผมเป็นคนดี100เปอร์เซ็นนะครับ
“ กูมีแผนนะไม่เอาเร๊อะ! แต่มึงเป็นคนดีก็ดีแล้ว ”
...................................
........................
..................
..........
....
“แต่มาถึงขั้นนี้ ใครบอกกูจะไม่เอา
สามเดือนที่ผ่านมามึงไมไม่รีบบอกกูวะไอ้บอม แจงแผนมาด่วนเลยมึง”
................................................................................................................................................
“ ซองมินมาเฝ้าพี่ทุกวันอย่างนี้ไม่กลัวขายไม่ออกหรอ” พี่กล้ามโตที่คยูฮยอนชอบเรียกเอ่ยถามคนตัวเล็กที่นั่งกินข้าวอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ ไม่กลัวฮะ กลัวพี่ซีวอนโดนสาวๆซิวไปมากกว่า ไม่งั้นผมโดนพี่ฮยอกแจงาบหัวแน่”
นี่คงเป็นเหตุผลที่ไม่ค่อยจะมีใครได้รู้ นอกจากคนสนิทของซองมิน ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเรียนก็โดนพี่ชายสุดเลิ๊บ กำชับนักหนาให้ดูแลแฟนพี่ท่านให้ดี ชเว ซีวอน พี่ล่ำกล้ามโตนี่แหละฮะ สุดที่รักของพี่ชายผมตอนนี่พี่ฮยอกเรียนอยู่ที่ญี่ปุ่น ผมเลยต้องมาเป็นภาระกันเหล่าสาวแท้สาวเทียมให้ แล้วไอ่ที่ล้ำลือกันว่าผมประกาศว่าชอบแบบล่ำๆซิกแพคเน้นๆเนี่ย ไม่จริงนะฮะ ซองมินกลัวกล้ามใหญ่ของพี่ซีวอนจะตาย TT^TT พี่ชายผมเป็นคนปล่อยข่าว พี่แกบอกว่าคนจะได้คิดว่าผมชอบพี่ซีวอน จะได้ไม่มีใครกล้าจีบทั้งผมแล้วก็พี่ซีวอน แบบยิงปืนนัดเดียวได้นก2ตัว ดูพี่ผม คิดไปได้ - * -
“แล้วเราไม่มีคนที่ชอบบ้างหรอ ไม่สนใจมินโฮน้องพี่บ้างหรือไง มันก็ดูชอบซองมินมากนะ ”
เป็นพี่ชายที่ดีก็ต้องชงให้น้องเราซะหน่อย เห็นตามจีบมานาน จนบัดนี้ยังไม่ติด ทำไมไม่ดูพี่มันบ้างจีบฮยอกแจ3วันก็ติดแล้ว
“ความจริงคนที่ชอบก็มี แต่ เฮ้อ…แต่เค้าไม่ชอบผมหรอกฮะ”
ซองมินเอาส้อมเขี่ยข้าวในจานไปมา ก้มหน้าก้มตากัดปากเหมือนจะร้องไห้ นี่สงสัยจะชอบมากจริงๆ
“ใครนะ…. ปฎิเสธคนน่ารักอย่างซองมินได้ มีคนน่ารักให้ชอบกว่าซองมินอีกหรอ?”
“ เค้าไม่ได้ชอบคนน่ารักนี่ฮะ เค้าชอบคนหล่อๆแบบพี่ซีวอน” พูดถึงตรงนี้ซองมินยิ่งเบะปากเข้าไปใหญ่ ชีวิตรักซองมินมันน่าเศร้าทั้งที่รักตั้งแต่แรกเจอ แต่เธอเป็น เคะ เหมือนผม อ๊ะ! ซองมินจะเปลี่ยนไปแอ๊บแมนเพื่อนจีบเค้าคนนั้นดีมั้ย ฮือ
T _ T
“ อ่อ…. พี่ว่านะซองมินก็น่าจะลองให้โอกาสมินโฮดูบ้างนะ เผื่อจะช่วยซองมินลืมเค้าคนนั้นได้ ” ซีวอนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะลากประเด็นไปเกี่ยวกับน้องชายร่วมสายเลือด ชนิดแบบเก็บทุกเม็ดเมื่อมีโอกาส สู้เพื่อน้องครับโผมมมม
“ จะดีหรอฮะ แต่ผมไม่ได้ชอบมินโฮแบบนั้น แล้วจะทำให้ผมลืมเค้าได้หรอฮะ ” ซองมินส่งหน้าไร้เดียงสาบวกแววตาเศร้าๆไปถาม
“อย่างนี้พี่ว่าต้องลองนะครับ”
“เฮ้อ…ก็ได้ฮะ แต่อย่าพึ่งบอกมินโฮนะฮะ ผมอยากทำอะไรบางอย่างก่อน” ร่างเล็กคิดอยู่นานก่อนตัดสินใจ วันนี้เค้าก็เห็นสายตานั่น ยิ่งเห้นซองมินยิ่งปวดใจ เมื่อสายตานั้นไม่ได้มองที่เค้า ถ้าที่พี่ซีวอนบอกช่วยได้จริงมันก็คงดี
“โอเคครับว่าที่แฟนน้อง” ซีวอนเอื้อมมือไปยีผม ว่าที่แฟนน้องที่ตัวเองเพิ่งชงไปหมาดๆ มันสำเร็จก็วันนี้ ปีนี้ซีวอนได้รางวัลพี่ดีเด่นแห่งชาติแน่
…………………………………………………………………………….
“ ไอ่บอม แผนมึงนี้จะได้ผลหรอวะ จากที่กุฟังแล้วมันเสี่ยงมากนะเว้ย” ชางมินออกความคิดเห็นหลังจากที่สามหนุ่มสุมหัววางแผน
“เออ นั่นดิวะ ถ้าแบบมันพลาดแล้ว ซองมินไม่ยอมรับกู กูไม่โดนเกลียดยันชาติหน้าหรอวะ”
“ไม่รู้เว้ย! แต่กูว่าก็ดีกว่าที่มึงทำอยู่นี่นะ เสี่ยงๆไปเลยหรือไม่งั้นก็ตามใจมึง กูพูดได้แค่นี้แหละ”
“ทำก็ทำวะ ซองมินต้องเป็นของกู! ”
………………………………………………………..
เช้าสดใสของวันใหม่เริ่มขึ้นอีกครั้ง วันนี้ผมเตรียมตัวมาแล้วครับ ถึงจะไม่ค่อยพร้อมและมั่นใจก็ตาม แต่ผมต้องทำให้ได้ ผมเดินมาถึงห้องเรียนที่ต้องเรียนกับเค้าก่อนเข้าไปนั่งที่ประจำที่มีอีกคนนั้งอยู่แล้ว
“อรุณสวัสดิ์ซองมิน” ผมเดินไปเข้าไปใกล้เค้าพร้อมก้มหน้าฉกความหอมจากแก้มขาวๆจนซองมินตะลึง ผมก็เขินมากครับ>///< ดีนะที่ผมนั่งแถวหลัง แล้วช่วงเช้าคนยังไม่ค่อยมี ไม่งั้นได้มีประชาชีเป็นพยานอีกเยอะ
“เอ่อ คยูทำไมนาย ” ซองมินพูดไปเอามือจับแก้มตัวเองไป เค้าถามผมแบบไม่สบตา หน้าของเค้าแดงน้อยๆ อื้อหือ อยากฟัด -.,-
“ก็จูบ(แก้ม)อรุณสวัสดิ์ไง ซองมินโกรธหรอ” ผมพูดพร้อมตีหน้าเศร้าเล็กๆ ตามบทที่ไอ่คิบอมมันแนะมา
“เปล่าหรอก เราแค่ตกใจน่ะ คยูไม่เคยทำอะไนแบบนี้ เราก็ไม่เคยโดนใครหอมแบบนี้ด้วย แต่ดีนะที่เราเป็นพวกเดียวกัน” ประโยคแรก ประโยคสองผมดีใจ แต่พอมาประโยคสุดท้ายถึงกับค้าง เห็นมั้ยครับเค้าคิดว่าผมเป็นเคะ - -* ไม่ได้ๆผมต้องผมต้องบอกให้รู้เรื่องให้ได้
“ผมไม่ได้เป….”
“ เราไม่ใช่แฟนพี่ซีวอน หรือแอบคบ แอบปลื้มอะไรหรอกนะ ” ผมยังพูดไม่ทันจบประโยค นางฟ้าของผมก็พูดขัดขึ้นมา ประเด็นที่ว่าไม่ได้คบ ไม่ได้ชอบ มันทำให้หัวใจน้อยๆของโจ คยูฮยอนเต้นไม่เป็นระส่ำ หากแต่มันเต้นเพราะดีใจได้ไม่นานมันกับฟีบเพราะประโยคที่ตามมา
" เอ๋...."
“ถ้า เอ่อ ถ้า คยูจะจีบพี่ซีวอนเราว่าอย่าเลยนะ เราไม่อยากให้คยูต้องเสียใจน่ะ”
“คือซองมินผมไม่ได้ …”
“อย่าปฎิเสธเลย เราเห็นแววตาคยูที่มองพี่ซีวอนเราก็รู้ แต่เราจะบอกว่าพี่ซีวอนเป็นแฟนพี่ชายซองมินนะ เค้ารักกันมากด้วย” เป็นอีกครั้งที่ผมยังไม่ทันจะอธิบายอะไร ก็ต้องโดนคำพูดของซองมินฮุกซ้ายเข้าให้อีกครั้ง
“ซองมินฟังผมดีๆ คนที่ผมรักก็คือ...”
“เราว่าเราจะลองคบกับมินโฮล่ะ”
คราวนี้ผมเจออาบาคัสแทบสลบเลยครับ นี่หูผมฝาดไปใช่มั้ย อะไรพ้นจากพี่ ตอนนี้มาน้องอีกแล้ว สงสัยผมต้องจัดเต็มสูบของแผนไอ่ตี๋บอมมันแล้ว
กูยอมไม่ได้คร้าบบบบบบ TT^TT
........ต่อค่ะ
“ทะ ทะ ทำไมละ ล่ะ” เท่าที่ผมพยามรวบรวมสติที่มีถามกลับไป แต่เสียงผมก้ยังติดขัดและสั่นอยู่ดี
“ก็พี่ซีวอนบอกเราว่า ถ้าเราคบกับมินโฮ เราอาจจะลืมคนที่เราชอบได้” อื้อหือ! วันนี้คำพูดของซองมินอาจทำให้ผมตายได้เลยครับ ถ้าประโยคที่แล้วอาบาคัส ประโยคนี้คงเป็นจระเข้ฟาดหางเอาซะผมไม่ฟื้นเลย เค้ากำลังบอกผมว่าเค้ามีคนที่ชอบแล้ว เป็นคนที่เค้าชอบจริงๆ มันเป็นใครวะ? พ่อจะเอาแดมเมตไปถล่ม
“ซะ ซะ ซะ ซองมินมีคนที่ ชะ ชอบแล้วหรอครับ” นี่อาจเป็นลมปราณเฮือกสุดท้ายที่ผมกลั้นใจถาม
“เอ่อ.... คือ.....ใช่แล้วล่ะ แต่มันเป็นความรักที่เป็นไปไม่ได้ ซองมินชอบเค้าฝ่ายเดียว แล้วที่สำคัญเค้าไม่ได้ชอบแบบซองมินเค้าชอบแบบพี่ซีวอนน่ะ ” ห๊ะ!!!! ชอบแบบรุ่นพี่กล้ามนั่น หมายความว่าซองมินชอบเคะด้วยกัน O[[]]O โอ้วม่ายยยย ถ้าผมยอมเป็นเคะผมจะมีสิทธิ์มั้ยคร้าบบบบ - -“ กูยอม หากมันทำให้ซองมินรักกู
“แล้วทำไมต้องเป็นมินโฮล่ะ เป็นคนอื่นไม่ได้หรือไง” ผมถามเค้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ผมอยู่ตรงนี้ทั้งคนนะ มองมาทางผมบ้าง
“คยูฮยอน นายอย่าบอกเรานะว่านายหวงมินโฮด้วยอ่ะ คือเราไม่รู้จริงๆ - -" ” ร่างเล็กตรงหน้าผมทำหน้าสลดประหนึ่งสำนึกผิด เฮ้ย!!! ไปใหญ่แล้วครับเวรกรรม เค้าตีความท่าทางของผมเมื่อกี๊ว่าเป็นเพราะหวงก้างไอ่มินโฮ ไม่ใช่อย่างนั้น แม่คุณก็คิดไปได้ กูไม่มีวันแมนในสายตาซองมินเลยใช่มั้ย ได้ผมจะปล้ำซองมินให้ดู!!!
“ไปใหญ่แล้วนะซองมิน! ฟังให้ชัดๆตรงนี้ ผมไม่ได้เป็นเคะ ผมเมะพันเปอร์เซ็นต์ เลิกมองผมแบบนั้นซะที่เถอะ!” ผมยอมรับว่าประโยคที่พูดไปเมื่อกี๊มันมีน้ำโหปนไปด้วย ประชาชีในห้องหันมามองทางผมประกาศศักด์ดาเป็นตาเดียว แต่คนที่อยู่ข้างๆผมนี่ท่าจะหนักกว่าคนอื่นไปหน่อย ตากลมใสๆนั่นเริ่มมีน้ำเอ่อคลอ ผมเสียงดังจนทำเค้าร้องไห้เลยหรอเนี่ย อยากจะเอามือตบปากตัวเองสิบครั้ง
“ระ เรา ขอโทษ ฮรึก คยูฮยอน ฮรึก ด้วยนะที่ผ่านมาเราว่านายไปแบบนั้น เราผิดไปแล้ว ฮรึก คยูอย่าโกรธ ซองมินเลยนะ TT__TT ” น้ำเสียงปนสะอื้นที่เค้าส่งมา พร้อมกับสีหน้าเสร้าๆแบบนั้น มันบีบหัวใจโจคยูให้ปวดไปหมด ผมทำให้เค้าร้องไห้ขนาดนี้เลยหรอ ผมมันเลว
TT ^ TT
“ซองมิน เงียบเถอะนะ ผมขอโทษ ผมไม่โกรธซองมินหรอกนะ” ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้าก่อนรั้งเค้าเข้ามากอดปลอบ (แบบเนียนๆ) สักพักซองมินก็หยุดร้องไห้ ผมจึงคลายอ้อมกอดนั้น
“ซองมินเข้าใจผมแล้วใช่มั้ย ผมไม่ได้เป็นเคะ ผมมีคนที่ผมชอบแล้วด้วย ผมชอบเค้ามากๆ”ผมพูดพร้อมจ้องมองไปในตาของซองมิน แต่แปลกใจตรงที่ผมทำให้เค้าอึ้งขนาดนั้นเลยหรืออย่างไร ตาโตๆของซองมินเบิกกว้างไม่กระพิบ ผมได้ยินเสียงสูดสะอื้นเบาๆดัง ฮรึก ในลำคอของเค้า แล้วตกลงนี่ยังไงแค่ผมย้ำสถานะภาพความแมนของผมแค่นี้ ทำให้เค้ามีอาการแบบนี้เลยหรอ
“ซองมิน ซองมินครับ” ผมเรียกพร้อมเข้าตัวเค้านิดๆ
“หะห๊ะ อะไรหรอ” เค้าสะดุ้งตอบพร้อมน่าตาเหรอหราแต่มันก็ยังดูน่ารักมากๆอยู่ดี
“ซองมินเข้าใจผมแล้วใช่มั้ย แล้วซองมินอยากรู้มั้ยว่าคนที่ผมชอบน่ะคือใคร”
“คนที่ผมชอบน่ะคือ…”
“อย่าบอกเลย เราไม่อยากรู้” เสียงหวานๆของเค้าขัดขึ้นมาก่อนที่ผมจะพูดจบ ซองมินส่ายหน้าพลัลวันยามที่เค้าบอกว่าไม่ต้องการจะรุ้ แต่โจคยู อยากบอกอ่ะครับ
“ฟังเถอะนะ คนที่ผมชะ….”
“บอกว่าเราไม่อยากฟังไง คยูฮยอนจะชอบใครมากก็ไม่ต้องบอกเรา เราไม่ฟัง เราไม่ฟัง!!!” ซองมินแหวลั้นใส่ผม ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งออกไป ขาผมตายนิ่งแบบก้าวไม่ออก ผมไม่รู้ว่ามันผิดตรงไหน หากผมจะบอกว่าคนที่ผมชอบมาตลอดคือเค้า เสี้ยวหน้าก่อนที่ซองมินจะวิ่งออกไปนั้น ผมเห็นน้ำตาของเค้าไหลมาที่แก้มอีกรอบ แล้วตกลงผมผิดเรื่องอะไรกัน
คาบคณิตฯคิดเร็วทั้งคาบ ผมนั่งเรียนอยู่คนเดียว ซองมินไม่ได้กลับเข้ามาเรียนอีก ผมทำให้เค้าเป็นมากขนาดนั้นเลยหรอครับ ผมเสียใจ
……………………………………………………………………
“เป็นไงมึง แผนไอ่ตี๋มีความคืบหน้าบ้างมั้ย” คยูฮยอนเดินมาถึงโต๊ะประจำ ยังไม่ทันจะได้นั่ง ไอ่คนชอบสอดรู้ก็แทรกถามขึ้นทันที
“ เออ กูบอกซองมินไปแล้ว เค้าเข้าใจกูแล้ว แต่ยังไม่ทันที่จะได้บอกว่าชอบเค้า เค้าก็วิ่งหนีกูไปก่อนแล้ว โฮรวววววว พวกมึงกูทำอะไรผิดวะ?” ผมตอบคำถามมัน ก่อนจะระบายความอัดอั้นในใจที่ผมได้เจอวันนี้ หวังว่พวกมันคงเป็นที่พึ่งให้ผมได้
“เฮ้ย…อะไรยังวะ มึงเหลามาให้พวกกูฟังเดี๋ยวนี้เลย”
ผมนั่งเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้ไอ่เพื่อนรักที่งสองฟังแบบไม่มีหมกเม็ด พวกมันนั่งฟังก็อินตามไปกับผมประหนึ่งมันเป็นตัวผมซะเอง หลังจากเล่าจบพวกผมก็ลงความคิดว่ามันแหม่งๆ ที่อยู่ดีๆซองมินก็เป็นแบบนั้น แต่คิดเท่าไหร่ก็ยังนึกหาสาเหตุไม่ได้ แล้วผมต้องทำอย่างไงละทีนี้ ถ้าจะรอให้เรียนวอชานั้นอีกทีก็อีกตั้งสามวัน ผมจะทนไหวมั้ย
………………………………………………………………….
วันนี้ผมมาช่วงสายๆเพราะวันนี้มีเรียนแค่ช่วงบ่าย อากาศวันนี้สดใสถึงแม้จะเป็นช่วงสายของวันแล้วก็ตาม แต่ใจผมตอนนี้นี่ซิมันช่างเศร้าหมองอะไรเช่นนี้ เมื่อคืนผมทั้งนั่งคิด นอนคิด ตีลังกาคิด แพล๊งกิ้งคิด ก็คิดไม่ตกอยู่ดี
ผมเดินเข้ามาในมหาลัยก่อนจะตรงไปที่โต๊ะประจำที่เพื่อนรักทั้งสองมันรออยู่ แต่ก่อนที่จะได้ไปถึงที่หมาย เสียงซุปซิบราวกับนกกระจิบแตกลังก็ดังเข้ามาในประสาทหูผม มันคงจะเข้ามาแล้วก็ผ่านไปถ้าไม่ติดตรงชื่อๆนึงที่นำให้ ผมหูพึ่งรีบเดินเข้าไปใกล้วงเม้าท์ สิ่งที่ได้ยินคือชื่อ
ซองมิน และแว่วๆได้ยินชื่อ มินโฮ พอตั้งใจฟังใกล้ๆโอ้โห ชัดๆ ซองมิน มินโฮ คบกัน
ผมลมแทบจับ ขาผมรีบจ้ำให้ไกลออกจากตรงนั้นที่ๆผมมุ่งตรงไปคือที่สองสถิตของเพื่อนผม
ไอ่ชางมินไอ่คิบอม มึงช่วยกูด้วย TT ^ TT
...............................................................................
Talk ::
100%ค่ะ ห๊ะ!น้อยไปมั้ย?
เป็น SF ไรท์เตอร์ที่ป่วงสุดพลังTT^TT
เค้าขอโทษ อ่านแก้เครียดแล้วกันเนอะ
มันหาสาระไม่เจอจริงๆ - -*
*ชื่อเรื่องอย่าไปใส่ใจ มันอาจเกี่ยวข้องแค่ตอนแรก -*- เค้าขอโทษ
ขอบคุณผู้อ่านทุกคนค่ะ ที่ยังติดตาม ^ ^
ปล. ย้ายมาจากเรื่องยาวนะคะ ฝากติดตามSF ด้วยค่ะ
ความคิดเห็น