คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : EP.4 นี่ความฝันหรือความจริง
"ตื่นได้แล้วลูก ตื่นมาคุยกับแม่ที" หญิงสาววัยกลางคนนั่งกุมมือลูกชายคนเดียวที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงผู้ป่วยในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง พลางพูดให้ลูกตัวเองฟื้นขึ้นมา หลังจากที่หลับไปนานถึง 2 วัน ตั้งแต่วันที่เกิดอุบัติเหตุรถคว่ำ ถึงแม้ผลการผ่าตัดจะสำเร็จไปด้วยดี แต่ถ้าภายในพรุ่งนี้ ลูกชายของเธอยังไม่ฟื้น ลูกชายของเธออาจจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราก็ได้
"ฟื้นสิ มาคุยกับแม่ ฮึก.." ผู้ที่แทนตัวเองว่าแม่ ยกมือของลูกชายขึ้นมาแนบที่แก้มของตัวเอง
ในขณะที่เสียงสะอื้นของหญิงสาววัยกลางคนดังอย่างแผ่วเบาในห้อง มือที่เธอได้กอบกุมไว้ ขยับเล็กน้อย จนเธอรู้สึกได้
"ลูก!! ลูกแม่" เธอเรียกลูกชายของเธออย่างมีความหวัง ใช้เวลาไม่นาน เปลือกตาที่ปิดมาตลอด 2 วันก็ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าสตรีที่กำลังกุมมือของเขาอยู่ และกำลังกดออดเรียกพยาบาล
'นี่มัน... แม่ของบอสนี่?' คนที่นอนได้แต่พูดอยู่ในความคิด พลางสงสัยว่าเพราะอะไร ทำไมแม่ของบอส ถึงได้มาเฝ้าเขาที่นี่ ตามจริงเขาต้องไปเฝ้าลูกชายตัวเองสิ
"หิวน้ำไหมลูก ลุกขึ้นนั่งไว้ไหม" ร่างที่นอนอยู่บนเตียงพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะค่อยๆยันตัวเองขึ้นมาโดยมีแม่ของบอสช่วยประคอง
"แม่นึกว่าลูกจะไม่ฟื้นแล้ว แม่ใจหายมากเลย แต่ดีนะ บอสเป็นคนเก่ง บอสเลยฟื้น" หญิงสาววัยกลางคนพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม พลางรินน้ำให้กับร่างที่กำลังเอนอยู่บนเตียง
เอ๊ะ..!? แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี๊แม่บอสเรียกเขาว่าบอส? เอ๊ะ ทำไมล่ะ
"แม่ดีใจนะที่บอสฟื้นแล้ว แต่มัสเนี่ยสิ อาการหนักกว่าลูกอีก" แม่บอสพูดพร้อมกับยื่นน้ำมาให้เขาดื่ม
ก๊อก ๆ
"หมอมาแล้วแน่เลย" แม่บอสลุกออกไปที่ประตู ก็พบว่าเป็นหมอและพยาบาลที่แม่ของบอสเรียกมาเมื่อครู่นั่นเอง
หลังจากที่หมอตัวร่างกายผมเสร็จ ก็บอกว่าอาการดีขึ้น พักที่โรงพยาบาลอีกสักอาทิตย์ก็กลับบ้านได้แล้ว พอหมอพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ส่วนแม่บอสก็บอกจะไปเอาเสื้อผ้า กลายเป็นว่า ในห้องมีแค่คนป่วยอยู่เพียงคนเดียว
และแน่นอนว่า มัส ที่สงสัยว่าทำไมแม่ของบอสถึงมาเรียกตัวเองแบบนั้น ได้ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปยังห้องน้ำในห้องผู้ป่วยทันที
ทันทีที่ประตูห้องน้ำเปิดออก มัสก็มองไปที่กระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ ก่อนจะพบว่าคนในกระจกมีไหล่กว้าง และที่สำคัญ... ใบหน้าที่สะท้อนในกระจกนั้น เป็นใบหน้าของบอส คู่กัดของมัสนั่นเอง..
"อ๊าก!!!!!!"
ทางด้านร่างของมัสซึ่งในตอนนี้มีบีมที่คอยเฝ้าไข้ให้อยู่ ก็ได้กดเรียกพยาบาลในเวลาไล่เลี่ยกันกับที่มัส(ในร่างบอสฟื้น) เพราะร่างของมัสก็ได้ฟื้นแล้วเช่นกัน เพียงแต่ว่า..
"นี่มันอะไรกันวะเนี่ย?" บอสในร่างมัสพึมพำกับตัวเองในกระจก ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อมาถามอะไรบางอย่างกับบีม
"บีม ถามไรหน่อย"
"ว่า?"
"มะ.. บอสๆ บอสอยู่ที่โรงบาลนี้ด้วยหรือเปล่า"
"อ๋อ อยู่ๆ ถัดจากห้องมัสไปสองห้องขวามือน่ะ ให้ไปส่งไหม เห็นแม่บอสบอกว่าบอสมันฟื้นแล้ว" บีมพูดขึ้น พลางอ่านหนังสือไปด้วย
"พากูไปหาบอสหน่อยดิ"
"เอ๊ะ.. เอ่อ ได้สิ"
หลังจบการสนทนา บีมก็พาบอส(ในร่างมัส) ไปที่ห้องดังกล่าว เมื่อไปถึงก็พบว่า ร่างของบอสกำลังนอนตะแคงอยู่ บอส(ในร่างมัส)บอกให้บีมกลับไปรอที่ห้อง ก่อนที่ตัวเองจะจัดการล็อกประตูและก้าวเท้าเข้าไปใกล้เตียงมากขึ้น
"นี่" บอสส่งเสียงเรียกคนที่นอนอยู่ ก่อนจะเรียกชื่ออีกทีนึง "มัส"
"ห้ะ.. เชี่ยย ไรเนี่ย" ร่างของบอสหันมาตามเสียงเรียกก็ต้องตกใจ เมื่อร่างของมัสมาอยู่ตรงหน้า มัสในร่างบอสได้แต่สะบัดหัวไปมา
"เฮ้ๆๆ สะบัดหัวไปมาแบบนั้นหัวกูก็หลุดพอดีสิวะ"
"บอส?"
"เออ กูเอง"
"นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย" มัสในร่างบอสได้แต่ทำหน้าบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดีกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"กูก็ไม่รู้ แต่กูว่าช่วงนี้กูกับมึงคงต้องอยู่ด้วยกันก่อนแล้วว่ะ" บอสในร่างมัสเอ่ยขึ้นพร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟานุ่มไปด้วย
"อย่ามาล้อเล่นนะ! ไม่เอาด้วยหรอก"
"กูไม่ได้ล้อเล่น เรื่องนี้มันเหนือธรรมชาติ ใครจะไปเชื่อว่ากูกับมึงสลับร่างกันจริงวะ ถ้าต่างคนต่างอยู่ มีหวังความลับแตกพอดี หรือมึงอยากให้เพื่อนมึงรู้ว่ามึงสลับร่างกับกู หืม" บอสในร่างมัสร่ายยาว ก่อนจะทำหน้ากวนบาทาไปให้อีกฝ่าย
มัสในร่างบอสได้แต่ทำหน้าเซ็ง แต่ก็ใช่ว่าจะไม่คิดตามคำที่บอสพูด เพราะตัวเขาก่อนที่จะสลับร่างกับบอส ก็ค้านซะหนักว่าเป็นเรื่องไร้สาระ ไม่มีอยู่จริง พอมาเจอกับตัวเองก็เล่นซะพูดไม่ออกเหมือนกัน
"โอเค เอาแบบที่มึงว่านั่นแหละ" จนสุดท้ายมัสก็ได้แต่ตอบตกลงไปอย่างช่วยไม่ได้ ก็นะ เขาไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้นี่หน่า
"งั้นพอออกจากโรงบาล มึงไปบอกแม่กูนะว่าจะย้ายมาอยู่คอนโดมึง"
"เดี๋ยวๆ ทำไมต้องคอนโดกู"
"มึงจะไปอยู่ที่บ้านกูให้ความแตกไหมละ มึงอยู่คอนโดคนเดียวนี่หว่า ให้ร่างกูที่มึงอาศัยอยู่ไปอยู่ด้วยอีกคนคงไม่ตายหรอกมั้ง"
"เออๆๆๆ ไปก็ไป ว่าแต่ร่างกูได้ออกจากโรงบาลวันไหน"
"อีกอาทิตย์นึง" บอสตอบ
"เหมือนกันเลยว่ะ"
"เออ ทนลำบากใจไปสักพักแล้วกัน ถ้าเรายังใช้ร่างของกันและกันอยู่" บอสพูดก่อนจะเดินออกจากห้องพักไป ทิ้งให้มัสนั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดอยู่คนเดียว
"คงมีแค่แกเท่านั้นแหละที่ลำบากใจ บอส..."
---------- TBC ----------
สวัสดีค้าบ
หายไปร่วมสองเดือน คิดถึงกันหรือเปล่า
คือยอมรับว่าเรื่องนี้ตันมากค่ะ คือไม่ได้ตันพล็อต
แต่ตันในการที่จะสื่อออกมามากกว่า
แถมเรื่องนี้คนอ่านน้อยด้วย ตอนแรกจะลบเรื่องนี้ทิ้งแล้ว
แต่ก็ตัดใจลบไม่ได้อยู่ดี
สุดท้ายเราก็รอจนสามารถเขียนออกมาได้อีกครั้ง
ไม่รู้ว่ามีใครรอหรือเปล่า
แต่ก็จะพยายามเขียนให้จบให้ได้นะคะ
เจอกันใหม่ตอนหน้า บะบายจ้า
#สลับร่างสร้างรักบีมาร์ค
Edit : แก้คำผิดค่ะ
ความคิดเห็น