คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อิตาลี
1
อิตาลี
“ถึงซะที!”ฉันบ่นไปเดินลากกระเป๋าไป
“เธอก็บ่นตลอดทางนั้นแหละฟ้า”
“-_-แกนี่ชอบพูดแฝงความกวนทีนจริงๆ”
“J” ยิ้มใสสื่อบริสุทธิ์ (มันเรียบร้อยจริงหรอเนี่ย?)
“แล้วเราจะไปไหนต่อล่ะ?”น้ำค้างถามฉันที่นั่งพักตรงหน้าสนามบิน
“พ่อให้ที่อยู่มาน่ะ...นี่ไง”ฉันยื่นที่อยู่ในมือถือให้น้ำค้างดู
“งั้นเราจะมัวรออะไรล่ะไปกันเลยเถอะ”
“ไม่เอา...ฉันเมื่อยขอนั่งพักก่อน” เมื่อน้ำค้างเห็นฉันจะหย่อนก้นนั่งอีกครั้งก็มากจับแขนฉันลากไปหาแท็กซี่เพื่อไปตามที่อยู่(ทำร้ายฉันไปรึเปล่าเนี่ยT_T)
~10 นาทีผ่านไป~
ฉันกับน้ำค้างมาถึงบ้านที่พ่อให้ไว้ ภายนอกของบ้านถูกตบแต่งสไตล์ยุโรปนิดๆโมเดิร์นหน่อยๆดูเก่ไปอีกแบบ บ้านนี่ก็ใหญ่โตดูจากข้างนอกหน้าจะน่ามีประมาณ 9 ห้องใหญ่ๆ ฉันเดินไปที่หน้าประตูแล้วกดกริ๊ง แต่ไม่มีใครมาเปิดประตูก็เลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเอง(พอดีมันไม่ได้ล็อค)
“ฟ้าเดี๋ยวก่อน...”น้ำค้างพยายามจะห้ามฉันแต่ไม่ทันซะแล้ว ฉันเดินเข้าข้างในเรียบร้อย น้ำค้างเลยต้องเดินตามฉันมาภายในบ้านยิ่งดูหรูหรากว่าในบ้านหลายเท่า เฟอร์นิเจอร์ที่ราคาแพงหูฉี่ บ้านถูกตบแต่งไปหลายๆแนวทั้งสดใส มืดมน บ้าบอแล้วอีกเยอะแยะฉันเดินไปรอบๆห้อง...น่าจะเป็นห้องนั่งเล่นไปเรื่อยๆ จนฉันเริ่มเมื่อยก็เลยเดินมานั่งที่โซฟานุ่มๆในขณะที่ฉันกำลังนั่งสบายใจเชิบ ส่วนน้ำค้างก็ยังยืนอยู่หน้าประตูเหมือนเดิมไม่กล้าเดินไปไหน -_- ก็มีเสียงคนเดินลงจากบันไดลงมา
ตึกๆ
ฉันหันไปมองทางต้นเสียง ปรากฏร่างของชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับฉันในสภาพผ้าขนหนูปิดท่อนล่างเพียงผืนเดียว ผิวของเขาขาวใสอมชมพู มีกล้ามนิดนึงเนื้อตัวมีแต่หยดน้ำ(สงสัยอาบน้ำมา)เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ดวงตาของฉันจ้องมองไปยังดวงตาสีน้ำตาลของเขาแบบไม่ละสายตา
“เธอเป็นใคร...” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยปากถามฉัน
“นายใช่ไซเรนรึเปล่า” พอดีจำหน้าไม่ได้
“ฉันถามเธอให้เธอตอบ ไม่ใช่ให้เธอถามฉันกลับ”
“ฉันก็ถามนายให้นายตอบ ไม่ใช่ให้นายถามฉันกลับ”
“แต่ฉันถามก่อนเธอ”
“แล้วไง” ฉันกับเขาจ้องตาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกันเลยทีเดียว
“เอ่อ...คือว่า” น้ำค้างพูดแทรกขึ้นมา
“อะไร” ฉัน / เขา
“คะ...คือจะคุยกันในสภาพนี้หรอ” น้ำค้างให้ไปมองทางนาย...ไซเรน(น่าจะใช่มั้ง) เมื่อเห็นดังนั้นเลยรีบขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที หลังจากนั้นเขาก็เดินลงมาในชุดเสื้อยืด กางเกงขายาวสบายๆแต่ดูดีแล้วเดินมานั่งโซฟาตรงข้ามกับฉัน
“ตกลงเธอเป็นใคร...จู่ๆก็เข้าบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาติ”
“ฉันเห็นมันไม่ได้ล็อคก็นึกว่าอนุญาตให้เข้ามาได้ แล้วตกลงนายคือไซเรนใช่ป่ะ” ฉันพูดพร้อมกับฉีกถุงขนมแถวนั้นมากิน(ช่างไร้มารยาทสิ้นดี)
“ใช่!ฉันคือไซเรนแล้วเธอล่ะเป็นใคร”
“นี่พ่อไม่ได้บอกนายหรอว่าฉันจะมาเรียนร้องเพลงกับนาย”
“อ๋อ...” เขาทำหน้าเหมือนนึกอะไรออกซักอย่าง
“ฉันจำได้ล่ะมาสเตอร์บอกว่าลูกสาวของเขาที่ร้องเพลงอย่างกับเป็ด นิสัยถ่อย! จะมาเรียนร้องเพลงกับฉัน J”
“นายด่าฉันงันหรอ!” ฉันลุกขึ้นชี้หน้าเขา
“เปล่านะพ่อเธอบอกมาจริงๆ J”
“เชื่อตายล่ะ...ช่างเถอะฉันเมื่อยมากเลยอยากจะพักผ่อนเต็มทีแล้ว ห้องฉันอยู่ไหนล่ะ”
“ไม่มีหรอก” จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากบันไดอีกครั้ง ตามมาด้วยชายหนุ่มหน้าตาหล่ออบอุ่น...ถ้าจำไม่ผิดเขาคือ...นาลู!
“หมายความว่ายังไงคะที่ว่าไม่มี” น้ำค้างที่เงียบมานานเดินมาหาฉันแล้วถาม
“ก็ที่นี่มีทั้งหมด 9 ห้อง 5 ห้องคือห้องของGod’5 ทั้ง 5 คน ส่วนอีก 4 ห้องก็เป็นห้องซ้อมดนตรี ห้องครัว ห้องสมุดและก็สตูดิโอ” เสียงของผู้ชายอีกคนพูดขึ้นแล้วลงมาจากบันได(อีกแล้ว)ใบหน้าที่ยิ้มแย้มตลอดเวลาและคนที่ฉันเจอในร้านพิซซ่า
เมดิสันนั้นเอง
“อ้าวแล้วอย่างนี่พวกฉันจะนอนที่ไหนล่ะ” ฉันถาม
“เธอก็เลือกนอนกับใครซักคนนึงสิ” มาอีกคนล่ะ แต่คราวนี้โผล่มาจากตู้ บ้าบอแบบนี้มีคนเดียวล่ะ...ซันเดย์แน่นอน
“โกหก!” ฉันพูด
“เรื่องจริง!” ทั้ง 4 คนพูดพร้อมกัน
“ไม่มีทาง...ทำไมพวกนายไม่ให้ใครคนหนึ่งไปนอนกับอีกคนล่ะจะได้เหลือห้องให้ฉันกับน้ำค้าง”
“ไม่ได้หรอกเพราะกฎของบ้านหลังนี้คือห้ามGod’5 ทุกคนนอนที่อื่นนอกจากห้องของตัวเอง ถ้าทำผิดกฎจะถูกตัดสิทฺจากการเป็นGod’5 ทันที” เมดิสัน
“บ้าบอ! กฎปัญญาอ่อนสิ้นดีใครเป็นคนตั้งกฎเนี่ย” ฉัน
“เธออยากรู้จริงหรอ...” ไซเรน
“เออ!ถ้ารู้ว่าเป็นใครจะเอาปืนไปยิงใส่แตกเลย!”
“พ่อเธอไง” ไซเรน
“โธ่เอ้ย!นึกว่าคะ...” พ่อ...พ่อฉันหรอ พ่อฉันเนี่บนะ! O_O
“เอาปืนไปยิงซิ” เมดิสัน
“ช่างเหอะ!กระสุนหมดพอดีขี้เกียจซื้อ” ทั้ง 4 คนทำหน้าเอือมระอากับฉันเต็มทน
“แล้วตกลงเธอจะนอนกับใคร” ซันเดย์พูดแล้วหยิบขนมเข้าปาก
“ถ้าต้องนอนกับใคร ฉันขอนอนในห้องครัวดีกว่า” ฉันพูด
“ไม่ได้พื้นที่ตรงนั้นเป็นของฉัน ถ้าฉันไม่อนุญาตใครก็ไม่มีสิทธิเข้าไป” เมดิสันพูด
“ห้องสมุดก็ได้”
“ห้องนั้นมีหนังสือสำคัญหลายเล่ม ถ้าสูญหายไปหรือเสียหายเพียงนิดเดียวฉันจะถูกตัดออกจากการเป็นGod’5 ทันที ฉันให้เธอนอนไม่ได้จริงๆ” นาลูพูด
“การเป็นGod’5 นี่มันสำคัญกับพวกคุณมากขนาดนั้นเลยรึไง” น้ำค้างพูด
“สำคัญมาก!” ทั้ง 4 คน
“นอนในสตูดิโอก็ได้”
“ฉันไม่อนุญาติ” เสียงๆหนึ่งดังมาจากข้างบน ฉันเลยเงยหน้าขึ้นไปดูก็เจอกับจุน(ก็เหลือคนเดียวแล้วคงไม่ใช่ใครที่ไหน) พูดจบเขาก็เดินเข้าห้องไป
“ห้องดน...”
“ห้องนั้นมีของเยอะและสำคัญมากถ้าเสียหายฉันฆ่าเธอแน่! เพราะงันกันไว้ดีกว่าแก้ฉันไม่ให้เธอนอน”
“งันฉันนอนตรงนี้ก็ได้!” ฉันพูดแล้วนั่งลงกับพื้น
“ไม่ได้นะๆ ที่ตรงนี้มันเป็นที่ของแองเจอล่ากับโจอี้ เธอห้ามนอน” ซันเดย์รีบมาพยุงฉันขึ้นแล้วทำท่าอย่างกับจะเป็นจะตาย
“ใครคือแองเจอล่ากับโจอี้?” น้ำค้างถาม
“หมากับอีกัวน่าน่ะ” นาลูตอบ
ว่าแล้วซันเดย์ก็ไปจับอีกัวน่าที่อยู่ในตู้ออกมา เมดิสันเรียกชื่อแองเจอล่าก็มีหมาพันธุ์มอลทีสตัวเล็กน่ารักๆโผล่ออกมา งันไอ้อีกัวน่าก็ชื่อโจอี้ซินะ
“มีที่ให้อีกัวน่าแต่ไม่มีที่ให้ฉันเนี่ยนะ!” ฉันตะโกน
“ฉันว่าเธอเลิกโวยวายแล้วเลือกมาซักห้องดีกว่าว่าจะนอนห้องไหน” ไซเรนพูดแล้วเดินไปอุ้มแองเจอล่า โอ๊ย!!!! ไอ้พวกนี้มันอะไรกันเนี่ยโรคจิตรึเปล่าฟะ ฉันขยี้หัวตัวเองแล้วเดินมานั่งโซฟา
“นี่น้ำค้าง...เธอจะนอนกับใคร!” ฉันพูด
“ทะ...ทำไมถามฉันอย่างนั่นล่ะ”
“ก็จะได้พักผ่อนซักทีนึงไง เรียบเลือกมาซักคนนึงเถอะน่า”ฉันพูด
“เอ่อ...คือ” น้ำค้างมองหน้าGod’5 ทั้ง4 ไปมา
“ซุ่มๆเลือกไปเลยหลับตาชี้เอาก็ได้”ฉันพูดพร้อมกับหยิบขนมเข้าปาก(ยังไม่หมดอีก) น้ำค้างหลับตาแล้วใช้นิ้วชี้ไปที่ใครคนหนึ่งแล้วคนๆนั้นก็คือ...
“ฉันหรอ?” เมดิสันชื้มาที่ตัวเอง
“ก็นายนั้นแหละ ทำเป็นอินโนเซ้นโห่!” ซันเดย์ตบหลังเมดิสันดังปั้ก!
“แล้วแกมาตบหลังฉันทำไมเนี่ย”
“ไม่รู้ล่ะฉันงอนแล้ว!” ซันเดย์ทำแก้มป่องแล้วหันหน้าหนี
“โอ๋ๆ อย่างอนเลยนะเดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปกินไอศรีม” เมดิสันเดินไปเกาะหลังซันเดย์แล้วพูด
“พวกนายเป็นคู่เกย์กันหรอ?” ฉันถาม
“บ้าหรอ!” เมดิสัน / ซันเดย์
“แต่มันเหมือนมากเลยนะ พวกนายไม่สังเกตเลยรึไง”
“ก็มันเป็นเรื่องปกตินี่ฉันก็ทำ” ไซเรน
“นายเนี่ยนะ?”
(-_-)(_ _)(-_-)(_ _)(-_-)
“กับใคร?” ฉันชี้นิ้วGod’5 วนไปวนมา
“ไม่ใช่พวกนี้หรอก...แต่เป็ฯสาวๆในสต็อกของฉันต่างหาก J”
“-_- กวนทีน”
“พวกเราไม่ใช่คู่แกกันหรอก” เมดิสันเดินมาหยุดตรงหน้าฉันแล้วยิ้มให้ J
“แต่พวกเราเป็นคู่สามี ภรรยากันต่างหาก ฮ่าฮ่าฮ่าๆ” ซันเดย์เดินมากอดเมดิสันจากข้างหลัง หนักกว่าเกย์อีก!
“พอเถอะๆ ฉันไม่อยากฟังเรื่องนี้ล่ะ”
“เพื่อนเธอก็เลือกแล้ว...แล้วเธอล่ะ” ซันเดย์ คำพูดของเขาทำให้ฉันพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง
“นอนกับใครก็ได้ฉันนอนได้หมดแหละ ฉันมันเป็นคนง่ายๆอยู่แล้ว”
“...” ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ
“ฉันพูดอะไรผิดหรอ” ฉันถาม
“เปล่าหรอก...เอาเป็นว่าเธอนอนห้องฉันล่ะกัน” ไซเรนพูดแล้วเดินขึ้นไปข้างบน
“ฉันช่วยเธอถือกระเป๋านะ” เมดิสันพูดกับน้ำค้าง
“ขอบคุณค่ะ” แล้วทั้งสองคนก็เดินขึ้นข้างบนไปพร้อมกับซันเดย์ที่วิ่งตามไปอย่างหึงหวง(ตกลงมันเป็นเกย์รึเปล่าเนี่ย)
“เธอก็ขึ้นมาได้แล้ว” นาลูพูดแล้วก็เดินขึ้นไป...นี่ไม่มีใครคิดจะช่วยฉันยกกระเป๋าเลยรึไง ใจดำสิ้นดี!
เมื่อไม่มีใครช่วยฉัน ฉันก็เลยต้องหิ้วกระเปาขึ้นไปเอง
‘SAIREN’
ฉันยืนอยู่หน้าห้องของเขาที่อยู่ลึกที่สุดของบ้านแล้วบ้านก็ช่างซับซ้อนมากกว่าจะหาเจอ...เหนื่อยเป็นบ้า!
“คนในห้องน่ะ เป็นหนองในตายรึยัง!” ฉันตะโกนโวกเวกโวยวายหน้าห้อง
โครม!
เสียงเหมือนของหล่นดังดังขึ้นมาจากในห้อง
“ใครเป็นหนองในห๊ะ!” ไซเรนทำหน้าตกใจมาก
“ป๊าว!แค่พูดลอยๆนายจะให้ฉันเข้าไปข้างในได้รึยัง”
“เชิญ” เขาพูดแล้วก็เดินนำหน้าฉันไป
“ไหนที่นอนฉันล่ะ” ฉันถามเขาแล้ววางกระเป๋าลงบนพรมสีขาว
“นั่นไงที่นอนเธอ” เขาชี้ไปที่โซฟาขนาดใหญ่คล้ายที่นอนกลมๆ ซึ่งฉันคิดว่าฉันน่าจะนอนได้ เมื่อฉันคิดอย่างนั้น ฉันก็หึ้ว กระเป๋าไปวางข้างๆโซฟา
“เอ่อ...นายออกไปก่อนดิ๊”
“ทำไม?” เขาทำหน้าสงสัย
“คือ...ฉันจะอาบน้ำ”
“ก็อาบไปซิ”
“ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว”
“แต่นี่มันห้องฉัน เธอไม่มีสิทธิมาไล่ฉันออกไป” เขาพูดแล้วก็เดินไปนั้งตรงโตะทำงานสีดำ
“ไอ้...” ฉันเวี้ยงตัวไปมาด้วยความหงุดหงิด
“ถ้านายไม่ออกไปฉันถอดตรงนี้จริงๆนะ” ฉันขู่
“แล้วแต่เธอซิ ถึงเธอถอดมันก็ไม่ได้แตกต่างจากตอนนี้ซักเท่าไหร่หรอก” เขาพูดไปเขียนงานไป
“ไอ้บ้า!” ฉันเขวี้ยงหมอนใส่เขา
“นี่เธอ”
“:P” จากนั้นฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที ผู้ชายบ้าอะไรไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย! ถ้าฉันไม่กลัวบาปนะ ฉันจะแช่งให้นายเป็นหนองใน ซิฟิลิส เอดส์ หน้าเป็นฝี ก้นเป็นริดสีดวง ปากเน่า หูเป็นน้ำหนวก! บลาๆๆ หึย! โมโหจริงโว๊ย!!!!
ก๊อกๆ
“นี่เธออาบเร็วๆนะฉันอาบต่อ” ไซเรน
“รู้แล้วน่า...เรื่องมากจริง” หลังจากนั้นฉันก็รีบไปอาบน้ำให้เร็วที่สุด(ขี้เกียจฟังหมอนั้นบ่น)
~ 5 นาทีผ่านไป ~
ตอนนี้ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วเลยลงมาข้างล่างเพื่อหาอะไรกินตอนนี้หิวมากเลย ฉันค่อยๆย่องลงมาข้างล่างอย่างเบาที่สุด ว่าแต่ห้องครัวมันอยู่ห้องไหนหว่า? ฉันเดินไปเปิดห้องแต่ล่ะห้องดูเผื่อจะเจอ ฉันเอื้อมมือไปจับบานประตูห้องแรกแล้วเลื่อนมันเพื่อนเปิดมันคือห้องสตูดิโอฉันเลยปิดมันไป ต่อไปก็ห้องซ้อมดนตรี ห้องหนังสือ ในเมื่อมันเหมือห้องสุดท้ายแล้ว...ก็ห้องนี่แหละที่เป็นห้องครัว ฉันเอื้อมมือไปจับปานประตูเพื่อเปิดแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้น...
ความคิดเห็น