คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ(กว่าจะลงได้-_-)
บทนำ
2 ปีที่แล้ว
ณ กรุงโซล
“ซึงฮยอน ^^” เสียงหวานๆของฮายันดังขึ้น
“ว่าไงฮายัน” ซึงฮยอน
“นายรู้รึเปล่าว่าวันนี้วันอะไร” ฮายันทำเสียงแอ๊บแบ๊ว
“วันจันทร์ไง”
“นายนี่ไม่โรแมนติกเอาซะเลย” ฮายันกอดอกทำแก้มป่องแล้วหันหน้าหนี
“อ้าว...แล้วตกลงวันนี้วันอะไรล่ะบอกฉันหน่อยสิ” ซึงฮยอนเดินเข้าไปกอดเอวฮายัน
“ก็วันนี้นะ” ฮายันหันมาหาซึงฮยอน
“เป็นวันที่เราเลิกกันไง!” ฮายันสะบัดมือซึงฮยอนออก
“หมายความว่ายังไงน่ะ” ซึงฮยอนทำหน้าตกใจมาก
“ฉันทำอะไรผิดทำไมต้องเลิกกันด้วย” ซึงฮยอนพูดเสียงสั่น
“นายก็ไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกนะ...แต่แบบยังไงดีล่ะ^^” ฮายันพูดไปยิ้มไป
“ประมาณว่าฉันอยากมีชีวิตที่สุขสบายไม่ต้องมาลำบากทำงานงกๆเพื่อหาเลี้ยงตัวเองก็แค่นั้น!”
“ฉันก็ทำงานหาเงินมาทำให้เราสองคนสุขสบายอยู่นี้ไง” ซึงฮยอนเดินไปจับมือฮายัน
“แล้วฉันจะต้องรออีกนานแค่ไหนกันจนกว่านายจะหาเงินมาได้มากพอ!” ฮายันสะบัดมือของซึงฮยอนออก
“รออีกนิดนะฮายันอีกไม่นานหรอก”
“ฉันขอโทษนะซึงฮยอน...แต่ฉันรอไม่ไหวแล้ว” ฮายันเอามือจับหน้าซึงฮยอนให้หันมาสบตากับเธอ
“คนอย่างฉันต้องมีคนรักที่เพียบพร้อมทุกอย่าง ไม่ใช่เด็กเทขยะจนๆอย่างนาย!” ฮายันผลักร่างของซึงฮยอนไปกระแทกกับโซฟา แล้วเดินออกไป
“ฮายัน...เดี๋ยวก่อนฮายัน...อย่าทิ้งฉันไปเลยนะ...ฮายัน!!!” เสียงของซึงฮยอนดังลั่นไปทั่วบ้าน เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส น้ำตาไหลออกมาแทบไม่ขาดสาย...
ปัจจุบัน
“เราเลิกกันเถอะ!” เสียงของโซวอนดังขึ้น
“นะ...นายล้อเล่นใช่มั๊ย^^” มินฮาพูดปนหัวเราะ
“ฉันพูดจริง!” โซวอนทำเสียงเข้ม
“ทำไม...” มินฮาถามเสียงเบา
“เธอดีเกินไปจนน่ารำคาญ”
“....” มินฮา
“หวังว่าเธอคงเข้าใจนะ ฉันไปล่ะ” พูดจบโซวอนก็เดินออกจากบ้านของมินฮาไป เมื่อโซวอนออกไปมินฮาถึงกับทรงตัวไม่อยู่ทรุดตัวลงนั่งกับโซฟา ไม่รู้กี่ครั้งแล้วที่เธอถูกผู้คนรอบข้างบอกว่าเธอว่า ‘เธอดีเกินไปจนน่ารำคาญ’ ทั้งๆที่ความเป็นจริงแล้วเธอแค่เป็นคนใจอ่อนใครขอร้องอะไรเธอก็ทำให้ อ่อนโยนและอ่อนหวาน แต่พอพวกเขาได้สิ่งที่ต้องการก็ตัดความสัมพันธ์กับเธอด้วยคำว่า ‘เธอดีเกินไป’ ทำให้ทุกวันนี้เธอแทบจะไม่มีคนที่จริงใจกับเธอเลยซักคน!(เรียกง่ายๆคือมาหลอกเธอแล้วก็จากไป)
“โซวอน! ไหนมันอยู่ไหน” อีซึลวิ่งเข้ามาด้วยความแตกตื่น
“เขาไปแล้ว” มินฮาตอบ
“มาไม่ทันหรอเนี่ย!” อีซึลพูดอย่างหัวเสีย เธอตั้งใจจะมาเอาเรื่องโซวอนที่ทำให้มินฮาเสียใจตลอดระหว่างที่พวกเขาคบกัน
“แล้วมันมาทำอะไร” อีซึลถาม
“เขา...มาบอกเลิกฉัน”
“ว่าไงนะ! อย่าบอกนะว่าเหตุผลคือ...”
“เธอดีเกินไปจนน่ารำคาญ”
“โธ่เอ้ย! ฉันว่าแล้วเชียว”
พลั่ก!
อีซึลเตะโซฟาเสียงดังไปทั่วห้อง
“แล้วนี่เธอให้อะไรมันไปบ้างเนี่ย”
“ก็มี...เงิน กระเป๋า มือถือแล้วก็...” มินฮาหยุดพูดแล้วก้มหน้าลง
“อะไรอีกล่ะบอกมาเร็วสิ”
“รถสปอร์ต...”
“มินฮา!” อีซึลตะโกนใส่มินฮา
“ฉันขอโทษ แต่เขาบอกว่าเขาอยากได้แต่ไม่มีเงินนี่นาฉันก็เลยออกให้ก่อน”
“ให้ตายสิ ทำไมเธอถึงเป๊นคนแบบนี้นะมินฮา!” อีซึลเดินมานั่งข้างๆมินฮา
“ช่างเหอะ หมดไปแค่นี้เธอคงไม่ตกอับหรอกพ่อแม่ออกจะรวยล้นฟ้า” อีซึลพูด
“ฉันจะถูกหลอกแบบนี้ไปจนตายรึเปล่าอีซึล”
“ไม่รู้สิ...แต่ฉันก็หวังว่าเธอจะเจอกับคนที่จริงใจกับเธอเหมือนฉันล่ะกัน^^”
“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นล่ะกันเนอะ”
“หยุดคิดเรื่องนี้แล้วไปทำขนมให้ฉันกินหน่อยดิ” อีซึลพูด
“ก็แบบทุกทีสิน่า” มินฮาพูดปนขำแล้วเดินเข้าในครัว
-10 นาทีต่อมา –
“อีซึลฉันออกไปเดินก่อนนะ” มินฮาบอกอีซึลที่กำลังตักเค้กเข้าปาก
“เอออาไอไอ๋อ้อไอเออะ”(เธอจะไหนก็ไปเหอะ) พูดอีซึลพูดขณะที่เค้กอยู่ในปาก
มินฮาออกจากบ้านแล้วก็ไปเข็นจักยานสีขาวออกมาปั่น เธอปั่นจักรยานเลียบถนนข้างทางที่เต็มไปด้วยต้นไม้ในฤดูใบไม้ผลิ ในขณะที่มินฮากำลังปั่นจักรยานอยู่นั้นก็มีคนวิ่งตัดหน้า
“โอ๊ย!!!” เสียงของคนที่วิ่งมาตัดหน้ารถจักรยานดังขึ้น
“คุณคะเป็นอะไรรึเปล่า” มินฮาวางขาตั้งแล้ววิ่งไปดู
“มะ...ไม่เป็นอะไรครับ” เขาลุกขึ้นแล้วใช้ผ้าพันคอปิดปากตัวเอง เขาวิ่งไปที่จักรยานของมินฮาหวังจะขี่มัน
“เดี๋ยวคุณนั่นมันจักรยานฉันนะคะ”มินฮาวิ่งมาจับจักรยานของตัวเองก่อนที่เขาจะขี่มันออกไป
“ผมขอยืมหน่อย” เขายกมือไหว้มินฮา
“แล้วฉันจะกลับบ้านยังไง”
“ก็ขึ้นรถเมล์ไปสิ”
“ฉันไม่ได้เอาเงินมะ...” ก่อนที่มินฮาจะพูดจบก็มีเสียงแทรกขึ้นมา
“กรี๊ด!!! ซึงฮยอนซารังเฮโย<3” เสียงผู้หญิงนับสิบวิ่งมาทางมินฮาและเขา
“โธ่เอ้ย! เธอมาซ้อนท้ายฉันเลยม่ะเดี๋ยวฉันขอขี่แป๊บนึง” เขาตบเบาะข้างหลังเป็นเชิงให้ขึ้นไปนั่ง
“แต่...”
“มาเหอะน่า เร็วๆ” เขาดึงมือมินฮาให้ขึ้นซ้อนท้ายเขา มินฮาไม่มีทางเลือกเลยต้องซ้อนท้ายเขาไปเพื่อหนีผู้หญิงพวกนั้น
“กรี๊ด! อย่าเพิ่งไปสิซึงฮยอนมาถ่ายรูปกันก่อน >_<” เสียงของพวกผู้หญิงมาตอนที่ซึงฮยอนกำลังขี่จักรยานด้วยความเร็วสูง ทำให้มินฮาต้องกอดเอวซึงฮยอนด้วยความกลัว
“คุณคะ ขี่ช้าๆหน่อยไม่ได้รึไงกัน”
“โทษทีๆ” ซึงฮยอนค่อยๆชะลอความเร็วเรื่อยจนหยุดนิ่งในที่สุด มินฮารีบลงจากจักรยาน
“ขอจักรยานคืนด้วย!” มินฮาพูด
“เฮ้! อย่าเพิ่งโกรธสิ”ซึงฮยอนรีบลงจักรยานแล้วทำไม้ทำมือโบกไปมา
“ไม่ได้โกรธแค่ไม่พอใจ!” มินฮากอดอก
“มันก็คล้ายๆกันแหละ... เอาอย่างนี้มั๊ยเดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวเป็นการไถ่โทษ”
“ไม่เป็รไร เกรงใจ” พูดจบมินฮาก็เดินไปที่จักรยานเตรียมจะขี่ออกไป
“เดี๋ยวก่อนๆ” ซึงฮยอนวิ่งมาขวาง
“อะไรอีกคะ”
“เธอชื่ออะไรน่ะ ฉันซงซึงฮยอนนะ”
“ฉันคิมมินฮา ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เธอ...ไม่รู้จักฉันหรอ?” ซึงฮยอนทำหน้าสงสัย
“ไม่ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ?” มินฮาตอบ
“เปล่าหรอกๆ”
“งันฉันขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบมินฮาก็ขี่จักรยานไป
“เธอนี่น่าสนใจดีนะ หวังเราคงจะได้เจอกันอีก ^_^” ซึงฮยอนยิ้มแล้วเดินไปอีกทาง
แนะนำตัวละคร
ฮายัน
(มาดูกันว่าน้องจูเนียลในคราบนางร้า้ยจะเป็นยังไง)
ความคิดเห็น