Miracle of love

วัน นี้ันได้ทำตามความฝันของฉันสักทีความฝันเมื่อ 10 ปีที่แล้ว....ความฝันของฉันที่จะได้ไปเที่ยวเกาหลีที่ฉันใฝ่ฝันเมื่ออายุ 16 ปี ฉันรู้สึกดีจังง ตอนนี้ฉันกำลังอยู่บนเครื่องบินอ่าา!!! จริงเหรอเนี่ยย บางทีฉันอาจจะฟันอยู่ ไหนตบหน้าตัวเองสิ!!
 "โอ้ยย!!เจ็บบ"
 นี้ ฉันไม่ได้ฝันนิอิอิ รู้สึกดีจังง ฉันอยากจะเจอคนที่ฉันใฝ่ฝันอยากจะเค้ามานานล่ะที่เกาหลี ฉันจะต้องเจอเค้าให้ได้คอยดูสิ โอป้า<?>รอฉันก่อนน่ะ............

"แชะ! อ่า So beautiful อุ้ยชมตัวเองเป็นด้วย5555555"

"ขอโทษน่ะคะ คุณผู้โดยสาร กรุณาเงียบด้วยน่ะคะ" สาวแอร์คนสวยสั่งให้ฉันเงียบบ อ๊ะ! หน้าอายจัง เห้อออ

"เหอะๆ" เอ๊ะ! รู้สึกจะมีคนหัวเราะฉัน ใครกันอยากจะชะเง้อไปดูหน้าจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าฉันอายละก็ แก ตาย แน่

ฉัน เมอร์ค่ะ อายุ 26 ปี เป็นติ่งเกาหลี ชอบดาราที่ ชื่อ คิม ซูฮยอน ฉันฝันว่าสักวันฉันต้องไปเจอที่เกาหลีให้ได้ ตอนนี้ฉันทำงานเป็นแพทย์อยู่ที่ รพ.ในกรุงเทพฯ ฉันอยากพักร้อนเลยขอพักร้อนยาวไป ครึ่งเดือนค่ะ อีกอย่างฉันคิดว่าช่วงนี้ฉันอยากใช้ชีวิตคนเดียวสักพัก ฉันโสด มา 26 ปีแล้วค่ะ ฉันไม่เคยมีแฟนเลย ฉันไม่ค่อยมีเวลาเลยไม่อยากคบกับใครเพราะฉันจะไม่ค่อยมีเวลาให้ใคร คบไปก็เสียเวลา เอ๊ะ! ฉันพูดวกวนหรือป่าว ช่างเถอะคะนี้ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ฉันไม่อยากมีแฟน พอเรียนจบมาฉันก็ได้เอาแต่ทำงานๆๆ ฉันเหนื่อย ฉันเลยขอลาพักร้อนยาว ครึ่งเดือนกับ รพ. เลย อีกอย่างคะ ฉันตั้งเป้าหมายไว้ว่า เมื่อฉันทำงานมีเงินฉันจะไปเจอ โอปป้าที่เกาหลี ขนาดอายุปานนี้ยังไม่เลิกติ่งเลยค่ะ 55555
 

.................................................................................................... 5 นาทีผ่านไป

"อ่าส์....รู้สึกมึนหัวจัง"

"@###@%&&%@@" เอ้ะ! ภาษาเกาหลีนี้

ฟึ๊บบบ!!!

หือออ? ใครกันมานั่งข้างฉัน

"เอ่อ......ขอโทษน่ะคะ"

"อ่อ....ก็ผู้โดยสารไงค่ะ กรุณาอยู่เงียบน่ะคะเรามีเหตุจำเป็นที่ต้องให้เค้ามานั่งที่นี้ค่ะ รบกวนหน่อยน่ะคะ" สาวแอร์คนนี้บอกฉันแล้วก็เดินจากไป ฉันได้แต่นั่งจ้องมองชายหนุ่มเกาหลีคนนี้

"อันยองงง" ฉันทักทายหนุ่มเกาหลีที่นั่งข้างๆอย่างเป็นมิตร เขาหันมามองฉันแล้วก็หันกลับไป

"หยิ่งจัง ชิส์"

ณ สนามบินเกาหลี

"คุณผู้โดยสารค่ะ ถึงแล้วค่ะๆ" ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมา

"ขอบคุณค่ะ ฉันเมาเครื่องนิดหน่อยค่ะ" สาวแอร์ยิ้มให้ฉันแล้วเดินไปตรวจสอบที่อื่น

แป๊ก!!! "เอ้ะ! นี่โทรศัพท์มือถือใคร ของคนที่นั่งข้างๆฉันแน่ๆ เพราะมันตกอยู่เบาะนี้" ฉันหยิบมือถือขึ้นมาแล้วลองกดดู
"นี้ มันรูปโอปป้านิ แหม่....ติ่งเหมือนกันสิน่ะ  เอ่อ...คุณแอร์โฮสเตจค่ะ ฉันเก็บมือถือนี้ได้อ่ะคะ น่าจะเป็นของผู้โดยสารที่นั่งข้างๆฉันน่ะคะ"

"ตายแล้ววว!!! จริงหรอค่ะเนี่ย แย่ๆๆแล้วๆๆ ค่ะ ขอบคุณมากน่ะคะเดียวเราจะให้เค้ามารับคืนค่ะ ขอบคุณมากน่ะคะ" ฉัน เห็นสาวแอร์โฮสเตจ ลุกลี้ลุกลนอย่างจะเป็นจะตายนายหน้าหล่อนั้นสำคัญอะไรหนักหนา เฮ้ออช้างเถอะฉันคิดว่าตอนนี้ฉันหิวมากและอยากไปที่ๆหนึ่งมาก ไปเช็คอินโรงแรมก่อนดีกว่าจะเอาหรูๆเลยนานๆมาที
หลังจากเช็คอินโรงแรมเรียบร้อยแล้วว......

"อ่า.... winter sea สิ่งที่ฉันอยากกมา มากก บรึ๋ยย หนาวจังโว้ยย"
ฉันตะโกนอยู่กับทะเลกับอากาศฤดูหนาวฉันอยากมามากๆเลย55 ฉันใฝ่ฝันอยากจะมาประลองความหนาวแต่ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้วหนาวเกินไป
"อ๊าาาส์.......หนาวววๆเว้ยย ใส่ไปตั้งหลายชั้นหนาวจังๆๆ บรึ๋ยยย"

"ช่วยด้วยๆ ช่วยผมด้วย(K)"
ใน ขณะนั้นที่ฉันกำลังเดินชมทะเลกับอากาศที่โคตรหนาวฉันได้ยินเสียง เด็กชายคนนึงร้องอยู่ในน้ำทะเล ราวกับว่าขอความช่วยเหลืออยู่เพราะเด็กชายพูดเกาหลีฉันเลยฟังไม่ออกแต่ฉัน ว่าเด็กชายต้องกำลังขอความช่วยเหลือแน่ๆ
 "ไม่ได้การแล้วสิ!"
 ฉัน เลยตัดสินใจถอดเสื่อโค้ชออกแล้ววิ่งลุยน้ำอันแสนหนาวนั้นลงไปช่วยเด็กคนนั้น ฉันรู้สึกถึงความหนาวมากกกมากกก ฉันอดทนอีกนิดเดียวฉันก็จะขว้าเด็กชายคนนั้นได้แล้ว
"อะๆ....อะ...อี...กกก...นิ..ดดด..."
ในที่สุดฉันก็สามารถคว้าตัวเด็กชายคนนั้นได้แล้วพากลับฝั่งได้อย่างปลอดภัยและหยิบเสื้อคลุมของฉันให้กับเด็กคนนั้นห่มไว้

"ขอบคุณมากๆน่ะฮะ(K)"
 ฉัน รู้ว่าเด็กคนนี้กล่าวคำขอบคุณกับฉัน เด็กชายน่าสงสารมาก เขาสั่นไปทั้งตัว ฉันยิ้มและพยักหน้าให้เพราะฉันพูดเกาหลีไม่ค่อยได้ ฉันเลยถามเป็นภาษาอังกฤษไปว่า

"what happen??" เด็กคนนั้นทำหน้าเหมือนเข้าใจ ฉันคิดว่าเด็กเกาหลีน่าจะเก่งเลยพูดภาษษอังกฤษกลับไป

"ผมโดนเพื่อนแกล้งเพื่อนผมนำของสำคัญของผมไปทิ้งในน้ำผมเลยต้องลุยน้ำไป หาแต่ผมไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ได้ฮะ(E)

"อ่า...คราวหลังก็อย่าทำแบบนี้อีกน่ะถึงของจะสำคัญมากแค่ไหนก็ต้องเอาตัวเองให้รอดก่อนรู้ไม?(E)"

"คิมซูซังนายอยู่ไหนๆ(K)"

"พี่ครับผมอยู่นี้(K)" พูดอะไรกันเนี่ย ฉันฟังไม่รู้เรื่องง อ๊าส์......หนาวจริงๆเลยย โอ้ยยยหนาววๆๆ

"เกิดอะไรขึ้นทำไมนายเปียกแบบนี้(K)"

"ผมตกน้ำครับ พอดีได้พี่สาวต่างชาติที่นั่งตัวสั่นอยู่มาช่วยไว้พอดีครับดูแล้วเหมือนพี่เค้าหนาวมากเลยครับ(K)"

ฉันหันกลับไปเพื่อจะบอกลาเด็กคนนั้นแต่ฉันต้องกลับ อึ้ง!!! ไปสักพัก

"Oh my Gosh!! OPPA" ฉันไม่เคยคิดไม่เคยฦันว่าฉันจะได้เจอกับคนที่ฉันฝันอยากที่จะเจอเค้าใน เกาหลีเมื่อ 10 ปีที่แล้วว ฉันรู้สึกดีมาก หัวใจฉันเต้นแรง หัวฉันปั่นป่วนไปหมด จากที่ฉันกำลังหนาวอยู่นั้น ฉันก็รู้สึกเหมือนตัวฉันนั้นร้อนขึ้นๆเลื่อยๆ หัวใจเต้นแรงมากขึ้นๆๆ เลื่อยๆ ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนกาต้มน้ำที่กำลังเดือด........

"What happn?" เขาคนนั้นถามฉัน ทำให้ฉันอ้าปากข้าง ใจฉันยังเต้นรัว ตอนนี้ตัวฉันกำลังร้อนมาก ฉันคิดว่าน่าจะเกิดจากหัวใจของฉันที่เต้นแรงทำให้อุณหภูมิร่างกายฉันปั่น ป่วนฉันคิดว่าฉันอาจเป็นไข้ได้ ฉันไม่รู้จะยังไงต่อไปตอนนี้ฉันกำลังยืนกับคนที่ฉันฦันอยากจะเจอเค้า เค้ายืนอยู่ตรงหน้าฉัน ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันกำลังฝัน ฉันเลยหลับตาลงฉันคิดลืมตาขึ้นมาอีกครั้งฉันคงไม่เจอเค้า ฉันต้องฝันอยู่แน่ๆ ฉันค่อยๆหลับตาลง...........

...............................................................................................................1 ชัวโมงผ่านไปป

"โอ้ยย หนาวจัง หนาว...หนา...วว" ฉันลืมตาขึ้นมา "เอ้ะ! นี้มันไมใช่บ้านฉันนิ โอ๊ะ ลืมไป ฉันมาเที่ยวเกาหลีอยู่นี้หน่าาา......เอ้ะ! นี้ก็ไม่โรงแรมที่ฉันจองนิ เพราะมันไม่ติดทะเล อ๊ะ! ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย!!!"

"Noona!!" นั้นภาษาเกาหลีที่เด็กผู้ชายเอาไว้เรียกพี่สาวนิ เด็กคนนี้หน้าตาคุ้นๆ "เห้ยยยย!!" ฉันตกใจมากเมื่อฉันนึกขึ้นได้ว่าฉันได้เจอกับ ฮยอน โอปป้า ตอนนี้ฉันนึกเหตุการณ์ออกได้หมดแล้ว ฉันควรจะรีบออกไปจากที่นี้ดีไม แต่ฉันได้เจอเค้าทั้งทีน่ะ เอาไงดีๆ

" พี่สาวคุณไม่สบายน่ะ(E)"

"ฉันรู้ ว่าแต่พี่ชายของนายล่ะ(E)"
"พี่ผมไปทำงานพี่พูดไว้ว่าเมื่อไหร่ที่พี่สาวตื่นนั้นให้โทรหาเข้า ทันที(E)"

"ไม่ๆๆ ฝากขอบคุณพี่นายด้วยและตอนนี้ฉันจะกลับโรงแรมล่ะ(E)"

"พี่สาวอยู่กับผมทีผมกลัวอยู่เป็นเพื่อนผมจนกว่าพี่ผมจะกลับมาได้ไม?(E)" เด็กชายทำหน้าอ้อนวอนมากทำให้ฉันใจอ่อนยอมอยู่เป็นเพื่อน แล้วเด็กชายได้มาแตะหน้าผากฉันพร้อมเอายาให้ฉันทาน

"OK,Thank you very much"

2 ชั่วโมงต่อมา

"ซูซังพี่กลับมาแล้ว(K)" อ๊ะ ทำไงดี ฮยอนโอ้ปป้ากลับมาแล้ว ฉันควรทำไงดี

"โอ้ปป้าผมหลอกล้อให้พี่สาวคนนั้นอยู่ต่อได้พี่ต้องให้รางวัลผมน่ะ(K)" คุยอะไรกันน่ะ ฉันฟังไม่รู้เรื่องเลย เฮ้ออ จะแย่ก็ตอนนี้แหละ หากเค้านินทาฉันอยู่ล่ะก็ฉันเสียเปรียบน่ะเนี่ย

"เก่งมาก ได้เดียวพี่มีรางวัลให้(K)" ฉันอยากกลับโรงแรมเดินออกไปเลยดีกว่า เกิดมาไม่เคยอยู่บ้านผู้ชายเลย ไม่เคยหลับบ้านผู้ชายเลออจะบอกให้ เดินออกไปเลยดีกว่า

ฟึ๊บบ!! ใครมาขว้าแขนฉันไว้เนี่ยย ฉันจะออกไปจากที่นี้ ฉันกลัวหัวใจฉันเต้นแรงอีกไข้ขึ้นอีกทำไงเนี่ย ในขณะที่ฉันกำลังหันกลับไปดูฉันก็ต้องตกใจ และอึ้งอีกครั้ง เพราะคนที่คว้าแขนฉันไว้นั้น คือ ฮยอนโอปป้า

"wa..wa...wa...wat...wath?" เค้าเอามือมาแตะที่หน้าผากของฉันทำให้หัวใจฉันเต้นแรงอีกแล้วว ฉันเลยรีบก้มหน้าลงมองพื้นทันที

"คุฯเป็นไงบ้าง ไข้ลดแล้วนิ(K)"

"ฉันรู้สึกดีมาก ฉันต้องการไปโรงแรมตอนนี้ ขอบคุณมาก บายย....(E)" ฉัน รีบพูดอย่างรวดเร็วแล้วรีบวิ่งออกมาทันที ฉันรู้สึกเหมือนโอ้ป้าวิ่งตามมา ฉันทำไงดีเนี่ย ??ฉันรับวิ่งไปเลื่อยๆ จนไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองอยู่กลางถนนแล้ว

ปี๊นนนนนนๆๆ!!!! ในขณะนั้นเองมีรถบรรทุกวิ่งมาด้วยความเร็วไม่มากนักทำให้ฉันตกใจมากจนขยับไปไหนไม่ได้

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!

"Becareful!!(ระวัง)" ใน ตอนนั้นเองมีร่างๆหนึ่งได้มาโอบกอดร่างฉันแล้วเราทั้งสองก็กระโดดออกไปพร้อม กัน ฉันรู้สึกตัวอีกทีตอนนี้ฉันอยู่บนร่าง ของฮยอนโอ้ป้าที่สลบอยู่

"OPPA OPPA OPPA!!" โอป้าลืมตาขึ้นมาแล้วถามฉันว่า "เควนชั่นนา?" ฉันรู้ความหมายว่าโอป้าถามฉันว่าเป็นอะไรไม? "I'm fine"

"โอ๊ะ นั้น คิมซู ฮยอนกับผู้หญิงที่ไหนนั้นถ่ายรูปไว้เร็วพรุ่งนี้ข่าวหน้าหนึ่งแน่(K)"

ฟิ๊บ!! ฉันได้เห็นแสงแฟรชทำให้ฉันกับโอปป้า ตกใจมาก เลยหันไปมองตอนนี้ แฟรชเริ่มรัวขึ้นเลื่อยๆ ฉันคิดว่าต้องเป็นนักข่าวแน่ๆ

"oh my gosh ออโต้เค้?" ฉันหันไปพูดกับโอป้าเป็นครั้งแรกที่ฉันพูดเกาหลีกับคนเกาหลี โอปป้าไม่ได้ตอบอะไรฉันเค้าลุกขึ้นแล้วลากแขนฉันเดินไปทางบ้านของฮยอน โอป้า

"เธอทำให้ฉันต้องเป็นเรื่อง!!(K)" ฉันฟังไม่ออกเลย ตอนนี้ฉันเริ่มกลัว ฮยอนแล้วสิ เพราะตอนนี้ ฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโหมาก

"can you speak english"

"เธอทำให้ฉันต้องเป็นเรื่อง(E)"   

"ฉันขอโทษค่ะ(E)"

"ขอโทษแล้วมันแก้ไขอะไรได้ไม? บอกผมสิ!!!<E>"

"แล้วคุณจะเดินตามฉันออกมาทำไมกันล่ะ<E>"

"ผมจะเอากระเป๋าให้คุณ คุณลืมมันไว้ คุณคิดว่าผมจะเดินตามไปทำร้ายคุณรึไง<E>"

ฉันนั่งเงียบไปเพราะฉันไม่รู้จะพดอะไรออกไป

"กลับไปซะ ข่าวจะออกมาเป็นยังไงค่อยว่ากันอีกที ถ้าผมพอแก้ข่าวนี้ได้ผมจะไม่ลากคุณเข้ามาเกี่ยวข้องแต่ถ้าแก้ไม่สำเร็จคุณไม่รอดแน่<E>"

ตอนนี้ฉันรู้สึกผิดมากๆจนพูดอะไรไม่ออกเลย ฉันนี้มันตัวซวยจริงๆเลยย เฮ้อออTT ฉันเดินออกมาจากบ้านโอปป้า พร้อมกับคิดนัก
ณ โรงแรมที่เมอร์พัก
แต่ก็ว่าไปฉันก็รู้สึกดีใจเหมือนกันน่ะ ที่ฉันฝันว่าอีก 10 ปี จะมาเจอโอปป้าที่นี้ฉันก็ได้เจอจริงๆ มันไม่ใช่ฝัน มันคือเรื่องจริง....... มันคือ 'ปาฏิหารย' ของฉันใช่ไม? ตอนนี้หัวใจของกำลังล่องลอยไปไหนหน๊าา......