ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 การพบเจอ
ลุ้นรัก พี่ชายตัวร้าย ตอนที่ 1
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่ทุกคนก้อต่างได้หยุดยาวกันทั้งวัน แต่ผมต้องมาทำเรื่องย้ายร.ร. ย้ายบ้านให้วุ่นวายไปหมด
เฮ้อทำไงด้ายก้อพ่อแม่สุดที่เลิฟๆของผมอ่ะดิ ดันมีงานที่ต่างประเทศ มันไม่ใช่งานหรูอย่างที่คิดหรอกนะ แต่มันเป็นงานขุดเผือกขุดมัน
อะไรก้อม่ายรู้ ประเทศไทยไม่มีให้ขุดกันแล้วหรือไงต้องไปขุดต่างประเทศ แถมท่านทั้งสองยังบอกอีกด้วยว่า
จะได้ถือโอกาสนี้ฮันนีมูนด้วยเลย อ๊ากกกกกกกฉันจะบ้าตาย ผมก้อเลยต้องย้ายมาอยู่กับป้าที่เมืองหลวง เฮ้อยุ่งยากซะไม่มีแถมต้องย้าย
ร.ร.อีก มันเป็นวันซวยอะไรขอผมเนี่ย
อ้อโม้ซะเพลินลืมแนะนำตัวไปน่ะ ผมชื่อเรย์ อายุ18ปีแล้วล่ะ อีกเทอมเดียวก้อจะจบแล้ว เฮ้อถ้าไม่มาย้ายร.ร.ซะก่อน
ผมเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่น้องที่หนายหรอก แม่บอกว่ามีคนเดียวก้อเลี้ยงไม่ไหวแล้ว TOT แบบนี้ฆ่าผมเถอะแม่
ตอนนี้ผมก้อเตรียมตัวที่จะมาขึ้นรถเพื่อเดินทางไปยังบ้านป้า ได้ข่าวว่าป้ามีลูกชายคนนึงรุ่นเดียวกับผมนี่แหละ
ซึ่งผมก้อไม่เคยเห็นหน้าหรอก ไม่รู้เค้าเป็นคนยังไงช่างเถอะ ขึ้นรถดีกว่า
รถค่อยๆแล่นเข้าสู่ตัวเมือง แล้วจอดลงที่หมอชิต ผมนั่งแท็กซี่มาเรื่อยๆ พลางดูแผนที่ไปด้วย ในที่สุดก็มาถึงสักที
ผมยืนมองบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า มันเป็นบ้านที่สวยมาก รอบตัวบ้านก็มีต้นไม้ปลูกเต็มไปหมด ดูแล้วร่มรื่นตา
ขณที่ผมกำลังยืนดูอยู่เพลินๆ เสียงบีบแตรรถกก็ดังขึ้น
"น้อง จะยืนอีกนานมั๊ย พี่จะรีบไป จ่ายตังค์สักที"
"คะ คับคับ ได้ครับ"
ผมหยิบเงินส่งให้พี่คนขับแท็กซี่ไป เฮ้อตกใจหมดเลย เข้าบ้านดีกว่า
ผมค่อยๆก้าวเข้าบ้านอย่างใจเย็น ก่อนหน้านี้แม่ผมได้โทรมาบอกกับป้าไว้แล้ว ถ้าผมจะเข้าบ้านโดยไม่ได้รับอนุถญาติ
คงไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรหรอกน่า (พูดเองเออเองทั้งนั้น) ผมค่อยๆเปิดประตูเข้าบ้าน ทำไมมันเงียบ วังเวงยังงี้เนี่ย
พอเข้ามาในบ้านแล้วผมหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา ผมเดินสำรวจไปทั่วบ้าน บ้านหลังนี้ใหญ่กำลังดี แถมสวยมากอีกต่างห่าง
ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงหลังบ้าน
เคร้ง โครม คราม เพล้ง
มันเสียงอะไรกันน่ะ ดังแปลกๆเหมือนคนทำอะไรแตก ด้วยความสงสัยผมจึงเดินเข้าไปดู สิ่งที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าผมไม่แน่ใจว่ามันคือตัวอะไร
ลักษณะเหมือนคน แต่ แต่ว่าทำไมเสื้อผ้ามันถึงรุ่งริ่งอย่างนี้ล่ะ เนื่อตัวก็มอมแมม หน้าตาก็ดำปี๋ เห็นแต่ลูกตา หรือว่าปีศาจ
"ผีหลอกช่วยด้วย ช่วยด้วย"
ผมรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที เม่อหันหลังกลับไปมันก็วิ่งตามผมมาอีก ช่วยด้วย
"อะไรกันลูก อะไรกันตาเรย์"
"ชะ ช่วยด้วยครับคุณป้า ผี ผีหลอกผม"
"ไหนล่ะลูก ไม่เห็นมีเลย อ้าวแล้วทำไมชิน ทำไมสภาพลูกเป็นแบบนี้ล่ะลูก"
"ก็ผมทำกับข้าวอยู่อ่ะครับแม่ แต่ไฟมันลุกผมก็เลยเอาน้ำสาดมันก็เป็นอย่างที่เห็นแหละครับแม่"
"โธ่ลูก จะหัดทำกับข้าวทำไมไม่บอกแม่ก่อนล่ะ"
"ก็ผม...."
"เอาหล่ะไม่เป็นไรไปอาบน้ำแต่งตัวไปลูก แล้วเดี๋ยวลงมาทานข้าวกัน"
"ครับแม่"
ผมได้แต่ยืนงงอยู่อย่างนั้น อะไรกัน ไอ้ตัวประหลาดเป็นลูกคุณป้าหรอ ไม่จริงหรอกมั้ง หรือจริง
"อ้าวแล้วเรย์มมาถึงนานหรือยังล่ะลูก"
"อ๋อ สักพักแล้วครับ เอ่อ..คนนั้นลูกคุณป้าเหรอครับ"
"ใช่จ้ะ นั่นน่ะชิน ลูกป้าเอง ว่าแต่เรย์ทานข้าวหรือยังล่ะ"
"ยังครับ"
"เอางี้ก็แล้วกันเดี๋ยวป้าพาไปดูห้องก่อนนะ ไปจ้ะ"
ผมถือกระเป๋าเดินตามคุณป้าไปเรื่อยๆ คุณป้าพาผมมาที่ชั้น 2 แล้วมาหยาดอยู่ที่หน้าห้อง
"นี่แหละจ้ะห้องของเรย์ เอาของเข้าไปไว้ อาบน้ำอาบท่าแล้วเดี๋ยวลงมาทานข้าวนะ"
"ครับ"
ผมเดินเข้าห้องพลางมองดูห้อง ภายในห้องแลดูสะอาดตา มีตู้เสื้อผ้า 2 ตู้ ผมจึงนำข้าวของในกระเป๋ามาจัดให้เป็นระเบียบ
จากนั้นผมก็เข้าไปอาบน้ำ เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็เดินกำลางจะเดินลงบันไดก็ได้ยินเสียงคนร้องเพลงดังออกมาจากห้องข้างๆห้องของผม
ผมจึงเดินเข้าไปยืนฟังใกล้ๆ เพราะจัง ขณะนั้นเองประตูก็เปิดออก ผมจึงรีบถอยหลัง และหันหลังเดินออกมา
"มาแอบฟังคนอื่นเขาอย่างนี้ได้ไง ไม่มีมารยาท"
"ขอโทษ พอดีเราผ่านมาได้ยินเสียงก็เลยหยุดฟัง ร้องเพราะดีนะ"
"ขอบใจ คราวหลังไม่ต้องมาแอบฟังอีกนะ ไร้มารยาท"
ผมยืนอึ้งกับประโยคที่ได้ฟังเม่อครู่ ชินเดินผ่านหน้าผมลงบันไดไป ผมชักเกลียดหมอนี่ซะแล้วสิ
คนอะไรไร้มารยาทจริงเชียว อุตส่าห์ชม เชอะหน้าตาก็ดีแต่ไม่มีมารยาท
"เรย์ลงมาทานข้าวได้แล้วลูก"
เสียงจากชั้นล่างทำให้ผมต้องสะลัดความคิดเมื่อครู่ออกไป แล้วเดินลงบันไดมานั่งที่โต๊ะ
"แล้วแม่เรย์จะกลับเม่อไรล่ะลูก"
"ไม่ทราบครับ"
"งั้นก็อยู่นี่ไปก่อนนะลูก แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะให้ชินเค้าพาไปสมัครเรียนนะ"
"โห่แม่ ทำไมต้องเป็นผมอ่ะ"
"นี่ลูกคนนี้นี่ก็เรย์เค้าเพิ่งมานี่ก็ช่วยเหลือกันหน่อยสิ หรือจะให้แม่ตัดเงินค่าขนม"
"โห่แม่อ่ะ จะมาทำไมก็ไม่รู้"
"ชิน พุดอะไรแม่ได้ยินนะ"
"ขอโทษครับ"
"เรย์อย่าถือสาเลยนะลูก "
"อ๋อ ไม่เป็นไรครับ"
ความจริงผมอยากฆ่าหมอนี่จริงๆเลยเชียว เชอะคนอะไรไม่เป็นมิตรเอาซะเลย ผมสะลัดความคิดนี้ออกแล้วลงมือทานข้าวต่อ
หลังจากทานเสร็จแล้วผมก็ขอตัวขึ้นไปนอนก่อน เฮ้อ วันนี้ผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้วล่ะ อยากจะนอนพักผ่อนเสียที เฮ้อนอนดีกว่า
เช้าแล้วหรอเนี่ย วันนี้ผมตื่นสายเป็นประวัติการณ์ ทำลายสถิติโลก เพราะเมื่อวานผมเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางมาทั้งวันแล้ว
ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวเพราะนึกข้นมาได้ว่าวันนี้จะต้องไปสมัครเรียน ผมจางเร่งมือในการอาบน้ำ แล้วรีบแต่งตัวลงมาทานข้าว
แต่พอก้าวลงบันไดมาเท่านั้นแหละ คนที่ผมไม่อยากเจอที่สุดก็ยืนอยู่ตรงหน้า
"ทำไมไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ"
"เอ่อ..เราขอโทษพอดีตื่น.."
"ไม่ต้องพูดมากเลยไปกันได้แล้ว มีเวลาไม่มากหรอกนะ"
ผมค่อยๆ เดินตามชินออกกไป นึกแล้วเชียวว่าเขาต้องกัดผมอีก ผมอยากกระโดดกัดหูเขาจริงๆ ไอ้บ้าเอ๊ย!
เขาพาผมขึ้นรถเมล์หน้าปากซอย วันนี้คนเยอะชะมัด ผมค่อยๆเบียดเข้าไปยืนอยู่ข้างใน
"เฮ้ย ไอ้ชินนึกไงมาเช้าวะเนี่ย ปกติต้องให้โทรตามนะมึง"
ผมหันไปมองทางต้นเสียงก็เห็นผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับผมใส่ชุดนักเรียนยืนอยู่เป็นกลุ่ม ท่าทางจะนักเลงน่าดู
"เออ ก็ถ้าไม่มีคนบางคนช่วยให้พาไปสมัครเรียนกูก็คงไม่รีบมาหรอกว่ะ"ชินพูดพลางมองมาทางผมอย่างไม่เป็นมิตร
ทำให้เพื่อนของเขาหันมามองด้วย ผมจึงได้แต่ยืนก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไร
"เด็กใหม่เหรอวะ"
"อะไร ไม่ใช่โว้ย มึงอย่ามั่วดิ "
ประโยคที่พวกเขาคุยกันทำให้ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าพวกชินเป็นผู้ชายแท้หรือเปล่า ด้วยความสงสัยผมจึงเงยหน้ามองชิน
"มองทำไม อยากตายรึไง"
"ขอโทษ"
"พูดเป็นอยู่แค่ขอโทษรึไง"
"ก็ไม่รู้จะพูดอะไรนี่"
ก่อนที่ชินจะว่าผมอีรอบก็ถูกเพื่อนขัดเสียก่อน
"เฮ้ย มึงใจเย็นดิ กูว่าน่าสงสารออกว่ะ"
เฮ้อ ค่อยโล่งอกหน่อย อย่างน้อยเพ่อนนายชินก็ไม่ได้เลวร้ายซะหน่อย ผมจึงหันไปยิ้มให้กับเพ่อนชินอย่างเป็นมิตร
แล้วเค้าก็ยิ้มกลับมาเหมือนกัน ทำให้ผมต้องอมยิ้มอยู่นาน ดูดีๆเพื่อนชินก็หน้าตาหน้ารักแถมยังนิสัยดีอีกด้วย
"ยิ้มอะไร ไอ้หน้าอ่อน"
ชินว่าผมอีกแล้ว หมอนี่จะเอาอะไรกับผมเนี่ย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น