นาฬิกาแห่งความรู้สึก(yaoi)(ฮาเร็มนะจ๊ะ)

ลำดับตอนที่ #6 : IV เจอกันอีกแล้วนะ(ุ100%)

IV


เจอกันอีกแล้วนะ


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
 

"ที่นี้งั้นเหรอ เกาะส่วนตัวของ ตะกลูคิราเนะ พ่อค้าเพชรคนดังนะ"

เสียงพูดที่ฟังดูแหลมมาก จนผมนึกว่า ผู้หญิงไฮโซ คนนี้กำลัง พูดจีบปากจีบคออยู่

"เชิญ ตัวแทนจากกลุ่มบริษัทต่างๆ นะครับ"


เสียงทุ้มของชายชราสวมสูทสีดำ ผู้มีท่าทางสงบนิ่ง กำลังยืนต้อนรับพวกผู้คนที่เดินออกมาซึ่งเป็นตัวแทนจากกลุ่มบริษัทของชื่อดังมากมาย ซึ่งเดินลงมาจากเรือสำราญขนาดใหญ่


ดวงตาสีควารีนได้แต่มองเหล่าคนรวยที่กำลังดูสนุกสนานกับการได้มาท่องเที่ยวในครั้งนี้โดยไม่สนใจงานเลี้ยงแม้แต่นิด

"ตามกระผมมาทางนี้สิขอรับ"

ก่อนจะเดินตามชายชราไป

แต่ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาตั้งแต่ เขามาเหรียบ ณ บนสถานที่แห่งนี้ มันให้ความรู้สึกโหยหา คิดถึง อย่างบอกไม่ถูก แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ส่วนเล็กๆของหัวใจแต่มันก็กลับทำให้ใจของ ไคล์รู้สึกสั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

หมับ

แรงมหาศาลที่ดึงคนซึ่งอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง ไคล์หันไปตามแรงที่ดึงไป ร่างสูงผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีควารีนของไคล์สบเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลอมดำ ที่กำลังสั่นไหว

"คาไรน์"

แขนแกร่งจับไหล่ของคนร่างเล็กเขย่าเล็กน้อย ก่อนจะดึงเข้ามากอด ด้วยความคิดถึงและห่วงหา แต่ คนที่ถูกกอดถึงกับตกตะลึง ดวงตาของเขาเบิกกว้าง และเมื่อได้สติ เขารีบผลักคนที่กอดอยู่ออกไป อย่างตกใจ

"คุณเป็นใครไม่ทราบครับ"

น้ำเสียงของไคล์ดูสับสนและสั่นไหวไม่แพ้กับหัวใจที่เริ่มกระตุกอย่างแรง เมื่อเขาถูกคนตรงหน้ากอด 

"คาไรน์ นายจำฉันไม่ได้งั้นเหรอ ฉันคัตสึไง"

คนที่ตกใจกับปฏิกิริยาของคนที่เขาแสนคิดถึง และ เฝ้ารอมาเนินนาน ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอที่นี้  คาไรน์

"ขอโทษนะครับ ผมไม่รู้จักคุณ"

ไคล์ได้แต่ปฏิเสธ เขายอมรับว่าเผลอรู้สึกอ่อนไหวกับการกระทำของคนๆนี้ แต่ว่า อย่างไงเขาก็ไม่รู้จักคนตรงหน้าอยู่ดี

เมื่อได้ยินดังนั้น คัตสึ สำรวจใบหน้าและรูปร่างของ ไคล์ ดีๆ ก่อนสายตาของจะหลุบต่ำลงเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่และเงยขึ้นมามองคนตรงหน้าใหม่

คัตสึมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ดู ผิดหวัง เขาผิดหวังมากเมื่อคนที่เขากอดไม่ใช่คนที่เขากำลังรออยู่

"คัตสึ นายหายมาอยู่นี้เองงั้นเหรอ เรียว เขา ตาม หา อ้าว ไคล์ งั้นเหรอ มาทำอะไรที่นี้กันนะ"

เสียงร่าเริงอันแสนคุ้นเคย ไม่ต้องมองก็รู้ว่าเขาคือ ชิกิ ผู็มีพระคุณที่เป็นคนช่วยเขาไว้

"ผมมาเป็นตัวแทนของบริษัทคนรู้จักนะครับ แล้วคุณชิกิละครับ"

ไคล์ถามคนที่พึ่งมาถึงตามมารยาท

"ฉันก็มาเป็นเพื่อนเรียวนะสิ"

ชิกิที่เหมือนไม่สนใจ คนที่เขากำลังตามหาเมื่อครู่ เขาเดินเข้ามาหาไคล์ซึ่งยืนอยู่ด้านหลังของคัตสึ พ่อหนุ่มร่างใหญ่

"อา ดีจังเลยนะครับ มาเป็นเพื่อนกัน ท่าทางจะเป็นเพื่อนที่รักกันมากนะครับ"

ไคล์พูดด้วยน้ำเสียงเอื้อยๆ เมื่อเขาลองกลับไปนึกถึงเพื่อนสนิทที่ต่างห่างหายกันไป ก็เขาอยู่คนเดียวมาตั้งนานแล้วนิน่า ไม่มีคนให้ติดต่อไป และไม่มีใครติดต่อมา นอกจาก อิจิโนะเสะ เพื่อนที่น่าแกล้ง เขากลับเป็นคนที่อยู่เคียงข้างเขาเรื่อยมา แม้เขาจะบ่นว่ารำคราญขนาดไหน แต่ภายในใจเขาก็กลับรู้สึกพองโตทุกครั้งที่ได้ยินเสียง คนที่แสนน่ารำคราญคนนั้น

"งั้น นายไปกับฉันมั้ย ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนนายเอง"

ชิกิมองคนที่กำลังเหมือนจิตหลุดหายไปที่ใดที่หนึ่ง ดวงตาของเขาดู เหงา ซะเหลือ เหมือนกับตัวเขาในอดีตไม่มีผิดเลย

"แล้วคุณเรียวละครับ"

"ไม่เป็นไรหรอก เรียวนะมีทั้งฮิโรชิ และ ก็ เจ้าหมอนี่เป็นเพื่อนแล้วไง"

"ครับ"

ไคล์ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆไปให้

"จริงสิ ฉันลืมแนะนำเจ้าหมอนี้ วันนั้นเจ้าหมอนี้ออกไปทำงานพอดี นายก็ไม่เคยเห็นหน้า"

ชิกิ หันไปคัตสึซึ่งกำลัง สับสนกับตัวเองอยู่

"คัตสึ แนะนำตัวสิ คนๆนี้ ชื่อไคล์เป็นคนที่ฉันกับเรียวช่วยไว้"

'เอิ่ม คุณชิกิ คุณไม่ต้องไปบอกเขาก็ได้ครับว่าคุณช่วยผม บอกแค่รู้จักก็พอแล้วครับ'

"ฉัน วาตานาเบะ คัตสึ ยินดีที่ได้รู้จักนะ แล้วก็ขอโทษเรื่องเมื่อครู่ด้วยนะ พอดีฉันจำคนผิดนะ"

คัตสึแนะนำตัวเองก่อนจะกล่าวขอโทษเรียบๆ

"ไม่เป็นไรหรอกครับ คนเราก็ต้องมีผิดพลาดบ้าง ผมชื่อ มิคาโตะ ไคล์ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะครับ"

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++














ผมมองตามหลังของคุณชิกิไปเรื้อยๆ จนสุดทางเดิน อะไรกันนะ เขาจะพาผมไปไหนกันนะ

ย้อนกลับไปเมื่อ 30 นาทีก่อนหน้านี้

"ไคล์ นายสนใจไปทานอาหารกับฉันหรือเปล่าละ"

คุณชิกิ ที่ยืนยิ้ม ถามขึ้น ทำให้ผมมองหน้าแปลกใจ เพราะว่านี่มันแค่ 4 โมงเย็นเองไม่ใช่เหรอ แถม ในปาร์ตี้ยังมีของกินอีก สรุปแล้วก็คือไม่จำเป็นต้องทานข้าวก็อิ่มได้

"เรียวกับอิโรชิก็ไปนะ เริ่มสนใจขึ้นมาเหรอยังละ"

"ครับ ไปสิครับ"

ดีจัง จะได้เจอกับคุณเรียวและก็คุณฮิโรชิอีกรอบแล้ว 

กลับมาปัจจุบัน

"คุณชิกิ ครับ ทางเข้างานมัน ทางนั้นไปใช่เหรอครับ"

มาผิดทางหรือเปล่านะ ชักรู้สึกแย่แฮะ 

"ไม่หรอก ห้องของเรียวอยู่ทางนี้นะ"

คุณชิกิหันมาก่อนฉีกยิ้มให้และหันหน้ากลับ ผมละอยากถามจริงๆนะครับว่าไอ้การยิ้มแบบนั้นนะมันดูน่าเชื่อถือขนาดไหน เขาถึงได้ยิ้มบ่อยซะ 

ผมมองคุณชิกิ สายตาของผมกวาดมองไปรอบๆตัว กำแพงสีเทาที่มีประตูอยู่เรียงรายแต่กลับไม่มีหน้าต่างสักบาน พื้นถูกปูด้วยพรมสีแดงสด ถูกตกแต่งด้วยโคมไฟแบบโบราณและแจกันอันยักษ์ โอ๊ว ท่าทางจะแพงแฮะ

-------60%

"เฮ้ เรียว ฉันไคล์มาหาล่ะ"
ผมมมองตามคุณชิกิไปเรื้อยๆจนสายตาสะดุดเข้ากับร่างอันสง่าของเจ้าของห้อง ดวงตาสีทับทิมสดทอดมองมาอย่างสงสัยกับการมาของผม

"ไคล์ นี่เธอมาได้อย่างไงกัน"
คุณเรียวถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆตามแบบของเขา

"ผม.."

"ไคล์คุง มาแทนเพื่อนนะ"
น้ำเสียงทุ้มอันแสนร่าเริงของคุณชิกิ ขัดขึ้นมาอย่างดื้อๆ ทำให้ผมต้องหันไปมองหน้าเจ้าของเรือนผมสีทองนั้น

"แล้วนายเจอกับชิกิได้ไงละ"
คุณเรียวยังคงถามคำถามต่อ และในขณะที่ผมกำลังจะเอยปากพูดออกไปนั้น ก็ถูกแทรกด้วยน้ำเสียงแบบเดิม

"ฉันไปเจอไคล์เข้านะ"

'อ่ะอ่ะ คุณชิกิครับ เล่นตอบหมดอย่างนี้แล้วจะให้ผมตอบตอบอะไรละ่เนี่ย'

"ชิกิ ฉันไม่ได้ถามนาย"
คุณชิกิ ส่งสายตาหน้ากลัวให้กับคนที่อยู่จรงหน้าโดยมีโต๊ะคั่นอยู่ 

"อะไรกัน ฉันก็อยากตอบแทนไคล์คุงนิ"
คุณชิกิทำหน้าสลดทันทีเหมือนกับกำลังสำนึกผิดอยู่

ก๊อกๆๆ

"ขออนุญาตขอรับ ท่านเรียวผมนำกาแฟมาให้ขอรับ"
เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนจะตามด้วยเสียงอันคุ้นเคยของพ่อบ้านหนุ่ม ทำให้คนในห้องชะงักไปโดยเฉพาะผมที่หันไปมองคุณฮิโรชิ ที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับถาดสีเงิน ที่บนถาดนั้นมีกาแฟกลิ่นหอมยั่วยวนจมูก

"..............."
คุณฮิโรชิชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเห็นผมอยู่ในห้อง

"นี่ๆ เรียว ฉันอยากให้ไคล์คุงมานอนที่โซน5ของพวกเราได้มั้ย"
อยู่ๆคุณชิกิกถามขึ้น โดยไม่นัดหมายนั้นทำให้ผมต้องไปมองหน้าคนที่พูดอย่างไม่ทันได้คิดจะถามผมซักคำ

"เอาสิ อย่างไงโซน5 ก็เป็นโซนส่วนบุคคลอยู่แล้วนิ แถมห้องก็เหลือตั้งเยอะ"
คุณเรียวพูดพลางยกถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบเบาๆตามมารยาทของผู้ดี

"ว้าวๆๆ ดีจังเนอะ ไคล์คุง เดี๋ยวฉันพาไปห้องพักนะ"
คุณชิกิจับมือของผมก่อนจจะเขย่าอย่างแรงจนผมคิดว่าแขนจะหลุดอยู่แล้ว โว๊บ คนบ้าไรวะ แรงเยอะชะมัดเลย

"ชิกิ นายยังไปไหนไม่ได้"
เสียงอันทรงอำนาจดังขึ้น ทำให้คนที่กำลังเมามันกับการเขย่าผมต้องชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันไปถามคุณเรียวอย่างสงสัย

"งานไงละ งานที่ฉันไปละ"
นี่สินะ จุดประสงค์ที่แท้จริงของคุณชิกิที่อยากจะอยู่เป็นเพื่อนผม เขาคงไม่อยากจะทำงานสินะ ไม่ไหวเลยนะครับ

"โฮ่ เรื่องนั้น แฮ่ๆๆ ฉันยังไม่ได้ทำอะ"

"ชิกิ ไปทำงานซะ"
คุณเรียวยังคงความสุภาพและสุขุมไว้ แต่รู้สึกว่าอีกไม่นานอารมณ์ที่เดือกพุ่งพล่านอย่างจะทะลักออกมาเมื่อไรก็ได้

"แล้ว ไคล์คุงละ"
แนะๆๆ ยังต่อรอง เดี๋ยวก็โดนคุณเรียวเล่นหรอก คุณชิกิ

"เดี๋ยวฉันให้อิโรชิไปส่ง"

"โธ่"
คุณชิกิยอมไปอย่างง่ายๆ แต่ก็ไม่วายหันกลับมามองผมเป็นระยะ จนออกไปจากห้องไป

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

จบแล้วดีใจ (หายข้ามปีกันเลย//ตายแนะๆๆ)


'