นาฬิกาแห่งความรู้สึก(yaoi)(ฮาเร็มนะจ๊ะ)

ลำดับตอนที่ #5 : III คำขอร้องของเพื่อน(100%)

III


คำชวนของเพื่อน




xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

 

ผมหลบสายตาที่ถูกส่งมาจากสาวๆที่เดินสวนทางกับผม ปกติ ผมไม่ใช่คนที่มีเสน่ห์มาก จนถึงถูกสาวๆมองอย่างนี้หรอกครับ แต่ว่าที่สาวๆมองนั้นนะคือ คนที่อยู่ข้างๆผมต่างหาก คุณชิกิ เขามาส่งผม ความจริงคุณชิกิก็มีรถและปกติเขาก็บอกว่าจะชอบขี่มอเตอร์ไซด์ แต่ว่า เจ้าตัวดันบอกว่าอยากเดินสูบอากาศ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไม่ต้องมาส่งผมก็ได้ครับผมกลับเองได้

"เออ นี้ ไคล์คุง"

อยู่ๆคนที่เดินยิ้มร่าเริงก็หน้ามาเรียกผม มีอะไรจะถามผมเหรอไงครับ 

"ครับ"

"นายนะ รู้จักคนที่ชื่อคาไรน์บ้างหรือป่าว"

คาไรน์ งั้น หรือ ใครกันนะ ผมจะไปรู้จักคน ชื่อนั้นได้ไงละครับ หน้าตาก็ไม่เคยเห็น 

"ผมไม่รู้จักหรอกครับ"

"งั้นเหรอ"

คุณชิกิดูเสียงอ่อนลงไปเล็กน้อย ผมพูดอะไรผิดงั้นเหรอครับ 

"แล้ว"

"ไคล์"

เสียงอันคุ้นเคยของใครบ้างคนเรียกชื่อผม ถ้าจำไม่ผิด อิจิโนเซะงั้นเหรอ ผมหันไปหาต้นเสียงโดยไม่สนใจคุณชิกิที่เหมือนกำลังจะถามอะไรเมื่อครู่

"อิจิโนเซะ อ่ะ เดี๋ยว"

อะไรของแกฟะ ไอ้เจ้าบ้าอิจิโนเซะ แกมากอดฉันทำไมฟะ อึดอัด ปล่อยสิฟะ แกเห็นมั้ยว่าคนอื่นเขามองหมดแล้ว เดี๋ยวภาพพจน์แมนๆของฉันเสียหมด

"คิดถึงจัง ไคล์ ฉันไปหานายที่บ้าน นายก็ไม่อยู่พอโทรหาก็ปิดเครื่อง ฉันวิ่งตามหาทั้งคืนเลยนะ"

อิจิโนเซะพูดและมองหน้าผม ขอโทษแล้วกันที่ทำให้เป็นห่วงแต่อย่างน้อยก็ช่วยปล่อยฉันก่อนสิฟะ ไอ้เพื่อนเวร

"นี่ ช่วยปล่อยฉันก่อนได้มั้ย อิจิโนเซะ"

ผมพูดพลางดันไหล่ของคนที่กอดผมแน่น ออกไป โดยไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะทำสีหน้าแบบไหน ผมรีบบ่นใส่คนตรงหน้าอย่างไม่ยั้ง ว่าทำไมถึงได้เข้ามากอดคนอื่นกลางถนนแบบนี้ไม่อายชาวบ้านชาวเมืองเขาบ้างหรือไงวะ 

"เฮ้ นี่ไคล์ นายมากับใครงั้นหรือ"

อ่ะ จริงด้วย ลืมคุณชิกิที่ยืนอยู่ข้างๆไปซะสนิทเลย แย่แล้ว ผมรีบหันไปหาคนที่ยืนอยู่ข้างๆแต่ว่าเมื่อ หันไปก็ไม่เห็นคุณชิกิซะแล้ว ยังไม่ได้ขอบคุณที่มาส่งเลย หายไปไหนไวซะมัดเลย แต่ก็นะ คุณชิกิ เขาไม่มีกลิ่นที่คล้ายกับมนุษย์เลยนิหน่า มันก็คงไม่แปลกละมั่งที่จะมีความสามารถเหนือมนุษย์นะ 








++++++++++++








เอาอีกแล้วครับ สภาพผมในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนที่ถูกลักพาตัวเลยครับ เพราะว่าผมโดนเจ้าบ้าอิจิโนเซะแบกมา ย้ำว่า แบก มาที่บ้านขนาดใหญ่ที่รอบตัวบ้านล้อมรอบไปด้วยพุ่มดอกไม้และต้นไม้ขนาดใหญ่เต็มไปหมด ไม่ต้องหรอกนะสิครับว่าบ้านของใคร ไอ้บ้านหลังนี้เป็นของเจ้าบ้าอิจิโนเซะ ถึงแม้ว่าเจ้าบ้านี้จะไม่มีอะไรซักอย่างนอกจากหน้าตาดี แต่บ้านเจ้านี้ก็ดันรวยสุดๆจนติดอยู่ใน 20 บุคคลที่รวยที่สุดในโลกนะครับ

"นี้แกลากฉันมาทำอะไรที่นี้ฟะ"

ผมถามเจ้าเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงที่ชวนน่าขนลุกสุดๆและดูเหมือนเจ้านั้นก็น่าจะรู้ว่าผมกำลังอารมณ์ไม่ดีสุดๆ 

"อย่าพึ่งโกรธสิ ฉันแค่อยากจะขอร้องให้นายช่วยก็เท่านั้นเอง"

ผมมองหน้าคนตรงหน้าอย่างสงสัย 

"ช่วย เรื่องอะไร"

"เรื่อง.........................."










+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++








สายลมอ่อนๆที่พัดนำกลิ่นเค็มของน้ำทะเลขึ้นมาแตะที่จมูก ผมสีเงินสั้นเป็นประกายปลิวตามแรงลม ดวงตาสีฟ้ามองออกไป ถึงแม้ว่าสิ่งที่มองอยู่นั้นจะมีเพียงสีน้ำเงินของน้ำทะเลก็ตาม

พวกท่านอ่านไม่ผิดหรอกครับ น้ำทะเล ใช่ ครับ มันคือ น้ำทะเล ก็เพราะว่าตอนนี้ผมอยู่ท่ามกลางมหาสมุทรนะสิ บนเรือสำราญลำยักษ์ ที่ออกจากท่ามาได้ซักระยะ ผมกำลังมุ่งหน้าไปที่เกาะของมหาเศรษฐีที่เขาเชิญ เพื่อนรักของผมไปแต่เจ้าตัวดันติดงานเลยทำให้มาไม่ได้และขอร้องให้ผมมาแทน 

ส่วนเจ้าตัวนะเหรอ หึ ป่านนี้คงไปเที่ยวกับสาวที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ คิดแล้วมันน่าหงุดหงิดจิงๆที่อยู่ต้องมาแทนเจ้าหมอนี้ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้เป็นธุระอะไรของผมเลย นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกับละก็ผมไม่มีทางช่วยแน่ครับ 

ครืน ครืน

เสียงมือถือในกระเป๋ากางเกงของผมสั่นเหมือนกับแผ่นดินไหว ผมไม่รอช้ารีบควักมันออกมาก่อนจะมองหน้าจอ

โธ่ กำลังนึกถึงก็โทรมาพอดีเลย ไอ้เพื่อนตัวแสบ

"ฮัลโหล"

[ว่าไง ไคล์บนเรือบรรยากาศดีมั้ย]ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง

บรรยากาศเหรอ จะว่าดีก็ไม่ใช่ จะว่าแย่ก็ไม่เชิง มันก็แค่เห็นภาพพระอาทิตย์ตกยามเย็น มีโลมาสีชมพูกระโดดขึ้นมาบนผิวน้ำเพื่อเล่นกัน อุณหภูมิที่พอเหมาะกับการพักผ่อน เสียงดนตรีบรรเลงเบาๆ

"ก็งั้นๆ"

[งั้นเหรอ แล้ว เรื่องห้องพักเป็นไงบ้างละ ดีมั้ย]

ห้องพัก ก็แค่ห้องพักระดับ5ดาว มีเตียงระดับคิงไซส์อยู่ อาหารการกินก็พร้อม แถม ฟรีด้วย กินได้ไม่อั้น 

"ก็งั้นๆ"

[เอ๋ นายไม่ชอบงั้นเหรอ]ปลายสายเหมือนกับอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

"ใช่ไม่ชอบ"

แหย่เล่นซักหน่อยจะดีกว่ามั้ง เจ้าหมอนี้ดันน่าแกล้งสุดๆชะด้วยเมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็พูดออกไป

[งั้นฉันก็ขอโทษด้วยนะที่ฝืนบังคับให้นายไปนะ งั้น ถ้านายกลับมาเมื่อไรฉันจะเตรียมของขอโทษไว้ให้นะ พร้อมเงินค่าจ้างไปด้วย]

เฮ้ยๆ เอาจริงดิ แค่แหย่เล่นเองนะเว้ย แกล้งง่ายชะมัดเลย

"งั้นแค่นี้ก่อนนะ ฉันง่วงแล้ว"

ผมเก็บมือถือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักที่ถูกประดับด้วยสีดำ และไม่ลืมที่ ปิดประตูที่กั้นระหว่างระเบียงห้องพักกับห้องพักลงด้วย

ผมเดินเข้าไปหาเตียงขนาดคิงไซส์ก่อนจะล้มตัวลงนอน

ไม่คิดเลยว่าจะได้มาพักผ่อนก่อนได้ทำงานเนี่ย

แต่ก็นะ

มันก็เป็นแบบนี้ตลอด ผมมักจะอยู่เฉยๆมาตลอดเพราะถูกสั่งให้ทำตามแค่คำสั่ง

ในตอนนั้นตัวผมเองก็อยากจะเป็นอิสระให้ได้เหมือนคนอื่นๆ เหมือนกับนกที่โบยบินสู่ท้องฟ้ากว้าง ถึงต่อให้เหนื้อยก็อยากทำ

ในหัวของผมได้แต่หวนคิดถึงเรื่องเก่าๆในอดีตที่ใช้ชีวิตอย่างมีกรอบมาตลอด

จนในวันหนึ่งตอนที่ตัวผมทนไม่ไว้ คนๆนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นและบอกว่าจะช่วย

ผมเชื่อใจมาตลอดเลยว่า เขาจะเป็นคนดี จะคอยช่วยเหลือ เพราะไม่เคยมีใครอ่อนโยนกับผมเท่านั้นมาก่อนเลย

แต่ทุกอย่างก็พังลงเพราะคนๆนั้น เขาฆ่าพ่อกับแม่ของผม พรากทุกสิ่งของผมไป

แม้ แต่

ความทรงจำ สิ่งที่หลงเหลือไว้คือ ความเครียดแค้น ความเศร้า ความรู้สึกเสียใจ ที่ถูกคนที่ไว้ใจที่สุดทรยศ

ทำไมกันนะ ถ้าทำกันอย่างฆ่าผมให้ตายซะยังดีกว่า

ทำไมต้องให้ผมอยู่ในสภาพนี้ด้วย

ในสภาพกึ่งคนกึ่งปีศาจเช่นนี้ 

ถึงแม้ว่าผมเป็นมนุษย์ก็ตามแต่สายเลือดที่ไหลเวียนอยู่นั้นครึ่งหนึ่งคือสายเลือดของปีศาจ ผมต้องทนอยู่กับการที่เห็นคนรอบๆข้างค่อยล้มหายตายจากไป 

สุดท้ายผมก็เหลือแค่คนๆเดียว

บอกไม่ได้ว่าความจริงแล้วผมคือตัวอะไร

ทำไมกันนะ
 

 

คาไรน์
 

"อ่ะ ใครกัน"

ผมสะดุ้งกับเสียงแผ่วเบาที่ลอยมากับสายลม
 

คาไรน์กลับมาเถอะ

กลับมา

คาไรน์ ชื่อนี้อีกแล้ว ผมไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรกัน

ทำไมเมื่อผมได้ยินชื่อนี้แล้วถึงได้รู้สึดคุ้นเคยแบบนี้ละ

แถมเสียงที่เรียกนี้มันช่างโหยหาซะจริง

'