นาฬิกาแห่งความรู้สึก(yaoi)(ฮาเร็มนะจ๊ะ)

ลำดับตอนที่ #4 : II เหล่าคนประหลาด(100%)(แก้ไขคำผิดแล้ว)

II

เหล่าคนประหลาด




xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

 

"นั้น พ่อแม่"เด็กน้อยวิ่งเข้าไปหาร่างเงาเลือนลางของชายหญิงคู่หนึ่ง

แต่ว่ายิ่งวิ่งเข้าไปหาก็เหมือนยิ่งไกลออกไปเรื้อยๆ

"พ่อครับ แม่ครับ กลับมาก่อน"เสียงตะโกนที่ออกมาจากปากของเด็กน้อยวัย 7 ขวบ ที่กำลังออกวิ่งอย่างไร้จุดหมาย

"แกมันไร้ค่า เศษขยะ"เสียงเย็นเยียบที่เต็มไปด้วยความเย็นชา ดังมาจากด้านหลังของเด็กน้อย

"พี่ครับ"ดวงตาของคนเป็นพี่ จ้องด้วยสายตาชิงชัง

"ฉันไม่อยากจะยุ่งกับเศษขยะอย่างแก ลาก่อน"ร่างของคนเป็นพี่หายไป

"พี่ครับ รอก่อน"เด็กน้อยพยายามจะคว้าแขนของคนเป็นพี่

"ฮือ อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว"เด็กน้อยสะดุดเข้ากับหินบนพื้นและนั่งคุกเข่าร้องไห้โฮ

รอบตัวของเขามีแต่ความมืด 

เขาอยู่คนเดียวอีกแล้ว 

ทุกคนต่างทิ้งเขาไป






น้ำตาสีใสที่ไหลออกจากปลายหางตาที่ปิดสนิท

"อืม นี่ เด็กนี้ ร้องไห้ด้วยล่ะ นายไปทำอะไรเขาเหรอป่าว เรียว"ชายตัวสูงที่เดินมาดูคนที่นอนบาดเจ็บบนเตียงสีขาวขนาดใหญ่พูด 

"จะบ้าเหรอไง เจ้าเด็กนั้นนะแค่ฝันร้ายเท่านั้นแหละ"ชายผมแดง ผู้มีใบหน้านิ่ง นั่งจิบชาอย่างไม่สนใจ

"เหรอ"เจ้าของเสียงเหมือนไม่ค่อยเชื่อ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากและหันไปมองคนที่หลับอยู่

"ท่าน ชิกิ ครับ อย่าไปรบกวนคนบาดเจ็บสิครับ"เสียงของพ่อบ้านหนุ่มพูด

"รู้แล้วน๊า ฮิโรชิ"ชิกิทำหน้ามุ่ยทันทีอย่างไม่พอใจ



"พี่"เสียงหวานอันแผ่วเบาที่หลุดออกจากปากของคนที่นอนอยู่ ทำให้ความสนใจของคนที่อยู่ในห้องทั้งสามต้องหันไปมอง

"ท่าทางจะฝันร้ายอย่างที่นายบอกจริงๆด้วยสินะ"

"อืม"ไคล์ค่อยๆลืมตาขึ้นและกระพริบตาเพื่อปรับตาให้เข้ากับแสงสว่าง

"ตื่นแล้วเหรอ"เสียงทักที่ได้ยินเป็นอันดับแรกเป็นของชิกิ ชายผมสีบอด์นทอง และดวงตาสีมรกตที่แสดงความขี้เล่นตลอดเวลา

"ที่นี้ที่ไหนงั้นเหรอครับ"ไคล์ถาม

"บ้านของพวกเรานะ"ชิกิพูดด้วยรอยยิ้ม

"ผมมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไงงั้นเหรอครับ"

"ฉันกับเรียวไปเจอนายนอนอยู่ข้างถนนนะ เลยพากลับมาที่นี้"ชิกิตอบ

ไคล์หันมองเรียวที่นั่งจิบชาข้างๆหน้าต่างบานใหญ่

"ผมคงรบกวนพวกคุณสินะครับ"ไคล์พูดก่อนจะใช้มือค่อยๆดันตัวให้ลุกขึ้นนั่งแต่ว่าเพราะอาการจุกที่พึ่งโดนต่อยจนปลิวไปโดนกำแพง

"อุก"ไคล์ใช้หลังพิงกับหัวเตียง

"เฮ้ๆ อย่าฝืนตัวเองสิ"ชิกิพูดและเดินเข้าไปปรับท่านั่งให้กับไคล์

"กินนี่สิครับ"หนุ่มพ่อบ้าน ฮิโรชิ เดินเข้ามาหาพร้อมกับยื่นยาให้กับไคล์

"ขอบคุณมากครับ"ไคล์กล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้ม

"ไม่เป็นไรครับ"ฮิโรชิยิ้มตอบแต่ว่ารอยยิ้มนั้นสร้างความรู้สึกที่ชวนหงุดหงิดลึกๆในใจของไคล์

ไคล์กินยาที่ได้รับจากฮิโรชิและนั่งพัก

"พวกคุณเห็นผู้ชายคนนั้นใช่มั้ยครับ ผู้ชายคนที่เขาทำร้ายผมนะครับ"

"เห็นสิ แล้วทำไมงั้นเหรอ"ชิกิยังพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"ผู้ชายคนนั้น มีเขี้ยว และดวงตาเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง แถมยังมีกำลังที่มากเกินจะเป็นมนุษย์ และตอนสุดท้ายที่ผมเห็น ผู้ชายคนนั้นก็กลายเป็นฝง ต่อหน้าต่อตา"ไคล์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

ชิกิิและฮิโรชิมองหน้ากันก่อนจะหันมองไปที่เรียว เพื่อเป็นการส่งสัณญาณ

"เอาล่ะถึงเวลาแล้ว"เรียว ที่นั่งจิบชาอยู่ก็วางถ้วยชาไว้บนโต๊ะพร้อมกับลุกเดินเข้ามาหาไคล์ที่นั่งอยู่บนเตียง

"ถึงเวลา?"ไคล์ที่กำลังงงกับสิ่งที่เรียวพูดก็ต้องตกใจเมื่อนิ้วชี้ของ หนุ่มผมแดงยื่นมาตรงหน้าหน้าผากของตน ก่อนจะรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วตัว และในหัวก็เป็นสีขาวโพลน ดวงตาค่อยๆปิดลง

ฟุบ

ร่างของไคล์เอียงไปฝั่งที่ชิกินั่งอยู่ ชิกิประคองคนข้างไว้ในอ้อมแขนก่อนจะวางลงบนเตียงอย่าแผ่วเบา

"เด็กคนนี้คงจำอะไรไม่ได้แล้วละ"เรียวพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยมีฮิโรชิเดินตามออกไป

ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั้งห้อง มีเพียงเสียงลมที่พัดเอากิ่งไม้แห้งมาโดนประจกหน้าต่างบานใหญ่

ชิกิที่มองหนา้ของร่างที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่แสนจะอ่อนโยนก่อนริมฝีปากจะขยับอย่างแผ่วเบา

"ทำไมกันนะ แค่ คนที่หน้าเหมือนนาย มันก็ทำให้ใจฉันสั่นไปหมดซะแล้ว คาไรน์"ดวงตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อย










แสงแดดอ่อนๆ ผ่านหน้าต่างบานใหญ่มากระทบกับร่างที่นอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่

กลิ่นกาแฟอ่อนๆที่ลอยมาแตะที่ปลายจมูก ความรู้สึกอบอุ่นที่บรรยายไม่ถูก ทำให้ผมต้องค่อยๆลืมตาขึ้นมาและมองไปรอบๆห้อง

อ่ะ เดี๋ยวก่อนนะ ที่นี้  มัน ไม่ใช่ห้องผมนิ

แต่ก่อนที่ความคิดจะจบลง สายตาของผมก็ดันไปเห็นชายผมแดงที่กำลังนั่งจิบกาแฟด้วยความสบายใจ

"ไง ฟื้นแล้วงั้นเหรอ"

ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ดวงตาสีแดงคมกริบหน้ามาหาผม

"ครับ คุณเป็นคนช่วยผมไว้งั้นสินะครับ"

ผมกล่าวขอบคุณ แต่ เอ๊ะ เหมือนกับว่าผมเคยพูดประโยดนี้ไปแล้วนะ หรือว่าผมจะคิดมากเกินไป เฮ้อ ชั่งเหอะ 

"แล้วเป็นไง รู้สึกอย่างไงบ้างละ ตอนนี้นะ ยังปวดหัวอยู่เหรอป่าว"

เขาวางถ้วยกาแฟลงก่อนจะลุกมาหาผมที่นั่งอยู่บนเตียง

"ไม่ครับ ผมไม่รู้สึกปวดหัวแล้วครับ"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงปกติและสีหน้าที่พยายามทำให้นิ่งที่สุดที่เคยทำมา

"งั้นเหรอ "

เขาหรี่ตามองผม

"แล้วจำเรื่องเมื่อ.."

เสียงของเขาหยุดชะงักลงเมื่อประตูบานใหญ่ถูกเปิดเข้ามาอย่างไม่เกรงใหญ่ ด้วยฝีมือของหนุ่มผมทอง และตามด้วยพ่อบ้าน หนุ่มที่ใส่แว่นตา

"อ้าว ฟื้นแล้วเหรอ"

ชายผมทองทักผม รู้สึกว่าคุณจะไม่ค่อยเกรงใจใครเลยนะครับโดยเฉพาะ กับคนที่กำลังป่วยอยู่นะครับ ถึงบ้านนี้จะเป็นของพวกคุณก็ตาม 

"อ่ะ ครับ"

ผมตอบกลับ ก่อนจะหันหน้าไปทาง คนที่ผมกำลังพูดด้วยเมื่อครู่

"เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะครับ"

"เปล่า"

เขาเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ต่อเดิมและนั่งจิบกาแฟต่อ ผมมองตามด้วยสีหน้างงงวย

"นายนะ ชื่ออะไรงั้นเหรอ"อยู่ๆชายผมทองก็ถามผมมาซะดื้อๆ

"ไคล์ครับ มิคาโตะ ไคล์"

ผมพูดด้วยสีหน้านิ่งตามแบบฉบับของผม ถึงแม้จะมีใครหลายๆคนที่ชอบทักว่าผมเย็นชาบ้างล่ะ หยิ่งบ้างล่ะ แต่ว่านะครับ ผมก็ไม่ได้ไร้ความรู้สึกนะ ผมมีความรู้สึกแต่แค่ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าเท่านั้นเอง
 
"ผมชื่อ ชิกิ อาซูมิ ชิกิ ยินดีที่ได้รู้จักนะไคล์คุง"

คุณชิกิพูดด้วยรอยยิ้ม มันช่างเป็นรอยยิ้มที่ถ้าสาวๆคนใดมาเห็นคงต้องละลายอยู่ตรงนี้แน่ๆ แต่ว่ามันไม่ใช่สำหรับผมครับ ผมเป็นผู้ชาย และก้เป็นชายแท้ด้วยครับ

"ส่วนเจ้าหมอนี้ ซาคาโมโตะ ฮิโรชิ หน้าตาเจ้านี้อย่างจะไร้อารมณ์ไปนิดนะ แต่ว่า เจ้านี้เป็นคนดีมากๆเลยนะ"

คุณชิกิพูดและชี้ไปทางพ่อบ้านที่ยืนไร้อารมณ์อยู่ข้างคนที่กำลังจิบกาแฟอยู่

"ส่วนเจ้านั้น ก็.."

"เรียว ฉันชื่อ มิซาวะ เรียว เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้"

คุณเรียวพูดก่อนจะวางถ้วยกาแฟลงอีกรอบและพูดอะไรบางอย่างออกมา

"นี่ นายนะ จำเรื่องเมื่อคืนได้เหรอป่าว"

"เรื่องเมื่อคืน??"

จริงสิ เมื่อ ผม ถูกตามล่านิ คนที่มีดวงตาสีแดงเหมือนกับปีศาจ เขี้ยวยาวและแหลมคมที่เกือบจะกัดลงมาที่คอผม  แต่พอตื่นขึ้นมาก็เจอพวกเขา และอยู่ๆคุณเรียวก็ทำอะไรกับผมก็ไม่รู้

ผมค่อยๆคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมดในสมอง แต่เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อคืน ความรู้สึกเหมือนกับตอนนั้นเลยตอนที่ผมโดน ผู้ชายคนนั้นทำให้ลืมความทรงจำ ตอนที่คุณเรียวเอานิ้วมาจิ้มที่หน้าผากผมก็เหมือนกัน ผมจะแกล้งทำลืมๆไปก็แล้วกันนะ

"เรื่องอะไรงั้นเหรอครับ"

ผมแกล้งถามด้วยสีหน้านิ่งๆ อ่ะไม่ใช่สิ ต้องพูดว่า พยายามทำให้นิ่ง

"งั้นก็ดีแล้วล่ะ"เรียวเดินออกจากห้องไปแต่หันกลับมาพูดกับคุณชิกิก่อนจะออกไปว่า "ชิกิ นายช่วยไปส่ง ไคล์ด้วย"

"รู้แล้วน๊า"

ชิกิตอบตกลงก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างๆผม

"นี่ ไคล์คุง ลุกไหวมั้ย เดี๋ยวฉันช่วย"คุณชิกิเข้ามาและพยายามที่จะประคองตัวผมไว้

"ไม่เป็นไรครับ คุณชิกิ ผมลุกไหวครับ"

ผมลุกเดินออกมาจากเตียงและมุ่งหน้าไปที่ปลายเตียงเพื่อหยิบเสื้อคลุมของผม




 

ทำไมกันนะ  

ผมถึงรู้สึกว่า

จะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นตามมาทีหลังกันนะ

หรือว่า

ผมจะคิดมากเกินไปกัน





++++++++++++++++++++++++++++++++++++++=

หลังจากที่อาเจ๊ได้หายไปนานก็ได้กลับมาแล้วนะค่ะ//วิ่งหลบรองเท้าบินได้

ไม่ได้ตั้งใจจะหายไป แต่ว่า ลืมจริงๆค่ะ เพราะต้องสอบเยอะจนลืมไปเลย

พอจำได้ก็ดันลืมเนื้อเรื่องที่คิดไว้ซะแล้ว

จริงด้วย

ความจริง อาเจ๊ แต่งนิยายทุกเรื่องการแต่งสดนะค่ะ

ไม่มีการเขียนเนื้อเรื่องล่วงหน้าค่ะ

พอพยายามจะเขียนทีไร และ เอามาลง ก็ดันไม่เหมือนเดิม

เลยตั้งสินใจ

แต่งสดค่ะ

อย่างไงก็ขอฝากผลงานด้วยนะค่ะ

อาจจะมาช้าไปหน่อยแต่ว่าโกรธน๊า  

 

'