คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2 สาวน้อยขี้อาย แบร์รี่
1วันก่อนหน้านั้น
“ซีลีโคน” !!
ผมเลิกตากว้างพร้อมกับตะโกนลั่นร้านร้านกาแฟ เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นแม่บอก
“แม่จะบ้าหรอฮะ”ผมเริ่มหงุดหงิดกับสิ่งที่ได้ยินจากปากผู้เป็นแม่ “จะให้ผมปลอมตัวเป็นผู้หญิงหรอ ไม่มีทางอ่ะ”
“คุมะ แม่ขอร้องล่ะนะ” ผู้เป็นแม่เอื้อมมือมากุมมือผมไว้ พร้อมกับบอกผมด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทา “ แม่บอกคุณท่านไปแล้วว่าลูกเป็นผู้หญิง และคุณท่านก็อนุญาติให้เราเข้าไปอยู่ด้วย เราจะได้มีที่อยู่ จะได้ไม่ต้องเร่ร่อนไงจ๊ะ นะลูกนะ เราไม่มีทางเลือกนะลูก”
“แต่...” ผมเริ่มอึดอัดกับสายตาเว้าวอนของผู้เป็นแม่ “ผม ..ผมทำไม่ได้”
“โธ่ ลูก ..คุณท่านเค้าจะส่งลูกไปเรียนที่ เอซีซี เจอร์นีส ด้วยนะลูก ลูกจะได้มีที่เรียนไง ลูกอยากเรียนดนตรีที่นั่นไม่ใช่หรอ”
หญิงสาววัยกลางคนที่หน้าตาดูริดโรยยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เริ่มจะไหลออกมาจากความอัดอั้นใจ “หนี้สินของเรามีมากแค่ไหน ลูกก็รู้” ผู้เป็นแม่บีบมือผมแน่นจนผมรู้สึกเจ็บนิดๆ คุณท่านที่ว่านี่คงจะเป็นเจ้านายของแม่ผมแน่ๆ แม่ของผมเคยทำงานเป็นเชฟบนเรือที่อังกฤษทำให้ได้เจอกับคุณท่าน ซึ่งผมก็ไม่เคยเห็นหน้าหรอกนะ แต่แม่ชอบเล่าให้ฟังบ่อยๆว่า คุณท่านเป็นคนที่ใจดีมาก เค้าชอบฝีมือการทำอาหารของแม่ผม เลยซื้อตัวแม่ผมเพื่อที่จะให้มาเป็นเชฟประจำบ้าน ซึ่งผมว่า มันก็คือแม่บ้านดีๆนี่เอง อ้อ! ผมลืมแนะนำตัวไปเลย ผมชื่อคุมะ ครับ ผมเรียนอยู่เกรด11 กำลังจะขึ้นเกรด 12 ผมเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างจะหน้าหวาน เพื่อนๆของผมยังเคยทักว่าผมเหมือนผู้หญิงด้วยซ้ำ แต่ผมไม่ได้ภูมิใจกับมันเลยซักนิด ผมเป็นคนง่ายๆ และผมชอบความสบายเป็นที่สุด แต่ตอนนี้เริ่มจะไม่สบายละ เพราะเรา2แม่ลูกกำลังตกอับ (เอ่อ! ชีวิตพระเอกช่างรันทด) เพราะหนี้สินที่พ่อของผมทำไว้ก่อนจะหนีหายออกนอกโลกไป มันทำให้ผมกับแม่สิ้นเนื้อประดาตัวจนต้องเอาบ้านไปจำนองกับธนาคาร ซึ่งตอนนี้ ธนาคารได้ยึดบ้านของเราไปแล้ว และโรงเรียนเดิมที่ผมเรียนค่าเทอมก็แพงมาก เห้ออ! ผมคงไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ
“แล้วผมต้อง เอ่อ..” ผมรวบรวมความกล้าก่อนจะถามคำถามที่ผมคิดว่าแม่ก็คงไม่มีคำตอบให้ผม “ต้องทำนานแค่ไหน”
“แม่สัญญาว่าแม่จะหาเงินมาไถ่บ้านของเราให้เร็วที่สุดนะลูก ลูกเชื่อใจแม่นะ” ผู้เป็นแม่ปล่อยมือออกจากมือของผมแล้วเลื่อนมาลูมหัวของผมแทน
“ครับ” ผมก้มหน้าลงแล้วพูดเบาๆราวกับจะปลอบใจตัวเอง
“ผมจะทำทุกอย่างที่ทำให้แม่มีความสุข”
ปัจจุบัน
“สวัสดีคุณท่านสิลูก” ผมยกมือไหว้ชายวัยกลางคนที่ดูภูมิฐาน คนๆนี้สินะที่เป็นคุณท่านของแม่ผม ดูจากท่าทางและสายตาที่มองผมอย่างอ่อนโยนแล้ว คงจะเป็นคนที่ใจดีมากๆเหมือนที่แม่ผมเคยบอก
“หนูชื่อแบร์รี่ใช่มั้ยจ๊ะ ชื่อน่ารักมากเลยนะ”
“ครับ เอ่อ .. ค่ะ” เห้อ! เผลอปล่อยไก่ไปตัวโตเลย การที่ผมต้องดัดเสียงให้เล็กๆแบบนี้ มันจะทำให้ผมเจ็บคอมั้ยเนี่ย
“เอาล่ะๆ หนูเอาของไปเก็บที่ห้องก่อนนะ คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเอง ไม่ต้องเกรงใจ” คุณท่านพูดพลางลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ก่อนจะเดินออกจากห้องรับแขกไป
“เอาของไปเก็บนะลูก พรุ่งนี้ลูกต้องไปโรงเรียนใหม่แล้วนะ ตื่นเต้นมั้ย” แม่หันมาถามผมด้วยใบหน้าที่ดูมีความสุขกว่าเดิม
“ครับ” แต่มันจะน่าตื่นเต้นกว่านี้ ถ้าผมไปในฐานะ คุมะ ชายหนุ่มสุดหล่อ แทนที่จะเป็น แบร์รี่ สาวน้อยขี้อาย เห้ออออ !!!
ความคิดเห็น