คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Come Slowly [???%]
Can’t you come back to me? Can’t you love me
again?
ลับมาหาันไม่ไ้เหรอ? ลับมารัันอีรั้ไม่ไ้หรือไ?
We were good, we were happy
เราเยเป็นู่รัที่มีแ่นอิา
เราเยมีวามสุมาๆเลยนะ
Can’t we go back to those times?
เราย้อนลับไปใน่วเวลาที่เรามีวามสุ้วยันไม่ไ้เหรอ?
แบฮยอนนัศึษาั้นปีที่
3 หอบีทวิารีเอทีฟเ้าึะเพราะอีไม่ถึั่วโมลาสรีเอทีฟ็ะเริ่มแล้ว
แบฮยอนึ่เินึ่เหม่อ ใ่ แบฮยอนำลัเหม่อทั้ที่ปิเาไม่ใ่นแบบนี้
ไม่ใ่นที่เินทำหน้าอมทุ์ลอเวลา ร่าเล็เินทอน่อผ่านห้อสูิโอ สถานที่ที่มีนๆนึอผมเป็นแฟนในวันนี้อสอปีที่แล้ว
อนนั้นผมแทบำไม่ไ้้วย้ำว่าผมรู้สึีนาไหนผมะยิ้มเหมือนนบ้าให้อินับเฮุนล้อว่าอะไรบ้า
ผมล้าฟันธไ้ว่านอื่นะไม่รู้สึแย่มานานนานี้แน่นอนเพราะหลัาที่านยอลบอเลิผมมัน็ผ่านมาเป็นปีแล้ว
เานนั้นมีวามสุีับฮเยรินเหมือนเิมไม่เยเปลี่ยน
ผมับานยอลเป็นเพื่อนันมาั้แ่มัธยมปลายรวมถึฮเยริน้วย
เราสามนัสินใเ้ามหาวิทยาลัยเียวันะเียวันและสาาเียวันึ่อนนั้นผมนับว่าเป็นเรื่อีเพราะผมสนิทับพวเามาที่สุ
ผมไม่ิว่าเรื่อีๆในอนนั้นะลายมาเป็นเรื่อเลวร้ายที่สุในอนนี้ แน่นอนว่าทั้สอ็มีเรียนลาสเียวับผม
เราเอันในทุๆวันที่มีเรียนนอเสียาวิาเลือ...ที่สอนนั้นล้วยัน
ยเว้นผม
“อ้าวแบมาเร็วัเลย” เสียทุ้มที่ผมอบฟัที่สุเอ่ยทัผมึ้น
“อื้อ านยอล็มาเร็วเหมือนันนะ” แบฮยอนยิ้มอบลับานยอล
“ันรีบมาส่ฮเยริน พอีฮเยริน้อมาแ้านับอ.ยุลอน่ะ”
านยอลยัส่ยิ้มให้แบฮยอนเหมือนับว่าเรื่อระหว่าเรามันไม่เยมีอะไรเิึ้น
านยอลยัพูถึแฟนนปัุบันอเาอย่าหน้าระรื่น
โยที่ไม่เยิถึิใอบยอน แบฮยอน
านยอลยัทำีให้ับแบฮยอนในทุๆวัน
ทำัวเหมือนเิมับแบฮยอนเหมือนับว่าเาทัู้่ยัไม่เลิัน ไม่สิ......ทำัวเหมือนับไม่เยบันในสถานะแฟน
ุ่บ!!
เสียหนัสือเล่มหนาหล่นลระทบับพื้นระเบื้อทาเินหน้าห้อสูิโอให่อสาาภาพยนร์
ผมรีบเ็บมันึ้นมา่อนะหลบหลัเสาแถวนั้นเพื่อแอบฟับทสนทนาอายหิสอนในห้อสูิโอ
ผมำลัมือสั่น ไม่สิ เรียไ้ว่าทั้ายทั้ใผมำลัสั่น
“านยอล ะีเหรอ แบะไม่เลียเราเหรอานยอล” เสียฮเยรินเอ่ยึ้นอย่าสั่นๆ
ผมฟัออว่าเ้าอเสียนั้นมีวามัวลมาแ่ไหน
“เี๋ยวันบอแบเอนะ”
านยอละบออะไรผม?
“านยอล
ปล่อยให้เรื่ออเราเป็นวามลับ่อไปเถอะนะ อย่าบอแบเลยเราไม่อยาให้แบเสียใ”
“ระหว่าให้ันบอแบั้แ่อนนี้ว่าเราทัู้่บัน่อน
ับให้ันหลอแบ่อไปเรื่อยๆ เธอิว่าแบบไหนมันีว่าันล่ะ?”
“…”
ไม่มีเสียอฮเยรินอบลับมา
“เื่อใเรานะฮเยริน ยัไแบฮยอน้อเ้าใพวเรา
เพราะแบฮยอนเป็นเพื่อนเรานะ”
ทันทีที่บทสนทนาบ้าบออะไรนั่นบลผมรีบวิ่ออมาารนั้นให้เร็วที่สุไม่รอแม้แ่ลิฟท์ที่ำลัเลื่อนที่ึ้นมารับ
ผมวิ่ลบันไอย่าเร่รีบนสะุล้มในสมอิแ่ว่าพวเาสอนำลัพูเรื่ออะไรันและเป็นัวผมเอที่พยายามะหลอัวเอว่าผมไม่เ้าใเลยสันิมัน้อเป็นเรื่อเ้าใผิแน่ๆ
ผมนั่ร้อไห้อย่าเอาเป็นเอาายไม่สนแม้แ่หนัสือหรือีทเรียนที่ระัระายไปทั่วทาเินแม้ระทั่สายาอเพื่อนร่วมะหรือพี่ปีอื่นๆ
นัศึษาที่เินผ่านผมมาทั้นที่ผมรู้ัและไม่รู้ัผมมอมาอย่าสสัย บาน็เินเ้ามาถามว่าไหวมั้ย? เ็บ้อเท้ามาเลยเหรอ? แ่ผมทำไ้แ่ส่ายหัวไปมานนพวนั้นหยุถามไปเอ
ผมรู้เพียแ่ว่าสิ่ที่เ็บว่า้อเท้าอผมอนนี้ือใอผมเอ
มันเ็บนผมไม่สามารถรับรู้วามเ็บปวาส่วนไหนอร่าายไ้อี
าอนแรที่ผมิว่าผมมา่อนลับลายเป็นว่า…ผมไปแย่านยอลมาาฮเยรินหรอเหรอ?
ความคิดเห็น