ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 8 : ราชินีแห่งนิโมซายน์
ราชินีแห่งนิโมซายน์
__________________________________________
“ลุกขึ้นเถอะ” เสียงของราชินีรูเบลล์แผ่วเบาแต่เจือความปราณี
“เพคะ…”เฟย์เนี่ยนพยักหน้าก่อนลุกขึ้นยืน พลอยให้เกรย์ได้ยืนไปด้วย
“เพื่อนลูกหรอ” องค์ราชินีถาม เกรย์เงยหน้ามองต้นเสียงเล็กน้อย
แม่ของเฟย์เนี่ยนนั้นเป็นสตรีร่างสูงโปร่ง ดวงตาและผมสีเดียวกับลูกสาวไม่มีผิด ดวงหน้าขาวประดับรอยยิ้มอบอุ่น บนเรือนผมประดับมงกุฎบาง ๆ รูปดาวสามดวง ดูเป็นแม่ที่ใจดีมากกว่าราชินีแห่งอาณาจักร
“เพคะ” เฟย์เนี่ยนตอบสั้น ๆ เหลือบมองเกรย์นิด ๆ
“ชื่ออะไรล่ะเรา” ราชินีรูเบลล์หันมาทางเกรย์
“เอมมิเกรย์…เอมมิเกรย์ คัลมาเนทเพคะ” เกรย์ตอบเรียบ ๆ
“แต่เค้าชอบให้เรียกว่าเกรย์มากกว่าเพคะท่านแม่” เฟย์เนี่ยนพูดแทรก องค์ราชินีหันไปยิ้มให้กับลูกสาวตัวดี
“เอาล่ะ…เกรย์ ลูกสาวข้าไปก่อเรื่องที่ไหนมารึเปล่า” สมองของเกรย์ไพล่ไปหาเรื่องที่เกือบโดนขโมยกระเป๋าสตางค์ทันควัน เฟย์เนี่ยนสะกิดด้านหลังอย่างร้อนรน เกรย์ยิ้มนิด ๆ
“ไม่เพคะ” เกรย์ตอบ
“อ้อ…ไม่เพราะลูกสาวข้ากำลังสะกิดหลังเจ้าอยู่…ใช่มั้ย เฟย์” ราชินีรูเบลล์หันไปหาลูกสาวตัวดี
“อ…เออ เพคะ” เฟย์เนี่ยนยิ้มแหย เกรย์เลิกคิ้วพลางยิ้มน้อย ๆ
“เอาเถอะ…พวกเจ้าคงเหนื่อย ไปพักก่อนแล้วกัน…เกอร์เดิล” องค์ราชินีหันไปหาองค์รักษ์ร่างเตี้ยที่หมอบกระแตอยู่ข้าง ๆ
“พะย่ะค่ะ” เกอร์เดิลเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
“จัดห้องให้เกรย์ด้วยนะ เอาให้ใกล้ ๆ กับห้องของเฟย์นั่นแหละ แล้วเตรียมรถม้าให้พร้อมก่อนเที่ยง” องค์ราชินีหันมายิ้มให้กับเฟย์เนี่ยน
“ลูกสาวข้าคงอยากเที่ยวตลาดใจจะขาดแล้ว” เฟย์เนี่ยนหันมายิ้มให้กับเกรย์นิด ๆ
“เอาล่ะ…งั้นแม่ไปก่อนล่ะนะ ตามสบายนะเกรย์” กระแสสุดท้ายองค์ราชินีหันมายิ้มให้เกรย์โดยเฉพาะ ก่อนหันกลับไป
“องค์ราชินีรูเบลล์ รามิคลอฟ เทนีย่า อรามาลีน สเปสซาทีนสเด็จ!!!”
“องค์ราชินีรูเบลล์ รามิคลอฟ เทนีย่า อรามาลีน สเปสซาทีนสเด็จ!!!”
เกิดเสียงตะโกนอย่างนี้ดังเป็นทอด ๆ อีกครั้ง จนร่างของราชินีลับสายตาไป
“ทั้งสององค์เชิญทางนี้พะยะค่ะ” เกอร์เดิลพูด พลางเดินนำ
“เฮ้อ!!!”
เฟย์เนี่ยนถอนใจ พลางกุมมือที่หน้าอก
“รอดไป…รอดไป” เอล์ฟสาวพึมพำ
“ก็ไม่เห็นจะดูดุตรงไหนนี่…แม่เธอ” เกรย์ถาม พลางเดินตามเกอร์เดิลไปด้วย
“เธอยังไม่เห็นตอนแม่โมโห…ดุยังกะเสือ” เฟย์เนี่ยนพูด ขณะทั้งคู่เดินผ่านซุ้มประตูเขตวังที่เป็นหินอ่อนแกะรูปดวงดาวสามดวงไว้บนสุด
“หรอ” เกรย์พึมพำเบา ๆ
“แล้วทำไมไปเป็นโจรอยู่ในเมืองล่ะ” เกรย์กระซิบถามเฟย์เนี่ยน ส่วนเกอร์เดิลยังคงเดินไปเรื่อย ๆ แบบไม่สนใจอะไร
“ไม่มีตังง่ะ…ไม่กล้าส่งจดหมายมาขอที่บ้านด้วย” เฟย์เนี่ยนตอบเสียงเบาพอ ๆ กัน เมื่อทั้งคู่เดินตัดผ่านสนามหญ้าเขียวขจี ที่คงเป็นส่วนหนึ่งของอุทยาน
“อยู่บ้านน่ะน่าเบื่อจะตาย วัน ๆ ต้องนั่งเป็นหุ่นให้คนเข้าเฝ้า ยังกะรูปปั้นเทพเจ้าอะไรอย่างงั้น” เฟย์เนี่ยนบ่นพึมพำ
“อืม…” เกรย์นึกภาพเฟย์เนี่ยนนั่งเป็นหุ่นไม่ออกเลย
“แล้วท่านแม่ก็รู้ทันไปหมด กระดิกตัวไปทางไหนเป็นดักได้หมด” เฟย์เนี่ยนบ่นต่อ
“ถึงแล้วเพคะ” เกอร์เดิลพูดเสียงดัง เมื่อทั้งสามมาหยุดที่ประตูหินอ่อนบานยักษ์ขัดมันวับ สลักรูปเทพเซียกับดาวสามดวงเช่นเคย
“อือ…นำแค่นี้พอ เดี๋ยวข้าพาเกรย์ไปห้องข้าก่อน แล้วเจ้าไปเตรียมห้องล่ะกัน” เฟย์เนี่ยนเออออเสร็จสรรพ ไม่ว่าเปล่ายังผลักประตูเปิดแล้วฉุดเกรย์เข้าไปด้วย
“เจ้าเกอร์เดิลนั่นก็เหมือนกัน…วันทั้งวันไม่เห็นทำอะไร เอาแต่แจ้นไปรายงายท่านแม่…” เฟย์เนี่ยนบ่นต่อ “แต่ถึงไม่รายงานท่านแม่ก็รู้อยู่ดี”
“ทำไมล่ะ” เกรย์ได้โอกาสถาม ทางที่เฟย์เนี่ยนนำเธอมานั้นเป็นทางเดินที่กว้างขวางพอควร เสาหินอ่อนสีขาวตั้งเรียงราย โคมไฟคริสตัลสวยหรูจุดไว้เป็นระยะ ๆ ถึงแม้จะมีแสงแดดส่องจ้ามาจากกระจกหน้าต่างบานใหญ่ทางซ้ายที่เปิดไปสู่สวนแล้วก็ตาม
“ท่านแม่มีพรสรรค์ด้านการทำนายสุด ๆ ทำนายพันครั้งถูกทั้งพันครั้ง ชั้นเองก็มีพรสรรค์นะ ทำนายร้อยครั้งถูกทั้งร้อยครั้ง” เฟย์เนี่ยนพูด ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“หรอ” เกรย์พูดเหมือนไม่ค่อยอยากจะเชื่อ
“แต่ชั้นไม่ชอบทำนาย มันไม่ตื่นเต้นน่ะ เหมือนอ่านหนังสือที่รู้ตอนจบแล้ว ไม่รู้จะอ่านทำไม” เฟย์เนี่ยนพูด ประสานมือไว้ที่ต้นคอแบบสบาย ๆ
“คิดอะไรประหลาด ๆ” เกรย์พึมพำเบา ๆ
“หมายความว่าไงยะ!!!” เฟย์เนี่ยนแหว
“ไม่อะไรสักหน่อย” เกรย์พูดเสียงเรียบพลางหันมองนอกกระจก ปล่อยให้เฟย์เนี่ยนควันออกหูไปคนเดียว
@@@@@@@@@@@@
“ถึงแล้ว!!!”
เฟย์เนี่ยนพูดในที่สุดหลังจากเดินร่วมสามกิโล ขึ้นลงบันไดอีกประมาณห้ารอบ ทั้งสองก็มาหยุดที่ประตูไม้ (ไม่ใช้หินอ่อนแล้วนะ) สีน้ำตาลแดง
“ท่านเกรย์!!!” เสียงดังขึ้นด้านหลัง ทั้งคู่หันไปมอง เกอร์เดิลกำลังวิ่งกระหืดกระหอบมา
“ห้องพร้อมแล้วขอรับ” เกอร์เดิลพูด หอบตัวโยน
“ว้า…แย่จัง” เฟย์เนี่ยนเอ่ยเซ็ง ๆ “เอาเหอะ…เที่ยงเจอกันที่หน้าประตูวัง อย่าลืมเตรียมรถม้านะเกอร์เดิล” เฟย์เนี่ยนกำชับ
“พะย่ะค่ะ” เกอร์เดิลรับ หันมาทางเกรย์
“เชิญทางนี้ขอรับ” พูดแค่นี้ก่อนเดินนำไปทางซ้าย
“อืม…เจอกันหน้าประตูนะ” เกรย์พูด ก่อนเดินตามเกอร์เดิลไป
“เอาเหอะ” เฟย์เนี่ยนพึมพำ จับลูกบิดประตูบิดอย่างเบื่อ ๆ ก่อนก้าวเข้าไปในห้อง แล้วเบิกตากว้าง เพราะเบื้องหน้ามีร่าง ๆ หนึ่งยืนอยู่แล้ว ร่างนั้นหันหน้ามาพูดข้ามไหล่
“กลับมาซะทีนะ…เฟย์”
@@@@@@@@@@@
“อืม…”
เกรย์พึมพำในคอเมื่อเห็นห้องที่เกอร์เดิลเตรียมให้ ฝาผนังตีประกบไม้มะฮอกกานีหรูหรา หน้าต่างบานยักษ์สองบานอยู่ที่อีกฟากหนึ่งของห้อง โต๊ะไม้สีน้ำตาลแดงกับเก้าอี้บุนวมสีแดงน่านั่ง เตียงขนนกสี่เสาพร้อมผ้าคลุมบาง ๆ สีขาวเช่นเดียวกับผ้าปูเตียง
“เชิญพักให้สบาย…มีอะไรสั่นกระดิ่งนะขอรับ” เกอร์เดิลพูด ชี้ไปที่กระดิ่งสีเงินที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ขอบใจมาก” เกรย์พูดเรียบ ๆ
“ไม่เป็นไรขอรับ” เกอร์เดิลพูด ก่อนหลบฉากออกไปเงียบ ๆ
“เฮ้อ!!!” เกรย์ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม สายตาเหลือบไปเห็นประตูอีกประตูหนึ่ง ร่างบางลุกขึ้นจากเตียง มือผลักประตูไม้เบา ๆ
อ่างอาบน้ำหินอ่อนมีน้ำร้อนควันฉุย กลิ่นหอมกระจายทั่วห้อง ผ้าเช็ดตัวนุ่มฟูวางกองไว้ริมอ่าง อีกฟากมีชุดลำลองที่เหมือนกับที่เกรย์ใส่
เปี๊ยบ
“หึ” เกรย์ยิ้มนิด ๆ
@@@@@@@@@@@@
“พ…พี่เฟย์ไนท์”
เฟย์เนี่ยนพูดสั่น ๆ หญิงสาวตรงหน้าหันกลับมา ดวงตาสีน้ำตาลเช่นเดียวกับของเธอ ผมสีทองปล่อยประบ่า ชุดที่ใส่เป็นชุดกระโปรงยาวสีฟ้าอ่อน
“ตกใจขนาดนั้นเลยหรอ” เฟย์ไนท์ว่า สาวเท้าใกล้เข้ามา
“มาทำอะไรที่นี่” เฟย์เนี่ยนถามต่อ ถอยกรูไปติดประตูห้อง
“หรือว่า…” นัยน์ตาของผู้เป็นน้องสาวทอประกายวาววับ ผู้เป็นพี่ยิ้มนิด ๆ
“…จะมาทวงเงินใช่ป่ะ” เฟย์เนี่ยนถาม เฟย์ไนท์หัวเราะร่า
“เปล๊า…ท่านแม่ให้มาตาม บอกว่าจะรอที่ห้องสมุด” เฟย์ไนท์ยิ้มร่า “…แต่เรื่องค่าจ้างด้วย” พี่สาวแบมือตรงหน้า
“เมื่อครั้งที่แล้วที่หนีไปอนาคินน่ะ…กว่าจะล่อทหารออกไปได้เหนื่อยจะตาย จ่ายมาเลย” เฟย์ไนท์สั่ง มือที่แบยังโบกอยู่หน้าน้องสาว
“เฮ้อ…ไม่เปลี่ยนเลยนะเนี่ย นิสัยเสีย…บ้าเงินเหมือนเดิม” เฟย์เนี่ยนพึมพำ พลางรื้อกล่องไม้บุกำมะหยี่สีม่วงออกมาค้น
“เอาเท่าไหร่ล่ะ” น้องสาวถาม ก้มมองเหรียญทองที่เหลือแค่ครึ่งกล่องอย่างอ่อนใจ
“สามร้อย” พี่สาวพูดเรียบ ๆ ทำเอาน้องสาวตัวแข็งเหมือนโดนแช่ปูน ก่อนตั้งสติมาแหวพี่สาวตัวแสบ
“จะบ้าหรอไง!!! แค่วิ่งไปวิ่งมาเนี่ยน่ะสามร้อย” เฟย์เนี่ยนโวยวาย
“แหม…ไม่ใช่แค่วิ่งไปวิ่งมานะยะ ต้องหลอกต้องล่อ กว่าทหารพวกนั้นมันจะเชื่อ…แถมค่ายานอนหลับอีกครึ่งโหล จ่ายมาซะดี ๆ” พี่สาวโวยกลับ
“เฮ้อ!!!”เฟย์เนี่ยนถอนหายใจ ก้มหน้าก้มตานับเหรียญทองก่อนส่งให้พี่สาวที่ยิ้มเริงร่า
“แทงค์กิ้ว” เฟย์ไนท์พูด เก็บเหรียญทั้งหมดใส่ถุงที่เตรียมมา
“ยังกะจะมาปล้น” เฟย์เนี่ยนพูด เหลือบมองถุงนั้นอย่างเซ็งสุด ๆ
“ไปแล้วนะยะ” พี่สาวพูดก่อนเดินออกนอกประตู
“อย่าลืมไปพบท่านแม่ด้วยล่ะ” หันมาทิ้งท้ายก่อนหายลับไปพร้อมถุงเงินที่เต็มแทบล้น ปล่อยให้น้องสาวนั่งมองกล่องที่มีเหรียญเหลือติดก้นกล่องอย่างอาลัยอาวรณ์
__________________________________________
“ลุกขึ้นเถอะ” เสียงของราชินีรูเบลล์แผ่วเบาแต่เจือความปราณี
“เพคะ…”เฟย์เนี่ยนพยักหน้าก่อนลุกขึ้นยืน พลอยให้เกรย์ได้ยืนไปด้วย
“เพื่อนลูกหรอ” องค์ราชินีถาม เกรย์เงยหน้ามองต้นเสียงเล็กน้อย
แม่ของเฟย์เนี่ยนนั้นเป็นสตรีร่างสูงโปร่ง ดวงตาและผมสีเดียวกับลูกสาวไม่มีผิด ดวงหน้าขาวประดับรอยยิ้มอบอุ่น บนเรือนผมประดับมงกุฎบาง ๆ รูปดาวสามดวง ดูเป็นแม่ที่ใจดีมากกว่าราชินีแห่งอาณาจักร
“เพคะ” เฟย์เนี่ยนตอบสั้น ๆ เหลือบมองเกรย์นิด ๆ
“ชื่ออะไรล่ะเรา” ราชินีรูเบลล์หันมาทางเกรย์
“เอมมิเกรย์…เอมมิเกรย์ คัลมาเนทเพคะ” เกรย์ตอบเรียบ ๆ
“แต่เค้าชอบให้เรียกว่าเกรย์มากกว่าเพคะท่านแม่” เฟย์เนี่ยนพูดแทรก องค์ราชินีหันไปยิ้มให้กับลูกสาวตัวดี
“เอาล่ะ…เกรย์ ลูกสาวข้าไปก่อเรื่องที่ไหนมารึเปล่า” สมองของเกรย์ไพล่ไปหาเรื่องที่เกือบโดนขโมยกระเป๋าสตางค์ทันควัน เฟย์เนี่ยนสะกิดด้านหลังอย่างร้อนรน เกรย์ยิ้มนิด ๆ
“ไม่เพคะ” เกรย์ตอบ
“อ้อ…ไม่เพราะลูกสาวข้ากำลังสะกิดหลังเจ้าอยู่…ใช่มั้ย เฟย์” ราชินีรูเบลล์หันไปหาลูกสาวตัวดี
“อ…เออ เพคะ” เฟย์เนี่ยนยิ้มแหย เกรย์เลิกคิ้วพลางยิ้มน้อย ๆ
“เอาเถอะ…พวกเจ้าคงเหนื่อย ไปพักก่อนแล้วกัน…เกอร์เดิล” องค์ราชินีหันไปหาองค์รักษ์ร่างเตี้ยที่หมอบกระแตอยู่ข้าง ๆ
“พะย่ะค่ะ” เกอร์เดิลเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
“จัดห้องให้เกรย์ด้วยนะ เอาให้ใกล้ ๆ กับห้องของเฟย์นั่นแหละ แล้วเตรียมรถม้าให้พร้อมก่อนเที่ยง” องค์ราชินีหันมายิ้มให้กับเฟย์เนี่ยน
“ลูกสาวข้าคงอยากเที่ยวตลาดใจจะขาดแล้ว” เฟย์เนี่ยนหันมายิ้มให้กับเกรย์นิด ๆ
“เอาล่ะ…งั้นแม่ไปก่อนล่ะนะ ตามสบายนะเกรย์” กระแสสุดท้ายองค์ราชินีหันมายิ้มให้เกรย์โดยเฉพาะ ก่อนหันกลับไป
“องค์ราชินีรูเบลล์ รามิคลอฟ เทนีย่า อรามาลีน สเปสซาทีนสเด็จ!!!”
“องค์ราชินีรูเบลล์ รามิคลอฟ เทนีย่า อรามาลีน สเปสซาทีนสเด็จ!!!”
เกิดเสียงตะโกนอย่างนี้ดังเป็นทอด ๆ อีกครั้ง จนร่างของราชินีลับสายตาไป
“ทั้งสององค์เชิญทางนี้พะยะค่ะ” เกอร์เดิลพูด พลางเดินนำ
“เฮ้อ!!!”
เฟย์เนี่ยนถอนใจ พลางกุมมือที่หน้าอก
“รอดไป…รอดไป” เอล์ฟสาวพึมพำ
“ก็ไม่เห็นจะดูดุตรงไหนนี่…แม่เธอ” เกรย์ถาม พลางเดินตามเกอร์เดิลไปด้วย
“เธอยังไม่เห็นตอนแม่โมโห…ดุยังกะเสือ” เฟย์เนี่ยนพูด ขณะทั้งคู่เดินผ่านซุ้มประตูเขตวังที่เป็นหินอ่อนแกะรูปดวงดาวสามดวงไว้บนสุด
“หรอ” เกรย์พึมพำเบา ๆ
“แล้วทำไมไปเป็นโจรอยู่ในเมืองล่ะ” เกรย์กระซิบถามเฟย์เนี่ยน ส่วนเกอร์เดิลยังคงเดินไปเรื่อย ๆ แบบไม่สนใจอะไร
“ไม่มีตังง่ะ…ไม่กล้าส่งจดหมายมาขอที่บ้านด้วย” เฟย์เนี่ยนตอบเสียงเบาพอ ๆ กัน เมื่อทั้งคู่เดินตัดผ่านสนามหญ้าเขียวขจี ที่คงเป็นส่วนหนึ่งของอุทยาน
“อยู่บ้านน่ะน่าเบื่อจะตาย วัน ๆ ต้องนั่งเป็นหุ่นให้คนเข้าเฝ้า ยังกะรูปปั้นเทพเจ้าอะไรอย่างงั้น” เฟย์เนี่ยนบ่นพึมพำ
“อืม…” เกรย์นึกภาพเฟย์เนี่ยนนั่งเป็นหุ่นไม่ออกเลย
“แล้วท่านแม่ก็รู้ทันไปหมด กระดิกตัวไปทางไหนเป็นดักได้หมด” เฟย์เนี่ยนบ่นต่อ
“ถึงแล้วเพคะ” เกอร์เดิลพูดเสียงดัง เมื่อทั้งสามมาหยุดที่ประตูหินอ่อนบานยักษ์ขัดมันวับ สลักรูปเทพเซียกับดาวสามดวงเช่นเคย
“อือ…นำแค่นี้พอ เดี๋ยวข้าพาเกรย์ไปห้องข้าก่อน แล้วเจ้าไปเตรียมห้องล่ะกัน” เฟย์เนี่ยนเออออเสร็จสรรพ ไม่ว่าเปล่ายังผลักประตูเปิดแล้วฉุดเกรย์เข้าไปด้วย
“เจ้าเกอร์เดิลนั่นก็เหมือนกัน…วันทั้งวันไม่เห็นทำอะไร เอาแต่แจ้นไปรายงายท่านแม่…” เฟย์เนี่ยนบ่นต่อ “แต่ถึงไม่รายงานท่านแม่ก็รู้อยู่ดี”
“ทำไมล่ะ” เกรย์ได้โอกาสถาม ทางที่เฟย์เนี่ยนนำเธอมานั้นเป็นทางเดินที่กว้างขวางพอควร เสาหินอ่อนสีขาวตั้งเรียงราย โคมไฟคริสตัลสวยหรูจุดไว้เป็นระยะ ๆ ถึงแม้จะมีแสงแดดส่องจ้ามาจากกระจกหน้าต่างบานใหญ่ทางซ้ายที่เปิดไปสู่สวนแล้วก็ตาม
“ท่านแม่มีพรสรรค์ด้านการทำนายสุด ๆ ทำนายพันครั้งถูกทั้งพันครั้ง ชั้นเองก็มีพรสรรค์นะ ทำนายร้อยครั้งถูกทั้งร้อยครั้ง” เฟย์เนี่ยนพูด ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“หรอ” เกรย์พูดเหมือนไม่ค่อยอยากจะเชื่อ
“แต่ชั้นไม่ชอบทำนาย มันไม่ตื่นเต้นน่ะ เหมือนอ่านหนังสือที่รู้ตอนจบแล้ว ไม่รู้จะอ่านทำไม” เฟย์เนี่ยนพูด ประสานมือไว้ที่ต้นคอแบบสบาย ๆ
“คิดอะไรประหลาด ๆ” เกรย์พึมพำเบา ๆ
“หมายความว่าไงยะ!!!” เฟย์เนี่ยนแหว
“ไม่อะไรสักหน่อย” เกรย์พูดเสียงเรียบพลางหันมองนอกกระจก ปล่อยให้เฟย์เนี่ยนควันออกหูไปคนเดียว
@@@@@@@@@@@@
“ถึงแล้ว!!!”
เฟย์เนี่ยนพูดในที่สุดหลังจากเดินร่วมสามกิโล ขึ้นลงบันไดอีกประมาณห้ารอบ ทั้งสองก็มาหยุดที่ประตูไม้ (ไม่ใช้หินอ่อนแล้วนะ) สีน้ำตาลแดง
“ท่านเกรย์!!!” เสียงดังขึ้นด้านหลัง ทั้งคู่หันไปมอง เกอร์เดิลกำลังวิ่งกระหืดกระหอบมา
“ห้องพร้อมแล้วขอรับ” เกอร์เดิลพูด หอบตัวโยน
“ว้า…แย่จัง” เฟย์เนี่ยนเอ่ยเซ็ง ๆ “เอาเหอะ…เที่ยงเจอกันที่หน้าประตูวัง อย่าลืมเตรียมรถม้านะเกอร์เดิล” เฟย์เนี่ยนกำชับ
“พะย่ะค่ะ” เกอร์เดิลรับ หันมาทางเกรย์
“เชิญทางนี้ขอรับ” พูดแค่นี้ก่อนเดินนำไปทางซ้าย
“อืม…เจอกันหน้าประตูนะ” เกรย์พูด ก่อนเดินตามเกอร์เดิลไป
“เอาเหอะ” เฟย์เนี่ยนพึมพำ จับลูกบิดประตูบิดอย่างเบื่อ ๆ ก่อนก้าวเข้าไปในห้อง แล้วเบิกตากว้าง เพราะเบื้องหน้ามีร่าง ๆ หนึ่งยืนอยู่แล้ว ร่างนั้นหันหน้ามาพูดข้ามไหล่
“กลับมาซะทีนะ…เฟย์”
@@@@@@@@@@@
“อืม…”
เกรย์พึมพำในคอเมื่อเห็นห้องที่เกอร์เดิลเตรียมให้ ฝาผนังตีประกบไม้มะฮอกกานีหรูหรา หน้าต่างบานยักษ์สองบานอยู่ที่อีกฟากหนึ่งของห้อง โต๊ะไม้สีน้ำตาลแดงกับเก้าอี้บุนวมสีแดงน่านั่ง เตียงขนนกสี่เสาพร้อมผ้าคลุมบาง ๆ สีขาวเช่นเดียวกับผ้าปูเตียง
“เชิญพักให้สบาย…มีอะไรสั่นกระดิ่งนะขอรับ” เกอร์เดิลพูด ชี้ไปที่กระดิ่งสีเงินที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ขอบใจมาก” เกรย์พูดเรียบ ๆ
“ไม่เป็นไรขอรับ” เกอร์เดิลพูด ก่อนหลบฉากออกไปเงียบ ๆ
“เฮ้อ!!!” เกรย์ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม สายตาเหลือบไปเห็นประตูอีกประตูหนึ่ง ร่างบางลุกขึ้นจากเตียง มือผลักประตูไม้เบา ๆ
อ่างอาบน้ำหินอ่อนมีน้ำร้อนควันฉุย กลิ่นหอมกระจายทั่วห้อง ผ้าเช็ดตัวนุ่มฟูวางกองไว้ริมอ่าง อีกฟากมีชุดลำลองที่เหมือนกับที่เกรย์ใส่
เปี๊ยบ
“หึ” เกรย์ยิ้มนิด ๆ
@@@@@@@@@@@@
“พ…พี่เฟย์ไนท์”
เฟย์เนี่ยนพูดสั่น ๆ หญิงสาวตรงหน้าหันกลับมา ดวงตาสีน้ำตาลเช่นเดียวกับของเธอ ผมสีทองปล่อยประบ่า ชุดที่ใส่เป็นชุดกระโปรงยาวสีฟ้าอ่อน
“ตกใจขนาดนั้นเลยหรอ” เฟย์ไนท์ว่า สาวเท้าใกล้เข้ามา
“มาทำอะไรที่นี่” เฟย์เนี่ยนถามต่อ ถอยกรูไปติดประตูห้อง
“หรือว่า…” นัยน์ตาของผู้เป็นน้องสาวทอประกายวาววับ ผู้เป็นพี่ยิ้มนิด ๆ
“…จะมาทวงเงินใช่ป่ะ” เฟย์เนี่ยนถาม เฟย์ไนท์หัวเราะร่า
“เปล๊า…ท่านแม่ให้มาตาม บอกว่าจะรอที่ห้องสมุด” เฟย์ไนท์ยิ้มร่า “…แต่เรื่องค่าจ้างด้วย” พี่สาวแบมือตรงหน้า
“เมื่อครั้งที่แล้วที่หนีไปอนาคินน่ะ…กว่าจะล่อทหารออกไปได้เหนื่อยจะตาย จ่ายมาเลย” เฟย์ไนท์สั่ง มือที่แบยังโบกอยู่หน้าน้องสาว
“เฮ้อ…ไม่เปลี่ยนเลยนะเนี่ย นิสัยเสีย…บ้าเงินเหมือนเดิม” เฟย์เนี่ยนพึมพำ พลางรื้อกล่องไม้บุกำมะหยี่สีม่วงออกมาค้น
“เอาเท่าไหร่ล่ะ” น้องสาวถาม ก้มมองเหรียญทองที่เหลือแค่ครึ่งกล่องอย่างอ่อนใจ
“สามร้อย” พี่สาวพูดเรียบ ๆ ทำเอาน้องสาวตัวแข็งเหมือนโดนแช่ปูน ก่อนตั้งสติมาแหวพี่สาวตัวแสบ
“จะบ้าหรอไง!!! แค่วิ่งไปวิ่งมาเนี่ยน่ะสามร้อย” เฟย์เนี่ยนโวยวาย
“แหม…ไม่ใช่แค่วิ่งไปวิ่งมานะยะ ต้องหลอกต้องล่อ กว่าทหารพวกนั้นมันจะเชื่อ…แถมค่ายานอนหลับอีกครึ่งโหล จ่ายมาซะดี ๆ” พี่สาวโวยกลับ
“เฮ้อ!!!”เฟย์เนี่ยนถอนหายใจ ก้มหน้าก้มตานับเหรียญทองก่อนส่งให้พี่สาวที่ยิ้มเริงร่า
“แทงค์กิ้ว” เฟย์ไนท์พูด เก็บเหรียญทั้งหมดใส่ถุงที่เตรียมมา
“ยังกะจะมาปล้น” เฟย์เนี่ยนพูด เหลือบมองถุงนั้นอย่างเซ็งสุด ๆ
“ไปแล้วนะยะ” พี่สาวพูดก่อนเดินออกนอกประตู
“อย่าลืมไปพบท่านแม่ด้วยล่ะ” หันมาทิ้งท้ายก่อนหายลับไปพร้อมถุงเงินที่เต็มแทบล้น ปล่อยให้น้องสาวนั่งมองกล่องที่มีเหรียญเหลือติดก้นกล่องอย่างอาลัยอาวรณ์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น