ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 : เมืองนิโมซายน์ เจ้าหญิง!?!
เมืองนิโมซายน์ เจ้าหญิง!?!
_____________________________
“ถึงแล้ว!!!” เฟย์เนี่ยนพูดทันทีเมื่อทั้งคู่มาหยุดลงที่ริมฝั่งแม่น้ำใหญ่ เบื้องหน้าเป็นสะพานหินอ่อนสีขาวสะอาด ที่ราวสะพานมีหินอ่อนสีขาวสลักเสลารูปเทพต่าง ๆ ตั้งอยู่เป็นระยะๆ หมอกสีขาวหนาจนไม่เห็นปลายสะพาน
“ไม่เห็นจะมีเมืองสักกะเมือง” เกรย์พูดอย่างเคลือบแคลง
“จากตรงนี้มองไม่เห็นหรอก หมอกเยอะน่าดู” เฟย์เนี่ยนพูด ตาเป็นประกาย ”ต้องข้ามไป”
“งั้นหรอ” เกรย์พึมพำ
“นี่…” เอล์ฟสาวเอ่ยเรียก เกรย์หันกลับมามอง
“มีอะไร”
“ถ้าเข้าไปในเมืองแล้ว…” เฟย์เนี่ยนพูด ดวงตาสีน้ำตาลหลุบลงเล็กน้อย
“ห้ามพูดอะไรเป็นอันขาดนะ…เข้าใจมั้ย!!!”
“อ…เออ” เกรย์พยักหน้ารับ
“งั้นไปเหอะ” เฟย์เนี่ยนเอ่ย วิ่งตุบ ๆ ข้ามสะพานไปอย่างรวดเร็ว
“เฮ้อ” เกรย์ถอนใจเบา ๆ ก่อนวิ่งตามไปด้วย
“หมอกเยอะจริง ๆ เลยน้า” เสียงของเฟย์เนี่ยนดังมาจากด้านข้าง ถึงแม้จะมองไม่เห็นตัวก็ตาม
“พูดอะไรบ้างสิ…เกรย์” เฟย์เนี่ยนแทบจะตะโกน เกรย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจคิดว่า ก็ชั้นมันไม่ได้พูดมากเหมือนเธอนี่ พลางตอบกลับไป
“อืม…” พูดได้แค่นี้ก็เงียบไป
“ชั้นว่าเราใกล้ถึงเมืองแล้วล่ะ” เกรย์พูดทำลายความเงียบ
“รู้ได้ไง” เฟย์เนี่ยนเอ่ยถาม
“นั่น…”เกรย์ชี้ไปทางแสงไฟตะเกียงวิบวับ เฟย์เนี่ยนคงจะสังเกตุเห็นแล้ว
“อ้อ…” เฟย์เนี่ยนก็ถึงบางอ้อ
“นี่” ร่างของเอล์ฟสาวโผล่มาจากทางด้านหลัง มือทั้งสองข้างยื่นมาปิดตาของเกรย์ไว้
“ห้ามมองนะ เดี๋ยวชั้นจะเปิดตาเธอเอง” เกรย์ได้ยินเสียงเฟย์เนี่ยนลอดเข้ามาในโสต
“อือ…” เกรย์พยักหน้ารับ เท้ายังคงก้าวตามเฟย์เนี่ยนไปเรื่อย ๆ
“เอ้า…จะเปิดตาละนะ” เสียงใสของเอล์ฟสาวดังขึ้นอีก ก่อนที่แสงสว่างจะค่อย ๆ ลอดเข้ามาในความมืด
เกรย์กระพริบตาไล่เงามืดออกไปจากสมองสองสามครั้ง ก่อนเบิกตากว้าง
สิ่งที่เห็นเบื้องหน้าคือเมืองหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ ที่ที่เธอยืนอยู่คงจะเป็นปลายตลาดเพราะมีพ่อค้าแม่ค้าตั้งร้านขายของเรียงรายข้างทาง ทุกสิ่งเป็นสีขาวโผลน เหมือนหิมะในแสงแดด บ้านเรือนต่าง ๆ ทำจากหินอ่อนสีขาวสลักเสลาสวยงาม นกเล็ก ๆ สีฟ้าและเขียวบินโฉบไปมาโดยไม่สนใจสายตาของเหยี่ยวที่ร่อนส่งจดหมายอย่างแข็งขัน ต้นไม้ถูกปลูกเอาไว้เป็นระยะ ๆ กลิ่นหอมของอะไรบางอย่างลอยเข้าจมูก กลิ่นเนื้อย่าง กลิ่นขนมปัง และอีกมายมากเกินกว่าจะหันมองได้ทั่ว ทั้งหมดเป็นเพียงส่วนเสี้ยวของเมืองนี้…เมืองนิโมซายน์
“ไง…” เอล์ฟสาวพูด “สวยใช่ม้า”
“อืม…” เกรย์พยักหน้ารับ
“งั้นไปบ้านชั้นกันก่อน…แล้วค่อยออกมาเดินตลาดให้หนำใจ” เฟย์เนี่ยนว่า ไม่ว่าเปล่ายังคว้ามือของเกรย์แล้วดึงสุดแรง ทำเอาเกรย์ถลาตามอย่างช่วยไม่ได้
“รีบไปสิ…” เฟย์เนี่ยนพูด คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน
“ทำไมล่ะ” เกรย์ถาม
“ก็เดี๋ยวคนของแม่มาเห็น…” พูดไม่ทันขาดคำก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นในหมู่ชาวเมือง
“นั่นเจ้าหญิงเฟย์เนี่ยนไม่ใช่หรอ” เล่นเอาทั้งเฟย์เนี่ยนทั้งเกรย์แทบหัวคะมำ
“ใช่จริง ๆ ด้วย…รีบรายงานท่านรูเบลล์เร็ว”
“ง่าส์…รายงานท่านแม่” เฟย์เนี่ยนกลืนน้ำลาย ยังไม่ทันไร…เสียงแตรก็ดังขึ้นจากอีกด้านของถนน พร้อมกับเสียงตะโกน
“หลบทาง!!!หลบทาง!!!…เจ้าหญิงเฟย์เนี่ยนแห่งนิโมซายน์จะผ่าน”
เสียงตะโกนแบบนี้ดังขึ้นติด ๆ กันประมาณห้าครั้งกว่าขบวนคนที่ตะโกนจะโผล่มา
“เกอร์เดิล…นี่เจ้า…” เฟย์เนี่ยนพูดพลางกุมขมับ หันไปทางชายหัวล้านตัวสูงเลยเอวของเธอขึ้นมาหน่อยและดูท่าทางจะเป็นผู้นำขบวน
“เอาพวกนี้มาทำม๊าย!!!” เอล์ฟสาวตะโกนลั่น
“หามิได้…ฝ่าบาท” เกอร์เดิลพูดอย่างสงบเสงี่ยม คงโดนตะโกนใส่ทำนองนี้บ่อยจนชิน “องค์หญิงทรงทำตามพระทัยมากไป…องค์ราชินีให้จัดขบวนออกมาต้อนรับกลับเมืองพะยะค่ะ”
“ท่านแม่นะท่านแม่” เฟย์เนี่ยนกัดฟันกรอด ก้าวฉับ ๆ ลงบนพรมสีแดงที่เพิ่งปูเสร็จโดยไม่ลืมคว้าตัวเกรย์ที่กำลังลำดับว่าอะไรเป็นอะไรไปด้วย
“องค์หญิงเฟย์เนี่ยน เฟอร์ริเอล คริโซเบล สเปสซาทีนเสด็จ!!!”
“องค์หญิงเฟย์เนี่ยน เฟอร์ริเอล คริโซเบล สเปสซาทีนเสด็จ!!!”
เสียงตะโกนถูกขานรับเป็นทอด ๆ จากทหารราชองครักษ์ที่มายืนต้อนรับอยู่สองข้างของพรม
“น่าเบื่อจริง ๆ” องค์หญิงพูด เส้นเลือดเริ่มขึ้นหน้า ไม่มีร่อยรอยของความสง่าของเจ้าหญิงอยู่เลย
“องค์หญิงเฟย์เนี่ยน เฟอร์ริเอล คริโซเบล สเปสซาทีนเสด็จ!!!”
“โถ่เว้ย…เงียบ ๆไม่ได้รึไง!!!” เฟย์เนี่ยนตวาด เล่นเอาทหารที่เหลือหน้าเจื่อน ปล่อยให้องค์หญิงกับเพื่อนเดินกันไปเงียบ ๆ
“นี่…แล้วทำไมท่านแม่ถึงรู้ล่ะ” เฟย์เนี่ยนหันมาถามเกอร์เดิลทำลายความเงียบที่ชวนอึดอัด ปล่อยให้เกรย์เดินงง ๆ ไปเรื่อย ๆ
“หามิได้…องค์ราชินีรู้โดยการทำนายพะย่ะค่ะ” เกอร์เดิลตอบ
“ท่านแม่นะท่านแม่” เฟย์เนี่ยนพึมพำซ้ำไปซ้ำมา
“ตกลง…” เกรย์พูดเป็นคำแรก “เธอเป็นเจ้าหญิงหรอ”
“ก็ไม่เชิง” เอล์ฟสาวยิ้มแห้ง ๆ
“มิได้…พระองค์เป็นองค์หญิงนะพะย่ะค่ะ” เกอร์เดิลตอบแทน
“งั้นหรอ” เกรย์รับ ก่อนหันกลับไป ปล่อยให้องค์หญิงกับองค์รักษ์คนสนิทกัดกันตามลำพัง
“เจ้าช่วยเงียบ ๆ สักห้านาทีได้มั้ย” เฟย์เนี่ยนกัดฟันพูด
“พะย่ะค่ะ” เกอร์เดิลพยักหน้า
เสียงแตรดังเป็นทำนองอะไรสักอย่าง ก่อนเสียงตะโกนจากอีกขบวนจะดังขึ้น
“องค์ราชินีรูเบลล์ รามิคลอฟ เทนีย่า อรามาลีน สเปสซาทีนสเด็จ!!!”
“ท่านแม่” เฟย์เนี่ยนกระซิบกับเกรย์ หลังตั้งตรงทันควัน
“แม่เธอหรอ” เกรย์ถาม
“ก็ใช่น่ะสิ” เฟย์เนี่ยนพูด ไม่สนใจเสียงตะโกนที่ขานรับการมาขององค์ราชินีเป็นทอด ๆ
“ท่านแม่ออกมารับเองถึงหน้าวัง” เฟย์เนี่ยนกระซิบต่อ สิ่งก่อสร้างสีขาวที่สูงเป็นสง่าที่สุดในเมืองปรากฏขึ้นสู่สายตา คนรอบตัวเริ่มบางตา
“ชั้นทำอะไร…เธอทำตามชั้นล่ะกัน” องค์หญิงรีบเตี๊ยม เกรย์พยักหน้า
“องค์ราชินีรูเบลล์ รามิคลอฟ เทนีย่า อรามาลีน สเปสซาทีนสเด็จ!!!”
เสียงดังใกล้เข้ามา ก่อนเงียบหายไป เหลือเพียงเสียงเสนาะโสตหากแต่ทรงอำนาจที่กล่าวว่า
“กลับมาซะทีนะ…เฟย์”
แรงกระชากจากเพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ ทำเอาเกรย์ที่ไม่ทันตั้งตัวลงไปนั่งคุกเข่า ทั้งที่ยังไม่ทันเห็นหน้าของผู้มาเยือน
“เออ…เพคะเสด็จแม่”
_____________________________
“ถึงแล้ว!!!” เฟย์เนี่ยนพูดทันทีเมื่อทั้งคู่มาหยุดลงที่ริมฝั่งแม่น้ำใหญ่ เบื้องหน้าเป็นสะพานหินอ่อนสีขาวสะอาด ที่ราวสะพานมีหินอ่อนสีขาวสลักเสลารูปเทพต่าง ๆ ตั้งอยู่เป็นระยะๆ หมอกสีขาวหนาจนไม่เห็นปลายสะพาน
“ไม่เห็นจะมีเมืองสักกะเมือง” เกรย์พูดอย่างเคลือบแคลง
“จากตรงนี้มองไม่เห็นหรอก หมอกเยอะน่าดู” เฟย์เนี่ยนพูด ตาเป็นประกาย ”ต้องข้ามไป”
“งั้นหรอ” เกรย์พึมพำ
“นี่…” เอล์ฟสาวเอ่ยเรียก เกรย์หันกลับมามอง
“มีอะไร”
“ถ้าเข้าไปในเมืองแล้ว…” เฟย์เนี่ยนพูด ดวงตาสีน้ำตาลหลุบลงเล็กน้อย
“ห้ามพูดอะไรเป็นอันขาดนะ…เข้าใจมั้ย!!!”
“อ…เออ” เกรย์พยักหน้ารับ
“งั้นไปเหอะ” เฟย์เนี่ยนเอ่ย วิ่งตุบ ๆ ข้ามสะพานไปอย่างรวดเร็ว
“เฮ้อ” เกรย์ถอนใจเบา ๆ ก่อนวิ่งตามไปด้วย
“หมอกเยอะจริง ๆ เลยน้า” เสียงของเฟย์เนี่ยนดังมาจากด้านข้าง ถึงแม้จะมองไม่เห็นตัวก็ตาม
“พูดอะไรบ้างสิ…เกรย์” เฟย์เนี่ยนแทบจะตะโกน เกรย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจคิดว่า ก็ชั้นมันไม่ได้พูดมากเหมือนเธอนี่ พลางตอบกลับไป
“อืม…” พูดได้แค่นี้ก็เงียบไป
“ชั้นว่าเราใกล้ถึงเมืองแล้วล่ะ” เกรย์พูดทำลายความเงียบ
“รู้ได้ไง” เฟย์เนี่ยนเอ่ยถาม
“นั่น…”เกรย์ชี้ไปทางแสงไฟตะเกียงวิบวับ เฟย์เนี่ยนคงจะสังเกตุเห็นแล้ว
“อ้อ…” เฟย์เนี่ยนก็ถึงบางอ้อ
“นี่” ร่างของเอล์ฟสาวโผล่มาจากทางด้านหลัง มือทั้งสองข้างยื่นมาปิดตาของเกรย์ไว้
“ห้ามมองนะ เดี๋ยวชั้นจะเปิดตาเธอเอง” เกรย์ได้ยินเสียงเฟย์เนี่ยนลอดเข้ามาในโสต
“อือ…” เกรย์พยักหน้ารับ เท้ายังคงก้าวตามเฟย์เนี่ยนไปเรื่อย ๆ
“เอ้า…จะเปิดตาละนะ” เสียงใสของเอล์ฟสาวดังขึ้นอีก ก่อนที่แสงสว่างจะค่อย ๆ ลอดเข้ามาในความมืด
เกรย์กระพริบตาไล่เงามืดออกไปจากสมองสองสามครั้ง ก่อนเบิกตากว้าง
สิ่งที่เห็นเบื้องหน้าคือเมืองหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ ที่ที่เธอยืนอยู่คงจะเป็นปลายตลาดเพราะมีพ่อค้าแม่ค้าตั้งร้านขายของเรียงรายข้างทาง ทุกสิ่งเป็นสีขาวโผลน เหมือนหิมะในแสงแดด บ้านเรือนต่าง ๆ ทำจากหินอ่อนสีขาวสลักเสลาสวยงาม นกเล็ก ๆ สีฟ้าและเขียวบินโฉบไปมาโดยไม่สนใจสายตาของเหยี่ยวที่ร่อนส่งจดหมายอย่างแข็งขัน ต้นไม้ถูกปลูกเอาไว้เป็นระยะ ๆ กลิ่นหอมของอะไรบางอย่างลอยเข้าจมูก กลิ่นเนื้อย่าง กลิ่นขนมปัง และอีกมายมากเกินกว่าจะหันมองได้ทั่ว ทั้งหมดเป็นเพียงส่วนเสี้ยวของเมืองนี้…เมืองนิโมซายน์
“ไง…” เอล์ฟสาวพูด “สวยใช่ม้า”
“อืม…” เกรย์พยักหน้ารับ
“งั้นไปบ้านชั้นกันก่อน…แล้วค่อยออกมาเดินตลาดให้หนำใจ” เฟย์เนี่ยนว่า ไม่ว่าเปล่ายังคว้ามือของเกรย์แล้วดึงสุดแรง ทำเอาเกรย์ถลาตามอย่างช่วยไม่ได้
“รีบไปสิ…” เฟย์เนี่ยนพูด คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน
“ทำไมล่ะ” เกรย์ถาม
“ก็เดี๋ยวคนของแม่มาเห็น…” พูดไม่ทันขาดคำก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นในหมู่ชาวเมือง
“นั่นเจ้าหญิงเฟย์เนี่ยนไม่ใช่หรอ” เล่นเอาทั้งเฟย์เนี่ยนทั้งเกรย์แทบหัวคะมำ
“ใช่จริง ๆ ด้วย…รีบรายงานท่านรูเบลล์เร็ว”
“ง่าส์…รายงานท่านแม่” เฟย์เนี่ยนกลืนน้ำลาย ยังไม่ทันไร…เสียงแตรก็ดังขึ้นจากอีกด้านของถนน พร้อมกับเสียงตะโกน
“หลบทาง!!!หลบทาง!!!…เจ้าหญิงเฟย์เนี่ยนแห่งนิโมซายน์จะผ่าน”
เสียงตะโกนแบบนี้ดังขึ้นติด ๆ กันประมาณห้าครั้งกว่าขบวนคนที่ตะโกนจะโผล่มา
“เกอร์เดิล…นี่เจ้า…” เฟย์เนี่ยนพูดพลางกุมขมับ หันไปทางชายหัวล้านตัวสูงเลยเอวของเธอขึ้นมาหน่อยและดูท่าทางจะเป็นผู้นำขบวน
“เอาพวกนี้มาทำม๊าย!!!” เอล์ฟสาวตะโกนลั่น
“หามิได้…ฝ่าบาท” เกอร์เดิลพูดอย่างสงบเสงี่ยม คงโดนตะโกนใส่ทำนองนี้บ่อยจนชิน “องค์หญิงทรงทำตามพระทัยมากไป…องค์ราชินีให้จัดขบวนออกมาต้อนรับกลับเมืองพะยะค่ะ”
“ท่านแม่นะท่านแม่” เฟย์เนี่ยนกัดฟันกรอด ก้าวฉับ ๆ ลงบนพรมสีแดงที่เพิ่งปูเสร็จโดยไม่ลืมคว้าตัวเกรย์ที่กำลังลำดับว่าอะไรเป็นอะไรไปด้วย
“องค์หญิงเฟย์เนี่ยน เฟอร์ริเอล คริโซเบล สเปสซาทีนเสด็จ!!!”
“องค์หญิงเฟย์เนี่ยน เฟอร์ริเอล คริโซเบล สเปสซาทีนเสด็จ!!!”
เสียงตะโกนถูกขานรับเป็นทอด ๆ จากทหารราชองครักษ์ที่มายืนต้อนรับอยู่สองข้างของพรม
“น่าเบื่อจริง ๆ” องค์หญิงพูด เส้นเลือดเริ่มขึ้นหน้า ไม่มีร่อยรอยของความสง่าของเจ้าหญิงอยู่เลย
“องค์หญิงเฟย์เนี่ยน เฟอร์ริเอล คริโซเบล สเปสซาทีนเสด็จ!!!”
“โถ่เว้ย…เงียบ ๆไม่ได้รึไง!!!” เฟย์เนี่ยนตวาด เล่นเอาทหารที่เหลือหน้าเจื่อน ปล่อยให้องค์หญิงกับเพื่อนเดินกันไปเงียบ ๆ
“นี่…แล้วทำไมท่านแม่ถึงรู้ล่ะ” เฟย์เนี่ยนหันมาถามเกอร์เดิลทำลายความเงียบที่ชวนอึดอัด ปล่อยให้เกรย์เดินงง ๆ ไปเรื่อย ๆ
“หามิได้…องค์ราชินีรู้โดยการทำนายพะย่ะค่ะ” เกอร์เดิลตอบ
“ท่านแม่นะท่านแม่” เฟย์เนี่ยนพึมพำซ้ำไปซ้ำมา
“ตกลง…” เกรย์พูดเป็นคำแรก “เธอเป็นเจ้าหญิงหรอ”
“ก็ไม่เชิง” เอล์ฟสาวยิ้มแห้ง ๆ
“มิได้…พระองค์เป็นองค์หญิงนะพะย่ะค่ะ” เกอร์เดิลตอบแทน
“งั้นหรอ” เกรย์รับ ก่อนหันกลับไป ปล่อยให้องค์หญิงกับองค์รักษ์คนสนิทกัดกันตามลำพัง
“เจ้าช่วยเงียบ ๆ สักห้านาทีได้มั้ย” เฟย์เนี่ยนกัดฟันพูด
“พะย่ะค่ะ” เกอร์เดิลพยักหน้า
เสียงแตรดังเป็นทำนองอะไรสักอย่าง ก่อนเสียงตะโกนจากอีกขบวนจะดังขึ้น
“องค์ราชินีรูเบลล์ รามิคลอฟ เทนีย่า อรามาลีน สเปสซาทีนสเด็จ!!!”
“ท่านแม่” เฟย์เนี่ยนกระซิบกับเกรย์ หลังตั้งตรงทันควัน
“แม่เธอหรอ” เกรย์ถาม
“ก็ใช่น่ะสิ” เฟย์เนี่ยนพูด ไม่สนใจเสียงตะโกนที่ขานรับการมาขององค์ราชินีเป็นทอด ๆ
“ท่านแม่ออกมารับเองถึงหน้าวัง” เฟย์เนี่ยนกระซิบต่อ สิ่งก่อสร้างสีขาวที่สูงเป็นสง่าที่สุดในเมืองปรากฏขึ้นสู่สายตา คนรอบตัวเริ่มบางตา
“ชั้นทำอะไร…เธอทำตามชั้นล่ะกัน” องค์หญิงรีบเตี๊ยม เกรย์พยักหน้า
“องค์ราชินีรูเบลล์ รามิคลอฟ เทนีย่า อรามาลีน สเปสซาทีนสเด็จ!!!”
เสียงดังใกล้เข้ามา ก่อนเงียบหายไป เหลือเพียงเสียงเสนาะโสตหากแต่ทรงอำนาจที่กล่าวว่า
“กลับมาซะทีนะ…เฟย์”
แรงกระชากจากเพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ ทำเอาเกรย์ที่ไม่ทันตั้งตัวลงไปนั่งคุกเข่า ทั้งที่ยังไม่ทันเห็นหน้าของผู้มาเยือน
“เออ…เพคะเสด็จแม่”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น