ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 : เดินทางสู่นิโมซายน์
เดินทางสู่นิโมซายน์
______________________
กลางดึก…เงียบสงัดไร้เสียงใดนอกจากเสียงสายลมทะเลที่พัดเอื่อย ๆ
“มาแล้วหรอ” เสียงเฟย์เนี่ยนกระซิบถามแผ่วเบา ใบหน้าของเธอถูกคลุมไปครึ่งนึงเพราะฮู้ดที่เธอใส่
“อือ” เกรย์พูด ในมือมีกระเป๋าใบเล็ก ๆ เพียงใบเดียว
“มีของแค่นี้ใช่มั้ย” เฟย์เนี่ยนถาม เกรย์พยักหน้า
“งั้นเอามา…จะให้เหยี่ยวไปส่งไว้ที่บ้านชั้นก่อนเลย” เฟย์เนี่ยนพูด เกรย์ส่งกระเป๋าใบเล็กให้ เฟย์เนี่ยนผิวปากยาว ๆ เบา ๆ หนึ่งครั้ง เงาสีดำ ๆ ก็ร่อนลงเกาะบนแขน
“เหยี่ยวบ้านชั้นเอง” เฟย์เนี่ยนพูดเมื่อเห็นสีหน้าสงสัยของเกรย์ มือผูกกระเป๋าเข้ากับขาของเหยี่ยว
“เอ้า” เอล์ฟสาวสะบัดมือเล็กน้อย เจ้านกที่เห็นเป็นเงาดำ ๆ ก็บินถลาออกไป
“ไปกันเหอะ” เฟย์เนี่ยนเอ่ย หันหลังแล้วเริ่มออกเดิน
“อือ” เกรย์พึมพำ
“เราคงถึงนิโมซายน์ประมาณพรุ่งนี้บ่าย ๆ ละมั้ง ถ้าเดินทางลัดที่สุด” เฟย์เนี่ยนพูด เหลือบมองเกรย์นิดหน่อย
“เรื่องโจรน่ะ ไม่ต้องห่วง…แค่อย่าทำตัวเกะกะก็พอ” เกรย์พูด ไม่สนใจท่าทีควันออกหูของเอล์ฟสาวแต่อย่างใด
“เอาเหอะ ๆ สรุปว่าเรื่องโจรไม่มีปัญหา…แต่ที่น่ากลัวกว่ามันเรื่องคนที่ตามล่าเธอต่างหาก” เฟย์เนี่ยนพูด
“ไม่ต้องไปสนใจหรอก…รับรองว่าไม่ให้เดือดร้อนเธอแน่” เกรย์พูดเย็น ๆ
“นี่เราจะสุดเขตเมืองอนาคินแล้วนะ…พอสุดเขตเมืองนี้ก็จะเป็นป่ามาราเพีย เดินตัดจากป่ามาราเพียแค่วันกว่าก็ถึงนิโมซายน์แล้วล่ะ” เฟย์เนี่ยนพูดเมื่อทั้งคู่มาถึงซุ้มประตูขนาดใหญ่ที่เป็นสัญลักษณ์ว่าสุดเขตเมือง
เมืองอนาคินนั้นเป็นเมืองท่าติดทะเล ทางใต้และตะวันออกทั้งหมดติดกับมหาสมุทรเอเออเรียนท์ จึงเป็นแหล่งรวมสินค้าจากสามทวีป ทางตะวันตกเป็นเมืองแอรีส ทางเหนือติดป่ามาราเพีย
“หลังจากตรงนี้จะเป็นเขตป่า…นอกจากสัตว์ป่าจะชุกชุมและส่วนใหญ่เป็นสัตว์ป่าดุร้ายแล้ว ยังมีโจรเยอะยังกะยุง…นักเดินทางไม่กล้าเสี่ยงไปทางนี้เลย ส่วนใหญ่จะอ้อมไปทางเมืองแอรีสแล้วค่อยตัดเข้านิโมซายน์มากกว่า” เฟย์เนี่ยนพูด
“อ้อมเกินไป” เกรย์พูด เฟย์เนี่ยนพยักหน้าเห็นด้วย
“ครั้งก่อนตอนชั้นมาเมืองนี้ก็มาทางป่านี่แหละ” เฟย์เนี่ยนพูด ทั้งคู่เดินเข้าไปในเงามืดทึบทึมของป่า ต้นไม้ขนาดใหญ่เรียงรายตลอดสองข้างทาง ไม่มีเสียงใดดังนอกจากเสียงพูดคุยของทั้งสองคนนี้เท่านั้น
“แต่พูดกันตามตรงนะ…โจรที่นี่มันกระจอกซะส่วนใหญ่”
ควับ!!!
เสียงมีดบินร่อนมาทันควัน เฟย์เนี่ยนเอี้ยวตัวหลบ มีดจึงฝากแผลไว้ที่แขนซ้ายแบบถาก ๆ
“กระจอกไม่กระจอกเดี๋ยวก็รู้” ร่างดำ ๆ หลายสิบร่างโผล่ออกมาตามซอกมุมต่าง ๆ เกรย์ชักดาบช้า นัยน์ตาสองสีสะท้อนแสงจันทร์ในเงามืดทอแววประหลาด
“แก…” เกรย์พูดเบาราวเสียงกระซิบ แต่ได้ยินกันทั่ว ปลายดาบหันไปทางมือมีดรูปร่างผอมเกร็ง ใส่ชุดสีดำสกปรก ๆ
“ทำร้ายเพื่อนชั้นก็เหมือนทำร้ายชั้น” เกรย์พูดเสียงเย็น เฟย์เนี่ยนมองเกรย์แบบตะลึง ๆ (ไม่นึกว่าจะพูดออกไปขนาดนี้)
“ชั้นจะไม่ให้อภัยเด็ดขาด” เกรย์เอ่ยต่อ ดวงตาสีทองและเขียวเยือกเย็นกราดมองโจรนับสิบที่เริ่มขวัญบิน
“แต่ยัยนี่ไม่ใช่เพื่อนชั้น…เชิญตามสบาย” เกรย์พูดต่อจนจบ มือเก็บดาบเข้าฝัก พลางเดินเปิดทางให้เต็มที่ พร้อมกับเส้นอารมณ์ของเฟย์เนี่ยนที่ขาดผึง
“หนอย…” มีดบินห้าอันลอยมาเฉียดหัวของนักฆ่าสาว เกรย์ใช่มือซ้ายรับไว้อย่างสบาย โดยไม่ต้องหันมองด้วยซ้ำ แต่มันไม่ได้มาจากโจร
“ยัยบ้า…เมื่อวานยังสัญญากันอยู่เลย…สู้เองก็ได้ย่ะ” เฟย์เนี่ยนตะโกนลั่นป่า
“ขอบใจสำหรับมีด” เกรย์หันมาพูดข้ามไหล่ ในมือกำมีดทั้งห้าที่เฟย์เนี่ยนส่งมา “เธอน่ะอยู่เฉย ๆ ดีกว่า ชั้นจัดการเอง”
“ขอถอนคำพูด…” นัยน์ตาสองสีทองประกายวาววับ “ยัยนี่น่ะเพื่อนชั้น และชั้นจะไม่ให้อภัยใครก็ตามที่บังอาจทำร้ายเพื่อนชั้น”
วูบ!!!
ร่างทั้งร่างหายวับเร็วเกินกว่าจะมองทัน สันมือตบฉัวะ ๆ ลงที่ต้นคอของโจร(กระจอก) ไม่ถึงสิบวิ.โจรทั้งหมดก็ลงไปกองสลบเหมือดอยู่ที่พื้น
“กระจอกชะมัด…คืน” เกรย์ยัดมีดทั้งห้าใส่มือของเฟย์เนี่ยนที่มองอย่างตะลึงงัน มีดทั้งห้ายังใหม่ ไร้รอยเลือดแม้แต่น้อย
“เธอ…” เฟย์เนี่ยนติดอ่างไป เธอรู้ว่าเกรย์น่ะเก่งจากตอนที่สู้เมื่อวาน แต่นี่มันชักจะเก่งเกินไปแล้วนะ
“ทำไม…รีบไปสิ” เกรย์พูด
“อะ…เออ” เอล์ฟสาวพยักหน้ายิ้ม ๆ “ทางนี้เลย!!!”
หลังจากการเดิน เดิน เดินและเดินมาได้ราวสามสี่ชั่วโมง ไม่มีวี่แววของของโจรใด ๆ อีก ดูท่าข่าวการมาของเกรย์จะถูกแพร่ไปในหมู่โจรพวกนี้ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
“ข้ามลำธารนี่แล้วเดินอีกสองชั่วโมงก็ถึงนิโมซายน์แล้วล่ะ” เฟย์เนี่ยนพูด ลำธารเส้นเล็กใสสะอาดไหลเอื่อย ๆ อยู่ตรงหน้า แสงแรกของวันเริ่มทอจับที่ปลายขอบฟ้า
“จะว่าไปเรามาได้เร็วมาก ไม่มีโจรโผล่มาอีกสักกะตัว” เอล์ฟสาวพูด นั่งพักริมลำธารอย่างสบายอารมณ์
“อือ…” เกรย์รับ วักน้ำเย็น ๆ ในลำธารขึ้นล้างหน้า
“ว่าแต่เกรย์ก็เก่งจริง ๆ นะ แวบเดียวโจรทั้งฝูงลงไปนอนกองกันอยู่บนพื้น” เฟย์เนี่ยนชมเปาะ “ทำได้ยังไงอ่ะ ?”
“ความลับทางสายอาชีพอ่ะ” เกรย์พูดเย็น ๆ เฟย์เนี่ยนพยักหน้าแล้วก็ไม่เซ้าซี้ต่อ
“นี่..” เกรย์เรียก เฟย์เนี่ยนหันมามอง
“มีอะไรหรอ” เอล์ฟสาวถาม
“ทำไมเมืองนิโมซายน์ถึงไม่ปรากฏในแผนที่ล่ะ” เกรย์เอ่ยถามต่อเรียบ ๆ
“เอล์ฟไม่ชอบยุ่งกับมนุษย์…อีกอย่าง เมืองนี้ถ้าคนที่ไม่รู้ที่ตั้งของมัน หาให้ตายก็ไม่เจอหรอก” เฟย์เนี่ยนพูด วักน้ำขึ้นลูบหน้าบ้าง
“งั้นหรอ” เกรย์พึมพำ
“เดินทางต่อเหอะ” เฟย์เนี่ยนพูด ผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว
“อือ” เกรย์พยักหน้า ยิ้มน้อย ๆ นักฆ่าสาวก้มลงมองเงาของตัวเองในน้ำแวบหนึ่ง
เด็กสาวคนหนึ่งมองตอบกลับมา ใบหน้ามีรอยยิ้มนิด ๆ ดวงตาสองสีมีร่อยรองของความเย็นชาเหลือเพียงน้อยนิด
“มาเร็วซิ…เกรย์” เสียงเฟย์เนี่ยนตะโกนเรียกอยู่อีกฟากของลำธาร
“อือ” เกรย์รับ มุมปากยังคงมีรอยยิ้มน้อย ๆ
…เวลาเปลี่ยน…
…คนเปลี่ยน…
…แต่ชะตายังไม่เคยเปลี่ยนแปลง…
…และชะตากำลังวิ่งกวดเด็กสาวทั้งสองคนที่เดินคู่กัน คนหนึ่งยิ้มออกมาเต็มที่ อีกคนยิ้มเพียงมุมปาก…
…ชะตาของคนที่ต้องแบกรับชะตาของทั้งสามทวีปไว้ในมือ!!!
______________________
กลางดึก…เงียบสงัดไร้เสียงใดนอกจากเสียงสายลมทะเลที่พัดเอื่อย ๆ
“มาแล้วหรอ” เสียงเฟย์เนี่ยนกระซิบถามแผ่วเบา ใบหน้าของเธอถูกคลุมไปครึ่งนึงเพราะฮู้ดที่เธอใส่
“อือ” เกรย์พูด ในมือมีกระเป๋าใบเล็ก ๆ เพียงใบเดียว
“มีของแค่นี้ใช่มั้ย” เฟย์เนี่ยนถาม เกรย์พยักหน้า
“งั้นเอามา…จะให้เหยี่ยวไปส่งไว้ที่บ้านชั้นก่อนเลย” เฟย์เนี่ยนพูด เกรย์ส่งกระเป๋าใบเล็กให้ เฟย์เนี่ยนผิวปากยาว ๆ เบา ๆ หนึ่งครั้ง เงาสีดำ ๆ ก็ร่อนลงเกาะบนแขน
“เหยี่ยวบ้านชั้นเอง” เฟย์เนี่ยนพูดเมื่อเห็นสีหน้าสงสัยของเกรย์ มือผูกกระเป๋าเข้ากับขาของเหยี่ยว
“เอ้า” เอล์ฟสาวสะบัดมือเล็กน้อย เจ้านกที่เห็นเป็นเงาดำ ๆ ก็บินถลาออกไป
“ไปกันเหอะ” เฟย์เนี่ยนเอ่ย หันหลังแล้วเริ่มออกเดิน
“อือ” เกรย์พึมพำ
“เราคงถึงนิโมซายน์ประมาณพรุ่งนี้บ่าย ๆ ละมั้ง ถ้าเดินทางลัดที่สุด” เฟย์เนี่ยนพูด เหลือบมองเกรย์นิดหน่อย
“เรื่องโจรน่ะ ไม่ต้องห่วง…แค่อย่าทำตัวเกะกะก็พอ” เกรย์พูด ไม่สนใจท่าทีควันออกหูของเอล์ฟสาวแต่อย่างใด
“เอาเหอะ ๆ สรุปว่าเรื่องโจรไม่มีปัญหา…แต่ที่น่ากลัวกว่ามันเรื่องคนที่ตามล่าเธอต่างหาก” เฟย์เนี่ยนพูด
“ไม่ต้องไปสนใจหรอก…รับรองว่าไม่ให้เดือดร้อนเธอแน่” เกรย์พูดเย็น ๆ
“นี่เราจะสุดเขตเมืองอนาคินแล้วนะ…พอสุดเขตเมืองนี้ก็จะเป็นป่ามาราเพีย เดินตัดจากป่ามาราเพียแค่วันกว่าก็ถึงนิโมซายน์แล้วล่ะ” เฟย์เนี่ยนพูดเมื่อทั้งคู่มาถึงซุ้มประตูขนาดใหญ่ที่เป็นสัญลักษณ์ว่าสุดเขตเมือง
เมืองอนาคินนั้นเป็นเมืองท่าติดทะเล ทางใต้และตะวันออกทั้งหมดติดกับมหาสมุทรเอเออเรียนท์ จึงเป็นแหล่งรวมสินค้าจากสามทวีป ทางตะวันตกเป็นเมืองแอรีส ทางเหนือติดป่ามาราเพีย
“หลังจากตรงนี้จะเป็นเขตป่า…นอกจากสัตว์ป่าจะชุกชุมและส่วนใหญ่เป็นสัตว์ป่าดุร้ายแล้ว ยังมีโจรเยอะยังกะยุง…นักเดินทางไม่กล้าเสี่ยงไปทางนี้เลย ส่วนใหญ่จะอ้อมไปทางเมืองแอรีสแล้วค่อยตัดเข้านิโมซายน์มากกว่า” เฟย์เนี่ยนพูด
“อ้อมเกินไป” เกรย์พูด เฟย์เนี่ยนพยักหน้าเห็นด้วย
“ครั้งก่อนตอนชั้นมาเมืองนี้ก็มาทางป่านี่แหละ” เฟย์เนี่ยนพูด ทั้งคู่เดินเข้าไปในเงามืดทึบทึมของป่า ต้นไม้ขนาดใหญ่เรียงรายตลอดสองข้างทาง ไม่มีเสียงใดดังนอกจากเสียงพูดคุยของทั้งสองคนนี้เท่านั้น
“แต่พูดกันตามตรงนะ…โจรที่นี่มันกระจอกซะส่วนใหญ่”
ควับ!!!
เสียงมีดบินร่อนมาทันควัน เฟย์เนี่ยนเอี้ยวตัวหลบ มีดจึงฝากแผลไว้ที่แขนซ้ายแบบถาก ๆ
“กระจอกไม่กระจอกเดี๋ยวก็รู้” ร่างดำ ๆ หลายสิบร่างโผล่ออกมาตามซอกมุมต่าง ๆ เกรย์ชักดาบช้า นัยน์ตาสองสีสะท้อนแสงจันทร์ในเงามืดทอแววประหลาด
“แก…” เกรย์พูดเบาราวเสียงกระซิบ แต่ได้ยินกันทั่ว ปลายดาบหันไปทางมือมีดรูปร่างผอมเกร็ง ใส่ชุดสีดำสกปรก ๆ
“ทำร้ายเพื่อนชั้นก็เหมือนทำร้ายชั้น” เกรย์พูดเสียงเย็น เฟย์เนี่ยนมองเกรย์แบบตะลึง ๆ (ไม่นึกว่าจะพูดออกไปขนาดนี้)
“ชั้นจะไม่ให้อภัยเด็ดขาด” เกรย์เอ่ยต่อ ดวงตาสีทองและเขียวเยือกเย็นกราดมองโจรนับสิบที่เริ่มขวัญบิน
“แต่ยัยนี่ไม่ใช่เพื่อนชั้น…เชิญตามสบาย” เกรย์พูดต่อจนจบ มือเก็บดาบเข้าฝัก พลางเดินเปิดทางให้เต็มที่ พร้อมกับเส้นอารมณ์ของเฟย์เนี่ยนที่ขาดผึง
“หนอย…” มีดบินห้าอันลอยมาเฉียดหัวของนักฆ่าสาว เกรย์ใช่มือซ้ายรับไว้อย่างสบาย โดยไม่ต้องหันมองด้วยซ้ำ แต่มันไม่ได้มาจากโจร
“ยัยบ้า…เมื่อวานยังสัญญากันอยู่เลย…สู้เองก็ได้ย่ะ” เฟย์เนี่ยนตะโกนลั่นป่า
“ขอบใจสำหรับมีด” เกรย์หันมาพูดข้ามไหล่ ในมือกำมีดทั้งห้าที่เฟย์เนี่ยนส่งมา “เธอน่ะอยู่เฉย ๆ ดีกว่า ชั้นจัดการเอง”
“ขอถอนคำพูด…” นัยน์ตาสองสีทองประกายวาววับ “ยัยนี่น่ะเพื่อนชั้น และชั้นจะไม่ให้อภัยใครก็ตามที่บังอาจทำร้ายเพื่อนชั้น”
วูบ!!!
ร่างทั้งร่างหายวับเร็วเกินกว่าจะมองทัน สันมือตบฉัวะ ๆ ลงที่ต้นคอของโจร(กระจอก) ไม่ถึงสิบวิ.โจรทั้งหมดก็ลงไปกองสลบเหมือดอยู่ที่พื้น
“กระจอกชะมัด…คืน” เกรย์ยัดมีดทั้งห้าใส่มือของเฟย์เนี่ยนที่มองอย่างตะลึงงัน มีดทั้งห้ายังใหม่ ไร้รอยเลือดแม้แต่น้อย
“เธอ…” เฟย์เนี่ยนติดอ่างไป เธอรู้ว่าเกรย์น่ะเก่งจากตอนที่สู้เมื่อวาน แต่นี่มันชักจะเก่งเกินไปแล้วนะ
“ทำไม…รีบไปสิ” เกรย์พูด
“อะ…เออ” เอล์ฟสาวพยักหน้ายิ้ม ๆ “ทางนี้เลย!!!”
หลังจากการเดิน เดิน เดินและเดินมาได้ราวสามสี่ชั่วโมง ไม่มีวี่แววของของโจรใด ๆ อีก ดูท่าข่าวการมาของเกรย์จะถูกแพร่ไปในหมู่โจรพวกนี้ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
“ข้ามลำธารนี่แล้วเดินอีกสองชั่วโมงก็ถึงนิโมซายน์แล้วล่ะ” เฟย์เนี่ยนพูด ลำธารเส้นเล็กใสสะอาดไหลเอื่อย ๆ อยู่ตรงหน้า แสงแรกของวันเริ่มทอจับที่ปลายขอบฟ้า
“จะว่าไปเรามาได้เร็วมาก ไม่มีโจรโผล่มาอีกสักกะตัว” เอล์ฟสาวพูด นั่งพักริมลำธารอย่างสบายอารมณ์
“อือ…” เกรย์รับ วักน้ำเย็น ๆ ในลำธารขึ้นล้างหน้า
“ว่าแต่เกรย์ก็เก่งจริง ๆ นะ แวบเดียวโจรทั้งฝูงลงไปนอนกองกันอยู่บนพื้น” เฟย์เนี่ยนชมเปาะ “ทำได้ยังไงอ่ะ ?”
“ความลับทางสายอาชีพอ่ะ” เกรย์พูดเย็น ๆ เฟย์เนี่ยนพยักหน้าแล้วก็ไม่เซ้าซี้ต่อ
“นี่..” เกรย์เรียก เฟย์เนี่ยนหันมามอง
“มีอะไรหรอ” เอล์ฟสาวถาม
“ทำไมเมืองนิโมซายน์ถึงไม่ปรากฏในแผนที่ล่ะ” เกรย์เอ่ยถามต่อเรียบ ๆ
“เอล์ฟไม่ชอบยุ่งกับมนุษย์…อีกอย่าง เมืองนี้ถ้าคนที่ไม่รู้ที่ตั้งของมัน หาให้ตายก็ไม่เจอหรอก” เฟย์เนี่ยนพูด วักน้ำขึ้นลูบหน้าบ้าง
“งั้นหรอ” เกรย์พึมพำ
“เดินทางต่อเหอะ” เฟย์เนี่ยนพูด ผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว
“อือ” เกรย์พยักหน้า ยิ้มน้อย ๆ นักฆ่าสาวก้มลงมองเงาของตัวเองในน้ำแวบหนึ่ง
เด็กสาวคนหนึ่งมองตอบกลับมา ใบหน้ามีรอยยิ้มนิด ๆ ดวงตาสองสีมีร่อยรองของความเย็นชาเหลือเพียงน้อยนิด
“มาเร็วซิ…เกรย์” เสียงเฟย์เนี่ยนตะโกนเรียกอยู่อีกฟากของลำธาร
“อือ” เกรย์รับ มุมปากยังคงมีรอยยิ้มน้อย ๆ
…เวลาเปลี่ยน…
…คนเปลี่ยน…
…แต่ชะตายังไม่เคยเปลี่ยนแปลง…
…และชะตากำลังวิ่งกวดเด็กสาวทั้งสองคนที่เดินคู่กัน คนหนึ่งยิ้มออกมาเต็มที่ อีกคนยิ้มเพียงมุมปาก…
…ชะตาของคนที่ต้องแบกรับชะตาของทั้งสามทวีปไว้ในมือ!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น