ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 : ลอบสังหาร
ลอบสังหาร
______________________
“ไม่พูดอะไรแสดงว่าให้ข้าสินะ” สาวนักล้วงยิ้มอย่างยินดี
“จะเอาก็เอาไปเหอะ” เกรย์พูดเซ็ง ๆ ก่อนเดินหันหลังกลับโรงแรมที่เธอพัก ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเจอเด็กวัยเดียวกันที่นิสัยแบบนี้มาก่อน หรือไม่อาจเป็นเพราะ…เธอไม่เคยเจอเด็กวัยเดียวกัน…
“อ้าว…ไหงให้กันง่าย ๆ งี้ล่ะ” เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลเอ่ยงง ๆ มือปัดผมสีทองที่ระใบหน้าออก เผยให้เห็นหูที่แหลมกว่าคนปกติ…หูเอลฟ์
“นี่…เดี๋ยว!!!”
เกรย์หันกลับไปมองนักล้วงสาวที่เพิ่งล้วงกระเป๋าเธอไปหมาด ๆ วิ่งแฮก ๆ ตามมา
“เอาไปเหอะ…เมื่อกี้ข้าแค่ล้อเล่นเท่านั้น” พูดพลางยัดกระเป๋าหนังคืนใส่มือของนักฆ่าสาว
“ขอบใจ” เกรย์เอ่ยเรียบ ๆ ก่อนเก็บกระเป๋าใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม
“เจ้าบาดเจ็บนี่…ไปทำอะไรมา เลือดเพียบเลย” เอลฟ์สาวยิงคำถาม เกรย์หันหลังทำท่าจะเดินต่อ หากแต่ร่างบางยังเดินตามไม่หยุด
“นี่ ๆ ๆ ๆ ” เสียงใสเรียกพลางสะกิดที่ไหล่ข้างที่ไม่มีแผลของนักฆ่าสาว
“อะไรอีกล่ะ” เกรย์เอ่ยเย็น ๆ
“ทำไมเจ้ามาเดินคนเดียวตอนกลางคืนอย่างนี้ล่ะ ไม่กลับบ้านรึไง” เอลฟ์สาวซักต่อ
“เจ้าก็เหมือนกันนี่” เกรย์สวน
“อืม…นั่นสิ…” เอล์ฟสาวรับคำด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“แล้วตกลงเจ้าไปทำอะไรมาล่ะ เลือดถึงได้เปื้อนตัวขนาดนี้ แล้วยังแผลที่แขนนั่น…ไม่เจ็บรึไง” เสียงเจื้อยแจ้วยังคงตามเกรย์ไม่หยุด
“ข้าไปทำธุระมา” เกรย์ตอบด้วยน้ำเสียงที่เริ่มรำคาญ
“อ๋อ…เหรอ” เอล์ฟสาวพึมพำ เงียบกันไปสักครู่
“ข้าชื่อเฟย์เนี่ยน เจ้าล่ะ” ขโมยสาวนามเฟย์เนี่ยนถาม
“ข้า…” เกรย์มองอย่างสงสัย ในใจคิดว่าจะตอบดีหรือไม่ คนที่เป็นศัตรูกับเธอก็ใช่ว่าจะน้อย ๆ แต่เอล์ฟสาวคนนี้คงไม่อันตรายหรอก (มั้ง)
“ก…” กำลังจะเอ่ยคำแรกแล้วหากไม่ใช่เพราะธนูดอกยาวที่พุ่งมาปักฟึ่บ ห่างจากตัวของเกรย์ไปเพียงเล็กน้อย
“ระวัง!!!” เกรย์พูด เฟย์เนี่ยนมองลูกธนูทีเกรย์ทีอย่างงง ๆ และคงกลายเป็นเป้าธนูไปแล้วหากเกรย์ไม่กระชากแขนเธอให้พ้นจากวิถีกระสุน
วืด!!!
เสียงดาบแหวกอากาศดังลั่น เกรย์หันขวับไปมอง ก่อนยกสันมือขึ้นรับดาบ เลือดไหลเล็กน้อยแต่แผลไม่ลึก อีกมือชักดาบออกจากฝัก
“หึหึ…เอมมิเกรย์ เจ้าเองเหรอ” ชายร่างใหญ่จนเกือบเรียกว่ามหึมาเมื่อเปรียบเทียบกับเกรย์ เฟย์เนี่ยนมองอย่างงง ๆ คนตรงหน้าเธอนี่เป็นใครกันแน่
“ใช่…” เกรย์รับคำเย็น ๆ
“มีคำสั่งให้เก็บเจ้า” ชายร่างยักษ์แสยะยิ้ม มือจับดาบขนาดใหญ่พอกับตัวชี้ปลายดาบมาทางเกรย์
“งั้นเหรอ…ใครล่ะ” เกรย์เอ่ยเสียงเรียบ พลางหันไปส่งแววตาประมาณว่า หลบไปให้เฟย์เนี่ยนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
“จะตายอยู่แล้วจะรู้ไปทำไม” พูดไม่ทันสิ้นคำ ใบดาบตวัดเข้าใส่ร่างบาง เกรย์กระโดดหลบอย่างรวดเร็วพร้อมกับคว้าตัวเฟย์เนี่ยนไปด้วย
“รอที่นี่” เกรย์กระซิบกับเอล์ฟสาวอย่างรวดเร็ว ก่อนหันกลับไปหานักฆ่าที่บังอาจรับใบสั่งฆ่านักฆ่าด้วยกัน
ร่างของเกรย์พุ่งออกจากจุดที่เฟย์เนี่ยนยืนอยู่อย่างรวดเร็ว คมดาบใหญ่สลัดวูบ จุดที่เกรย์ยืนเมื่อกี้ก็กลายเป็นหลุมไปโดยปริยาย
“โฮ่…เร็วเหมือนกันนี่ แต่เสียใจนะ…ช้าไป!!!” ไม่สิ้นคำคุย คมดาบก็ทิ้งตัวลงมาอีกครั้ง แต่คราวนี้…
เคร้ง!!!
เสียงดาบปะทะกันดังก้อง ใบดาบเรียวของเกรย์รับดาบยักษ์ของชายผู้หมายชีวิตได้อย่างแม่นยำ
“จะยื้อไปถึงไหน กำลังเจ้าสู้ข้าไม่ได้หรอก” คำพูดพร้อมน้ำหนักดาบที่กดลงมาอีก ดาบของเกรย์เริ่มลั่นเปรี๊ยะอย่างรับไม่ไหว แต่แล้ว…
ฟึ่บ!!!
ฉัวะ!!!
เสียงความเร็วของดาบที่ชักออกจากคมดาบที่กดลงมา ตามด้วยเสียงดาบแหวกเนื้อดังลั่น เลือดสีแดงสาดกระจาย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะจบ
“หนอย…แก” ชายร่างใหญ่กัดฟัน ดวงตาบ้าคลั่งจ้องมองดวงตาสีทองและเขียวที่ยังสงบนิ่งอย่างเคียดแค้น มือหนึ่งกดรอยแผลยาวสะพายแล่งที่โดนเฉียด ๆ ไม่งั้นอาจจะตายไปแล้วก็ได้
“ตาย!!!”
ร่างมหึมาโถมเข้าใส่ร่างบางราวกับม้าพยศ เกรย์มองอย่างเซ็ง ๆ ก่อนไหวตัวหลบ คมดาบเรียวทิ้งตัวรวดเร็วราวเงา
ฉัวะ!!! ฉัวะ!!! ฉัวะ!!!
เสียงดาบที่ฟาดต่อเนื่องถึงสามครั้งดังเข้าโสตของเฟย์เนี่ยนที่ยืนดูอยู่ เลือดสาดกระเซ็นพร้อมแผลสามแผลที่กลางหลังของผู้ลอบทำร้ายเปิดกว้าง ร่างมหึมาล้มโครมลงกับพื้นอย่างน่าสมเพชเป็นที่สุด
“ฆ่าเลยหรอ” เอล์ฟสาวที่เพิ่งได้สติเดินเข้ามาถาม เกรย์มองสภาพร่างที่เต็มไปด้วยแผลอย่างเย็นชา
“แค่สลบ ไม่ตายหรอก” เกรย์พูดเย็นก่อนดึงผ้าบางที่ติดตัวไว้เสมอขึ้นมาเช็ดคราบเลือดออกจากดาบ
“เจ้า…” เฟย์เนี่ยนมองอย่างตะลึงเพราะเพิ่งคิดได้ (ความรู้สึกช้าเป็นบ้า) “เป็นนักฆ่ารึ”
“เจ้าก็เป็นขโมย” เกรย์ตอบเย็นชา
“ฮะ ฮะ ไม่เกี่ยว ข้าไม่เอาชีวิตใครนี่” เฟย์เนี่ยนแก้ตัวอย่างขอไปที ก่อนหันกลับมาที่คำถามเดิม “ตกลงเจ้าเป็นนักฆ่ารึเปล่า”
“ไม่เชิง…” เกรย์ตอบเลี่ยง ๆ พลางเก็บดาบเข้าฝัก
“งั้นก็แสดงว่าใช่สินะ แล้วที่ออกมาตอนดึกดื่นก็เพราะมาทำงาน” เฟย์เนี่ยนพูดอย่างรู้ทัน
“เจ้า..” เกรย์กัดปากอย่างโมโหตัวเอง นี่อาจเป็นจุดจบของทั้งอาชีพและชีวิตของเธอเลยก็เป็นได้
“เย็นไว้ ๆ ข้าไม่ปากมากบอกใครหรอก” เอล์ฟสาวพูดแหยม ๆ เมื่อนัยน์ตาสองสีหันมามองอย่างไม่ไว้ใจ
“ก็ดี” เกรย์พูด ก่อนหันกลับไป
“เจ้าจะไปไหนหรอ” ขโมยที่ตอนนี้น่าจะเรียกว่านักตื้อเดินตามมาอย่างรวดเร็ว
“โรงแรม” เกรย์ตอบห้วน
“ข้าไปส่ง” เฟย์เนี่ยนอาสา ส่วนเกรย์นั่นเริ่มอารมณ์บูด
“ไม่ต้อง…เจ้าไปพ้นหน้าข้าซะ” นักฆ่าสาวตัดบท
“ไม่มีทาง ถ้าเจ้าไล่ข้าไปจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้รู้กันทั่วตลาดเลย” เอล์ฟสาวแหย่
“เจ้านี่มัน…” เกรย์กัดฟันอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยต้องเจอเรื่องน่ารำคาญแบบนี้มาก่อนเลย
“จริงสิ…เจ้าเป็นแผลนี่นะ เอ้า!!!” ว่าพลางส่งผ้าพันแผลม้วนใหญ่ให้หนึ่งม้วน
“เออ…ขอบใจ” เกรย์เอ่ยงง ๆ ก่อนรับผ้านั้นมาพันมือและแขนที่ได้รับบาดเจ็บของตัวเองอย่างชำนาญ
“เจ้าคงศัตรูเยอะน่าดู” เฟย์เนี่ยนเอ่ยลอย ๆ
“อือ…” เกรย์รับเรียบ ๆ “อย่างเจ้านั่น ไม่รู้ใครส่งมา” เกรย์เปรยต่อ
“บางที…อาจจะเป็นราคลอฟละมั้ง” เฟย์เนี่ยนเอ่ยต่อ ทำเอาดวงตาของเกรย์เบิกกว้าง
“รู้ได้ไง” เกรย์ถามกระชากเสียง
“เมื่อกี้เจ้าบ้านั่นพึมพำออกมา” เฟย์เนี่ยนเอ่ย เกรย์รู้สึกชาไปทั้งตัว
ราคลอฟ…คนที่เธอไว้ใจมากที่สุด คนที่เธอสนิทมากที่สุด ทำไม…
“รู้จักหรอ” เอล์ฟสาวลากเกรย์ออกมาจากห้วงความคิด
“ไม่เชิง” เกรย์พึมพำ
ใช่…ต่อไปนี้เราไม่รู้จักกัน…ท่านราคลอฟ
“เจ้าก็ไม่เชิงอยู่ได้” ขโมยสาวเอ่ยล้อ ๆ “ว่าแต่โรงแรมเจ้าอยู่ไหนล่ะ”
“กรีน ลีฟ” นักฆ่าสาวเอ่ย เมื่อทั้งสองมาหยุดที่ป้ายรูปใบไม้สีเขียวที่แขวนอยู่เหนือหัว
“ที่นี่หรอ” เฟย์เนี่ยนถาม ก่อนยิ้มแย้ม
“เอาเถอะ…ข้ามาส่งเจ้าแล้ว พรุ่งนี้เจอกันที่กลางเมืองนะ อ้อ…จริงสิ ยังไม่รู้ชื่อเจ้าเลย” คนส่งถามอย่างรวดเร็ว
“ชื่อ…” เกรย์เอ่ยงง ๆ เฟย์เนี่ยนพยักหน้า
“เอมมิเกรย์…เรียกเกรย์จะดีกว่า” เกรย์พูดเย็น แต่ดวงตาไม่ได้แข็งกร้าวแบบปกติ
“โอเค…พรุ่งนี้เจอกันนะ เกรย์!!!” ทิ้งท้ายอย่างผูกมัดเรียบร้อยก็หายวับไปในราตรีอย่างรวดเร็ว
“เฮ้อ!!!” เกรย์ถอนหายใจ ก่อนกระโดดฟุ่บขึ้นไปยืนบนกันสาดชั้นสอง มือคว้าราวระเบียงชั้นสามที่ห้องของเธอไว้มั่น ก่อนส่งตัวขึ้นสู่ชั้น
สามอย่างง่ายดาย
กริ๊ก!!!
มือปลดล็อคอย่างชำนาญ ก่อนก้าวเข้าสู่ห้องของเธอ ตั้งใจเต็มที่ว่าจะล้มตัวลงแล้วนอนหลับเป็นตายไปเลย หากไม่ใช่เพราะมีใครมายืนอยู่ในห้องเสียก่อน
“ไม่เคยมีคนสอนเจ้ารึไงว่าควรเข้าทางประตู…”
______________________
“ไม่พูดอะไรแสดงว่าให้ข้าสินะ” สาวนักล้วงยิ้มอย่างยินดี
“จะเอาก็เอาไปเหอะ” เกรย์พูดเซ็ง ๆ ก่อนเดินหันหลังกลับโรงแรมที่เธอพัก ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเจอเด็กวัยเดียวกันที่นิสัยแบบนี้มาก่อน หรือไม่อาจเป็นเพราะ…เธอไม่เคยเจอเด็กวัยเดียวกัน…
“อ้าว…ไหงให้กันง่าย ๆ งี้ล่ะ” เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลเอ่ยงง ๆ มือปัดผมสีทองที่ระใบหน้าออก เผยให้เห็นหูที่แหลมกว่าคนปกติ…หูเอลฟ์
“นี่…เดี๋ยว!!!”
เกรย์หันกลับไปมองนักล้วงสาวที่เพิ่งล้วงกระเป๋าเธอไปหมาด ๆ วิ่งแฮก ๆ ตามมา
“เอาไปเหอะ…เมื่อกี้ข้าแค่ล้อเล่นเท่านั้น” พูดพลางยัดกระเป๋าหนังคืนใส่มือของนักฆ่าสาว
“ขอบใจ” เกรย์เอ่ยเรียบ ๆ ก่อนเก็บกระเป๋าใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม
“เจ้าบาดเจ็บนี่…ไปทำอะไรมา เลือดเพียบเลย” เอลฟ์สาวยิงคำถาม เกรย์หันหลังทำท่าจะเดินต่อ หากแต่ร่างบางยังเดินตามไม่หยุด
“นี่ ๆ ๆ ๆ ” เสียงใสเรียกพลางสะกิดที่ไหล่ข้างที่ไม่มีแผลของนักฆ่าสาว
“อะไรอีกล่ะ” เกรย์เอ่ยเย็น ๆ
“ทำไมเจ้ามาเดินคนเดียวตอนกลางคืนอย่างนี้ล่ะ ไม่กลับบ้านรึไง” เอลฟ์สาวซักต่อ
“เจ้าก็เหมือนกันนี่” เกรย์สวน
“อืม…นั่นสิ…” เอล์ฟสาวรับคำด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“แล้วตกลงเจ้าไปทำอะไรมาล่ะ เลือดถึงได้เปื้อนตัวขนาดนี้ แล้วยังแผลที่แขนนั่น…ไม่เจ็บรึไง” เสียงเจื้อยแจ้วยังคงตามเกรย์ไม่หยุด
“ข้าไปทำธุระมา” เกรย์ตอบด้วยน้ำเสียงที่เริ่มรำคาญ
“อ๋อ…เหรอ” เอล์ฟสาวพึมพำ เงียบกันไปสักครู่
“ข้าชื่อเฟย์เนี่ยน เจ้าล่ะ” ขโมยสาวนามเฟย์เนี่ยนถาม
“ข้า…” เกรย์มองอย่างสงสัย ในใจคิดว่าจะตอบดีหรือไม่ คนที่เป็นศัตรูกับเธอก็ใช่ว่าจะน้อย ๆ แต่เอล์ฟสาวคนนี้คงไม่อันตรายหรอก (มั้ง)
“ก…” กำลังจะเอ่ยคำแรกแล้วหากไม่ใช่เพราะธนูดอกยาวที่พุ่งมาปักฟึ่บ ห่างจากตัวของเกรย์ไปเพียงเล็กน้อย
“ระวัง!!!” เกรย์พูด เฟย์เนี่ยนมองลูกธนูทีเกรย์ทีอย่างงง ๆ และคงกลายเป็นเป้าธนูไปแล้วหากเกรย์ไม่กระชากแขนเธอให้พ้นจากวิถีกระสุน
วืด!!!
เสียงดาบแหวกอากาศดังลั่น เกรย์หันขวับไปมอง ก่อนยกสันมือขึ้นรับดาบ เลือดไหลเล็กน้อยแต่แผลไม่ลึก อีกมือชักดาบออกจากฝัก
“หึหึ…เอมมิเกรย์ เจ้าเองเหรอ” ชายร่างใหญ่จนเกือบเรียกว่ามหึมาเมื่อเปรียบเทียบกับเกรย์ เฟย์เนี่ยนมองอย่างงง ๆ คนตรงหน้าเธอนี่เป็นใครกันแน่
“ใช่…” เกรย์รับคำเย็น ๆ
“มีคำสั่งให้เก็บเจ้า” ชายร่างยักษ์แสยะยิ้ม มือจับดาบขนาดใหญ่พอกับตัวชี้ปลายดาบมาทางเกรย์
“งั้นเหรอ…ใครล่ะ” เกรย์เอ่ยเสียงเรียบ พลางหันไปส่งแววตาประมาณว่า หลบไปให้เฟย์เนี่ยนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
“จะตายอยู่แล้วจะรู้ไปทำไม” พูดไม่ทันสิ้นคำ ใบดาบตวัดเข้าใส่ร่างบาง เกรย์กระโดดหลบอย่างรวดเร็วพร้อมกับคว้าตัวเฟย์เนี่ยนไปด้วย
“รอที่นี่” เกรย์กระซิบกับเอล์ฟสาวอย่างรวดเร็ว ก่อนหันกลับไปหานักฆ่าที่บังอาจรับใบสั่งฆ่านักฆ่าด้วยกัน
ร่างของเกรย์พุ่งออกจากจุดที่เฟย์เนี่ยนยืนอยู่อย่างรวดเร็ว คมดาบใหญ่สลัดวูบ จุดที่เกรย์ยืนเมื่อกี้ก็กลายเป็นหลุมไปโดยปริยาย
“โฮ่…เร็วเหมือนกันนี่ แต่เสียใจนะ…ช้าไป!!!” ไม่สิ้นคำคุย คมดาบก็ทิ้งตัวลงมาอีกครั้ง แต่คราวนี้…
เคร้ง!!!
เสียงดาบปะทะกันดังก้อง ใบดาบเรียวของเกรย์รับดาบยักษ์ของชายผู้หมายชีวิตได้อย่างแม่นยำ
“จะยื้อไปถึงไหน กำลังเจ้าสู้ข้าไม่ได้หรอก” คำพูดพร้อมน้ำหนักดาบที่กดลงมาอีก ดาบของเกรย์เริ่มลั่นเปรี๊ยะอย่างรับไม่ไหว แต่แล้ว…
ฟึ่บ!!!
ฉัวะ!!!
เสียงความเร็วของดาบที่ชักออกจากคมดาบที่กดลงมา ตามด้วยเสียงดาบแหวกเนื้อดังลั่น เลือดสีแดงสาดกระจาย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะจบ
“หนอย…แก” ชายร่างใหญ่กัดฟัน ดวงตาบ้าคลั่งจ้องมองดวงตาสีทองและเขียวที่ยังสงบนิ่งอย่างเคียดแค้น มือหนึ่งกดรอยแผลยาวสะพายแล่งที่โดนเฉียด ๆ ไม่งั้นอาจจะตายไปแล้วก็ได้
“ตาย!!!”
ร่างมหึมาโถมเข้าใส่ร่างบางราวกับม้าพยศ เกรย์มองอย่างเซ็ง ๆ ก่อนไหวตัวหลบ คมดาบเรียวทิ้งตัวรวดเร็วราวเงา
ฉัวะ!!! ฉัวะ!!! ฉัวะ!!!
เสียงดาบที่ฟาดต่อเนื่องถึงสามครั้งดังเข้าโสตของเฟย์เนี่ยนที่ยืนดูอยู่ เลือดสาดกระเซ็นพร้อมแผลสามแผลที่กลางหลังของผู้ลอบทำร้ายเปิดกว้าง ร่างมหึมาล้มโครมลงกับพื้นอย่างน่าสมเพชเป็นที่สุด
“ฆ่าเลยหรอ” เอล์ฟสาวที่เพิ่งได้สติเดินเข้ามาถาม เกรย์มองสภาพร่างที่เต็มไปด้วยแผลอย่างเย็นชา
“แค่สลบ ไม่ตายหรอก” เกรย์พูดเย็นก่อนดึงผ้าบางที่ติดตัวไว้เสมอขึ้นมาเช็ดคราบเลือดออกจากดาบ
“เจ้า…” เฟย์เนี่ยนมองอย่างตะลึงเพราะเพิ่งคิดได้ (ความรู้สึกช้าเป็นบ้า) “เป็นนักฆ่ารึ”
“เจ้าก็เป็นขโมย” เกรย์ตอบเย็นชา
“ฮะ ฮะ ไม่เกี่ยว ข้าไม่เอาชีวิตใครนี่” เฟย์เนี่ยนแก้ตัวอย่างขอไปที ก่อนหันกลับมาที่คำถามเดิม “ตกลงเจ้าเป็นนักฆ่ารึเปล่า”
“ไม่เชิง…” เกรย์ตอบเลี่ยง ๆ พลางเก็บดาบเข้าฝัก
“งั้นก็แสดงว่าใช่สินะ แล้วที่ออกมาตอนดึกดื่นก็เพราะมาทำงาน” เฟย์เนี่ยนพูดอย่างรู้ทัน
“เจ้า..” เกรย์กัดปากอย่างโมโหตัวเอง นี่อาจเป็นจุดจบของทั้งอาชีพและชีวิตของเธอเลยก็เป็นได้
“เย็นไว้ ๆ ข้าไม่ปากมากบอกใครหรอก” เอล์ฟสาวพูดแหยม ๆ เมื่อนัยน์ตาสองสีหันมามองอย่างไม่ไว้ใจ
“ก็ดี” เกรย์พูด ก่อนหันกลับไป
“เจ้าจะไปไหนหรอ” ขโมยที่ตอนนี้น่าจะเรียกว่านักตื้อเดินตามมาอย่างรวดเร็ว
“โรงแรม” เกรย์ตอบห้วน
“ข้าไปส่ง” เฟย์เนี่ยนอาสา ส่วนเกรย์นั่นเริ่มอารมณ์บูด
“ไม่ต้อง…เจ้าไปพ้นหน้าข้าซะ” นักฆ่าสาวตัดบท
“ไม่มีทาง ถ้าเจ้าไล่ข้าไปจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้รู้กันทั่วตลาดเลย” เอล์ฟสาวแหย่
“เจ้านี่มัน…” เกรย์กัดฟันอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยต้องเจอเรื่องน่ารำคาญแบบนี้มาก่อนเลย
“จริงสิ…เจ้าเป็นแผลนี่นะ เอ้า!!!” ว่าพลางส่งผ้าพันแผลม้วนใหญ่ให้หนึ่งม้วน
“เออ…ขอบใจ” เกรย์เอ่ยงง ๆ ก่อนรับผ้านั้นมาพันมือและแขนที่ได้รับบาดเจ็บของตัวเองอย่างชำนาญ
“เจ้าคงศัตรูเยอะน่าดู” เฟย์เนี่ยนเอ่ยลอย ๆ
“อือ…” เกรย์รับเรียบ ๆ “อย่างเจ้านั่น ไม่รู้ใครส่งมา” เกรย์เปรยต่อ
“บางที…อาจจะเป็นราคลอฟละมั้ง” เฟย์เนี่ยนเอ่ยต่อ ทำเอาดวงตาของเกรย์เบิกกว้าง
“รู้ได้ไง” เกรย์ถามกระชากเสียง
“เมื่อกี้เจ้าบ้านั่นพึมพำออกมา” เฟย์เนี่ยนเอ่ย เกรย์รู้สึกชาไปทั้งตัว
ราคลอฟ…คนที่เธอไว้ใจมากที่สุด คนที่เธอสนิทมากที่สุด ทำไม…
“รู้จักหรอ” เอล์ฟสาวลากเกรย์ออกมาจากห้วงความคิด
“ไม่เชิง” เกรย์พึมพำ
ใช่…ต่อไปนี้เราไม่รู้จักกัน…ท่านราคลอฟ
“เจ้าก็ไม่เชิงอยู่ได้” ขโมยสาวเอ่ยล้อ ๆ “ว่าแต่โรงแรมเจ้าอยู่ไหนล่ะ”
“กรีน ลีฟ” นักฆ่าสาวเอ่ย เมื่อทั้งสองมาหยุดที่ป้ายรูปใบไม้สีเขียวที่แขวนอยู่เหนือหัว
“ที่นี่หรอ” เฟย์เนี่ยนถาม ก่อนยิ้มแย้ม
“เอาเถอะ…ข้ามาส่งเจ้าแล้ว พรุ่งนี้เจอกันที่กลางเมืองนะ อ้อ…จริงสิ ยังไม่รู้ชื่อเจ้าเลย” คนส่งถามอย่างรวดเร็ว
“ชื่อ…” เกรย์เอ่ยงง ๆ เฟย์เนี่ยนพยักหน้า
“เอมมิเกรย์…เรียกเกรย์จะดีกว่า” เกรย์พูดเย็น แต่ดวงตาไม่ได้แข็งกร้าวแบบปกติ
“โอเค…พรุ่งนี้เจอกันนะ เกรย์!!!” ทิ้งท้ายอย่างผูกมัดเรียบร้อยก็หายวับไปในราตรีอย่างรวดเร็ว
“เฮ้อ!!!” เกรย์ถอนหายใจ ก่อนกระโดดฟุ่บขึ้นไปยืนบนกันสาดชั้นสอง มือคว้าราวระเบียงชั้นสามที่ห้องของเธอไว้มั่น ก่อนส่งตัวขึ้นสู่ชั้น
สามอย่างง่ายดาย
กริ๊ก!!!
มือปลดล็อคอย่างชำนาญ ก่อนก้าวเข้าสู่ห้องของเธอ ตั้งใจเต็มที่ว่าจะล้มตัวลงแล้วนอนหลับเป็นตายไปเลย หากไม่ใช่เพราะมีใครมายืนอยู่ในห้องเสียก่อน
“ไม่เคยมีคนสอนเจ้ารึไงว่าควรเข้าทางประตู…”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น