ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 : เมืองหลวงอนาคิน
เมืองหลวงอนาคิน
________________________
เสียงครึ้กครื้นจอแจของถนนเส้นยาวที่ทอดเข้าสู่ตัวเมืองอนาคินดังอย่างต่อเนื่อง แสงแดดส่องอย่างไม่ปราณีปราศัยหากแต่ชาวเมืองและนักท่องเที่ยวจำนวนมากก็ยังไม่ยี่หระต่ออากาศที่ร้อนอบอ้าวของเมืองชายทะเลอย่างอนาคิน
“อคัวร์มาลีนจากเมโสโปเตเมียร์จ้า ราคาแค่สิบห้าซิลด์เท่าน้าน!!!”
“ดาบก็อบลินแท้ ๆ ราคาแค่สี่สิบซิลด์ สามเจต หาถูกกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว!!!”
“โคเรนถูก ๆ สี่ลูกห้าเจต!!!”
“ทางนี้ถูกกว่าอีก สิบลูกแปดเจต!!!”
เสียงตะโกนของเหล่าพ่อค้าแม่ค้าดังแข่งขันราวกับถ้าตะโกนให้คอหอยแตกแล้วจะมีคนซื้อมากขึ้น เสียงต่อรองราคาดังระงมปะปนไปกับเสียงนกเสียงกาที่บินฉวัดเฉวียน
“มีสเบอร์รี่ลูกละเท่าไหร่” เสียงเรียบ ๆ เอ่ยถามแม่ค้าเจ้าของแผงขายผลไม้ขนาดเท่าแอปเปิ้ลสีน้ำเงินเข้มที่วางกองสูงเป็นตั้ง ๆ
“ลูกละสองเจตจ้ะ” แม่ค้าสาวพูดอย่างชำนาญ แถมหยิบใส่มือของเกรย์ให้อีกด้วย
“อือ” ร่างบางพึมพำในคอ ก่อนหยิบเหรียญสีเงินส่งให้แม่ค้าไปสองเหรียญ
จริง ๆ แล้ววันนี้ไม่ใช่วันที่เกรย์จะได้พัก หากไม่ใช่เพราะเธอมีงานในเมืองหลวงพอดี ถึงได้โอกาสกลับมาเยี่ยมเยือนเมืองหลวงที่ได้ชื่อว่าใหญ่โตที่สุดในทวีปคอร์ตีส ซึ่งมันอาจจะจริงก็ได้ แต่เพราะจำนวนคนที่มากมายทำให้เมืองที่ควรจะใหญ่ดูเล็กไปถนัด
เกร๊ง!!!
เสียงกระดิ่งเล็ก ๆ ที่ติดกับประตูดังขึ้นต้อนรับผู้เดินเข้ามาใหม่ ดวงตาสีทองและเขียวกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องสลัว ๆ แม้แดดจะออกเปรี้ยง เสียงจอแจข้างนอกไม่ผิดกับเสียงอึกทึกข้างในเท่าไรนัก นักฆ่าสาวเดินไปยังเคาน์เตอร์ที่มีชายคนหนึ่งยืนอยู่
“อ้าว…เกรย์” เสียงเอ่ยทักดังขึ้นทันทีที่เธอก้าวไปยืนหน้าเคาน์เตอร์ไม้ “หายไปนานเชียว มาทำธุระหรอ”
“ประมาณนั้นแหละค่ะ” เกรย์เอ่ยเรียบเช่นเดิม หากแต่สายตาที่มักจะเย็นชานั้นดูอ่อนลงบ้าง คนที่นี่ไม่ได้รู้จักเธอในฐานะนักฆ่า พวกเขารู้แค่ว่าเธอเป็นเด็กที่มีวิชาดาบพอตัวและชอบอยู่เงียบ ๆ เท่านั้น ที่นี่…เธอไม่ต้องแข่งขันกับใคร
“ห้องเดิมดีมั้ย” ชายหนุ่มหน้าตาใจดีถามยิ้ม ๆ พลางส่งกุญแจสีเงินพร้อมกับป้ายที่เขียนว่า สามสามแปดให้
“ขอบคุณค่ะ” เกรย์พูดสั้น ๆ หากแต่เรียวปากบางยังคงเรียบเฉยไร้รอยยิ้มเช่นเดิม นิ้วเรียวรับกุญแจที่ถูกส่งให้
“ไม่เปลี่ยนเลยนะ” ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยยิ้ม ๆ เช่นเดิม เมื่อเกรย์เดินจากไปแล้ว
@@@@@@@@@@@
ยามค่ำคืนเวียนมาถึง ความมืดโรยตัวไม่เว้นแม้ในเมืองหลวงที่คึกคักอย่างอนาคิน เสียงจอแจในตอนกลางวันดูเบาบางเมื่อเทียบกับตอนกลางคืน ชาวเมืองที่นี่ไม่นิยมการเดินทางยามค่ำ และไม่ชอบออกจากนิวาสสถานหลังพระอาทิตย์ตกดินไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม
ฟุ่บ!!!
สายลมพัดวูบบนหน้าคฤหาสน์หรูแถบคนรวยในเมืองอนาคิน แสงไฟวับแวมของทหารสองคนที่เดินตรวจการณ์อยู่หน้าคฤหาสน์ไหววูบ ก่อนที่จะรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งคู่ก็หลับไปอย่างรวดเร็ว
วูบ!!! วูบ!!!
ไฟทั้งสองดวงถูกดับอย่างรวดเร็ว ร่างในเงามืดกวาดตามองไปรอบ ๆ
ทางสะดวก…
ผมสีดำสะบัดไหวตามแรงลมเล็กน้อยราวเงาดำ ดวงตาสีทองและเขียวฉายเรืองในความมืด ก่อนที่ร่างบางกระโดดฟุ่บขึ้นไปยืนบนกำแพงสูง
แสงไฟสว่างลอดกระจก นัยน์ตาสองสีกราดมองภายใน
…ไร้ผู้คน…
มีดสั้นถูกชักขึ้นมา ก่อนแนบคมมีดลงบนบานหน้าต่าง เพียงไม่ถึงสองวินาที หน้าต่างบานยักษ์ก็เปิดออกอย่างไร้สุ่มเสียง
พรมสีน้ำเงินเข้มปูลาดเข้าสู่ระเบียงทางเดินยาว แสงไฟจากตะเกียงคริสตัลที่แขวนไว้เป็นระยะ ๆ ตลอดแนวทางเดินส่องสว่าง เท้าทั้งสองก้าวฉับผ่านประตูไม้สีเข้มบานแล้วบานเล่า ไม่มีเสียงใดเล็ดลอด
แอ๊ด!!!
บานประตูเบื้องหน้าของเกรย์แง้มออกเล็กน้อยด้วยแรงมือของเด็กสาว เผยให้เห็นห้องว่างเปล่าภายใน นักฆ่าสาวก้าวเท้าอย่างแผ่วเบา มือเงื้อดาบ และ…
ฟุ่บ!!!
เสียงดาบแหวกอากาศ เลือดสีแดงไหลซึมจากต้นแขนพร้อมปอยผมสีดำปอยหนึ่งที่ร่วงลงสู่พื้น เกรย์หันขวับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของดาบที่ยืนอยู่เบื้องหลัง ดาบถูกชักออกจากฝักอย่างรวดเร็วปานลมพัด ก่อนร่างบางจะพุ่งเข้าใส่
ฉึก!!!
คมดาบแทงเข้าที่ท้องของร่างสูงกว่า โลหิตสีแดงฉานไหลนองพื้น รอการกระชากดาบสุดท้ายเพื่อปลิดชีพ
เกรย์มองร่างตรงหน้าอย่างเฉยชา ก่อนหันกลับไปสู่ระเบียงเดิมที่เธอเข้ามา
@@@@@@@@@@@
เงาดำมืดก้าวสวบผ่านถนนที่เคยจอแจครึกครื้นเมื่อตอนกลางวัน มือหนึ่งกุมแขนข้างที่บาดเจ็บ หากไร้ร่องรอยของความเจ็บปวดบนใบหน้า เลือดไหลซิบลงมาที่ปลายนิ้วเรียว สายลมเย็นจากมหาสมุทรพัดโชยชาย ผิดกับความร้อนตอนกลางวันอย่างสิ้นเชิง ยามราตรีแห่งเมืองอนาคิน…ไร้ผู้คน แต่ไม่ใช่โดยสิ้นเชิง เพราะ…
วิ้ว!!!
สายลมวูบหนึ่งพัดผ่านเกรย์ไป ร่างบางหันขวับ
“เจ้านี่แปลกคนจริง ๆ เป็นผู้หญิงคนเดียวมาเดินเมืองเปลี่ยว ๆ ตอนกลางคืนแบบนี้” เสียงใสเอ่ยขึ้น พร้อมโยนถุงสีน้ำตาลมอ ๆ ขึ้นไปบนอากาศ ก่อนรับไว้อย่างรวดเร็ว
“แต่ก็ขอบใจนะ เงินนี่…ขอข้าแล้วกัน”
@@@@@@@@@@
________________________
เสียงครึ้กครื้นจอแจของถนนเส้นยาวที่ทอดเข้าสู่ตัวเมืองอนาคินดังอย่างต่อเนื่อง แสงแดดส่องอย่างไม่ปราณีปราศัยหากแต่ชาวเมืองและนักท่องเที่ยวจำนวนมากก็ยังไม่ยี่หระต่ออากาศที่ร้อนอบอ้าวของเมืองชายทะเลอย่างอนาคิน
“อคัวร์มาลีนจากเมโสโปเตเมียร์จ้า ราคาแค่สิบห้าซิลด์เท่าน้าน!!!”
“ดาบก็อบลินแท้ ๆ ราคาแค่สี่สิบซิลด์ สามเจต หาถูกกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว!!!”
“โคเรนถูก ๆ สี่ลูกห้าเจต!!!”
“ทางนี้ถูกกว่าอีก สิบลูกแปดเจต!!!”
เสียงตะโกนของเหล่าพ่อค้าแม่ค้าดังแข่งขันราวกับถ้าตะโกนให้คอหอยแตกแล้วจะมีคนซื้อมากขึ้น เสียงต่อรองราคาดังระงมปะปนไปกับเสียงนกเสียงกาที่บินฉวัดเฉวียน
“มีสเบอร์รี่ลูกละเท่าไหร่” เสียงเรียบ ๆ เอ่ยถามแม่ค้าเจ้าของแผงขายผลไม้ขนาดเท่าแอปเปิ้ลสีน้ำเงินเข้มที่วางกองสูงเป็นตั้ง ๆ
“ลูกละสองเจตจ้ะ” แม่ค้าสาวพูดอย่างชำนาญ แถมหยิบใส่มือของเกรย์ให้อีกด้วย
“อือ” ร่างบางพึมพำในคอ ก่อนหยิบเหรียญสีเงินส่งให้แม่ค้าไปสองเหรียญ
จริง ๆ แล้ววันนี้ไม่ใช่วันที่เกรย์จะได้พัก หากไม่ใช่เพราะเธอมีงานในเมืองหลวงพอดี ถึงได้โอกาสกลับมาเยี่ยมเยือนเมืองหลวงที่ได้ชื่อว่าใหญ่โตที่สุดในทวีปคอร์ตีส ซึ่งมันอาจจะจริงก็ได้ แต่เพราะจำนวนคนที่มากมายทำให้เมืองที่ควรจะใหญ่ดูเล็กไปถนัด
เกร๊ง!!!
เสียงกระดิ่งเล็ก ๆ ที่ติดกับประตูดังขึ้นต้อนรับผู้เดินเข้ามาใหม่ ดวงตาสีทองและเขียวกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องสลัว ๆ แม้แดดจะออกเปรี้ยง เสียงจอแจข้างนอกไม่ผิดกับเสียงอึกทึกข้างในเท่าไรนัก นักฆ่าสาวเดินไปยังเคาน์เตอร์ที่มีชายคนหนึ่งยืนอยู่
“อ้าว…เกรย์” เสียงเอ่ยทักดังขึ้นทันทีที่เธอก้าวไปยืนหน้าเคาน์เตอร์ไม้ “หายไปนานเชียว มาทำธุระหรอ”
“ประมาณนั้นแหละค่ะ” เกรย์เอ่ยเรียบเช่นเดิม หากแต่สายตาที่มักจะเย็นชานั้นดูอ่อนลงบ้าง คนที่นี่ไม่ได้รู้จักเธอในฐานะนักฆ่า พวกเขารู้แค่ว่าเธอเป็นเด็กที่มีวิชาดาบพอตัวและชอบอยู่เงียบ ๆ เท่านั้น ที่นี่…เธอไม่ต้องแข่งขันกับใคร
“ห้องเดิมดีมั้ย” ชายหนุ่มหน้าตาใจดีถามยิ้ม ๆ พลางส่งกุญแจสีเงินพร้อมกับป้ายที่เขียนว่า สามสามแปดให้
“ขอบคุณค่ะ” เกรย์พูดสั้น ๆ หากแต่เรียวปากบางยังคงเรียบเฉยไร้รอยยิ้มเช่นเดิม นิ้วเรียวรับกุญแจที่ถูกส่งให้
“ไม่เปลี่ยนเลยนะ” ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยยิ้ม ๆ เช่นเดิม เมื่อเกรย์เดินจากไปแล้ว
@@@@@@@@@@@
ยามค่ำคืนเวียนมาถึง ความมืดโรยตัวไม่เว้นแม้ในเมืองหลวงที่คึกคักอย่างอนาคิน เสียงจอแจในตอนกลางวันดูเบาบางเมื่อเทียบกับตอนกลางคืน ชาวเมืองที่นี่ไม่นิยมการเดินทางยามค่ำ และไม่ชอบออกจากนิวาสสถานหลังพระอาทิตย์ตกดินไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม
ฟุ่บ!!!
สายลมพัดวูบบนหน้าคฤหาสน์หรูแถบคนรวยในเมืองอนาคิน แสงไฟวับแวมของทหารสองคนที่เดินตรวจการณ์อยู่หน้าคฤหาสน์ไหววูบ ก่อนที่จะรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งคู่ก็หลับไปอย่างรวดเร็ว
วูบ!!! วูบ!!!
ไฟทั้งสองดวงถูกดับอย่างรวดเร็ว ร่างในเงามืดกวาดตามองไปรอบ ๆ
ทางสะดวก…
ผมสีดำสะบัดไหวตามแรงลมเล็กน้อยราวเงาดำ ดวงตาสีทองและเขียวฉายเรืองในความมืด ก่อนที่ร่างบางกระโดดฟุ่บขึ้นไปยืนบนกำแพงสูง
แสงไฟสว่างลอดกระจก นัยน์ตาสองสีกราดมองภายใน
…ไร้ผู้คน…
มีดสั้นถูกชักขึ้นมา ก่อนแนบคมมีดลงบนบานหน้าต่าง เพียงไม่ถึงสองวินาที หน้าต่างบานยักษ์ก็เปิดออกอย่างไร้สุ่มเสียง
พรมสีน้ำเงินเข้มปูลาดเข้าสู่ระเบียงทางเดินยาว แสงไฟจากตะเกียงคริสตัลที่แขวนไว้เป็นระยะ ๆ ตลอดแนวทางเดินส่องสว่าง เท้าทั้งสองก้าวฉับผ่านประตูไม้สีเข้มบานแล้วบานเล่า ไม่มีเสียงใดเล็ดลอด
แอ๊ด!!!
บานประตูเบื้องหน้าของเกรย์แง้มออกเล็กน้อยด้วยแรงมือของเด็กสาว เผยให้เห็นห้องว่างเปล่าภายใน นักฆ่าสาวก้าวเท้าอย่างแผ่วเบา มือเงื้อดาบ และ…
ฟุ่บ!!!
เสียงดาบแหวกอากาศ เลือดสีแดงไหลซึมจากต้นแขนพร้อมปอยผมสีดำปอยหนึ่งที่ร่วงลงสู่พื้น เกรย์หันขวับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของดาบที่ยืนอยู่เบื้องหลัง ดาบถูกชักออกจากฝักอย่างรวดเร็วปานลมพัด ก่อนร่างบางจะพุ่งเข้าใส่
ฉึก!!!
คมดาบแทงเข้าที่ท้องของร่างสูงกว่า โลหิตสีแดงฉานไหลนองพื้น รอการกระชากดาบสุดท้ายเพื่อปลิดชีพ
เกรย์มองร่างตรงหน้าอย่างเฉยชา ก่อนหันกลับไปสู่ระเบียงเดิมที่เธอเข้ามา
@@@@@@@@@@@
เงาดำมืดก้าวสวบผ่านถนนที่เคยจอแจครึกครื้นเมื่อตอนกลางวัน มือหนึ่งกุมแขนข้างที่บาดเจ็บ หากไร้ร่องรอยของความเจ็บปวดบนใบหน้า เลือดไหลซิบลงมาที่ปลายนิ้วเรียว สายลมเย็นจากมหาสมุทรพัดโชยชาย ผิดกับความร้อนตอนกลางวันอย่างสิ้นเชิง ยามราตรีแห่งเมืองอนาคิน…ไร้ผู้คน แต่ไม่ใช่โดยสิ้นเชิง เพราะ…
วิ้ว!!!
สายลมวูบหนึ่งพัดผ่านเกรย์ไป ร่างบางหันขวับ
“เจ้านี่แปลกคนจริง ๆ เป็นผู้หญิงคนเดียวมาเดินเมืองเปลี่ยว ๆ ตอนกลางคืนแบบนี้” เสียงใสเอ่ยขึ้น พร้อมโยนถุงสีน้ำตาลมอ ๆ ขึ้นไปบนอากาศ ก่อนรับไว้อย่างรวดเร็ว
“แต่ก็ขอบใจนะ เงินนี่…ขอข้าแล้วกัน”
@@@@@@@@@@
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น