คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : มิตรภาพหรือความรัก ? (100% เต็ม!!)
12.
มิตรภาพหรือความรัก ?
“ท่านคิทสึเนะ...วันนี้มีการประชุมของเครือมินาโมโตะที่โรงแรม XXX นะครับ จะไปไหมครับ ?”
เสียงถามของซาโนะที่ไม่เข้าหูผมเลย ขนาดตัวหนังสือตรงหน้า...ผมยังแทบอ่านไม่รู้เรื่องว่ามันเขียนว่าอะไร
“ท่านคิทสึเนะ!!” ซาโนะเพิ่มโวลลุ่มขึ้นอีกนิดหน่อย ผมเงยหน้าขึ้น
“หืม ?”
“มีการประชุมที่โรงแรม XXX ครับ จะให้แวะเข้าไปหน่อยไหมครับ ?”
ผมเลิกคิ้ว ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะพบปะใครทั้งนั้น
“พ่อกับแม่มีใครไปหรือเปล่า ?”
“เอ่อ...ท่านคาสึโยะจะไปน่ะครับ เพราะตอนนี้ท่านโคโยให้ท่านคาสึโยะเริ่มดำเนินกิจการของมินาโมโตะกรุ๊ปแทนชั่วคราว”
ทีนี้...คิดว่าผมจะตอบว่ายังไงล่ะครับ ? ระหว่างไปนั่งส่งสายตาเปรี๊ยะ ๆ กับพี่ชายแสนดีที่ไม่เคยลงรอยกัน กับการกลับบ้านไปนอนอ่านหนังสือ
แน่นอน...ผมเลือกอย่างหลังดีกว่าอยู่แล้ว
“กลับ”
“ท่านคิทสึเนะ มีอะไรรึเปล่าครับ ?”
ผมเหลือบตาขึ้นจากหนังสืออีกรอบ มองซาโนะที่หันมามองผมข้ามเบาะหนังแท้ของรถคันหรู
“เปล่านี่ ก็แค่...ถูกบอกรักเท่านั้น”
เป็นโชคดีของผมที่ตอนนั้นซาโนะไม่ได้กินอะไรอยู่ในปากเลย ไม่อย่างนั้นมันคงจะพ่นใส่ผมไปแล้วอย่างแน่แท้ทีเดียว
“อ...อะไรนะครับ!!?” องครักษ์หนุ่มละล่ำละลัก นี่ขนาดไม่ได้กินอะไรหมอนี่ยังสำลักอากาศได้หน้าตาเฉย
“ผมถูกบอกรัก” ผมตอบอีกครั้ง ยิ้มขำ ๆ เล็ก ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก
“แล้ว...แล้วท่านคิทสึเนะตอบไปว่ายังไงครับ ?”
“ผมบอกว่าจะกลับไปคิดดูก่อน”
“โธ่!! ไปให้ความหวังเขาทำมายยยย!!? เรื่องแบบนี้น่าจะบอกปัดไปเลยตั้งแต่แรกดีที่สุดนะครับ!!”
ผมทำเป็นปล่อยให้คำแนะนำของซาโนะลอยผ่านหูไป จริง ๆ แล้วเรื่องแบบนี้ผมเคยเจอจนชินแล้ว แต่ที่ยังงงคือยังงงกับความกล้าของคนอย่างซายุไม่หาย ถ้าเป็นนักเรียนหญิง ม.ปลาย แต่งหน้าเข้ม ๆ ที่ตามกรี๊ดผู้ชายทุกคนที่เดินผ่านไปผ่านมามาสารภาพรักกับผม ผมก็คงจะไม่รู้สึกอะไร แต่นี่...เด็กสาวที่เรียบร้อยขนาดนั้น
ความรักนี่อานุภาพร้ายแรงยิ่งกว่าขีปนาวุธจริง ๆ
“แล้วอีกอย่าง...อย่าลืมนะครับว่าตอนนี้ท่านคิทสึเนะอยู่ในฐานะของว่าที่ผู้นำมินาโมโตะ แล้วยังมีคุณหนูยูเอะแห่งซานาดะ”
พอพูดถึงตรงนี้ ความรู้สึกบางอย่างก็จี๊ดขึ้นมาในหัวใจ
ไม่!! ผมจะไม่มีคนอย่างนั้นอยู่ในชีวิต!!! ผมไม่ต้องการให้นักฆ่าใด ๆ มายุ่งกับชีวิตของผมเพิ่มขึ้นอีกแม้แต่คนเดียว!!
ถ้าหาก...ถ้าหากเป็นซายุล่ะก็
ซายุที่ไม่ใช่นักฆ่า...
ใช่แล้ว มีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่ผมจะไม่ต้องหมั้นกับซานาดะ ยูเอะ...
...ผมจะต้องมีคนที่ชอบอยู่แล้ว...ยิ่งเป็นเพื่อนของยัยนั่นได้ยิ่งดี
พอคิดมาถึงตรงนี้ ผมก็แทบจะตัดสินใจได้ทันที
ผมจะคบกับซายุ!!
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
“ยูเอะ...นี่ ๆ มานี่หน่อยสิ!!”
ฉันเหลือบตาขึ้นมองตามเสียงเรียกก็พบกับคนที่ทำให้ฉันต้องลำบากใจที่สุดในชีวิต
คารุซากิ ซายุยืนยิ้มแป้นยิ่งกว่าทุกวัน
“เร็ว ๆ สิ!! รีบตามมาเร็ว!!!” ซายุดึงมือฉันให้ลุกขึ้นจากท่าฟุบโต๊ะ สถานที่ ๆ เธอพามาก็คือ...ห้องน้ำหญิง
“อะไร ? อย่าบอกนะว่าจะทำมิดีมิร้ายฉัน ?” ฉันทำตาปริบ ๆ ซายุหัวเราะร่วน
“ฮ่า ๆ ๆ ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ใช่พวกลักเพศจ้า”
เออ...แต่คนที่หล่อนบอกรักไปน่ะมันเป็นโว้ย!! รู้ซะมั่งมั้ยเนี่ย!?!
“แล้วมีอะไร ?”
ฉันแสร้างทำเป็นสีหน้าตื่นเต้น ทั้ง ๆ ที่รู้ดีอยู่แล้วว่าหัวข้อสนทนาเด่นประจำวันคงไม่พ้นคดีเมื่อวานอย่างแน่นอน
“คือ...คืออย่างนี้นะ” เอาอีกแล้วแม่นี่!! เอะอะก็เอานิ้วมาจิ้ม ๆ กันทุกที มันเป็นบุคลิกอย่างหนึ่งของซายุไปแล้วละมั้งเนี่ย!!
“หืม ?” ฉันยังทำหน้าสงสัยไม่เลิก
“คือ...คิทสึเนะน่ะเขาเป็นญาติกับยูเอะใช่ไหม ?”
เอาล่ะสิ!! เกริ่นขึ้นมาแบบนี้ล่ะชัวร์เลย ถ้าไม่ใช่นะให้ถีบตกชักโครกเลยเอ้า!!! >_<
“ใช่ไหม ?” ซายุทำหน้าตาใสซื่อพลางถามต่อ
...ในฝันน่ะสิ!! ฉันไม่เคยมีญาติกวนประสาทอย่างนั้นมาก่อนโว้ย!!!
ให้ตายเหอะ...ไอ้คุณริวเซว่ากวนแล้ว เทียบหมอนี่ไม่ติดเลยล่ะ!!
แต่ว่า...ขืนบอกไปงั้นฉันเก๊าะหน้าแตกเพล้งน่ะสิ เรื่องโกหกที่อุตส่าห์ปั้นไว้อย่างดีก็แตกละเอียดหมด
“อืม” ต้องตอบไปงั้นก่อน “พ่อของฉันกับแม่ของหมอนั่นเป็นญาติกัน ทำไมหรอ ?”
ตอนนี้ยังไม่ใช่...แต่ต่อไปฉันอาจไม่ได้โกหก
ก็เป็นญาติฝ่ายแม่สามีกับพ่อตาไง!! ไม่ได้โกหกเห็น ๆ เลยนะ!!!
“งั้นหรอ ?” ซายุทำท่าสูดลมหายใจ
“หา!!” ฉันยังแกล้งทำเนียน ต้องตกใจสิตกใจ เห็นเพื่อนสนิทกำลังมีความรักก็ต้องทำท่าตกใจไว้ก่อน ถูกมั้ยครับท่านผู้ชม!!? ^ ^””
“อ...เออ เพิ่งบอกเมื่อวานนี้”
“แล้วหมอนั่นว่าไง!?”
ฉันถามไปงั้นแหละ รู้อยู่แล้วนี่นา
“เขาบอกว่าจะเก็บไปคิดดู ยูเอะคิดว่าไงบ้างล่ะ ? คือว่า...ฉันว่าจริง ๆ คิทสึเนะคุงเขาเป็นคนดีมาก ๆ เลยนะ ทั้งเก่งทั้งฉลาด สุภาพด้วย ถึงเขาจะพูดไม่ค่อยเก่งก็เถอะ แต่ฉันว่าลึก ๆ เขาเป็นคนดี...ก็เลย บอกออกไปอย่างนั้น”
ลึก ๆ!!? ลึกแค่ไหนล่ะซายู้!?! สองพันห้าร้อยเมตรพอไหม!? (เออ...นั่นมุกหรือนั่น -*-) ลึกจนหาไม่เจออ่ะดิไม่ว่า!!
เอ้า!! ยัยยูเอะ นี่เป็นโอกาสทองที่จะพูดออกไปแล้วนะ!!! พูดสิพูด...พูดว่าหมอนั่นมันไม่ใช่ผู้ชายน่ะ!! >…<
พระเจ้าทรงโปรด ทำไมปากมันอ้าไม่ขึ้น TT TT
“นี่ ยูเอะ...ฉัน ฉันอายนะ แต่เห็นว่าเธอเป็นญาติของคิทสึเนะคุงแล้วก็เป็นเพื่อนสนิทของฉัน ฉันก็เลยรีบมาบอกเป็นคนแรก เธอต้องช่วยฉันนะ!!”
ถ้าช่วยขัดขวางล่ะก็ฉันยินดีสุดชีวิตเลยจ้ะ!! ^[]^
“อ...เออ ได้จ้ะ”
ไม่ช่ายยยยโว้ยยย!! แกต้องคัดค้านสิ...คัดค้านออกไปเลยยัยยูเอะ!?!
“เอ่อ...แต่ว่านะ คิทสึเนะน่ะเขา...”
ง่าส์!! พูดสิพูด...ยูเอะ นี่เป็นโอกาสที่ดีมาก ๆ ที่จะบอกซายุไปแล้วนะว่าหมอนั่นน่ะเป็นพวกรักษาป่าไม้ พูดสิพูด!!
แต่ว่า...พอเห็นตาแป๋ว ๆ ของซายุที่กำลังตั้งใจฟังแล้ว...
มันทำไม่ได้!!
ฉันทำลายความฝันของสาวน้อยไม่ได้ โอ้ว!!
“ทำไมหรอ ? ยูเอะ ? คิทสึเนะคุงเค้ามีอะไรหรอ ?”
“เปล่า ๆ ฉันแค่กำลังจะบอกว่า คิทสึเนะคุงเขาชอบกินแบล็คช็อกโกเลตของร้านซันย่าน่ะ”
“แหม!! สมกับที่รู้จักกับคิทสึเนะคุงมานานจริง ๆ เมื่อวานตอนฉันถามเขาก็ตอบแบบนี้แหละ แหะ ๆ ฉันก็เลย...”
เออสิ...ต้องรู้อยู่แล้วก็เมื่อวานฉันได้ยินมากะหูนี่นา -_-
“นี่ไง!!”
เออ...นั่นอะไรน่ะยัยซายุ!?
ตอนนี้เพื่อนสนิทของฉันกำลังชูห่ออะไรบางอย่างที่มีสีเงิน ๆ ขึ้นเหนือหัวเหมือนนักแสดงที่ได้รับรางวัลออสการ์อะไรปานนั้น (เว่อร์ ๆ -*-)
“แบล็คช็อกโกเลตของร้านซันย่าไง! อุตส่าห์ไปซื้อมาตั้งแต่เช้าเลยนะ!!”
เออนะ...รู้สึกดีเป็นบ้าเลยล่ะซายุเอ้ย - -+
“เอาล่ะ!! กลับไปที่ห้องกันเถอะ...ยูเอะจัง!!!”
โห ร่าเริงเชียวนะยัยซายุ!!
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
“อ้าว!! คิทสึเนะคุงเพิ่งมาหรอ!?”
เสียงทักที่ทำให้ผมหันไปมอง ซายุนั่นเอง และ...ยัยโหดก็มาด้วย
“พอดีเลย!! นี่จ้ะ”
ห่ออะไรบางอย่างถูกนำมาวางตรงหน้าผม แน่นอนว่ามาจากซายุ เพราะถ้ายัยโหดนั่นเอาของมาให้ผมล่ะก็...ผมคงต้องโทรเรียกตำรวจนครบาลมาพิสูจน์ดูก่อนว่าข้างในมีระเบิดหรืออะไรที่จะทำให้ผมตายได้หรือเปล่าอย่างแน่นอน -*-
“หืม ?” ผมเลิกคิ้วงง ๆ
“ก็...” เอาอีกแล้ว ท่าฮิตประจำตัวของซายุ เอานิ้วมาแตะ ๆ กันอีกแล้ว “...เมื่อวานคิทสึเนะคุงบอกว่าชอบกินแบล็คช็อกโกเลตของร้านซันย่า พอดีฉันผ่านแถวนั้นพอดีก็เลยซื้อมาฝาก”
“งั้นหรอ..ขอบคุณมากนะ.” ผมมองช็อกโกเลตนิดหนึ่ง ก่อนจะหันกลับขึ้นมามองซายุ
“นี่...เรื่องที่ผมกลับไปคิดเมื่อวานน่ะ” ผมทิ้งช่วงนิดหนึ่ง เห็นรอยแดงจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าขาว ๆ ของซายุ “ผมคิดมาแล้วนะ”
“อ...เอ่อ”
ผมว่า ถ้ามีปรอทวัดความแดงได้แล้วเอามาวัดที่หน้าของซายุตอนนี้ ปรอทคงจะแตกอย่างไม่ต้องสงสัย
ผมสูดหายใจลึก ๆ
“ได้...ผมตกลง เราคบกันนะ!!”
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
“ได้...ผมตกลง เราคบกันนะ!!”
ฉันหันควับตามเสียงนั้นจนคอแทบหลุดเช่นเดียวกับที่คนเกือบทั้งห้องหันไป เพราะเสียงของไอ้ตัวกวนประสาทมันดังมากจนคนเขารู้กันทั้งห้องแล้ว!!
ม...หมอนั่นว่าไงนะ!?
“อ...อืม”
ฉันเห็นซายุพยักหน้าอาย ๆ เป็นเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน หลังจากนั้นแม้จะมีเสียงโห่ เสียงเป่าปาก และเสียงแสดงความยินดีจากเพื่อน ๆ ในห้องดังสนั่นราวฟ้าจะถล่มลงมาฉันก็ไม่ได้ยินแล้ว
หู...หูมันอื้อไปหมด
จะบ้าหรอ!!? เพื่อนฉัน...เพื่อนฉันทั้งคนแกจะเอาไปงาบคนเดียวได้ไง!?!
ฉันไม่ยอมโว้ย!! แต่ทำไมไม่เห็นมีใครถามเลยว่ามีใครคัดค้านบ้าง ? (แหงล่ะ...ไม่ใช่งานแต่งนะโว้ย!! -*-)
“งั้นต่อไปเธอก็เป็นคนของผมแล้วนะ”
เป็นเสียงของคนที่ฉันอยากจะฆ่าที่สุดในโลก!!
ปึง!!!
ฉันทุบโต๊ะดังปังอย่างไม่สบอารมณ์ ขีดความอดทนของฉันแตกกระจายไปตั้งแต่คำว่า ‘คนของผม’ แล้ว
ไอ้หมอนั่นมันเป็นใคร ซายุเป็นเพื่อนของฉัน ใครก็เอาไปไม่ได้โว้ย!! ต่อให้แกเป็นเทพบุตรหรือซาตานฉันก็ไม่ให้ทั้งนั้น!!! (เข้าโหมดหวงก้าง >_<)
“อ๊ะ!! ยูเอะ...มีอะไรหรอ ?”
แต่...ทำไมพอฉันเห็นหน้าแป่วแหววของซายุแล้ว คัดค้านไม่ลงเจ้าค่ะ >,,,< ทำไมฟ้าดินเล่นตลกอย่างงี้!!
“เออ...ฉัน ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ!!”
หนอยแน่!! ตั้งแต่วันนี้ฉันกับแกเป็นศัตรูกัน!!! มินาโมโตะ โนะ คิทสึเนะ!?!
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
ตึง!! ตึง!! ตึง!!
เสียงฝีเท้าราวก็อตซิล่าเหยียบโลก -*- ที่ทำให้ทุกคนในบ้านพากันโผล่หน้าออกมาดูว่าเกิดแผ่นดินไหวสิบห้าริกเตอร์หรืออย่างไร
“ยูเอะ...เดินเบา ๆ หน่อย!!”
ท่านแม่เอ็ด
“ค่ะ!!” ฉันตอบเสียงประชด ๆ ก่อนจะเดินลงส้นมากกว่าเดิมสามสิบเท่า *-* (ยิ่งห้ามมันก็เหมือนยิ่งยุ)
“เออ...ยูเอะ คือว่า...พี่ได้ข้อมูลของเหยื่อที่เธอบอกมาแล้วนะ”
“ค่ะ!!”
“หล่อนจะตอบอะไรนอกจาก ‘ค่ะ’ ได้ไหม!!?” นั่น...ตัวกวนประสาทมือวางอันดับสองของโลก น้องชายแสนดี (แตก) ของฉันเอง
“ไปตายซะ!!” เออ...เปลี่ยนคำแล้ว พอใจไหม ?
ฉันเดินไปเอาดิสก์จากพี่ริวจิน ก่อนจะเดินหายผลุบเข้าไปในห้อง กระแทกประตูปิดดังปัง!!
โว้ย ๆ ๆ!! ตอนนี้ทางเดียวที่จะทำให้ฉันสงบสติอารมณ์ได้...คือการออกไปทำงานเท่านั้น!!!
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
อากาศยามค่ำคืนของโตเกียวเย็นบาดผิว แสงไฟสว่างสมกับเป็นเมืองหลวงที่ไม่เคยหลับจริง ๆ แต่ว่า...เสียงจอแจของผู้คน เสียงรถยนต์ และเสียงเพลงที่เปิดดังออกมาจากบรรดาสถานที่เที่ยวยามค่ำคืนนั้นกลับไม่สามารถผ่านเข้ามาที่นี่ได้ และ...คงจะรวมไปถึงกฎหมายด้วยละมั้ง
ราวกับว่าที่นี่เป็นสุญญากาศทางความสนใจของคนทั้งเมือง
ใช่แล้ว...ที่นี่แหละ ตลาดมืด...ย่านสลัมที่มีของผิดกฎหมายทุกอย่างให้เลือกสรร ที่นี่ ผู้ที่แข็งแกร่งกว่าคือ ‘กฎ’ คนอ่อนแอกว่าจะต้องถูกทำอะไรก็ได้โดยไม่มีเงื่อนไข
ฉันสาวเท้ายาว ๆ สีหน้าคงหงุดหงิดมาก สังเกตจากท่าทางของผู้คนที่เดินผ่านไปมาที่พยายามเดินห่างจากฉันที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
เออ...แหงสิ เล่นปล่อยจิตสังหารรู้กันไปสามบ้านเจ็ดบ้านอย่างนี้
ฉันสูดอากาศเข้าปอด ก่อนจะดับจิตสัมผัสลงง่าย ๆ
ตามตำแหน่งที่พี่ริวจินบอกมา ที่สิงสถิตของซาโนริโนะ งิน เป้าหมายของฉันในครั้งนี้อยู่ที่ท้ายซอยนี้ที่เปิดออกไปสู่ถนนใหญ่ ฉันเร่งฝีเท้ามากขึ้น
ไม่น่ามาทางนี้เลย รู้งี้ยอมเสียค่ารถอีกหน่อยอ้อมไปออกตรงท้ายซอยเลยดีกว่า!!
ฉันคิดอย่างหัวเสีย มองสภาพรอบตัวที่ไม่ต่างจากนรกบนดิน ผู้คนทั้งผอมแห้งเพราะยาเสพติดและขาดอาหาร บนเสื้อขาด ๆ ที่ปูเอาไว้บนพื้นกินพื้นที่เข้ามาบนถนนนั้นถูกวางไว้ด้วยของหลาย ๆ อย่าง มีตั้งแต่ ปืน มีดสั้น ระเบิดแบบ C4 ระเบิดขวด ไปจนถึง...ขวดแก้วใส ๆ ที่ใส่อะไรบางอย่างสีแดง ๆ ที่บางขวดยังเต้นตุบ ๆ อยู่ที่ฉันไม่อยากจะมองเลยว่ามันคืออะไร
ในมือของฉันไม่ใช่เจ้าหญิงคนสวยแล้ว เพราะวันนี้ฉันตัดสินใจเอาปืนพกของริวเซออกมาใช้ เพื่อความสะใจ (ที่ได้ผลาญกระสุนของน้องชายเล่น ^[]^ แสนดีซะไม่มีนะเรา)
ฉันทบทวนข้อมูลที่ได้รับมาอีกครั้งในหัวสมองแล้วจึงได้รู้ว่า เป้าหมายครั้งนี้ไม่ธรรมดาเลย
ตามที่พี่ริวจินพูดกำชับกำชาอย่างดี ซาโนริโนะ งิน คนนี้...แต่เดิมคาดว่าเป็นหนึ่งในองครักษ์ของตระกูลฟุจิวาระ หนึ่งในตระกูลขุนนางเก่าที่ตอนนี้ผันตัวมาเป็นอีกตระกูลหนึ่งที่มีอิทธิพลทั้งบนดินและใต้ดิน ซึ่งการได้เป็นหนึ่งในองครักษ์ของตระกูลฟุจิวาระนั้นก็คงจะต้องมีฝีมือที่สูงส่งพอตัว และการที่ต้องออกมาจากการเป็นองครักษ์ของฟุจิวาระนั้นก็ไม่ใช่เพราะโดนไล่ออก แต่หนีการตามล่าออกมา...เพราะดันพลั้งมือไปฆ่าคนที่ตัวเองอารักขาอยู่น่ะสิ -*-
อ่านะ แล้วตอนนี้เขาก็ใช้อิทธิพลมืดจากโลกใต้ดินคุ้มหัวด้วยการมาเป็นผู้คุมบ่อนการพนัน
สรุปคือ...คน ๆ นี้อันตรายน่าดูทีเดียว
แต่ว่า เพราะอย่างนี้สิถึงจะแก้เซ็งได้ชะงัด!!
เพราะอย่างนี้ ทั้ง ๆ ที่ริวเซพยายามกระเง้ากระงอดอยากจะมาให้ได้ แต่ฉันก็ปฏิเสธไปอย่างไม่ไยดี (จริง ๆ ก็ไยดีหรอกถ้ามันช่วยฟรีน่ะนะ ^[]^)
“น้องสาวจ๋า!!...มาทำอะไรที่นี่หรอ ? หลงเข้ามาหรือไงจ้ะ ?”
โอ้ย!! นั่นไง...พวกหน้าภาชนะหุงต้ม (หม้ออ่ะแหละ -*-) กรุณาเก็บอสรพิษบนหัวก่อนจะมาทักฉันได้ไหม!? ฉันกลัวไอ้ตัวเขียว ๆ ที่อยู่บนหัวพวกนายมันจะมากัดฉันเอาน่ะ
“ฉันมาทำงาน มีปัญหาไหม ?”
“แหม ๆ ดุจริงเชียว เดี๋ยวก็จุ๊บให้หายปากดี...”
“จุ๊บบาทานายก่อนเถอะ ฉันไม่มีเวลาเล่นด้วย” ฉันตอบไปอย่างไม่สนใจ เออดิ...ถ้าพวกนายหน้าตาเหมือนโอคิตะคุงล่ะก็ฉันอาจจะสนก็ได้นะ ^O^ แต่หน้าตาสุนัขไม่รับประทาน (ใช้ภาษาผู้ดี๊ผู้ดีคร่า >_<) อย่างนี้...ให้เหลือพวกนายเป็นผู้ชายกลุ่มสุดท้ายในโลกฉันก็ไม่สนหรอกโว้ย!!
“โห...ปากดีอย่างนี้พี่ชอบ มาเลย จะจุ๊บ...”
กึก!!
คำพูดของมันหยุดไป แน่ล่ะ...เป็นใครก็ต้องหยุดอยู่แล้ว ก็มีปืนจ่อหัวมันอยู่นี่นา -O-
ฉันเล็งปืนไปที่หัวของเจ้าคนที่ดูท่าทางจะเป็นหัวหน้าในระยะประชิด หมอนั่นตาเหลือก รีบยกมือยอมแพ้แล้วสลายโต๋เผ่นแน่บหายไปโดยไม่คิดจะหันกลับมามองอีกเลย
แหม...มันหารู้ไม่ว่าฉันยังไม่ได้บรรจุกระสุนเลย ^ ^+ แล้วให้ตายฉันก็ไม่เปลืองกระสุนกับจิ๋กโก๋หลงยุคอย่างพวกนายหรอก เฮ้อ!!...ไดอะล็อกจีบสาวภาษาอะไรของมัน เชยสนิท - - พูดตรง ๆ นะ ฉันยังจีบสาวได้ดีกว่าพวกมันเลย (เหอ ๆ แต่ว่าฉันไม่ลักเพศน้า!! กรุณาอย่าเอาฉันไปเหมารวมกับคนบางคน)
ฉันยังคงสาวเท้าเดินต่อไปโดยไม่สนใจสายตารอบข้างแม้จะมีหลายคนที่เห็นฉันชักปืนออกมาก็ตาม จะสนทำไมล่ะ ? ในเมื่อการพกปืนที่นี่น่ะเป็นเรื่องปกติม๊ากมากพอ ๆ กับที่คนถือตะกร้าเวลาไปจ่ายตลาดอ่ะแหละ แล้วอีกอย่าง ฉันไม่ได้อยู่ในชุดนักเรียนแล้วด้วย จะสนใจทำไมในเมื่อยังไงก็ไม่มีใครไปฟ้องครู หุหุหุ ^…^ (แค่ครูไม่รู้...นู๋ก็ไม่ผิด อิอิ -*- เด็กดีอย่าเลียนแบบนะคะ)
ฉันเดินฉับ ๆ แปปเดียวก็มาถึงสถานที่ ๆ ฉันตามหา มันคือบ่อนนั่นเอง
แต่แน่นอนว่าที่นี่ไม่มีอะไรธรรมดา เพราะที่นี่คือสถานที่นอกกฎหมายนี่เนอะ ^-^
และที่นี่ก็เป็นหนึ่งในสถานที่นอกกฎหมาย เพราะฉะนั้น...แน่ใจได้เลยว่าไม่ธรรมดาแน่ เพราะที่นี่ นอกจากจะพนันด้วยเงิน (ที่สูงระดับที่คนเดินดินธรรมดา ๆ เข้ามาอาจไม่มีสิทธิออกไป) แล้ว ยังมีการพนันด้วยสิ่งอื่น ๆ ซึ่งก็คงจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก อาวุธ ยาเสพติดและผู้หญิง และนอกเหนือไปจากการพนันแล้ว ที่นี่ยังเป็นสถานที่ประมูลของในวงการใต้ดิน และอื่น ๆ อีกมากมายที่ฉันจำไม่หมดเพราะไม่ค่อยได้มา (แน่นอน...เด็กดีทุกคนก็ไม่ควรมานะคะ ^ ^)
และ...ถ้ามันหมายถึงผลประโยชน์มหาศาลนั่นย่อมหมายถึงความโหดเหี้ยมที่มหาศาลตามมา
นั่นคงจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่ ซาโนริโนะ งินกำลังจะถูกฉันเก็บ
แต่...เอาน่ะ มาบ่อนก็ขอเสี่ยงโชคเสียหน่อย ถึงจะนอกงานไปนิด...แต่ ^ ^ อิอิ
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
“สเตรต!!”
“โอ้โห!! แม่หนูกินเรียบอีกแล้ว...ไม่มีออมมือกันเลยนะ”
แน่ล่ะ...จะออมทำไมให้เสียเงินยะ!?!
“โธ่ว้อย!!”
คนแพ้ย่อมหัวเสียเป็นธรรมดา
หึหึ...เจ้าพวกอ่อนทั้งหลาย จงก้มหัวคำนับราชินีผู้นี้เถอะ โฮะ ๆ ๆ!! (เข้าโหมดซาดิสม์ -*-)
อ่อนเชิง...อ่อนเชิงมาก ๆ
ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าผู้ชายคนที่ใส่สูทสีดำตรงนั้นซ่อนไพ่ไว้ในกระเป๋า แล้ว...นั่น!! ตาแก่อีกคนตรงนั้นกำลังแอบงุบงิบไพ่อยู่ โว้ย!!...หงุดหงิดจริง ๆ เลยเฟ้ย!!! ถ้าจะโกงล่ะก็ต้องโกงให้เหนือชั้นเหมือนกับฉันคนนี้หน่อยซี่!! ไม่ได้เรื่องเอาซะเล้ย!!
“หึหึหึ...อีกตามั้ยคะ ? คุณ ๆ ทั้งหลาย”
ฉันเอ่ย ยิ้มบาง ๆ อย่างสุภาพ (แหม...หน้าตายจริงนะหล่อน - -“) พลางโกยชิบมากมายมหาศาลตรงหน้าใส่กระเป๋า
“เออ ๆ...คราวนี้จะถอนทุนละนะ ล้างคอรอไว้ได้เลย!!!”
“ได้เลย!!”
เวลาผ่านไป
“สเตรตอีกแล้ว!!”
“โว้ย!!...แม่หนูทำบุญวัดไหน ? ลุงจะไปทำบ้าง!!”
เหอ ๆ ๆ ทำบุญกะฉันคนนี้สิ!! จะสอนวิธีโกงให้เป็นขวัญตา!!!
บ่อนน่ะฉันเข้าออกมาตั้งแต่ตัวเท่าลูกแมว โกงจนเข้าเส้นเลือด!! แค่นี้ไม่ครณามือ!!! โฮะ ๆ ๆ!!! (มันน่าภูมิใจขนาดนั้นเลยหรอหล่อน -*-)
แต่ ฉันไม่ได้มาเล่นเฉย ๆ หรอกนะ ฉันกำลังรอปลาตัวใหญ่ที่ฉันวางเหยื่อหวาน ๆ ล่ออยู่ต่างหาก
ส่วนเงินพวกนี้...ถือเป็นกำไรจากการทำงานค่า!! ^[]^ หวานหมู...ทุนไม่หายกำไรไม่ขาด เยี่ยม!! น่าจะรับงานในบ่อนบ่อย ๆ นะเนี่ย!!!
“อีกตาน่า!!”
“เอ่อ...คุณผู้หญิงครับ”
เสียงทักของใครบางคนจากด้านหลังที่ทำให้ฉันหันไปมอง
“อะไรหรือคะ ?”
ฉันถามเสียงหวานเยิ้ม (สำหรับคนที่รู้จักฉันจะรู้ดีว่านั่นคือสัญญาณอันตราย!! รีบถอยห่างให้เกินสองเมตร!!!)
แต่แน่นอน หมอนี่ไม่รู้จักฉัน อ่านะ
คนที่มาทักฉันคงจะเป็นหนึ่งในลูกน้องของผู้คุมบ่อน แต่งกายด้วยชุดสูทหรูใส่แว่นดำอย่างกับมาเฟีย เฮ้อ!! ไม่รู้หรือไงว่าเทรนนี้น่ะเอ้าท์ไปแล้ว!!! เดี๋ยวนี้มาเฟียน่ะเขาเลิกใส่ชุดดำแล้วพ่นควันบุหรี่ฉุย ๆ กันแล้ว!!! ไม่รู้หรือไงว่าบุหรี่ไม่ดีต่อสุขภาพ!! (นอกเรื่องแล้วค่า >_<)
“คือว่า...เชิญสักครู่ครับ นายท่านของผมอยากจะพบคุณหน่อย”
“งั้นหรอ ? ได้ค่ะ”
ปลาติดเบ็ดแล้ว!!
เป็นเหมือนกับสัจธรรมข้อหนึ่งของบ่อน คือ...หนึ่งเจ้ามือต้องกินเรียบเสมอ สอง...ถ้ามีอะไรที่ผิดไปให้กลับไปดูข้อหนึ่ง รับรองว่าข้อหนึ่งต้องถูกเสมอ
เพราะอย่างนั้น...ผู้คุมบ่อนถึงได้จำเป็นไงล่ะ!!
แต่วันนี้ ฉันจะทำลายกฎบ้า ๆ แบบนั้นเอง!!!
ฉันเดินตามนายชุดดำคนนั้นผ่านเส้นทางเล็ก ๆ ทางที่ผ่านมีทั้งโต๊ะรูเล็ต เครื่องสล็อตแมชชีนและวงไพ่ รวมไปถึงเวทีการประมูลที่วันนี้ดูจะคึกคักเป็นพิเศษ
นายนั่นนำฉันผ่านเข้าไปสู่ส่วนที่ลึกที่สุดของบ่อน ก่อนทางเดินจะมาสิ้นสุดที่หน้าประตูบานยักษ์ที่ทำจากไม้บานหนึ่ง!! โอ้ย!!! หรูซะไม่มี...เห็นแล้วหมั่นไส้จริง ๆ อ่ะขอบอก บ้านฉันยังไม่มีเลยประตูสลักอย่างนี้น่ะ -*- (พาลนี่หว่า)
แอ้ด!!
“เชิญครับ” นายคนนำทางผายลม...เอ้ย!! ผายมือเข้าไปในห้องเป็นเชิงให้ฉันเข้าไป ซึ่ง...แน่นอน ฉันมีทางเลือกมากนักหรือไง
แอ้ด!!
เสียงประตูปิดดังตามมา เป็นสัญญาณเหมือนกับจะบอกว่า...ฉันถูกขังเรียบร้อยแล้ว
อ๊าก!!...ขังฉันไว้กับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้อย่างนี้ เดี๋ยวฉันก็หวั่นไหวหรอก!!! (อ่ะนะ...สรุปว่าเธอเป็นคนอันตรายต่อเพศชายอย่างยิ่งใช่ไหมยูเอะ - -)
“สวัสดี”
ฉันหันกลับมาเผชิญหน้ากับความจริงตรงหน้า
เออ...พูดก็พูด นี่มันฉากที่หลุดออกมาจากในหนังมาเฟียหรือไงเนี่ย ? -*-
ภาพประมาณว่า มีเก้าหนังสีดำตัวใหญ่มากถึงมากที่สุดตั้งหันหลังให้ตรงหน้าฉัน ระหว่างฉันกับเก้าอี้ตัวนั้นมีโต๊ะไม้ทรงคลาสสิกตั้งอยู่ตัวหนึ่ง แสงจากโคมไฟคริสตัลวูบวับ ๆ ทำให้เห็นหญิงสาวสี่ห้าคนในชุดหนังรัดรูปสีดำที่เว้า ๆ แหว่ง ๆ (เอ่อ...ไม่ทราบว่าบ้านคุณเธอทั้งหลายค่าผ้าไม่พอหรือไง ทำไมมันแหว่งซะขนาดนั้น - -“”) เดินร่อนไปมา พยายามพะเน้าพะเนอเอาใจคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่นั้นอย่างสุดฤทธิ์
ด้านหลังเก้าอี้นั้นคือกระจกใสบานใหญ่ซึ่งฉันคาดว่าคงเป็นแบบที่ให้คนที่อยู่ห้องในสามารถมองออกไปได้เท่านั้น ส่วนคนข้างนอกจะไม่สามารถมองเข้ามาได้ตั้งอยู่ และแน่นอนว่า...มันต้องกันกระสุน ข้างหลังกระจกนั่นคือเวทีประมูลที่กำลังมีสินค้ามากมายออกมาวางให้ประมูลกันอยู่
แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันสะดุดกึกคือ...ควันบุหรี่ที่ฉุนจนอยากจะอ้วก -O- บุหรี่เป็นอันตรายต่อสุขภาพและทำให้หน้าเหี่ยวเร็วด้วย!! นี่แกไม่รู้หรือไงยะ!?!
“เอ่อ...หวัดดี”
เก้าอี้ตัวใหญ่นั้นค่อย ๆ หมุนกลับมาเผชิญหน้ากับฉัน -*- ให้ตาย จะหันกลับมาก็รีบ ๆ หัน มาเก๊กท่าเป็นพระเอกอยู่ได้ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นแค่ตัวร้ายชัด ๆ >_<
“ได้ยินว่า...คุณเล่นเก่งสินะ”
ฉันกะพริบตา มองเป้าหมายของงานในครั้งนี้อย่างพิจารณา
ซาโนริโนะ งิน เป็นคนร่างหญ่ายยยยมากกกกกก >O< สูงเกือบเท่าฉันหนึ่งคนครึ่งเลยอ่ะ เอ่อ...แผ่นอกนั่นก็ประมาณฉันสองคนครึ่งเรียงชิดกัน นี่คนหรือยักษ์ ? ใบหน้ากร้านที่ดูเหี้ยมอำมหิตนั้นถูกประดับด้วยแผลเป็นยาวคาดจากหน้าผากจนจรดกับปลายคางพาดผ่านตาข้างหนึ่ง แน่นอนว่าตาข้างนั้นบอดอย่างไม่ต้องสงสัย
แผลเป็นนี่แหละเป็นตัวยืนยันอย่างดีว่าหมอนี่คือซาโนริโนะ งิน...ได้ข่าวว่าตอนหนีออกมาจากฟุจิวาระดันพลาดท่าเลยได้แผลกลับมาเลียเล่นใช่ป่าว ? อิอิ
แต่ฉันก็ไม่ได้พูดออกไป เออดิ...ใครจะพูดให้ตายเปล่าล่ะ ? จริงไหม ?
“ไม่รู้...แต่วันนี้ฉันยังไม่เสียเงินสักแดง”
ฉันตอบแบบกวนประสาท เห็นหมอนั่นฉีกยิ้มแล้วมองขึ้นมองลงอยู่ที่ตัวฉันเป็นนาน อ้าก!! นั่นแกมองอะไรของแก!! >///< ฉันไม่ได้คิดไปเองนะ...แต่ตาของหมอนั่นมันมองซาลาเปาคู่ของฉันชัด ๆ !!! จะพูดกะใครก็มองหน้าคนนั้นหน่อยสิ!! อย่ามองต่ำอย่างนั้น...ไอ้โรคจิต!!!
ถ้าฉันเสียความบริสุทธิ์ทางสายตาแล้วแต่งงานไม่ได้ขึ้นมาใครจะรับผิดชอบยะ!?! - -*
“เล็กไปหน่อย...แต่ก็ใช้ได้”
โว้ยยย!!! อะไรเล็กยะ ? ของ ๆ เค้าแม่ให้มาอย่างนี้ ว่ากันซึ่ง ๆ หน้าอย่างนี้เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวหลับ!!! (เขายังไม่ทันพูดเลยนะว่าอะไรเล็ก -*- หล่อนคิดไปเองชัด ๆ)
“ว่าไง ?...จะจ่ายเงินคืนหรือจะจ่ายอย่างอื่นคืน ? ทางเรายินดีรับคืนทุกอย่าง”
โอ้ย!!!...ใครก็ได้จ่ายเงินสงเคราะห์ให้หมอนี่ไปผ่าสุนัขน้อย ๆ ออกจากปากที!!
“ทำไมฉันต้องจ่ายคืนด้วย ?” ฉันยังคงยืนยันคำเดิม มองไปทางเหล่าสาวน้อยทรงโตที่มัวแต่หัวเราะกันคิกคักแล้วก็คลอเคลียเจ้ายักษ์นี่อย่างกับลูกแมวน่าสมเพช
ไม่มีงานอื่นทำแล้วหรือไงแม่พวกนี้!! เห็นแล้วเกะกะลูกกะตาเป็นบ้า!!!
“บอกแล้วว่าไม่ต้องจ่ายเงินก็ได้ ทางเรายินดีรับอย่างอื่นคืนด้วย...แล้วเอาเงินกลับไปได้เลย แต่ทิ้งตัวเองเอาไว้ที่นี่นะ หึหึหึ”
เอ่อ - -“ แล้วก็...ใครก็ได้บอกหมอนี่ให้เก็บงูบนหัวที แล้วมองหน้าฉันด้วยสิยะ!!! มัวแต่มองหนองโพอยู่นั่นแหละ!!!
“เงินนี่ฉันได้มาโดยถูกต้อง แล้วก็ไม่ได้เป็นหนี้อะไรคุณ ทำไมต้องคืนอะไรให้ด้วย ?”
“รู้สึกว่าเธอจะเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่านะ ?” ร่างใหญ่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินตรงมาทางฉันที่ยืนนิ่งสู้ โอ้ย!!...ย่อลงนิดนึงได้ป่ะ ? ปวดคอ -*- แน่นอนว่าพวกสาว ๆ ก็เดินตามมาด้วย ฉันถอยตัวไปก้าวหนึ่ง ไม่ใช่เพราะกลัวหรอก แต่ปรับระดับสายตาไม่ให้ต้องเงยเกินไป เดี๋ยวคอเคล็ด =..=
แต่ดูเหมือนการกระทำของฉันมันจะทำให้เจ้ายักษ์ตรงหน้าเข้าใจอะไรผิดไปหน่อยอ่ะ
“โอ๋ ๆ ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันใจดีกับเด็กผู้หญิงน่ารัก ๆ ถ้าทำตามที่ฉันบอกล่ะก็...จะเอาอะไรฉันก็จะให้หมดเลย”
ฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่งสายตาปิ๊ง ๆ
“เอาจริงนะ ? แต่ไม่เอาล่ะ...ฉันกลัวนี่นา”
เอาแล้วครับผม เหอ ๆ อย่ามาท้าฉันนะ ฉันกล้านะโว้ย!!!
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า” หมอนั่นเดินเข้ามาใกล้จนเกือบชิด โอ้ย!! อึดอัดโว้ย!!! ไม่ต้องเข้ามาใกล้ ๆ ก็ได้ เหม็นบุหรี่เป็นบ้า แต่ดูเหมือนความคิดของฉันจะไม่ดังพอให้หมอนั่นได้ยิน เพราะมันเล่นต้อนฉันซะติดมุมห้อง
อะหุอะหุ ตามมาดนางเอกแสนดี ถ้าจะถูกผู้ร้ายทำมิดีมิร้ายต้องอายม้วนต้วนและก็ปัดป้องใช่ป่าว ? (จำมาจากละครหลังข่าวน่ะ เอิ้ก ๆ)
“ไม่เอา!! ฉันไม่เอาดีกว่าอ่ะ คืนเงินก็ได้...ปล่อยฉันไปเถอะ” ฉันเอียงคอหลบ ทำตัวสั่นอย่างกับกลัวเต็มแก่ จริง ๆ ฉันตัวสั่นเพราะจะขาดอากาศหายใจตายอยู่แล้ว!! อ้ากกก!!! หมอนี่นอกจากจะมีหมาเป็น ๆ อยู่ในปากแล้วยังมีซากหมาตายอยู่ด้วยหรือไง
“ไม่ทันแล้วล่ะ...เธอยั่วฉันเองนะ”
นี่เรียกว่ายั่วหรือครับท่านผู้ชม!!? O_o เข้าใจไรผิดไปป่าว ? นี่เค้าเรียกเกมแมวจับหนูตะหาก แล้วนายก็เป็นหนูในเกมของฉันซะด้วย
หมับ!!!
มือของเจ้าหมอนั่นคว้าแขนของฉันก่อนจะกดลงกับกำแพง
“ไม่เอา ๆ!! ปล่อยฉันน้า!!! >O< (ด.จ.ร สุด ๆ ไปเลย 555+)
“เอาน่า...ไม่เจ็บสักนิดเดียว แล้วฉันจะให้ทุกอย่างที่เธออยากได้”
“ทุกอย่างจริง ๆ นะ ?”
ตามมาดนางเอก พอถูกคนร้ายยั่วนิดหน่อยแล้วก็ต้องใจอ่อน โฮะ ๆ ๆ ทำไมเค้าไม่จ้างฉันไปเล่นเป็นนางเอกในหนังกันน้า ออกจะมีพรสวรรค์ (?) ขนาดนี้ (เพราะหล่อนเป็นอย่างงี้ไง...ถึงได้เป็นแค่นางเอกนิยาย - -*)
“อือ...” หมอนั่นยื่นหน้ามาใกล้จนจะชิดอยู่แล้ว
“งั้น...” ฉันยิ้มหวาน
กึก!!!
“ขอหัวนายได้ป่ะ ? จะเอาไปขึ้นเงิน...ช่วงนี้ยิ่งบ่จี๊อยู่ซะด้วย!!”
__________________________________
หุหุ >.,< แอบเรทแฮะ ^[]^
100% แล้วนะเจ้าค้า อิอิ...ชะตากรรมของพระนางลุ่ม ๆ ดอน ๆ (ที่แม้แต่คนเขียนเองก็ยังงง ๆ ว่ามันจะมาลงเอยกันยังไง) จะเป็นยังไงต่อไป ช่วย ๆ กันลุ้นด้วยนะเจ้าค้า ^...^
ช่วงนี้บอร์ดเงียบ ๆ ยังไงไม่รู้ ขอเสียงหน่อย (มือด้วยก็ได้ อิอิ ^ ^) เอ้า!! เย้ว ๆ ๆ ๆ!!! (ส่งเสียงอยู่คนเดียว - -")
มิริน
ความคิดเห็น