ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 10 : ตลาดเมืองนิโมซายน์
ตลาดเมืองนิโมซายน์
______________________________________
“เกรย์!!!” เฟย์เนี่ยนร้องทักเสียงดังเมื่อเห็นร่างของเพื่อนสาวที่กำลังยืนพิงรถม้าสีน้ำตาลเข้ม เงยหน้ามองฟ้าสีฟ้าสดอย่างไร้อารมณ์
“อ้าว…มาแล้วหรอ” เกรย์ละสายตาจากท้องฟ้ามามองร่างของเฟย์เนี่ยนที่วิ่งกระหืดกระหอบมาตามทางเดิน
“แล้ว…เธอเดินมานี่เองหรอ” เฟย์เนี่ยนถาม ใจเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ
“เปล่า” เกรย์ส่ายหน้า “พี่สาวคนนั้นพามา”
“ไฮ้…เฟย์เนี่ยน” ‘พี่สาวคนนั้น’ ร้องทักเสียงใส
“หยึย…” เฟย์เนี่ยนผงะไปนิดหนึ่ง
“เจอพี่แล้วทำเสียงแบบนี้ไม่มีมารยาทเอาซะเลยนะ” เฟย์ไนท์เริ่มเทศน์
“พี่…ม…มาทำอะไร” น้องสาวตัวดีติดอ่างไป
“อ้าว…พี่เธอเหรอ” เกรย์ถามงง ๆ
“ใช่…พี่สาวที่บ้า ขี้เหนียว งกเงิน แล้วก็นิสัยเสียของชั้นเอง” เฟย์เนี่ยนพูดเสียงดัง พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ใช่ที่ไหน…ต้องเป็นพี่สาวที่แสนฉลาด น่ารัก สุดสวย แสนใจดีต่างหาก” เฟย์ไนท์แก้ มืออีกข้างอุดปากเฟย์เนี่ยนที่ส่งเสียงอู้อี้อยู่ข้างหลัง
“หรอ” เกรย์พูด เลิกคิ้วนิด ๆ ก่อนยื่นมือมาข้างหน้าเฟย์ไนท์
“ฉันชื่อเกรย์…เอมมิเกรย์ ยินดีที่รู้จัก” เฟย์ไนท์ยื่นมือที่อุดปากเฟย์เนี่ยนอยู่มาจับอย่างรวดเร็ว เฟย์เนี่ยนหายใจฮั่ก ๆ
“เฟย์ไนท์ พี่สาวของเฟย์เนี่ยน ชื่อกลางช่างมันเถอะ” เฟย์ไนท์พูดยิ้มแย้ม
หมับ!!!
มือของเฟย์เนี่ยนเอื้อมมาปิดปากเฟย์ไนท์จากด้านหลัง ก่อนลากไปหลังรถ (ส่วนเกรย์ยืนอึ้งไปแล้ว)
“พี่มาทำอะไร้” น้องสาวถามย้ำเสียงแหลม (บันไดเสียงโซปราโน่)
“เอาของที่ท่านแม่ฝากมามาให้ สำนึกบุญคุณเอาไว้ซะด้วย” เฟย์ไนท์ยื่นถุงผ้ากำมะหยีสีม่วงเข้มมาแกว่งตรงหน้าเฟย์เนี่ยน
“โอ…ขอบคุณท่านแม่” เฟย์เนี่ยนพูด ยื่นมือไปคว้าถุงที่กำลังส่งเสียงกรุ้งกริ้ง แต่เฟย์ไนท์ชักมือหลบซะก่อน
“อะไรอีกล่ะ” น้องสาวถาม เส้นเลือดเริ่มขึ้นหน้า
“ค่า – นำ – ส่ง” พี่สาวเน้นช้าชัดพลางยิ้มร่า
“ห๊า!!!” เฟย์เนี่ยนร้องไม่เป็นภาษา
“เอามาซะดี ๆ” เฟย์ไนท์พูด แกว่งมือไปมาหน้าเฟย์เนี่ยน
“เอาเท่าไหร่อีกล่ะ” น้องสาวถามเซ็ง ๆ
“พี่ก็รู้นะว่าเธอเงินไม่พอ เอาว่ามัดจำมาก่อนร้อยซิลด์ แล้วค่อยจ่ายอีกสี่ร้อยตอนพี่ส่งถุงให้ ดีมะ” พี่สาวเอ่ย ส่วนเฟย์เนี่ยนนั้นเริ่มสติแตก
“แค่เอาถุงมาส่งเนี่ยนะ ห้าร้อยซิลด์” เฟย์เนี่ยนโวยวาย
“อย่าบ่นนะจ้ะ…ในถุงนี้มีห้าพันซิลด์ คิดค่านำส่งแค่สิบเปอร์เซ็นต์ก็ดีถมถืดแล้ว เอามา” เฟย์ไนท์เริ่มแยกเขี้ยว น้องสาวส่งเหรียญกำมือหนึ่งให้พี่สาวอย่างจนใจ
“ดี…” เฟย์ไนท์พูด ยื่นถุงเงินให้เฟย์เนี่ยนที่รับมาเปิดอย่างรวดเร็ว
“เอามาอีกสี่ร้อย” เฟย์ไนท์พูด น้องสาวรีบคว้าเหรียญส่งให้พี่สาวตัวดี
“คราวนี้ก็ไปได้แล้ว” เฟย์เนี่ยนพูด ชี้มือไปที่ปราสาทอย่างหมดอารมณ์
“ใครว่าพี่มาแค่นี้ล่ะ…พี่จะของอาศัยรถไปลงที่ตลาดกลางเมืองด้วยย่ะ โฮะ โฮะ” พี่สาวหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนเดินหายขึ้นรถไป
“ปิศาจชัด ๆ” เฟย์เนี่ยนพึมพำ พลางก้าวขึ้นรถม้าอย่างหมดอาลัยตายอยาก
@@@@@@@@@@@@
“บาย…ไปล่ะ”
เฟย์ไนท์เอ่ยเมื่อรถม้ามาหยุดที่จัตุรัสกลางเมือง “อย่าลืมกลับบ้านก่อนห้าโมงนะ”
“ไปแล้วอย่ากลับมาอีกน้า” เฟย์เนี่ยนตะโกนดังลั่น พี่สาวตัวดีหัวเราะร่าเช่นเคยก่อนหายไปท่ามกลางฝูงคน
“พี่บ้า…วันนี้เสียเงินไปตั้งแปดร้อย” เฟย์เนี่ยนเริ่มบ่น
“ชั้นว่าเค้าก็น่ารักดีออก” เกรย์พูด
“นี่…อย่าไปเห็นดีเห็นงามกับยัยนั่นนะ ยัยนั่นน่ะบ้าเงินอย่างกับอะไรดี” เฟย์เนี่ยนพูด กำถุงเงินแน่นราวกับเฟย์ไนท์จะย้อนมาเอามันไป
“เออ….แล้วเราจะไปไหนดี” เกรย์เปลี่ยนเรื่อง
“ก่อนอื่นต้องไปหาอะไรกินก่อน แล้วค่อยเดินให้ทั่วตลาด” เฟย์เนี่ยนพูด ก่อนหันไปหาสารถี
“จอดที่แฟร์มูนนะ” เฟย์เนี่ยนกำชับ
“แฟร์มูน ?”เกรย์ทวนงง ๆ
“เป็นจัตุรัสอีกที่น่ะ” เอล์ฟสาวตอบ เกรย์พยักหน้ารับ
“แล้วเย็นนี้ต้องกลับห้าโมง…เฮ้อ” เฟย์เนี่ยนถอนหายใจ
“มีอะไรหรอ” เกรย์ถามเมื่อเห็นท่าทีของเอล์ฟสาว
“เย็นนี้ต้องมีงานเลี้ยงน่ะสิ” เฟย์เนี่ยนตอบ “งานเลี้ยงต้อนรับการกลับของชั้น เธอก็ต้องไปด้วยนะ”
“ไม่ล่ะ…งานนี้ขอบาย” เกรย์พูดเซ็ง ๆ เฟย์เนี่ยนหน้าเหรอ
“ทำไมล่ะ” เอล์ฟสาวถามงง ๆ
“ชั้น…”เกรย์หยุดไปนิดหนึ่ง เหมือนจะหาคำพูดมาต่อ “ไม่ชอบงานเลี้ยงน่ะ”
“ไม่ได้นะ” เฟย์เนี่ยนเอ่ยเสียงเครียด “ในฐานะที่เธอเป็นเพื่อนชั้น…เธอต้องไปด้วย”
“ก็ชั้นไม่อยากไปนี่”
“ต้องไป”
“ไม่อ๊าว”
“ไปน่า”
“ไม่ไปไม่ได้เหรอ” เกรย์พูด ถอนใจอย่างเบื่อ ๆ
“ไม่ได้นะ…งานนี้ยังไงยังไงเธอก็ต้องไป” เอล์ฟสาวกำชับ
“ถึงแล้วเพคะ…จัตุรัสแฟร์มูน” เสียงสารถีดังขึ้นตัดบทอย่างได้ผล
“ถึงแล้ว ๆ” เฟย์เนี่ยนพูดอย่างเริงร่า เกรย์ผลักประตูลงจากรถ
จัตุรัสแฟร์มูนนั้นเป็นศูนย์รวมของทุก ๆ อย่าง ร้านรวงตั้งวางอย่างเป็นระเบียบทั้งร้านค้าและแผงลอยวางเรียงรายริมทาง ร้านอาหารและร้านกาแฟตั้งให้เห็นเป็นระยะ ๆ เอล์ฟทุกวัยเดินกันให้ควั่กไม่แพ้เมืองหลวงของมนุษย์อย่างอนาคิน
“เป็นไง” เฟย์เนี่ยนถาม
“ก็…ดี” เกรย์ตอบ กวาดตามองร้านค้าต่าง ๆ อย่างงง ๆ
“ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า” เฟย์เนี่ยนพูด ดึงเกรย์ที่กำลังมองร้านขายอาวุธที่หัวมุมถนนไปด้วย
“กินอะไรดีน้า” เฟย์เนี่ยนร้องอย่างอารมณ์ดี
“นี่ละกัน” เอล์ฟสาวเอ่ยเมื่อมาหยุดหน้าร้านอาหารที่มีชื่อว่า เมเปิ้ล ลีฟ
เสียงกรุ้งกริ้งของกระดิ่งที่ติดไว้เหนือประตูดังอย่างยินดีเมื่อเฟย์เนี่ยนผลักประตูเข้าไป ภายในร้านสว่างสดใสด้วยแสงแดดที่ส่องลอดหน้าต่างบานยักษ์ ลูกค้ามากหน้าหลายตานั่งอยู่เป็นจุด กลิ่นขนมปังอบใหม่ ๆ และเนื้อย่างลอยคลุ้ง
“ชั้นสั่งให้เลยดีกว่ามั้ง” เฟย์เนี่ยนพูดเมื่อทั้งคู่นั่งลงที่โต๊ะริมหน้าต่างที่ยังว่าง เกรย์พยักหน้า พลางเหลือบมองรายการอาหารที่ไม่คุ้นชื่อ
“เอาเค้กน้ำผึ้งสอง ชาสอง” เฟย์เนี่ยนสั่งอย่างชำนาญจนเกรย์ละสายตาจากหน้าต่างมามอง
“มาบ่อยหรอ” เกรย์ถาม
“อื้อ…ร้านนี้คนเยอะ ชั้นมานั่งกินก็ไม่ค่อยมีใครสังเกต ถ้าสังเกตก็แค่บอกว่าหน้าเหมือน” เฟย์เนี่ยนตอบ ยิ้มร่า
“หรอ…” เกรย์รับเบา ๆ
“เธอนี่ก็สบายนะ…ไปไหนมาไหนไม่ต้องคอยหลบ” เฟย์เนี่ยนพูดอย่างอิจฉา
“คิดผิดรึเปล่า” เกรย์พูด “ชั้นเป็นฆาตกรนะ ไปไหนมาไหนต้องคอยลุ้นว่าจะมีใครจำหน้าได้รึเปล่า แถมถ้ามีใครจำได้ขึ้นมาเค้าคงไม่รอถามหรอกว่าเป็นใช่ตัวจริงรึเปล่า ป่านนี้โดนรุมประชาทัณฑ์ไปแล้ว”
“ร…หรอ” เฟย์เนี่ยนยิ้มเจื่อน ๆ
“แต่เกรย์ก็เป็นคนดีนี่” เฟย์เนี่ยนแย้ง
“แล้วใครสนล่ะ…นักฆ่าเงาน่ะเป็นกลุ่มอิทธิพลที่มีพวกคนชั้นสูงเยอะแยะหนุนหลังอยู่ ถึงจะเป็นคนดียังไงถ้าเข้ากลุ่มนี้ก็ต้องฆ่าคน ที่ดีหน่อยก็ฆ่าแค่ตามใบสั่ง ไม่ฆ่ามากกว่านั้น” เกรย์พูดเรียบ ๆ
“ก็ดีแล้วล่ะที่ออกมาได้” เกรย์เปรยต่อ “แต่มันคงไม่จบแค่นี้หรอก…เดี๋ยวต้องมีเรื่องมีราวมากกว่านี้แน่”
“ช่างมันไปก่อนเถอะ” เฟย์เนี่ยนพูดเมื่อเค้กน้ำผึ้งกับชาอย่างละสองถูกยกมาวาง กลิ่นหอมของเค้กฟองน้ำราดน้ำผึ้ง กับกลิ่นชาลอยฟุ้ง
“แล้วตกลงคืนนี้ชั้นต้องไปงานอะไรนั่นจริงหรอ” เกรย์ถาม ตัดเค้กชิ้นหนึ่งใส่ปาก
“แหงสิ” เฟย์เนี่ยนพูดอย่างไม่ใส่ใจพลางตัดเค้กชิ้นเบ้อเร้อใส่ปาก
หลังจากการกินด้วยความเร็วเท่าแสงของเฟย์เนี่ยน กับเค้กน้ำผึ้งสามชิ้นและชาอีกสองถ้วย ส่วนเกรย์นั้นกินแบบไม่ใส่ใจอะไรเท่าไหร่ เฟย์เนี่ยนก็จ่ายเงิน (ห้าซิลด์ สี่เจต)
“อร่อยเป็นบ้า” เฟย์เนี่ยนพูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อทั้งคู่เดินออกจากร้านเมเปิ้ล ลีฟ
“ไปไหนต่อ” เกรย์ถาม กวาดตามองร้านรวงต่าง ๆ อย่างไม่ค่อยใส่ใจ
“แน่นอน…ก็ต้องเดินตลาดให้สะใจกันไปเลย” เฟย์เนี่ยนพูด ยิ้มร่า พลางคว้ามือเกรย์เข้าร้านโน้นทีร้านนี้หน่อย ถุงกระดาษใส่ข้าวของเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่เงินในถุงก็ลดลงเรื่อย ๆ เช่นกัน
ฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีแล้วเมื่อเฟย์เนี่ยนตัดสินใจว่าได้เวลากลับวังด้วยเหตุผลที่เกรย์ฟังแล้วเซ็งสุดๆ ว่า
“ต้องไปหาอะไรให้เกรย์ใส่ซะหน่อย”
______________________________________
“เกรย์!!!” เฟย์เนี่ยนร้องทักเสียงดังเมื่อเห็นร่างของเพื่อนสาวที่กำลังยืนพิงรถม้าสีน้ำตาลเข้ม เงยหน้ามองฟ้าสีฟ้าสดอย่างไร้อารมณ์
“อ้าว…มาแล้วหรอ” เกรย์ละสายตาจากท้องฟ้ามามองร่างของเฟย์เนี่ยนที่วิ่งกระหืดกระหอบมาตามทางเดิน
“แล้ว…เธอเดินมานี่เองหรอ” เฟย์เนี่ยนถาม ใจเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ
“เปล่า” เกรย์ส่ายหน้า “พี่สาวคนนั้นพามา”
“ไฮ้…เฟย์เนี่ยน” ‘พี่สาวคนนั้น’ ร้องทักเสียงใส
“หยึย…” เฟย์เนี่ยนผงะไปนิดหนึ่ง
“เจอพี่แล้วทำเสียงแบบนี้ไม่มีมารยาทเอาซะเลยนะ” เฟย์ไนท์เริ่มเทศน์
“พี่…ม…มาทำอะไร” น้องสาวตัวดีติดอ่างไป
“อ้าว…พี่เธอเหรอ” เกรย์ถามงง ๆ
“ใช่…พี่สาวที่บ้า ขี้เหนียว งกเงิน แล้วก็นิสัยเสียของชั้นเอง” เฟย์เนี่ยนพูดเสียงดัง พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ใช่ที่ไหน…ต้องเป็นพี่สาวที่แสนฉลาด น่ารัก สุดสวย แสนใจดีต่างหาก” เฟย์ไนท์แก้ มืออีกข้างอุดปากเฟย์เนี่ยนที่ส่งเสียงอู้อี้อยู่ข้างหลัง
“หรอ” เกรย์พูด เลิกคิ้วนิด ๆ ก่อนยื่นมือมาข้างหน้าเฟย์ไนท์
“ฉันชื่อเกรย์…เอมมิเกรย์ ยินดีที่รู้จัก” เฟย์ไนท์ยื่นมือที่อุดปากเฟย์เนี่ยนอยู่มาจับอย่างรวดเร็ว เฟย์เนี่ยนหายใจฮั่ก ๆ
“เฟย์ไนท์ พี่สาวของเฟย์เนี่ยน ชื่อกลางช่างมันเถอะ” เฟย์ไนท์พูดยิ้มแย้ม
หมับ!!!
มือของเฟย์เนี่ยนเอื้อมมาปิดปากเฟย์ไนท์จากด้านหลัง ก่อนลากไปหลังรถ (ส่วนเกรย์ยืนอึ้งไปแล้ว)
“พี่มาทำอะไร้” น้องสาวถามย้ำเสียงแหลม (บันไดเสียงโซปราโน่)
“เอาของที่ท่านแม่ฝากมามาให้ สำนึกบุญคุณเอาไว้ซะด้วย” เฟย์ไนท์ยื่นถุงผ้ากำมะหยีสีม่วงเข้มมาแกว่งตรงหน้าเฟย์เนี่ยน
“โอ…ขอบคุณท่านแม่” เฟย์เนี่ยนพูด ยื่นมือไปคว้าถุงที่กำลังส่งเสียงกรุ้งกริ้ง แต่เฟย์ไนท์ชักมือหลบซะก่อน
“อะไรอีกล่ะ” น้องสาวถาม เส้นเลือดเริ่มขึ้นหน้า
“ค่า – นำ – ส่ง” พี่สาวเน้นช้าชัดพลางยิ้มร่า
“ห๊า!!!” เฟย์เนี่ยนร้องไม่เป็นภาษา
“เอามาซะดี ๆ” เฟย์ไนท์พูด แกว่งมือไปมาหน้าเฟย์เนี่ยน
“เอาเท่าไหร่อีกล่ะ” น้องสาวถามเซ็ง ๆ
“พี่ก็รู้นะว่าเธอเงินไม่พอ เอาว่ามัดจำมาก่อนร้อยซิลด์ แล้วค่อยจ่ายอีกสี่ร้อยตอนพี่ส่งถุงให้ ดีมะ” พี่สาวเอ่ย ส่วนเฟย์เนี่ยนนั้นเริ่มสติแตก
“แค่เอาถุงมาส่งเนี่ยนะ ห้าร้อยซิลด์” เฟย์เนี่ยนโวยวาย
“อย่าบ่นนะจ้ะ…ในถุงนี้มีห้าพันซิลด์ คิดค่านำส่งแค่สิบเปอร์เซ็นต์ก็ดีถมถืดแล้ว เอามา” เฟย์ไนท์เริ่มแยกเขี้ยว น้องสาวส่งเหรียญกำมือหนึ่งให้พี่สาวอย่างจนใจ
“ดี…” เฟย์ไนท์พูด ยื่นถุงเงินให้เฟย์เนี่ยนที่รับมาเปิดอย่างรวดเร็ว
“เอามาอีกสี่ร้อย” เฟย์ไนท์พูด น้องสาวรีบคว้าเหรียญส่งให้พี่สาวตัวดี
“คราวนี้ก็ไปได้แล้ว” เฟย์เนี่ยนพูด ชี้มือไปที่ปราสาทอย่างหมดอารมณ์
“ใครว่าพี่มาแค่นี้ล่ะ…พี่จะของอาศัยรถไปลงที่ตลาดกลางเมืองด้วยย่ะ โฮะ โฮะ” พี่สาวหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนเดินหายขึ้นรถไป
“ปิศาจชัด ๆ” เฟย์เนี่ยนพึมพำ พลางก้าวขึ้นรถม้าอย่างหมดอาลัยตายอยาก
@@@@@@@@@@@@
“บาย…ไปล่ะ”
เฟย์ไนท์เอ่ยเมื่อรถม้ามาหยุดที่จัตุรัสกลางเมือง “อย่าลืมกลับบ้านก่อนห้าโมงนะ”
“ไปแล้วอย่ากลับมาอีกน้า” เฟย์เนี่ยนตะโกนดังลั่น พี่สาวตัวดีหัวเราะร่าเช่นเคยก่อนหายไปท่ามกลางฝูงคน
“พี่บ้า…วันนี้เสียเงินไปตั้งแปดร้อย” เฟย์เนี่ยนเริ่มบ่น
“ชั้นว่าเค้าก็น่ารักดีออก” เกรย์พูด
“นี่…อย่าไปเห็นดีเห็นงามกับยัยนั่นนะ ยัยนั่นน่ะบ้าเงินอย่างกับอะไรดี” เฟย์เนี่ยนพูด กำถุงเงินแน่นราวกับเฟย์ไนท์จะย้อนมาเอามันไป
“เออ….แล้วเราจะไปไหนดี” เกรย์เปลี่ยนเรื่อง
“ก่อนอื่นต้องไปหาอะไรกินก่อน แล้วค่อยเดินให้ทั่วตลาด” เฟย์เนี่ยนพูด ก่อนหันไปหาสารถี
“จอดที่แฟร์มูนนะ” เฟย์เนี่ยนกำชับ
“แฟร์มูน ?”เกรย์ทวนงง ๆ
“เป็นจัตุรัสอีกที่น่ะ” เอล์ฟสาวตอบ เกรย์พยักหน้ารับ
“แล้วเย็นนี้ต้องกลับห้าโมง…เฮ้อ” เฟย์เนี่ยนถอนหายใจ
“มีอะไรหรอ” เกรย์ถามเมื่อเห็นท่าทีของเอล์ฟสาว
“เย็นนี้ต้องมีงานเลี้ยงน่ะสิ” เฟย์เนี่ยนตอบ “งานเลี้ยงต้อนรับการกลับของชั้น เธอก็ต้องไปด้วยนะ”
“ไม่ล่ะ…งานนี้ขอบาย” เกรย์พูดเซ็ง ๆ เฟย์เนี่ยนหน้าเหรอ
“ทำไมล่ะ” เอล์ฟสาวถามงง ๆ
“ชั้น…”เกรย์หยุดไปนิดหนึ่ง เหมือนจะหาคำพูดมาต่อ “ไม่ชอบงานเลี้ยงน่ะ”
“ไม่ได้นะ” เฟย์เนี่ยนเอ่ยเสียงเครียด “ในฐานะที่เธอเป็นเพื่อนชั้น…เธอต้องไปด้วย”
“ก็ชั้นไม่อยากไปนี่”
“ต้องไป”
“ไม่อ๊าว”
“ไปน่า”
“ไม่ไปไม่ได้เหรอ” เกรย์พูด ถอนใจอย่างเบื่อ ๆ
“ไม่ได้นะ…งานนี้ยังไงยังไงเธอก็ต้องไป” เอล์ฟสาวกำชับ
“ถึงแล้วเพคะ…จัตุรัสแฟร์มูน” เสียงสารถีดังขึ้นตัดบทอย่างได้ผล
“ถึงแล้ว ๆ” เฟย์เนี่ยนพูดอย่างเริงร่า เกรย์ผลักประตูลงจากรถ
จัตุรัสแฟร์มูนนั้นเป็นศูนย์รวมของทุก ๆ อย่าง ร้านรวงตั้งวางอย่างเป็นระเบียบทั้งร้านค้าและแผงลอยวางเรียงรายริมทาง ร้านอาหารและร้านกาแฟตั้งให้เห็นเป็นระยะ ๆ เอล์ฟทุกวัยเดินกันให้ควั่กไม่แพ้เมืองหลวงของมนุษย์อย่างอนาคิน
“เป็นไง” เฟย์เนี่ยนถาม
“ก็…ดี” เกรย์ตอบ กวาดตามองร้านค้าต่าง ๆ อย่างงง ๆ
“ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า” เฟย์เนี่ยนพูด ดึงเกรย์ที่กำลังมองร้านขายอาวุธที่หัวมุมถนนไปด้วย
“กินอะไรดีน้า” เฟย์เนี่ยนร้องอย่างอารมณ์ดี
“นี่ละกัน” เอล์ฟสาวเอ่ยเมื่อมาหยุดหน้าร้านอาหารที่มีชื่อว่า เมเปิ้ล ลีฟ
เสียงกรุ้งกริ้งของกระดิ่งที่ติดไว้เหนือประตูดังอย่างยินดีเมื่อเฟย์เนี่ยนผลักประตูเข้าไป ภายในร้านสว่างสดใสด้วยแสงแดดที่ส่องลอดหน้าต่างบานยักษ์ ลูกค้ามากหน้าหลายตานั่งอยู่เป็นจุด กลิ่นขนมปังอบใหม่ ๆ และเนื้อย่างลอยคลุ้ง
“ชั้นสั่งให้เลยดีกว่ามั้ง” เฟย์เนี่ยนพูดเมื่อทั้งคู่นั่งลงที่โต๊ะริมหน้าต่างที่ยังว่าง เกรย์พยักหน้า พลางเหลือบมองรายการอาหารที่ไม่คุ้นชื่อ
“เอาเค้กน้ำผึ้งสอง ชาสอง” เฟย์เนี่ยนสั่งอย่างชำนาญจนเกรย์ละสายตาจากหน้าต่างมามอง
“มาบ่อยหรอ” เกรย์ถาม
“อื้อ…ร้านนี้คนเยอะ ชั้นมานั่งกินก็ไม่ค่อยมีใครสังเกต ถ้าสังเกตก็แค่บอกว่าหน้าเหมือน” เฟย์เนี่ยนตอบ ยิ้มร่า
“หรอ…” เกรย์รับเบา ๆ
“เธอนี่ก็สบายนะ…ไปไหนมาไหนไม่ต้องคอยหลบ” เฟย์เนี่ยนพูดอย่างอิจฉา
“คิดผิดรึเปล่า” เกรย์พูด “ชั้นเป็นฆาตกรนะ ไปไหนมาไหนต้องคอยลุ้นว่าจะมีใครจำหน้าได้รึเปล่า แถมถ้ามีใครจำได้ขึ้นมาเค้าคงไม่รอถามหรอกว่าเป็นใช่ตัวจริงรึเปล่า ป่านนี้โดนรุมประชาทัณฑ์ไปแล้ว”
“ร…หรอ” เฟย์เนี่ยนยิ้มเจื่อน ๆ
“แต่เกรย์ก็เป็นคนดีนี่” เฟย์เนี่ยนแย้ง
“แล้วใครสนล่ะ…นักฆ่าเงาน่ะเป็นกลุ่มอิทธิพลที่มีพวกคนชั้นสูงเยอะแยะหนุนหลังอยู่ ถึงจะเป็นคนดียังไงถ้าเข้ากลุ่มนี้ก็ต้องฆ่าคน ที่ดีหน่อยก็ฆ่าแค่ตามใบสั่ง ไม่ฆ่ามากกว่านั้น” เกรย์พูดเรียบ ๆ
“ก็ดีแล้วล่ะที่ออกมาได้” เกรย์เปรยต่อ “แต่มันคงไม่จบแค่นี้หรอก…เดี๋ยวต้องมีเรื่องมีราวมากกว่านี้แน่”
“ช่างมันไปก่อนเถอะ” เฟย์เนี่ยนพูดเมื่อเค้กน้ำผึ้งกับชาอย่างละสองถูกยกมาวาง กลิ่นหอมของเค้กฟองน้ำราดน้ำผึ้ง กับกลิ่นชาลอยฟุ้ง
“แล้วตกลงคืนนี้ชั้นต้องไปงานอะไรนั่นจริงหรอ” เกรย์ถาม ตัดเค้กชิ้นหนึ่งใส่ปาก
“แหงสิ” เฟย์เนี่ยนพูดอย่างไม่ใส่ใจพลางตัดเค้กชิ้นเบ้อเร้อใส่ปาก
หลังจากการกินด้วยความเร็วเท่าแสงของเฟย์เนี่ยน กับเค้กน้ำผึ้งสามชิ้นและชาอีกสองถ้วย ส่วนเกรย์นั้นกินแบบไม่ใส่ใจอะไรเท่าไหร่ เฟย์เนี่ยนก็จ่ายเงิน (ห้าซิลด์ สี่เจต)
“อร่อยเป็นบ้า” เฟย์เนี่ยนพูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อทั้งคู่เดินออกจากร้านเมเปิ้ล ลีฟ
“ไปไหนต่อ” เกรย์ถาม กวาดตามองร้านรวงต่าง ๆ อย่างไม่ค่อยใส่ใจ
“แน่นอน…ก็ต้องเดินตลาดให้สะใจกันไปเลย” เฟย์เนี่ยนพูด ยิ้มร่า พลางคว้ามือเกรย์เข้าร้านโน้นทีร้านนี้หน่อย ถุงกระดาษใส่ข้าวของเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่เงินในถุงก็ลดลงเรื่อย ๆ เช่นกัน
ฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีแล้วเมื่อเฟย์เนี่ยนตัดสินใจว่าได้เวลากลับวังด้วยเหตุผลที่เกรย์ฟังแล้วเซ็งสุดๆ ว่า
“ต้องไปหาอะไรให้เกรย์ใส่ซะหน่อย”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น