ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 9 : อาวุธประจำตระกูลสเปซาทีน
อาวุธประจำตระกุลสเปซาทีน
__________________________________
ก๊อก…ก๊อก
เสียงเคาะประตูที่ทำให้ราชินีรูเบลล์หันมามอง ร่างของลูกสาวคนเล็กก้าวเข้ามาในห้องสมุดที่เต็มไปด้วยชั้นหนังสืออย่างคุ้นเคย
“พี่ว่าท่านแม่เรียกพบหรือเพคะ” เฟย์เนี่ยนเอ่ย สีหน้าจริงจังผิดปกติ
“อือ” ผู้เป็นแม่ว่า ยิ้มนิด ๆ ให้ลูกสาว “เลิกทีเถอะ เพคงเพคะอะไรเนี่ย”
“เออ..ค่ะ” เฟย์เนี่ยนพูดงง ๆ
“ลูกคงรู้แล้วสินะ” องค์ราชินีเอ่ย เฟย์เนี่ยนพยักหน้า
“ค่ะ…ลูกรู้ตั้งแต่หนีไปเมื่อสามเดือนก่อนแล้ว” เฟย์เนี่ยนรับเบา ๆ
“แต่ก็ยังหนีไปอีก” ผู้เป็นแม่ถอนใจ “จริง ๆ เลยนะเรา”
“ก็…ลูกไม่อยากรับ” ลูกสาวพูด ยิ้มแหย
“ไม่ได้หรอก” ราชินีรูเบลล์เอ่ยจริงจัง “ในลูกสองคน ลูกเป็นคนที่เหมาะที่สุดที่จะสืบทอดราชบัลลังก์…”
“ไม่จริงค่ะ” ลูกสาวค้านทันควัน “พี่เฟย์ไนท์เก่งทั้งทำนายและการใช้อาวุธไม่แพ้ลูก”
“แต่ลูกคือคนที่แม่เลือก” องค์ราชินีพูดช้าชัด “เฟย์ไนท์เก่งไม่แพ้ลูกก็จริง แต่รายนั้นน่ะรักสนุกเกินไป ไม่มีความรับผิดชอบพอ”
“แล้วลูกไม่รักสนุกหรือคะ” เฟย์เนี่ยนค้านอ่อย ๆ
“ก็จริงอยู่…แต่ลูกคือคนที่แม่คิดว่าเหมาะสมที่สุด”
“แต่ลูกยังไม่พร้อม” ลูกสาวค้านอีก
“เพราะเพื่อนลูกงั้นสิ” ผู้เป็นแม่เอ่ยอย่างรู้ทัน
“ลูกอยากเดินทางไปกับเกรย์ค่ะ” เฟย์เนี่ยนยอมรับ
“เรื่องนั้นน่ะแม่รู้ดี…เกรย์มีภารกิจสำคัญยิ่งที่จะต้องทำ” ราชินีรูเบลล์พูด
“ดาบไพออซ” เจ้าหญิงตัวดีพูดค่อย องค์ราชินีพยักหน้า
“ก็ไม่ผิดที่ลูกคิดจะช่วยเค้า” ผู้เป็นแม่เอ่ย
“แต่ยังไงนี่ก็เป็นเรื่องของบ้านเมืองเรา…ลูกต้องเป็นราชินีต่อจากแม่” องค์ราชินีชี้ขาด ลูกสาวได้แต่พยักหน้ารับอย่างลำบากใจ
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น…กลับมาแล้วค่อยว่ากันก็ได้” ผู้เป็นแม่เอ่ย ยิ้มให้ลูกสาวที่มองอย่างคาดไม่ถึง
“แต่…” ราชินีรูเบลล์เอ่ย
“อะไรคะ” เฟย์เนี่ยนเลิกคิ้ว
“แม่อยากให้ลูกรับนี่ไป” ผู้เป็นแม่เอ่ย ส่งเบาะกำมะหยี่สีม่วงเข้มจนแทบเป็นสีดำที่มีสิ่งที่ดูเหมือนลูกแก้วสีดำวางอยู่
“อ…อะไรคะ” เฟย์เนี่ยนพูดงง ๆ
“อาวุธประจำตระกูลเรา” ผู้เป็นแม่เอ่ยจริงจัง
“เออ…ลูกแก้วพยากรณ์เนี่ยนะ” ลูกสาวเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ
“อาวุธปริศนาแห่งเทพเซีย” ราชินีรูเบลล์เอ่ยจริงจัง “เป็นอาวุธที่มีเวทย์มนต์ค่อนข้างสูง เป็นอาวุธของเทพที่เทพเซียทิ้งไว้หลังจากสิ้นสงครามพิลเกรม มันจะเปลี่ยนรูปร่างไปตามอุปนิสัย ความถนัด ความสามารถ และความต้องการของผู้ใช้”
“แต่มันเป็นลูกแก้วไม่ใช่หรอคะ” เฟย์เนี่ยนพูด ผู้เป็นแม่ยิ้ม
“งั้น..ดูนะ” องค์ราชินีเอ่ย ยืนมือแตะลูกแก้ว ทันใดนั้น เกิดเสียงฟู่ใหญ่ ลูกแก้วค่อยหลอมละลายเข้าไปอยู่ในมือของราชินีรูเบลล์ ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นคทาสีดำสนิทที่มีหัวคทาเป็นรูปดวงดาวและปลายคทาคมไม่แพ้ดาบ
“ดูให้ดีนะ..เฟย์เนี่ยน” ผู้เป็นแม่เอ่ย ก่อนฟาดปลายคทาเข้ากับหุ่นชุดเกราะที่วางอยู่ใกล้อย่างรวดเร็ว
ปึ้ก!!!
หัวคทาถูกหวดเข้ากับลำตัวของชุดเกราะ
เปรี๊ยะ!!!
ชุดเกราะแตกละเอียด แต่ละรอยแตกเรียบเนียนราวใช้ดาบตัดดินน้ำมัน
“สำหรับแม่…มันจะเปลี่ยนเป็นคทาทุกครั้ง” ผู้เป็นแม่พูด ปาดเหงื่อเบา ๆ ก่อนวางคทาลงบนเบาะซึ่งมันก็ส่งเสียงฟู่ ก่อนหลอมละลายกลายเป็นลูกแก้วตามเดิม
“นี่เป็นอาวุธที่ได้ชื่อว่าทรงอานุภาพที่สุดรองจากดาบไพออซ และดาบไนท์แมร์ แม่รู้ว่าลูกไม่ชินกับเวทย์มนต์ สมัยนี้เวทย์มนต์กลายเป็นสิ่งที่เหมือนจะกลายเป็นเรื่องเหลวไหลไป” ประโยคสุดท้ายองค์ราชินีรำพึงเบา ๆ
“ลองดูสิ…อาวุธนี่จะใช้ได้เฉพาะคนในราชวงศ์สเปซาทีนเท่านั้น ในมือคนอื่นมันจะเป็นลูกแก้วธรรมดา” ผู้เป็นแม่พูด
“เออ..” เฟย์เนี่ยนมองแม่ทีลูกแก้วทีอย่างไม่แน่ใจ
“ลองดูเถอะ…ไม่เสียหายหรอก” ผู้เป็นแม่คะยั้นคะยอ
“ค่ะ” เฟย์เนี่ยนรับคำ แม้จะไม่มั่นใจนัก ก่อนยื่นมือไปแตะลูกแก้วที่วางนิ่งอยู่บนเบาะ
ฟู่!!!
เสียงฟู่ดังขึ้นอีกครั้ง เฟย์เนี่ยนรู้สึกถึงความร้อนที่มือระหว่างที่ลูกแก้วหลอมละลาย มันค่อย ๆ แปรสภาพเป็นเหมือนกับงูยางมะตอยที่
เหนียว ๆ อุ่น ๆ เลื้อยขึ้นมาที่ข้อมือของเธอ ก่อนที่จะเย็นลงช้า ๆ อาวุธหน้าตาประหลาดอย่างหนึ่งก็ปรากฏอยู่ที่มือทั้งสองข้างของเอล์ฟสาว
“อ…อะไรเนี่ย”
เฟย์เนี่ยนแทบติดอ่าง จ้องมองสิ่งที่อยู่ในมือของตนอย่างไม่เข้าใจ
โซ่สีดำสนิทวางอยู่บนมือทั้งสองของเฟย์เนี่ยน ปลายข้างหนึ่งพันเข้ากับข้อมือของเอล์ฟสาวอย่างไร้รอยต่อ ส่วนอีกข้างของโซ่เป็นตุ้มลูกแก้วและมีดโค้ง
“ลองใช้ดูสิ” ราชินีรูเบลล์พูด ชี้ไปที่ชุดเกราะอีกชุดที่วางอยู่ใกล้ ๆ ซากชุดเกราะที่แหลกละเอียด
“ง่าส์” เฟย์เนี่ยนครางเสียงอ่อย
“เถอะน่า” ราชินีรูเบลล์พูดอย่างเริ่มรำคาญ
เฟย์เนี่ยนเดินไปหยุดห่างจากชุดเกราะเหล็กประมาณหนึ่งช่วงแขนมือที่มีโซ่พันไว้ทั้งสองข้างวางอยู่ข้างลำตัว นัยน์ตาสีน้ำตาลหลับลงสักพัก
วิ้ง!!!
เอล์ฟสาวลืมตาขึ้นจ้องมองชุดเกราะ ก่อนมือทั้งสองข้างจะขยับอย่างรวดเร็วเกินสายตามนุษย์
เปรี้ยง!!!
ตุ้มลูกแก้วถูกซัดกระแทกชุดเกราะอย่างจัง เกิดเสียงครึกครักเบา ๆ ก่อนชุดเกราะจะลงไปนอนป่นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอยู่ที่พื้น
“อาวุธของเทพเซียร์จะเปลี่ยนไปตามผู้ใช้ และมันจะอยู่ในรูปแบบที่สอดรับกับความสามารถและทักษะของผู้ใช้มากที่สุด” ผู้เป็นแม่เอ่ยย้ำเบา ๆ เฟย์เนี่ยนเบิกตามองชุดเกราะที่ลงไปป่นอยู่ที่พื้น ก่อนก้มมองโซ่ในมือที่เพิ่งจะใช้ครั้งแรกอย่างทึ่งจัด
“ระหว่างที่อยู่กับลูก มันจะเป็นโซ่แบบนี้ตลอดเวลา พันไว้กับแขนแล้วกัน..จะได้ไม่เกะกะ”ผู้เป็นแม่เอ่ย แต่ดูราวกับโซ่จะได้ยิน หรือคงเป็นเพราะเวทย์มนต์โบราณบางอย่าง โซ่ทั้งสองค่อยๆแปรสภาพกลายเป็นกำไลสีดำเรียบ ๆ ทั้งสองมือ
“ดีแล้ว” องค์ราชินีเอ่ย “ติดตัวไว้ตลอดนะ”
เงียบกันไปสักพัก ราชินีรูเบลล์ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เพื่อนของลูกยังมีภาระอีกมาก ลูกคงจะช่วยเค้าได้” ผู้เป็นแม่เอ่ย หันมายิ้มให้กับลูกสาว ”แม่อนุญาติให้ลูกเข้าออกอาณาจักรนิโมซายน์ได้
อย่างอิสระนับตั้งแต่วันนี้” เฟย์เนี่ยนเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง ก่อนคุกเข่าลงตามธรรมเนียม
“เพคะ” ลูกสาวเอ่ยชัดถ่อยชัดคำ
“เอาล่ะ…” ราชินีรูเบลล์เปรย “นี่ก็ได้เวลาจ่ายตลาดแล้ว ลูกน่าจะไปพร้อมกับเพื่อนลูกนะ”
“ค่ะ” เฟย์เนี่ยนยิ้มรับอย่างยินดี ก่อนถอยออกมาจากห้องหนังสือพร้อมกับอาวุธใหม่
“ลูกก็ยังมีภาระอีกเยอะ…เฟย์” องค์ราชินีถอนใจกับหน้าต่างเบา ๆ
__________________________________
ก๊อก…ก๊อก
เสียงเคาะประตูที่ทำให้ราชินีรูเบลล์หันมามอง ร่างของลูกสาวคนเล็กก้าวเข้ามาในห้องสมุดที่เต็มไปด้วยชั้นหนังสืออย่างคุ้นเคย
“พี่ว่าท่านแม่เรียกพบหรือเพคะ” เฟย์เนี่ยนเอ่ย สีหน้าจริงจังผิดปกติ
“อือ” ผู้เป็นแม่ว่า ยิ้มนิด ๆ ให้ลูกสาว “เลิกทีเถอะ เพคงเพคะอะไรเนี่ย”
“เออ..ค่ะ” เฟย์เนี่ยนพูดงง ๆ
“ลูกคงรู้แล้วสินะ” องค์ราชินีเอ่ย เฟย์เนี่ยนพยักหน้า
“ค่ะ…ลูกรู้ตั้งแต่หนีไปเมื่อสามเดือนก่อนแล้ว” เฟย์เนี่ยนรับเบา ๆ
“แต่ก็ยังหนีไปอีก” ผู้เป็นแม่ถอนใจ “จริง ๆ เลยนะเรา”
“ก็…ลูกไม่อยากรับ” ลูกสาวพูด ยิ้มแหย
“ไม่ได้หรอก” ราชินีรูเบลล์เอ่ยจริงจัง “ในลูกสองคน ลูกเป็นคนที่เหมาะที่สุดที่จะสืบทอดราชบัลลังก์…”
“ไม่จริงค่ะ” ลูกสาวค้านทันควัน “พี่เฟย์ไนท์เก่งทั้งทำนายและการใช้อาวุธไม่แพ้ลูก”
“แต่ลูกคือคนที่แม่เลือก” องค์ราชินีพูดช้าชัด “เฟย์ไนท์เก่งไม่แพ้ลูกก็จริง แต่รายนั้นน่ะรักสนุกเกินไป ไม่มีความรับผิดชอบพอ”
“แล้วลูกไม่รักสนุกหรือคะ” เฟย์เนี่ยนค้านอ่อย ๆ
“ก็จริงอยู่…แต่ลูกคือคนที่แม่คิดว่าเหมาะสมที่สุด”
“แต่ลูกยังไม่พร้อม” ลูกสาวค้านอีก
“เพราะเพื่อนลูกงั้นสิ” ผู้เป็นแม่เอ่ยอย่างรู้ทัน
“ลูกอยากเดินทางไปกับเกรย์ค่ะ” เฟย์เนี่ยนยอมรับ
“เรื่องนั้นน่ะแม่รู้ดี…เกรย์มีภารกิจสำคัญยิ่งที่จะต้องทำ” ราชินีรูเบลล์พูด
“ดาบไพออซ” เจ้าหญิงตัวดีพูดค่อย องค์ราชินีพยักหน้า
“ก็ไม่ผิดที่ลูกคิดจะช่วยเค้า” ผู้เป็นแม่เอ่ย
“แต่ยังไงนี่ก็เป็นเรื่องของบ้านเมืองเรา…ลูกต้องเป็นราชินีต่อจากแม่” องค์ราชินีชี้ขาด ลูกสาวได้แต่พยักหน้ารับอย่างลำบากใจ
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น…กลับมาแล้วค่อยว่ากันก็ได้” ผู้เป็นแม่เอ่ย ยิ้มให้ลูกสาวที่มองอย่างคาดไม่ถึง
“แต่…” ราชินีรูเบลล์เอ่ย
“อะไรคะ” เฟย์เนี่ยนเลิกคิ้ว
“แม่อยากให้ลูกรับนี่ไป” ผู้เป็นแม่เอ่ย ส่งเบาะกำมะหยี่สีม่วงเข้มจนแทบเป็นสีดำที่มีสิ่งที่ดูเหมือนลูกแก้วสีดำวางอยู่
“อ…อะไรคะ” เฟย์เนี่ยนพูดงง ๆ
“อาวุธประจำตระกูลเรา” ผู้เป็นแม่เอ่ยจริงจัง
“เออ…ลูกแก้วพยากรณ์เนี่ยนะ” ลูกสาวเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ
“อาวุธปริศนาแห่งเทพเซีย” ราชินีรูเบลล์เอ่ยจริงจัง “เป็นอาวุธที่มีเวทย์มนต์ค่อนข้างสูง เป็นอาวุธของเทพที่เทพเซียทิ้งไว้หลังจากสิ้นสงครามพิลเกรม มันจะเปลี่ยนรูปร่างไปตามอุปนิสัย ความถนัด ความสามารถ และความต้องการของผู้ใช้”
“แต่มันเป็นลูกแก้วไม่ใช่หรอคะ” เฟย์เนี่ยนพูด ผู้เป็นแม่ยิ้ม
“งั้น..ดูนะ” องค์ราชินีเอ่ย ยืนมือแตะลูกแก้ว ทันใดนั้น เกิดเสียงฟู่ใหญ่ ลูกแก้วค่อยหลอมละลายเข้าไปอยู่ในมือของราชินีรูเบลล์ ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นคทาสีดำสนิทที่มีหัวคทาเป็นรูปดวงดาวและปลายคทาคมไม่แพ้ดาบ
“ดูให้ดีนะ..เฟย์เนี่ยน” ผู้เป็นแม่เอ่ย ก่อนฟาดปลายคทาเข้ากับหุ่นชุดเกราะที่วางอยู่ใกล้อย่างรวดเร็ว
ปึ้ก!!!
หัวคทาถูกหวดเข้ากับลำตัวของชุดเกราะ
เปรี๊ยะ!!!
ชุดเกราะแตกละเอียด แต่ละรอยแตกเรียบเนียนราวใช้ดาบตัดดินน้ำมัน
“สำหรับแม่…มันจะเปลี่ยนเป็นคทาทุกครั้ง” ผู้เป็นแม่พูด ปาดเหงื่อเบา ๆ ก่อนวางคทาลงบนเบาะซึ่งมันก็ส่งเสียงฟู่ ก่อนหลอมละลายกลายเป็นลูกแก้วตามเดิม
“นี่เป็นอาวุธที่ได้ชื่อว่าทรงอานุภาพที่สุดรองจากดาบไพออซ และดาบไนท์แมร์ แม่รู้ว่าลูกไม่ชินกับเวทย์มนต์ สมัยนี้เวทย์มนต์กลายเป็นสิ่งที่เหมือนจะกลายเป็นเรื่องเหลวไหลไป” ประโยคสุดท้ายองค์ราชินีรำพึงเบา ๆ
“ลองดูสิ…อาวุธนี่จะใช้ได้เฉพาะคนในราชวงศ์สเปซาทีนเท่านั้น ในมือคนอื่นมันจะเป็นลูกแก้วธรรมดา” ผู้เป็นแม่พูด
“เออ..” เฟย์เนี่ยนมองแม่ทีลูกแก้วทีอย่างไม่แน่ใจ
“ลองดูเถอะ…ไม่เสียหายหรอก” ผู้เป็นแม่คะยั้นคะยอ
“ค่ะ” เฟย์เนี่ยนรับคำ แม้จะไม่มั่นใจนัก ก่อนยื่นมือไปแตะลูกแก้วที่วางนิ่งอยู่บนเบาะ
ฟู่!!!
เสียงฟู่ดังขึ้นอีกครั้ง เฟย์เนี่ยนรู้สึกถึงความร้อนที่มือระหว่างที่ลูกแก้วหลอมละลาย มันค่อย ๆ แปรสภาพเป็นเหมือนกับงูยางมะตอยที่
เหนียว ๆ อุ่น ๆ เลื้อยขึ้นมาที่ข้อมือของเธอ ก่อนที่จะเย็นลงช้า ๆ อาวุธหน้าตาประหลาดอย่างหนึ่งก็ปรากฏอยู่ที่มือทั้งสองข้างของเอล์ฟสาว
“อ…อะไรเนี่ย”
เฟย์เนี่ยนแทบติดอ่าง จ้องมองสิ่งที่อยู่ในมือของตนอย่างไม่เข้าใจ
โซ่สีดำสนิทวางอยู่บนมือทั้งสองของเฟย์เนี่ยน ปลายข้างหนึ่งพันเข้ากับข้อมือของเอล์ฟสาวอย่างไร้รอยต่อ ส่วนอีกข้างของโซ่เป็นตุ้มลูกแก้วและมีดโค้ง
“ลองใช้ดูสิ” ราชินีรูเบลล์พูด ชี้ไปที่ชุดเกราะอีกชุดที่วางอยู่ใกล้ ๆ ซากชุดเกราะที่แหลกละเอียด
“ง่าส์” เฟย์เนี่ยนครางเสียงอ่อย
“เถอะน่า” ราชินีรูเบลล์พูดอย่างเริ่มรำคาญ
เฟย์เนี่ยนเดินไปหยุดห่างจากชุดเกราะเหล็กประมาณหนึ่งช่วงแขนมือที่มีโซ่พันไว้ทั้งสองข้างวางอยู่ข้างลำตัว นัยน์ตาสีน้ำตาลหลับลงสักพัก
วิ้ง!!!
เอล์ฟสาวลืมตาขึ้นจ้องมองชุดเกราะ ก่อนมือทั้งสองข้างจะขยับอย่างรวดเร็วเกินสายตามนุษย์
เปรี้ยง!!!
ตุ้มลูกแก้วถูกซัดกระแทกชุดเกราะอย่างจัง เกิดเสียงครึกครักเบา ๆ ก่อนชุดเกราะจะลงไปนอนป่นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอยู่ที่พื้น
“อาวุธของเทพเซียร์จะเปลี่ยนไปตามผู้ใช้ และมันจะอยู่ในรูปแบบที่สอดรับกับความสามารถและทักษะของผู้ใช้มากที่สุด” ผู้เป็นแม่เอ่ยย้ำเบา ๆ เฟย์เนี่ยนเบิกตามองชุดเกราะที่ลงไปป่นอยู่ที่พื้น ก่อนก้มมองโซ่ในมือที่เพิ่งจะใช้ครั้งแรกอย่างทึ่งจัด
“ระหว่างที่อยู่กับลูก มันจะเป็นโซ่แบบนี้ตลอดเวลา พันไว้กับแขนแล้วกัน..จะได้ไม่เกะกะ”ผู้เป็นแม่เอ่ย แต่ดูราวกับโซ่จะได้ยิน หรือคงเป็นเพราะเวทย์มนต์โบราณบางอย่าง โซ่ทั้งสองค่อยๆแปรสภาพกลายเป็นกำไลสีดำเรียบ ๆ ทั้งสองมือ
“ดีแล้ว” องค์ราชินีเอ่ย “ติดตัวไว้ตลอดนะ”
เงียบกันไปสักพัก ราชินีรูเบลล์ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เพื่อนของลูกยังมีภาระอีกมาก ลูกคงจะช่วยเค้าได้” ผู้เป็นแม่เอ่ย หันมายิ้มให้กับลูกสาว ”แม่อนุญาติให้ลูกเข้าออกอาณาจักรนิโมซายน์ได้
อย่างอิสระนับตั้งแต่วันนี้” เฟย์เนี่ยนเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง ก่อนคุกเข่าลงตามธรรมเนียม
“เพคะ” ลูกสาวเอ่ยชัดถ่อยชัดคำ
“เอาล่ะ…” ราชินีรูเบลล์เปรย “นี่ก็ได้เวลาจ่ายตลาดแล้ว ลูกน่าจะไปพร้อมกับเพื่อนลูกนะ”
“ค่ะ” เฟย์เนี่ยนยิ้มรับอย่างยินดี ก่อนถอยออกมาจากห้องหนังสือพร้อมกับอาวุธใหม่
“ลูกก็ยังมีภาระอีกเยอะ…เฟย์” องค์ราชินีถอนใจกับหน้าต่างเบา ๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น