คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ดูตัวงั้นหรอ!? (ม่ายน้า~ >,,,
8.
ดูตัวงั้นหรอ!? (ม่ายน้า~ >,,,<)
"อ้าว ? ซายุเองก็มาหรอ ?"
"ค่า!! พอดีวันนี้ยูเอะไม่ค่อยสบายก็เลยพามาส่งที่บ้านน่ะค่ะ แล้ววันนี้พี่ริวจิน ก็งานยุ่งเหมือนเดิมเลยนะคะ ^O^"
"ฮ่ะ ๆ ช่วงนี้งานที่มหา' ลัยมันยุ่งน่ะ ก็เลยมีงานอยู่เรื่อยเลย"
"แต่พี่ริวจินก็ขยันจังเลยนะคะ"
"แล้วยูเอะเป็นอะไรล่ะ ? ไม่สบายมากหรอ ?"
"ป่าวหรอกมั้งคะ เห็นยูเอะบอกว่าปวดหัวนิดหน่อย"
"เอ่อ...แต่พี่ว่าเค้าทำหน้าเหมือนจะตายแล้วนะ"
"ห้ามวิจารณ์หน้าฉันนะพี่!!!"
ฉันส่งเสียงประท้วงมาทั้ง ๆ ที่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากท่าฟุบโต๊ะ หัวยังปวดตุบ ๆ อยู่เลย นี่มันอะไรกันเนี่ย!!? จะบ้าตาย!!
ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ซายุพามาส่งบ้านคงนอนตายอยู่ข้างทางไปแล้วล่ะ ~…~"
ส่วนซายุน่ะหรอ ? อ๋อ...เขารู้จักบ้านของฉันมานานแล้วล่ะ เพียงแต่ไม่รู้ว่าทำธุรกิจอะไรอยู่เท่านั้นเอง ส่วนพ่อแม่พี่น้องของฉัน ซายุเองก็รู้จักเป็นอย่างดีทีเดียวจนแทบจะกลายเป็นสมาชิกวีไอพีในครอบครัวไปแล้ว >O<
"อ้าว!! หนูซายุ!!! วันนี้ลมอะไรหอบมาล่ะจ้ะ ?"
"วันนี้ยูเอะไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ คุณน้า"
โห...ดูท่านแม่ดิ ท่าทางจะถูกอกถูกใจกับคำว่าคุณน้ามากเลยนะเนี่ย (ปกติถูกเรียกว่าป้านี่ อ้าก!!! ท่านแม่อย่าขว้างมาทางนี้ค่า!!!)
"อ้าวหรอ ? แหม ๆ จริง ๆ ไม่ต้องไปเป็นห่วงยัยยูเอะมากก็ได้ รายนั้นตายยากตายเย็น วันนี้ซายุต้องรีบกลับรึเปล่าล่ะ ?"
ว้าก!!! นี่ท่านแม่ไม่คิดจะห่วงลูกสาวคนเดียวมั่งเลยหรอ!!? O[]o
แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครได้ยินความคิดของฉันเลยสักคน (ก็แน่ละ...ใครจะไปรู้ความคิดหล่อนละยะ -*-)
"อ้อ...ไม่รีบหรอกค่ะ ตอนนี้ไม่มีคนอยู่ที่บ้านอยู่แล้วเพราะคุณพ่อกับคุณแม่ไปต่างประเทศกันหมด ก็เลยอยู่ช่วยคุณน้าได้เต็มที่เลยค่ะ ^…^"
รู้ทันท่านแม่เลยนะซายุ หุหุ ลองท่านแม่ถามอย่างนี้แสดงว่ากำลังหาคนช่วยงานอยู่พอดี แล้ว...แม่พระซายุก็ไม่เคยปฏิเสธใครอยู่แล้วด้วย
รู้สึกว่า...หล่อนจะถนัดการตีซี้กับคนแก่มากเลยนะเนี่ย!!
"ดีจัง วันนี้น้าจะลองทำเนื้อย่างเกาหลีพอดีเลย หนูซายุเคยทำบ้างไหมจ้ะ ?"
"อ๋อ...เคยลองทำอยู่บ้างเหมือนกันน่ะค่ะ"
"แหม!! ดีจริง ๆ เลย น้าล่ะอยากคลอดลูกสาวได้อย่างหนูบ้างจัง ไม่รู้ตอนแม่หนูท้องเขากินอะไรนะ ? ไม่น่าเล้ย น้าน่ะนะตอนท้องยัยยูเอะอยากกินแต่วาซาบิ ก็เลยได้ลูกสาวอย่างยัยยูเอะน่ะสิ...จำไว้เลยนะ ถ้าหนูแต่งงานไปแล้วท้องเนี่ย ห้ามกินวาซาบิเด็ดขาด!! ไม่งั้นเดี๋ยวได้ลูกสาวอย่างยูเอะไม่รู้ด้วยนะ เฮ้อ!!"
ท่านแม่!! การได้ฉันเป็นลูกสาวนี่มันเลวร้ายถึงขนาดนั้นเลยหรอคะท่านผู้ชมที่เคารพรัก!? ไม่จริงใช่มั้ยคะ!!? ฉันออกจะเป็นลูกสาวแสนดีที่ไม่เคยช่วยงานบ้านเลยสักอย่าง คะแนนสอบก็ออกมาห่วย แล้วยังมานั่งเถียงท่านแม่ได้เป็นฉาก ๆ ๆ (ดีตายเลยหล่อนเอ้ย!!) อ้อ...แต่อย่างน้อยฉันก็รู้อย่างหนึ่งล่ะ นี่ท่านแม่เลี้ยงฉันที่อยู่ในท้องด้วยวาซาบิตลอดเก้าเดือนเลยเรอะ!!?
"เอ้า!! ซายุมาช่วยน้าทางนี้ดีกว่านะ ปล่อยยัยยูเอะน้ำลายยืดไปคนเดียว"
"แง้!! TT TT ท่านแม่ไม่ร้ากกกหนู!!!"
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
"อื้อฮือ!!~ อร่อยจริง ๆ เลยอ่ะ พี่ซายุนี่ทำกับข้าวอร่อยมากเลย!!! ผิดกับยัยยูเอะราวฟ้ากับเหว"
"ใช่จริง ๆ ด้วย เนื้อย่างนี่อร่อยมากเลยนะ ซายุ"
"หรอคะ ? จริง ๆ แล้วหนูก็แค่ทำตามที่คุณน้าบอกเท่านั้นเอง ไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ"
"โอ้ย!! ไม่ต้องถ่อมตัวหรอกจ้ะซายุ" ท่านแม่หัวเราะร่วน (โดนยอนี่...เขินล่ะสิท่านแม่ -*-) "จริง ๆ เพราะได้หนูมาช่วยเนี่ยถึงได้ทำออกมาอร่อยขนาดนี้"
"อืม...อร่อยจริง ๆ นะ เหมือนกินในภัตตาคารเลย" เอาเข้าไป แม้แต่ท่านพ่อก็ยังชมเปาะเลยหรอเนี่ย!!? ไหนลองชิมหน่อยดิ๊!!
กรี๊ด!!!
อร่อย!! อร่อยสุด ๆ!!! นี่มันเนื้อจากสวรรค์หรือไงเนี่ย!? อร่อยมากกกกกกก!!!
"อ้าว!! ยูเอะร้องไห้!?!"
"เปล่าค่า ? ลูกกำลังซาบซึ้งกับรสชาติ" Y^Y อร่อยสุด ๆ ทำไมเพื่อนฉันถึงได้ทำกับข้าวอร่อยอย่างนี้!!?
"อ้อ...ว่าแต่ช่วงนี้ใกล้จะสอบแล้วหรือยังล่ะซายุคุง ?" ท่านพ่อหันมาถามซายุ
"ค่ะ ใกล้แล้วค่ะ"
"เฮ้อ!! ยังไงรบกวนหนูซายุช่วยติวลูกน้าหน่อยสิจ้ะ ยัยยูเอะน่ะ...การเรียนเค้าไม่เอาไหนจริง ๆ" โห!! ว่ากันซึ่ง ๆ หน้าอย่างงี้ใครจะยอมอ่ะท่านแม่
"ไม่จริงนะท่านแม่!! อย่างเทอมที่แล้วลูกก็ทำคะแนนได้เพิ่มมาอีกตั้งสองคะแนน"
"แต่ก็ยังตกอยู่ดี" ท่านแม่ปรายตามามองด้วยสายตาอำมหิตมาให้
อ๊ะ!! แหม...แต่มันก็เกือบ ๆ จะผ่านอยู่แล้วเชียว อีกนิ๊ด...นิดเดียวเท่านั้น!! TT^TT
"แต่ว่ายูเอะก็พยายามมากเลยนะคะ" แม่พระซายุ!! แก้แทนให้ฉันอีก หล่อนนี่น่ารักจริง ๆ เลย!!!
"อ้อ!! เกือบลืมไปแล้ว นี่ค่ะ หนูซื้อมาฝากทุกคนเลย ว่าจะทำเป็นของหวานหลังอาหารได้ใช้งานพอดี อันนี้ของคุณลุง" (อ่านะ ทำไมแม่ฉันเป็นน้าแต่พ่อฉันเป็นลุงล่ะ!? >O< ไม่เข้าใจค่า!!)
แต่ดูเหมือนท่านพ่อจะไม่ว่าอะไรเลยนะเนี่ย ซายุส่งกล่องขนมสีขาวให้ท่านพ่อ
"โอ้!! อุตส่าห์จำได้อีกนะว่าลุงชอบทานรสไหน ขอบใจมากนะซายุคุง"
ปรากฏว่าในกล่องเป็นเค้กรสชาเขียวของโปรดของท่านพ่อพอดี นี่!! นอกจากหล่อนจะท่องหนังสือแล้วหล่อนยังนั่งท่องรายการขนมเค้กที่คนในบ้านฉันชอบด้วยหรือไงยะเนี่ย!!?
"อันนี้ของคุณน้าค่ะ หนูเลือกแบบไขมันต่ำด้วยนะ"
"แหม...ว้าย!! ฟรุ๊ตเค้กร้านนี้น้าชอบมากเลย!!! ขอบใจนะหนูซายุ"
"ไม่เป็นไรค่ะ อันนี้ของพี่ริวจินค่ะ"
ขนมเค้กรสกาแฟลอยผ่านหน้าฉันไป โอ้!!...ของโปรดพี่ริวจินเลยนี่
"โห...ขอบใจมากนะซายุจัง" ท่านพี่ยิ้มแป้น (แหงล่ะ...นี่หล่อนจะวางยาคนในบ้านฉันก็ทำได้ง่าย ๆ เลยนะยัยซายุ!! ฉันชักจะกลัวหล่อนแล้วนะเนี่ย -*-)
"ส่วนอันนี้...ฉันซื้อมาอีกอันนึงกะว่าจะเซอร์ไพรส์ยูเอะน่ะ นี่จ้ะ!!"
ฟรุ๊ตพาย!!! ฟรุ๊ตพายยยยย!!! น่ากิน ๆ ๆ >[]< ถึงตอนกลางวันนี้จะกินไปแล้วชิ้นนึงก็เถอะ แต่ก็ยังอยากกินอยู่ดี ซายุน่าร้ากกก!!! น่ารักจริง ๆ เลย!! ถ้าฉันเป็นผู้ชายคงจีบหล่อนไปนานแล้วนะเนี่ย!!!
"อ้าว!! แล้วของผม!!?" คนที่ถูกลืม (ริวเซไงจ้ะ!! เหอ ๆ รายนั้นสมควรถูกลืม หึหึหึ)
"นี่จ้า เค้กช็อกโกเลต"
"อ้าก!!!~ พี่ซายุ อยากเป็นพี่สาวผมมั่งป่าว ผมยกพี่ริวจินให้ไปเลยอ่ะ เอาป่าว ? แล้วซื้อเค้กอย่างนี้ให้ผมกินทุกวันนะ"
"เฮ้ย!!" เสียงของริวจินที่ถูกเอาไปแลกกับเค้กซะแล้ว
ซายุยิ้มแป้น ในขณะที่เสียงหัวเราะดังกราวขึ้นทั้งโต๊ะ
"งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ซื้อแล้วฝากยูเอะมาดีไหม ?"
"ไม่อาว~ ฝากยูเอะมารับรองไม่ถึงผมแน่!! ถ้าไม่หน้าเละก็โดนงาบไปซะก่อน"
ผัวะ ๆ!!
เฮ้ย!!~ หาเรื่องหรอยัยยูเอะ!!?
เออดิ!! หุบปากแล้วกินเงียบ ๆ ซะ!!!
ฮ่ะ ๆ ๆ!!!
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
"มีอะไรรึ ? ถึงได้มาหาซะดึกดื่นขนาดนี้ ?"
ดวงตาสีขี้เถ้าเบื้องหน้าที่กำลังเหลือบมองผมผ่านกรอบแว่นนั้นดูเฉียบขาดเหมือนอย่างเคย ดูราวกับว่าคนตรงหน้าไม่เคยมีความลังเลใจมาก่อนสักครั้งในชีวิต
"เรื่องของการเปลี่ยนตัวน่ะครับ ท่านพ่อ..." ผมจ้องมองกลับ พลางนั่งลงบนเก้าอี้เบาะหนังตรงหน้าของผู้ได้ชื่อว่าเป็นบิดา
แสงไฟในห้องทำงานของมินาโมโตะ โนะ โคโย ผู้นำใหญ่แห่งตระกูลมินาโมโตะยังคงสว่างอยู่แม้นี่จะล่วงเวลาเที่ยงคืนไปแล้วก็ตาม
ตระกูลมินาโมโตะนั้นไม่ได้ยึดติดกับอาชีพนักฆ่ามากเหมือนบางตระกูลที่ไม่ยอมให้สมาชิกในตระกูลทำอาชีพอื่นเลยนอกจากเป็นนักฆ่า ตรงกันข้าม...ตระกูลมินาโมโตะนั้นได้ฐานอำนาจการเป็นตระกูลนักฆ่าอันดับหนึ่งแห่งคันไซมาได้ก็เป็นเพราะธุรกิจอื่น ๆ เสียอีก จากเครือข่ายของมินาโมโตะที่มีนับสิบ ๆ บริษัทใหญ่ และบริษัทย่อย ๆ อีกมากมายนอกจากจะเอื้อต่อการทำงานในอาชีพนักฆ่าแล้ว ยังช่วยเสริมหน้าตาทางสังคมให้แก่ตระกูลขุนนางเก่าแก่อย่างตระกูลมินาโมโตะอีกด้วย
"เรื่องที่พ่อตัดสินใจไปแล้วไม่คิดจะเอากลับมาคิดหรอกนะ" ใบหน้าของผู้นำตระกูลมินาโมโตะเลื่อนลงจากใบหน้าของผมกลับลงไปมองที่กองเอกสารจำนวนมหาศาลบนโต๊ะไม้เนื้อดีเหมือนเดิม
"ท่านพ่อครับ เรื่องนี้ผมคิดว่าไม่ควรจะเปลี่ยนนะครับ" ผมพยายามแย้ง ยังไงผมก็ต้องเปลี่ยนใจของท่านพ่อให้ได้!!
ไม่ว่ายังไง ผมก็ไม่ใช่นักฆ่า...
"ทำไมล่ะ ?" ท่านพ่อถามเรียบ ๆ ไม่หันมามองผมเลยสักนิด
"ผมไม่มีคุณสมบัติพอ"
"คนที่จะตัดสินว่าลูกมีคุณสมบัติหรือไม่ ไม่ใช่ลูกแต่เป็นพ่อ ยังมีอะไรอีกไหม ?" นัยน์ตาสีขี้เถ้าของมินาโมโตะ โนะ โคโยตวัดมามองผมอีกนิดเดียวเท่านั้นแล้วก็หันกลับไปสู่สิ่งเดิม ราวกับกระดาษแผ่นนั้นมีความสำคัญชนิดที่ไม่มีอะไรมาเทียบได้เลย
"แล้ว พี่คาสึโยะ..."
"คาสึโยะเหมาะสมกับสายธุรกิจแล้ว รู้ไหม...ทำไมพ่อถึงต้องเลือกให้เป็นลูก ?" คราวนี้ผู้เป็นพ่อเน้นเสียงหนัก ดวงตาสีเดียวกับผมมีแววเฉียบนิ่งเด็ดขาดนั้นเงยขึ้นประสานกับผมเต็ม ๆ ยังทำให้ผมอดรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่กำลังถูกท่านมองออกหมดทุกอย่างไม่ได้
"ทำไมหรือครับ ?"
"เพราะคาสึโยะ...เจ้าเล่ห์เกินไป" คำตอบที่ท่านพ่อให้กลับมานั้นทำให้ผมนิ่งไป
"จิ้งจอกที่เจ้าเล่ห์เกินไปจะนำความวินาศมาสู่ฝูง จำคำพ่อไว้"
ไม่มีเสียงตอบ เพราะผมได้แต่นิ่งอึ้ง ไม่เข้าใจคำพูดของท่านพ่อเลยจริง ๆ
ทำไม ? ถ้าหากว่าท่านพี่เจ้าเล่ห์แล้วจะนำความวินาศมาสู่ตระกูลอย่างนั้นหรือ ? ไม่น่าใช่...พูดกันตรง ๆ ท่านพี่มีความภาคภูมิใจในสายเลือดของมินาโมโตะมากกว่าผมด้วยซ้ำไป ไม่มีทางทำให้ตระกูลพังพินาศแน่ แล้วอย่างนี้...ทำไมท่านพ่อถึงต้องมอบตำแหน่งสำคัญที่หากว่าเป็นท่านพี่คงจะทำให้ตระกูลรุ่งเรืองได้มากกว่ามาให้กับผมซึ่งไม่มีความกระตือรือร้นเลยสักนิด
"พรุ่งนี้...จะมีพิธีดูตัว ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง คนที่จะต้องไปคือลูก เข้าใจไหม ?"
"ค...ครับ"
"อ้อ...นี่" ท่านพ่อควานหาอะไรบางอย่างออกมาจากลิ้นชัก เป็นซองเอกสารสีน้ำตาลดูแล้วธรรมดามากแล้วจึงยื่นมาทางผม
"นี่อะไรครับ ?" ผมรับมาอย่างไม่แน่ใจ ซองเบาอย่างไม่น่าเชื่อว่านี่จะเป็นเอกสารของท่านพ่อ เพราะปกติ...เอกสารของท่านพ่อไม่ว่าจะเป็นซองไหน ๆ ก็ต้องหนาหนักและอัดแน่นไปด้วยเอกสารทั้งนั้น
"อ้อ...รูปของคนที่ลูกจะต้องไปดูตัวด้วยพรุ่งนี้ คุณหนูตระกูลซานาดะไงล่ะ หน้าตาน่ารักเชียวล่ะ" ท่านพ่อยิ้มน้อย ๆ เหมือนถูกอกถูกใจใน 'ว่าที่ลูกสะใภ้' อยู่ไม่น้อย
"ครับ" ผมตอบรับ บอกตามตรงว่าพอได้ยินแล้วแทบไม่อยากจะเปิดออกดูเลยสักนิด
ถึงผมจะเป็นผู้ชาย แต่ก็ยังไม่ชอบการถูกบังคับแต่งงานแบบนี้อยู่ดี
แล้ว...คุณหนูซานาดะที่เป็นผู้หญิงถ้าหากว่ายินยอมในการแต่งงานนี้เขาก็คงรู้สึกผิดหวังอยู่มาก เพราะตามความคิดของเขา คนในตระกูลซานาดะนั้นไม่ควรจะถูกชักใยได้ง่ายขนาดนั้น
แกรก!!
ผมเปิดซองออกแล้วคว่ำลง รูป ๆ หนึ่งหล่นลงมา
"นี่มัน...!!?"
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
"ยูเอะ!!...ยืนนิ่ง ๆ!!! ยุกยิกอยู่ได้!!"
"มันอึดอัดนี่ท่านแม่!!! ผ้าคาดเอวนี่มันรัดแน่นเกินไปมั้งค่ะ!!?"
"ไม่หรอก ปกติเขาก็รัดอย่างนี้กันทั้งนั้น แม่ว่ายูเอะอ้วนไปแล้วต่างหาก เพราะฟรุ้ตพายสองชิ้นเมื่อวานนี้รึเปล่า ? ไม่น่าให้กินของหวาน ๆ ก่อนมาดูตัวเลย"
"ทำไมอ่ะท่านแม่ ?"
"เขาบอกกันว่าของหวาน ๆ ทำให้สัตว์ดุน่ะสิ ฮิฮิ"
"ทั่นแม๊!!!...พูดงี้กับลูกสาวคนเดียวได้ไง!!?~"
"เอาน่า ๆ!! เอ้ายืนนิ่ง ๆ สิ!!! อีกแปปเดียวเอง"
"อึดอัดจะตายอยู่แร้วค่า!!! หายใจมะออก!!" ท่านแม่ไม่สังเกตหรือไงว่าหน้าฉันมันกำลังจะกลายเป็นสีม่วงอยู่แล้วเนี่ย!! โอย...อึดอัดหายใจไม่ออกแล้วค่า >,,,<
"ก็ยืนนิ่ง ๆ สิมันจะได้ไม่ต้องใช้อากาศมาก" โห...วิธีแก้ของท่านแม่นี่นะ -*- ไม่คิดจะช่วยลูกสาวบ้างหรือไง ?
"ท่านแม่ครับ ยูเอะด้วย อีกสองชั่วโมงนะครับ!!! เร่งมือหน่อยเดี๋ยวไปสายนะ ช่วงนี้ในเมืองรถจะติดด้วย ถ้ายังไงไปชินคันเซนดีกว่ามั้ย ?" เสียงพี่ริวจินที่วันนี้มารับหน้าที่สารถีจำเป็นให้ตะโกนเข้ามาจากหน้าห้อง
หา!!...แต่ว่าจะให้ฉันใส่ชุดนี้นั่งชินคันเซน!!?
"ไม่อ๊าว!!!...พี่ริวจิน!! ถ้าฉันทำเรื่องขายหน้าขึ้นมาอีกแล้วจะทำยังไง!!?"
มีเสียงเหมือนพี่ริวจินกำลังสำลักอะไรบางอย่างอยู่หน้าห้อง
"อ...เอ่อ อ่อ...พี่ลืมไป ๆ ขอโทษทีนะยูเอะ"
"เอ้า!! เลิกโวยวายใส่พี่เขาแล้วหันหลังสิ!!! จะได้ทำผมเผ้ากันซะที"
"แค่นี้ยังไม่เสร็จอีกหรอท่านแม่ ?"
"นี่!! ลูกคิดว่าจะปล่อยให้ผมกระเซิงอย่างนี้เข้าไปดูตัวหรือไง!!?"
"ดูตงดูตัวอะไร ? ก็แค่เข้าไปนั่งกินข้าวกับคนที่ไม่รู้จักเท่านั้นเอง!!"
"นี่!! คิดเป็นแต่เรื่องกินหรือไงลูกคนนี้!!?"
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
แกรก!!
เสียงประตูเปิดเป็นเวลาเดียวกับที่ริวจินกำลังยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาเป็นรอบที่ห้าสิบพอดี ดวงตาภายใต้แว่นนั้นหันไปทางต้นเสียง
"โห!! ยูเอะ...สวยมากเลย"
"ง...ง่า จริงหรอท่านพี่ ?"
ฉันกะพริบตาปริบ ๆ ก้มลงมองตัวเองอย่างไม่แน่ใจ
ตอนนี้ฉันถูกจับใส่ชุดกิโมโนสีแดงสดมาก ๆ เหมือนกับเลือดไม่มีผิด (จริง ๆ มันก็เข้ากะหล่อนดีล่ะนะ *-* ) มีลายดอกเบญจมาศสีขาวประดับปลายผ้าส่วนล่าง แต่ว่า...โอย!! ไอ้ชุดกิโมโนนี่ไม่ว่าใส่กี่ทีก็เดินยาก!!! เพราะชายกระโปรงมันแคบจัดน่ะสิ
ส่วนที่ผม...ไม่รู้เมื่อกี้ท่านแม่เอาอะไรปักลงไปเพราะท่านแม่ไม่ยอมให้ดูกระจกเลย หาว่าเดี๋ยวพอดูแล้วฉันก็ไปวุ่นวายกับของที่ท่านแม่จัดไว้เสร็จแล้ว แย่จริง...แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าไอ้ที่ว่าสวย ๆ น่ะมันเป็นยังไง ?
"จริงสิ...รับรอง ถ้าไม่เปิดปากพูดจะไม่รู้เลยว่าเป็นยูเอะ"
"อ๊ะ!! ท่านพี่พูดอย่างนี้หมายความว่าไงอ่ะ ?"
"แหะ ๆ ก็อย่างที่บอกไปน่ะแหละ เอาน่า ๆ อย่าโกรธเลยนะ"
"ไม่ยอม!!! พี่ริวจินทำงี้ได้ไง!?"
"ว้าย!! ยูเอะ!!! ผมจะหลุดหมดแล้วดูซิ!!?"
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
"เฮ้อ!!"
ผมถอนหายใจ บรรยากาศรอบข้างนี่ชวนให้อึดอัดอยู่ไม่น้อย แม้มันจะเป็นภัตตาคารที่ถูกจัดสไตล์ญี่ปุ่นอย่างสวยงาม และประตูอีกฟากก็เปิดออกให้สามารถมองไปยังสวนน้อย ๆ ที่ถูกประดับประดาด้วยแสงเทียนในความมืดเช่นนี้ เสียงน้ำไหลเบา ๆ ดังแว่วมา แต่...ไม่รู้สิ อะไรบางอย่างทำให้ผมอึดอัด...
"ท่านคิทสึเนะ อีกสิบห้านาทีนะครับ" ซาโนะเดินเข้ามารายงาน ผมพยักหน้ารับรู้นิดหนึ่ง
อีกสิบห้านาที เป็นเวลาที่ว่าที่เจ้าสาวในอนาคต (รึเปล่า ?) ของผมจะเดินทางมาถึงที่นี่ และมานั่งอยู่ตรงหน้าผม...
แต่ว่ายัยนั่นคงไม่ยอมง่าย ๆ หรอก พนันกันได้เลย...
ผมแอบคิด นึกวาดภาพยัยโหดคนนั้นใส่ชุดกิโมโนแต่ถือทวนอันยาวแล้วก็ออกจะขำอยู่ไม่น้อย
แต่ที่น่าอึดอัดก็คือ...
"เออ...ท่านคิทสึเนะ แต่ว่า...คุณหนูยูเอะนี่ คือว่า...คิดว่าเขาจะจำผมได้ไหมครับ ?"
นั่นแหละนี่น่าอึดอัด ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน
การพบกันของผมกับยูเอะแต่ละครั้งก็มีแต่เรื่องวุ่นวาย มิหนำซ้ำตั้งแต่ครั้งแรกผมยังไปว่าเธอไว้ขนาดนั้น การดูตัวครั้งนี้ ก็คงจะล่มอย่างไม่เป็นท่าแน่ ๆ
ผมไม่ได้ห่วงอะไรเกี่ยวกับความรู้สึกของยัยจอมโหดนั่นหรอกนะ ที่ผมห่วงก็คือ...ห่วงหน้าตาของตระกูลมินาโมโตะที่คงจะพังยับไม่มีชิ้นดีแน่ ๆ ในการจัดงานดูตัวครั้งนี้
แต่ว่า...คิด ๆ ไปมันก็ดีเหมือนกัน
ถ้าหากว่าไม่คิดจะแต่งงานกันตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว งานดูตัวครั้งนี้ล่ม ๆ ไปก็คงจะไม่เป็นไรสินะ...
จริง ๆ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับสัญญานี้ตั้งแต่ต้นแล้ว ไม่สิ...จริง ๆ คือคิดไม่ทันต่างหาก เพราะตอนแรกคนที่ควรจะเป็นคนมานั่งแทนที่ผมอยู่ตรงนี้คือท่านพี่คาสึโยะไม่ใช่ผม เพราะฉะนั้น...ตลอดเวลาสิบเจ็ดปีที่ผ่านมาผมจึงไม่รู้สึกเลยว่าตัวเองมีส่วนได้ส่วนเสียกับสัญญาของบรรพบุรุษ พอมารู้ตัวว่าโดนเข้าเต็ม ๆ ก็อีกสี่วันจะต้องมาดูตัวแล้ว จะให้คิดอะไรทันได้ยังไงล่ะ ?
แต่ที่น่าสงสารยิ่งกว่าก็คือซาโนะ...
เพราะดันไปเรียกคนที่จะมีฐานะเป็นถึงว่าที่เจ้าสาวของนายตัวเองว่า 'แก' อย่างเต็มเปา (ใครลืมแล้วพลิกกลับไปอ่านได้นะครับ) แล้วอย่างนี้ จะเอาหน้าที่ไหนมามองยัยนั่นล่ะ ?
ส่วนเจ้าตัวตอนนี้กำลังยืนน้ำตาไหลพราก ๆ อยู่หน้าห้องราวกับกำลังจะโดนจับขึ้นเขียง
เสียงประตูเลื่อนเปิด แต่คนที่เข้ามากลับกลายเป็นพ่อกับแม่ของผมเองไม่ใช่แม่นางจอมโหดคนที่กำลังถูกผมกล่าวถึงอยู่เมื่อกี้
"มาถึงนานแล้วหรอ ? คิทสึเนะ ?" ท่านแม่ของผมทัก วันนี้ท่านแม่อยู่ในชุดกิโมโนสีเหลืองอ่อน ๆ ที่มีลายซากุระสีขาวประดับอยู่ประปราย
"ครับ" ผมตอบ ยิ้มรับน้อย ๆ นิดหนึ่ง ทั้งคู่เดินมาทรุดตัวลงนั่งด้านหลังของผม ยิ่งทำให้บรรยากาศดูเคร่งเครียดเป็นงานเป็นการมากขึ้นไปอีก
"ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ" แม่ของผมรีบบอกเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูจะอึดอัดอยู่ไม่น้อยของผม ถึงแม้ผมจะไม่ได้แสดงออกมากมาย แต่คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ ย่อมต้องดูออกอยู่แล้วว่าลูกของตัวเองกำลังรู้สึกอย่างไร
"เดี๋ยวพอพวกคุณหนูซานาดะเข้ามา พ่อกับแม่จะอยู่แค่รอแนะนำตัวกันเสร็จแล้วก็จะออกไปคอยข้างนอกจ้ะ ไม่อย่างนั้นคงทำให้รำคาญแย่"
"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ" ผมรีบบอก
จริง ๆ แล้วผมกลัวว่าพ่อกับแม่จะช็อกที่ว่าที่ลูกสะใภ้ที่กำลังจินตนาการภาพกันอยู่นั้นกลายเป็นอย่างที่ผมรู้จักไปได้มากกว่าที่จะรู้สึกรำคาญ...
"ไม่ต้องเกรงใจจ้ะ" ดูเหมือนแม่จะยังไม่เข้าใจความหมายของผม "พวกลูกจะได้อยู่ทำความรู้จักกันเองไง ดีกว่าใช่มั้ยจ้ะ ?"
"เอ่อ..." ผมต้องยอมรับว่าต่อให้อธิบายไปพ่อกับแม่ของผมก็คงจะนึกภาพไม่ออกอยู่ดีจึงเลือกที่จะเงียบไว้ดีกว่า "ครับ ขอบคุณมากครับ"
"คุณหนูซานาดะมาแล้วครับ" เสียงของซาโนะดังมาจากด้านนอก ก่อนจะตามมาด้วยเสียงเปิดประตู
ผมถอนหายใจ ก่อนจะหันไปมอง และ...
ตกตะลึง!!!
________________________________
100% แล้วเจ้าค่า >.,<
ช่วงนี้เข้าโหมดใกล้ตายเต็มรูปแบบ เหอ ๆ...งานทับถมจนจะทับข้าน้อยแบนอยู่แล้วเนี่ย แง้ ๆ TT TT
เพราะฉะนั้น (หลังจากแก้ตัวมานาน -*-) ถ้าช่วงนี้ข้าน้อยลงเรื่องเลทไปนิดหน่อยก็อย่าว่ากันนะเออ เพราะว่างานเยอะจริง ๆ เวลาปั่นก็น้อย ใกล้สอบแล้วด้วย ฮือ ๆ Y Y
แต่ถ้าจะเอาชัวร์ก็คือ ทุกวันพุธข้าน้อยจะมาลงหนึ่งครั้งอย่างแน่นอน แต่จะลงมากลงน้อยเป็นอีกเรื่องนึงนะเจ้าคะ แหะ ๆ
บายเน้อ เจอกันตอนหน้า อิอิ
มิริน
ความคิดเห็น