คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ผู้สืบทอดของมินาโมโตะ (100% เต็มเน้อ)
7.
ผู้สืบทอดของมินาโมโตะ
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ ? ทำไมกลายเป็นท่านคิทสึเนะ"
"ผมไม่รู้...ซาโนะ" ผมตอบเรียบ ๆ "ขอโทษทีนะ ผมตอบไม่ได้"
ด้วยความสัตย์ ผมไม่รู้จริง ๆ ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...ไม่รู้เลยจริง ๆ
"ม...ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องขอโทษนะครับท่านคิทสึเนะ เพียงแต่...เอ่อ..."
"ผมเข้าใจ"
แต่จริง ๆ แล้ว ผมไม่เข้าใจอะไรสักอย่างเดียว
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
"การหมั้นระหว่างมินาโมโตะกับซานาดะจะมีการเปลี่ยนตัว คนที่จะหมั้นคือลูก คิทสึเนะ รู้ใช่ไหมว่าหมายถึงอะไร ? คาสึโยะ...คิทสึเนะ ?"
"ท...ทำไมล่ะครับท่านพ่อ!!?"
พี่ตะโกนขึ้นท่ามกลางความเงียบ แต่ผมไม่ได้มองไปทางพี่หรอก เพราะดวงตาของผมมันเบิกค้างอยู่ที่ท่านพ่ออยู่อย่างนั้น ราวกับไม่สามารถจะเข้าใจคำพูดนั้นได้เลยสักคำเดียว
ทำไม ? เกิดอะไรขึ้นท่านพ่อถึงได้เปลี่ยนตัวกะทันหันอย่างนี้
เรื่องการหมั้นระหว่างซานาดะและมินาโมโตะเป็นเรื่องที่ถูกพูดถึงมานานแล้ว แต่ก็ยังไม่มีการหมั้นเกิดขึ้นเสียทีเพราะทางตระกูลใหญ่แห่งซานาดะยังไม่มีลูกสาว การหมั้นนั้นจึงถูกยกยอดมาเรื่อย ๆ จนถึงรุ่นของเรา แท้ที่จริงแล้วคนที่จะหมั้นคือพี่คาสึโยะ
การหมั้นครั้งนี้เป็นการเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลนักฆ่าที่ยิ่งใหญ่สองตระกูล
มันเป็นการเชื่อมความสัมพันธ์ เพราะอย่างนั้นผู้หมั้นจึงต้องเป็นหัวหน้าตระกูลในอนาคต
ซึ่งควรจะเป็นท่านพี่...
ผมกะพริบตา เรียกความสงบเยือกเย็นกลับมีอีกครั้งก่อนจะเหลือบมองพี่คาสึโยะ
พี่กัดริมฝีปากแน่น ถลึงตามองท่านพ่อราวกับไม่อยากจะเชื่อในคำพูดที่ได้ยินมา ผมเห็นมือของพี่กำแน่น เล็บจิกเข้าไปในเนื้อ
ก็น่าอยู่หรอก คนที่มุ่งมั่นจะเป็นหัวหน้าตระกูลมินาโมโตะอย่างพี่ แต่อยู่มาวันหนึ่ง...ก็มีคนมาบอกว่าตำแหน่งที่หมายมั่นมานานกลับจะไปตกอยู่กับคนอื่น
ซึ่ง...เป็นคนอื่นที่ไม่เคยจะสนใจการเป็นนักฆ่าแม้เพียงนิด...
"ก็อย่างที่พูด ไม่มีอะไรมากกว่านี้แล้วล่ะ" ท่านพ่อตอบเรียบ ๆ สองมือกอดอก ดวงตาทอประกายแน่วแน่สมกับเป็นการตัดสินที่เด็ดขาดของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้นำตระกูลอันเกรียงไกร
"จากนี้เรื่องการหมั้นจะเป็นเรื่องของคิทสึเนะ ส่วนคาสึโยะ...พ่อขอให้ลูกจัดการเรื่องทางคันไซทั้งหมด ที่จะพูดก็แค่นี้แหละ อีกไม่กี่วันจะเป็นงานดูตัว...เตรียมตัวให้พร้อมนะ คิทสึเนะ"
"เดี๋ยวครับ!!" ผมตะโกนออกไปก่อนที่ท่านพ่อจะตัดบทด้วยการเดินออกไปจากห้อง
ท่านพ่อเบือนดวงตาสีขี้เถ้าคมกริบมาทางผม ดวงตาของพ่อเหมือนกับดาบที่ถูกขัดจนมันปลาบ มันเหมือนกับกำลังมองทะลุเข้าไปในความคิดของผมได้เลย
"แต่ว่า...ตำแหน่งนี้ผมไม่เหมาะ ผมไม่อยากเป็นนักฆ่า!!"
"ลูกเกิดมาเพื่อเป็นนักฆ่า" ท่านพ่อตอบเสียงเรียบ เฉียบขาด
อึก!!!
คำพูดนั้นเหมือนกับทิ่มลงที่กลางใจของผมเต็ม ๆ คำพูดที่ทำให้น้ำลายของผมจุกอยู่ที่คอ พูดอะไรไม่ออก ได้แต่นิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้น ความทรงจำแย่ ๆ ผุดขึ้นมาเหมือนกับฟองอากาศ...
"ลูกเกิดมาเพื่อเป็นนักฆ่า...จำเอาไว้ คิทสึเนะ"
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
...ผม...เกิดมาเพื่อเป็นนักฆ่า...
ผมเม้มปาก กำมือตัวเองแน่นจนรู้สึกเจ็บแปลบ แต่เหมือนมันเทียบกันไม่ได้เลยกับความรู้สึกในใจของผมตอนนี้
"ซาโนะ" ผมกล่าวเบา ๆ เอนหลังพิงรถสีดำ เงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้ากว้างใหญ่
"ครับ ?"
"ผมไม่อยากเป็นนักฆ่า ผมแค่อยากใช้ชีวิตที่สงบสุขและลืม ๆ อดีตไปซะ"
"ครับ" ซาโนะตอบเครียด ๆ ทำไมเขาจะไม่เข้าใจว่านายน้อยกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ กำลังคิดถึงเรื่องอะไรอยู่...
"ผมไม่อยากเป็นมินาโมโตะ พี่ต่างหากที่เหมาะสม ไม่ใช่ผม"
"หึ...รู้ก็ดีแล้ว"
ผมและซาโนะหันควับแทบจะเป็นตาเดียวกัน
คาสึโยะเดินเข้ามา ดวงตาของพี่ทอประกายเหยียดหยามอย่างไม่ปิดบัง เขามองมาที่ผมเหมือนผมเป็นตัวไร้ค่าอะไรสักอย่างหนึ่ง...
ซึ่งก็ช่าง...ผมก็ไม่ได้ต้องการพี่ชายที่แสนดีอยู่แล้ว
"คิทสึเนะ แกได้หมั้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแกจะได้เป็นผู้นำ" ดวงตาสีเดียวกับผมบนใบหน้าของพี่นั้น ทำไมมันถึงได้ต่างจากผมขนาดนี้...
นอกจากสีที่เหมือนกันแล้ว ไม่มีอะไรที่เหมือนกันอีกเลย...
...ผม...ผมสามารถจะพูดได้เต็มปาก ถึงแม้มันจะไม่ใช่สิ่งที่ควรจะพูดเลยก็ตาม...
ผม...เกลียดพี่ที่สุด...
"ฉันจะเอาสิ่งที่เป็นของฉันกลับมาจากแก..."
"ผมไม่เคยอยากได้ของ ๆ พี่สักนิด"
วูบ!!!
ผมเอียงตัวหลบมือของพี่ที่พุ่งเข้ามาอย่างมุ่งร้าย ทำให้ทั้งมือและเจ้าของมือเซไปด้านหน้า แต่ว่า...
ปึ้ก!!!
"ฉันควรจะบอกว่า...สมกับที่เป็นน้องรึเปล่านะ ?"
ทุกลมหายใจเหมือนกับสะดุดวูบอยู่แค่นั้น เหมือนกับไม่มีใครอีกแล้วที่กล้าหายใจ
สันมือของคาสึโยะอยู่ห่างจากคอของผมไม่ถึงหนึ่งเซนต์ ผมยืนนิ่งไม่ขยับ นัยน์ตาสองคู่ที่สีเหมือนกันราวกับถอดออกมาจากพิมพ์จ้องมองกันเขม็ง...
...ปลายนิ้วของผมจ่ออยู่ที่คอของพี่...
"จะว่ายังไงก็ช่าง ผมแค่ทำไปตามสัญชาตญาณเท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจจะตอบโต้" ผมถอนมือกลับง่าย ๆ แต่มือของพี่ยังจรดอยู่ที่คอผม
ถึงจะเป็นแค่มือ แต่...ผมสามารถบอกได้เลยว่า มันบั่นคอผมลงได้ไม่ยากเย็น
"ฉันเกลียดแก" พี่กัดฟันกรอด ถอนมือกลับ
คนที่เล่นงานเหยื่อที่ยืนนิ่ง ๆ ไม่คิดจะสู้ ถือว่าเป็นการดูถูกตัวเองอย่างยิ่ง ข้อนี้มินาโมโตะ โนะ คาสึโยะย่อมรู้ดี
"ก็เหมือน ๆ กันนั่นแหละ" ผมตอบกลับเรียบ ๆ พี่มองผมด้วยแววตามุ่งร้ายเพียงแว่บเดียว ก่อนจะหันควับ ร่างของพี่หายวับราวกับเล่นกล
"ท่านคิทสึเนะ!! เป็นอะไรรึเปล่าครับ ?"
ผมไม่ตอบ หากแต่ถอดเสื้อสูทตัวนอกออกแล้วส่งมันไปทางคนถาม
"ง่าส์" ซาโนะกะพริบตาปริบ ๆ มองเสื้อที่ขาดเป็นทางยาวเพราะมือเปล่าของพี่คาสึโยะ
"โทษทีนะ...ผมไม่ได้ตั้งใจทำเสื้อขาด"
"ช่างมันเถอะครับ" ซาโนะตอบ ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้อยากจะช่างมันสักนิด
เมื่อสักครู่ สิ่งเดียวที่ซาโนะทำได้เป็นเพียงแค่การมองเท่านั้น เพราะฝีมือของคนทั้งคู่...
การเข้าไปแทรกเท่ากับเป็นการฆ่าตัวตายชัด ๆ!!!
"แต่ว่า...เรื่องของท่านคาสึโยะ"
"ผมจะไปคุยกับท่านพ่อทีหลังเรื่องการเปลี่ยนตัว" ผมตอบเสียงราบเรียบ
"แต่ว่า...ฝีมือของท่านคาสึโยะนี่ อันตรายจริง ๆ นะครับ"
ผมหรี่ตาลง...
จริง...ฝีมือของคน ๆ นี้เป็นเลิศจริง ๆ ไม่ผิดที่ทุกคนจะจับตามองในฐานะว่าที่ผู้นำตระกูลมินาโมโตะ ต่างจากผมราวฟ้ากับดิน
...ผมที่ไม่ยอมจับดาบมาตั้งแต่อายุได้สิบสาม...
"พี่เป็นนักฆ่า...ผมไม่ใช่" ผมสรุปง่าย ๆ กอดอกแล้วมองขึ้นไปสู่แสงไฟอันสว่างไสวของเมืองหลวงเช่นโตเกียว
"ผมไม่ใช่นักฆ่า..." คำพูดเหล่านี้หลุดออกมาจากปากของผม "...ไม่ใช่มาสี่ปีแล้ว"
"ท่านคิทสึเนะ" ซาโนะถอนหายใจ มองนายน้อยของเขาอย่างอ่อนใจ "เวลามันผ่านมานานแล้วนะขอรับ ควรจะจับดาบบ้าง อย่างน้อยก็เพื่อมินาโมโตะ..."
"คนเดียวที่ผมจะจับดาบเพื่อน่ะ..." ผมตวัดสายตามา รู้สึกถึงความกราดเกรี้ยวที่แล่นเปรี๊ยะอยู่ในดวงตาของตัวเอง มันมักจะเป็นเช่นนี้เสมอ เวลาที่ผมโกรธหรือหงุดหงิดใจ
และ...ใช่...ตอนนี้ผมกำลังโกรธ ผมไม่อยากจะให้มีใครพูดถึงเรื่องที่ผมไม่อยากจะพูดถึง...
ซาโนะหยุดคำในทันที ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังรู้สึกอย่างไร ประกายที่เฉียบขาดในสีขี้เถ้าที่เปล่งแสงวาว...
...นี่คือ...แววตาของนักฆ่า...
...ไม่มีทางที่มนุษย์ผู้ใดจะสามารถมีแววตาเช่นนี้ได้...
...เพราะว่า...
"คน ๆ นั้น มีอยู่แค่คนเดียว"
...ใช่แล้ว...
...มันเป็น...
...ดวงตาของ...สัตว์ร้าย!!!
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
"อ๋อย..."
"เป็นไรไป ? ยูเอะ กรี๊ด!! นี่หล่อนไปสลับร่างกับแพนด้ามารึไง!!?"
เสียงวี๊ดว๊ายของเพื่อน ๆ ในห้องที่แห่มาดูครึ่งคนครึ่งแพนด้า...เอ้ย!! ตัวฉันเอง ยิ่งทำให้หัวของฉันที่ไม่ปกติอยู่แล้วยิ่งปวดหนึบ ๆ (ทำท่าเหมือนคนแก่เลยเรา -*-)
ฉันเหวี่ยงกระเป๋าลงกับโต๊ะแรง ๆ ด้วยความหวังอย่างยิ่งว่า มันจะช่วยทำให้หายปวดหัวลงไปบ้าง ซึ่ง...ก็แน่ล่ะ - -" ไม่ให้ผลดีใด ๆ ทั้งสิ้นนอกจากความปวดหัวมากกว่าเดิม
"ยูเอะ หน้าตาไม่ค่อยสบายเลยนะ ไม่ไปหายากินที่ห้องพยาบาลสักหน่อยล่ะ" ซายุ...เพื่อนที่แสนดีของฉันแนะนำ แถมทำหน้าเป็นห่วงเป็นใยอีก อ้าก!! ซึ้งใจจังเรย Y.Y
"ไม่เอา ไม่ปาย~ แค่นี้ ขอเวลาสักสามนาทีเดี๋ยวก็หายแล้ว อ๋อย!!"
"นี่หล่อน ต้องรอให้น้ำลายฟูมปากก่อนแล้วค่อยไปห้องพยาบาลใช่มั้ย!? ว้าย!! นี่เอ้า!! เช็ดน้ำลายซะด้วย มันจะย้อยไปถึงดวงจันทร์แล้ว"
เออ...จริงอ่ะ!!? O[]o นี่ฉันกำลังน้ำลายย้อยอยู่เรอะเนี่ย ? อ้าก!! ว่าแล้วก็รีบคว้าผ้าเช็ดหน้าสีขาวใหม่เอี่ยมของยัยอากิระมาเช็ดซะ เสียภาพพจน์นางเอกหมดเรยเรา >,,,< (หล่อนเคยมีของแบบนั้นด้วยเรอะ ?)
"อี๋!! ฉันยกให้หล่อนไปเลยย่ะ ไม่รับคืน" อากิระรีบส่ายหน้าตอนที่ฉันยื่นผ้าเช็ดหน้าคืนให้ โว้ย!!! น้ำลายฉันออกจะสะอาด แต่เอาเหอะ ได้ผ้าเช็ดหน้าฟรีมาอีกผืน อิอิ ^O^
"อ้าว!! เด็ก ๆ นั่งที่จ้ะนั่งที่ วันนี้เราจะมีเพื่อนใหม่มาเรียนด้วยนะ นั่งที่เร็ว ๆ สิ!!"
เสียงของอาจารย์ยูสึ อาจารย์ประจำชั้นที่สอนวิชาภูมิศาสตร์ที่แสนจะใจดีของพวกเราตะโกนพลางเอาไม้บรรทัดเคาะโต๊ะเรียกร้องความสนใจ
"อ๊ะ!! เด็กใหม่เรอะ!!?"
"แต่นี่จะปิดเทอมอยู่แล้วนี่ ? ทำไมย้ายมาตอนนี้ ?"
"หรือว่าเป็นเรื่องด่วน"
นี่เป็นบทสนทนาทั่ว ๆ ไปของทุกคน ส่วนพวกผู้หญิงก็...
"ว้าย!! ถ้าเป็นหนุ่มหล่อ ๆ นิสัยดีก็ดีน่ะสิ"
"ใช่ ๆ ย้ายมาตอนปลาย ๆ เทอมอย่างนี้ อาจจะเป็นนักเรียนนอกที่เพิ่งย้ายกลับมาอะไรอย่างนี้ไง ?"
"กรี๊ด!! ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีสิ!!! ฉันอยากจะสละคานแล้ว"
อ่านะ!! ถ้าพวกหล่อนยังตะโกนเป็นแม่ชะนีร้องหาลูกอย่างนี้ชาตินี้คงไม่มีหวังได้ลงจากคานทองหรอกย่ะ!!! จะวี้ดว้ายกันทำไมเนี่ย ? (จริง ๆ ตัวเองก็อยากจะวี๊ดว้ายมั่ง แต่สภาพร่างกายยังไม่อำนวยก็เลยพาลคนอื่นใช่ป่ะล่ะ ? เหอ ๆ -*-)
ส่วนพวกผู้ชาย
"ใครฟะ ? ย้ายเข้ามาตอนจะปิดเทอมอยู่แล้วอย่างนี้ ?"
"เฮ้ย!! อย่าพูดมาก ถ้าเป็นสาวสวย ๆ ขึ้นมาจะทำไง ?"
"จีบดิ ถามโง่ ๆ"
"เออ ตอบเข้าท่านี่หว่า"
โอ้ย!! ไอ้พวกนี้มันคิดเป็นแต่เรื่องพวกนี้เรอะ!!?
"เอาล่ะ ๆ!!! ครูรู้ว่าทุกคนตื่นเต้น แต่เงียบ ๆ กันหน่อยสิ เดี๋ยวเพื่อนเราเค้าก็อยากย้ายห้องหนีกันพอดี" ครูยูสึ
กล่าว เอาไม้บรรทัดเคาะโต๊ะดังป็อก ๆ อีกหลายครั้ง
"เพื่อนของเราคนนี้เพิ่งย้ายเข้ามาจากคันไซนะจ๊ะ หลายคนอาจจะคุ้นเคยกับนามสกุลนี้บ้างเหมือนกันเพราะว่าทางบ้านของเพื่อนเราคนนี้ทำธุรกิจหลายอย่าง"
เอาอีกล่ะ เสียงผึ้งแตกรังมาอีกแล้ว
"ว้า!! ไม่ใช่เมืองนอกหรอกหรอ ?"
"นี่ หล่อนไม่ได้ฟังที่อาจารย์พูดรึไงยะ ? ที่บ้านเค้าดังนะ แสดงว่าเป็นคนรวย"
"กรี๊ด ๆ!! อยากรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวแล้วสิ"
เฮ้อ!! พวกหล่อน ปาดน้ำลายกันหน่อยเหอะ น่าน...ทำหน้าหยั่งกับเสือหิวโซเชียว
"ครูก็ขอให้ทุกคนต้อนรับเพื่อนด้วยความอบอุ่นนะจ๊ะ เอาล่ะ!!! เข้ามาได้เลยจ้า!!!"
คำพูดที่ไม่ได้ทำให้ฉันสนใจเลยแม้แต่นิดเดียว มีเสียงประตูบานเลื่อนเลื่อนเปิดออก และเสียงกรี๊ดกร๊าด
"ว้าย!! น่ารักอ่ะ หล่อจัง"
แล้วก็...
"เวรกรรม ผู้ชายอ่ะ เซ็งเลย"
เอาว่า ตอนนี้ที่ฉันยังฟุบโต๊ะอยู่นี่ก็พอจะรู้แล้วว่าเป็นผู้ชายแล้วกัน ส่วนจะหล่อหรือไม่หล่อก็ช่าง ปวดหัวโว้ย!!
"นี่คือมินาโมโตะ โนะ คิทสึเนะนะจ้ะ ทักทายเพื่อนหน่อยสิจ้ะ มินาโมโตะคุง"
เอ๋ ? เดี๋ยว ๆ เมื่อกี้อาจารย์พูดว่ามินาโมโตะรึเปล่าหว่า ? หัวก็ยังปวด ๆ อยู่ ได้ยินไม่ค่อยชัดเลยแฮะ
ฉันค่อย ๆ โงหัวขึ้นมาดูช้า ๆ โอย...ทำไมหัวมันหนักอย่างนี้นะ
"สวัสดีครับ" คำพูดเรียบ ๆ เพียงคำเดียว แต่เสียงนั่น...
หัวฉันปลอดโปร่งขึ้นมาโดยฉับพลัน
"นี่นาย!!! เจ้าตัวกวนประสาท!!!"
ฉันไปตั้งชื่อนี้ให้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่ว่าตอนนี้สายทุกคู่ในห้องจ้องฉันเป็นตาเดียวเลยอ่ะ ว้าย ๆ ไม่เคยเห็นคนสวยต๊กกะใจรึไงยะ ? เค้าเขิลลลลนะตะเอง >///< (หล่อนนี่ เข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่าอ่ะ ?)
"เอ่อ...ซานาดะ รู้จักกับมินาโมโตะคุงหรือจ๊ะ ?"
เอาล่ะสิโว้ย!! จะพูดยังไงดีอ่ะ ?
"อ...เอ่อ ค่ะ...คือว่า จริง ๆ คือเราเป็นญาติกัน แล้วก็...ตอนเด็ก ๆ แบบว่า...เราเคยรู้จักกันพักนึง"
เฮ้ย!! นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย!!? ญาติบ้าญาติบออะไรของแก๊!!...ชื่อมันฉันยังเพื่อรู้เล้ย!!!
ครูสาวเลิกคิ้วขึ้น ฉันเริ่มกลืนน้ำลาย แต่ทั้ง ๆ ที่น้ำลายออกจะเหนียวหนืดปานนั้น แต่ต่อมโกหกก็ยังอุตส่าห์ทำงานได้ดีเกินคาด
"แต่ว่าหลังจากนั้นเพราะคิทสึเนะคุงต้องไปอยู่คันไซ เราเลยไม่ได้เจอกันมาพักใหญ่ ๆ แล้ว ใช่มั้ย ? คิทสึเนะ ?"
อ้าวเฮ้ย!!! จะถามความเห็นมันทำม้ายยยย!!? ถ้ามันตอบว่าไม่รู้เรื่องแกจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนนังยูเอะ!?!
ครูยูสึหันมองไปทางเด็กหนุ่มที่กำลังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่อย่างขอความเห็น คิทสึเนะขยับแว่นขึ้น มองหน้าฉันผ่านกรอบแว่นนิดหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจ
"ใช่ครับ เราเคยรู้จักกันมาพักนึง"
"อ้อหรอจ้ะ!!" ครูยูสึตบมือดังป้าบ เล่นเอาฉันใจหายใจคว่ำหมด
แต่หมอนั่น...มีเหตุผลอะไรที่จะต้องมาร่วมหัวจมท้ายโกหกช่วยฉันล่ะเนี่ย ?
"งั้น...มินาโมโตะคุงไปนั่งข้างซานาดะแล้วกันนะ มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้ ส่วนคารุซากิย้ายไปนั่งที่ถัดออกไปที่ว่างอยู่แล้วกัน สองสาวยังไงก็ช่วยดูแลเพื่อนด้วยนะ"
"ค่า!!"
ฉันกับซายุที่มาพลอยโดนโยกไปด้วยขานรับพร้อมกัน
แล้วหมอนั่นก็เดินมานั่งข้างฉันในขณะที่ซายุเตรียมย้าย โว้ย!! ทำไมแกต้องมานั่งตรงนี้ด้วยฟระ!?! รู้ไหมว่าในสี่ปีที่ผ่านมา ฉันกับซายุไม่เคยนั่งห่างกันเกินหนึ่งคืบเลยนะเฟ้ย!! แล้วนี่แกเป็นใคร!!? บังอาจมาขวางกั้นความรักของเราสองคน ยอมม่ายด้ายยยยย!!!
แต่ดูเหมือนหมอนั่นจะไม่รู้อะไรบ้างเล้ย!! เพราะเขาเดินเข้ามา วางกระเป๋าแล้วก็นั่งลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในขณะที่สายตาของนางชะนีกระหายเลือดจ้องมองมาทางฉันเต็ม ๆ
"เอาล่ะ ๆ!!! ตื่นเต้นกับเพื่อนใหม่พอแล้วนะ!!! มาเริ่มเรียนกันเลยดีกว่า ครั้งที่แล้วเราถึงไหนกันแล้ว ? แอฟริกาใช่มั้ย ?"
โอย พออาจารย์เริ่มสอนอาการปวดหัวก็กลับมาเลยเจ้าค่ะ >O< อ๋อย...
ก็จะไม่ให้ปวดหัวได้ยังไง เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะต้องมานั่งยืนตัวแข็งเป็นแบบให้ท่านแม่วัดชุดกิโมโนเนี่ย!! ปวดไปหมดทั้งตัวแถมยุกยิกหน่อยก็ต้องทนฟังเสียงบ่นอีก!!~ จะตายอยู่แล้วค่า!!!
ฟ้าว!!
ว้าย!!! ชอล์คบินได้!!!~ เอ้ย!! ไม่ใช่ อาจารย์ขว้างชอล์คเล่นต่างหาก แล้วไหงมันต้องบินมาทางฉันด้วยละเนี่ย!!?
ฟุ่บ!!
โอ้!!! ขอบคุณท่านแม่มากที่สอนข้าน้อยให้รู้จักหลบอาวุธลับมาตั้งแต่อายุห้าขวบ ขอคารวะหนึ่งจอก!!!
แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้คำนับฟ้าดินเลย ก็มีเสียง
โป๊ก!!!
โอ้ย!!! ทำไมชอล์คมันวกกลับมาบินชนหัวฉันได้อีกละเนี่ย!?!
พอเงยหน้าขึ้นมาดู โห อาจารย์ถือชอล์คเป็นกำมือเลยอ่ะ >,,,< กะจะเอาให้ตายเลยใช่มั้ยเนี่ย!?!
"ซานาดะ!!! ครูเพิ่งจะเริ่มสอนไม่ถึงห้านาทีนี่เธอก็บาดเจ็บล้มตายกันแล้วหรอ!? เมื่อคืนไปเฝ้ายามมารึไง ?"
"เอ่อ...อาจารย์คะ คือว่าวันนี้ยูเอะไม่ค่อยสบายก็เลยรู้สึกเพลีย ๆ อยู่น่ะค่ะ อาจารย์อย่าเอาชอล์คปาหัวเค้าเลยนะคะ"
ว้าย!! นางฟ้าซายุของฉัน!! ทำไมถึงได้น่าร้ากกกขนาดนี้นะ เธอช่างเป็นนางฟ้าแสนดีที่คอยช่วยเหลือฉันทุกอย่าง แล้วเย็นนี้จะพาไปเลี้ยงไอติมนะจ้ะ ^O^
"อ้าวหรอ ? แหม โทษทีนะจ้ะ" อาจารย์ยิ้มอย่างสำนึกผิด (แต่ชอล์คมันโดนหัวฉันไปแล้วนะอาจ๊านน!!! ฮือ ๆ TT TT)
"เออ งั้นซานาดะไปห้องพยาบาลสิ ไปคนเดียวไหวมั้ย ? เอาว่ามินาโมโตะพาซานาดะไปห้องพยาบาลหน่อยแล้วกัน คงไม่ได้ป่วยจนบอกทางไม่ได้หรอกนะ"
"ค...ค่า ^ ^""
แต่สภาพภายในจิตใจ...
ว้ากกก!! ทำไม๊ทำไมต้องเป็นหมอนี่!!? คนอื่นไม่ได้หรอไง ? ในห้องนี้ยังมีคนอีกเยอะแยะแต่ทำไมต้องจำเพาะเจาะจงเป็นหมอนี่ด้วย!!?
"เอ้า!! รีบไปซะสิ!!! แล้วรีบกลับมานะ อย่าให้ครูรู้ล่ะว่าพาเพื่อนใหม่ไปเอ้อระเหยอยู่ที่ไหน!! แล้วก็ปาดน้ำลายซะด้วย!! ยัยซานาดะ!!!"
"อ๊ะ!! ค่า ๆ" ฟื้ด!! (เสียงปาดน้ำลาย -O-)
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
"นายมาทำอะไรที่นี่!!?~"
ฉันถามคำถามไปกุมขมับไป โว้ย!! ทำไมมันถึงได้วุ่นวายขนาดนี้นะชีวิตฉัน >,<
"มาเรียนหนังสือ"
อ้าก!!! ถูกต้องมากค่า!! ใครจะมาโรงเรียนเพื่อมานอนเล่นเหมือนอย่างฉันล่ะ ว้าก!! ไอ้หมอนี่!!! นั่นมันไม่ใช่คำตอบที่ฉันต้องการโว้ย!?!
"ฉันถามว่า...แกมีจุดประสงค์อะไรถึงมาเรียนอยู่ที่นี่!!?"
"จุดประสงค์ ?" ดวงตาสีขี้เถ้าหลังกรอบแว่นนั้นเฉยชาจนฉันนึกอยากจะอัดหน้ามันสักสองสามหมัดแล้วค่อยถามดีมั้ยเนี่ย!?
"ใช่...แล้วยังช่วยฉันโกหกอีก แกทำเพื่ออะไรกันแน่ ?"
คิทสึเนะไหวไหล่
"อยากทำก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ทำ แค่นั้น"
กวน กวนสุด ๆ ไปเลยไอ้หมอนี่!!!
"เธอน่ะ คนของซานาดะ เธอชื่อยูเอะใช่ไหม ?"
"เออ...แล้วทำไม ?" ฉันชักจะรำคาญเกินทนแล้วนะ คำก็คนของซานาดะ สองคำก็คนของซานาดะ ไอ้หมอนี่!! พูดจาให้ถูกหูหน่อยไม่ได้รึไง!!?
"เปล่า แต่ถ้าจะโกหกแล้วก็ควรจะรู้จักชื่อกันไว้"
"ฉันไม่ได้ขอร้องให้แกมาช่วยฉัน!!" ฉันกัดฟันกรอด ๆ นี่คนอย่างฉัน...คนอย่างฉันทำไมต้องให้หมอนี่มาช่วยโกหกในเรื่องไม่เป็นเรื่องด้วยล่ะเนี่ย!!? แค่เดินกลับไปที่ห้องแล้วบอกว่า เออ จริง ๆ ฉันจำผิดไป หมอนี่ไม่ใช่ญาติของฉันทุกอย่างก็จบ โว้ย!!
"ถ้าไม่มีอะไรแกก็กลับห้องไปซะ!! ฉันไปห้องพยาบาลเองคนเดียวได้"
"ตอนนี้ยังไม่ใช่ญาติอีกไม่นานก็เป็นญาติกันอยู่ดี คนของซานาดะ"
"หมายความว่าไง ?"
"การหมั้นกับคนของซานาดะฝั่งเซริว" เขาตอบเรียบ ๆ
น...นี่แกเอาเรื่องหมั้นมาขู่ฉันเรอะ!!! อย่าแกก็คงเป็นปลายแถวของตระกูลมินาโมโตะล่ะสิ!!? นิสัยห่วยแตก...แถมหน้าตาก็ อืม...จริง ๆ คือมันหล่ออะนะ แต่..โว้ย!!! คนหล่อระดับนี้มีถมไป อย่างพี่ริวจินยังหล่อกว่านี้!!! ไอ้หมอนี่มันก็แค่ตัวกวนประสาทเท่านั้นแหละ!!!
"หึ งั้นนายปลายแถวของมินาโมโตะ ฟังไว้นะ ไม่มีการหมั้นเกิดขึ้น!! ไม่มีและจะไม่เคยมี!! จำใส่หัวไว้ซะ!!!"
โอย...ยิ่งตะโกนยิ่งปวดหัว ไอ้นี่มันเป็นแกนกลางแห่งการปวดหัวของจักรวาลหรือไงฟะ!?!~
"ถ้าไม่มีอะไรก็กลับห้องไปได้แล้ว ฉันจะไปนอนห้องพยาบาล!!"
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
แกรก!!!
เสียงประตูบานเลื่อนเลื่อนเปิด ผมโค้งนิดหนึ่งเป็นเชิงขอโทษที่เสียมารยาทระหว่างที่อาจารย์กำลังสอน ซึ่งอาจารย์ก็ไม่ได้ว่าอะไร
สายตาของนักเรียนในห้องเบือนมาจับทางผม แล้วก็เริ่มหันไปคุยกันเองอีกครั้ง
จริง ๆ ผมก็อดรู้สึกไม่ได้ว่ามันค่อนข้างจะน่ารำคาญที่ต้องมาเป็นจุดสนใจของใครต่อใคร แต่จริง ๆ มันก็ไม่ได้เดือดร้อนสักเท่าไหร่
แต่ว่า...ยัยนั่นเป็นกรณียกเว้น
หึ ๆ เมื่อกี้เธอเรียกผมว่าอะไรนะ ?
'ปลายแถวของมินาโมโตะ ล่ะสิ ? ใช่ไหม ?
ผมกระตุกยิ้มเย็น ๆ
ไม่เคยมีคนเรียกผมอย่างนี้ ยัยนั่นเป็นคนแรกที่กล้าเรียก
"อ้าว!! มินาโมโตะคุง แล้วยูเอะล่ะ ?"
ผมหันไปทางเสียงเรียกที่ดังมาจากโต๊ะข้าง ๆ เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ผมยาวประบ่า ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนใสหลังกรอบแว่นกำลังมองมาทางผม
"นอนอยู่ที่ห้องพยาบาล" ผมตอบกลับเรียบ ๆ
"งั้นหรอ ? แล้ว...เธอเป็นญาติของยูเอะหรอ ?"
ผมลอบถอนหายใจพรืดในใจ
"อือ"
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ผมถึงต้องมาร่วมในการโกหกนี่ด้วย...
"งั้นหรอ ? ดีจังนะ ฉันนึกว่ายูเอะน่ะไม่เคยมีเพื่อนคนอื่นมาก่อนซะอีก"
หืม ? ไม่เคยมีเพื่อนคนอื่นมาก่อน ?
"ทำไมล่ะ ?"
ถึงจะสงสัยแต่ผมก็ไม่ได้อยากรู้อะไรมากมาย ก็แค่ยัยนั่นเป็นคนมีฝีมือพอควร ก็เลยอยากรู้แค่คร่าว ๆ เท่านั้นเอง
"อ้อ...เรื่องนั้น" เด็กผู้หญิงคนนั้นยิ้มแป้นแล้วเอานิ้วชี้แตะริมฝีปาก "เอาไว้คุยกันหลังเรียนเสร็จดีกว่านะ ขืนคุยตอนนี้คงโดนอาจารย์ว่าแน่เลย เอาเป็นว่ากลางวันนี้เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังแล้วกัน ตกลงไหม?"
ผมพยักหน้านิดหนึ่ง ไม่มีเหตุผลที่ผมจะต้องปฏิเสธ ถึงจะไม่มีเหตุผลที่จะต้องตอบตกลงก็เถอะ
"ได้"
"งั้นหรอ ? ดีจังนะ ฉันชื่อ คารุซากิ ซายุ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ้ะ"
"อืม"
"นี่ ฉันขอเรียกเธอว่าคิทสึเนะคุงเฉย ๆ ได้ไหม ?"
"ได้" ผมตอบกลับไป
อย่างน้อย ยัยโหดของซานาดะก็ยังมีเพื่อนดี ๆ กับเขา
ผมคิด แอบนึกถึงหน้า 'ยัยโหด' นิดหนึ่ง...
"งั้นเธอเรียกฉันว่าซายุแล้วกัน ยูเอะก็เรียกว่าอย่างนั้น"
"ได้" ผมพยักหน้า ถึงจะไม่ยิ้มเพราะผมยิ้มไม่เก่ง แต่อย่างน้อย...ผมก็ได้เพื่อนคนหนึ่งแล้ว "ซายุ"
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
ย...ยัยซายู้!!!
หล่อนทำอะไรของหล่อนเนี่ย!!?
ถ้ามีแมลงวันบินอยู่แถวนี้มันคงเข้าไปตั้งอาณานิคมอยู่ในปากฉันไปแล้ว ก็เล่นหวอซะขนาดนี้
จะไม่ให้หวอได้ไง!!! นี่นางฟ้าของฉัน!! คือการใจดีน่ะเป็นสิ่งที่ดีน่ายกย่องนะแต่ว่า...
มันก็ต้องใจดีให้ถูกคนด้วยนะโว้ย!!!
"เอ่อ...ยูเอะ ฉันมาดูว่าเธออาการดีขึ้นรึยัง ? ไปกินข้าวด้วยกันไหวไหม ?"
"ม...ไม่ล่ะ ฉัน...ฉันยังปวดหัวไม่หาย ขอนอนต่ออีกสักพัก -O-"
หายแล้ว แต่มันกำเริบขึ้นมาอีกแล้วต่างหาก
"ว้า...งั้นเดี๋ยวฉันซื้อฟรุ๊ตพายของโปรดของยูเอะมาฝากแล้วกัน ไม่งั้นเดี๋ยวจะหิวนะ หรือว่าอยากกินอะไร ? จะได้ซื้อมาให้ถูก"
"ง่ะ...เอาฟรุ๊ตพายน่ะแหละดีแล้วจ้า"
"งั้นหรอ งั้นเราไปกันเถอะ คิทสึเนะคุง!!"
กรี๊ด!!! ซ...ซายุ!!? นี่หล่อนเรียกไอ้กวนส้นบาทานี่ว่าอะไรนะ ? คิทสึเนะคุงใช่มั้ย!!? อยากจะบ้าตาย!! ถ...ถึงนายจะหล่อลากดินขนาดไหนก็ห้ามมาโปรยเสน่ห์ใส่เพื่อนฉันนะเฟ้ย!!! คนนี้ฉันหวง!!
"อือ"
อ้าก!! แล้วแก...แก๊!!! ทำไมแกถึงได้สนิทกับซายุไวซะขนาดนั้นล่ะเนี่ย!?! หรือว่า...ฮะฮ่า!! แกคงหลงเสน่ห์สาวแว่นเข้าแล้วอ่ะดิ!! เพื่อนฉันน่ะ...ทั้งเรียนเก่ง ใจดี น่ารัก อ่อนหวานน่าทะนุทนอม!!! แต่ก็ห้ามยุ่งเฟ้ย!!!
จริง ๆ..ซายุออกจะน่ารักขนาดนี้ที่ยังไม่มีใครกล้ามาจีบจริง ๆ จัง ๆ ก็เพราะมีฉันนี่แหละเป็นกอขอคอกิตติมศักดิ์คอยตามก่อกวนตลอดจนพวกนั้นยอมล่าถอยไปเอง ดีกว่ามาต่อกรกับประธานชมรมฟันดาบอย่างฉัน
แต่นี่!! นายเป็นใคร!!? เพิ่งเข้ามาได้วันเดียวก็ทำซ่าส์ซะแล้วเรอะ!! เดี๋ยวปั๊ดแม่ฆ่าซะหรอก!!! อ๋อย...ปวดหัวอีกแล้ว ~.~
"ยูเอะ!! ยูเอะเป็นอะไรมากรึเปล่า ?" เสียงหวาน ๆ ของซายุ นี่ฉันดูเปื่อยมากเลยเรอะ!!? >,,<
"อ..เอ่อ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวคงกลับไปเรียนได้แล้วล่ะ แค่รู้สึกมึน ๆ หัวขึ้นมานิดหน่อย"
"ฉันว่าเธอนอนต่ออีกหน่อยดีกว่านะ เดี๋ยวจะไม่สบายมากขึ้น ช่วงนี้ก็ใกล้สอบแล้วด้วย นะจ๊ะ!! ^ ^" อ้ากกก!! ใบหน้าแม่พระ!!! อย่าน้า...ซายู้!! ฉันแพ้ใบหน้าแม่พระของหล่อนที่สุด!!!
"ด...ได้จ้า ว่าแต่แล้วแลคเชอร์ ?"
"เดี๋ยวฉันให้ยืมเอาไปอ่านแล้วกันนะ ยูเอะนอนพักเถอะ"
"อ...อืม แล้ว..." ฉันเริ่มเค้นสายตาเพ่งไปทางเจ้าตัวกวนประสาทแห่งจักรวาลที่ยืนลอยหน้าลอยตาอยู่จนซายุสังเกตได้
"อ๋อ...คิทสึเนะคุงน่ะหรอ ?"
ถ้าซายุถาม เฮ้ย!!...ฉันตาฝาดไปหรือว่า...ซายุหน้าแดง!!! กรี๊ด!!...ไม่เชื่อ!!?
"คือว่า คิทสึเนะคุงไม่ค่อยพูดน่ะก็เลยยังไม่มีเพื่อนเท่าไหร่ วันนี้ฉันก็เลยคิดว่า...เอ่อ เขาก็ดูน่าสงสารน่ะนะ"
นี่ถ้าฉันไม่ป่วยขนาดนี้คงลุกขึ้นมาเต้นไปแล้วว่าไอ้หมอนี่น่ะไม่ต้องการเพื่อนหรอก!!! แล้ว...มันน่าสงสารตรงไหนมิทราบ!!? ดูยังไงหมอนี่ก็ตัวกวนประสาทดี ๆ นี่เองไม่ใช่หรือไง!?!
"งั้นฉันไปล่ะนะ เดี๋ยวฉันซื้อฟรุ๊ตพายมาให้นะ ยูเอะนอนพักเยอะ ๆ นะ"
"อืม...ขอบใจมากจ้า ^__^"
_______________________________________
100% แล้วเจ้าค่า ^O^ หุหุหุ
ช่วงนี้งานท่วมหัวมั่ก ๆ เยย >.,< งิ แต่ก็จะพยายามรีบมาอัพให้นะเจ้าค้า
สู้ ๆ ต่อไป...ทุกคน!! (รวมถึงข้าน้อยเองด้วย ซิก ๆ TT^TT)
อิอิ...เจอกันตอนหน้านะเออ
มิริน
ความคิดเห็น