คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : พี่ชายแสนดี (100% ซะที เฮ้อ!! >,.
6.
พี่ชายแสนดี
"แม่ค้า!! กลับมาแล้วค่า!!!"
ฉันตะโกนร่อนกระเป๋าไปทางหนึ่ง แล้ววางเจ้าหญิงแสนสวยที่ตอนนี้ถูกคลุมด้วยผ้าสีดำเหมือนเดิมพิงกับโต๊ะ แล้วโบยบินเข้าหาเค้กช็อกโกเลตไร้สัญชาติที่วางอยู่บนโต๊ะทันที แง่บ ๆ -[]-
"ช้าจังนะยูเอะ!!...ตายแล้ว!!! นั่นมันเค้กที่แม่ทำเก็บเอาไว้ให้ริวจินเอาไปให้เพื่อน ๆ ที่มหาลัยทานพรุ่งนี้นะ!!! แม่ลูกคนนี้!!? ก่อนกินอะไรก็ขอก่อนสิ!!"
"ค่า ๆ ๆ" ฉันรับ แต่ปากก็ยังเคี้ยวจั๊บ ๆ อยู่ดี ส่วนเจ้าริวเซที่เห็นไม่พูดไม่จานี่ไม่ต้องพูดถึง...เพราะปากมันกำลังถูกอัดแน่นไปด้วยเค้กช็อกโกเลตน่ะสิ -*-
"จริง ๆ เลย!!" แม่ถอนหายใจ ฉันเริ่มควานหารีโมทแล้วกดเปิดทีวีเพื่อดูรายการโปรดทันที
"อ้อนี่!! แม่คะ" ฉันยัดเค้กเข้าปากแล้วยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้คุณแม่ผู้แสนดี "บิลค่ะ...ช่วยแบ่งให้พี่ริวจินยี่สิบเปอร์เซ็นต์ด้วยนะคะ"
"อ๋อ!! ได้จ้ะ!!!" โห!! ท่านแม่...เมื่อกี้ยังบ่นอยู่หยก ๆ ตอนนี้ล่ะหน้าบานเชียวนะ -.-
ที่บริษัทของฉันไม่เคยมีใครเบี้ยวค่าจ้างได้ไม่ว่ามันจะเป็นใครมาจากไหนก็ตามก็เพราะท่านแม่นี่แหละที่เป็นเหรัญญิกประจำบ้าน สโลแกนของท่านแม่ก็คือ... ไม่เคยมีใครเบี้ยวเงินซานาดะแล้วรอดไปได้!! (จริง ๆ ก็คือเบี้ยวเงินท่านแม่คนเดียวน่ะแหละ...แต่ให้ท่านแม่จัดการเงินในบ้านนี่ดีที่สุดแล้วล่ะ หึหึ ^-^) ซึ่งสโลแกนนี้ก็รับรองผลล้านเปอร์เซ็นจริง ๆ เพราะตั้งแต่ฉันก่อตั้งบริษัทมายังไม่เคยถูกโกงสักครั้ง งานทุกครั้งได้เต็มเม็ดเต็มหน่วยสุด ๆ ชนิดที่เยนเดียวก็ไม่ยอม จนถึงขนาดที่ว่ามีข่าวลือกันในตระกูลว่าท่านแม่มีกองกำลังนินจาลับ ๆ เอาไว้สำหรับทวงหนี้โดยเฉพาะ
-*- (ดูมันลือกันเข้าไป)
"ให้ริวจินยี่สิบเปอร์เซ็นใช่ไหม ? ได้ ๆ งั้นหักเข้าบ้านสามสิบเปอร์เซ็นต์นะ แล้วก็เงินค่าส่วนกลางอีกสิบเปอร์เซ็นต์ ค่าอาหารอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ค่าน้ำมันรถอีกห้าเปอร์เซ็นต์ แล้วก็ค่าเล่าเรียนเทอมนี้ของลูกอีกสิบเปอร์เซ็นต์ เหลือเป็นค่าขนมของลูกห้าเปอร์เซ็นเป๊ะ!!"
หา!! ว่าไงนะ!!? ฉันเป็นคนทำงานเต็ม ๆ แต่ไหงได้แค่ห้า!!?
"แม่!! ของผมหนึ่งเปอร์เซ็นต์ครับ!! ยูเอะสัญญาไว้แล้ว!!"
"เฮ้ย!!" ฉันร้องไม่ออกกันเลยทีเดียวละครับท่านผู้ชมที่เคารพรัก -*-
"โอเค!! ของลูกหนึ่งเปอร์เซ็นต์ ส่วนที่เหลือของยูเอะสี่เปอร์เซนต์ แม่จะโอนเข้าบัญชีให้...ฝันดีนะจ้ะ!!"
ว้าก!!! นี่หมายความว่าที่ฉันอุตส่าห์ทำมานี่มันได้ต่างจากไอ้คุณริวเซที่นั่งตบยุงเล่นแต่สามเปอร์เซ็นต์เองเรอะ!!?
"ไอ้ริวเซ!! ช้านนนนจาฆ่าแก!!!"
"เฮ้ย!! ป้า!!...ใจเย็น!! อ๊ะ!! นั่น!!!...โอคิตะคุงมาแล้ว!!"
"ไหน ๆ!!?" ตาฉันรีบตวัดไปทางเจ้าจอสี่เหลี่ยมทันที กรี๊ด ๆ!! นั่น...โอคิตะคุงสุดหล่อของฉันนี่นา!?! โอ้!!...น่าร้ากกกกกจริง ๆเลยยย >/////<
"นี่!!...ป้า" ริวเซเรียก ลงไปนอนแผ่กินเค้กอย่างสบายอารมณ์ ก็รอดตายแล้วนี่ยะ...แหม -*- แต่ช่างเหอะ โอคิตะคุงต้องมาก่อน!!
"อะไรเล่า!!"
"ก็เรื่องคนนั้นไง...ไม่สงสัยแล้วเรอะ ? เห็นตอนนั้นโวยวายจะเป็นจะตาย"
"เหอะ!!" ฉันยักไหล่ ยังไม่ยอมให้ดวงตาอันกลมโตเปล่งประกาย O..O ของฉันคลาดจากทีวีแม้แต่วินาทีเดียว
"ช่างมัน ถ้ามันยังไม่บอกอะไรกับใครก็ช่าง ถ้ามันบอกแล้วใครจะเชื่อ ?" ฉันพูดง่าย (ง่ายจริง ๆ นะหล่อน -*- :)
"อ่านะ" ริวเซก็ไม่ได้คัดค้าน คงเป็นเพราะปากกำลังทำงานเต็มกำลังเพื่อเคี้ยวเค้กช็อกโกเลตก้อนเบอเร่อที่พ่อคุณยัดเข้าไปได้ยังไงก็ไม่อาจจะทราบได้
"อ้าว!! ยูเอะ!!! กลับมาแล้วเหรอ ?"
ฉันเหลือบตาซ้าย (ย้ำว่าแค่ตาซ้าย!! เพราะตาขวายังอยู่กับทีวี นี่เป็นความสามารถเฉพาะตัว เด็ก ๆ ไม่ควรเลียนแบบนะ^O^)
โอ้!! นั่นพี่ชายแสนดีของฉันน่ะเอง!!!...ดูท่าทางยังงัวเงีย ๆ อยู่เลย สงสัยจะเผลอหลับตอนทำงานอีกแล้วสิท่า
"พรุ่งนี้ไม่ไปโรงเรียนรึไง ? มานั่งดูทีวีอย่างนี้น่ะ ?" พี่ถาม แหม แต่ตัวเองก็เดินมานั่งข้าง ๆ ฉันแล้วก็เริ่มเอื้อมไปหาเค้กช็อกโกเลตเหมือนกันน่ะแหละ >,,,<
"ไปค่าไป..." ฉันรับ เหลือบตาซ้ายกลับมาที่ทีวีเหมือนเดิม
"อ้อ!! เมื่อกี้เจ้านั่น...เอ ชื่ออะไรนะ อ้อใช่!! เจ้าคนที่ชื่อยูคิโตะอะไรเนี่ยแหละ...แต่ไม่เป็นไร เพราะพี่บอกเขาไปเรียบร้อยแล้วว่าเธอออกไปข้างนอก จะไม่กลับจนกว่าจะถึงพรุ่งนี้เช้า"
"หา!! พี่บอกไปว่าไงนะ!!?"
โทชิกิ ยูคิโตะเป็นรุ่นพี่ที่อายุมากกว่าฉันหนึ่งปีและตามตื้อตามจีบฉันมาตั้งแต่ฉันอยู่ ม.สี่ แล้ว หมอนี่เป็นลูกชายของผู้บริหารระดับสูงของบริษัทอะไรสักอย่างที่ฉันจำชื่อไม่ได้ -*- เป็นรุ่นพี่ที่...เอ่อ สุดแสนจะป็อปปูล่าในหมู่นักเรียนหญิงโรงเรียนฉัน และเป็นคนที่ทำให้พี่ชายที่แสนดีอย่างริวจินรู้สึกหมั่นไส้ได้อย่างน่าทึ่งจริง ๆ
"โธ่!! พี่...ทำไมไม่บอกว่าเดี๋ยวฉันก็กลับ!?"
ฉันร้องโอดครวญ แต่จะทำยังไงได้เมื่อพี่ริวจินงัดวิชาหูทวนลมมาใช้ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นจ้องทีวีตาแป้ว
"ก็ดีแล้วนี่...หมอนั่นน่ารำคาญจะตาย ไม่รู้ว่าเอาตาที่ไหนมามองป้าเนอะ ? คำก็ยูเอะจัง ๆ" ริวเซรีบกระโดดเข้าร่วมวงทันที
ไม่รู้ทำไม...แต่ทั้งพี่ทั้งน้องฉันไม่มีใครชอบหน้าหมอนี่เลยสักคน -*- ทั้ง ๆ ที่หมอนี่ก็ไม่ได้แล้วเลวร้ายอะไร แต่ทั้งพี่ริวจินและริวเซกลับลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่าหมอนี่...
น่า-หมั่น-ไส้-มากกกกกก!!!
"โธ่เอ้ย!! แกจะมารู้อะไรไอ้คุณริวเซ!!! ยูคิโตะคุงเค้าเป็นสปอนเซอร์เลี้ยงข้าวกลางวันฉันนะ!! เรียกว่าเป็นความอยู่รอดของปากท้องเลยนะเฟ้ย!!"
อ่านะ...เท่านั้นแหละ สายตาของทั้งพี่ทั้งน้องของฉันก็หันควับมามองหน้าฉันอย่างเอือมระอา
ก...ก็มันจริงนี่นา!! หมอนี่ทั้งหล่อทั้งรวย!! มีกะตังค์แถมยังพาฉันไปเลี้ยงข้าวมื้อหรู ๆ ตั้งหลายครั้ง...ซึ่งฉันก็ไม่เคยปฏิเสธแม้ว่าจะโดนพวกแฟนคลับของรุ่นพี่คนดังคนนี้รุมเผาตุ๊กตาวูดูรูปฉันสักเท่าไหร่ ? ทำไม ?...พวกหล่อนไม่เคยเห็นคนสวยถูกเลี้ยงข้าวหรือไงยะ!!? โฮะ ๆ ๆ !! (ต่อมหลงตัวเองเริ่มทำงาน *-*)
"อ่านะ...ยูเอะ!!" ริวจินเบือนหน้ากลับไปมองทีวี "ถ้าอย่างนั้นพี่เลี้ยงเองก็ได้...พรุ่งนี้รอไว้ได้เลย!!"
หา!! ว่าไงนะ!!?
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
"หา!! ว่าไงนะ!!?"
เสียงตะโกนดังลั่นห้องของฉัน มันจะอะไรกันนักกันหนานะแม่เพื่อน ๆ พวกนี้ แค่บอกว่าตอนกลางวันนี้พี่ชายฉันจะมารับไปทานข้าวด้วยกันเท่านั้นแหละ ทำไมต้องตะโกนด้วย!! เฮ้ย ๆ แล้วหน้าเคลิ้มฝันนั่นมันอะไรของพวกหล่อนกันยะ!!? ห้ามคิดอกุศลกับพี่ชายฉันนะเฟ้ย!!
"จริงนะ!? พี่ของยูเอะ...คุณริวจินคนนั้นจะมาที่นี่งั้นหรอ!!?" อากิระถาม ทำหน้าตาตื่นตาตื่นใจราวกับประธานาธิบดีแห่งดาวอังคารจะมาเยือนโรงเรียนอะไรอย่างนั้น -*- (เว่อร์ไปป่าว -.-)
"อ...อือ" ฉันก็ได้แต่พยักหน้ารับ ๆ ไปเพราะตอนนี้จะพูดอะไรไปก็ไม่มีใครฟังแล้ว แม่พวกชะนีหลงฝูงเอ้ย!! ไม่ได้นะเว้ยย!! นั่นพี่ชายแสนดีของฉันนะเฟ้ย!! ห้ามพวกแกงาบไปกินเด็ดขาด!!!
"นี่ ๆ แล้วทำไมวันนี้พี่ริวจินถึงจะมารับยูเอะล่ะ ?" ซายุ!! นี่แม้แต่หล่อนก็เอากะเค้าด้วยงั้นหรอ!?!
"ไม่รู้ไม่ชี้ ถ้ารู้ว่าพวกหล่อนจะกระดี๊กระด๊ากันขนาดนี้โทรบอกไม่ให้พี่ริวจินมาดีกว่า" ฉันทำเป็นเชิดหน้าใส่ เชอะ!! ยังไงพี่ชายคนนี้ฉันก็ไม่ยกให้ใครเด็ดขาดโว้ย!!!
"น่า ๆ...ยูเอะ!! เอาเถอะน่า ไหน ๆ พี่เค้าก็จะมารับแล้ว อย่าไปขัดพี่เค้าเลยนะ" หนอย!! ยัยอากิระ!!! ทำเป็นหน้าแป้นแล้นเชียวนะ
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
"เอ่อ...ยูเอะ คือว่า..."
ริวจินกะพริบตาปริบ ๆ อยู่หน้าประตูโรงเรียนอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะสายตาของนางชะนีที่จับจ้องมองออกไปนี่ -*-...อย่างน่ากลัวเลยอ่ะ โดนฆาตกรโรคจิตแอบสะกดรอยตามยังไม่น่ากลัวเท่าโดนแม่พวกนี้จ้องเลย
"...พี่ทำอะไรผิดไปรึเปล่าหว่า ?" พี่ชายเริ่มสำรวจดูตัวเองว่าเผลอไปทำอะไรพิลึกกึกกือมารึเปล่า
"ไม่หรอกพี่" ฉันรีบบอกปัด ๆ จับเป้สะพายขึ้นหลัง
โอ้!! พูดก็พูด มันมีมากเลยล่ะวุ้ย!!
ก็พี่ชายฉันน่ะสิ ปกติก็สุดแสนจะหล่อเริ่ดน่ารักน่าหยิก (น่าจับไปกินอ่ะดิ -*-) อยู่แล้ว วันนี้พอรู้ว่าจะต้องมารับน้องสาวแสนดีอย่างฉัน (อ่านะ...เอาเข้าไป -...-) เลยยิ่งแต่งตัวซะ ใครไม่มองให้มันรู้ไป
ริวจินที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตขาวที่คุลมทับด้วยสูทสีดำแบบเรียบ ๆ (แต่แพงหูฉี่) กางเกงสีดำเรียบ ๆ รับกับสูทนั้น เกาหัวแกรก ๆ อย่างไม่ค่อยแน่ใจด้วยท่าทางที่สาว ๆ ทุกคนต่างพากันลงความเห็นว่า...เท่ห์มั่ก ๆ!! >O<
"เอาเถอะ ๆ รีบไปกันดีกว่านะ เดี๋ยวเสร็จนี่แล้วพี่ต้องรีบกลับไปทำงานต่อที่บ้านอีก"
"อ่า...ค่ะ ๆ"
ท่านพี่สุดหล่อของฉันเดินนำไปที่รถสีขาวคันหรูซึ่งเป็นกรรมสิทธิ์ของพี่ฉันเองแหละ โอ้!! ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือนเจ้าชายนะเนี่ยพี่ฉัน!! โฮะ ๆ ๆ!!! แกล้งหันกลับมายิ้มเยาะเย้ยแม่ชะนีหลงฝูงที่จ้องฉันตาเป็นมันอย่างหมั่นไส้...แหม ถ้าอิจฉาก็ไปหาพี่ชายหล่อ ๆ เองสิยะ!!! หุหุ!!
"เดี๋ยว!! ยูเอะจัง!!!...รอเดี๋ยว!!!"
ฉันหันควับตามเสียง อ้าก!!! อิ๋บอ๋ายแร้ว!!
ก็คนที่เรียกฉันนั่น มันรุ่นพี่ยูคิโตะนี่นา!! จ๊ากกก!! ทำไมต้องมาเอาตอนนี้!!!...ไม่รู้รึไงว่าคุณพี่ฉันน่ะเหม็นขี้หน้าแกขนาดไหน!?!
พอรุ่นพี่ยูคิโตะวิ่งฮั่ก ๆ มาทางฉัน สายตาทุกคู่ที่เมื่อกี้จ้องพี่ริวจินเขม็งเลยหันไปจ้องหมอนั่นแทน
ส่วนใครที่คิดจะหันมามองหน้าฉันตอนนี้ คงจะได้เห็นคำว่า 'ตายแหล่ว' ขึ้นหราอยู่บนหน้าฉันอย่างแน่นอนเลยล่ะ แต่เป็นที่น่าเสียดายที่ไม่มีใครหันมามองฉันสักคน...เฮ้ย!! สนใจกันหน่อยดิ!!! ฉันเป็นนางเองนะเฟร้ย!!!
...โอ้!! สำหรับคนอื่นอาจจะคิดว่านี่เป็นการปะทะกันของหนุ่มสุดหล่อสองคน...
...แต่สำหรับฉัน...ว้ากก!! นี่มันรายการชีวิตสัตว์โลกแท้ ๆ!!
ก็รายการ 'กวางน้อยวิ่งเข้าปากเสือ' ไงล่ะ ?
ส่วนฉัน...อาจจะได้ไปขึ้นศาลในฐานะพยานผู้ร่วมรู้เห็นเหตุการณ์ฆ่าหมกประตูโรงเรียนก็งานนี้แหละ
พี่ริวจินหันไปมองตามเสียงเรียกนั้นด้วย อ้ากก!! ตอนนี้ตาพี่แทบจะลุกเป็นไฟอยู่แล้ว!!!
แต่ดูเหมือนคนถูกมองจะไม่รู้เล้ย!!
"ยูเอะจัง!!" ยูคิโตะวิ่งมาถึงฉันแล้ว แง้!! TT TT ขอร้องล่ะ...อย่าทำอะไรพิลึก ๆ ต่อหน้าพี่ฉันน้า!!
"อ้าว!! วันนี้พี่ริวจินก็มาหรอครับ ?" อ่านะ...เจ้ารุ่นพี่สุดตื้อยังไม่วายหันไปโค้งงาม ๆ ให้พี่ชายของฉันเสียหนึ่งที แกนี่...มันโง่หรือแกล้งโง่กันแน่ฟระ!?~
"นี่ พรุ่งนี้ยูเอะจังไปทานข้าวเย็นกับพี่ได้ไหม ? พอดี...ที่บ้านได้บัตรเชิญไปดินเนอร์มาหลายใบ ก็เลยมาชวน"
"ไม่ได้ครับ!!"
ฉันไม่ได้ตอบน้า!! >,,,< พี่ริวจินตะหาก
หนุ่มหล่ออันดับหนึ่งของโรงเรียนหันไปมองหนุ่มหล่ออันดับหนึ่งแห่งบ้านของฉันอย่างงง ๆ
"พรุ่งนี้ยูเอะจะต้องไป 'งานดูตัว' ครับ" พี่ตอบหน้าตาย ในขณะที่ถ้าเป็นไปได้ ลูกตาฉันคงกลิ้งโค่โล่ไปอยู่ที่พื้นแล้ว
อ...อะไรนะ!!? งานดูตัว!?!
พี่พูดบ้าอะไรออกมาเนี่ย!?!
ส่วนรุ่นพี่ยูคิโตะก็แข็งเป็นหินกันพอดี
"เอ๋!? งานดูตัวหรอครับ ?"
"ใช่แล้วครับ" พี่ริวจินพูดต่ออย่างใจเย็น พี่ยิ้มอย่างเป็นมิตรไปด้วยขณะที่พูด แต่รอยยิ้มนั่นยิ่งทำให้ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
รอยยิ้มพญามารชัด ๆ!!
นี่พวกแกยังไม่รู้หรอกว่าเวลาที่ลูแปงแห่งซานาดะเอาจริงขึ้นมาน่ะน่ากลัวขนาดไหน!?!
"เป็นคนที่ทางบ้านเห็นดีด้วยแล้วด้วย คาดว่าจะหมั้นกันในเร็ววันนี้" พี่ยังพูดสบาย ๆ เหมือนคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ
ว้าโว้ยยย!!! นี่ถ้ามีใครมีตาวิเศษล่ะก็ คงจะมองเห็นเครื่องหมายอัศเจรีย์อันเท่ากระบือ (อ่านะ...รักษามาดผู้ดีกันเล็กน้อยถึงปานกลาง -*-) ลอยเด่นเป็นสง่าเตะตากรรมการอยู่บนหัวฉันแล้ว!!
"ง...งั้นหรอครับ ?"
"ครับ" ริวจินยิ้ม ดันแว่นขึ้นก่อนจะเบือนสายตามาทางฉัน อ้าก!! "ใช่มั้ยยูเอะ"
โธ่เว้ย!! ดูสายตาพี่เข้า ถ้าฉันตอบว่าไม่ แทนที่จะได้ไปศาลในฐานะพยานรู้เห็นเหตุการณ์อาจต้องขึ้นศาลเตี้ยที่มีพี่เป็นผู้พิพากษาโทษก็ได้ >O<
"ช...ใช่แล้วล่ะค่ะ"
"อ...เอ่อ" ยูคิโตะเหมือนกำลังจูนสมองเข้ากับเรื่องที่ได้รับฟังอยู่
เวลาผ่านไป 1 วิ. -*-
"ง...งั้นผมขอตัว ป...ไปล่ะนะ ย...ยูเอะจัง"
แล้วเขาก็เดินแข็งทื่อกลับไป ส่วนฉัน...*-* พูดอะไรไม่ได้นอกจากขึ้นไปนั่งทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมที่เบาะข้างคนขับ
"พี่ง่ะ!!...ทำไมพูดแบบนั้นง่ะ!?! ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงอะไรเลยสักหน่อย อีกอย่าง คนในบ้านก็ไม่ได้เห็นด้วยด้วย!!"
"โอ๋ ๆ" พี่กลับเข้าโหมดเทวดาอีกครั้งและเริ่มลูบหัวฉันอย่างขอโทษขอโพย "พี่อารมณ์เสียไปหน่อยน่ะ เอาน่า ๆ เดี๋ยววันนี้จะเลี้ยงของอร่อย ๆ ตอบแทนแล้วจะพาไปช็อปปิ้งด้วย ดีกันนะ"
โอ้!! ของอร่อย!!! โอ้!! ช็อปปิ้ง!!!
กรี๊สสสส!!! พี่ขา!!...ไม่มีใครหล่อเริ่ดน่ารักเท่าคุณพี่อีกแล้วล่ะค่า!! คุณน้องร้ากกกกรักคุณพี่ที่สุดเลยยยย!!! >3< จุ๊ฟ ๆ!!
แต่ว่า...แล้วเรื่องหมั้นล่ะ ? นี่มันเรื่องใหญ่นะ!! คิดว่าจะทำให้ฉันลืมด้วยวิธีนี้ได้รึไงคะคุณพี่ขา!!? (จริง ๆ เมื่อกี้ก็ลืมไปประมาณสามวิแล้วล่ะ -*-)
"แต่พี่อ่ะ...เรื่องหมั้นนี่ฉันไม่รู้ไม่ชี้ด้วยนะ"
"ก็ท่านพ่อกับท่านแม่ตกลงเรื่องดูตัวไปแล้วนะ แต่เรื่องหมั้นนี่ยังไม่ตกลง..."
"ไม่หมั้น ๆ ๆ ๆ!! ยังไง ๆ ฉันก็ไม่หมั้น!!!"
"โอ๋ ๆ เอาว่าลืมเรื่องนี้ไปก่อนแล้วกันนะ อ๊ะ!! ถึงแล้ว ไปเร็ว!! ช้าเดี๋ยวคนจะแน่นนะ!!!"
โห!! คุณพี่ขา!!! นี่มัน...อ้ากกก!!! ภัตตาคารระดับนี้มันระดับซุปเปอร์เศรษฐีเค้ามากินกันเลยนะค้า!?! พี่เอาจริงอ่ะ!!?
"น...นี่ พี่คะ..." ฉันเริ่มทำหน้าหวาด ๆ นี่เราจะต้องมาล้างจานใช้ค่าข้าวกลางวันรึเปล่าฟะเนี่ย!!? อ้าก!!! ไม่เอาน้า!! นู๋ยังไม่อยากล้างจานนนนน!!?
"...เอ่อ...ร้านนี้มันไม่แพงไปหน่อยหรอคะ ? จะดีหรอพี่ ?"
"อ้าวไม่ชอบหรอ ?" พี่ริวจินหันมาทำหน้าเหมือนสำนึกผิดนิด ๆ "ขอโทษนะ งั้นเดี๋ยวพี่ยกเลิกคิวที่จองเอาไว้แล้วกัน ว้า!! แต่ก็น่าเสียดายนะ ร้านนี้จองยากจะตาย พี่นึกว่ายูเอะอยากมาร้านแพง ๆ ก็เลยจองเอาไว้ให้ตั้งแต่เมื่อวาน ถ้าไม่อยากกินอาหารหนัก ๆ เดี๋ยวพี่พาไปร้านโซบะใกล้ ๆ นี่ก็ได้"
ว้ากก!! ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่อยากกินหรือไม่อยากกินค่า!!! มันอยู่ที่...
เอ๋!?!...เดี๋ยวนะ เมื่อกี้พี่บอกว่าจองมาตั้งแต่เมื่อวานเลยไม่ใช่หรอ ? แสดงว่าตั้งใจจะพามากินที่นี่อยู่แล้วน่ะสิ ?
"เปล่า ๆ ๆ ฉันไม่ได้บอกว่าไม่ชอบสักหน่อย แค่บอกว่ามันแพงไปหน่อยรึเปล่า ?"
"อ๋อ เรื่องนั้นเองหรอ ?" พี่ยิ้มน้อย ๆ "พี่ก็แค่คิดว่าถ้าจะพาน้องมากินข้าว ก็น่าจะพามาร้านดี ๆ หน่อยน่ะ แล้วเรื่องเงินก็ไม่ต้องห่วง เมื่อวานพี่เพิ่งเคลียร์งานของกรมตำรวจก็เลยได้มาหลายเงินเลย เพราะฉะนั้น...ถลุงเต็มที่เลยยูเอะ!!"
เอ้า!! ถ้าพี่ว่างั้น...
ฉันก็ไม่ขัดศรัทธาล่ะเจ้าค่า!!! จะกินให้เต็มคราบไปเลย!!!
"เอ่อ...ยูเอะ เช็ดน้ำลายหน่อย - -""
"ม...ไม่ต้องห่วงค่ะพี่ ฉันเช็ดเองได้" แง่บ ๆ >[]<
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
"ยัยป้ายูเอะขี้โกง!!! หนีไปเจ๊าะแจ๊ะกับพี่ริวจินอยู่คนเดียว!!!"
"โอ๋ ๆ ๆ อย่างอแงเลยนะ เดี๋ยววันหลังพี่จะพาไปด้วยทั้งคู่เลย"
"ไม่ยอมอ่ะ!!...พี่ทำงี้ได้ไง!?!"
"โว้ย!! งอแงจริงไอ้คุณริวเซ!!! เอ้านี่!! อุตส่าห์ซื้อมาฝาก!!!"
ฉันโยนอะไรบางอย่างไปให้ริวเซที่ทำท่าจะงอแงแล้วลงไปนอนร้องไห้ทุบพื้นอยู่ร่อมร่อแล้ว
หมับ!!
พ่อน้องชายตัวดีรับไว้ได้อย่างเหมาะเหม็ง สีหน้าเปลี่ยนทันควัน
"เฮ้ย!! นี่มันเกมใหม่ล่าสุดนี่นา!?! อ้ากกก!!! ยูเอะน่าร้ากกกก!! พี่ริวจินน่าร้ากกกก!!"
"อ่านะ เห็นไหม ?" ฉันแอบหันมายิ้มให้พี่ริวจินประมาณว่า บอกแล้วว่าฉันจัดการได้
"อ่อใช่ ท่านแม่เรียกป้าไปหาแน่ะ ยูเอะ...รีบไปด้วย"
โหย!!...คำว่าน่ารักของแกนี่มันอยู่ได้ยังไม่ทันถึงหนึ่งนาทีเลยนะ ไอ้คุณริวเซ!?!
"เออ ๆ เดี๋ยวค่อยไป"
"รีบไปเลย!! ท่านแม่บอกให้รีบไปหาทันทีที่กลับมาเลย"
"เดี๋ยวดิ!! ขอดูหนังแปปนึง"
"ยูเอะ...พี่ว่ารีบไปก่อนดีกว่านะ"
"ง่าส์...ก็ได้ค่ะพี่คะ"
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
"ไม่ต้องเคาะ...เข้ามาได้เลยจ้ะ!!"
เสียงใสที่ทำให้ฉันรู้สึกเป็นลางยังไงไม่รู้ดังออกมาจากด้านหลังของประตูไม้ไผ่ทั้ง ๆ ที่ฉันยังไม่ทันได้เคาะด้วยซ้ำ อ่ะนะ เซนส์ของท่านแม่ยังคงยอดเยี่ยมเหมือนเดิมไม่มีผิด
"ค่า ๆ" ฉันตอบรับไป เลื่อนบานประตูเปิดออก ก่อนจะ...
ปัง!!!
แฮ่ก ๆ!!! ไม่ ๆ สงสัยฉันเข้าห้องผิดแหง ๆ...มันต้องไม่ใช่แบบนี้ดิ!?!
เอาใหม่ ๆ
ฉันลองแง้ม ๆ บานประตูอีกรอบ แล้วก็...
"นี่!!! ยัยยูเอะ!! เลิกเปิด ๆ ปิด ๆ ได้แล้วน่ารำคาญจัง!!! รีบ ๆ เข้ามาลองกิโมโนที่ต้องใส่ไปดูตัวพรุ่งนี้ได้แล้ว!!! ถ้าช้าแม่จะเป็นคนเลือกให้นะ!!"
"ไม่ ๆ ๆ!!! ไม่เอากิโมโน!! ยังไงก็ไม่เอา!!!"
ฉันเริ่มโวยวายอย่างสิ้นหวังขณะที่ท่านแม่ผู้แสนดีดี๊ดีเดินออกมาลากฉันเข้าไปในห้อง
ห้องของแม่ตอนนี้เต็มไปด้วยผ้าตัดกิโมโนมากมาย มีกิโมโนที่ตัดเย็บเสร็จแล้วถูกพับวางเอาไว้เป็นตั้ง ๆ และพวกเครื่องประดับอีกเยอะแยะจนตาลาย
"ม่ายอาววว!!!...ไม่ใส่กิโมโน!! ยูคาตะไม่ได้หรอ ? นะ ๆ ๆ แม่น้า!!!"
ไม่!! ยังไงฉันก็ไม่ถูกโรคกับกิโมโนอย่างร้ายกาจ ทำไมน่ะหรอ!!? กรี๊ด!! เดี๋ยวจะเล่าความทรงจำแย่ ๆ เกี่ยวกับไอ้ชุดบ้า ๆ นี่ให้ฟัง
ความทรงจำที่หนึ่ง...
"ยูเอะ!! มาทางนี้เร็ว!!!"
"ค่า ๆ ๆ พี่ริวจินรอหน่อยจิ!!"
ฉัน...ยูเอะอายุเจ็ดขวบในชุดกิโมโนสีขาวที่ใส่เป็นครั้งแรกในชีวิต วิ่งทั่ก ๆ เข้าไปหาพี่ชายที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า รอบข้างมีคนมากมายที่มายืนรอดูพลุในคืนวันสิ้นปี
แล้ว...
พลั่ก!!!
คราวนั้นฉันหน้าคว่ำลงกับพื้น หน้าแตกหมอไม่รับเย็บต่อหน้าสาธารณะชนผู้ร่วมโลกอีกเป็นสิบ ๆ คน และหลังจากที่ฉันจัดการไปเย็บแผลที่หน้าผาก (นี่หล่อนเอาหน้าไปถูกับพื้นรึไงยะ -*-:) เรียบร้อยแล้ว พี่ริวจินก็ไม่กล้าพาฉันที่กำลังใส่กิโมโนไปไหนตามลำพังอีกเลย...
ความทรงจำที่สอง...
ยังไม่ละความพยายาม!! คราวที่แล้วสะดุดเพราะกิโมโนมันยาวเกิน คราวนี้ล่ะ!! ฉันจะใส่กิโมโนสั้นบ้างล่ะ!!
ซานาดะ ยูเอะอายุเก้าขวบในชุดกิโมโนสีม่วงอ่อนวิ่งทั่ก ๆ พลางหันมาร้องเยาะเย้ยคนที่วิ่งตามหลังมา
"ฮ่า ๆ ๆ!! ตามฉันไม่ทันหรอก!!! ริวเซ!!"
"หนอย!!! ยัยยูเอะ!!"
"ฮ่า ๆ ๆ...ฮ่า!! อ้ากกก!!!"
ควาก!!!
โค – ตา – ระ ขายหน้ายิ่งกว่าเดิม!! อ้ากกก!! กิโมโนช้านนนนน!!! ขาดต่อหน้าสหประชาชาติเลยคราวนี้!!! แง้ ๆ!! ไม่ย๊อม!!!~ ทำไมฟ้าดินกลั่นแกล้งคนสวยได้ขนาดนี้!?! (เอาเข้าไป...เพราะหล่อนเป็นซะอย่างนี้ไงฟ้าดินถึงลงโทษ
-*-)
แล้วหลังจากนั้นริวเซก็เลยมีความเห็นตรงกับพี่ริวจินไปอีกคน
และความทรงจำอื่น ๆ อีกมากมาย...
สรุปว่า...ช้านนนนเกลียดดดดกิโมโน!!!
ต่อให้โลกนี้ทั้งโลกไม่เหลือเสื้อผ้าอะไรให้ใส่!! ฉันก็ยอมแก้ผ้าดีกว่า!!!
"ยูเอะ!!! ขอร้องล่ะ คราวนี้เป็นงานพิธีการ ยอมใส่สักครั้งเถอะนะ รับรองว่าคราวนี้ไม่มีการผิดพลาดอีกแน่!! นี่แม่ก็อุตส่าห์ให้ทางร้านเค้าตัดมาให้ดูหลาย ๆ แบบ แล้วก็ส่งผ้ามาให้เลือกด้วย...เอ้า!!"
"ไม่เอ้าไม่เอิ้วอะไรทั้งนั้น!!! ไม่ใส่!!!"
"ใส่เถอะนะ...ยูเอะ แค่แปปเดียวเท่านั้นแหละ นะนะนะ"
"ไม่อ๊าวววว!!"
"นิดเดียว...นะ!?"
"ไม่ใส่ ไม่ว่าจะพูดยังไงก็ไม่ใส่เด็ดขาด!!!"
ชิ้ง!!
เสียงที่ทำให้ฉันผวาเฮือก กลืนน้ำลายพร้อมคำพูดเมื่อกี้ลงคอไปในทันที
"จะใส่หรือไม่ใส่!?!~"
อ้ากกก!!! ท่านแม่เล่นปล่อยจิตสังหารจนตาเป็นมันอย่างงี้...
"ส...ใส่ก็ได้ค่า แหะ ๆ"
ว้าโว้ย!! ฉันก็รักชีวิตยิ่งเกียรตินะเฟ้ย!!! (กลับ ๆ กันยังไงชอบกลแฮะ --.--)
"ดีมาก!! ถ้าทำตัวน่ารักอย่างนี้ตั้งแต่ต้นแม่ก็ไม่ต้องดุแล้ว เอ้า!! เข้ามาเลือกสิจ้ะ!!"
แง้!! ชีวิตที่สงบสุขของฉัน!!!
ทุกอย่างมันเพราะแก!! ไอ้ใครก็ตามที่ฉันจะไปดูตัวด้วยเนี่ย!!!
ไม่ว่าแกจะเป็นใครก็ตาม!!
__________________________________
100% แล้วเน้อ อิอิ ^[]^
ส่วนเรื่องรูป เดี๋ยวข้าน้อยจัดการ หึหึหึ ^ ^+
m.tokiya m.tokiya m.tokiya m.tokiya
ความคิดเห็น