คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ความเข้าใจผิดครั้งใหญ่หลวง >,,< (100% จนได้ล่ะเจ้าค่ะ ฟู่ -[]-)
9.
ความเข้าใจผิดครั้งใหญ่หลวง >,,<
"ท่านแม่!! พอเถอะค่ะ นี่มันกลางร้านอาหารนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า อยู่นิ่ง ๆ สิ!! ดูซิ!!! โบว์เบี้ยวอีกแล้ว"
กว่าฉันจะเดินทางมาถึงร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งนี้ได้ไม่รู้โดนท่านแม่จับแต่งตัวไม่รู้กี่รอบ ไม่ว่าจะเป็นผมหลุดบ้างล่ะ โบว์เบี้ยวบ้างล่ะ กระโปรงยับบ้างล่ะ นี่!! ฉันแค่กำลังจะไปดูตัวนะ ไม่ใช่เข้าเฝ้าจักรพรรดิ!!! TT TT มันจะอะไรกันนักกันหนาเนี่ยชีวิตฉัน!!?
"แม่ครับ ผมว่าแค่นี้ก็พอแล้วนะครับ เบี้ยวหน่อย ๆ ก็ดูน่ารักดีออก" พี่ริวจินเสนอบ้าง อ้ากกก!! ท่านช่างเป็นท่านพี่ที่แสนดีเหลือเกิน สวรรค์ช่างเมตตาส่งท่านพี่มาโปรดฉันโดยแท้!!! บันไซ!! -*-
ท่านแม่เลิกคิ้วนิดหนึ่งเหมือนจะพิจารณา (ทีท่านพี่พูดล่ะท่านแม่เชื๊อเชื่อ แต่ทำไมทีฉันพูดล่ะไม่ค่อยฟังกันมั่งเลยน้า >,,,<)
"งั้นก็ได้ รีบมาเร็ว ๆ เข้าสิ เดี๋ยวก็สายหรอก เอ่อ...ห้องเบอร์สิบสอง" ตาอินฟาเรดที่ปกติใช้สอดส่องหาของเซลล์ของท่านแม่เริ่มมองหาป้ายเลขห้องที่เป็นเป้าหมาย O___O (นินทาแม่อย่างนี้ไม่ดี เด็กดีไม่ควรเอาอย่างนะเจ้าคะ)
"นี่ล่ะ" ท่านแม่ชี้ไปที่ห้อง ๆ หนึ่ง ฉันมองตาม
โหยง!!
สะดุ้งซะดัง แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ ก็เจ้าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องนั้นมัน เจ้าคนที่เป็นแฟน (? รึเปล่าก็ไม่รู้...แต่ฉันคิดเอาเองว่าใช่อ่ะ -*-) ของเจ้าตัวกวนประสาทนี่นา!!? โฮะ ๆ ๆ มายืนเป็นเบ๊อยู่อย่างนี้ แสดงว่าก็ปลายแถวพอ ๆ กับเจ้าตัวกวนประสาทน่ะแหละ 555+
ฉันเริ่มงึมงำคาถา อ้อนวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่ให้หมอนี่จำฉันได้โดยเร็ว อา...สาธุ!! ~.~
"เอ่อ...นี่ห้องของคุณมินาโมโตะใช่มั้ยคะ ?" ท่านแม่เดินตัวปลิวเข้าไปถามเชียว
นายคนนั้นหันมามอง
"ครับ...ใช่ครับ คุณนายซานาดะสินะครับ"
"ใช่จ้ะ" โห พอถูกเรียกเป็นคุณนายหน่อยล่ะลอยเชียวนะคะท่านแม่ -*-
"งั้นเดี๋ยวผมบอกข้างในให้นะครับ" นายนั่นพยักหน้า มองมายังผู้ติดตามของท่านแม่ซึ่งประกอบด้วยฉันกับพี่ริวจิน แต่พอมองมาทางฉัน...
เอ๊ะ!! ทำไมต้องหลบตาด้วยหว่า ?
อ๋อ!!! 555+ คงกำลังคิดเรื่องที่เรียกฉันว่า 'แก' อยู่อ่ะดิ เป็นไงล่ะ ? เรียกไม่ดูหน้าสวย ๆ มีราศีคุณนายของฉันซะก่อนเลยเป็นแบบเนี้ย!! จ๋อยไปเลยดิ โฮะ ๆ ๆ (หัวเราะแบบนางมารอีกแล้วเรา *-*)
"คุณหนูซานาดะมาแล้วครับ" นายนั่นหันกลับไปตะโกนเข้าไปในห้อง ก่อนจะเลื่อนประตูเปิดให้ ฉันรีบทำตัวเป็นยีราฟชะเง้อคอมองเจ้าคนที่นั่งอยู่ข้างในทันที
ใครที่มันทำให้ชีวิตฉันวุ่นวายอย่างนี้ มันต้องตาย ๆ ๆ ๆ สถานเดียว!!! อยากเห็นหน้ามันจริง ๆ เลย เจ้าคนที่ทำลายชีวิตสงบสุขของฉันเนี่ย ยังไงก็ขอดูให้เห็นเต็มตาหน่อยเหอะ
แต่...อ๊ะ!!~ ไม่ได้ ๆ เกิดเป็นคนหล่อเริ่ดสะแมนแตนขึ้นมาล่ะเสียศักดิ์ศรีนางงามของฉันแย่ (หล่อนไปมีของพรรค์นั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันยะ ? ทำไมฉันไม่เคยเห็นซะที -*- ) งั้นต้องทำหน้าเจี๋ยมเจี๊ยม (ด.จ.ร. สุด ๆ ไปเลยพี่น้องครับ O[]o) แล้วค่อย ๆ ชำเลืองมองแบบนางเอกหนังแล้วกัน อิอิ...มาดต้องมาก่อนเสมอ
ฉันก้มหน้าก้มตาทำตัวเป็นคุณหนูผู้น่ารักสุดฤทธิ์ เท้าพาเดินก้าวเล็ก ๆ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน (ปกติถ้าไม่วิ่งก็กระโดดเอาอ่ะ O…O เป็นลิงหรือไงยะ ?)
"ยูเอะ...เข้าไปสิ!!" มือของท่านแม่ดันหลังฉันให้เดินเข้าไปในห้อง คนเดียวหรอ!!? อะไรกัน จริง ๆ มันต้องเข้าไปแนะนำตัวกันก่อนไม่ใช่หรือไง!!?
"เอาน่า...เดี๋ยวแม่ต้องไปทำธุระต่อ ให้พี่เขาพากลับแล้วกัน...เข้าไปสิ!!!"
แง้!! TT^TT ท่านแม่ทำอย่างงี้ได้ไง อยู่ ๆ จะโยนลูกสาวคนเดียวไปนั่งจ่องอยู่กับใครก็ไม่รู้อย่างงี้น่ะหรอ!?! ได้งายยย!!? ฉันไม่ยอมหรอก!!
แต่คราวนี้ จากที่แค่ดัน ๆ ท่านแม่กลับผลักพรวดทีเดียวพร้อม ๆ กับที่ประตูเปิดออกสุดพอดี อ้าก!! ม่ายน้า!!!
พรวด!!!
สรุปคือฉันหน้าทิ่มพรวดเข้าไปในห้องเลยง่ะ >O< เกือบจะได้ลงไปจับกบรับประทานกันแล้วครับพี่น้องถ้าฉันไม่ตั้งตัวได้ทันซะก่อน
มาดนางเอกที่วางไว้พังยับ!!...ฮือ เพราะท่านแม่ทีเดียว!!? >,,,,,,<
ฉันยืนนิ่ง ก้มหน้าอย่างอาย ๆ (ใครจะไม่อายล่ะ อยู่ ๆ ก็หน้าทิ่มพรวดเข้ามาอย่างนี้ ถึงฉันจะหนาแค่ไหนก็มีลิมิตนะยะ!! อ้าว!!!...เผลอยอมรับไปแล้ว ง่ะ...ท่านผู้อ่านลืม ๆ ไปซะก็ได้นะค้า >,<)
เอาฟะ!! เริ่มแผนการนางเอกต่อด้วยการเหลือบมองคนในห้องทีละคน
อืม ๆ เริ่มด้วย ผู้ชายคนที่นั่งข้างหลังนี่คงจะเป็นผู้นำของตระกูลมินาโมโตะสินะ ว่าแล้วฉันก็รีบค้อมหัวลงทันที
เอาล่ะ...ต่อมาก็ ผู้หญิงคนนี้คงเป็นคุณนายใหญ่แห่งมินาโมโตะ โค้งอีกแล้วครับท่านผู้ชม
ส่วนคนสุดท้าย เอ๊ะ!! หน้าคุ้น ๆ
ฉันรู้สึกว่าก้มหน้าอยู่นี่มันมองไม่ถนัดเอาเสียเลย (เพิ่งรู้ตัวหรอหล่อน -*-) จึงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้ว...คำนับไม่ลงกันทีเดียว
อ้ากกก!!! น...นี่มัน!!?
เพราะสายตาของฉันมันดันประสานปิ๊ง ๆ กับดวงตาสีขี้เถ้าที่แสนจะกวนประสาทที่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี
O[]O ไม่จริ๊ง!!! นายตัวกวนประสาทนี่นา!?!
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
เฮ้ย!!! ไม่จริ๊ง!!!
ผมแอบร้องค้านปฏิเสธในใจ...
ไม่ใช่แล้ว นี่ต้องมีการสลับตัวกันแน่ ๆ หรือไม่ยัยนั่นก็ต้องมี...ไม่พี่ก็น้องสาวฝาแฝด
ไม่มีทางที่ยัยจอมโหดนั้นจะกลายเป็นสาวกิโมโนคนนี้แหง ๆ!! ไม่มีวัน!!!
ถึงแม้ว่าการหัวทิ่มเข้ามาจะชวนให้เชื่อว่าเป็นยัยโหดคนนั้นก็ตาม...แต่ ไม่ใช่หรอกน่า!!! ไม่ใช่ ๆ ๆ!!!
ผมเพิ่งจะรู้สึกว่าตัวเองกำลังเบิกตาเสียกว้างเพื่อมอง 'ยัยโหด' ที่ถูกจับแปลงโฉม จึงรีบกะพริบตาสักสองสามทีก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น
แต่ภาพของซานาดะ ยูเอะคนนั้นยังคงติดอยู่ในหัว
ภาพของเด็กสาวในชุดกิโมโนสีแดงเลือด ตรงชายกระโปรงมีลายเบญจมาศสีขาวสะอาดประดับอยู่พอไม่ให้ดูเรียบจนเกินไป เอวถูกคาดไว้ด้วยผ้าสีขาวสะอาดผูกเป็นโบว์ขนาดใหญ่ด้านหลัง ใบหน้าที่ไม่ได้ถูกปกปิดไว้ด้วยเครื่องสำอางใด ๆ แต่กลับทำให้ดูน่ารักแบบเด็ก ๆ ได้เป็นอย่างดี เส้นผมที่ปกติจะเห็นรวบเป็นหางม้าอยู่ทรงเดียว ตอนนี้ถูกนำมาเกล้าขึ้นเป็นมวย ประดับด้วยดอกเบญจมาศสดสีขาวบริสุทธิ์
ถ้าจะถามว่าคนตรงหน้านี้สวยไหม ?
ผมจะตอบเลยว่าไม่ ผมเคยเห็นคนที่สวยกว่านี้มาแล้ว
แต่ถ้าจะถามว่าคนตรงหน้านี้เป็นยังไง ? ผมคงต้องตอบตามตรง...
และผมก็คิดว่าผู้ชายทุกคนก็คงจะคิดเหมือนผมนี่แหละ...
คนตรงหน้านี้ไม่ได้สวยเริ่ด แต่กลับมีบางอย่างดึงดูดให้รู้สึกอยากเข้าไปคุยด้วย ใบหน้าที่ดูร่าเริงและดูเหมือนยังคงเป็นเด็ก ๆ อยู่เสมอนั้นดูน่ารักมากกว่าที่จะเรียกว่าสวย ยิ่งเวลาที่ก้มหน้าแบบอาย ๆ อย่างนี้ (คือผมคิดเอาเองน่ะนะ...เพราะถ้าเป็นผมหัวทิ่มเข้ามาอย่างนั้นก็คงอายอ่ะ) ยิ่งทำให้ดูน่าทะนุถนอม
เออ...อันนี้พูดถึงในกรณีที่เธอยังไม่ได้เปิดปากเถียงฉอด ๆ หรือถือทวนเดินไปเดินมานะ ในกรณีนั้นถือเป็นอีกเรื่อง...เป็นผู้หญิงที่ผมไม่อยากจะอยู่ใกล้เอาเสียเลย!!
ดูเหมือนเธอจะยังมองไม่เห็นผม ก็แน่ล่ะ...เล่นเดินหัวทิ่มเข้ามาซะอย่างนั้นก็ต้องก้มหน้าหลบเป็นธรรมดา แต่ก็ยังอุตส่าห์โค้งให้พ่อกับแม่ผมได้ถูกอีกแน่ะ
แต่...พอเธอหันมาทางผม ดูเหมือนเธอจะขมวดคิ้วนิดหนึ่งแล้วก็เงยหน้าขึ้นมามอง
ตอนนั้นแหละ ผมถึงเห็นว่าเธอมีปฎิกิริยาเหมือนผมไม่มีผิดเพี้ยนเลย
ตาโตเท่าไข่ห่านแล้ว!! ยัยโหด!!!
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
เฮ้อ!!!
ผมนั่งเท้าคางมองอาหารที่ถูกนำมาวางเสริฟอยู่ตรงหน้าอย่างเบื่อหน่าย มือผมจับตะเกียบเขี่ย ๆ ไปที่ถ้วยข้าวของตัวเองอย่างเซ็ง ๆ
นัยน์ตาของผมเหลือบมองคนที่นั่งตรงหน้าที่ไม่ได้เงยขึ้นมามองหน้าผมเลยสักนิดเดียว ก่อนอารมณ์เหนื่อยหน่ายจะยิ่งพุ่งขึ้นมาเป็นเท่าทวี
ผิดคาด...ผิดคาดสุด ๆ ตั้งแต่แรกแล้ว...
ผิดคาดจริง ๆ!!!
เพราะคนที่ผมขนานนามไว้ในใจว่า 'ยัยโหด' ที่น่าจะโวยวายอาละวาดตั้งแต่เริ่มพิธีกลับทำตัวสงบเสงี่ยมเรียบร้อยเกินคาด จากการแนะนำตัวหรือการตอบคำถามก็ฉะฉานแต่พอควรแล้วก็เรียบร้อยเป็นที่สุด!! ยิ่งทำให้พ่อกับแม่ของผมได้ปลื้มกันใหญ่ที่จะมี 'ว่าที่สะใภ้' น่ารักเรียบร้อยขนาดนี้
ไม่ทราบว่า เมื่อเช้ามีใครเอายากล่อมประสาทให้แม่คุณกินรึเปล่าถึงได้เรียบร้อยขนาดนี้!?!
ถ้ามี...ผมคาดว่าคงจะต้องกินเข้าไปเป็นถัง ๆ เลยทีเดียว - -"
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมบอกได้คือ ยัยยูเอะไม่ได้มองหน้าผมอีกเลยนอกจากครั้งที่เบิ่งมองผมอยู่หลายนาทีในตอนแรก เพราะสิ่งที่ยัยนี่มอง...คือปลายตะเกียบเท่านั้น!!!
ใช่แล้วครับ...แม่คุณกิน กินและกินไม่หยุดตั้งแต่อาหารเริ่มมาเสริฟแล้ว ไม่มีบทสนทนาและคุณเธอก็คงไม่คิดจะเปิดปากพูดด้วย เพราะปากเล่นกำลังทำงานอย่างอื่นอย่างขะมักเขม้นและมีประสิทธิภาพเป็นที่สุด ไม่แม้แต่จะมองหน้าผมด้วยซ้ำ!!
ผมถอนหายใจอีกรอบ
กระเพาะแม่คุณทำจากอะไรกันแน่!!?
ผมเห็นแล้วยังอิ่มแทนเลย!!!
ผมกำลังจะอ้าปากถามอยู่พอดี แม่คุณก็เปิดปากเหมือนกัน...
...แต่ไม่ได้เปิดปากกับผมแน่ ๆ เพราะคำพูดที่หลุดออกมากลายเป็น...
"พี่คะ ๆ!!...ขอเทมปุระเพิ่มอีกที่หนึ่งค่ะ!!! แล้วก็ขอชุดเสต็กเนื้อด้วยนะคะ"
พูดตามตรง...ผมล่ะอึ้งกับประสิทธิภาพการทำงานของกระเพาะแม่คุณจริง ๆ นับถือเลย!!!
"นี่...เธอไม่คิดจะพูดอะไรกับผมบ้างหรือไง ?" ผมเอ่ยขึ้นในที่สุด ยูเอะหันมามองหน้าผมนิดหนึ่งก่อนจะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไหวไหล่
"ไม่รู้สิ ทำไมล่ะ ? ฉันมีอะไรต้องพูดกับนายหรือไง ?"
"นี่..." ผมเริ่มคิดแล้วว่านี่แม่คุณรู้รึเปล่าว่าเค้าเชิญมาให้ทำอะไร ? "เรากำลัง 'ดูตัว' กันอยู่นะ แล้วนี่ก็อยู่ในพิธีด้วย เธอรู้รึเปล่าว่ามันหมายความว่าไง ? เราอาจจะต้องแต่งงานกันนะ"
แต่ดูท่า แม่คุณจะไม่ได้เดือดร้อนอย่างที่ผมคิด แถมยังหันไปรับเทมปุระร้อน ๆ ที่ถูกยกมาเสริฟมาวางเพิ่มไว้บนโต๊ะที่แน่นเอื๊ยดไปด้วยจานชามอีกด้วย
ผมนั่งเคาะนิ้ว รอให้เธอจัดการกับเทมปุระเสร็จแล้ว ใบหน้าของยัยจอมโหดจึงหันมามองผมอีกครั้ง
"ไม่หรอก...เชื่อดิ นายไม่แต่งหรอก"
"ทำไมถึงคิดว่าผมไม่แต่ง ?" ผมเลิกคิ้ว
จริง ๆ ผมก็ไม่อยากแต่งแหละ แต่ใครจะพูดล่ะ ?
"ผมน่ะจะยังไงก็ได้...แต่เธอล่ะ ?"
"เฮอะ ๆ" ยูเอะส่ายหัว "ไม่หรอก...นายไม่ยังไงก็ได้หรอก ฉันรู้ว่ายังไงนายก็ไม่แต่งแน่ ๆ"
"ทำไมล่ะ ?"
"เพราะว่า..." ยูเอะพูดไป คีบเทมปุระไป "...เพราะว่านายเป็นเกย์ไง!! นายไม่ชอบผู้หญิงไม่ใช่หรอ!!?"
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
"เพราะว่า... เพราะว่านายเป็นเกย์ไง!! นายไม่ชอบผู้หญิงไม่ใช่หรอ!!?"
ฉันพูดไปคีบเทมปุระเข้าปากไป แต่ก็ทันพอดีที่ได้เห็นสีหน้าเหวอสุดขีดของนายคนกวนประสาทหน้าตายตรงหน้านี่
ตกใจที่ฉันรู้ความจริงอ่ะดิ ? แหม...ไม่น่าเชื่อ คุณชายใหญ่แห่งมินาโมโตะมีรสนิยมอนุรักษ์พันธ์ไม้ป่าเดียวกัน เหอ ๆ ๆ วันดีคืนดีฉันจะเอาไปแฉให้หมดเลยคอยดู!!!
แต่ว่า...ฉันก็กำลังเครียด ๆ อยู่เหมือนกัน ดันไปเรียกคุณชายใหญ่แห่งมินาโมโตะว่าพวกปลายแถวเนี่ย เครียดเลยนะเนี่ย
แต่ช่างเหอะ!! หมอนี่จะคิดยังไงก็ไม่สนอยู่แล้ว เพราะเราเจอกันครั้งนี้แล้วก็เลิกยุ่งกันไปเลย!!! ที่โรงเรียนก็ไม่ต้องมายุ่งกะฉันด้วยนะเฟ้ย!!!
ไหน ๆ จะเลิกยุ่งกันแล้ว ก็ขอถลุงเงินของมินาโมโตะหน่อยแล้วกัน 555+ เทมปุระที่นี่อร่อยจริง ๆ นะ!! สงสัยต้องสั่งมาอีกจาน
เอาดิ!! ได้ยินว่ามินาโมโตะน่ะรวยนักรวยหนา จะฟาดให้เกลี้ยงเลย!! ^ ^ (นิสัยดีจริง ๆ เลยนะหล่อนน่ะ)
ว่าแต่...แล้วนายจะอึ้งอะไรกันนักหนา ? แค่โดนรู้ความจริงเนี่ย!!? ถึงกับต้องแข็งเป็นหินเชียวหรอ ?
"น...นี่เธอไปเอามาจากไหน ?" สักพัก ดวงตาสีขี้เถ้าก็แปรจากอึ้งตะลึงกลับมาเป็นเหนื่อยหน่าย คิทสึเนะยกมือขึ้นกุมขมับ
"ต้องบอกว่าไปรู้มาจากไหนต่างหาก" หมอนี่...นอกจากจะอนุรักษ์ไม้ป่าแล้วยังใช้ภาษาญี่ปุ่นผิด ๆ อีก เฮ้อ...ไม่ไหวเอาซะเลยนะ คุณชายแห่งมินาโมโตะ
"ไม่ใช่..." เขาส่ายหน้าหน่าย ๆ "...เธอไปเอาความคิดนี้มาจากไหน ?"
"อ้าว!!?...ทำไมล่ะ ? นายกับ เอ่อ...นายองครักษ์ที่ยืนอยู่หน้าห้องน่ะ เป็น...ดึ้บ ๆ ๆ กันไม่ใช่หรือไง ?" คราวนี้เป็นฉันเองที่ขมวดคิ้วเป็นปมบ้าง หมอนี่...ทำไมทำหน้าซื่อไม่รู้เรื่องตีบทแตกขนาดนี้เนี้ย!!?
"แล้วไอ้ 'ดึ้บ ๆ ๆ' ของเธอนี่มันอะไร ?" คิทสึเนะขมวดคิ้ว ตอนนี้เหมือนเรากำลังแข่งผูกโบว์ด้วยคิ้วกันเลยอ่ะ -*-
"ก็...แบบว่า ดึ้บ ๆ ๆ ไง โอ้ย!!...นี่นายต้องให้ฉันอธิบายยังไงถึงจะพอใจเนี่ย ? เอาว่า...นายไม่ชอบผู้หญิงอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ ? เพราะฉะนั้นนายไม่มีทางแต่งงานกับฉันเด็ดขาด แล้วงั้น...ฉันก็มางานพิธีนี้เพื่อกินอย่างเดียว แล้วก็กลับ ใช่มั้ยล่ะ ?"
ดูเข้า ๆ หมอนั่นทำหน้าเครียดจัดเลยอ่ะ ทำไมถึงแสดงได้เนียนนักฟะเนี่ย!!? น่าจะยกรางวัลตุ๊กตาสังกะสีให้ไปสักตัว เหอ ๆ ^ ^b
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
โอย...พูดกันตรง ๆ ผมนั่งคุยกับพี่คาสึโยะยังไม่เคยรู้สึกปวดหัวขนาดนี้มาก่อน
ยัยโหดนี่...นอกจากจะโหดแล้วยังมีความสามารถในการจับแพะชนแกะจนกลายเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่องขึ้นมาได้อีก โอ้ย!!...เครียดจริง ๆ
การพยายามนวดขมับไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย ให้ตายเถอะ!!
"นี่...ผมว่าเธอเข้าใจผิดแล้ว" ใช่...ผิดมาก ๆ เลยด้วย รีบ ๆ เปลี่ยนความคิดซะสิ!!
"ไม่น่ะ ฉันว่าเซนส์ฉันใช้ได้นะ แน่ ๆ เลย...นายน่ะไม่ชอบผู้หญิงหรอก เพราะเกย์ปกติน่ะก็ไม่ชอบผู้หญิงอยู่แล้ว แต่เอาน่ะ...นายไม่ต้องคิดมากไปหรอก เรื่องพวกนี้เดี๋ยวนี้สังคมเขายอมรับกันแล้ว อ้อ!!...แต่นายเป็นคุณชายใหญ่ของมินาโมโตะนี่ ? คงลำบากหน่อยล่ะ"
ผมมองดวงตาสีดำขลับเหมือนกับนิลเนื้อดีของเธอที่กำลังฉายแววเห็นอกเห็นใจ (อย่างผิด ๆ) ของยัยจอมโหดคนนี้แล้วยิ่งเครียดหนัก
เซนส์ของแม่คุณน่ะไม่ได้ใช้ไม่ได้หรอก แต่มันพังยับเยินไปเลยต่างหาก!! โอ้ย!!!
"ผมไม่ใช่คุณชายใหญ่ของมินาโมโตะ" เฮ้ย!!...แล้วทำไมปากผมถึงไปอธิบายเรื่องนั้นล่ะเนี่ย!?! ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้นสักหน่อย!!!
"อ้าว ?...หมายความว่าไง ?" ยูเอะทำตาโต แถมยังปริบ ๆ อย่างงง ๆ ซะอีก
"คุณชายใหญ่ของมินาโมโตะคือพี่ชายของผม ผมเป็น 'คุณชายน้อย' มาตั้งแต่อายุสามขวบ"
"หมายความว่าคนที่ฉันต้องแต่งงานด้วย (ในอนาคต) คือพี่ชายของนาย ?"
"ไม่ใช่...คนที่เธอต้องแต่งงานด้วยคือผมนี่แหละ" ผมตอบหน่าย ๆ "เพราะท่านพ่อเพิ่งจะสลับตัวกันเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง"
"ก็ดี...เพราะถ้าพี่นายไม่ได้เป็นเกย์ฉันก็แย่อ่ะดิ" ซานาดะ ยูเอะ ผู้เข้าใจผิดได้ตลอดรอดฝั่งเสียเหลือเกินตอบ พยักหน้าเข้าใจ (ซึ่งจริง ๆ เธอไม่ได้เข้าใจอะไรสักอย่าง ผมดูหน้าก็รู้) ยกชาเขียวควันกรุ่นขึ้นจิบช้า ๆ
"พี่ผมไม่ได้เป็นเกย์ และ..." ผมกดคำหนัก ช้าชัดเหมือนพยายามจะให้คนตรงหน้าเข้าใจอะไรให้มันถูกต้องสักที
"ผมก็..."
ปี๊!!ป่อ!!ปี๊!!ป่อ!!
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
ปี๊!!ป่อ!!ปี๊!!ป่อ!!
ดูเหมือนนายนี่กำลังจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันดันดังขึ้นซะก่อน หมอนี่ก็เลยถอนหายใจแล้วหันไปอีกทาง
เชอะ!! ไม่พูดให้จบ!!!...อะไรของนาย!!? เป็นเกย์แล้วยังเป็นพวกชอบทิ้งให้คิดอีก!!!
ตู้ด!!
ฉันกดรับโทรศัพท์แล้วยกขึ้นแนบหู กรอกคำพูดอ่อนหวานมาดโอเปอเรเตอร์ลงไป
"สวัสดีค่ะ Kill - in - D ค่ะ"
สายตานายนั่นมองมาเหมือนกับสงสัยหน่อย ๆ ในขณะที่...ฉันจะสนใจทำไม!!? นี่มันปากท้องของฉันนะเฟ้ย!! เงินต้องมาก่อนเสมอ ถึงนายจะเลี้ยงข้าวฉันมื้อนี้ก็เถอะ!!
ที่ปลายสายมีเสียงแกรก ๆ นิดหน่อย ฉันรีบฉวยโอกาสนั้นควานหากระดาษกับปากกาขึ้นมารอ
"เอ่อ...สวัสดีครับ" เสียงปลายสายนั้นดูหวาด ๆ สงสัยเพิ่งเคยใช้บริการเป็นครั้งแรกอ่ะดิถึงได้กล้า ๆ กลัว ๆ หุหุ...นาน ๆ ไปก็ชินไอ้น้องเอ้ย!! (เอ่อ...ทำไมมันส่อไปในทางมืดมนอย่างนั้นล่ะ ? -*-)
"ค่ะ...กรุณาแจ้งชื่อเป้าหมายกับรายละเอียดค่ะ"
"ชื่อ...ซาโนริโนะ งินครับ คือ...ผมต้องการแบบถูกที่สุด"
"อ้อ..." ฉันลากเสียง มุ่นคิ้ว พวกไม่ค่อยมีเงินล่ะสิท่า ฉันล่ะไม่ค่อยชอบทำงานกับพวกนี้เลยจริงจริ๊ง!! ค่าจ้างมันไม่ค่อยจะเป็นก้อนเลย >,,<
แต่...ไม่ได้ ๆ เป็นนักฆ่าที่ดีห้ามเลือกงานนะคะ ^ ^+
"แบบถูกที่สุด...ได้ค่ะ แต่ทางเราไม่เก็บร่องรอยให้นะคะ เป็นงานฆ่าแบบเพียว ๆ ไม่มีอย่างอื่นเจือปน"
ฉันเห็นดวงตาสีขี้เถ้าของคิทสึเนะตวัดมามอง ท่าทางเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง
เสียงปลายสายเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมา
"ตกลงครับ...เอ่อ ผมชื่อโอกุจิ อากาโนะครับ ที่อยู่..."
"ไม่ต้องบอกก็ได้ค่ะ" หมอนี่ดูจะไม่เคยใช้บริการจริง ๆ นะเนี่ย ถ้าเป็นคนในวงการจะไม่มีทางบอกที่อยู่ของตัวเองทางโทรศัพท์แน่ ๆ เพราะมันเสี่ยงเกินไป
"มีกำหนดเวลามั้ยคะ ?" ฉันถามต่อ จดขยุกขยิกลงในกระดาษ
"ครับ...ภายในสองอาทิตย์ได้มั้ยครับ ?"
"ได้ค่ะ" ฉันตอบกลับ เฮ้อ!! อีกตั้งสองอาทิตย์ ทำไมจะไม่ได้...ตระกูลซานาดะต่อให้เก็บให้ได้ในคืนเดียวฉันก็ต้องเก็บให้ได้!! แต่ถ้าทำอย่างนั้นค่าจ้างมันจะสูงมากนะ หึหึหึ ^[]^+
"เอ่อ...ขอบคุณมากครับ"
"ค่ะ" ฉันพยักหน้ารับทั้ง ๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีทางมองเห็น -*- "ขอบคุณที่ใช้บริการนะคะ...ทางเราจะส่งบิลเก็บเงินไปให้ทีหลัง ขอบคุณมากค่ะ"
ฉันกดวางสาย หันมาทางคนตรงหน้าที่กำลังเท้าคางและส่งสายตาดุ ๆ มาให้
"เอ้า!!...เมื่อกี้นายจะพูดอะไรนะ ?" ฉันเริ่มดึงประโยคสนทนากลับมาที่เดิม แต่ดูเหมือนคิทสึเนะจะไม่คิดอย่างนั้น
"อะไรของเธอ ? คิลอินดี...บริษัทรับจ้างฆ่านั่นน่ะหรอ ? เป็นของตระกูลซานาดะ ?"
"อ๋อ..." ฉันพยักหน้า ยิ้มอย่างภูมิใจนำเสนอมาก โฮะ ๆ ๆ!! ก็แหงล่ะ...มันเป็นบริษัทที่ฉันก่อตั้งเองเชียวนะ!! แถมยังดังในหมู่คนในวงการเสียด้วย ไม่แปลกที่หมอนี่จะพอรู้จักชื่ออยู่บ้าง
"...ก็ นะ...ฉันก่อตั้งมันขึ้นมาเองแหละ"
ฉันแอบเหลือบมองคนตรงหน้า คาดว่าจะได้เห็นสีหน้าประหลาดใจหรืออึ้งที่บริษัทใหญ่ในวงการใต้ดินจะมีประธานเป็นฉัน แต่...ไม่เลย
ตรงกันข้าม...
ปึง!!!
มือของคุณชายน้อยแห่งมินาโมโตะวางลงบนโต๊ะเสียงดัง นัยน์ตาสีขี้เถ้านั้นเยือกเย็นขณะที่เขาเอ่ย
"ช่วยเก็บเงินด้วยครับ...ผมจะกลับแล้ว"
ฉันยังไม่ทันจะกะพริบตาด้วยซ้ำ สาวเสริฟในชุดกิโมโนก็เข้ามากุลีกุจอคิดเงินอย่างเรียบร้อย คุณชายคิทสึเนะลุกขึ้นยืน ก้าวออกไปจากห้องเหมือนไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาเลย...
ในขณะที่ฉัน...งงดิ!?!
หรือหมอนั่นมันจะประจำเดือนมากะทันหัน!!? อยู่ ๆ ก็ผลุนผลันออกไปอย่างนั้น...บ้าหรือไง ?
เออ...แล้วฉันจะนั่งอยู่ทำซากอะไรกันเนี่ย!! ลุกสิยะ!!!
ฉันหยิกตัวเองเบา ๆ
เลิกตะกละได้แล้ว!!!
คุณนายใหญ่แห่งมินาโมโตะผู้เป็นแม่ของคิทสึเนะเดินเข้ามาในห้องอย่างออกจะตกใจกับการกระทำของลูกชายตัวเองอยู่ไม่น้อย
"เออ...ขอโทษทีนะจ้ะหนูยูเอะ พอดีช่วงนี้เขาเครียด ๆ น่ะทั้งเรื่องการเปลี่ยนตัวและเรื่องการดูตัวที่กะทันหันแบบนี้" เขาที่ว่านี่คงไม่พ้นนายตัวกวนประสาทน่ะแหละ ฉันพยักหน้ารับนิดหนึ่ง
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"
เป็นสิโว้ย!!...ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครกล้าเดินหนีฉันดื้อ ๆ อย่างนี้มาก่อนเลยนะ!!! แล้วมันจะไม่เป็นไรได้ไงล่ะ!!? >,,,<
แต่เอาเถอะ...ต่อหน้าคุณนายแล้วต้องเรียบร้อยไว้ก่อน
"หนูเข้าใจ"
ไม่เข้าใจโว้ย!! กลับมาขอโทษฉันซะดี ๆ นายตัวกวนประสาท!!! ทำงี้กับฉันได้ไง!?!
แต่ดูเหมือนคุณนายมินาโมโตะจะรู้สึกดีขึ้นที่ฉันพูดไปอย่างนั้น เอาเถอะ...ช่างเจ้าตัวกวนประสาทนั่นปะไร!! ชาตินี้ชาติไหนอย่าได้มาเจอกันอีกเลยนะ!!! เจ้าตัวกวนประสาทอนุรักษ์ไม้ป่า!!!
"ป้าขอบใจมากนะจ้ะที่หนูยูเอะไม่ถือสาคิทสึเนะเขา ขอโทษจริง ๆ นะหนูยูเอะ"
ฉันได้แต่พยักหน้าจนกระทั่งคุณนายขอโทษขอโพยเป็นครั้งสุดท้ายแล้วรีบเดินออกจากร้านไป
"เออ..." ส่วนฉัน
รู้สึกเหมือนเด็กที่กำลังหลงทางอยู่ในร้านอาหารสุดหรูไม่มีผิด!!!
ดวงตาของฉันเริ่มเหลียวซ้ายมองขวา ก่อนจะแบะปากออก ครางออกมา
"หนูจะหาพี่!!"
_____________________________________
แหง่ว จบตอนจนได้เน้อ >.,<
เดี๋ยวข้าพเจ้าลงตอนใหม่ให้อีกนิดแล้วกันนะเจ้าค้า เป็นการไถ่โทษที่ครั้งที่แล้วลงช้าเน้อ ^ ^
ความคิดเห็น