Chapter 8 (7/10)
นางเอก : คะ-ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ?!
??? : ท-โทษที ฉันเอง!
นางเอก : แจ็คหรอ?
ปรากฏว่ากลายเป็นแจ็คที่ยืนอยู่ตรงนั้น
นางเอก : นายไปยืนทำอะไรตรงนั้นอ่ะ นี่ดึกมากแล้วนะ?
แจ็ค : ก็...ฉ-ฉันแค่เดินผ่านมาน่ะ!
นางเอก : ...เดินผ่านมาในห้องผู้หญิงโดยที่เค้าไม่ได้อนุญาติเนี่ย ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยนะ
แจ็ค : ฉันขอโทษ! ก็แบบว่า แค่อยากเห็นหน้าเธอน่ะ แล้วก็...
เสียงของเขาที่ดังมามันดูหงอยๆชอบกล
นางเอก : เปล่าโกรธหรอกน่า...(หลังจากนี้แปลไม่ออกฟ่ะ 555)
แจ็ค : (เรียกชื่อนางเอก)
ด้วยความที่เขายืนอยู่ในมุมมืด ฉันจึงไม่เห็นสีหน้าของเขา
นางเอก : นี่เเจ็ค ทำไมไม่เข้ามาใกล้อีกนิดล่ะ?
แจ็ค : ม-ไม่ได้หรอก...
นางเอก : ทำไม่ล่ะ?
ไม่รู้ว่าเขาลังเลอะไรแฮะ ฉันก็เลยลุกขึ้น แสงจันทร์จากหน้าต่างสาดส่องมาคั่นกลางระหว่างฉันกับเขา
นางเอก : อิแจ็ค...ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่ต้องกลัวไปหรอก
แจ็ค : (เรียกชื่อนางเอก) ?
นางเอก : นายพวกเดียวกับฉันนี่ใช่มั้ยแจ็ค? ฉันก็เป็นพวกเดียวกันกับนายเหมือนกันแหละ
แจ็ค : ...!
แล้วอิแจ็คก็โดดเหยงมากอดหมับเข้าให้ น้ำตาคลอเบ้า แสงจันทร์ที่ลอดเข้ามาส่องไปที่แผ่นหลังของเขา
เขาดูเหมือน...แมวตัวใหญ่เลยแฮะ
พอรู้ว่าอีกด้านนึงของเขาน่ารักขนาดนี้ ฉันก็ลูบหัวเขาเบาๆ
นางเอก : เกิดอะไรขึ้นล่ะหืม? ฝันร้ายหรอ?
แจ็ค : เปล่า...ก็แค่...ไม่อยากนอนคนเดียว...
นางเอก : งั้นหรอ? งั้นนายก็น่าจะพูดอะไรซักอย่างกับฉันนะ
แจ็ค : ไม่ได้...
เขามองมาที่ฉันด้วยความปวดร้าว อ๊าว อ๊าวววว
นางเอก : ทำไมล่ะ?
ฉันจับไหล่เขาไว้ และตอนนั้นเองที่ฉันสังเกตุเห็น ...เห็นว่าที่แขนเขาน่ะมันมีแต่รอยแผลเต็มไปหมด
นางเอก : แจ็ค...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?
____________________________________________________
Chapter 8 (8/10)
รอยแผลเต็มไปหมด ราวกับว่าโดนบางอย่างแทง แถมยังไม่ใช่แค่รอยสองรอยซะด้วย ที่ไกล่เขาน่ะมีแผลอยู่นับไม่ถ้วนเลย
มันดูเหมือนรอยกัด พอลองคิดๆดู...แวมไพร์งั้นหรอ
นางเอก : มีคน...กัดนายหรอ?
แจ็ค : เปล่า...
แจ็คส่ายหน้า
นางเอก : งั้นเกิดอะไรขึ้นล่ะ...?
แจ็ค : ฉันกัดตัวเอง...
นางเอก : ว่าไงนะ?
แจ็ค : ฉัน...กัดตัวเอง
นางเอก : หมดนี่เลยน่ะหรอ? ทำไมนายถึง...?
แจ็ค : ฉัน...ฉันคิดว่าตัวเองขาดสติไปชั่วครู่หนึ่ง...พอนึกถึงเธอขึ้นมา ฉันก็อยากกอดเธอจนแทบทนไม่ไหว...
นางเอก: แล้วทำไมต้องทนด้วยล่ะ? เราคบกันแล้วนะจำไม่ได้ไง๊?
แจ็ค : ฉันกลัว...กลัวว่าถ้ากอดเธอแล้วมันจะจบลงด้วยการที่ฉันกินเธอ ควบคุมตัวเองไม่อยู่เหมือนกับตอนนั้น...พอคิดแบบนั้นแล้ว ฉันก็กลัวมาก...
นางเอก : อิแจ็ค...
ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเมื่อคืนแจ็คถึงคิดเรื่องพวกนี้ในขณะที่ในหน้ายังยิ้มและพูดคุยได้อย่างร่าเริงแจ่มใสได้
เขาเปลี่ยนไปจริงๆ
นางเอก : นายก็เลยซัดแขนตัวเองเพื่อให้ตัวเองใจเย็นลงงั้นสิ?
แจ็ค : ...อือ
นางเอก : โง่จริง...
ฉันดึงเขาเข้ามาซบไหล่ ให้หน้าผากเขาแตะกับผ้าพันแผล
แจ็ค : ...?!
นางเอก : มันไม่เจ็บแล้วล่ะ
นังแจ็ค : ไม่มีทางหรอก...?!
พอเขาเงยหน้าขึ้นมาฉันก็จับเขาจูบซะเลย...ทำให้ทั้งร่างเขาแข็งค้างไปชั่วขณะ
นางเอก : ...การซุ่มโจมตีของฉันสำเร็จไหมน้า?
______________________________________________________
Chapter 8 (9/10)
นางเอก : ...การซุ่มโจมตีของฉันสำเร็จไหมน้า?
แจ็ค : ท-ทำไมเธอถึง...?
นางเอก : อะไรกัน? ฉันจะจุ๊บคนรักฉันมันผิดด้วยรึยังไง?
แจ็ค : ก็ไม่หรอก...แต่ว่า...
นางเอก : นี่แม้แต่จุ๊บแค่นี้ก็ยังฝืนด้วยอย่างนั้นหรอ? กอดก็ด้วย? ไม่อยากจับมือฉันแล้วด้วยใช่มั้ยล่ะ?
แจ็ค : ไม่ใช่อย่างนั้น! ฉันน่ะอยากจะตาย ก็แค่...
นางเอก : นี่นาย...กลัวฉันหรอ?
แจ็ค : ฉันกลัวตัวเองต่างหาก....ฉันไม่เคยคิดแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิตนี้ ไม่เคยรู้เลยว่าตัวตนของฉันมันจะ...ทำร้ายคนที่ฉันรักได้ขนาดนี้...นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันกลัวไงล่ะ
นางเอก : ก็เลยแอบมาดูฉันหลับ?
แจ็ค : ขอโทษทีนะ...มันดูไม่เป็นสุภาพบุรุษเท่าไหร่...
นางเอก : ถ้างั้นก็เจ๊ากันเนอะ
แจ็ค : (เรียกชื่อนางเอก)...ฉัน...ฉันขอจับมือเธอได้ไหม...? ขอกอดเธอ...จะได้ไหม? หรือจะจูบ...?
นางเอก : ตราบเท่าที่นายไม่กัดฉันน่ะนะ!
แจ็ค : ...ฮะๆ ฉันจะจำไว้นะ...เธอนี่มัน สุดยอดจริงๆ เธอปัดความกังวลฉันออกไปด้วยคำพูดพวกนี้เนี่ยนะ
นางเอก : ใช่มั้ยล่ะ? ฉะนั้นนายก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วน่า
แจ็ค : ฮะ?
นางเอก : เราไมไ่ด้ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้วนะ ถ้ามีปัญหาเราก็สามารถพึ่งอีกฝ่ายได้แล้ว ฉะนั้น นายก็ไม่จำเป็นต้องเก็บเรื่องหนักใจไว้คนเดียวอีกแล้วนะ
นางเอก : ถ้าทำอีกฉันจะเสยหน้าผากให้!
/ดีดซะ!!!!/
แจ็ค : เดี๋ยวๆ! นั่นมันเจ็บมากเลยไม่ใช่เรอะ?
นางเอก : เจ็บจนไม่อยากเชื่อเลยแหละ ยิ่งถ้าโดนกระดูกนะ...
แจ็ค : ม-เมตาผมเถอะครับ! ก็ได้! จะไม่เก็บเรื่องทุกอย่างไว้คนเดียวแล้ว สัญญาเลย!
นางเอก : เยี่ยมม สัญญาแล้วนะแจ็ค
แจ็ค : โฮ่ย รู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่เลยแฮะ มีคนรักแบบเธอนี่ดีจริงๆ ยังกับมียาอายุวัฒนะแน่ะ!
นางเอก : อื้อ เวลาจะช่วยใครซักคนที่เรารักน่ะ มันจะดึงความกล้าออกมาได้ล่ะนะ รู้มั้ยว่า...ตะกี้ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน?
แจ็ค : เหมือน...พรหมลิขิตเนอะ
นางเอก : ก็อาจจะ? ฮะๆ
แจ็ค : ขอโทษที่มากวนเวลานอนนะ ฉันกลับล่ะ
นางเอก : อื้อ พรุ่งนี้คงยุ่งน่าดู ฉะนั้นก็ไปพักซะนะ
แจ็ค : โอ๊ะ!
นางเอก : อ-อะไร?!
แจ็ค : เอ่อ...คือ ออกจะกรทันหันไปนิด แต่ฉันขอถาามอะไรหน่อยได้ไหม?
__________________________________________________
นิ้วพังละ ลาโลก
ความคิดเห็น