คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #80 : Your "Real" Self เวลาเล่นเกมส์จีบหนุ่ม เคยใช้ตัวเอง "จริงๆ" เล่นมั้ย?
http://tokimemogs.livejournal.com/
Your "Real" Self [genkonomiko]
22 june 2013 @ 12:59 pm
สามาถฟังเพลงประกอบการอ่านได้ >>> https://youtu.be/-goOV_qAk6w
เป็นเพลง character song ของ Konno tamao ค่า เสียงนุ่มโฮกกกก โฮรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
/ ไม่ได้เล่นคนนี้เล๊ยยย แต่โโนสปอยมากๆ สปอยตัวเองบ้างเจอรูปเจออะไรตอนอ่านเล่นๆหรือหาข้อมูลการแปลบ้าง คือแบบบบบบบบ ดเ่หำ้ั่ัดฟั จะเล่นคงไม่ทันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ฮือออออออออออ
* เป็นการแปลหัวข้อการคุยที่น่าสนใจเกี่ยวกับการเล่นเกมส์แนว dating sim ที่ genkonomiko ได้โพสต์ไว้นะคะ
** ตรงไหนผิดท้วงติงได้น้า ถือเป็นการฝึกแปลไปในตัว
*** <> คือการแทรกความคิดเห็นของเราลงไป
_________________________________________________________________________________________________
Hey Everyone!
สวัสดีนะ!
I am curious to know how many of you actually play the TMGS games in accordance to your "real" self?
ฉันล่ะสงสัยจิมๆว่าจะมีซักกี่คนที่เล่น TMGS ตามนิสัยจริงๆของตัวเองกันน่ะ?
After years of playing the TMGS games, I realized that most of the time, I was playing with the "whichever guy I am after is the personality-type I will become" mentality. In other words, if he likes an athletic girl, I would spam the sports button (even if my real-life self has no athletic ability whatsoever); if he likes to ride the roller coaster at the amusement park, I love roller coasters (despite the fact that I find them terrifying); if he is a part of student council, I would join student council (even though I've never joined a club in my entire life); and if he'll only give me the light of day after I've asked him out ten times, by gawd, I would ask him out like my life depends on it (never mind the fact that I am an introvert and would never make the first move ever). XD XD
หลังเล่นเกมส์นี้มาเป็นปีๆ ก็พบว่าส่วนมาก ฉันเล่นแบบ "ถ้าจะจีบ ผช คนไหนก็ตามน้ำไปตามนิสัยเค้า" หรือก็คือ ถ้าเค้าชอบสาวเล่นกีฬา ฉันก็จะกระหน่ำกดปุ่ม sport (ถึงแม้จริงๆจะมิเคยมีสกิลด้านกีฬาเลย) ถ้าเค้าชอบรถไฟเหาะที่สวนสนุก ฉันก็จะชอบมันตามเค้าไปด้วย (แม้จริงๆฉันจะรู้สึกว่ามันค่อดน่ากลัว) ถ้าเค้าอยู่ในสภานักเรียน ฉันก็เข้าด้วย (ถึงในชีวิตจริงไม่เคยเข้าชมรมอะไรเลยในชีวิตนี้) และถ้าเค้าปฏิเสธฉันครั้งแล้วครั้งเล่าหลังจากถามไปตั้ง 10 ครั้ง ฉันก็จะถามใหม่ยังกับว่าชีวิตนี่ขึ้นอยู่กะมันยังไงอย่างนั้น (ไม่สนเลยว่าใจจริงคือเป็นคนเก็บตัวและไม่เคยกระดิกกับเรื่องแบบนี้เล๊ย) XD
Point being... Most of us play the game differently from our real-life selves. So I did a little experiment and tried playing all of the TMGS games as close to my real-life self as possible. Honestly, I was expecting to end up sad and alone at the end of each game, because I am a nerdy girl who does not join clubs, does not acknowledge guys who do not acknowledge me first, does not buy birthday presents for people unless they are good friends, does not buy fancy clothes, and does not *cannot* make valentine's day chocolate. X)
จากที่เป็นเนี่ย...ส่วนมากเราๆก็จะเล่นให้ต่างจากในชีวิตจริงตัวเอง ฉันเลยลองเล่นพวกเกม TMGS ให้ใกล้เคียงกับนิสัยตัวเองให้มากที่สุด ตรงๆเลยนะ ฉันคิดว่าจะต้องจบแบบเศร้าๆ หงอยเหงาเปล่าเปลี่ยนเดียวดาย เพราะฉันโง่อ่ะ ไม่เข้าชมรมอะไรกะใครเค้าเลย ไม่ยอมรับหนุ่มที่ไม่ยอมรับตัวเองก่อน ไม่ซื้อของขวัญวันเกิดให้ใครถ้าไม่ใช่เพื่อนที่ดีต่อกัน ไม่ซื้อเสื้อผ้าแฟนซี และไม่ *ทำไม่เป็น* ทำช็อกโกแลตในวันแห่งความรักด้วย
I started off with TMGS1. I am a highly academic person in real life, so I spent most of my time studying, which of course made points with Reiichi in terms of test scores. However, I never went on any of Reiichi's field trips, because unless they were required for a grade (which they weren't), I would not bother. Moreover, if I had a teacher like Reiichi in real life, I would most likely be afraid of him. XD By second year, when I went out shopping for "basic" clothes (like a jacket for winter and a dress for the Christmas party), I ran into Jin. In real life, I would do my best to avoid random strangers, but since the game didn't really give me that option, I just went along with him. And because my Intelligence stats were pretty high, I kept running into him everywhere, so I eventually began warming up to him. To make a long story short, I ended up getting Jin's ending. XD I was not really surprised since hidden characters don't have as many requirements as the regular characters, but it was still nice to know that my real-life self was actually able to land someone. :3
เริ่มมันตั้งกะเกมภาค1 ในชีวิตจริงฉันเป็นคนค่อนข้างวิชาการสูงมาก ก็เลยใช้เวลาส่วนมาหมดไปกะการเรียน ซึ่งทำให้ไปได้คะแนนกะ Reiichi เพราะผลสอบเนี่ยแหละ แต่ก็นะ ฉันไม่เคยออกไปทัศนศึกษากับเค้า เพราะมันต้องใช้เกรด (แปลไม่ออกละ มึน 555) ซึ่งฉันก็ไม่ได้อะไร ยิ่งกว่านั้นนะ ถ้าฉันมีครูอย่างเค้าจริงๆ ฉันคงจะกลัวเค้าซะมากกว่า XD พอปีสอง ตอนออกไปเดินช็อปพวกเสื้อผ้า "ธรรมดาๆ" อยู่นั่นเอง (พวกเเจคเก็ตกันหนาวหรือชุดกระโปรงใส่ไปงานปาตี้ไรเงี้ย) ก็ไปเจ๊อะกะ Jin เข้า ถ้าเป็นในชีวิตจริงนะ ฉันจะคอยระวังพวกคนแปลกหน้า เเต่เพราะเกมส์มันไม่มีช้อยให้เลือกแบบนั้น ฉันเลยไปกะเค้า และเพราะค่า Intelligence มันสูงนี่ล่ะ ก็เลยเจอไอ้หนุ่มนี่แม่งทุกที่ ในที่สุดก็เลยเริ่มชอบเค้าขึ้นมา ถ้าจะให้เล่าสั้นๆ ก็คือได้จบกับเค้าแหละ XD ไม่ได้แปลกใจเลยที่ตัวละครลับไม่ได้ต้องการอะไรมากเหมือนพวกตัวละครธรรมดา แต่ยังไงก็ยังดีโนะที่ตัวตนจริงๆของฉันเองก็สามารถมีแฟนกับเค้าได้ :3
Then, in TMGS2, I continued to uphold my nerdy reputation by doing nothing but study and hang out with friends. However, there were some things that clashed. For example, in real life, I usually don't fuss with my appearance, but because Hisoka was my best friend and I hung out with her all the time, my Beauty stats flew through the roof. X) I also somehow managed to get Itaru into Blushing, because he was always coming around and giving me attention, so I naturally gave him some back. ;) And despite the fact that Itaru and I had some differing opinions on dates--I answered the bad answer on four different dates, because that is what I would truthfully say--I somehow managed to get Itaru's ending. XD XD
ต่อด้วย TMGS2 ยังคงชื่อเสียงความเป็นยัยเฉิ่มไว้ด้วยการไม่ทำอะไรนอกจากเรียนๆๆๆๆแล้วก็ออกไปเล่นกะเพื่อนๆบ้างเท่านั้น แต่ก็นะ ยังมีบ้างอย่างที่ขัดแย้งกันอยู่ดี คือชีวิตจริงฉันจะไม่สนใจรูปลักษณ์ของตัวเองมากนัก แต่เพราะดันได้ Hisoka เป็นเพื่อนและเวลาไปไหนมาไหนก็ไปกับเธอคนนี้ตลอด ค่า Beauty ก็เลยพุ่งเอาๆ X) บางทียังทำให้ Itaru ถึงกับเขินได้เลย เพราะเขามักจะมาคอยสนใจอยู่เสมอๆ ฉะนั้นก็เลยให้ความสนใจกลับไปบ้าง ;) และแม้จะมีความจริงที่ว่าฉันกะอีตานี่เนี่ยมันมีความเห็นต๊างต่างกันในเดท--ฉันตอบได้แต่คำตอบแย่ๆใน4เดทแน่ะ เพราะนั่นเป็นสิ่งที่ฉันจะพูดจริงๆนี่นา--ก็ยังได้จบเค้ามาอยู่ดี XD
For TMGS3, I did everything the same as the first two games: study all the time (I even refused invites from guys to go out on weekends before an exam so that I could study), avoid clubs, avoid a part-time job, buy and wear only essential clothing, never participate in the school athletic events, never make home-made chocolates, only give presents to anyone who was nice enough to me, hang out with my friends, and answer truthfully on all dates. To my surprise again, Tamao took great interest in me, and I took quite a liking to him too. ;) Best part: Tamao actually liked all of my truthful answers! And for some reason, he started complimenting my fashion by third year, despite the fact that I always wore a plain T-shirt and jeans (which never even got a rating). In the end, I got Tamao's ending, and I actually felt that, in real life, the two of us would have made a great match. :D
สำหรับเกมภาค3 ก็เหมือนกับสองเกมที่เล่าไป นั้นคือเรียนตลอด (ถึงขนาดปฏิเสธหนุ่มที่ชวนเดทตอนวันหยุดใกล้ๆวันสอบเลย เพราะต้องอ่านสือสอบนั่นแหละ) ไม่ค่อยเข้าชมรม ไม่ทำงานพาร์ทไทม์ ซ์้อและใส่เฉพาะเสื้อผ้าที่จำเป็น ไม่เคยทำอะไรในวันกีฬาโรงเรียน ไม่เคยทำช็อกโกแลต ให้ของขวัญแค่คนที่ดีกับฉัน ไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนสาว เดททุกเดทก็ตอบไปตามจริง ประหลาดใจตัวเองอีกล๊าววว ปรากฏว่าคราวนี้คนที่สนใจคือ Tamao ล่ะ <แน่สิ ก็เล่นเรียนดะเลยนี่นา 555> และฉันก็ชอบๆเค้าเหมือนกัน ;) ส่วนที่เริ่ดเลยคือ พ่อหนุ่มนี่มันชอบทุกคำตอบที่ฉันตอบเลยล่ะ! และด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม พอปี3 นางก็เริ่มชมการแต่งตัว โดยไม่ได้ดูเลยว่าที่ฉันใส่มันก็เสื้อทีเชิ้ตกับยีนส์ธรรมดาๆ (ซึ่งไม่ขึ้นเรทด้วยซ้ำ) สุดท้าย ฉันก็ได้จบกับเค้า และฉันรู้สึกจริงๆเลยนะว่า ถ้าเป็นในชีวิตจริง ฉันกับเค้าจะต้องเป็นคู่ที่เข้ากันได้ดีสุดๆแน่ :D
Overall, I was quite surprised that I was able to get any guy's attention, let alone his ending. It just proves that I am not as hopeless as I had originally thought. :3
จากทั้งหมดนี่ ฉันค่อนข้างประหลาดใจที่สามารถดึงความสนใจจากหนุ่มได้ด้วยแฮะ ไม่ได้โดนทิ้ง มันก็พอจะพิสูจน์ได้ว่าฉันเองก็ไม่ได้สิ้นหวังอย่างที่ตัวเองคิด :3
So I challenge you, if you have not already, to try playing as your real self. :3 And feel free to tell me how it went! :D Were there things that happened that surprised you? What types of guys does your real self attract? Was it hard to resist the urge to play as your ideal self? Leave comments and discuss! I'd love to hear from you all. :D :D
ฉะนั้นขอท้าคุณ ถ้ายังไม่ได้ลอง ลองเล่นแบบใช้นิสัยตัวเองดูสิ :3 แล้วก็มาเล่ากันบ้างว่าเป็นเยี่ยงไร! :D สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้คุณประหลาดใจบ้างมั้ย? หนุ่มคนไหนจะมาสนใจถ้าคุณใช้นิสัยจริงๆ? ยากมั้ยในการเล่นเป็นตัวเองจริงๆ ทิ้งเม้นไว้ละมาคุยกัน! ฉันอยากรู้เรื่องจากพวกคุณทั้งหมดเลย :D
P.S. I apologize for the lengthy entry. I was just so excited to report everything that I somehow became very long-winded. XD XD
P.S. ขอโทษที่เอนทรีนีเยาวววววว ฉันก็แค่ตื่นเต้นที่จะได้รายงานเรื่องราวทุกอย่างที่บางทีก็ดูยาวไป๊ XD
_________________________________________________________________________________________________
รูปหาเอาตามกู๋ ขอบคุณค่ะ แปลมันส์มาก มั่วมากและใช้เวลานานมาก T_T
ความคิดเห็น