ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6: สองปีที่แล้ว ฉันผิดเอง
เช้าวันต่อมา
เรนะก้าวเข้าโรงเรียนอย่างสง่า ใบหน้าที่ขาวผ่องรับกับแสงยามเช้าทำให้ดูเด่นเป็นสง่ายิ่งขึ้น
เส้นผมที่ดำขลับผลิวไสวไปตามสายลมยามเช้าอ่อนๆสายตานับร้อยจับจ้องมาที่เธอเป็นสายตาเดียว
แต่ต้องฉงักเพราะ ชายหนุ่มร่างบางสง่า เดินหน้าตามน้องสาวแสนสวยไม่ห่าง
“เรนะ ถ้าพวกEvilมารังควานอีกบอกแก็งพี่นะ เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าพี่ชายไม่ได้ดูแลน้องสาว
พี่ไปเข้าแก็งก่อนนะ” เรียวเฮยิ้มให้เรนะแล้วเดินจากไป เรนะเดินต่อไปเรื่อยๆ เพื่อไปที่ต้นซากุระใหญ่ประจำแก็ง WFL
สายลมอ่อนๆพัดผ่านมาพร้อมกับกลีบดอกซากุระสีชมพูปะทะกับหน้าสวยๆ ยิ่งเป็นที่จับจ้อง
“อ้าวทาไก ทำไมแกมาเช้าจังเลยเนี่ย” เรนะทักทายตามภาษาเพื่อนร่วมกลุ่ม ทาไกยิ้มบางๆ แล้วหันไปอ่านหนังสือนิยายต่อ
เรนะนั่งลงแล้วควานหานิตยสารขึ้นมาอ่านอย่างสบายอารมณ์
“พี่ห่าน น้องมากิ โอกิ ฉันจะเข้าแก็งแล้วนะ ไว้เจอกับ” เซย์กิล่ำลาพี่ชาย และน้องสาวทั้ง2
แล้วแยกตัวกำลังจะเดินเข้าแก็งแต่ทว่า
“พี่เซย์กิ!!!” เสียงใสๆจากสาวน้อยที่ใครๆก็เรียกกระต่าย
“อ้าว โอริน มาเช้าจังนะ” ริซาโกะกระโดดกอดคอเซย์กิ พร้อมกับสีหน้าร่าเริง
“ค่ะ อยากมาเช้าจะได้เจอพี่” ริซาโกะยิ้ม
“อ่ะหรอ โอริน งั้นพี่เข้าแก็งก่อนนะ” เซย์กิยิ้มแล้วกำลังจะก้าวขาออกไป
“พี่เซย์กิ นู๋ไปด้วยนะ” เซย์กิควงแขนเซย์กิ เซย์กิยิ้มเจือๆ ภายในใจคิดว่า
‘โอรินจังขอร้องหล่ะนะ เรนะเขาไม่ค่อยชอบเธออย่าไปเลยนะ’
“อ่าก็ได้ตามใจ” แต่ไหงปากมันไปตามใจริซาโกะหล่ะ ให้ตายสิ
ริซาโกะเดินควงแขนเซย์กิ แต่ทว่า
“เฮ้ย แมลงสาบตัวเท่าเบอเร้อเลยโว้ย” ชินยะตะโกนพลางชี้ไปที่แมลงสาบตัวใหญ่สีน้ำตาลเข้ม
ที่กำลังบินไปทาง หัวหน้าแก็งLead
“เฮ้ยๆ ไม่เอาๆ เฮ้ยๆ ฉันไม่ชอบโว้ย(ได้ข่าวว่าแกกลัวเลยแหละ-melody-m2p)” ฮิโรกิวิ่งหนีแมลงสาบที่กำลังบินตามเขา
อย่างบ้าคลั่ง ไปรอบๆ โครม!!!!!!!!!!
“เฮ้ย!!!!” เรนะร้องอุทานออกมาซะเสียภาพพจความเป็นกุลสตรีที่คนอื่นมองว่ามีเยอะ ความจริงแล้ว
เรนะเองก็มีนิสัยนักเลงไม่ต่างจากพี่ชาย แต่เป็นนิสัยที่ใช่ป้องกันตัว
“ว๊ายยยยยยยยย พี่เซย์กิ” ริซาโกะร้องขึ้นมาอีกคนเพราะ ฮิโรกิท่วิ่งมาด้านหลังชนเซย์กิ
หน้าดิ่งลงตามแรงโน้มทั่วโลก หน้าจูบกับหญ้าสีเขียวอ่อนๆพอดี
“อ๊ากกกกกกก แมลงสาบๆๆๆๆๆๆ” ฮิโรกิร้องขณะดึงตัวเซย์กิขึ้นมาบังแมลงสาบ
เซย์กิมองแลงสาบที่อยู่บนบนตรงปลายเท้าของฮิโรกิ เธอยืนขึ้นแล้วเหยีบมันเละคาบาทา
“อื้ม เฮียแมลงสาบตายแล้ว” เซย์กิเตะแมลงสาบไปไกลๆ(ไปโดนกลุ่มEvilซะเลยหมั่นไส้)
“อ่า เซย์กิ แหะๆโทษที พี่ไม่ได้ตั้งใจมาล้มทับเธอขอโทษนะ เจ็บไหม” ฮิโรกิจับๆไหล่เซย์กิ
‘เจ็บไหม เซย์กิจัง’
‘ไม่หรอกค่ะ แหะๆ แค่โดนทับเองไม่เจ็บเท่าโดนเตะหรอก’
‘หรอ เข้มแข็งดีจัง’
“เซย์กิเป็นอะไรมากไหม หน้าซีดเลย” เรนะที่นั่งมองอยู่นานเดินเข้ามาถามอาการที่เปลี่ยนไปของเซย์กิ
สีหน้าที่ไม่ดี ซีดลงไปทันที ฝ่ามือทั้งสองที่กำลังกุมศรีษะ พร้อมกับเม็ดเหงื่อที่พุดออกมาตามใบหน้า
“พี่เซย์กิ” ริซาโกะเขย่าแขนเซย์กิ
“เซย์กิๆ เป็นอะไร ไปห้องพยาบาลไหม” ฮิโรกิบีบไหล่ขวาเซย์กิเบาๆ
“ไม่ ไม่เป็นไร ไหวๆ” เซย์กิปัดมือฮิโรกิออกไป แล้วเดินไปกอดเรนะ แล้วซบลงบนไหล่เรนะ
“ริซาโกะ เธอกลับไปที่กลุ่มเธอก่อนนะ” เรนะถือวิสาสะบอกลาริซาโกะ ริซาโกะยิ้มอย่างเข้าใจแล้วเดินจากไป
เซย์กิล้มตัวลงนอนบนตักเรนะ ฮิโรกินั่งลงข้างๆเรนะ
“เรนะฉันเหมือนจะเจ็บไหล่อ่ะ” เซย์กิจับๆไหล่ตัวเอง
“เจ็บแผลหรอ ไม่น่าเจ็บนะ”
“เรนะลองจับดูสิ ไม่ชอบเลยแผลนูนเนี่ย” เซย์กิบ่น
“อื้ม เมื่อไรจะมีแข่งเทควันโดหล่ะ ฉันอยากไปดู” เรนะถามพลางยิ้มให้เซย์กิ
“เมื่อไรหรอ ไม่รู้สิ แต่ฉันคงไม่แข่งแหละ” เซย์กิยิ้ม
“อ้าวทำไมหล่ะ” คราวนี้ฮิโรกิถามขึ้นมาบ้าง
“ไม่รู้สิ ไม่อยากแข่ง ขี้เกียจจะซ้อม” เซย์กิยิ้มเจือๆ
“จินนี่ ฟังพี่ก่อนได้ไหม” เสียงชายหนุ่มร่างใหญ่ ตะโกนไล่ตามน้องสาว ผู้มีผิวขาว สูงสง่า ดวงตากลมโต
“ไม่ฟัง พี่จินทำไมต้องมาขัดเวลาที่นู๋กำลังสวีทอยู่กับเบรุคุงด้วยหล่ะ มิมิรุนก็ด้วยมาแกล้งเค้าทำไม
จะฟ้องหม่าม้าด้วย\" จินนี่ร้องโวยวาย ขณะที่มิมิรุน จินและริวยะกำลังตามง้อ
“ไม่เอาน่า จินนี่ เธอนี้ก็จริงๆเลยเรื่องแค่นี้เอง จะโมโหทำไม” จินพยายามตามง้อจินนี่ ที่กำลังนั่งลงบนเสื่อตรงข้างๆฮิโรกิ
“หม่าม้าเซย์กิ พี่จินกับมี่จังมากวนเวลาที่นู๋กำลังสวีทกับเบรุคุงอ่า ไม่ยอมนะค่ะ” จินนี่อ้อนเซย์กิด้วยท่าทางแบบลูกแมว
“หม่าม้า นู๋ไม่ได้ตั้งใจนะ พี่จิน กับพี่ริวยะเขาไปขัดจังหวะพอดี นู๋แค่ตามไปดูเอง” มิมิรุนแก้ตัว
“พอๆ โตๆกันแล้วจะมาง้องแงอะไรกัน\" เซย์กิแกล้งทำท่าตบหัวมิมิรุนกับจินนี่
\"รุ่นพี่จิน กับรุ่นพี่ริวยะด้วย เล่นอะไรกัน\" เซย์กิบ่น
\"จ้าๆ พี่ขอโทษ จินนี่กลับไปที่โต๊ะม้าหินกัน มิมิรุนก็กลับเข้ากลุ่มนู๋ซะ\" จินลากน้องๆ รวมถึงริวยะ ออกไปจากเขตแก็งWFL
\"เล่นอะไรกันก็ไม่รู้\" เรนะส่ายหน้าช้าๆ
\"นั้นสิ รุ่นพี่จินก็ด้วย เป็นถึงอาจารย์แล้วตอนนี้ยังมาวิ่งไล่เล่นอะไรกันก็ไม่รู้\" ฮิโรกิก็ส่ายหน้าช้าๆเช่นกัน
สายลมอ่อนๆ พัดโชยมาอีกครั้งพร้อมกับกลีบดอกซากุระ ท้องฟ้ายามเช้า ที่ดูอ่อนโยน
เรนะเหงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า แล้วยิ้ม
\"คิดถึงรุ่นพี่ไอบะจังเลย เนอะว่าไหมเซย์กิ\" เรนะยิ้ม ท้องฟ้าตอนนี้รู่สึกเหมือนกำลังยิ้มอย่างอบอุ่น เหมือนรอยยิ้ม
ที่อ่อนโยนเสมอของ ไอบะ ฮิโรกิ เซย์กิเองก็รู้สึกแบบนั้น
\"ใช่อ่อนโยนดี\" เซย์กิมองท้องฟ้า แม้จะอยากร้องไห้ แต่ก็ต้องทนเก็บเอาไว้ แค่ คนเดียว
\"เรนะ\" ฮิโรกิสะกิดเรนะที่กำลังนั่งมองท้องฟ้าอยู่เงียบๆ
\"อืม ว่าไงค่ะ\" เรนะหันไปมองฮิโรกิที่กำลังก้มหน้า
\"คืองี้ พี่อยากรู้ว่า เมื่อสองปีที่แล้วมันเกิดอะไรขึ้น\" ฮิโรกิตัดสินใจบอกออกไป เรนะนิ่งเงียบไป
\"พี่มานี้ ฉันจะได้บอก\" เรนะลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หลังโรงยิมที่อยู่ไม่ไกลมากนัก
เรนะยืนพิงต้นไม้ต้นใหญ่หลังโรงยิม ในขณะที่ฮิโรกิกำลังยืนรอคำตอบจากเรนะ
\"คืองี้นะค่ะ เมื่อ2ปีที่แล้ว เรนะกำลังจะโดนพวกแก็งแมงป่องดำฉุด\" เรนะเริ่มเล่า แต่แล้วสายลมที่อ่อนโยนพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ
\"รุ่นพี่ไอบะ ฉันขอเล่าเถอะนะ ฉันไม่อยากเก็บเอาไว้ให้เจ็บคนเดียว\" เรนะเหงนหน้ามองท้องฟ้า
เมื่อ2ปีที่แล้ว
\"เฮ้ยพวกเมิงฉุดน้องเรนะสุดสวยดิ จับไว้นะเว้ย\" อาเคชิ หัวหน้าแก็งแมงป่องดำ สั่งลูกน้องกว่า50คน
ให้ช่วยกันฉุดตัวเรนะที่กำลังจะเดินกลับบ้านกับเซย์กิ ที่ตอนนั้นยังอยู่เพียงสายขาวเท่านั้น
ลูกน้องสิบกว่าคนวิ่งตรงไปที่เรนะ แล้วล๊อกตัวเรนะไว้ ในขณะที่เตะเซย์กิกระเด็นไปอีกทาง
\"กรี๊ดดดดดด อ้าๆ เซย์กิช่วยด้วยๆ\" เรนะร้องโวยวายลั่นเพราะความตกใจ
\"เรนะ!!! เฮ้ยพวกแก ปล่อยเรนะนะโว้ย\" เซย์กิถอดเสื้อนอกแล้วแล้วโยนมันลงบนพื้น
พร้อมกับพยายามดึงพวกที่ล๊อกตัวเรนะอยู่ออกไปที่ละคน ด้วยแรงที่มีอยู่น้อยนิด
\"เฮ้ยแมร่ง พวกเมิง2ตัวพอ จับน้องเรนะไว้ ที่เหลือ ยำ -ีน เซย์กิไปเลย\" อาเคชิสั่ง ลูกน้องทั้ง48คน
รุมเซย์กิ ลูกน้อง2คนล๊อกตัวไว้ แล้วที่เหลือรุมกันอย่างไม่ยั้งบาทา
\"เซย์กิ!!!! รุ่นพี่ขอร้องหล่ะ พอเถอะค่ะ\" เรนะตะโกนห้าม แต่ไม่มีใครฟัง
เซย์กิโดนทั้งต่อย เตะจนเลือดนอง อาเคชิ ผลักเซย์กิลงไปที่พื้น
\"หน๊อย อย่างเธอน่ะ มันก็แค่ไม้กันหมา อย่ามาเสร่อได้ม่ะ ฮะ!!!\" อาเคชิ กระทื้บท้องเซย์กิไปเต็มๆ
จนเลือดทะลักออกมาจากปาก สภาพเซย์กิที่โดนซ้อมเต็มๆ เลือดนอง ชุดนักเรียนขาดวิ้น
เพราะแรงฟาดของไม้ แล้วการที่ถูกต่อย
\"รุ่นพี่ พอที่เถอะค่ะ!!!\" เรนะพยายามดิ้นให้หลุดออกมาจากการถูกจับตัว
\"เรนะจังรอก่อนนะ เดี๋ยวพี่ขอจัดการยัยนี้ให้เสร็จก่อน\" อาเคชิตอบออกไป แล้วนั่งย่องๆมองเซย์กิที่กำลังหอบอย่างอ่อนแรง
\"เป็นไง จะตายแล้วหรอ\" อาเคชิ ดึงคอเสื้อเซย์กิขึ้นมาแล้วตบไปอีกฉาบใหญ่
\"จัดการยัยนั้นไป ชิชะ บังอาจมาห้ามไม่ให้ฉันจีบน้องเรนะ\" อาเคชิสั่ง
\"เอาไงดีครับลูกพี่\" สมุนคนที่ 45ถาม
\"เลือดโชก ชุดนักเรียนขาดไปหมด แล้วแกจะทำอะไรหล่ะ\" อาเคชิตบหัวสมุนคนที่45
\"ลูกพี่ ไหปลาร้าโคดขาวเลยลูกพี่\" สมุนคนที่ 41จิ้มๆไหปลาร้าด้านขวาของเซย์กิ
\"ดีเอาคัตเตอร์กรีดไปเลย\" อาเคชิสั่ง ขณะที่กำลังค้นหาคัตเตอร์
อาเคชิเลื่อนใบมีดขึ้นช้าๆ เรนะที่กำลังมองอยู่กรีดร้องห้าม แต่ไม่ได้ผล
อาเคชิแทงคัตเตอร์ลงไปช้าๆ เซย์กิดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลนอง เสียงเธอไม่ดังออกมา
เพราะมือของสมุนคนที่18กำลังปิดปากเธอไว้ เซย์กิดิ้นไปมาอย่างทุรนทุราย รอยที่10แล้วที่ถูกกรีดลงไปอย่างแรง
แผลนั้นทั้งยาวทั้งลึก
\"เฮ้ย หยุดนะเว้ย\" เสียงแข็งกราวของหนุ่มคนหนึ่งตะโกนลั่น ดึงความสนใจของทั้ง48คนที่กำลังรุมร่างที่เลือดโชกของเซย์กิ
\"เฮ้ย สมุนหมายเลข 49 50 ไปไหนวะ\" อาเคชิ มองไปรอบๆ มองหาสมุนคนที่ล๊อกตัวเรนะ
แต่ก็พบแค่เรนะที่นั่งสั่นมองร่างโชกเลือดของเซย์กิ
\"สมุนแกเละไปแล้วโว้ย\" ไอบะ ฮิโรกิ ตะโกนขณะเตะสองร่างที่กำลังนอนแผ่
เหล่าแก็งแมงป่องดำ เปลี่ยนเป้าหมายไปสู้กับฮิโรกิแทน
เรนะค่อยๆคลานเข้าไปหาเซย์กิที่กำลังหายใจอ่อนแรงเต็มที่
\"เซย์กิ\" เรนะเสียงสั่นเพราะเห็นแผลที่ไหปลาร้า รอยกรีด10กว่ารอยที่กำลังนองไปด้วยเลือด
\"เซย์กิ!!!!!\" เรนะเริ่มร้องไห้ ดวงตาเซย์กิค่อยๆปิดลงช้าๆ
\"เซย์กิ ไม่ ไม่ได้นะ เธอจะตายไม่ได้ ไม่ๆๆๆๆ\" เรนะร้องโวยวาย ขณะเดียวกัน ฮิโรกิล้มลงข้างเรนะ ด้วยเลือดนองเช่นกัน
\"รุ่นพี่ฮิโรกิ\" เรนะร้องขึ้น อย่างตกใจ
\"555+ สมน้ำหน้า ไอ้พวกขัดความสุข มาเรนะจังไปกับพี่\" อาเคชิกระชากตัวเรนะขึ้นมา
\"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปล่อยช้านนนนน!!!!!\" เรนะดิ้นไม่ดิ้นมา
\"หยุดนะเว้ย!!!!!!!!\" เสียงตะโกนอันแข็งกร้าว ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเคาะอาวุธ
\"พวกแกบังอาจมากนะ ที่มายุ่งกับน้องสาวฉัน รู้จักแก็งW-inds น้อยไปแล้วมั้งพวกแกน่ะ\" เรียวเฮตะโกน
\"เซย์กิ แค่กๆ รู้ไหม ถ้าพี่ต้องตายแทนเธอ พี่จะไม่เสียใจเลย\" ฮิโรกิฝืนยิ้ม แล้วหมดสติไป
ในขณะที่เซย์กิหมดสติไปก่อนหน้านั้นแล้ว
แก็ง W-inds Flame(สมัยนั้นLead ยังเป็นเพียงกลุ่มเล็กๆ) รุมซ้อมพวกแก็งแมงป่องดำ
ปัจจุบัน
\"เพราะเหตุการณ์นี้ พี่เซย์โงะเลยสวามิพรรคต่อแก็งFlame เพราะช่วยเซย์กิ\" เรนะก้มหน้าลง
\"เป็นแบบนี่ นี้เองพี่เข้าใจแล้วหล่ะ ที่ไอบะ ฮิโรกิต้องเป็นแบบนี้เพราะเซย์กิใช่ไหม\" ฮิโรกิคิด
\"ใช่ค่ะ เซย์กิ ไม่ได้ร่าเริง ติ๋งต๊อง เหมือนเมื่อก่อนอีกเลย เพราะเซย์กิโทษตัวเองว่าผิดที่ทำให้รุ่นพี่ไอบะเป็นแบบนั้น\"
\"...\"
\"เห็นมีแต่พี่เคียวเฮแหละค่ะ ที่ทำให้เซย์กิหัวเราะร่าได้ แต่ยังไงก็ไม่เหมือนเดิมหรอกค่ะ\"
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
สองปีที่เจ็บปวด
สองปีที่ฉันต้องโทษตัวเอง
ฉันไม่สามารถปกป้องใครได้
ฉันไม่ได่เข้มเข็งหรอกนะ
ฉันอ่อนแอกว่าที่คุณคิด
โปรดช่วยฉันให้มีความสุขที
......................................................................
................................................
..............................
...................
......
..
.
เรนะก้าวเข้าโรงเรียนอย่างสง่า ใบหน้าที่ขาวผ่องรับกับแสงยามเช้าทำให้ดูเด่นเป็นสง่ายิ่งขึ้น
เส้นผมที่ดำขลับผลิวไสวไปตามสายลมยามเช้าอ่อนๆสายตานับร้อยจับจ้องมาที่เธอเป็นสายตาเดียว
แต่ต้องฉงักเพราะ ชายหนุ่มร่างบางสง่า เดินหน้าตามน้องสาวแสนสวยไม่ห่าง
“เรนะ ถ้าพวกEvilมารังควานอีกบอกแก็งพี่นะ เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าพี่ชายไม่ได้ดูแลน้องสาว
พี่ไปเข้าแก็งก่อนนะ” เรียวเฮยิ้มให้เรนะแล้วเดินจากไป เรนะเดินต่อไปเรื่อยๆ เพื่อไปที่ต้นซากุระใหญ่ประจำแก็ง WFL
สายลมอ่อนๆพัดผ่านมาพร้อมกับกลีบดอกซากุระสีชมพูปะทะกับหน้าสวยๆ ยิ่งเป็นที่จับจ้อง
“อ้าวทาไก ทำไมแกมาเช้าจังเลยเนี่ย” เรนะทักทายตามภาษาเพื่อนร่วมกลุ่ม ทาไกยิ้มบางๆ แล้วหันไปอ่านหนังสือนิยายต่อ
เรนะนั่งลงแล้วควานหานิตยสารขึ้นมาอ่านอย่างสบายอารมณ์
“พี่ห่าน น้องมากิ โอกิ ฉันจะเข้าแก็งแล้วนะ ไว้เจอกับ” เซย์กิล่ำลาพี่ชาย และน้องสาวทั้ง2
แล้วแยกตัวกำลังจะเดินเข้าแก็งแต่ทว่า
“พี่เซย์กิ!!!” เสียงใสๆจากสาวน้อยที่ใครๆก็เรียกกระต่าย
“อ้าว โอริน มาเช้าจังนะ” ริซาโกะกระโดดกอดคอเซย์กิ พร้อมกับสีหน้าร่าเริง
“ค่ะ อยากมาเช้าจะได้เจอพี่” ริซาโกะยิ้ม
“อ่ะหรอ โอริน งั้นพี่เข้าแก็งก่อนนะ” เซย์กิยิ้มแล้วกำลังจะก้าวขาออกไป
“พี่เซย์กิ นู๋ไปด้วยนะ” เซย์กิควงแขนเซย์กิ เซย์กิยิ้มเจือๆ ภายในใจคิดว่า
‘โอรินจังขอร้องหล่ะนะ เรนะเขาไม่ค่อยชอบเธออย่าไปเลยนะ’
“อ่าก็ได้ตามใจ” แต่ไหงปากมันไปตามใจริซาโกะหล่ะ ให้ตายสิ
ริซาโกะเดินควงแขนเซย์กิ แต่ทว่า
“เฮ้ย แมลงสาบตัวเท่าเบอเร้อเลยโว้ย” ชินยะตะโกนพลางชี้ไปที่แมลงสาบตัวใหญ่สีน้ำตาลเข้ม
ที่กำลังบินไปทาง หัวหน้าแก็งLead
“เฮ้ยๆ ไม่เอาๆ เฮ้ยๆ ฉันไม่ชอบโว้ย(ได้ข่าวว่าแกกลัวเลยแหละ-melody-m2p)” ฮิโรกิวิ่งหนีแมลงสาบที่กำลังบินตามเขา
อย่างบ้าคลั่ง ไปรอบๆ โครม!!!!!!!!!!
“เฮ้ย!!!!” เรนะร้องอุทานออกมาซะเสียภาพพจความเป็นกุลสตรีที่คนอื่นมองว่ามีเยอะ ความจริงแล้ว
เรนะเองก็มีนิสัยนักเลงไม่ต่างจากพี่ชาย แต่เป็นนิสัยที่ใช่ป้องกันตัว
“ว๊ายยยยยยยยย พี่เซย์กิ” ริซาโกะร้องขึ้นมาอีกคนเพราะ ฮิโรกิท่วิ่งมาด้านหลังชนเซย์กิ
หน้าดิ่งลงตามแรงโน้มทั่วโลก หน้าจูบกับหญ้าสีเขียวอ่อนๆพอดี
“อ๊ากกกกกกก แมลงสาบๆๆๆๆๆๆ” ฮิโรกิร้องขณะดึงตัวเซย์กิขึ้นมาบังแมลงสาบ
เซย์กิมองแลงสาบที่อยู่บนบนตรงปลายเท้าของฮิโรกิ เธอยืนขึ้นแล้วเหยีบมันเละคาบาทา
“อื้ม เฮียแมลงสาบตายแล้ว” เซย์กิเตะแมลงสาบไปไกลๆ(ไปโดนกลุ่มEvilซะเลยหมั่นไส้)
“อ่า เซย์กิ แหะๆโทษที พี่ไม่ได้ตั้งใจมาล้มทับเธอขอโทษนะ เจ็บไหม” ฮิโรกิจับๆไหล่เซย์กิ
‘เจ็บไหม เซย์กิจัง’
‘ไม่หรอกค่ะ แหะๆ แค่โดนทับเองไม่เจ็บเท่าโดนเตะหรอก’
‘หรอ เข้มแข็งดีจัง’
“เซย์กิเป็นอะไรมากไหม หน้าซีดเลย” เรนะที่นั่งมองอยู่นานเดินเข้ามาถามอาการที่เปลี่ยนไปของเซย์กิ
สีหน้าที่ไม่ดี ซีดลงไปทันที ฝ่ามือทั้งสองที่กำลังกุมศรีษะ พร้อมกับเม็ดเหงื่อที่พุดออกมาตามใบหน้า
“พี่เซย์กิ” ริซาโกะเขย่าแขนเซย์กิ
“เซย์กิๆ เป็นอะไร ไปห้องพยาบาลไหม” ฮิโรกิบีบไหล่ขวาเซย์กิเบาๆ
“ไม่ ไม่เป็นไร ไหวๆ” เซย์กิปัดมือฮิโรกิออกไป แล้วเดินไปกอดเรนะ แล้วซบลงบนไหล่เรนะ
“ริซาโกะ เธอกลับไปที่กลุ่มเธอก่อนนะ” เรนะถือวิสาสะบอกลาริซาโกะ ริซาโกะยิ้มอย่างเข้าใจแล้วเดินจากไป
เซย์กิล้มตัวลงนอนบนตักเรนะ ฮิโรกินั่งลงข้างๆเรนะ
“เรนะฉันเหมือนจะเจ็บไหล่อ่ะ” เซย์กิจับๆไหล่ตัวเอง
“เจ็บแผลหรอ ไม่น่าเจ็บนะ”
“เรนะลองจับดูสิ ไม่ชอบเลยแผลนูนเนี่ย” เซย์กิบ่น
“อื้ม เมื่อไรจะมีแข่งเทควันโดหล่ะ ฉันอยากไปดู” เรนะถามพลางยิ้มให้เซย์กิ
“เมื่อไรหรอ ไม่รู้สิ แต่ฉันคงไม่แข่งแหละ” เซย์กิยิ้ม
“อ้าวทำไมหล่ะ” คราวนี้ฮิโรกิถามขึ้นมาบ้าง
“ไม่รู้สิ ไม่อยากแข่ง ขี้เกียจจะซ้อม” เซย์กิยิ้มเจือๆ
“จินนี่ ฟังพี่ก่อนได้ไหม” เสียงชายหนุ่มร่างใหญ่ ตะโกนไล่ตามน้องสาว ผู้มีผิวขาว สูงสง่า ดวงตากลมโต
“ไม่ฟัง พี่จินทำไมต้องมาขัดเวลาที่นู๋กำลังสวีทอยู่กับเบรุคุงด้วยหล่ะ มิมิรุนก็ด้วยมาแกล้งเค้าทำไม
จะฟ้องหม่าม้าด้วย\" จินนี่ร้องโวยวาย ขณะที่มิมิรุน จินและริวยะกำลังตามง้อ
“ไม่เอาน่า จินนี่ เธอนี้ก็จริงๆเลยเรื่องแค่นี้เอง จะโมโหทำไม” จินพยายามตามง้อจินนี่ ที่กำลังนั่งลงบนเสื่อตรงข้างๆฮิโรกิ
“หม่าม้าเซย์กิ พี่จินกับมี่จังมากวนเวลาที่นู๋กำลังสวีทกับเบรุคุงอ่า ไม่ยอมนะค่ะ” จินนี่อ้อนเซย์กิด้วยท่าทางแบบลูกแมว
“หม่าม้า นู๋ไม่ได้ตั้งใจนะ พี่จิน กับพี่ริวยะเขาไปขัดจังหวะพอดี นู๋แค่ตามไปดูเอง” มิมิรุนแก้ตัว
“พอๆ โตๆกันแล้วจะมาง้องแงอะไรกัน\" เซย์กิแกล้งทำท่าตบหัวมิมิรุนกับจินนี่
\"รุ่นพี่จิน กับรุ่นพี่ริวยะด้วย เล่นอะไรกัน\" เซย์กิบ่น
\"จ้าๆ พี่ขอโทษ จินนี่กลับไปที่โต๊ะม้าหินกัน มิมิรุนก็กลับเข้ากลุ่มนู๋ซะ\" จินลากน้องๆ รวมถึงริวยะ ออกไปจากเขตแก็งWFL
\"เล่นอะไรกันก็ไม่รู้\" เรนะส่ายหน้าช้าๆ
\"นั้นสิ รุ่นพี่จินก็ด้วย เป็นถึงอาจารย์แล้วตอนนี้ยังมาวิ่งไล่เล่นอะไรกันก็ไม่รู้\" ฮิโรกิก็ส่ายหน้าช้าๆเช่นกัน
สายลมอ่อนๆ พัดโชยมาอีกครั้งพร้อมกับกลีบดอกซากุระ ท้องฟ้ายามเช้า ที่ดูอ่อนโยน
เรนะเหงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า แล้วยิ้ม
\"คิดถึงรุ่นพี่ไอบะจังเลย เนอะว่าไหมเซย์กิ\" เรนะยิ้ม ท้องฟ้าตอนนี้รู่สึกเหมือนกำลังยิ้มอย่างอบอุ่น เหมือนรอยยิ้ม
ที่อ่อนโยนเสมอของ ไอบะ ฮิโรกิ เซย์กิเองก็รู้สึกแบบนั้น
\"ใช่อ่อนโยนดี\" เซย์กิมองท้องฟ้า แม้จะอยากร้องไห้ แต่ก็ต้องทนเก็บเอาไว้ แค่ คนเดียว
\"เรนะ\" ฮิโรกิสะกิดเรนะที่กำลังนั่งมองท้องฟ้าอยู่เงียบๆ
\"อืม ว่าไงค่ะ\" เรนะหันไปมองฮิโรกิที่กำลังก้มหน้า
\"คืองี้ พี่อยากรู้ว่า เมื่อสองปีที่แล้วมันเกิดอะไรขึ้น\" ฮิโรกิตัดสินใจบอกออกไป เรนะนิ่งเงียบไป
\"พี่มานี้ ฉันจะได้บอก\" เรนะลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หลังโรงยิมที่อยู่ไม่ไกลมากนัก
เรนะยืนพิงต้นไม้ต้นใหญ่หลังโรงยิม ในขณะที่ฮิโรกิกำลังยืนรอคำตอบจากเรนะ
\"คืองี้นะค่ะ เมื่อ2ปีที่แล้ว เรนะกำลังจะโดนพวกแก็งแมงป่องดำฉุด\" เรนะเริ่มเล่า แต่แล้วสายลมที่อ่อนโยนพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ
\"รุ่นพี่ไอบะ ฉันขอเล่าเถอะนะ ฉันไม่อยากเก็บเอาไว้ให้เจ็บคนเดียว\" เรนะเหงนหน้ามองท้องฟ้า
เมื่อ2ปีที่แล้ว
\"เฮ้ยพวกเมิงฉุดน้องเรนะสุดสวยดิ จับไว้นะเว้ย\" อาเคชิ หัวหน้าแก็งแมงป่องดำ สั่งลูกน้องกว่า50คน
ให้ช่วยกันฉุดตัวเรนะที่กำลังจะเดินกลับบ้านกับเซย์กิ ที่ตอนนั้นยังอยู่เพียงสายขาวเท่านั้น
ลูกน้องสิบกว่าคนวิ่งตรงไปที่เรนะ แล้วล๊อกตัวเรนะไว้ ในขณะที่เตะเซย์กิกระเด็นไปอีกทาง
\"กรี๊ดดดดดด อ้าๆ เซย์กิช่วยด้วยๆ\" เรนะร้องโวยวายลั่นเพราะความตกใจ
\"เรนะ!!! เฮ้ยพวกแก ปล่อยเรนะนะโว้ย\" เซย์กิถอดเสื้อนอกแล้วแล้วโยนมันลงบนพื้น
พร้อมกับพยายามดึงพวกที่ล๊อกตัวเรนะอยู่ออกไปที่ละคน ด้วยแรงที่มีอยู่น้อยนิด
\"เฮ้ยแมร่ง พวกเมิง2ตัวพอ จับน้องเรนะไว้ ที่เหลือ ยำ -ีน เซย์กิไปเลย\" อาเคชิสั่ง ลูกน้องทั้ง48คน
รุมเซย์กิ ลูกน้อง2คนล๊อกตัวไว้ แล้วที่เหลือรุมกันอย่างไม่ยั้งบาทา
\"เซย์กิ!!!! รุ่นพี่ขอร้องหล่ะ พอเถอะค่ะ\" เรนะตะโกนห้าม แต่ไม่มีใครฟัง
เซย์กิโดนทั้งต่อย เตะจนเลือดนอง อาเคชิ ผลักเซย์กิลงไปที่พื้น
\"หน๊อย อย่างเธอน่ะ มันก็แค่ไม้กันหมา อย่ามาเสร่อได้ม่ะ ฮะ!!!\" อาเคชิ กระทื้บท้องเซย์กิไปเต็มๆ
จนเลือดทะลักออกมาจากปาก สภาพเซย์กิที่โดนซ้อมเต็มๆ เลือดนอง ชุดนักเรียนขาดวิ้น
เพราะแรงฟาดของไม้ แล้วการที่ถูกต่อย
\"รุ่นพี่ พอที่เถอะค่ะ!!!\" เรนะพยายามดิ้นให้หลุดออกมาจากการถูกจับตัว
\"เรนะจังรอก่อนนะ เดี๋ยวพี่ขอจัดการยัยนี้ให้เสร็จก่อน\" อาเคชิตอบออกไป แล้วนั่งย่องๆมองเซย์กิที่กำลังหอบอย่างอ่อนแรง
\"เป็นไง จะตายแล้วหรอ\" อาเคชิ ดึงคอเสื้อเซย์กิขึ้นมาแล้วตบไปอีกฉาบใหญ่
\"จัดการยัยนั้นไป ชิชะ บังอาจมาห้ามไม่ให้ฉันจีบน้องเรนะ\" อาเคชิสั่ง
\"เอาไงดีครับลูกพี่\" สมุนคนที่ 45ถาม
\"เลือดโชก ชุดนักเรียนขาดไปหมด แล้วแกจะทำอะไรหล่ะ\" อาเคชิตบหัวสมุนคนที่45
\"ลูกพี่ ไหปลาร้าโคดขาวเลยลูกพี่\" สมุนคนที่ 41จิ้มๆไหปลาร้าด้านขวาของเซย์กิ
\"ดีเอาคัตเตอร์กรีดไปเลย\" อาเคชิสั่ง ขณะที่กำลังค้นหาคัตเตอร์
อาเคชิเลื่อนใบมีดขึ้นช้าๆ เรนะที่กำลังมองอยู่กรีดร้องห้าม แต่ไม่ได้ผล
อาเคชิแทงคัตเตอร์ลงไปช้าๆ เซย์กิดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลนอง เสียงเธอไม่ดังออกมา
เพราะมือของสมุนคนที่18กำลังปิดปากเธอไว้ เซย์กิดิ้นไปมาอย่างทุรนทุราย รอยที่10แล้วที่ถูกกรีดลงไปอย่างแรง
แผลนั้นทั้งยาวทั้งลึก
\"เฮ้ย หยุดนะเว้ย\" เสียงแข็งกราวของหนุ่มคนหนึ่งตะโกนลั่น ดึงความสนใจของทั้ง48คนที่กำลังรุมร่างที่เลือดโชกของเซย์กิ
\"เฮ้ย สมุนหมายเลข 49 50 ไปไหนวะ\" อาเคชิ มองไปรอบๆ มองหาสมุนคนที่ล๊อกตัวเรนะ
แต่ก็พบแค่เรนะที่นั่งสั่นมองร่างโชกเลือดของเซย์กิ
\"สมุนแกเละไปแล้วโว้ย\" ไอบะ ฮิโรกิ ตะโกนขณะเตะสองร่างที่กำลังนอนแผ่
เหล่าแก็งแมงป่องดำ เปลี่ยนเป้าหมายไปสู้กับฮิโรกิแทน
เรนะค่อยๆคลานเข้าไปหาเซย์กิที่กำลังหายใจอ่อนแรงเต็มที่
\"เซย์กิ\" เรนะเสียงสั่นเพราะเห็นแผลที่ไหปลาร้า รอยกรีด10กว่ารอยที่กำลังนองไปด้วยเลือด
\"เซย์กิ!!!!!\" เรนะเริ่มร้องไห้ ดวงตาเซย์กิค่อยๆปิดลงช้าๆ
\"เซย์กิ ไม่ ไม่ได้นะ เธอจะตายไม่ได้ ไม่ๆๆๆๆ\" เรนะร้องโวยวาย ขณะเดียวกัน ฮิโรกิล้มลงข้างเรนะ ด้วยเลือดนองเช่นกัน
\"รุ่นพี่ฮิโรกิ\" เรนะร้องขึ้น อย่างตกใจ
\"555+ สมน้ำหน้า ไอ้พวกขัดความสุข มาเรนะจังไปกับพี่\" อาเคชิกระชากตัวเรนะขึ้นมา
\"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปล่อยช้านนนนน!!!!!\" เรนะดิ้นไม่ดิ้นมา
\"หยุดนะเว้ย!!!!!!!!\" เสียงตะโกนอันแข็งกร้าว ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเคาะอาวุธ
\"พวกแกบังอาจมากนะ ที่มายุ่งกับน้องสาวฉัน รู้จักแก็งW-inds น้อยไปแล้วมั้งพวกแกน่ะ\" เรียวเฮตะโกน
\"เซย์กิ แค่กๆ รู้ไหม ถ้าพี่ต้องตายแทนเธอ พี่จะไม่เสียใจเลย\" ฮิโรกิฝืนยิ้ม แล้วหมดสติไป
ในขณะที่เซย์กิหมดสติไปก่อนหน้านั้นแล้ว
แก็ง W-inds Flame(สมัยนั้นLead ยังเป็นเพียงกลุ่มเล็กๆ) รุมซ้อมพวกแก็งแมงป่องดำ
ปัจจุบัน
\"เพราะเหตุการณ์นี้ พี่เซย์โงะเลยสวามิพรรคต่อแก็งFlame เพราะช่วยเซย์กิ\" เรนะก้มหน้าลง
\"เป็นแบบนี่ นี้เองพี่เข้าใจแล้วหล่ะ ที่ไอบะ ฮิโรกิต้องเป็นแบบนี้เพราะเซย์กิใช่ไหม\" ฮิโรกิคิด
\"ใช่ค่ะ เซย์กิ ไม่ได้ร่าเริง ติ๋งต๊อง เหมือนเมื่อก่อนอีกเลย เพราะเซย์กิโทษตัวเองว่าผิดที่ทำให้รุ่นพี่ไอบะเป็นแบบนั้น\"
\"...\"
\"เห็นมีแต่พี่เคียวเฮแหละค่ะ ที่ทำให้เซย์กิหัวเราะร่าได้ แต่ยังไงก็ไม่เหมือนเดิมหรอกค่ะ\"
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
สองปีที่เจ็บปวด
สองปีที่ฉันต้องโทษตัวเอง
ฉันไม่สามารถปกป้องใครได้
ฉันไม่ได่เข้มเข็งหรอกนะ
ฉันอ่อนแอกว่าที่คุณคิด
โปรดช่วยฉันให้มีความสุขที
......................................................................
................................................
..............................
...................
......
..
.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น