ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5: น้ำตาของฉันเพื่อเธอคนเดียว
โรงพยาบาล ซาโตะ
ห้อง 203
ประตูสีฟ้าอ่อนค่อยๆเปิดออก ปรากฎร่างชายหนุ่มวัย18ปี น้องบนเตียงสีขาว
มีสายระโยงรยางค์เต็มไปหมด รวมถึงเครื่องช่วยหายใจ และเครื่องวัดชีพจรหัวใจ
ชายหนุ่มพวกขาวสะอาด ดวงตาที่ปิดสนิท ริมฝีปากสีชมพูอ่อนๆเขารูป
เขากำลังหลับใหล
เซย์กินั่งลงข้างๆเตียงด้านขวา แล้วหยิบมือของชายหนุ่มคนนั้นขึ้นมาถูกับใบหน้าตัวเอง
“พี่ฮิโรกิ ฟื้นขึ้นมาหน่อยได้ไหม มาเช็ดน้ำตาให้เซย์กิหน่อย อยู่ข้างเซย์กินะ
ได้โปรดเถอะนะค่ะเซย์กิไม่อยากอยู่โดยที่ไม่มีพี่” เซย์กิพูดสลับกับเสียงสะอื้น
สร้างความงุนงงให้ฮิโรกิ นาคาโดอิที่ยืนมองอย่างงุนงง
ชายหนุ่มคนนี้คือ ไอบะ ฮิโรกิ กลุ่มBright ที่เป็นเจ้าชายนิทรามาได้2ปีแล้ว
เหตุผลที่เขาเป็นแบบนี้มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ สำหรับฮิโรกิ นาคาโดอิคนนี้ ไม่ได้รู้หรอกว่าสาเหตุคืออะไร
“พี่ค่ะ ฟื้นขึ้นมานะ ได้โปรด ลืมตาขึ้นสิค่ะ” เซย์กิยังคงร้องคร่ำครวญต่อไป
ฮิโรกิมองเซย์กิด้วยสีหน้าเศร้าแล้วว่ามือไว้บนไหล่ขวาของเซย์กิ
“อย่าร้องไห้สิ ไอบะคุง เขาจะไม่สบายใจนะที่เธอมาร้องไห้เพราะเขาน่ะ” ฮิโรกิยิ้มบางๆ
แล้วค่อยๆบีบไหล่ขวาเซย์กิเบาๆ เซย์กิยกมือขึ้นมาจับมือฮิโรกิ
“เจ็บจัง” เซย์กิลูบๆไหลปลาร้าด้านขวาของตัวเอง น้ำตายิ่งไหลออกมา มันเจ็บนะ เจ็บมากๆ
‘อย่าร้องไห้สิ เซย์กิ ฉันไม่อยากให้เธอร้องไห้ ยิ้มสิ อย่าร้องไห้เพราะฉัน’ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนมองเซย์กิอยู่ข้างๆฮิโรกิ
ไม่มีใครสามารถเห็นเขาอีกแล้ว เขาเป็นเพียงแค่จิตวิญญาณเท่านั้น จิตวิญญาณที่คอยติดตามเด็กคนนี้มาตลอด
ดวงตาที่อ่อนโยนกำลังมองเซย์กิ
ประโยคๆเดียวที่วนเวียนในความคิดเขา ‘ฉันยังอยู่เคียงข้างเธอไม่ได้ห่างจากเธอ ฉันรักเธอ’
“เซย์กิกลับบ้านกันนะ” ฮิโรกิพูด เซย์กิปาดน้ำตาก่อนที่จะลุกขึ้นมา แล้วพยักหน้าให้ฮิโรกิเป็นเชิงตกลง
ทั้งคู่เดินออกไปจากห้องนั้น
ฮิโรกิพาเซย์กิไปส่งที่บ้าน แล้วก็ต้องพบกับนู๋น้อยริซาโกะที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้ที่บ้านของเธอ ที่อยู่ข้างๆ
“พี่เซย์กิค่า~” นู๋น้อยผมทองวิ่งรี้เข้ามากอดเซย์กิต่อหน้าฮิโรกิอย่างไม่เกรงใจ
“อ่า งั้นพี่ฮิโรกิส่งเซย์กิแค่นี้ก็ได้ค่ะ” เซย์กิยิ้มตาหยีให้ฮิโรกิ ฮิโรกิยิ้มอย่างสุขุม
แล้วโบกมือให้เซย์กิ ชายหนุ่มหันหลังให้ทั้ง2 แล้วเธอยิ้มไปอย่างพอใจ
‘ได้อยู่ข้างๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน’ ฮิโรกิคิดในใจ แต่ในตอนนี้เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่า เมื่อ2ปีที่แล้วคืออะไรกันแน่
บ้านจิบะ
ชายหนุ่มร่างบางกำลังฝึกเต้นเบรกแดนซ์ ในชุดเสื้อกล้ามโชว์แขนขาวๆ กับกางเกงสามส่วน
“พี่เรียวเฮฮะ พี่เท่ห์จัง” เด็กชายตัวน้อยๆ วัย9ปีจ้องพี่ชายอย่างใจจดใจจ่อ
“ฝึกบ่อยๆสิเรโอะ จะได้ทำแบบพี่ได้” เรียวเฮลูบๆหัวน้องชายคนเล็กของบ้านอย่างเอ็นดู
ลูกสาวคนเดียวของบ้านเดินลงบันไดมาจากชั้น2
“เรนะเมื่อตอนเช้าเป็นไงมั้ง มีแผลมากไหม” เรียวเฮลุกเดินเข้าไปหาเรนะที่กำลังอ่านหนังสือนิยายอยู่
เรนะละสายตามาจากหนังสือ แล้วยิ้มให้กับพี่ชาย
“ไม่เท่าไรหรอกค่ะ เซย์กิสิมากกว่าฉันอีก” เรนะยิ้ม
“ต้องไปขอบคุณซะแล้วนะเนี่ย เซย์กินี้ก็รักเพื่อนจริงๆเลย ถึงขนาดยอมแลกชีวติตัวเองเลยนะนั้น” เรียวเฮพูด
“พี่เรียวเฮ อย่าพูดเรื่องเมื่อ2ปีที่แล้วนะค่ะ” เรนะเริ่มเปลี่ยนสีหน้า
“พี่ไม่พูดหรอก ตอนนั้นพี่เองก็เสียใจไม่น้อยนะ ถึงเรนะจะปลอดภัย ในขณะที่เซย์กิเลือดโชกแถมยังโดน...”
“พี่หยุดซะที!!!!!!” เรนะตะโกนออกมา มือของเธอกำหมัดแน่น
“อ่า พี่ขอโทษ”
“พี่น่ะ เซย์กิเจ็บทั้งตัว ทั้งหัวใจ พี่รู้บ้างไหม เพื่อนคนนี้ของเซย์กิเจ็บปวดพอกัน แผลรอยกรีดเป็นสิบที่ไหปลาร้าข้างขวานั้น
ก็เกิดขึ้นเพราะฉัน เพื่อนที่แสนดีที่ปกป้องฉัน แล้วตอนนั้นพี่ทำอะไร ไม่ได้มั่วแต่จีบสาวหรอ!!!!!!!” เรนะตวาดเสียงออกมาย้ำตาแถบจะระเบิด เพื่อนคนนี้เสียสละให้ถูกอย่าง แม้แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต…
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.
เมื่อ2ปีก่อนมันคืออะไรกันแน่ สิ่งที่ทำให้เซย์กิแข็งแกร่งอย่างทุกวันนี้
สิ่งที่เรนะก็ไม่อาจจะลืมได้ กุญแจสำคัญที่ทำให้ทั้งสองคนถูกเรียกว่าเพื่อนแท้
เรื่องราวเมื่อ2ปีที่แล้วมันคืออะไร ติดตามในตอนต่อๆไป
ห้อง 203
ประตูสีฟ้าอ่อนค่อยๆเปิดออก ปรากฎร่างชายหนุ่มวัย18ปี น้องบนเตียงสีขาว
มีสายระโยงรยางค์เต็มไปหมด รวมถึงเครื่องช่วยหายใจ และเครื่องวัดชีพจรหัวใจ
ชายหนุ่มพวกขาวสะอาด ดวงตาที่ปิดสนิท ริมฝีปากสีชมพูอ่อนๆเขารูป
เขากำลังหลับใหล
เซย์กินั่งลงข้างๆเตียงด้านขวา แล้วหยิบมือของชายหนุ่มคนนั้นขึ้นมาถูกับใบหน้าตัวเอง
“พี่ฮิโรกิ ฟื้นขึ้นมาหน่อยได้ไหม มาเช็ดน้ำตาให้เซย์กิหน่อย อยู่ข้างเซย์กินะ
ได้โปรดเถอะนะค่ะเซย์กิไม่อยากอยู่โดยที่ไม่มีพี่” เซย์กิพูดสลับกับเสียงสะอื้น
สร้างความงุนงงให้ฮิโรกิ นาคาโดอิที่ยืนมองอย่างงุนงง
ชายหนุ่มคนนี้คือ ไอบะ ฮิโรกิ กลุ่มBright ที่เป็นเจ้าชายนิทรามาได้2ปีแล้ว
เหตุผลที่เขาเป็นแบบนี้มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ สำหรับฮิโรกิ นาคาโดอิคนนี้ ไม่ได้รู้หรอกว่าสาเหตุคืออะไร
“พี่ค่ะ ฟื้นขึ้นมานะ ได้โปรด ลืมตาขึ้นสิค่ะ” เซย์กิยังคงร้องคร่ำครวญต่อไป
ฮิโรกิมองเซย์กิด้วยสีหน้าเศร้าแล้วว่ามือไว้บนไหล่ขวาของเซย์กิ
“อย่าร้องไห้สิ ไอบะคุง เขาจะไม่สบายใจนะที่เธอมาร้องไห้เพราะเขาน่ะ” ฮิโรกิยิ้มบางๆ
แล้วค่อยๆบีบไหล่ขวาเซย์กิเบาๆ เซย์กิยกมือขึ้นมาจับมือฮิโรกิ
“เจ็บจัง” เซย์กิลูบๆไหลปลาร้าด้านขวาของตัวเอง น้ำตายิ่งไหลออกมา มันเจ็บนะ เจ็บมากๆ
‘อย่าร้องไห้สิ เซย์กิ ฉันไม่อยากให้เธอร้องไห้ ยิ้มสิ อย่าร้องไห้เพราะฉัน’ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนมองเซย์กิอยู่ข้างๆฮิโรกิ
ไม่มีใครสามารถเห็นเขาอีกแล้ว เขาเป็นเพียงแค่จิตวิญญาณเท่านั้น จิตวิญญาณที่คอยติดตามเด็กคนนี้มาตลอด
ดวงตาที่อ่อนโยนกำลังมองเซย์กิ
ประโยคๆเดียวที่วนเวียนในความคิดเขา ‘ฉันยังอยู่เคียงข้างเธอไม่ได้ห่างจากเธอ ฉันรักเธอ’
“เซย์กิกลับบ้านกันนะ” ฮิโรกิพูด เซย์กิปาดน้ำตาก่อนที่จะลุกขึ้นมา แล้วพยักหน้าให้ฮิโรกิเป็นเชิงตกลง
ทั้งคู่เดินออกไปจากห้องนั้น
ฮิโรกิพาเซย์กิไปส่งที่บ้าน แล้วก็ต้องพบกับนู๋น้อยริซาโกะที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้ที่บ้านของเธอ ที่อยู่ข้างๆ
“พี่เซย์กิค่า~” นู๋น้อยผมทองวิ่งรี้เข้ามากอดเซย์กิต่อหน้าฮิโรกิอย่างไม่เกรงใจ
“อ่า งั้นพี่ฮิโรกิส่งเซย์กิแค่นี้ก็ได้ค่ะ” เซย์กิยิ้มตาหยีให้ฮิโรกิ ฮิโรกิยิ้มอย่างสุขุม
แล้วโบกมือให้เซย์กิ ชายหนุ่มหันหลังให้ทั้ง2 แล้วเธอยิ้มไปอย่างพอใจ
‘ได้อยู่ข้างๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน’ ฮิโรกิคิดในใจ แต่ในตอนนี้เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่า เมื่อ2ปีที่แล้วคืออะไรกันแน่
บ้านจิบะ
ชายหนุ่มร่างบางกำลังฝึกเต้นเบรกแดนซ์ ในชุดเสื้อกล้ามโชว์แขนขาวๆ กับกางเกงสามส่วน
“พี่เรียวเฮฮะ พี่เท่ห์จัง” เด็กชายตัวน้อยๆ วัย9ปีจ้องพี่ชายอย่างใจจดใจจ่อ
“ฝึกบ่อยๆสิเรโอะ จะได้ทำแบบพี่ได้” เรียวเฮลูบๆหัวน้องชายคนเล็กของบ้านอย่างเอ็นดู
ลูกสาวคนเดียวของบ้านเดินลงบันไดมาจากชั้น2
“เรนะเมื่อตอนเช้าเป็นไงมั้ง มีแผลมากไหม” เรียวเฮลุกเดินเข้าไปหาเรนะที่กำลังอ่านหนังสือนิยายอยู่
เรนะละสายตามาจากหนังสือ แล้วยิ้มให้กับพี่ชาย
“ไม่เท่าไรหรอกค่ะ เซย์กิสิมากกว่าฉันอีก” เรนะยิ้ม
“ต้องไปขอบคุณซะแล้วนะเนี่ย เซย์กินี้ก็รักเพื่อนจริงๆเลย ถึงขนาดยอมแลกชีวติตัวเองเลยนะนั้น” เรียวเฮพูด
“พี่เรียวเฮ อย่าพูดเรื่องเมื่อ2ปีที่แล้วนะค่ะ” เรนะเริ่มเปลี่ยนสีหน้า
“พี่ไม่พูดหรอก ตอนนั้นพี่เองก็เสียใจไม่น้อยนะ ถึงเรนะจะปลอดภัย ในขณะที่เซย์กิเลือดโชกแถมยังโดน...”
“พี่หยุดซะที!!!!!!” เรนะตะโกนออกมา มือของเธอกำหมัดแน่น
“อ่า พี่ขอโทษ”
“พี่น่ะ เซย์กิเจ็บทั้งตัว ทั้งหัวใจ พี่รู้บ้างไหม เพื่อนคนนี้ของเซย์กิเจ็บปวดพอกัน แผลรอยกรีดเป็นสิบที่ไหปลาร้าข้างขวานั้น
ก็เกิดขึ้นเพราะฉัน เพื่อนที่แสนดีที่ปกป้องฉัน แล้วตอนนั้นพี่ทำอะไร ไม่ได้มั่วแต่จีบสาวหรอ!!!!!!!” เรนะตวาดเสียงออกมาย้ำตาแถบจะระเบิด เพื่อนคนนี้เสียสละให้ถูกอย่าง แม้แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต…
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.
เมื่อ2ปีก่อนมันคืออะไรกันแน่ สิ่งที่ทำให้เซย์กิแข็งแกร่งอย่างทุกวันนี้
สิ่งที่เรนะก็ไม่อาจจะลืมได้ กุญแจสำคัญที่ทำให้ทั้งสองคนถูกเรียกว่าเพื่อนแท้
เรื่องราวเมื่อ2ปีที่แล้วมันคืออะไร ติดตามในตอนต่อๆไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น