ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4: หฤหรรษ์ สารเลวเรารักกัน2
\"ว่าไงนะ ทาเครุ!!!!\" เรนะร้องออกมาด้วยความตกใจสุดขีด
\"ก็พวกรุ่นพี่อ่ะดี รุมย้ำบาทาใส่พวกEvilอ่ะ\" ทาเครุหยุดหอบแล้วดึงเรนะที่นั่งอยู่ให้ลุกขึ้นมา
\"ไป ตามเซย์กิด่วนๆ\" เรนะกำลังจะวิ่งแต่ทาเครุรั้งไว้
\"อย่าเลย เรารีบไปดีกว่าเดี๋ยวไปถึงค่อยโทรตามเซย์กิจะดีกว่า\" ทาเครุพูด เรนะพยักหน้าเห็นด้วย
เธอคว้าโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาแล้วกดเบอร์อย่างรวดเร็ว พร้อมกับวิ่งไปด้วย
(\"ฮาโหลค่า~\") เซย์กิรับสาย
\"เซย์กิ พวกพี่มาซาโตะกำลังรุมพวกEvil ไปห้ามเร็ว\"
(\"ห้ามทำไมหล่ะ ก็พวกนั้นมาทำเราก่อน เราก็เอาคืน ไม่เห็นต้องสนใจเลยนี้นา\")
\"จะบ้าหรอ ไม่ได้นะมาด่วนๆ โอ้ย\" เรนะโดนไม้บางอย่างกระเด็นมาที่ตัว จนทำให้เธอล้มลงไป
\"เฮ้ยๆ หยุดเว้ย ใครปาไม้ใส่น้องเรนะวะ!!!!!\" ฮิเดตะโกน
\"ไม่มีใครขว้างหรอกฮิเด ไม้กระเด็นมาเองต่างหาก\" อากิตบไหล่ฮิเด ทั้งสองคนอยู่ในสภาพดีอยู่
มีเพียงฝุ่นเกาะ และรอบช่ำนิดหน่อย
\"พวกพี่ๆค่ะหยุดเถอะค่ะ ฉันไม่อยากให้มีเรื่องแค้นใจกันไปมากกว่านี้\" เรนะค่อยๆลุกขึ้นมายืนโดยที่ทาเครุช่วยพยุง
\"เรนะ ทาเครุ!!!\" เซย์กิวิ่งเข้ามาพอดี
\"เฮ้ยๆ ถามจริงพวกเธอรู้จักกลุ่มฉันไหม กลุ่มBader v r love together โอ้ๆ ภาษาอังกฤษคงไม่รู้
กลุ่มสารเลวเรารักกันน่ะรู้จักไหม!!!!!!\" มาซาโตะเตะจินไปหนึ่งรอบ ก่อนที่จะแสยะยิ้ม
\"จำไว้นะโว้ย พวกเมิงอย่ามาเสนอหน้าทำร้ายน้องเรนะน่ะโว้ย แม้แต่น้องคนอื่นๆ อย่างเซย์กิญาติรุ่นพี่เซย์โงะ
พวกเมิงก็อย่ายุ่ง\" ฮิเดตะโกนใส่พวกEvil ที่กำลังกอดกันแน่น เพราะความกลัว
\"พวกเมิงไม่ขอโทษน้องเรนะก็ไม่เป็นไร แต่จำไว้นะเว้ย ถ้าพวกเมิงยังทำแบบนี้อีก บ้านพวกเมิงแต่ละคน
ได้กลายเป็นผงขาวๆแน่\" สิ้นสุดคำพูดของมาซาโตะ พรรคพวกกว่า200คนก็เดินหายไปจากภายในโรงเรียนทิ้งพวกEvil และญี่ปุ่นมุงไว้
\"โอ้ว พระเจ้า!!!!!\" เซย์กิร้องออกมาในบามีอำนาจของมาซาโตะ พี่ชายของเพื่อนที่เล่นเป็นแม่ลูกกันนี้นะ
เพิ่งเห็นจะๆว่าโหดขนาดไหน
\"หน๊อยยยยยย นังเรนะ หึ คราวหน้าฉันจะไม่ปล่อนให้แกมีชีวิตไปฟ้องพวกบ้านั้น\" จินะโวยวาย
\"ก็เอาสิ ถ้ามาแตะแฟนฉัน ฉันก็จะเอาแก็งฉัน200กว่าคนกับแก็ง Flame Lead มายำบาทาใส่พวกเธอแน่ เรนะกลับบ้านกัน\"
ริวอิจิเดินโอบไหล่เรนะออกไปจากโรงเรียน ทิ้งเซย์กิ ทาเครุไว้เบื้องหลัง
\"=_=\" เซย์กิ
\"=o=\' \" ทาเครุ
\"ทาเครุแกคิดเหมือนฉันไหม\"
\"นั้นสิ คิดว่าเหมือนนะ\"
\"อยากมีคนมาแทกแคร์บางจางงงงงงงงงงงงงง~\" สองสาวประสานเสียงตะโกนซะลั่น
\"ทาเครุ\" เสียงพี่สาวทาเครุเอ่ยเรียกน้องสาว
\"อ้าว พี่เรามาแล้ว ไปก่อนนะเซย์กิ\" ทาเครุยิ้ม แล้วโบกมือ เซยืกิก็โบกมือเช่นกัน แล้วมองทาเครุกับพี่สาวเดินออกไป
จากโรงเรียน ดวงตาน้อยๆฉายแววความเหงา ถึงจะมีริซาโกะก็เถอะ เราเป็นคนดูแลน้องเขาก็ไม่ต่างอะไรกับพี่สาวน้องสาว
อยากมีใครสักคนมาอยู่ข้างๆ
\"เซย์กิ\" ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาหาเซย์กิที่กำลังนั่งย่องๆ เขี้ยๆพื้นเล่น
\"อ้าว พี่เซย์โงะ ไหงโผล่มารับฉันหล่ะ\" เซย์กิยืนขึ้นมามองหน้าเซย์โงะ
\"หึหึ ฉันโดนแม่เธอด่าแล้ว ดูแลเธอไม่ดี ปล่อยให้ไปตีกับชาวบ้านชาวช่อง\"
\"หรอ แหะๆ\"
\"ไม่ต้องมาหัวเราะ เป็นผู้หญิงทำตัวซ่าส์ เดี๋ยวก็เป็นแบบเมื่อ2ปีที่แล้วหรอก\"
เซย์กิยืนนิ่ง สีหน้าที่เปลี่ยนเป็นเศร้าอย่างไม่มีเหตุผล
“เฮ้ย เซย์กิๆ พี่ขอโทษๆ แหะๆ ไปที่แก็งพี่กัน” เซย์โงะหยิบกลบเกลื่อน
แล้วคว้ามือเซย์กิมาจูงแล้วเดินไปที่โรงเรียนด้านทิศตะวันตก
นักเรียนชายทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่ ยืนกันเกลื้อน กว่าพันคนยืนชุมนุมกัน
“หวาดดีคร๊าบ ท่านเซย์โงะ แก็งFlame อ่ะ น้องเซย์กิ หวัดดีคร๊าบบบบบบบ” สมุนหมายเลย124 แก็ง Flame
โค้งคำนับเซย์โงะที่กำลังยิ้มมุมปากวางทางเต็มที่ ขณะที่เซย์กิกำลังหัวเราะท่าทางของเซย์โงะเล็กๆ
\"อืมดีๆ\" เซย์โงะวางท่า
\"สวัสดีคร๊าบบบบบ ลูกพี่เซย์โงะ\" ทุกคนโค้งคำนับ
\"เอ๋ น้องที่ยืนข้างๆเป็นใครหรอครับ\" สมุนหมายเลข 152ถามขึ้นมา เซย์โงะมองเซย์กิแล้งยิ้มมุมปาก
\"แฟนแน่เลยใช่ไหมครับ\" สมุนหมายเลข 189พูดขึ้นมา
\"จะบ้าหรอ ฉันไม่ยอมเป็นแฟนพี่ห่านหรอก\" เซย์กิตะโกนขึ้นมา เหล่าสนุใเลยหัวเราะกันใหญ่ที่เซย์กิเรียกเซย์โงะว่า
\'พี่ห่าน\'
\"นี้น้องฉันเอง เป็นญาติกัน ซารุวาตาริ เซย์กิไง แก็งWFL น่ะ\" เซย์โงะแนะนำเซย์กิให้สมุนฟัง
\"น้องคนนั้นที่โดนรุม...\" เซย์โงะรีบปิดปากสมนุหมายเลข98ก่อนที่จะพูดอะไรออกไป
\"แหะๆ ไม่มีอะไร เซย์กิไปด้านในกัน ไปหาท่านยูสุ กับฮิซะ\" เซย์โงะลากเซย์กิเดินเข้าไปด้านในซึ้งเป็นม้านั่ง
\"คาราวะครับ ท่านยูสุเกะ กับท่านฮิซาโตะ\" เซย์โงะโค้งคำนับทั้งสองที่กำลังอ่านหนังสืออยู่
\"อ้าวน้องเซย์กิ ดีดี เป็นไงมาบ้าง เมื่อเย็นเป็นไง\" ยูสุเกะถามเซยืกิที่กำลังเล่นกับเคียวเฮ
\"ก็เละสิค่ะ ระดับพี่มาซาโตะแล้ว มาลงมือเองก็เละค่ะ\"
“มาซาโตะนี้จริงๆเลย หึหึ ฮิเดไม่ยอมหล่ะสิที่ไปตบเรนะสุดที่รักมัน” ฮิซาโตะพูดเสียงเย็น
“เอ่อ ได้ข่าวว่าเป็นของริวอิจิไม่ใช่หรอ ฮิซาโตะ” ยูพูดแต่สายตายังคงอ่านหนังสือต่อไป
เซย์โงะนั่งลงข้างๆยู ส่วนเซย์กิโดนเคียวเฮขี่คอจนล้มลงไปนั่งที่พื้นเรียบร้อย
“ไอ้สองคนนี้ก็ชอบเล่นกันจริงๆเลย” ยูสุเกะมองเซย์กิกับเคียวเฮ
“ก็ชอบเล่นนี้นา เล่นฟัดคอกับนายไม่สนุกเท่าเล่นกับเซย์กินี้นา” เคียวเฮยิ้มตาหยี แล้วหันไปซุกไซร้คอเซย์กิต่อ
“แต่จะบ้าหรอ เซย์กิเป็นเด็กผู้หญิงแล้วแกจะไปเล่นแบบนี้ได้ไง” ฮิซาโตะแกล้งถีบๆตัวเคียวเฮให้ออกไปจากเซย์กิ
“ไม่เป็นไรหรอก ถึงว่าทำแทนฮิโรกิแล้วกัน” เคียวเฮพูดไปไซร้คอไป
“ฮิโรกิไหนฟระ กลุ่มBright น่ะหรอ” ยูถามขึ้นมา ทำให้ทุกคนนิ่งเงียบไป
เซย์กิก้มลงมองพื้นแล้วค่อยๆหลับตาลง
‘จัดการยัยนั้นไป ชิชะ บังอาจมาห้ามไม่ให้ฉันจีบน้องเรนะ’
‘เอาไงดีครับลูกพี่’
‘เลือดโชก ชุดนักเรียนขาดไปหมด แล้วแกจะทำอะไรหล่ะ’
‘ลูกพี่ ไหปลาร้าโคดขาวเลยลูกพี่’
‘ดีเอาคัตเตอร์กรีดไปเลย’
“เซย์กิ” เซย์โงะจับไหล่เซย์กิ เซย์กินิ่ง เธอค่อยๆยกมือขึ้นมาจับที่ไหล่ขวา
“พี่ฉันขอไปที่โรงบาลซาโตะนะ” เซย์กิลุกพรวดขึ้นมา และยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้น
เพราะพยายามบังน้ำตาที่กำลังจะเอ่อล้นออกมาได้ทุกเมื่อ เหมือนดั่งเขื่อนพังถลายลงมา
“จะไปหรอ พี่ไม่ว่างอ่ะ ไว้วันหลังนะ” เซย์โงะบีบไหล่เซย์กิเบาๆ พี่ชายคนนี้รู้ถึงความรู้สึกของน้องสาวคนนี้ดี
“อ่ะอ้าว ฮิโรกิเพิ่งซ้อมบาสเสร็จหรอ” ยูสุเกะทักฮิโรกิ แก็งLead ที่เดินเข้ามาในเขตแก็งตัวเอง
พอดียูสุเกะมองเห็น คำว่า ‘ฮิโรกิ’ ทำให้เซย์กิหันไปมองด้วยความสนใจ แต่ไม่ใช่ เขาไม่ใช่ฮิโรกิ
ไอบะที่เรารัก ไม่ใช่ แต่เป็นคนอื่นที่เราไม่รู้จัก
“อ้าว เซย์กิจังร้องไห้ ไม่เอาๆ อย่าร้องนะ” เคียวเฮยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมตาดวงตาคู่เล็กๆที่สั่นเทา แล้วกอดปลอบ
“เอ่อ เอางี้ ฮิโรกิ นายช่วยพาเซย์กิไปโรงพยาบาลซาโตะ ได้ไหม พอดีวันนี้แก็งฉันต้องไปเอาคืน
ไอแก็งแมงป่องดำซะหน่อย” ยูสุเกะถามฮิโรกิที่กำลังจ้องเซย์กิอย่างใจจดใจจ่อ บนใบหน้าพลันเกิดรอยเลือดฟาดขึ้นมา
‘อยากจะกอดปลอบเธอจัง’
“ว่าไงฮิโรกิ พาน้องฉันไปโรงบาลแทนฉันได้ไหม” เซย์โงะถามฮิโรกิ พร้อมกับตบไหล่ฮิโรกิเพื่อเรียกวิญญาณฮิโรกิ
“อ่า ได้ๆ ยินดีเสมอ มาน้องเซย์กิ เดี๋ยวไปด้วยกันนะ” ฮิโรกิดังตัวเซย์กิออกมาจากอ้อมกอดของเคียวเฮ
เซย์กิจับมือฮิโรกิแน่น ดูเหมือนน้องสาวกำลังร้องไห้กับพี่ชาย ฮิโรกิยิ้มบางๆ ...
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
\"ก็พวกรุ่นพี่อ่ะดี รุมย้ำบาทาใส่พวกEvilอ่ะ\" ทาเครุหยุดหอบแล้วดึงเรนะที่นั่งอยู่ให้ลุกขึ้นมา
\"ไป ตามเซย์กิด่วนๆ\" เรนะกำลังจะวิ่งแต่ทาเครุรั้งไว้
\"อย่าเลย เรารีบไปดีกว่าเดี๋ยวไปถึงค่อยโทรตามเซย์กิจะดีกว่า\" ทาเครุพูด เรนะพยักหน้าเห็นด้วย
เธอคว้าโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาแล้วกดเบอร์อย่างรวดเร็ว พร้อมกับวิ่งไปด้วย
(\"ฮาโหลค่า~\") เซย์กิรับสาย
\"เซย์กิ พวกพี่มาซาโตะกำลังรุมพวกEvil ไปห้ามเร็ว\"
(\"ห้ามทำไมหล่ะ ก็พวกนั้นมาทำเราก่อน เราก็เอาคืน ไม่เห็นต้องสนใจเลยนี้นา\")
\"จะบ้าหรอ ไม่ได้นะมาด่วนๆ โอ้ย\" เรนะโดนไม้บางอย่างกระเด็นมาที่ตัว จนทำให้เธอล้มลงไป
\"เฮ้ยๆ หยุดเว้ย ใครปาไม้ใส่น้องเรนะวะ!!!!!\" ฮิเดตะโกน
\"ไม่มีใครขว้างหรอกฮิเด ไม้กระเด็นมาเองต่างหาก\" อากิตบไหล่ฮิเด ทั้งสองคนอยู่ในสภาพดีอยู่
มีเพียงฝุ่นเกาะ และรอบช่ำนิดหน่อย
\"พวกพี่ๆค่ะหยุดเถอะค่ะ ฉันไม่อยากให้มีเรื่องแค้นใจกันไปมากกว่านี้\" เรนะค่อยๆลุกขึ้นมายืนโดยที่ทาเครุช่วยพยุง
\"เรนะ ทาเครุ!!!\" เซย์กิวิ่งเข้ามาพอดี
\"เฮ้ยๆ ถามจริงพวกเธอรู้จักกลุ่มฉันไหม กลุ่มBader v r love together โอ้ๆ ภาษาอังกฤษคงไม่รู้
กลุ่มสารเลวเรารักกันน่ะรู้จักไหม!!!!!!\" มาซาโตะเตะจินไปหนึ่งรอบ ก่อนที่จะแสยะยิ้ม
\"จำไว้นะโว้ย พวกเมิงอย่ามาเสนอหน้าทำร้ายน้องเรนะน่ะโว้ย แม้แต่น้องคนอื่นๆ อย่างเซย์กิญาติรุ่นพี่เซย์โงะ
พวกเมิงก็อย่ายุ่ง\" ฮิเดตะโกนใส่พวกEvil ที่กำลังกอดกันแน่น เพราะความกลัว
\"พวกเมิงไม่ขอโทษน้องเรนะก็ไม่เป็นไร แต่จำไว้นะเว้ย ถ้าพวกเมิงยังทำแบบนี้อีก บ้านพวกเมิงแต่ละคน
ได้กลายเป็นผงขาวๆแน่\" สิ้นสุดคำพูดของมาซาโตะ พรรคพวกกว่า200คนก็เดินหายไปจากภายในโรงเรียนทิ้งพวกEvil และญี่ปุ่นมุงไว้
\"โอ้ว พระเจ้า!!!!!\" เซย์กิร้องออกมาในบามีอำนาจของมาซาโตะ พี่ชายของเพื่อนที่เล่นเป็นแม่ลูกกันนี้นะ
เพิ่งเห็นจะๆว่าโหดขนาดไหน
\"หน๊อยยยยยย นังเรนะ หึ คราวหน้าฉันจะไม่ปล่อนให้แกมีชีวิตไปฟ้องพวกบ้านั้น\" จินะโวยวาย
\"ก็เอาสิ ถ้ามาแตะแฟนฉัน ฉันก็จะเอาแก็งฉัน200กว่าคนกับแก็ง Flame Lead มายำบาทาใส่พวกเธอแน่ เรนะกลับบ้านกัน\"
ริวอิจิเดินโอบไหล่เรนะออกไปจากโรงเรียน ทิ้งเซย์กิ ทาเครุไว้เบื้องหลัง
\"=_=\" เซย์กิ
\"=o=\' \" ทาเครุ
\"ทาเครุแกคิดเหมือนฉันไหม\"
\"นั้นสิ คิดว่าเหมือนนะ\"
\"อยากมีคนมาแทกแคร์บางจางงงงงงงงงงงงงง~\" สองสาวประสานเสียงตะโกนซะลั่น
\"ทาเครุ\" เสียงพี่สาวทาเครุเอ่ยเรียกน้องสาว
\"อ้าว พี่เรามาแล้ว ไปก่อนนะเซย์กิ\" ทาเครุยิ้ม แล้วโบกมือ เซยืกิก็โบกมือเช่นกัน แล้วมองทาเครุกับพี่สาวเดินออกไป
จากโรงเรียน ดวงตาน้อยๆฉายแววความเหงา ถึงจะมีริซาโกะก็เถอะ เราเป็นคนดูแลน้องเขาก็ไม่ต่างอะไรกับพี่สาวน้องสาว
อยากมีใครสักคนมาอยู่ข้างๆ
\"เซย์กิ\" ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาหาเซย์กิที่กำลังนั่งย่องๆ เขี้ยๆพื้นเล่น
\"อ้าว พี่เซย์โงะ ไหงโผล่มารับฉันหล่ะ\" เซย์กิยืนขึ้นมามองหน้าเซย์โงะ
\"หึหึ ฉันโดนแม่เธอด่าแล้ว ดูแลเธอไม่ดี ปล่อยให้ไปตีกับชาวบ้านชาวช่อง\"
\"หรอ แหะๆ\"
\"ไม่ต้องมาหัวเราะ เป็นผู้หญิงทำตัวซ่าส์ เดี๋ยวก็เป็นแบบเมื่อ2ปีที่แล้วหรอก\"
เซย์กิยืนนิ่ง สีหน้าที่เปลี่ยนเป็นเศร้าอย่างไม่มีเหตุผล
“เฮ้ย เซย์กิๆ พี่ขอโทษๆ แหะๆ ไปที่แก็งพี่กัน” เซย์โงะหยิบกลบเกลื่อน
แล้วคว้ามือเซย์กิมาจูงแล้วเดินไปที่โรงเรียนด้านทิศตะวันตก
นักเรียนชายทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่ ยืนกันเกลื้อน กว่าพันคนยืนชุมนุมกัน
“หวาดดีคร๊าบ ท่านเซย์โงะ แก็งFlame อ่ะ น้องเซย์กิ หวัดดีคร๊าบบบบบบบ” สมุนหมายเลย124 แก็ง Flame
โค้งคำนับเซย์โงะที่กำลังยิ้มมุมปากวางทางเต็มที่ ขณะที่เซย์กิกำลังหัวเราะท่าทางของเซย์โงะเล็กๆ
\"อืมดีๆ\" เซย์โงะวางท่า
\"สวัสดีคร๊าบบบบบ ลูกพี่เซย์โงะ\" ทุกคนโค้งคำนับ
\"เอ๋ น้องที่ยืนข้างๆเป็นใครหรอครับ\" สมุนหมายเลข 152ถามขึ้นมา เซย์โงะมองเซย์กิแล้งยิ้มมุมปาก
\"แฟนแน่เลยใช่ไหมครับ\" สมุนหมายเลข 189พูดขึ้นมา
\"จะบ้าหรอ ฉันไม่ยอมเป็นแฟนพี่ห่านหรอก\" เซย์กิตะโกนขึ้นมา เหล่าสนุใเลยหัวเราะกันใหญ่ที่เซย์กิเรียกเซย์โงะว่า
\'พี่ห่าน\'
\"นี้น้องฉันเอง เป็นญาติกัน ซารุวาตาริ เซย์กิไง แก็งWFL น่ะ\" เซย์โงะแนะนำเซย์กิให้สมุนฟัง
\"น้องคนนั้นที่โดนรุม...\" เซย์โงะรีบปิดปากสมนุหมายเลข98ก่อนที่จะพูดอะไรออกไป
\"แหะๆ ไม่มีอะไร เซย์กิไปด้านในกัน ไปหาท่านยูสุ กับฮิซะ\" เซย์โงะลากเซย์กิเดินเข้าไปด้านในซึ้งเป็นม้านั่ง
\"คาราวะครับ ท่านยูสุเกะ กับท่านฮิซาโตะ\" เซย์โงะโค้งคำนับทั้งสองที่กำลังอ่านหนังสืออยู่
\"อ้าวน้องเซย์กิ ดีดี เป็นไงมาบ้าง เมื่อเย็นเป็นไง\" ยูสุเกะถามเซยืกิที่กำลังเล่นกับเคียวเฮ
\"ก็เละสิค่ะ ระดับพี่มาซาโตะแล้ว มาลงมือเองก็เละค่ะ\"
“มาซาโตะนี้จริงๆเลย หึหึ ฮิเดไม่ยอมหล่ะสิที่ไปตบเรนะสุดที่รักมัน” ฮิซาโตะพูดเสียงเย็น
“เอ่อ ได้ข่าวว่าเป็นของริวอิจิไม่ใช่หรอ ฮิซาโตะ” ยูพูดแต่สายตายังคงอ่านหนังสือต่อไป
เซย์โงะนั่งลงข้างๆยู ส่วนเซย์กิโดนเคียวเฮขี่คอจนล้มลงไปนั่งที่พื้นเรียบร้อย
“ไอ้สองคนนี้ก็ชอบเล่นกันจริงๆเลย” ยูสุเกะมองเซย์กิกับเคียวเฮ
“ก็ชอบเล่นนี้นา เล่นฟัดคอกับนายไม่สนุกเท่าเล่นกับเซย์กินี้นา” เคียวเฮยิ้มตาหยี แล้วหันไปซุกไซร้คอเซย์กิต่อ
“แต่จะบ้าหรอ เซย์กิเป็นเด็กผู้หญิงแล้วแกจะไปเล่นแบบนี้ได้ไง” ฮิซาโตะแกล้งถีบๆตัวเคียวเฮให้ออกไปจากเซย์กิ
“ไม่เป็นไรหรอก ถึงว่าทำแทนฮิโรกิแล้วกัน” เคียวเฮพูดไปไซร้คอไป
“ฮิโรกิไหนฟระ กลุ่มBright น่ะหรอ” ยูถามขึ้นมา ทำให้ทุกคนนิ่งเงียบไป
เซย์กิก้มลงมองพื้นแล้วค่อยๆหลับตาลง
‘จัดการยัยนั้นไป ชิชะ บังอาจมาห้ามไม่ให้ฉันจีบน้องเรนะ’
‘เอาไงดีครับลูกพี่’
‘เลือดโชก ชุดนักเรียนขาดไปหมด แล้วแกจะทำอะไรหล่ะ’
‘ลูกพี่ ไหปลาร้าโคดขาวเลยลูกพี่’
‘ดีเอาคัตเตอร์กรีดไปเลย’
“เซย์กิ” เซย์โงะจับไหล่เซย์กิ เซย์กินิ่ง เธอค่อยๆยกมือขึ้นมาจับที่ไหล่ขวา
“พี่ฉันขอไปที่โรงบาลซาโตะนะ” เซย์กิลุกพรวดขึ้นมา และยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้น
เพราะพยายามบังน้ำตาที่กำลังจะเอ่อล้นออกมาได้ทุกเมื่อ เหมือนดั่งเขื่อนพังถลายลงมา
“จะไปหรอ พี่ไม่ว่างอ่ะ ไว้วันหลังนะ” เซย์โงะบีบไหล่เซย์กิเบาๆ พี่ชายคนนี้รู้ถึงความรู้สึกของน้องสาวคนนี้ดี
“อ่ะอ้าว ฮิโรกิเพิ่งซ้อมบาสเสร็จหรอ” ยูสุเกะทักฮิโรกิ แก็งLead ที่เดินเข้ามาในเขตแก็งตัวเอง
พอดียูสุเกะมองเห็น คำว่า ‘ฮิโรกิ’ ทำให้เซย์กิหันไปมองด้วยความสนใจ แต่ไม่ใช่ เขาไม่ใช่ฮิโรกิ
ไอบะที่เรารัก ไม่ใช่ แต่เป็นคนอื่นที่เราไม่รู้จัก
“อ้าว เซย์กิจังร้องไห้ ไม่เอาๆ อย่าร้องนะ” เคียวเฮยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมตาดวงตาคู่เล็กๆที่สั่นเทา แล้วกอดปลอบ
“เอ่อ เอางี้ ฮิโรกิ นายช่วยพาเซย์กิไปโรงพยาบาลซาโตะ ได้ไหม พอดีวันนี้แก็งฉันต้องไปเอาคืน
ไอแก็งแมงป่องดำซะหน่อย” ยูสุเกะถามฮิโรกิที่กำลังจ้องเซย์กิอย่างใจจดใจจ่อ บนใบหน้าพลันเกิดรอยเลือดฟาดขึ้นมา
‘อยากจะกอดปลอบเธอจัง’
“ว่าไงฮิโรกิ พาน้องฉันไปโรงบาลแทนฉันได้ไหม” เซย์โงะถามฮิโรกิ พร้อมกับตบไหล่ฮิโรกิเพื่อเรียกวิญญาณฮิโรกิ
“อ่า ได้ๆ ยินดีเสมอ มาน้องเซย์กิ เดี๋ยวไปด้วยกันนะ” ฮิโรกิดังตัวเซย์กิออกมาจากอ้อมกอดของเคียวเฮ
เซย์กิจับมือฮิโรกิแน่น ดูเหมือนน้องสาวกำลังร้องไห้กับพี่ชาย ฮิโรกิยิ้มบางๆ ...
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น