ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : pieces
เมื่อ3ปีที่แล้ว
คาเนโกะ เคียวเฮ อายุ14 นักเรียนใหม่ในโรงเรียนเซนนิโคลัส เด็กหนุ่มหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยม บอบบาง
เคียวเฮกำลังเดินวนรอบๆตัวตึกเพื่อหาห้องเรียนในวันแรก
\"เฮ้ย นายน่ะ\" เสียงรุ่นพี่ผู้ไม่เป็นมิตรตะโกนเรียกเคียวเฮ เคียวเฮตกใจแขนทั้ง2กอดหนังสือ3เล่มไว้แน่น
\"นายนั้นแหละ เด็กใหม่หล่ะสิ\" รุ่นพี่คนนั้นตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับเดินเข้ามาหาเคียวเฮ
เขายังมีพรรคพวรอีกประมาณ7คน เขาวางมือไว้บนไหล่เคียวเฮที่กำลังกลัวจนตัวสั่น
\"กลัวหรอ เฮ้ยพวกแกจับไอ้เด็กนี้ดิ\" เขาออกคำสั่ง ลุกนอกอีก7คนรุ่มเคียวเฮ พวกเขาผลักเคียวเฮ
ลงไปบนพื้นแล้วล๊อกตัวเขาไว้
\"เฮ้ย ถอดกางเกงไอ้เด็กนี้ดิ ท่าทางยังบริสุทธิ์วะ\"
เคียวเฮดิ้นเอาตัวรอด แต่แรงจากอีก7คนที่ล๊อกตัวเขาไว้ทำให้เขาขยับตัวไม่ได้เลย แต่ทว่า
\"เฮ้ย พวกพี่ๆน่ะ หยุดเลย\" เสียงหนูน้อยคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ทุกคนหันไปมองยกเว้นเคียวเฮที่หลับตาปี๋
\"อ้าว กี้จัง ไม่ไปเข้าเรียนหรอครับ\" เคนชิ รุ่นพี่ม.ปลาย ปี2 เขาคือหัวหน้าแก๊งนี้
\"พี่เคนชิทำอะไรน่ะ\" หนูน้อยคนนั้นเดินเข้าไปใกล้ๆกลุ่มของเคนชิ
\"เอ่อ กี้จังจ๋า อย่าเพิ่งโมโหนะ\" เคนชิ รู้ถึงนิสัยน้องสาวผู้เป็นญาติสนิทดี โกรธง่าย โมโหทีน่ากลัวเสียกว่าแม่เขาซะอีก
หนูน้อยคนนั้นมองเคียวเฮ สลับกับหน้าของเคนชิ
\"พี่เคนชิ!!!!!! เมื่อไรพี่จะเลิกนิสัยนี้ซะที เป็นเกย์ทั้งกลุ่มเลยหรือไง ฮะ!!!!!\" เสียงหนูน้อยตวาดดังลั่น
\"พะ พะ พี่ขอโทษ เฮ้ย ปล่อยมันไป พวกเราถอย\" ทั้งแก็งของเคนชิวิ่งรี้หายไปในซอกตึก
\"พี่ค่ะเป็นอะไรไหม\" หนูน้อยคนนั้น นั่งลงข้างๆร่างเคียวเฮที่ซีดไปหมด มือเล็กวางลงสัมผัสใบหน้าที่เนียนสะอาด
\"ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ\" เคียวเฮค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง แล้วยิ้มให้หนูน้อยคนนั้น
\"ชื่อะไรครับ\" เคียวเฮยิ้ม
\"อะมะซึกะ กิกิ อายุ12 ม.ต้นปี1 ค่ะ\" กิกิพูดด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เคียวเฮลุกขึ้นยืน แล้วก็ส่งมือให้กิกิ
กิกิจับมือเขาแล้วลุกขึ้นตาม
\"เอ่อ คือแบบว่า ห้องม.ต้นปี3 ห้องซีไปทางไหนครับ\" เคียวเฮถือโอกาสถามเสียเลย
\"ขึ้น3 ห้องริมซ้ายสุดค่ะ ขอตัวไปเข้าเรียนก่อนนะค่ะ\" กิกิยิ้มแล้ววิ่งหายไป เด็กหนุ่มมองหนูน้อยที่เพิ่งวิ่งจากไป
หัวใจที่เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ...ผมว่าผมชอบเธอนะ...
ม.ต้น ปี3 ห้องซี
\"นี้คือนักเรียนใหม่ คาเนะโกะ เคียวเฮ ฝากเขาด้วยนะครับ\" เสียงอาจารย์กล่าวแนะนำเคียวเฮ เคียวเฮยิ้มแล้วโค้ง
เคียวเฮเดินมานั่งที่โต๊ะตรงกลางห้อง โต๊ะเป็นแบบโต๊ะคู่ ข้างๆเคียวเฮ เป็นเด็กสาวที่อายุมากกว่าเขาหนึ่งปี
\"สวัสดี ฉันคิริยาม่า เคียวโกะ อายุ15ปี ยินดีที่ได้รู้จักนะ เคียวเฮคุง\" เคียวโกะแนะนำตัวด้วยใบหน้าที่เป็นมิตร
และยิ้มอย่างร่าเริง
\"ฝากตัวด้วยนะครับ\"
ในเวลาพักกลางวัน
\"เคียวโกะ รู้จัก น้องอะมะซึกะ กิกิ ไหม\" เคียวเฮถามเคียวโกะขณะนั่งทานอาหารกลางวัน
\"กิกิน่ะหรอ อื้มรู้จักสิ เป็นทายาทเศรษฐีใหญ่เชียวนะ แต่ว่า เศรษฐีที่ว่าเป็นพ่อเลี้ยงน่ะ พ่อกับแม่ของน้องเขาหย่าร้าง
แม่เขาแต่งงานใหม่กับเศรษฐีตระกูลทานากะ ก็ถือว่ารวยแหละ ทำไมหรอ\" เคียวโกะมองดวงตาที่สั่นคลอนของเคียวเฮ
\"เฮ้ยเคียวเฮ นายเป็นอะไรไปน่ะ\" เคียวโกะตกใจกับสีหน้าของเคียวเฮ
\"อ่ะ เปล่าๆ ไม่มีอะไร ทานข้าวต่อ\" เคียวเฮยิ้มกลบเกลื้อน แล้วนั่งทานข้าวกลางวันต่อไป
...เป็นทายาทเศรษฐีหรอ พวกคุณหนูเขาไม่ได้นิสัยดี มีน้ำใจไม่ใช่หรอ แต่ว่า น้องเขาสูงเกินไป
เกินไป จริงๆ...
เลิกเรียน
\"พี่ค่ะ\" เสียงเจื้อนแจ้วของหนูน้อยคนหนึ่งตะโกนเรียกเคียวเฮ เคียวเฮหันไปทางต้นเสียง
ในใจภาวนาขอให้เป็นกิกิ เขาอยากเห็นใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของเธออีกครั้ง
เคียวเฮหันใบก็พบ กิกิที่กำลังยืนยิ้มให้เขา
\"อ้า กิกินี้เอง\" เคียวเฮยิ้ม หัวใจของเขาเต้นรัวอีกครั้ง อยากกอดเธอจัง อยากจะรู้จักเธอให้มากกว่านี้
\"พี่ยังไม่ได้บอกเลยว่าชื่ออะไร\" กิกิจ้องมองเคียวเฮด้วยแววตาของเด็กไร้เดียงสา เคียวเฮยิ้มแล้วยกมือขึ้นลูบหัวเธอ
อย่างเอ็นดู \"คาเนโกะ เคียวเฮครับ\"
จุดเริ่มต้นในครั้งนั้น ทำให้เขาและเธอสนิทกันอย่างรวดเร็ว
เคียวเฮ รู้จักยูสุเกะ ฮิซาโตะ ยู ในฐานะเพื่อนร่วมหอพัก และรุ่นพี่ร่วมโรงเรียน
รวมถึงเรื่องราวของ ซายูริ คนที่ยูสุเกะรักที่สุดในชีวิตของเขา
กิกิเองก็เช่นกัน เพราะเธอติดเคียวเฮซะแล้ว ชอบไปไหนมาไหนกับเคียวเฮ
ในวันสุดท้ายของหนึ่งเดียวของยูสุเกะ
\"ว่าไงนะซายูริ เธอ มะ มะ ไม่รักฉันแล้วหรอ\" ร่างสูงโปร่งสั่นคลอนกับคำพูดของหญิงหนึ่งเดียวของเขา
\"เปล่าหรอก ยูสุเกะ \'เราไม่เคยคิดจะรักกันด้วยซ้ำ\' \" คำพูดนั้นทำให้ยูสุเกะเลือดขึ้นหน้าจนพลั่งมือตบหน้าซายูริไปฉาบใหญ่
\"ฉันไม่คิดเลยนะ ว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้ ซายูริ\" น้ำตามากมายเอ้อล้นออกมา เพราะว่าเขาเชื่อใจเธอมากไปหรือ
ซายูริหันหลังให้ยูสุเกะ แต่ทว่า...
\"ซายูริ!!!!!!!!!!!!\" ยูสุเกะตะโกน แต่ว่ามันสายไปแล้ว ซายูริถูกรถยนต์เบียดร่างเธอเข้ากับเสา ร่างๆนั้นไร้วิญญาณทันที
ยูสุเกะนั่งช๊อกอยู่ที่เดิม บนกองหิมะ เธอสิ่งที่เขาเห็นแม้ว่าดวงตาจะพร้ามั่วเพราะน้ำตา หิมะที่แดงฉาดด้วยเลือด
เลือดของหนึ่งเดียวของเขา เลือดของ...ซายูริ...
และในปีเดียวกันนั้นเอง
\"ว่าไงนะ พ่อกับแม่น่ะหรอค่ะ\" จากสีหน้าที่ยิ้มแย้มกลายเป็นซีดทันที มือที่ถือโทรศัพท์ของเธอปล่อยโทรศัพท์ตกลงบนพื้น
เสียงดังสนั่นไปทั่วทั้งคฤหาสน์ตระกูลทานากะ เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆเธอหยิบโทรศัพทืจากพื้นขึ้นมา
\"ฮัลโหล ครับ ฮะ! คุณและคุณนายทานากะหรอครับ ครับ ล่มละลาย แถมถูกยึดทรัพย์ทั้งหมด\" เคียวเฮตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
จากทนายประจำตระกูล คุณทานากะ จุนโนะสุเกะ และ คุณนายทานากะ อาซึอิ ขับรถตกเหวเพื่อฆ่าตัวตาย
เพราะกิจการล่มละลาย ศาลฟ้องยึดทรัพย์
\"ไม่จริง แม่ค่ะ แม่ทำไมค่ะ แม่ทิ้งหนูกับชุนทำไม แล้วหนูจะอยู่ยังไงค่ะ\" น้ำตาเอ่อล้นดวงตาเล็กๆคู่นั้น กิกินั่งร้องไห้อย่างหนัก
เรื่องเลวร้ายแบบนี้ เธอคงรับไม่ไหว ไหนจะยังมีน้องชายวัย9ขวบอีกคน
\"โอ๋ๆ กิกิ เธอยังมีพ่อของเธอนี้นา ไปอยู่กับพ่อเธอก็ได้นี้นา\" เคียวเฮยังคงถือสายทนายประจำตระกูลอยู่ เคียวเฮดึงกิกิเข้ามา
กอดปลอบ
\"ว่าแต่คุณทราบไหมครับว่าคุณอะมะซึกิ ที่เป็นพ่อของน้องกิกิเขาอยู่ที่ไหน\" เคียวเฮถาม
\"ในจังหวัดนี้แหละครับ ไว้ผมจะติดต่อให้\"
จากวันนั้น กิกิกับชุนสุเกะก็ทำได้เพียงแค่หรอ ตลอดเวลาที่เธอยังคงรอพ่อ เธอพักอยู่ที่หอพักตรงข้ามกับหอที่เคียวเฮพัก
ในห้องนอนของกิกิที่หอพัก (เป็นหอพักหญิงที่เคียวโกะอยู่)
\"พี่กิกิฮะ\" ชุนสุเกะเอ่ยขึ้นมา หนูน้อยกำลังหลับสบายในอ้อมอกพี่สาวคนเดียวของเขา
กิกิกอดชุนสุเกะแน่น เพราะเธอเหลือเพียงน้องชายคนนี้
\"ว่าไงชุน\"
\"ผมรักพี่นะฮะ\" ชุนสุเกะพูด หนูน้อยจ้องมองพี่สาวด้วยน้ำตาที่เออล้น กิกิมองน้องชายด้วยสายตาอบอุ่น
\"พี่ก็รักชุนจ๊ะ อย่าร้องไห้นะ\" กิกิลูบหัวชุนสุเกะ
\"ถ้าผมไม่มีพี่ ผมคงอยู่ไม่ได้\" ชุนสุเกะกอดกิกิแน่น ไม่ใช่เพราะอากาศที่หนาวเย็น แต่เป็นเพราะไม่อยากให้พี่สาวคนนี้
หนีเขาไปไหน เหมือนที่พ่อแม่ทิ้งเขาไป
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูเบาๆ เหมือนกับรู้ว่าเจ้าของห้องคงหลับไปแล้ว กิกิลุกขึ้นจากเตียง ค่อยๆเดินไปที่ประตู
มือของเธอสั่นเพราะความกลัว กลัวว่าจะเป็นคนที่ไม่รู้จัก แต่เธอรวบรวมความกล้า บิดลูกบิดประตู
ประตูสีฟ้าๆอ่อนๆค่อยๆเปิดออก
\"พ่อ!\" บุคคล คนนั้นคือพ่อแท้ๆของกิกิ กิกิดีใจมาก เธอโผ่เข้ากอดพ่อของเธอที่ไม่ได้เจอกันมา10ปี
\"กิกิ ฟังพ่อนะลูก พ่อเองก็ตอนนี้ทำงานอยู่ที่เซนได พ่อคงอยู่กับลูกที่โตเกียวไม่ได้ พ่อจะส่งเงินค่าใช้จ่าย
มาให้ลูกนะ ลูกพ่อ\" พ่อของเธอลูบหัวเธอเบาๆ อะมิซึกะ ฮิโรชิ พ่อของเธอดูอิดโรยไปมาก เพราะการหย่าร้างระหว่าง
ฮิโรชิและอาซึอิ ไม่ได้จากกันด้วยดี มันเป็นความทรงจำที่เลวร้ายสำหรับทุกคน
ฮิโรชิไม่ได้แต่งงานใหม่ เพราะเขารักอาซึอิเกินกว่าจะรักใครได้อีก
\"พ่อ หนูอายุแค่12 กับน้องชายอายุ9ขวบ หนูจะอยู่ได้ยังไงค่ะ\" น้ำตาเออล้นเกินกว่าจะเก็บไว้ได้
\"ได้สิลูก เข้มแข็งไว้นะ พ่อรู้ว่าลูกทำได้ พ่อกลับก่อนนะกิกิ อ่ะลูกเงินเก็บไว้ใช้ 5แสนเยน ไว้พ่อจะส่งมาให้ลูกนะ\"
ฮิโรชิยื่นเงินให้กิกิก่อนจะหันหลังให้เธอ
\"พ่อค่ะ... หนูรักพ่อนะค่ะ\" กิกิเอ่ยทั้งน้ำตา ฮิโรชิเองก็เช่นกัน เขายังคงหันหลังให้เธอแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆท่ามกลางหิมะ
ที่ตกโปรยปรายลงมา
\'หนูรักพ่อนะค่ะ\' ถึงจะได้อยู่ด้วยกันเพียง2ปี แต่ความรักของพ่อกับลูกมันคงตัดขาดไม่ได้...
คาเนโกะ เคียวเฮ อายุ14 นักเรียนใหม่ในโรงเรียนเซนนิโคลัส เด็กหนุ่มหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยม บอบบาง
เคียวเฮกำลังเดินวนรอบๆตัวตึกเพื่อหาห้องเรียนในวันแรก
\"เฮ้ย นายน่ะ\" เสียงรุ่นพี่ผู้ไม่เป็นมิตรตะโกนเรียกเคียวเฮ เคียวเฮตกใจแขนทั้ง2กอดหนังสือ3เล่มไว้แน่น
\"นายนั้นแหละ เด็กใหม่หล่ะสิ\" รุ่นพี่คนนั้นตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับเดินเข้ามาหาเคียวเฮ
เขายังมีพรรคพวรอีกประมาณ7คน เขาวางมือไว้บนไหล่เคียวเฮที่กำลังกลัวจนตัวสั่น
\"กลัวหรอ เฮ้ยพวกแกจับไอ้เด็กนี้ดิ\" เขาออกคำสั่ง ลุกนอกอีก7คนรุ่มเคียวเฮ พวกเขาผลักเคียวเฮ
ลงไปบนพื้นแล้วล๊อกตัวเขาไว้
\"เฮ้ย ถอดกางเกงไอ้เด็กนี้ดิ ท่าทางยังบริสุทธิ์วะ\"
เคียวเฮดิ้นเอาตัวรอด แต่แรงจากอีก7คนที่ล๊อกตัวเขาไว้ทำให้เขาขยับตัวไม่ได้เลย แต่ทว่า
\"เฮ้ย พวกพี่ๆน่ะ หยุดเลย\" เสียงหนูน้อยคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ทุกคนหันไปมองยกเว้นเคียวเฮที่หลับตาปี๋
\"อ้าว กี้จัง ไม่ไปเข้าเรียนหรอครับ\" เคนชิ รุ่นพี่ม.ปลาย ปี2 เขาคือหัวหน้าแก๊งนี้
\"พี่เคนชิทำอะไรน่ะ\" หนูน้อยคนนั้นเดินเข้าไปใกล้ๆกลุ่มของเคนชิ
\"เอ่อ กี้จังจ๋า อย่าเพิ่งโมโหนะ\" เคนชิ รู้ถึงนิสัยน้องสาวผู้เป็นญาติสนิทดี โกรธง่าย โมโหทีน่ากลัวเสียกว่าแม่เขาซะอีก
หนูน้อยคนนั้นมองเคียวเฮ สลับกับหน้าของเคนชิ
\"พี่เคนชิ!!!!!! เมื่อไรพี่จะเลิกนิสัยนี้ซะที เป็นเกย์ทั้งกลุ่มเลยหรือไง ฮะ!!!!!\" เสียงหนูน้อยตวาดดังลั่น
\"พะ พะ พี่ขอโทษ เฮ้ย ปล่อยมันไป พวกเราถอย\" ทั้งแก็งของเคนชิวิ่งรี้หายไปในซอกตึก
\"พี่ค่ะเป็นอะไรไหม\" หนูน้อยคนนั้น นั่งลงข้างๆร่างเคียวเฮที่ซีดไปหมด มือเล็กวางลงสัมผัสใบหน้าที่เนียนสะอาด
\"ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ\" เคียวเฮค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง แล้วยิ้มให้หนูน้อยคนนั้น
\"ชื่อะไรครับ\" เคียวเฮยิ้ม
\"อะมะซึกะ กิกิ อายุ12 ม.ต้นปี1 ค่ะ\" กิกิพูดด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เคียวเฮลุกขึ้นยืน แล้วก็ส่งมือให้กิกิ
กิกิจับมือเขาแล้วลุกขึ้นตาม
\"เอ่อ คือแบบว่า ห้องม.ต้นปี3 ห้องซีไปทางไหนครับ\" เคียวเฮถือโอกาสถามเสียเลย
\"ขึ้น3 ห้องริมซ้ายสุดค่ะ ขอตัวไปเข้าเรียนก่อนนะค่ะ\" กิกิยิ้มแล้ววิ่งหายไป เด็กหนุ่มมองหนูน้อยที่เพิ่งวิ่งจากไป
หัวใจที่เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ...ผมว่าผมชอบเธอนะ...
ม.ต้น ปี3 ห้องซี
\"นี้คือนักเรียนใหม่ คาเนะโกะ เคียวเฮ ฝากเขาด้วยนะครับ\" เสียงอาจารย์กล่าวแนะนำเคียวเฮ เคียวเฮยิ้มแล้วโค้ง
เคียวเฮเดินมานั่งที่โต๊ะตรงกลางห้อง โต๊ะเป็นแบบโต๊ะคู่ ข้างๆเคียวเฮ เป็นเด็กสาวที่อายุมากกว่าเขาหนึ่งปี
\"สวัสดี ฉันคิริยาม่า เคียวโกะ อายุ15ปี ยินดีที่ได้รู้จักนะ เคียวเฮคุง\" เคียวโกะแนะนำตัวด้วยใบหน้าที่เป็นมิตร
และยิ้มอย่างร่าเริง
\"ฝากตัวด้วยนะครับ\"
ในเวลาพักกลางวัน
\"เคียวโกะ รู้จัก น้องอะมะซึกะ กิกิ ไหม\" เคียวเฮถามเคียวโกะขณะนั่งทานอาหารกลางวัน
\"กิกิน่ะหรอ อื้มรู้จักสิ เป็นทายาทเศรษฐีใหญ่เชียวนะ แต่ว่า เศรษฐีที่ว่าเป็นพ่อเลี้ยงน่ะ พ่อกับแม่ของน้องเขาหย่าร้าง
แม่เขาแต่งงานใหม่กับเศรษฐีตระกูลทานากะ ก็ถือว่ารวยแหละ ทำไมหรอ\" เคียวโกะมองดวงตาที่สั่นคลอนของเคียวเฮ
\"เฮ้ยเคียวเฮ นายเป็นอะไรไปน่ะ\" เคียวโกะตกใจกับสีหน้าของเคียวเฮ
\"อ่ะ เปล่าๆ ไม่มีอะไร ทานข้าวต่อ\" เคียวเฮยิ้มกลบเกลื้อน แล้วนั่งทานข้าวกลางวันต่อไป
...เป็นทายาทเศรษฐีหรอ พวกคุณหนูเขาไม่ได้นิสัยดี มีน้ำใจไม่ใช่หรอ แต่ว่า น้องเขาสูงเกินไป
เกินไป จริงๆ...
เลิกเรียน
\"พี่ค่ะ\" เสียงเจื้อนแจ้วของหนูน้อยคนหนึ่งตะโกนเรียกเคียวเฮ เคียวเฮหันไปทางต้นเสียง
ในใจภาวนาขอให้เป็นกิกิ เขาอยากเห็นใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของเธออีกครั้ง
เคียวเฮหันใบก็พบ กิกิที่กำลังยืนยิ้มให้เขา
\"อ้า กิกินี้เอง\" เคียวเฮยิ้ม หัวใจของเขาเต้นรัวอีกครั้ง อยากกอดเธอจัง อยากจะรู้จักเธอให้มากกว่านี้
\"พี่ยังไม่ได้บอกเลยว่าชื่ออะไร\" กิกิจ้องมองเคียวเฮด้วยแววตาของเด็กไร้เดียงสา เคียวเฮยิ้มแล้วยกมือขึ้นลูบหัวเธอ
อย่างเอ็นดู \"คาเนโกะ เคียวเฮครับ\"
จุดเริ่มต้นในครั้งนั้น ทำให้เขาและเธอสนิทกันอย่างรวดเร็ว
เคียวเฮ รู้จักยูสุเกะ ฮิซาโตะ ยู ในฐานะเพื่อนร่วมหอพัก และรุ่นพี่ร่วมโรงเรียน
รวมถึงเรื่องราวของ ซายูริ คนที่ยูสุเกะรักที่สุดในชีวิตของเขา
กิกิเองก็เช่นกัน เพราะเธอติดเคียวเฮซะแล้ว ชอบไปไหนมาไหนกับเคียวเฮ
ในวันสุดท้ายของหนึ่งเดียวของยูสุเกะ
\"ว่าไงนะซายูริ เธอ มะ มะ ไม่รักฉันแล้วหรอ\" ร่างสูงโปร่งสั่นคลอนกับคำพูดของหญิงหนึ่งเดียวของเขา
\"เปล่าหรอก ยูสุเกะ \'เราไม่เคยคิดจะรักกันด้วยซ้ำ\' \" คำพูดนั้นทำให้ยูสุเกะเลือดขึ้นหน้าจนพลั่งมือตบหน้าซายูริไปฉาบใหญ่
\"ฉันไม่คิดเลยนะ ว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้ ซายูริ\" น้ำตามากมายเอ้อล้นออกมา เพราะว่าเขาเชื่อใจเธอมากไปหรือ
ซายูริหันหลังให้ยูสุเกะ แต่ทว่า...
\"ซายูริ!!!!!!!!!!!!\" ยูสุเกะตะโกน แต่ว่ามันสายไปแล้ว ซายูริถูกรถยนต์เบียดร่างเธอเข้ากับเสา ร่างๆนั้นไร้วิญญาณทันที
ยูสุเกะนั่งช๊อกอยู่ที่เดิม บนกองหิมะ เธอสิ่งที่เขาเห็นแม้ว่าดวงตาจะพร้ามั่วเพราะน้ำตา หิมะที่แดงฉาดด้วยเลือด
เลือดของหนึ่งเดียวของเขา เลือดของ...ซายูริ...
และในปีเดียวกันนั้นเอง
\"ว่าไงนะ พ่อกับแม่น่ะหรอค่ะ\" จากสีหน้าที่ยิ้มแย้มกลายเป็นซีดทันที มือที่ถือโทรศัพท์ของเธอปล่อยโทรศัพท์ตกลงบนพื้น
เสียงดังสนั่นไปทั่วทั้งคฤหาสน์ตระกูลทานากะ เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆเธอหยิบโทรศัพทืจากพื้นขึ้นมา
\"ฮัลโหล ครับ ฮะ! คุณและคุณนายทานากะหรอครับ ครับ ล่มละลาย แถมถูกยึดทรัพย์ทั้งหมด\" เคียวเฮตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
จากทนายประจำตระกูล คุณทานากะ จุนโนะสุเกะ และ คุณนายทานากะ อาซึอิ ขับรถตกเหวเพื่อฆ่าตัวตาย
เพราะกิจการล่มละลาย ศาลฟ้องยึดทรัพย์
\"ไม่จริง แม่ค่ะ แม่ทำไมค่ะ แม่ทิ้งหนูกับชุนทำไม แล้วหนูจะอยู่ยังไงค่ะ\" น้ำตาเอ่อล้นดวงตาเล็กๆคู่นั้น กิกินั่งร้องไห้อย่างหนัก
เรื่องเลวร้ายแบบนี้ เธอคงรับไม่ไหว ไหนจะยังมีน้องชายวัย9ขวบอีกคน
\"โอ๋ๆ กิกิ เธอยังมีพ่อของเธอนี้นา ไปอยู่กับพ่อเธอก็ได้นี้นา\" เคียวเฮยังคงถือสายทนายประจำตระกูลอยู่ เคียวเฮดึงกิกิเข้ามา
กอดปลอบ
\"ว่าแต่คุณทราบไหมครับว่าคุณอะมะซึกิ ที่เป็นพ่อของน้องกิกิเขาอยู่ที่ไหน\" เคียวเฮถาม
\"ในจังหวัดนี้แหละครับ ไว้ผมจะติดต่อให้\"
จากวันนั้น กิกิกับชุนสุเกะก็ทำได้เพียงแค่หรอ ตลอดเวลาที่เธอยังคงรอพ่อ เธอพักอยู่ที่หอพักตรงข้ามกับหอที่เคียวเฮพัก
ในห้องนอนของกิกิที่หอพัก (เป็นหอพักหญิงที่เคียวโกะอยู่)
\"พี่กิกิฮะ\" ชุนสุเกะเอ่ยขึ้นมา หนูน้อยกำลังหลับสบายในอ้อมอกพี่สาวคนเดียวของเขา
กิกิกอดชุนสุเกะแน่น เพราะเธอเหลือเพียงน้องชายคนนี้
\"ว่าไงชุน\"
\"ผมรักพี่นะฮะ\" ชุนสุเกะพูด หนูน้อยจ้องมองพี่สาวด้วยน้ำตาที่เออล้น กิกิมองน้องชายด้วยสายตาอบอุ่น
\"พี่ก็รักชุนจ๊ะ อย่าร้องไห้นะ\" กิกิลูบหัวชุนสุเกะ
\"ถ้าผมไม่มีพี่ ผมคงอยู่ไม่ได้\" ชุนสุเกะกอดกิกิแน่น ไม่ใช่เพราะอากาศที่หนาวเย็น แต่เป็นเพราะไม่อยากให้พี่สาวคนนี้
หนีเขาไปไหน เหมือนที่พ่อแม่ทิ้งเขาไป
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูเบาๆ เหมือนกับรู้ว่าเจ้าของห้องคงหลับไปแล้ว กิกิลุกขึ้นจากเตียง ค่อยๆเดินไปที่ประตู
มือของเธอสั่นเพราะความกลัว กลัวว่าจะเป็นคนที่ไม่รู้จัก แต่เธอรวบรวมความกล้า บิดลูกบิดประตู
ประตูสีฟ้าๆอ่อนๆค่อยๆเปิดออก
\"พ่อ!\" บุคคล คนนั้นคือพ่อแท้ๆของกิกิ กิกิดีใจมาก เธอโผ่เข้ากอดพ่อของเธอที่ไม่ได้เจอกันมา10ปี
\"กิกิ ฟังพ่อนะลูก พ่อเองก็ตอนนี้ทำงานอยู่ที่เซนได พ่อคงอยู่กับลูกที่โตเกียวไม่ได้ พ่อจะส่งเงินค่าใช้จ่าย
มาให้ลูกนะ ลูกพ่อ\" พ่อของเธอลูบหัวเธอเบาๆ อะมิซึกะ ฮิโรชิ พ่อของเธอดูอิดโรยไปมาก เพราะการหย่าร้างระหว่าง
ฮิโรชิและอาซึอิ ไม่ได้จากกันด้วยดี มันเป็นความทรงจำที่เลวร้ายสำหรับทุกคน
ฮิโรชิไม่ได้แต่งงานใหม่ เพราะเขารักอาซึอิเกินกว่าจะรักใครได้อีก
\"พ่อ หนูอายุแค่12 กับน้องชายอายุ9ขวบ หนูจะอยู่ได้ยังไงค่ะ\" น้ำตาเออล้นเกินกว่าจะเก็บไว้ได้
\"ได้สิลูก เข้มแข็งไว้นะ พ่อรู้ว่าลูกทำได้ พ่อกลับก่อนนะกิกิ อ่ะลูกเงินเก็บไว้ใช้ 5แสนเยน ไว้พ่อจะส่งมาให้ลูกนะ\"
ฮิโรชิยื่นเงินให้กิกิก่อนจะหันหลังให้เธอ
\"พ่อค่ะ... หนูรักพ่อนะค่ะ\" กิกิเอ่ยทั้งน้ำตา ฮิโรชิเองก็เช่นกัน เขายังคงหันหลังให้เธอแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆท่ามกลางหิมะ
ที่ตกโปรยปรายลงมา
\'หนูรักพ่อนะค่ะ\' ถึงจะได้อยู่ด้วยกันเพียง2ปี แต่ความรักของพ่อกับลูกมันคงตัดขาดไม่ได้...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น