It\'s the way you love me II :21 ji made no Cinderella

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3: ซาตานดีๆนี้เอง

เลิกเรียน

“ชิ เจ็บใจ เสียหน้าไอ้จอมมารหัวหงอกเลย” ริซาโกะบ่นกับจิซาโตะ จิซาโตะหัวเราะร่วน

“ขำไร จิซะจัง” ริซาโกะมองค้อน

“ขำรีจังนะแหละ พูดซะ แค้นมากเลยหรอ”  จิซาโจะยิ้ม

“ใช่ เจออีกรอบจะเอาให้น่วมเลย ชิชะ” ริซาโกะสะพายกระเป๋า แล้วเดินไปตามทางเดินที่จะไปเชื่อมกับตึก Johnny Jr.

ขณะนั้นเอง เด็กแฝดสองคนที่ใส่รองเท้าฮิลลี่ ก็วิ่งมาทางทั้งสอง

ฟ้าววววววววววววววววววว

“ว๊ายยยยยย” ริซาโกะและจิซาโตะกรี๊ดลั่น เมื่อเธอมองดีๆเป็นฝาแฝดตระกูลมินาโมะโตะ

“ฉันจาฟ้องป๋า ให้ไล่แม่แกออกคอยดูไอ้สองลิงเฝือก อ๊ายยยยยย” ริซาโกะร้องโวยวาย



สองฝาแฝดตระกูลมินาโมโตะ หรือลูกของโควจิ และนัตสึมินั้นเอง อายุ11

แฝดคนโต มินาโมโตะ นัจจิ ผู้มีเรือนผมสีเงิน ผมของเขายาวประบ่าเหมือนกับพ่อ ผู้ต่างหูเป็นรูปพระจันทร์

คนที่สองผมสีทอง มินาโมโตะ โควตะ เรือนผมสีทองเด่นทำให้ใบหน้าของเขาดูสง่า ผมยาวประบ่าเช่นกัน ต่างหูเป็นรูปหินหยาง



นัจจิทำท่าล้อเรียน ตาม

“ฮะๆ แม่ฉันมีศักดิ์เป็นพี่สาวแม่เธอนะ” โควตะพูดขึ้นมา ริซาโกะกำหมัดแน่น ทำท่าจะเหวี่ยง

“ย๊ากกก ไอ้แฝดนรก” ริซาโกะทำท่าจาต่อย แต่บุคคลที่เธออยากเตะที่สุดวันนี้ก็ปรากฏตัว



“เธอจะทำอะไรสมุนฉันไม่ทราบ ยัยเด็กหน้าแก่” เรกิจ้องหน้าริซาโกะ ริซาโกะมองกลับด้วยสายตาอาฆาตแค้นเต็มที่

“ลูกพี่สุดหล่อฮะ ยัยนี้มันจาต่อยผม” โควตะทำท่าอ้อนวอน สายตาดั่งลูกแมว

“อะไรนะจอมมารหัวหงอก วันนี้ฉันจะเอาเลือดออกมาจากหัวพี่ให้ได้เลย” ริซาโกะชี้หน้าเรกิ เรกิยิ้มแล้วพุ่งตัวใส่ริซาโกะ

“อ๊าย ตายแล้ว” จิซาโตะปิดตา

แต่ทว่า โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!

เรริโดนเรกิพุ่งตัวใส่แทนที่จะเป็นริซาโกะ

“เรริหลบไป”เรกิพูดด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว

“ไม่ พี่นั้นแหละ ทำไมพี่ไร้เหตุผลอย่างนี้หล่ะ” เรริจ้องตาเรกิกลับ สายตาเธอเริ่มเย็นชาลงเรื่อย



ไมที่วิ่งตามเรริมา มองเรกิด้วยแววตาสั่นคลอน

“อ๊า ยัยเด็กเหลือขอนี้อีกหล่ะ  จะมาบีบน้ำตาอะไรแถวนี้หล่ะ” เรกิกระชากคอเสื้อไมขึ้นมาแล้วเขย่า

ไมที่ตัวลอยกลางอากาศร้องไห้ออกมา เรริจึงตัดสินใจ เตะขาเรกิอย่างแรก เรกิปล่อยไม แล้วตัวเขาก็ล้มลง

“ไม รีจัง จิซะจัง ไปก่อนไป” เรริหอบ แล้วทำท่าตั้งการ์ท



“พี่เรกิ ไม่คิดเลยว่าพี่เป็นคนแบบนี้” เรริตะโกนใส่หน้าเรกิ

“…”

“ทำเด็กที่ไม่มีทางสู้พี่คิดว่าพี่เป็นใคร”

ป๊าบบ!!!!! เสียงเหวี่ยงฝ่ามือของเรกิที่กระทบบนหน้าเรริอย่างแรงจนเรริล้มลง

“อ่ะ พี่สาวววววววววววว” ไมร้องลั่น



เรริลุกขึ้น ไหล่ของเธอสั่นเล็กน้อย เรริก้มหน้าแล้วหันหลัง กำลังจะก้าวเดินออกไป

“เธอ มันก็แค่ ลูกแกะในกำมือฉัน จำไว้ ยัยหัวแดง ความลับที่เธอต้องทำผมสีแดง ฉันรู้นะ

อย่ามาทำเป็นเก่งห้ามฉันหน่อยเลย ยัยอ่อนหัด” เรกิยิ้มมุมปาก เรริไม่เปิดปากพูด เธอก้าวขาเดินออกไปช้าๆ



“เรริ” โมรุคาว่าที่วิ่งตามมา มองเรริด้วยสีหน้าตกใจ

“ฉันไม่เป็นไร ฉันไปก่อนนะ” เรริพูดแต่พยายามหลบหน้าเต็มที่ แล้วเดินหนีไปอย่างดื้อๆ



ริซาโกะ จิซาโตะ ไม มองตาม แล้วหันมามองค้อนเรกิ

“เป็นพี่ชายที่สารเลวมาก พี่ทำงี้ได้ไง ตบหน้าน้องสาวมันดีมากนักหรอ” ทาเครุต่อว่าเรกิทำท่าเย็นชา

ไม้จิ้มฟันในปากชายหนุ่มผมขาวขยับไปมา อย่างไม่สนใจคำพูดของทาเครุซักนิด



“น้องสาวพี่ทั้งคนพี่ทำได้ไง” โมรุคาว่าต่อว่า

“หุบปากของพวกแกซะ ป่ะ เด็กๆเดี๋ยวเสี่ยเลี้ยงไอติม” เรกิยิ้มมุมปากก่อนที่จะพา แฝดติดล้อทั้งสองออกไปจากตัวอาคาร



“เลวที่สุด” ริซาโกะเอ่ยออกมาจากปากทั้งน้ำตา



สงสารพี่สาว



พี่สาวที่ใจดี ทำไมต้องมีพี่ชายแบบนี้



“พี่คะ พี่สาวจะเป็นอะไรมั้ยคะ” ไมดึงชายเสื้อโมรุคาว่า ที่กำลังระงับอารมณ์ เรกิมักรุนแรงกับเรริ

ทั้งที่เป็นพี่น้องกันแท้ๆ แต่กลับทำแบบนี้ เห็นชีวิตคนๆหนึ่งไร้ค่าหรือไงกัน

“ไม่หรอกมั้ง อย่าห่วงเลยน้อง” โมรุคาว่าฝืนยิ้มให้สาวน้อยตัวเล็กนั้นสบายใจ



ฝั่งเรริ

“เป็นอะไรมาอีกหล่ะเรริ” เสียงชายหนุ่มวัยม.ปลาย เอ่ยถามเรริ

ฟ้าวววววววววว เสียงสายลมพัดเส้นผมสีแดง เสียงมอร์เตอร์ดังต่อเนื่อง เรริเงียบ ได้แต่ซบแผ่นหลังของรุ่นพี่

น้ำตาไหลนองออกมาอย่างต่อเนื่อง สองแขนยาวๆโอบเอวชายตรงหน้า

“…”

“เอาเถอะไม่พูดก็ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มคนนั้นบิดคันเร่งสุดแรง เขามุ่งไปที่คอนโดของเขาเอง

“พี่เคียว” เรริเอ่ยอย่างไร้ความรู้สึก

“อื้มๆ ถึงแล้วเรจัง” เคียวเฮชะลอความเร็วลง แล้วจอดมอร์เตอร์ไซด์สีดำของเขาไว้ตรงที่เดิม……



# ทางบริษัท นาคาโดอิ&ฟุรุยะ

“เฮ้อ ไปดินเนอร์กันอากิจัง” ฮิโรกิที่เก็บเอกสารทั้งหมดเสร็จปลุกภรรยาที่หลับคาที่ไปแล้ว

“หือ ไม่เอาหล่ะฉันคิดถึงลูก” อากินะลุกขึ้นแล้วปัดๆเสื้อของเธอ อากินะยิ้มให้สามี ฮิโรกิโอบเอวภรรยา

“ฮะๆ อากินะฉันอยากได้ลูกชายจัง” ฮิโรกิเอื้อมมือไปลูบๆท้องอากินะ อากินะตีมือฮิโรกิ

“จะบ้าหรอ คุณ41 ฉัน37 ลูกออกมาคงไม่ครบ32แหง”

“นั้นสินะ แค่3คนก็พอแล้วเน๊อะ เดี๋ยวแม่ก็ สะโพกบานกันพอดี” ฮิโรกิแอบกัด อากินะได้แต่ยิ้มๆ



รักผู้ชายคนที่ที่สุดเลย



~Berryz Koubou  watashi wa risako desu  ริงโทนของอากินะดังขึ้น

“ว่าไงจ้ะรีจัง”

(“ม๊าที่มี่ปั่นรุนแรงมากเล น้องไมจะตกอยู่แล้ว)

“อ้าว ซ้อน3มาหรอ”

(“ก็ป๋าให้กลับเองนิคะ”)

“เวน ไอ้ฮิโระก็พูดจาซี้ซัว”

(“ม๊า ฝากบอกแม่สองแฝดนรกที ว่ามันทำให้พี่สาวที่โรงเรียนโดนพี่ชายตบหน้าเพราะพี่สาวคนนั้นมาช่วยนู๋”)

“อ๊า ตายหล่ะ ไอ้สองคนนี้นิ ได้ลูกได้ กลับดีๆนะจ้ะ”



“อะไรน่ะคุณ” ฮิโรกิมองอากินะที่ทำสีหน้าโทสะ

“แฝดนรกน่ะสิ ก่อเรื่อง” อากินะตอบอย่างไม่สบอารมณ์

“กำ อะไรอีกหล่ะ”

“ทำพี่คนทีมาช่วยรีจัง โดนพี่ชายตัวเองตบหน้าอ่าสิ” อากินะตอบพร้อมกับเดินไปที่น้องรองผู้อำนวยการบริษัท



“พี่นัต” อากินะส่งเสียงเรียก นัตสึมิที่กำลังนั่งทำงาน ทั้งๆที่หมดเวลาแล้ว

“ลูกชายพี่ก่อเรื่องหล่ะ” อากินะตอบแล้วเดินออม ไปยืนข้างๆนัตสึมิ

ภาพบนจอมอร์นิเตอร์โน็ตบุคนั้น

‘Fic Y’

“ย๊ากกก พี่เย็นปานนี้มีอารมณ์อ่านฟิกวาย 37แล้วนะ” อากินะโวยวายๆ นัตสึมิหัวเราะในลำคอ

“ธรรมดาน้อง ฮะๆ โควจิ ไปรับลูกแล้วไม่เป็นไร” นัตสิมิยิ้ม

“เวน ลูกพี่ก่อเรื่องหล่ะ”

“อะไรอีกหล่ะ สองแฝดที่รักของฉัน”

“มันทำรุ่นพี่ทะเลาะกันน่ะสิ น้องโดนพี่ชายตบหน้า”

“ต๊ายแล้วลูกฉัน เดี๋ยวพี่จัดการมันเอง”



# ห้องของเคียวเฮ

“เฮ้อ เรกิอีกแล้วหรอ” เคียวเฮเอ่ยถามเรริที่กำลังนั่งซับน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้าสีแดง

“อื้ม” เรริตอบสั้นๆ การที่เธอร้องไห้น่าจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุดแล้ว

“เฮ้อ หยุดร้องไห้ซะคนดี พี่เคียวเคียวจะโอ๋เอง” เคียวเฮดึงเรริเข้ามากอด มือใหญ่ๆลูบไปตามหลังเรริ

มือใหญ่ๆค่อยๆดึงเสื้อสเว็ตเตอร์ออกช้าๆ

มือใหญ่ๆจับปลายค้างเรริ ใบหน้านั้นก้มลงชิดใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา……