ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Eien no tochuu
ร่างสูงโปร่งนอนหลับอย่างสบายอยู่บนเตียงนอนประจำของเขา แต่ทว่า
ปัง “ฮิซาโตะโว้ย ฉันคิดถึงซายูริ” ชายหนุ่มผู้มีหน้าตาไม่ต่างจากเขา กำลังส่งเสียงเอะอะโวยวาย
ในสภาพที่เมาเต็มที่ ใบหน้าที่ดูทรุดโทรมลงทุกวัน เห็นที่น้องชายคนนี้จะไม่ช่วยไม่ได้แล้ว
“พี่ชาย พี่เป็นไร” ฮิซาโตะบ่นพึมพำเช่นทุกครั้งที่ยูสุเกะเป็นแบบนี้ ‘คิดถึงซายูริ’ เพียงเพราะเธอคนเดียว
ฮิซาโตะมองร่างไร้สภาพของพี่ชายอย่างอนาถใจ ไม่รู้จะทำยังไง
“ฮิซาโตะ พี่ชายนายไปเมาอาลาวาดที่หน้าห้อง กิกิเขาอ่ะ โวยวายอยู่ได้
ฉันน่ะไม่ได้นอนเลยรู้เปล่า” เคียวโกะนั้นเอง เธอยืนพิงประตูในสภาพชุดนอนยับๆกับผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง
“เฮ้ย อะไรจะเวอร์ขนาดนั้น สารรูปดูไม่ได้เลย” ฮิซาโตะยิ้มๆ เคียวโกะกลับไม่มีปฏิกิริยาเขินอายแต่อย่างใด
แต่กลับเถียงฮิซาโตะเหมือนทุกๆครั้ง
“นายก็เหมือนกันแหละ เพิ่งตื้นหล่ะสิ ดูไม่ได้เหมือนกันน่ะแหละ ว่าแต่ชาวบ้าน ถ้าพี่ชายนายไม่มาเมาแอ๋
โวยวายใส่นาย นายคงไม่ตื้นหล่ะสิ ฉันพูดอะไรผิดไหม” เคียวโกะจ้องฮิซาโตะแบบยียวนเต็มที่ และแล้วสงครามคารมก็บังเกิด
ความรักของฉันทำไมถึงโหดร้าย ฉันรักและเชื่อใจเธอมาตลอด แล้วทำไมเธอถึงได้โหดร้ายกับฉัน ผิดหวัง เจ็บปวด
ฉันอยากที่จะเชื่อในความรัก แต่สิ่งที่ฉันได้รับกลับเป็นคำว่า ลาก่อน ความฝันที่ฉันอยากอยู่เคียงข้างเธอ
แต่ว่ามันคงจะไม่มีอีกแล้ว
ห้องเคียวเฮ
บรรยากาศยามเช้าในฤดูหนาว ถึงแม้ว่าอากาศภายนอกจะหนาวเสียงจนฝ้าจับบนกระจกบานเก่าๆ
แต่คนคู่นี้กลับยังคงอบอุ่นด้วยความรัก
“งำๆ แง้มๆแม่จ๋าคิดถึงแม่จัง” เสียงละเมอจากเด็กสาวบนเตียงชั้นที่2 และแล้ว พลั่ก!!
“เฮ้ย” เด็กหนุ่มร่างใหญ่ตื่นขึ้นด้วยความตกใจ เสียงเดิมๆที่มักจะได้ยินอยู่ทุกวัน กิกิกลิ้งตกลงมานั้นเอง
แต่โชคดีที่เคียวเฮเอาเบาะมาปูเพราะเธอมักตกลงมาแบบนี้เสมอ
“กิกิ กิกิ เป็นไรมากเปล่า” เคียวเฮเขย่าๆร่างเด็กสาว แต่ปรากฏว่าเธอยังคงหลับต่อ ใบหน้ายามหลับที่ดูไร้เดียงสา
ทำมห้เคียวเฮอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ เคียวเฮก้มลงจูบลงบนแก้มใสๆของกิกิ
“นี้ กิกิตื่นได้แล้วเดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะ หิมะตกอยู่ด้วย” เคียวเฮกระซิบข้างหูอย่างอ่อนโยน กิกิขยับเล็กน้อย
ดวงตาเล็กๆจับจ้องไปที่บุคคลข้างๆ แล้วส่งยิ้มให้ กิกิลุกขึ้นช้าๆแล้วเดินกลับไปที่ห้องตัวเอง เพื่อไปเปลี่ยนเสื้อ
เคียวเฮมองตามกิกิที่เดินออกไปอย่างช้าๆ
ห้องกิกิ
“พี่ยูริฮะ ผมสูงขึ้นตั้ง3เซนต์” หนูน้อยวัย11กระโดดร่างเริงไปมารอบๆห้องจนเด็กสาวอีกคนเกิดความรำคาญใจ
“ชุนสุเกะ หยุดเลย จะดีใจก็ไปดีใจกับแม่นายไป๊” ยูริตะหวาดใส่ชุนสุเกะ
ทันใดนั้นเองใบหน้าที่ร่าเริงเมื่อสักครู่กลับหายไปทันที กลับเป็นน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา
“ผะ ผะ ผม ไม่มีแม่ฮะ แม่ผมตายไปแล้วตั้ง2ปีแล้ว” เสียงที่สั่นคลอนของชุนสุเกะทำให้ยูริตกใจ
ขณะนั้นเองที่กิกิเปิดประตูห้องเข้ามาพอดี แล้วก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้า น้องชายคนเดียวของเธอกำลังร้องไห้
“ชุน เป็นอะไร” กิกิเอ่ยถาม แต่ชุนสุเกะกลับวิ่งเข้ามากอดพี่สาวพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟาย
“พี่ฮะผมคิดถึงแม่ ผมคิดถึงแม่” ชุนสุเกะร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ
“เอ่อ พี่ขอโทษ พี่ไม่รู้ ขอโทษจริงๆที่ว่าชุนแบบนั้น พี่ขอโทษ” ยูริกล่าวขอโทษหลายรอบจนกิกิบอกให้หยุด
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่รู้ไม่ผิดนิ ฉันเองก็เหลือแค่พ่อ แต่ชุนนี้สิกำพร้า เขามีแต่ฉันเท่านั้นแหละ” กิกิยิ้มบางถึงจะฝื่นยิ้มเพียงใด
แต่ดวงตาที่เศร้านั้นก็บอกได้อย่างชัดเจน
“ชุนหยุดร้องไห้นะ พ่อแม่มองลงมาคงจะรู้สึกไม่ดีนะถ้าชุนไม่เข้มแข็ง” กิกิเช็ดน้ำตาให้ชุนสุเกะ
แล้วลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดนักเรียน
ไม่นานนักประตูสีฟ้าอ่อนๆก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นยูที่มาเปิดประตู
“นี้ยูริ ป๋ากับหม้าส่งชุดเครื่องแบบโรงเรียนเซนต์นิโคลัสมาให้น่ะ
โรงเรียนเดียวกับกิกิ ชุนสุเกะ เคียวเฮ เคียวโกะนะ” ยูยืนกล่องพัสดุให้ยูริ ยูริแกะกล่องนั้นออก
เป็นชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว เสื้อสูทสีดำ เนกไทสีแดงทอง
กระโปรงสก๊อตสีเขียวเข้ม ถุงเท้ายาวสีดำกับรองเท้านักเรียนสีน้ำตาล
“ว้า(คนญี่ปุ่นใช้เมื่อเวลาที่ดีใจ) เครื่องแบบน่ารักกว่าที่วาคายาม่าอีก” ยูริจ้องมองเครื่องแบบโรงเรียนใหม่
“อื้มงั้นพี่ไปมหาลัยเมจิก่อนนะ เอ่อใช่ ไอลิงเผือกสองตัวมันไม่ได้เรียนมหาลัย
พี่ไปก่อนนะเดียวจะสายไปเปลี่ยนเสื้อซะ” ยูยิ้มแล้วเดินออกไปจากห้อง
“อ้าว พี่ยูมาหรอ ยูริจังไปเปลี่ยนเสื้อสิ จะได้ไปกัน ชุนไปเกระเป๋าป่ะ เดี๋ยวพี่หยิบเสื้อกันหนาวให้” กิกิยิ้ม เธอดูดีในชุดนักเรียนแบบนี้
ยกเว้นอยู่เรื่องเดียว
“พี่กิกิฮะ ทำมพี่ขาสั้นจัง” ชุนสุเกะเอ่ย
“ไม่รู้ แม่ให้มาแค่นี้แหละ ภูมิใจสุดแล้ว ขาขาวซะอย่าง” กิกิตอบแบบประชดนิดๆ
“ขาหมูคากิหล่ะไม่ว่า” ชุนสุเกะยิ้มแบบยียวนแต่สงครามพี่น้องก็ต้องจบลงเมื่อ...
“นี้ยังไม่เสร็จอีกหรอ หิวแล้วจะรีบไปกินข้าวที่โรงเรียน” เคียวเฮนั้นเอง ข้างหลังเขาเป็นเคียวโกะ ทั้งคู่สวมเครื่องแบบโรงเรียนเดียวกัน
“รอยูริอยู่ อะนั้นไงมาแล้ว” กิกิหันไปมองยูริที่ยังคงภูมิใจกับชุดฟอร์มโรงเรียนใหม่ ทุกคนจ้องเธออย่างไม่ละสายตา
มันคล้ายกันจริงๆ มากๆ ถ้ายูสุเกะเห็นคงจะดีใจเอามากๆ
“มองอะไรเขินนะ” ยูริหน้าแดงเล็กน้อย ก็ดวงตา4คู่กำลังจ้องเธออยู่นิ
\"อ้อ โทษๆ ไปโรงเรียนกัน โรงเรียนใหญ่มากๆเลย เราอยู่ห้องเดียวกันด้วยแหละ\" กิกิดึงแขนยูริแล้วทั้งหมดก็มุ่งสู่โรงเรียน
ณ โรงเรียนเซนต์นิโคลัส
กิกิพายูริมาที่ห้องเรียน
\"อื้ม นี้น้องพี่ยู คิตามูระ ยูริ ส่วนนี้เอนามิ มิมิรุน กับ คาเมนาชิ คาโนะ \" กิกิแนะนะยูริให้เพื่อนๆเธอรู้จัก
\"สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันไปก่อนนะเดียวกลับมา\" กิกิยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินหายออกไปจากห้อง
เอนามิ มิมิรุน สาวร่างเล็ก ผิวคล้ำ แต่ดูเป็นมิตร
คาเมนาชิ คาโนะ น้องสาวของ คาเมนาชิ คาซึยะ สาวร่างสูง ตาโต ผิวขาว
\"น้องพี่ยูหรอ เหมือนซายูริจัง\" มิมิรุนยิ้มๆ คาโนะก็เห็นด้วย
\"หรอทำไมมีแต่คนพูดแบบนี้เนี่ยเหมือนมากหรอ\" ยูริถาม
\"ใช่ๆ เอ่อ ว่าแต่คิดยังไงกับ คู่รักหวานแหวประจำดรงเรียน\" คาโนะกระซิบ
\"กิกิกับพี่เคียวเฮหรอ ก็ดีนิทำไมหรอ\"
\"ฉันว่าคู่นี้แปลกๆนะ นอนด้วยกันใช่ม่ะฉันรู้\" คาโนะพูดเสียงเบา
\"จะบ้าหรอเขานอนคนละเตียงกัน\" ยูริเถียง
\"เชื่อหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก อยากรู้เรื่องของ2คนนี้ม่ะ\" มิมิรุนเอ่ยหลังจากที่นั่งฟังมานาน
\"ยังไง ว่ามาสิ\" ...
ปัง “ฮิซาโตะโว้ย ฉันคิดถึงซายูริ” ชายหนุ่มผู้มีหน้าตาไม่ต่างจากเขา กำลังส่งเสียงเอะอะโวยวาย
ในสภาพที่เมาเต็มที่ ใบหน้าที่ดูทรุดโทรมลงทุกวัน เห็นที่น้องชายคนนี้จะไม่ช่วยไม่ได้แล้ว
“พี่ชาย พี่เป็นไร” ฮิซาโตะบ่นพึมพำเช่นทุกครั้งที่ยูสุเกะเป็นแบบนี้ ‘คิดถึงซายูริ’ เพียงเพราะเธอคนเดียว
ฮิซาโตะมองร่างไร้สภาพของพี่ชายอย่างอนาถใจ ไม่รู้จะทำยังไง
“ฮิซาโตะ พี่ชายนายไปเมาอาลาวาดที่หน้าห้อง กิกิเขาอ่ะ โวยวายอยู่ได้
ฉันน่ะไม่ได้นอนเลยรู้เปล่า” เคียวโกะนั้นเอง เธอยืนพิงประตูในสภาพชุดนอนยับๆกับผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง
“เฮ้ย อะไรจะเวอร์ขนาดนั้น สารรูปดูไม่ได้เลย” ฮิซาโตะยิ้มๆ เคียวโกะกลับไม่มีปฏิกิริยาเขินอายแต่อย่างใด
แต่กลับเถียงฮิซาโตะเหมือนทุกๆครั้ง
“นายก็เหมือนกันแหละ เพิ่งตื้นหล่ะสิ ดูไม่ได้เหมือนกันน่ะแหละ ว่าแต่ชาวบ้าน ถ้าพี่ชายนายไม่มาเมาแอ๋
โวยวายใส่นาย นายคงไม่ตื้นหล่ะสิ ฉันพูดอะไรผิดไหม” เคียวโกะจ้องฮิซาโตะแบบยียวนเต็มที่ และแล้วสงครามคารมก็บังเกิด
ความรักของฉันทำไมถึงโหดร้าย ฉันรักและเชื่อใจเธอมาตลอด แล้วทำไมเธอถึงได้โหดร้ายกับฉัน ผิดหวัง เจ็บปวด
ฉันอยากที่จะเชื่อในความรัก แต่สิ่งที่ฉันได้รับกลับเป็นคำว่า ลาก่อน ความฝันที่ฉันอยากอยู่เคียงข้างเธอ
แต่ว่ามันคงจะไม่มีอีกแล้ว
ห้องเคียวเฮ
บรรยากาศยามเช้าในฤดูหนาว ถึงแม้ว่าอากาศภายนอกจะหนาวเสียงจนฝ้าจับบนกระจกบานเก่าๆ
แต่คนคู่นี้กลับยังคงอบอุ่นด้วยความรัก
“งำๆ แง้มๆแม่จ๋าคิดถึงแม่จัง” เสียงละเมอจากเด็กสาวบนเตียงชั้นที่2 และแล้ว พลั่ก!!
“เฮ้ย” เด็กหนุ่มร่างใหญ่ตื่นขึ้นด้วยความตกใจ เสียงเดิมๆที่มักจะได้ยินอยู่ทุกวัน กิกิกลิ้งตกลงมานั้นเอง
แต่โชคดีที่เคียวเฮเอาเบาะมาปูเพราะเธอมักตกลงมาแบบนี้เสมอ
“กิกิ กิกิ เป็นไรมากเปล่า” เคียวเฮเขย่าๆร่างเด็กสาว แต่ปรากฏว่าเธอยังคงหลับต่อ ใบหน้ายามหลับที่ดูไร้เดียงสา
ทำมห้เคียวเฮอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ เคียวเฮก้มลงจูบลงบนแก้มใสๆของกิกิ
“นี้ กิกิตื่นได้แล้วเดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะ หิมะตกอยู่ด้วย” เคียวเฮกระซิบข้างหูอย่างอ่อนโยน กิกิขยับเล็กน้อย
ดวงตาเล็กๆจับจ้องไปที่บุคคลข้างๆ แล้วส่งยิ้มให้ กิกิลุกขึ้นช้าๆแล้วเดินกลับไปที่ห้องตัวเอง เพื่อไปเปลี่ยนเสื้อ
เคียวเฮมองตามกิกิที่เดินออกไปอย่างช้าๆ
ห้องกิกิ
“พี่ยูริฮะ ผมสูงขึ้นตั้ง3เซนต์” หนูน้อยวัย11กระโดดร่างเริงไปมารอบๆห้องจนเด็กสาวอีกคนเกิดความรำคาญใจ
“ชุนสุเกะ หยุดเลย จะดีใจก็ไปดีใจกับแม่นายไป๊” ยูริตะหวาดใส่ชุนสุเกะ
ทันใดนั้นเองใบหน้าที่ร่าเริงเมื่อสักครู่กลับหายไปทันที กลับเป็นน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา
“ผะ ผะ ผม ไม่มีแม่ฮะ แม่ผมตายไปแล้วตั้ง2ปีแล้ว” เสียงที่สั่นคลอนของชุนสุเกะทำให้ยูริตกใจ
ขณะนั้นเองที่กิกิเปิดประตูห้องเข้ามาพอดี แล้วก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้า น้องชายคนเดียวของเธอกำลังร้องไห้
“ชุน เป็นอะไร” กิกิเอ่ยถาม แต่ชุนสุเกะกลับวิ่งเข้ามากอดพี่สาวพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟาย
“พี่ฮะผมคิดถึงแม่ ผมคิดถึงแม่” ชุนสุเกะร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ
“เอ่อ พี่ขอโทษ พี่ไม่รู้ ขอโทษจริงๆที่ว่าชุนแบบนั้น พี่ขอโทษ” ยูริกล่าวขอโทษหลายรอบจนกิกิบอกให้หยุด
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่รู้ไม่ผิดนิ ฉันเองก็เหลือแค่พ่อ แต่ชุนนี้สิกำพร้า เขามีแต่ฉันเท่านั้นแหละ” กิกิยิ้มบางถึงจะฝื่นยิ้มเพียงใด
แต่ดวงตาที่เศร้านั้นก็บอกได้อย่างชัดเจน
“ชุนหยุดร้องไห้นะ พ่อแม่มองลงมาคงจะรู้สึกไม่ดีนะถ้าชุนไม่เข้มแข็ง” กิกิเช็ดน้ำตาให้ชุนสุเกะ
แล้วลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดนักเรียน
ไม่นานนักประตูสีฟ้าอ่อนๆก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นยูที่มาเปิดประตู
“นี้ยูริ ป๋ากับหม้าส่งชุดเครื่องแบบโรงเรียนเซนต์นิโคลัสมาให้น่ะ
โรงเรียนเดียวกับกิกิ ชุนสุเกะ เคียวเฮ เคียวโกะนะ” ยูยืนกล่องพัสดุให้ยูริ ยูริแกะกล่องนั้นออก
เป็นชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว เสื้อสูทสีดำ เนกไทสีแดงทอง
กระโปรงสก๊อตสีเขียวเข้ม ถุงเท้ายาวสีดำกับรองเท้านักเรียนสีน้ำตาล
“ว้า(คนญี่ปุ่นใช้เมื่อเวลาที่ดีใจ) เครื่องแบบน่ารักกว่าที่วาคายาม่าอีก” ยูริจ้องมองเครื่องแบบโรงเรียนใหม่
“อื้มงั้นพี่ไปมหาลัยเมจิก่อนนะ เอ่อใช่ ไอลิงเผือกสองตัวมันไม่ได้เรียนมหาลัย
พี่ไปก่อนนะเดียวจะสายไปเปลี่ยนเสื้อซะ” ยูยิ้มแล้วเดินออกไปจากห้อง
“อ้าว พี่ยูมาหรอ ยูริจังไปเปลี่ยนเสื้อสิ จะได้ไปกัน ชุนไปเกระเป๋าป่ะ เดี๋ยวพี่หยิบเสื้อกันหนาวให้” กิกิยิ้ม เธอดูดีในชุดนักเรียนแบบนี้
ยกเว้นอยู่เรื่องเดียว
“พี่กิกิฮะ ทำมพี่ขาสั้นจัง” ชุนสุเกะเอ่ย
“ไม่รู้ แม่ให้มาแค่นี้แหละ ภูมิใจสุดแล้ว ขาขาวซะอย่าง” กิกิตอบแบบประชดนิดๆ
“ขาหมูคากิหล่ะไม่ว่า” ชุนสุเกะยิ้มแบบยียวนแต่สงครามพี่น้องก็ต้องจบลงเมื่อ...
“นี้ยังไม่เสร็จอีกหรอ หิวแล้วจะรีบไปกินข้าวที่โรงเรียน” เคียวเฮนั้นเอง ข้างหลังเขาเป็นเคียวโกะ ทั้งคู่สวมเครื่องแบบโรงเรียนเดียวกัน
“รอยูริอยู่ อะนั้นไงมาแล้ว” กิกิหันไปมองยูริที่ยังคงภูมิใจกับชุดฟอร์มโรงเรียนใหม่ ทุกคนจ้องเธออย่างไม่ละสายตา
มันคล้ายกันจริงๆ มากๆ ถ้ายูสุเกะเห็นคงจะดีใจเอามากๆ
“มองอะไรเขินนะ” ยูริหน้าแดงเล็กน้อย ก็ดวงตา4คู่กำลังจ้องเธออยู่นิ
\"อ้อ โทษๆ ไปโรงเรียนกัน โรงเรียนใหญ่มากๆเลย เราอยู่ห้องเดียวกันด้วยแหละ\" กิกิดึงแขนยูริแล้วทั้งหมดก็มุ่งสู่โรงเรียน
ณ โรงเรียนเซนต์นิโคลัส
กิกิพายูริมาที่ห้องเรียน
\"อื้ม นี้น้องพี่ยู คิตามูระ ยูริ ส่วนนี้เอนามิ มิมิรุน กับ คาเมนาชิ คาโนะ \" กิกิแนะนะยูริให้เพื่อนๆเธอรู้จัก
\"สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันไปก่อนนะเดียวกลับมา\" กิกิยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินหายออกไปจากห้อง
เอนามิ มิมิรุน สาวร่างเล็ก ผิวคล้ำ แต่ดูเป็นมิตร
คาเมนาชิ คาโนะ น้องสาวของ คาเมนาชิ คาซึยะ สาวร่างสูง ตาโต ผิวขาว
\"น้องพี่ยูหรอ เหมือนซายูริจัง\" มิมิรุนยิ้มๆ คาโนะก็เห็นด้วย
\"หรอทำไมมีแต่คนพูดแบบนี้เนี่ยเหมือนมากหรอ\" ยูริถาม
\"ใช่ๆ เอ่อ ว่าแต่คิดยังไงกับ คู่รักหวานแหวประจำดรงเรียน\" คาโนะกระซิบ
\"กิกิกับพี่เคียวเฮหรอ ก็ดีนิทำไมหรอ\"
\"ฉันว่าคู่นี้แปลกๆนะ นอนด้วยกันใช่ม่ะฉันรู้\" คาโนะพูดเสียงเบา
\"จะบ้าหรอเขานอนคนละเตียงกัน\" ยูริเถียง
\"เชื่อหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก อยากรู้เรื่องของ2คนนี้ม่ะ\" มิมิรุนเอ่ยหลังจากที่นั่งฟังมานาน
\"ยังไง ว่ามาสิ\" ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น