ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2: พี่ชอบน้องจัง คบกับพี่เหอะ
พักเที่ยงระดีบชั้นม.ต้น ทุกแผนการเรียน
“เหอๆ มีไรกินมั้งฟระวันนี้” โมรุคาว่ามองซ้ายมองขวา เรริที่เอามือล้วงกระเป๋าของเสื้อสเว๊ตเตอร์มองโมรุคาว่า
“เฮ้อ เห็นแกมองนู้นมองนี้ สุดท้ายแกก็มาจบที่ซูชิแหละวะ ไอ้โมรุ” เรริมองโมรุคาว่า สายตาเธอไปโจ๊ะกับรุ่นน้องปี1
“เฮ้ กลุ่มเด็กๆ นักเรียนฮาโหลโปรเจคคิดนี้หว่า” เรริมองๆสำรวจ
“เฮ้ๆ มาอาซะ” เรริตะโกนเรียกมาอาซะที่กำลังทำท่ามองหาอาหารมาลงกระเพาะ
“อ้าว พี่เรริ ดีคะ” มาอาซะยิ้ม เรริยิ้มกลับแล้วเดินเข้าไปหามาอาซะ
“นิๆ แล้วมิยะจังคนสวยไปไหลซะหล่ะ” โมรุคาว่าทำตาเป็นประกาย
มาอาซะแอบเหงื่อตกเล็กน้อย แล้วชี้ไปที่มิยาบิที่กำลังยกถาดอาหารกลางวันพอดี
“อ่า มิยะจัง ให้พี่ช่วยถือมั้ย” โมรุคาว่ารีบวิ่งเข้าไปหามิยาบิ มิยาบิหันมาทำหน้าตกใจ เพราะเธอเกือบปล่อยถาดตกพื้น”
“ทำบ้าอะไรยะ ดูสิ ของในมือฉันเกือบร่วง” มิยาบิเปิดฉากเป็นชุดๆ
“อ้าว ก็พี่จะช่วยเธอถือไง” โมรุคาว่าตอบกลับ เขายังพยายามรั้งหมัดไม่ให้ปล่อยใส่หน้าเธอ
“เรียกตัวเองว่าพี่ ทั้งๆที่อายุเท่ากันนี้นะยะ” มิยาบิโต้กลับ
“ก็ฉันน่ะสูงชั้นกว่าเธอนิยัยปากจัด” โมรุคาว่าเริ่มเถียง
“อ๊ายยยยยย ว่าฉันยัยปากจัด แล้วแกหล่ะ ไอ้ทอม^&((()%*)$&$)*$)”
สงครามเริ่มขึ้นแล้ว มิยาบิไม่ค่อยถูกกับโมรุคาว่า เพราะโมรุคาว่าตามเธอตลอด
“นิ ฉันไม่เคยคิดจะสนทอมนะยะ”
“หน่อย มีสำมาคาราวะกับรุ่นพี่หน่อยเซ้”
“อายุเท่าฉัน เป็นรุ่นพี่หรือไงยะ”
“ฉันแกเดือนกว่าเธอแล้วกัน ยัยวาซาบิ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“เหอๆ- -\' อะไรของมันกันนะสองคนนี้” เรริส่ายหัวไปมา
“เอาเถอะน้า มิยาบิไม่ชอบทอมนี้นา” มาอาซะก็ส่ายหน้าเช่นกัน
“เหอๆ ฉันจะรอมันเถียงกันให้เสร็จดีมั้ยน่ะ” เรริยิ้มเจือนๆ
“ไอ้โมรุ แกไปหาของกินกับคนอื่นในแก็งแล้วกัน ฉันไปหล่ะ” เรริหันหลังแล้วดินไปทางตึก Hello project kids
“เหอๆ มิยะ ฉันไปซื้อข้าวก่อนนะ เจอกันที่โต๊ะ” มาอาซะรีบเดินออกมาจากตรงนั้น
“อ้าว มาอะ อย่าเพิ่งไป อ๊ายยย เพราะแกยัยทอม มาอะเลยรีบไปหนีเลย” มิยาบิหันมาด่าโมรุคาว่าอีกชุด
“อะไรนะ เธอนั้นแหละ ฉันคุยกับเธอดีๆนะ ยัยบ๋อง” โมรุคาว่าโต้กลับ
มิยาบิหันมามองตาขว้างแล้วเธอก็รีบวิ่งตามมาอาซะไป
“กำ เหลือแต่ตูสินะ อ๊ากกกก ทาเครุ มินามิ มานี้เด้” โมรุคาว่าตะโกนเรียยกพวกที่เรื่อง ซึ่งเป็นทาเครุเป็นทอม ส่วนมินามิเป็นผู้ชาย
“อะไรวะ โมรุ กรูหิวๆอยู่” มินามิโวย
“เออ รู้ ฉันก็หิว เรียกให้แกมายืนเป็นเพื่อนฉันที แถวนี้สาวๆเยอะจัด” โมรุคาว่ายิ้มแล้วถือถาดอาหารมาหามินามิ
“โห สาวๆเยอะ คายจาสนเมิง ไอ้ทอมเวร ฮะๆ” มินามิพูดแซว โมรุคาว่าเหยียบเท้ามินามิไปเต็มๆ
“อ๊ากกก ทอมบ้า เจ็บนะเฟ้ย”
“เออ รู้ มาด่ากรูก่อนทำไมหล่ะ ไอ้เวร” โมรุคาว่าหัวเราะ
ทางตึกแผนก H!P kids
ด้านห้องป.ต้นปี3
“เอ๋ น่าจาแถวๆนี้นะ” เรริเดินวนไปวนมาแถวห้อง ปี3 แล้วก็มาเจอห้องหนึ่ง
“อ่าหัวน้องไมเห็นแล้ว อาจารย์ไรเนี่ย อาจารย์ซึงคุ โอ๊ะ เข้าไปดูดีกว่า” เรริยิ้ม แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง
“อาจารย์ ขออนุญาติคะ” เรริโค้ง
“โอ๊ะ ไอคาวะ มาพอดีเลย มาช่วยเฝ้าห้องแทนจารย์เปป จารย์มีประชุม จนกว่าเธอจะหมดเวลาพัก” อ.ซึงคุวางมือไว้บนไหล่เรริ
แล้วรีบวิ่งออกไป
“อ้าว โกยไปแล้ว ทิ้งเลยแหะ - -\'” เรริแอบเหงื่อตก เพราะเด็กๆมากมายมองเธออยู่ มีแต่เด็กน่าตาปั่นเป็นดาราได้เลย
“อ่าน้องๆ แหะๆ พี่ชื่อ ไอคาวะ เรรินะ มีอะไรเรียกพี่ได้นะจ้ะ คุณครูสั่งอะไรไว้หรือเปล่าจ้ะ” เรริยิ้มให้เด็กๆ
“ไม่มีค่ะ” เด็กทุกคนตอบ
“งั้นหรอ งั้นทำอะไรก็ได้นะ เงียบๆหล่ะนู๋ๆ” เรริยิ้ม
“พี่สาวๆ” ไมโบกมือเรียกเรริ เรริยิ้มแล้วตรงเข้าไปหาไม
“ว่าไงไมไม คิดถึงไมไมจังเลย” เรริพูดขณะที่เธอกำลังนั่งย่องๆลงข้างๆโต๊ะเตี้ยๆนั้น
เรริวางแขนทั้งสองข้างบนโต๊ะแล้วยิ้มให้ไม
“พี่สาว ดูนี้ให้นู๋หน่อย น่ารักมั้ยคะ” ไมหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาเป็นรูปวาดที่ไมวาด
เธอวาดรูปพ่อแม่ พี่น้องของเธอ และในรูปเธอกำลังอุ้มกระต่ายน้อยๆไว้
“โอ้ว น่ารักจังเลย ไมไม” เรริยิ้มแล้ววางมือไว้บนหัวไม
“พี่ชอบน้องจัง คบกับพี่เหอะ” เรริยิ้ม ทั้งห้องหันมามองเรริเป็นสายตาเดียว
“พี่สาวหัวแดงจะบ้าหรอไปคบกับยัยลูกแง่เนี่ยนะ” เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมา
“นั้นสิ ยัยนี้มันไม่เอาไหนนะ”
และต่างๆนานา จนไมเริ่มทำท่าร้องไห้
“เงียบนะ!!!!!!!!!!!” เรริตะโกนลั่นพร้อมตบโต๊ะ เรริที่เมื่อก่อนหน้านี้ยิ้มร่าเริง แววตาเธอตอนนี้ไม่ต่างกับพี่ชายของเธอเลย
“หุบปากไปเลย ถ้ามันไม่สร้างสรรค์ พี่ไม่ได้ใจดีอย่างที่คิดนะ ถ้าพูดแบบนี้อีก พี่ไม่ไว้ชีวติพวกเธอแน่” เรริพูดเสียงเย็นชา
จนเด็กทั้งห้องทำท่าจะร้องไห้
“งึงึ พี่สาวน่ากลัวจัง เหมือนพี่จอมมารหัวหงอกเลย” ไมเริ่มจะร้องไห้
“โอ๋ๆ ไมไมจัง พี่ไม่ดุนู๋หรอกนะ ตกลงคบกับพี่นะ แล้วพี่จะปกป้องนู๋เอง” เรริยิ้มพร้อมกับปาดน้ำตาให้เรริ
“งึงึ ฮื…” ยังไม่ทันที่นักเรียนในห้องจะร้องไห้ อ.ซึงคุก็เข้ามาพอดี
“โทษนะเรริ จารย์จำเวลาผิดน่ะ ตอนนี้ไม่มีประชุม ไปได้แล้วเรริ เดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทันนะ ขอบใจมาก” อ.ซึงคุยิ้ม
เรริโค้ง แล้วเดินออกไปจากห้อง
“เป็นไง พี่เรริใจดีมั้ยเด็กๆ” อ.ซึงคุถามขณะเปิดหยังสือ
“งึงึ แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่สาวใจร้ายๆๆๆ” เด็กๆต่างร้องไห้กันใหญ่
อ.ซึงคุงง เลยถามไมที่เป็นคนเดียวที่ไม่ร้องไห้
“พี่เรริทำอะไรน่ะ ถึงร้องไห้หมดเลย แล้วทำไมนู๋ไม่ร้องไห้หล่ะ นาคาโดอิจัง” อ.ซึงคุย่อตัวลงถามไม
“เพื่อนๆเขามาว่านู๋ว่านู๋ขี้แง้ ไม่เอาไหน พี่สาวเลยดุเพื่อนๆคะ” ไมอธิบาย
“ถึงว่าทำไมเธอถึงตาแดงด้วย งั้นนักเรียนทุกคน ยืนบนเก้าอี้แล้วกางแขนเดียวนี้ นี้คือการลงโทษ” อ.ซึงคุตบโต๊ะ
และแล้ว ปี3ห้องCจึงมีแต่นักเรียนโดนทำโทษยกเว้นไม
#ป.ปลายปี2 ห้องB
ริซาโกะที่นั่งข้างหน้าต่าง เธอมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยใจที่เลือนลอย เธอกำลังคิดถึงพี่สาวข้างบ้าน ไม่สิอดีตต่างหาก
“คิดถึง พี่สาวจัง” ริซาโกะมองไปนอกหน้าต่าง ก่อนหน้านั้นเคยมีตระกูลโนงุจิมาอยู่ ตอนนี้ไม่มีแล้ว
ทั้งหมดย้ายกลับเกียวโต
“พี่เซย์กิคิดถึงจัง” ริซาโกะบ่นออกมาลอยๆ
“เอ้า เข้ามาๆ ฮารุคาว่า กับ นิงากิ วางไว้ตรงนี้แหละ” รุ่นพี่ H!P มัธยมปลายทั้งสอง หิ้วอุปกรณ์วิชาประวัติศาสตร์เข้ามา
“ไปก่อนนะคะอาจารย์” ฮารุคาว่า นาเดชิโกะ และนิงากิ ริสะนักเรียนชั้น ปี3ห้องA โค้งแล้วเดินออกไปจากห้อง ริซาโกะมองตามแล้วหันมามองหน้าต่างเหมือนเดิม
ระหว่างนั้นเอง เธอเหลือบเห็นผมสีขาวเป็นเอกลักษณ์ของเรกิ
“(อ๊ะ ไอ้พี่บ้านั้น)” ริซาโกะสะดุ้ง และเป็นอีกแล้วที่เรกิรู้ตัวว่าโดนมอง เขามองขึ้นมา สบตากับเธอพอดี
เรกิทำท่า ยกมือมาระดับคอแล้วปาดมั้นเหมือนเอามีดปาดคอ
“หน๊อย - -^” ริซาโกะแถบจะเหวี่ยงหมัดใส่กระจกแต่
“นาคาโดอิซัง ลุกขึ้น แล้วยกแขน” อ.คาเนะสั่ง ริซาโกะจำใจทำตาม แล้วเธอมองไปที่เรกิ
เขาทำท่าหัวเราะอย่างนิ่งๆที่ริซาโกะโดนทำโทษ
ริซาโกะมองแล้วแลบลิ้นใส่
“นาคาโดอิซัง แลบลิ้นไว้จนกว่าจาหมดคาบ ไม่มีสามาธิเลยนะเธอน่ะ”
“ค่า(ฝากไว้ก่อนเถอะ)”
……………………………………………………………………………………………….
“เหอๆ มีไรกินมั้งฟระวันนี้” โมรุคาว่ามองซ้ายมองขวา เรริที่เอามือล้วงกระเป๋าของเสื้อสเว๊ตเตอร์มองโมรุคาว่า
“เฮ้อ เห็นแกมองนู้นมองนี้ สุดท้ายแกก็มาจบที่ซูชิแหละวะ ไอ้โมรุ” เรริมองโมรุคาว่า สายตาเธอไปโจ๊ะกับรุ่นน้องปี1
“เฮ้ กลุ่มเด็กๆ นักเรียนฮาโหลโปรเจคคิดนี้หว่า” เรริมองๆสำรวจ
“เฮ้ๆ มาอาซะ” เรริตะโกนเรียกมาอาซะที่กำลังทำท่ามองหาอาหารมาลงกระเพาะ
“อ้าว พี่เรริ ดีคะ” มาอาซะยิ้ม เรริยิ้มกลับแล้วเดินเข้าไปหามาอาซะ
“นิๆ แล้วมิยะจังคนสวยไปไหลซะหล่ะ” โมรุคาว่าทำตาเป็นประกาย
มาอาซะแอบเหงื่อตกเล็กน้อย แล้วชี้ไปที่มิยาบิที่กำลังยกถาดอาหารกลางวันพอดี
“อ่า มิยะจัง ให้พี่ช่วยถือมั้ย” โมรุคาว่ารีบวิ่งเข้าไปหามิยาบิ มิยาบิหันมาทำหน้าตกใจ เพราะเธอเกือบปล่อยถาดตกพื้น”
“ทำบ้าอะไรยะ ดูสิ ของในมือฉันเกือบร่วง” มิยาบิเปิดฉากเป็นชุดๆ
“อ้าว ก็พี่จะช่วยเธอถือไง” โมรุคาว่าตอบกลับ เขายังพยายามรั้งหมัดไม่ให้ปล่อยใส่หน้าเธอ
“เรียกตัวเองว่าพี่ ทั้งๆที่อายุเท่ากันนี้นะยะ” มิยาบิโต้กลับ
“ก็ฉันน่ะสูงชั้นกว่าเธอนิยัยปากจัด” โมรุคาว่าเริ่มเถียง
“อ๊ายยยยยย ว่าฉันยัยปากจัด แล้วแกหล่ะ ไอ้ทอม^&((()%*)$&$)*$)”
สงครามเริ่มขึ้นแล้ว มิยาบิไม่ค่อยถูกกับโมรุคาว่า เพราะโมรุคาว่าตามเธอตลอด
“นิ ฉันไม่เคยคิดจะสนทอมนะยะ”
“หน่อย มีสำมาคาราวะกับรุ่นพี่หน่อยเซ้”
“อายุเท่าฉัน เป็นรุ่นพี่หรือไงยะ”
“ฉันแกเดือนกว่าเธอแล้วกัน ยัยวาซาบิ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“เหอๆ- -\' อะไรของมันกันนะสองคนนี้” เรริส่ายหัวไปมา
“เอาเถอะน้า มิยาบิไม่ชอบทอมนี้นา” มาอาซะก็ส่ายหน้าเช่นกัน
“เหอๆ ฉันจะรอมันเถียงกันให้เสร็จดีมั้ยน่ะ” เรริยิ้มเจือนๆ
“ไอ้โมรุ แกไปหาของกินกับคนอื่นในแก็งแล้วกัน ฉันไปหล่ะ” เรริหันหลังแล้วดินไปทางตึก Hello project kids
“เหอๆ มิยะ ฉันไปซื้อข้าวก่อนนะ เจอกันที่โต๊ะ” มาอาซะรีบเดินออกมาจากตรงนั้น
“อ้าว มาอะ อย่าเพิ่งไป อ๊ายยย เพราะแกยัยทอม มาอะเลยรีบไปหนีเลย” มิยาบิหันมาด่าโมรุคาว่าอีกชุด
“อะไรนะ เธอนั้นแหละ ฉันคุยกับเธอดีๆนะ ยัยบ๋อง” โมรุคาว่าโต้กลับ
มิยาบิหันมามองตาขว้างแล้วเธอก็รีบวิ่งตามมาอาซะไป
“กำ เหลือแต่ตูสินะ อ๊ากกกก ทาเครุ มินามิ มานี้เด้” โมรุคาว่าตะโกนเรียยกพวกที่เรื่อง ซึ่งเป็นทาเครุเป็นทอม ส่วนมินามิเป็นผู้ชาย
“อะไรวะ โมรุ กรูหิวๆอยู่” มินามิโวย
“เออ รู้ ฉันก็หิว เรียกให้แกมายืนเป็นเพื่อนฉันที แถวนี้สาวๆเยอะจัด” โมรุคาว่ายิ้มแล้วถือถาดอาหารมาหามินามิ
“โห สาวๆเยอะ คายจาสนเมิง ไอ้ทอมเวร ฮะๆ” มินามิพูดแซว โมรุคาว่าเหยียบเท้ามินามิไปเต็มๆ
“อ๊ากกก ทอมบ้า เจ็บนะเฟ้ย”
“เออ รู้ มาด่ากรูก่อนทำไมหล่ะ ไอ้เวร” โมรุคาว่าหัวเราะ
ทางตึกแผนก H!P kids
ด้านห้องป.ต้นปี3
“เอ๋ น่าจาแถวๆนี้นะ” เรริเดินวนไปวนมาแถวห้อง ปี3 แล้วก็มาเจอห้องหนึ่ง
“อ่าหัวน้องไมเห็นแล้ว อาจารย์ไรเนี่ย อาจารย์ซึงคุ โอ๊ะ เข้าไปดูดีกว่า” เรริยิ้ม แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง
“อาจารย์ ขออนุญาติคะ” เรริโค้ง
“โอ๊ะ ไอคาวะ มาพอดีเลย มาช่วยเฝ้าห้องแทนจารย์เปป จารย์มีประชุม จนกว่าเธอจะหมดเวลาพัก” อ.ซึงคุวางมือไว้บนไหล่เรริ
แล้วรีบวิ่งออกไป
“อ้าว โกยไปแล้ว ทิ้งเลยแหะ - -\'” เรริแอบเหงื่อตก เพราะเด็กๆมากมายมองเธออยู่ มีแต่เด็กน่าตาปั่นเป็นดาราได้เลย
“อ่าน้องๆ แหะๆ พี่ชื่อ ไอคาวะ เรรินะ มีอะไรเรียกพี่ได้นะจ้ะ คุณครูสั่งอะไรไว้หรือเปล่าจ้ะ” เรริยิ้มให้เด็กๆ
“ไม่มีค่ะ” เด็กทุกคนตอบ
“งั้นหรอ งั้นทำอะไรก็ได้นะ เงียบๆหล่ะนู๋ๆ” เรริยิ้ม
“พี่สาวๆ” ไมโบกมือเรียกเรริ เรริยิ้มแล้วตรงเข้าไปหาไม
“ว่าไงไมไม คิดถึงไมไมจังเลย” เรริพูดขณะที่เธอกำลังนั่งย่องๆลงข้างๆโต๊ะเตี้ยๆนั้น
เรริวางแขนทั้งสองข้างบนโต๊ะแล้วยิ้มให้ไม
“พี่สาว ดูนี้ให้นู๋หน่อย น่ารักมั้ยคะ” ไมหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาเป็นรูปวาดที่ไมวาด
เธอวาดรูปพ่อแม่ พี่น้องของเธอ และในรูปเธอกำลังอุ้มกระต่ายน้อยๆไว้
“โอ้ว น่ารักจังเลย ไมไม” เรริยิ้มแล้ววางมือไว้บนหัวไม
“พี่ชอบน้องจัง คบกับพี่เหอะ” เรริยิ้ม ทั้งห้องหันมามองเรริเป็นสายตาเดียว
“พี่สาวหัวแดงจะบ้าหรอไปคบกับยัยลูกแง่เนี่ยนะ” เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมา
“นั้นสิ ยัยนี้มันไม่เอาไหนนะ”
และต่างๆนานา จนไมเริ่มทำท่าร้องไห้
“เงียบนะ!!!!!!!!!!!” เรริตะโกนลั่นพร้อมตบโต๊ะ เรริที่เมื่อก่อนหน้านี้ยิ้มร่าเริง แววตาเธอตอนนี้ไม่ต่างกับพี่ชายของเธอเลย
“หุบปากไปเลย ถ้ามันไม่สร้างสรรค์ พี่ไม่ได้ใจดีอย่างที่คิดนะ ถ้าพูดแบบนี้อีก พี่ไม่ไว้ชีวติพวกเธอแน่” เรริพูดเสียงเย็นชา
จนเด็กทั้งห้องทำท่าจะร้องไห้
“งึงึ พี่สาวน่ากลัวจัง เหมือนพี่จอมมารหัวหงอกเลย” ไมเริ่มจะร้องไห้
“โอ๋ๆ ไมไมจัง พี่ไม่ดุนู๋หรอกนะ ตกลงคบกับพี่นะ แล้วพี่จะปกป้องนู๋เอง” เรริยิ้มพร้อมกับปาดน้ำตาให้เรริ
“งึงึ ฮื…” ยังไม่ทันที่นักเรียนในห้องจะร้องไห้ อ.ซึงคุก็เข้ามาพอดี
“โทษนะเรริ จารย์จำเวลาผิดน่ะ ตอนนี้ไม่มีประชุม ไปได้แล้วเรริ เดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทันนะ ขอบใจมาก” อ.ซึงคุยิ้ม
เรริโค้ง แล้วเดินออกไปจากห้อง
“เป็นไง พี่เรริใจดีมั้ยเด็กๆ” อ.ซึงคุถามขณะเปิดหยังสือ
“งึงึ แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่สาวใจร้ายๆๆๆ” เด็กๆต่างร้องไห้กันใหญ่
อ.ซึงคุงง เลยถามไมที่เป็นคนเดียวที่ไม่ร้องไห้
“พี่เรริทำอะไรน่ะ ถึงร้องไห้หมดเลย แล้วทำไมนู๋ไม่ร้องไห้หล่ะ นาคาโดอิจัง” อ.ซึงคุย่อตัวลงถามไม
“เพื่อนๆเขามาว่านู๋ว่านู๋ขี้แง้ ไม่เอาไหน พี่สาวเลยดุเพื่อนๆคะ” ไมอธิบาย
“ถึงว่าทำไมเธอถึงตาแดงด้วย งั้นนักเรียนทุกคน ยืนบนเก้าอี้แล้วกางแขนเดียวนี้ นี้คือการลงโทษ” อ.ซึงคุตบโต๊ะ
และแล้ว ปี3ห้องCจึงมีแต่นักเรียนโดนทำโทษยกเว้นไม
#ป.ปลายปี2 ห้องB
ริซาโกะที่นั่งข้างหน้าต่าง เธอมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยใจที่เลือนลอย เธอกำลังคิดถึงพี่สาวข้างบ้าน ไม่สิอดีตต่างหาก
“คิดถึง พี่สาวจัง” ริซาโกะมองไปนอกหน้าต่าง ก่อนหน้านั้นเคยมีตระกูลโนงุจิมาอยู่ ตอนนี้ไม่มีแล้ว
ทั้งหมดย้ายกลับเกียวโต
“พี่เซย์กิคิดถึงจัง” ริซาโกะบ่นออกมาลอยๆ
“เอ้า เข้ามาๆ ฮารุคาว่า กับ นิงากิ วางไว้ตรงนี้แหละ” รุ่นพี่ H!P มัธยมปลายทั้งสอง หิ้วอุปกรณ์วิชาประวัติศาสตร์เข้ามา
“ไปก่อนนะคะอาจารย์” ฮารุคาว่า นาเดชิโกะ และนิงากิ ริสะนักเรียนชั้น ปี3ห้องA โค้งแล้วเดินออกไปจากห้อง ริซาโกะมองตามแล้วหันมามองหน้าต่างเหมือนเดิม
ระหว่างนั้นเอง เธอเหลือบเห็นผมสีขาวเป็นเอกลักษณ์ของเรกิ
“(อ๊ะ ไอ้พี่บ้านั้น)” ริซาโกะสะดุ้ง และเป็นอีกแล้วที่เรกิรู้ตัวว่าโดนมอง เขามองขึ้นมา สบตากับเธอพอดี
เรกิทำท่า ยกมือมาระดับคอแล้วปาดมั้นเหมือนเอามีดปาดคอ
“หน๊อย - -^” ริซาโกะแถบจะเหวี่ยงหมัดใส่กระจกแต่
“นาคาโดอิซัง ลุกขึ้น แล้วยกแขน” อ.คาเนะสั่ง ริซาโกะจำใจทำตาม แล้วเธอมองไปที่เรกิ
เขาทำท่าหัวเราะอย่างนิ่งๆที่ริซาโกะโดนทำโทษ
ริซาโกะมองแล้วแลบลิ้นใส่
“นาคาโดอิซัง แลบลิ้นไว้จนกว่าจาหมดคาบ ไม่มีสามาธิเลยนะเธอน่ะ”
“ค่า(ฝากไว้ก่อนเถอะ)”
……………………………………………………………………………………………….
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น