ลำดับตอนที่ #24
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Chapter 20: สัญญาของฉัน ความฝันของเธอ
\'เธอคือเด็กผู้หญิงของฉัน\'
คำพูดที่เขาทบทวนไปมาในหัว ความรู้สึกของเขาต่อเซย์กิมันใช่รักหรอ
เด็กผู้หญิงที่เปลี่ยนไปเพราะเพื่อนของเขา
เธอรักเพื่อนของเขา
วันนี้ฮิโรกิ ไอบะ จะมาโรงเรียน \'ไม่อยากให้มาเลย\'
เคียวเฮมองฝ่ามือของตัวเองแล้วยิ้มบางๆ แววตาฉายถึงความเศร้า
กี่อาทิตย์แล้วที่ไม่ได้เห็นเธอ ไม่ได้ยินเสียงเธอ
...........................
.............
....
.
\"เฮ้อ~\" เซย์กิเดินเข้ามาภายในโรงเรียนด้วยอาการเซ็งอย่างแรง ขาซ้ายที่เข้าเฝือกทำให้เธอหงุดหงิดทุกครั้ง
\"พี่บ้า หายหัวไปไหนฟระ\" เซย์กิมองไปรอบๆหาพี่ชายของเธอ แต่ไม่พบแม้แต่เหงา
เซย์กิส่ายหัวช้าๆ แล้วค่อยๆเดินไปอย่างเรื่อยเปื่อย
\"เซย์กิ!!!!!\" เสียงๆหนึ่งตะโกนเรียกเธอ ถ้าเป็นคนอื่นเธอคงหันไปด่าทอแล้ว
แต่กับเสียงนี้มันไม่ใช่
\"พี่ฮิโรกิ!\" เซย์กิไม่เชื่อสายตาตัวเอง เด็กหนุ่มที่ยังคงใบหน้าอ่อนโยน ไม่เปลี่ยนไป
ยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น
เด็กสาวยิ้มกว้างพลันวิ่งเข้าไปหาฮิโรกิ โดยที่ลืมไปเลยว่ามีเฝือกอยู่ที่ขา
\"พี่ฮิโรกิ คิดถึงพี่มากเลย\" เซย์กิกระโดดกอดฮิโรกิ ไม่สนอีกแล้วว่าใครจะมองยังไง
เพราะตอนนี้รู้อย่างเดียวว่าคิดถึง
\"เซย์กิ คิดถึงจัง\" ฮิโรกิยิ้มบางพร้อมกับลูบผมของเซย์กิอย่างเอ็นดู
\"พี่จะมาบอกว่า พี่จะกลับเซนไดน่ะ\" ฮิโรกิพูดน้ำเสียงที่เศร้าลง
เซย์กิขยับตัวออกจากอ้อมแขนฮิโรกิ แล้วมองฮิโรกิด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยสงสัย
\"หมายความว่าไง กลับเซนได?\" เซย์กิถาม เสียงของเธอเริ่มสั่น
\"พี่กลับไปพักฟื้น อย่าคิดมากเดี๋ยวพี่ก็กลับมา\" ฮิโรกิยิ้ม
\"เมื่อไร\" เซย์กิก้มมองลงที่พื้น อยากร้องไห้นะ แต่ไม่ได้
\"เดี๋ยวจะไปแล้ว พี่มาหาเธอก่อน เซย์กิ พี่ไม่ได้ไปไหน พี่ยังอยู่ข้างเธอนะ
แล้วพี่จะโทรมาหาเธอบ่อยๆนะ ไปหล่ะๆ\" ฮิโรกิยิ้ม แล้วเดินห่างออกไปจากเซย์กิ เซย์กิมองตามแผ่นหลังนั้น
อยากรั้งเขาไว้ ไม่อยากให้ไป แต่ทำไม่ได้
เพราะนั้นคือสิ่งที่เขาต้องการ
ฮิโรกิยิ้มบางๆ น้ำใสๆไหลจากด้วยตาคู่นั้น เพราะคนอื่นกำลังจะเอาเธอไป
คนอื่นกำลังเอาความรักของเขาไป เขารู้ดี
ตลอดเวลาที่เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านเด็กคนนี้
เห็นทุกอย่าง ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ตาม
เขาอยู่ข้างเซย์กิเสมอ
แต่ตอนนี้ ไม่ได้อีกแล้ว
ลาก่อนนะ ลาก่อนเซย์กิ
....................................................................
...................................................
.............................
..................
.........
...
.
กริ๊งงงงงงงงงงงง~
ห้อง ม.ต้นปี2 ห้อง4
\"ว๊ากกกกกกกกกก\" มิมิรุนลั่น เมื่อเธอเห็นหน้าโชองที่ยื่นเข้ามาในห้อง
ใบหน้าขาวผ่อง ที่มีแต่รอยเขียวช้ำ
\"ทำไรมา พี่โชอง\" มิมิรุนมองโชองอย่างกระวนกระวาย
โชองไม่ตอบได้แต่เงียบแล้วยิ้มบางๆ
\"ไม่มีอะไร แก้แค้นอะไรนิดหน่อย\" โชองยิ้ม มิมิรุนแอบก้มหน้าด้วยความเขิน
หรือหลบสายตาประชาชีที่จ้องจะกินเลือดกินเนื้อของเธอก็ไม่รู้
\"เงอะ พี่โชองคิดสั้นป่าวน่ะ แก้แค้นเนี่ยนะ หน้าหล่อๆพี่ก็เสียหมดสิ\" เรนะแทรกขึ้นมา
\"นั้นสิ พี่โรคจิตชัดๆ\" เซย์กิเสริม
\"เอาเถอะนะ พี่อยากทำนิ\" โชองยิ้มบางๆ เซย์กิส่ายหน้า เรนะก็เช่นกัน
ไม่รู้ว่าสองคนนี้เขาคิดอะไีรกันอยู่
เวลาผ่านไป
ตอนนี้ชั่วโมงสุขศึกษา อ.จิน อาคานิชิ ที่เป็นพี่ชายของอาคานิชิ จินนี่
อ.จิน มีข่าวลือต่างๆว่าเป็นแฟนกับอ.คาเมะ อาจารย์ห้องพยายาบาล เพราะชอบไปไหนมาด้วยกัน
\"เอาหล่ะ งั้นจบแค่นี้ก่อนนะ จารย์ของตัวไปหาแม่นางคาเมะก่อนหล่ะ\" อ.จินยิ้มขณะเก็บของ
เด็กกว่าครึ่งห้องอึ้งกิมกี่
\"หูชั้นเพี้ยนป่าววะ\"
\"อะไรนะ อ.จินกับอ.คาเมะ ไม่ย๊อมไม่ยอม\"
\"เงอะ ถึงว่าทำไมจารย์แกถึงมาสอนสุขศึกษา\"
\"อยากบอกว่ารักดีๆ ไม่มีกฏเกณฑ์ที่แท้จริง ไม่ว่าผู้หญิงหรือชายถ้าเธอกับช้านร๊ากกกการอยู่~\" อ.จินร้องเพลง
อย่างสนุกสนาน ยิ่งทำให้เด็กนักเรียนซุบซิบกันใหญ่
\"ช้านจาบ้ากับพี่ชายจินนี่จัง\" เรนะก้มหน้าลงแล้วบ่น ให้เซย์กิที่นั่งฟุบอยู่ข้างๆ
\"นั้นน่ะสิ เฮียแกนี่หื่นจริงๆ\" เซย์กิตอบทั้งๆที่ยังคงฟุบอยู่
\"อานะ เหอะๆ \"เรนะหัวเราะแห้งๆ
\"พักได้แล้วนักเรียน อ้อ เซย์กิ เรนนี่ มี่จัง เดี๋ยวตอนเย็นน่ะ ไปบ้านพี่มั้ย\" อ.จินเอ่ยเรียกทั้งสาม
เพราะทั้งสามคือเพื่อนที่เรียกว่าสนิท ดังนั้น จินจะใช่สรรพนามเรียกตนว่า พี่
\"บ้านพี่หรอ ไปทำไมอ่ะ พี่จะติววิชาสุขศึกษาร๋อ\" เซย์กิขึ้นเสียงสูง ขณะเก็บของ
\"ป่าวๆ ชวนไปเล่นน่ะ ไปมั้ย\" อ.จินส่งสายตาเจ้าเล่ห์
\"ไม่อ่าคะ\" เรนะส่ายหัว เซย์กิก็เช่นกัน
หมดคาบแล้ว เซย์กิเดินลากสังขารพร้อมเจ้าเฝือกมาที่กลุ่ม ขณะที่เรนะไปเข้าห้องน้ำก่อน
\"เฮ้อ บ้าเอ้ย\" เซย์กิสถบออกมา ทำไมปัญหามันรุมเราอย่างงี้นะ
ทั้งเฝือกบ้า ทั้งพี่ฮิโรกิ ไอบะ ทั้งริซาโกะ
จะมีอะไรอีกมั้ยนะ
เซย์กิที่พยายามเดินอย่างเต็มที่
\"เซย์กิ พี่ช่วยมั้ย\" ฮิโรกิรีบวิ่งมาทันที เซย์กิมองแล้วมองไปข้างหน้าต่อ
\"ก็ดีคะ เซย์กิชักอยากตัดขาตัวเองทิ้งหล่ะ รำคาญ\" เซย์กิบ่นๆตามภาษาคนชอบใช่กำลัง
ฮิโรกิแอบหัวเราะเบาๆ อยากขยี้หัวให้หายหมั่นเขี้ยวจิงๆ
\"พี่มองไรอ่ะ\" เซย์กิมองฮิโรกิที่กำลังจ้องเธออยู่ ฮิโรกิหันไปมองทางอื่นอย่างอายๆ
หนึ่งสายตาที่กำลังมองทั้งสองอยู่
\"ริซาโกะ มองไรอยู่น่ะ\" มิยาบิมองริซาโกะที่เอาแต่ซึม
\"คงมีความสุขกันมากสินะ\" ริซาโกะมองตามอย่างน้อยใจ แต่คงไม่มีสิทธิ์คิดอีกแล้ว
...............................................................
..............................................
...............................
...................
........
.
เลิกเรียน
\"เฮ้ เซย์กิ วันนี้กลับเองได้ม่ะ\" เซย์โงะโบกมือๆให้เซย์กิ เซย์กิที่นั่งฟังMD อยู่มองหน้าเซย์โงะอย่างงึนงง
\"อะไรนะพี่ - -?\" เซย์กิกระชากสายหูฟังแล้วจ้องวับ สายตาเหมือนจะฆ่าพี่ชายตัวเองได้
\"โทษที่น้า วันนี้พี่มีเรียนพิเศษมันใกล้จบแล้วน่ะ\" เซย์โงะทำสายตาอ้อนวอน
\"พี่บ้า แล้วเซย์กิจะกลับไงหล่ะ มีเฝือกติดขาเนี่ย ไหนจะน้องๆอีก\" เซย์กิโวยวายดังลั่นจนเซย์โงะจำใจเอามืออุดปาก
\"ฟังนะ พี่บอกน้องเธอแล้ว น้องเธอตกลง กลับเองได้ แต่เธอน่ะพี่ว่าจะฝากไอ้เคียวน่ะ\" เซย์โงะพูดพลางมองๆหาเคียวเฮ
\"พี่เคียวจายอมร๋อ พักนี้เหมือนหนีหาเซย์กิเลย\" เซย์กิมองหาเหมือนกัน
\"หรอ พี่ก้อไม่รู้นะ เด๋วก็คงมาแหละ งั้นพี่ไปก่อนหล่ะกันนะ\" เซย์โงะชิ่งหนีอย่างรวดเร็ว หายไปทันที
\"อ้าวพี่บ้า หาเรื่องตายชัดๆ เฮ้อ\" เซย์กินั่งมองเฝือกตัวเองอย่างเบื่อ ตัดสินใจลากเฝือกตัวเองรวมถึงกระเป๋านักเรียนไปที่โรงยิม
\"แย่จัง บาสก็ไม่ได้เล่น เทควันโด้ก็ไม่ได้เล่น\" เซย์กินั่งมองชายหนุ่ม4คน กำลังซ้อมบาสอย่างคล่องแคล่ว
เซย์กิมองไปเรื่อยๆ สายตาไปหยุดที่ชายร่างบางที่กำลังเลี้ยงลูกอย่างคล่องแคล่ว เหงื่อชุ่มเกาะพราวเต็มใบหน้า
“ฮิโระรับ” ชินยะส่งลูกให้ฮิโรกิ ฮิโรกิกระโดดรับแล้วเลี้ยงไปเรื่อย
เซย์กิเผลอมองค้างจนเผลอหลับไปในทันที
...................................................................
……………………………………
………………………..
…………….
…..
..
.
“เฮ้ เซย์กิ ตื่นๆ” มือๆหนึ่งตบแก้มของเธอเพื่อเรียกสติ เซย์กิลืมจาขึ้นอย่างงัวเงีย
“ค่า พี่โงะหรอ” เซย์กิขยี้ตามอง พบกับสายตาที่ดูเหมือนเป็นห่วงของฮิโรกิ สายตาที่ทำให้เซย์กิถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ
“อ้าว พี่ฮิโระหรอ - -‘ นึกว่าพี่โงะเปลี่ยนใจมารับเซย์กิซะอีก” เซย์กิทำหน้างอนๆพี่ชายตัวเอง ฮิโรกิหัวเราะเบาๆ
“ผิดหวังหรอ งั้นพี่ไปส่งให้เอาม่ะ” ฮิโรกิยิ้มพร้อมทั้งวางมือของเขาไว้บนหัวของเธอ
“ไม่เอาอ่ะ รอพี่เคียวดีกว่า” เซย์กิทำหน้ามุ่ยๆ แล้วหันไปทางอื่น
“จะบอกอะไรให้ ก็ไอ้เคียวมันฝากให้พี่ไปส่งเธอนะ จะกลับหรือไม่กลับ” ฮิโรกิยิ้ม เขาเสยผมที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของเขา
แล้วมองหน้าเซย์กิที่กำลังครุ่นคิดอย่างหนัก
“งั้นเอางี้ พี่จะเลี้ยงไอติม จะกลับกะพี่มั้ย” ฮิโรกิเสนอ เซย์กิทำสายตาเป็นประกาย แล้วพยักหน้าทันที
“งั้นไปกันเซย์จัง” ฮิโรกิช่วยพยุงเซย์กิออกไปจากโรงยิม ด้วยความดีใจ
“เฮ้ย สองคนนั้นไปแล้วเว้ย” ชินยะที่นั่งย่องๆหลบอยู่ใต้ม้านั่งยาว เรียกเคตะกับอากิระที่แอบอู้หลับไปแล้ว
“เฮ้ย สองคนตื่นเว้ย อยากมาคิดอู้” ชินยะตบหัวสองคนจนตื่น
“เจี๊ยกกกกกกก อะไรอ่ะ ทั่นชิน ไม่มีฟามรักแล้วพาลหาเรื่องหรอ” เคตะลูบๆหัวตัวเอง อากิระก็เช่นกัน
“นั้นสิ ทั่นชิน เหมียววววววว” อากิระร้องขึ้นมา
“ไม่ทราบว่านายมีความรักตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบ” ชินยะถาม
“ก็พร้อมกับทั่นชินนะแหละ ตอนนั้นที่ทั่นชินชอบเรนะ ฉันด้วย จำไม่ได้ร๋อ” อากิระยิ้มแมวๆ ชินยะนิ่งเงียบไปในทันที
“นั้นสิเนาะ ฉันเองก็เกือบจะลืมไปแล้ว” ……………………………………
……………………….
……………….
…..
.
“พี่ฮิโระ เซย์กิรำคาญขาจัง” เซย์กิบ่นไปเรื่อยเปื่อย ฮิโรกิมองแล้วยิ้ม
“งั้นเธอไปนั่งข้างหลังม่ะ จะได้ยืดขาได้สะดวกๆ” ฮิโรกิพูด สายตาของเขายังคงทอดยาวไปยังถนน
“ก็ดีคะ” เซย์กิยิ้ม มีแค่ไม่ครั้งที่เซย์กิจะพูด ‘คะ’
ฮิโรกิจอดรถ แล้วให้เซย์กิออกจารถ แล้วไปขึ้นด้านหลังรถ เซย์กิถอดรองเท้า แล้วยืดขาออกไป
“เป็นไง ดีขึ้นมั้ยเซย์กิ” ฮิโรกิถาม
“ก็ดีกว่าตะกี้แหละ พี่ไม่ต้องพาเซย์กิไปเลี้ยงไอติมหรอก เซย์กิอยากนอนมากกว่า” เซย์กิเอนตัวลงนอนราบกับเบาะรถไปแล้ว
“หรอ ดีเลย พี่เหลือเงินไม่กี่เยน แหะๆ อย่าเพิ่งนอนพี่มีอะไรจะขอเซย์กินิดนึงนะ” ฮิโรกิเปลี่ยนเสียงต่ำลง
เซย์กิที่นอนราบอยู่ลุกขึ้นมามองฮิโรกิ
“พี่ ขอคบกับเธอ ได้มั้ย” ฮิโรกิถามออกไป ตอนนี้หน้าเขาแดงไปทั้งหน้าแล้ว เซย์กินั่งนิ่ง
“คิดยังไงมาขอเซย์กิคบ เซย์กิน่ะ ไม่มีอะไรดีหรอก อย่ามาคบกับเซย์กิเลย” เซย์กิพูดเสียงเย็นชา จนฮิโรกิสะดุ้ง
เด็กคนนี้ ยังไงกันนะ ท่าทางที่เข้าใจยากแบบนี้นะ
“ไม่หรอก พี่คิดดีแล้วหล่ะ เซย์กิ” ฮิโรกิจอดรถตรงหน้าบ้านของเธอ
\"งั้นหรอคะ\" เซย์กิเสยผมขึ้นมามองหน้าฮิโรกิ ที่กำลังรวบรวมความกล้าเต็มที
\"จริงๆนะ เซย์กิ ต่อจากนี้พี่จะปกป้องเธอเอง เธอไม่ต้องปกป้องใครอีกแล้ว พี่จะดูแลเธอเอง
จะไม่ทำให้เธอร้องไห้ พี่สาบบาน\" ฮิโรกิพูดเสียงหนักแน่น พร้อมทั้งจ้องสายตากึ่งอึ้ง กึงตกใจ
\"คบกับพี่เถอะนะ\" ฮิโรกิยำ
เซย์กิมองสายตาที่หนักแน่น รอยยิ้มปรากฏจางๆบนหน้าของเธอ
\"ก็ได้คะพี่ฮิโรกิ\" เซย์กิยิ้ม
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
คำพูดที่เขาทบทวนไปมาในหัว ความรู้สึกของเขาต่อเซย์กิมันใช่รักหรอ
เด็กผู้หญิงที่เปลี่ยนไปเพราะเพื่อนของเขา
เธอรักเพื่อนของเขา
วันนี้ฮิโรกิ ไอบะ จะมาโรงเรียน \'ไม่อยากให้มาเลย\'
เคียวเฮมองฝ่ามือของตัวเองแล้วยิ้มบางๆ แววตาฉายถึงความเศร้า
กี่อาทิตย์แล้วที่ไม่ได้เห็นเธอ ไม่ได้ยินเสียงเธอ
...........................
.............
....
.
\"เฮ้อ~\" เซย์กิเดินเข้ามาภายในโรงเรียนด้วยอาการเซ็งอย่างแรง ขาซ้ายที่เข้าเฝือกทำให้เธอหงุดหงิดทุกครั้ง
\"พี่บ้า หายหัวไปไหนฟระ\" เซย์กิมองไปรอบๆหาพี่ชายของเธอ แต่ไม่พบแม้แต่เหงา
เซย์กิส่ายหัวช้าๆ แล้วค่อยๆเดินไปอย่างเรื่อยเปื่อย
\"เซย์กิ!!!!!\" เสียงๆหนึ่งตะโกนเรียกเธอ ถ้าเป็นคนอื่นเธอคงหันไปด่าทอแล้ว
แต่กับเสียงนี้มันไม่ใช่
\"พี่ฮิโรกิ!\" เซย์กิไม่เชื่อสายตาตัวเอง เด็กหนุ่มที่ยังคงใบหน้าอ่อนโยน ไม่เปลี่ยนไป
ยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น
เด็กสาวยิ้มกว้างพลันวิ่งเข้าไปหาฮิโรกิ โดยที่ลืมไปเลยว่ามีเฝือกอยู่ที่ขา
\"พี่ฮิโรกิ คิดถึงพี่มากเลย\" เซย์กิกระโดดกอดฮิโรกิ ไม่สนอีกแล้วว่าใครจะมองยังไง
เพราะตอนนี้รู้อย่างเดียวว่าคิดถึง
\"เซย์กิ คิดถึงจัง\" ฮิโรกิยิ้มบางพร้อมกับลูบผมของเซย์กิอย่างเอ็นดู
\"พี่จะมาบอกว่า พี่จะกลับเซนไดน่ะ\" ฮิโรกิพูดน้ำเสียงที่เศร้าลง
เซย์กิขยับตัวออกจากอ้อมแขนฮิโรกิ แล้วมองฮิโรกิด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยสงสัย
\"หมายความว่าไง กลับเซนได?\" เซย์กิถาม เสียงของเธอเริ่มสั่น
\"พี่กลับไปพักฟื้น อย่าคิดมากเดี๋ยวพี่ก็กลับมา\" ฮิโรกิยิ้ม
\"เมื่อไร\" เซย์กิก้มมองลงที่พื้น อยากร้องไห้นะ แต่ไม่ได้
\"เดี๋ยวจะไปแล้ว พี่มาหาเธอก่อน เซย์กิ พี่ไม่ได้ไปไหน พี่ยังอยู่ข้างเธอนะ
แล้วพี่จะโทรมาหาเธอบ่อยๆนะ ไปหล่ะๆ\" ฮิโรกิยิ้ม แล้วเดินห่างออกไปจากเซย์กิ เซย์กิมองตามแผ่นหลังนั้น
อยากรั้งเขาไว้ ไม่อยากให้ไป แต่ทำไม่ได้
เพราะนั้นคือสิ่งที่เขาต้องการ
ฮิโรกิยิ้มบางๆ น้ำใสๆไหลจากด้วยตาคู่นั้น เพราะคนอื่นกำลังจะเอาเธอไป
คนอื่นกำลังเอาความรักของเขาไป เขารู้ดี
ตลอดเวลาที่เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านเด็กคนนี้
เห็นทุกอย่าง ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ตาม
เขาอยู่ข้างเซย์กิเสมอ
แต่ตอนนี้ ไม่ได้อีกแล้ว
ลาก่อนนะ ลาก่อนเซย์กิ
....................................................................
...................................................
.............................
..................
.........
...
.
กริ๊งงงงงงงงงงงง~
ห้อง ม.ต้นปี2 ห้อง4
\"ว๊ากกกกกกกกกก\" มิมิรุนลั่น เมื่อเธอเห็นหน้าโชองที่ยื่นเข้ามาในห้อง
ใบหน้าขาวผ่อง ที่มีแต่รอยเขียวช้ำ
\"ทำไรมา พี่โชอง\" มิมิรุนมองโชองอย่างกระวนกระวาย
โชองไม่ตอบได้แต่เงียบแล้วยิ้มบางๆ
\"ไม่มีอะไร แก้แค้นอะไรนิดหน่อย\" โชองยิ้ม มิมิรุนแอบก้มหน้าด้วยความเขิน
หรือหลบสายตาประชาชีที่จ้องจะกินเลือดกินเนื้อของเธอก็ไม่รู้
\"เงอะ พี่โชองคิดสั้นป่าวน่ะ แก้แค้นเนี่ยนะ หน้าหล่อๆพี่ก็เสียหมดสิ\" เรนะแทรกขึ้นมา
\"นั้นสิ พี่โรคจิตชัดๆ\" เซย์กิเสริม
\"เอาเถอะนะ พี่อยากทำนิ\" โชองยิ้มบางๆ เซย์กิส่ายหน้า เรนะก็เช่นกัน
ไม่รู้ว่าสองคนนี้เขาคิดอะไีรกันอยู่
เวลาผ่านไป
ตอนนี้ชั่วโมงสุขศึกษา อ.จิน อาคานิชิ ที่เป็นพี่ชายของอาคานิชิ จินนี่
อ.จิน มีข่าวลือต่างๆว่าเป็นแฟนกับอ.คาเมะ อาจารย์ห้องพยายาบาล เพราะชอบไปไหนมาด้วยกัน
\"เอาหล่ะ งั้นจบแค่นี้ก่อนนะ จารย์ของตัวไปหาแม่นางคาเมะก่อนหล่ะ\" อ.จินยิ้มขณะเก็บของ
เด็กกว่าครึ่งห้องอึ้งกิมกี่
\"หูชั้นเพี้ยนป่าววะ\"
\"อะไรนะ อ.จินกับอ.คาเมะ ไม่ย๊อมไม่ยอม\"
\"เงอะ ถึงว่าทำไมจารย์แกถึงมาสอนสุขศึกษา\"
\"อยากบอกว่ารักดีๆ ไม่มีกฏเกณฑ์ที่แท้จริง ไม่ว่าผู้หญิงหรือชายถ้าเธอกับช้านร๊ากกกการอยู่~\" อ.จินร้องเพลง
อย่างสนุกสนาน ยิ่งทำให้เด็กนักเรียนซุบซิบกันใหญ่
\"ช้านจาบ้ากับพี่ชายจินนี่จัง\" เรนะก้มหน้าลงแล้วบ่น ให้เซย์กิที่นั่งฟุบอยู่ข้างๆ
\"นั้นน่ะสิ เฮียแกนี่หื่นจริงๆ\" เซย์กิตอบทั้งๆที่ยังคงฟุบอยู่
\"อานะ เหอะๆ \"เรนะหัวเราะแห้งๆ
\"พักได้แล้วนักเรียน อ้อ เซย์กิ เรนนี่ มี่จัง เดี๋ยวตอนเย็นน่ะ ไปบ้านพี่มั้ย\" อ.จินเอ่ยเรียกทั้งสาม
เพราะทั้งสามคือเพื่อนที่เรียกว่าสนิท ดังนั้น จินจะใช่สรรพนามเรียกตนว่า พี่
\"บ้านพี่หรอ ไปทำไมอ่ะ พี่จะติววิชาสุขศึกษาร๋อ\" เซย์กิขึ้นเสียงสูง ขณะเก็บของ
\"ป่าวๆ ชวนไปเล่นน่ะ ไปมั้ย\" อ.จินส่งสายตาเจ้าเล่ห์
\"ไม่อ่าคะ\" เรนะส่ายหัว เซย์กิก็เช่นกัน
หมดคาบแล้ว เซย์กิเดินลากสังขารพร้อมเจ้าเฝือกมาที่กลุ่ม ขณะที่เรนะไปเข้าห้องน้ำก่อน
\"เฮ้อ บ้าเอ้ย\" เซย์กิสถบออกมา ทำไมปัญหามันรุมเราอย่างงี้นะ
ทั้งเฝือกบ้า ทั้งพี่ฮิโรกิ ไอบะ ทั้งริซาโกะ
จะมีอะไรอีกมั้ยนะ
เซย์กิที่พยายามเดินอย่างเต็มที่
\"เซย์กิ พี่ช่วยมั้ย\" ฮิโรกิรีบวิ่งมาทันที เซย์กิมองแล้วมองไปข้างหน้าต่อ
\"ก็ดีคะ เซย์กิชักอยากตัดขาตัวเองทิ้งหล่ะ รำคาญ\" เซย์กิบ่นๆตามภาษาคนชอบใช่กำลัง
ฮิโรกิแอบหัวเราะเบาๆ อยากขยี้หัวให้หายหมั่นเขี้ยวจิงๆ
\"พี่มองไรอ่ะ\" เซย์กิมองฮิโรกิที่กำลังจ้องเธออยู่ ฮิโรกิหันไปมองทางอื่นอย่างอายๆ
หนึ่งสายตาที่กำลังมองทั้งสองอยู่
\"ริซาโกะ มองไรอยู่น่ะ\" มิยาบิมองริซาโกะที่เอาแต่ซึม
\"คงมีความสุขกันมากสินะ\" ริซาโกะมองตามอย่างน้อยใจ แต่คงไม่มีสิทธิ์คิดอีกแล้ว
...............................................................
..............................................
...............................
...................
........
.
เลิกเรียน
\"เฮ้ เซย์กิ วันนี้กลับเองได้ม่ะ\" เซย์โงะโบกมือๆให้เซย์กิ เซย์กิที่นั่งฟังMD อยู่มองหน้าเซย์โงะอย่างงึนงง
\"อะไรนะพี่ - -?\" เซย์กิกระชากสายหูฟังแล้วจ้องวับ สายตาเหมือนจะฆ่าพี่ชายตัวเองได้
\"โทษที่น้า วันนี้พี่มีเรียนพิเศษมันใกล้จบแล้วน่ะ\" เซย์โงะทำสายตาอ้อนวอน
\"พี่บ้า แล้วเซย์กิจะกลับไงหล่ะ มีเฝือกติดขาเนี่ย ไหนจะน้องๆอีก\" เซย์กิโวยวายดังลั่นจนเซย์โงะจำใจเอามืออุดปาก
\"ฟังนะ พี่บอกน้องเธอแล้ว น้องเธอตกลง กลับเองได้ แต่เธอน่ะพี่ว่าจะฝากไอ้เคียวน่ะ\" เซย์โงะพูดพลางมองๆหาเคียวเฮ
\"พี่เคียวจายอมร๋อ พักนี้เหมือนหนีหาเซย์กิเลย\" เซย์กิมองหาเหมือนกัน
\"หรอ พี่ก้อไม่รู้นะ เด๋วก็คงมาแหละ งั้นพี่ไปก่อนหล่ะกันนะ\" เซย์โงะชิ่งหนีอย่างรวดเร็ว หายไปทันที
\"อ้าวพี่บ้า หาเรื่องตายชัดๆ เฮ้อ\" เซย์กินั่งมองเฝือกตัวเองอย่างเบื่อ ตัดสินใจลากเฝือกตัวเองรวมถึงกระเป๋านักเรียนไปที่โรงยิม
\"แย่จัง บาสก็ไม่ได้เล่น เทควันโด้ก็ไม่ได้เล่น\" เซย์กินั่งมองชายหนุ่ม4คน กำลังซ้อมบาสอย่างคล่องแคล่ว
เซย์กิมองไปเรื่อยๆ สายตาไปหยุดที่ชายร่างบางที่กำลังเลี้ยงลูกอย่างคล่องแคล่ว เหงื่อชุ่มเกาะพราวเต็มใบหน้า
“ฮิโระรับ” ชินยะส่งลูกให้ฮิโรกิ ฮิโรกิกระโดดรับแล้วเลี้ยงไปเรื่อย
เซย์กิเผลอมองค้างจนเผลอหลับไปในทันที
...................................................................
……………………………………
………………………..
…………….
…..
..
.
“เฮ้ เซย์กิ ตื่นๆ” มือๆหนึ่งตบแก้มของเธอเพื่อเรียกสติ เซย์กิลืมจาขึ้นอย่างงัวเงีย
“ค่า พี่โงะหรอ” เซย์กิขยี้ตามอง พบกับสายตาที่ดูเหมือนเป็นห่วงของฮิโรกิ สายตาที่ทำให้เซย์กิถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ
“อ้าว พี่ฮิโระหรอ - -‘ นึกว่าพี่โงะเปลี่ยนใจมารับเซย์กิซะอีก” เซย์กิทำหน้างอนๆพี่ชายตัวเอง ฮิโรกิหัวเราะเบาๆ
“ผิดหวังหรอ งั้นพี่ไปส่งให้เอาม่ะ” ฮิโรกิยิ้มพร้อมทั้งวางมือของเขาไว้บนหัวของเธอ
“ไม่เอาอ่ะ รอพี่เคียวดีกว่า” เซย์กิทำหน้ามุ่ยๆ แล้วหันไปทางอื่น
“จะบอกอะไรให้ ก็ไอ้เคียวมันฝากให้พี่ไปส่งเธอนะ จะกลับหรือไม่กลับ” ฮิโรกิยิ้ม เขาเสยผมที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของเขา
แล้วมองหน้าเซย์กิที่กำลังครุ่นคิดอย่างหนัก
“งั้นเอางี้ พี่จะเลี้ยงไอติม จะกลับกะพี่มั้ย” ฮิโรกิเสนอ เซย์กิทำสายตาเป็นประกาย แล้วพยักหน้าทันที
“งั้นไปกันเซย์จัง” ฮิโรกิช่วยพยุงเซย์กิออกไปจากโรงยิม ด้วยความดีใจ
“เฮ้ย สองคนนั้นไปแล้วเว้ย” ชินยะที่นั่งย่องๆหลบอยู่ใต้ม้านั่งยาว เรียกเคตะกับอากิระที่แอบอู้หลับไปแล้ว
“เฮ้ย สองคนตื่นเว้ย อยากมาคิดอู้” ชินยะตบหัวสองคนจนตื่น
“เจี๊ยกกกกกกก อะไรอ่ะ ทั่นชิน ไม่มีฟามรักแล้วพาลหาเรื่องหรอ” เคตะลูบๆหัวตัวเอง อากิระก็เช่นกัน
“นั้นสิ ทั่นชิน เหมียววววววว” อากิระร้องขึ้นมา
“ไม่ทราบว่านายมีความรักตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบ” ชินยะถาม
“ก็พร้อมกับทั่นชินนะแหละ ตอนนั้นที่ทั่นชินชอบเรนะ ฉันด้วย จำไม่ได้ร๋อ” อากิระยิ้มแมวๆ ชินยะนิ่งเงียบไปในทันที
“นั้นสิเนาะ ฉันเองก็เกือบจะลืมไปแล้ว” ……………………………………
……………………….
……………….
…..
.
“พี่ฮิโระ เซย์กิรำคาญขาจัง” เซย์กิบ่นไปเรื่อยเปื่อย ฮิโรกิมองแล้วยิ้ม
“งั้นเธอไปนั่งข้างหลังม่ะ จะได้ยืดขาได้สะดวกๆ” ฮิโรกิพูด สายตาของเขายังคงทอดยาวไปยังถนน
“ก็ดีคะ” เซย์กิยิ้ม มีแค่ไม่ครั้งที่เซย์กิจะพูด ‘คะ’
ฮิโรกิจอดรถ แล้วให้เซย์กิออกจารถ แล้วไปขึ้นด้านหลังรถ เซย์กิถอดรองเท้า แล้วยืดขาออกไป
“เป็นไง ดีขึ้นมั้ยเซย์กิ” ฮิโรกิถาม
“ก็ดีกว่าตะกี้แหละ พี่ไม่ต้องพาเซย์กิไปเลี้ยงไอติมหรอก เซย์กิอยากนอนมากกว่า” เซย์กิเอนตัวลงนอนราบกับเบาะรถไปแล้ว
“หรอ ดีเลย พี่เหลือเงินไม่กี่เยน แหะๆ อย่าเพิ่งนอนพี่มีอะไรจะขอเซย์กินิดนึงนะ” ฮิโรกิเปลี่ยนเสียงต่ำลง
เซย์กิที่นอนราบอยู่ลุกขึ้นมามองฮิโรกิ
“พี่ ขอคบกับเธอ ได้มั้ย” ฮิโรกิถามออกไป ตอนนี้หน้าเขาแดงไปทั้งหน้าแล้ว เซย์กินั่งนิ่ง
“คิดยังไงมาขอเซย์กิคบ เซย์กิน่ะ ไม่มีอะไรดีหรอก อย่ามาคบกับเซย์กิเลย” เซย์กิพูดเสียงเย็นชา จนฮิโรกิสะดุ้ง
เด็กคนนี้ ยังไงกันนะ ท่าทางที่เข้าใจยากแบบนี้นะ
“ไม่หรอก พี่คิดดีแล้วหล่ะ เซย์กิ” ฮิโรกิจอดรถตรงหน้าบ้านของเธอ
\"งั้นหรอคะ\" เซย์กิเสยผมขึ้นมามองหน้าฮิโรกิ ที่กำลังรวบรวมความกล้าเต็มที
\"จริงๆนะ เซย์กิ ต่อจากนี้พี่จะปกป้องเธอเอง เธอไม่ต้องปกป้องใครอีกแล้ว พี่จะดูแลเธอเอง
จะไม่ทำให้เธอร้องไห้ พี่สาบบาน\" ฮิโรกิพูดเสียงหนักแน่น พร้อมทั้งจ้องสายตากึ่งอึ้ง กึงตกใจ
\"คบกับพี่เถอะนะ\" ฮิโรกิยำ
เซย์กิมองสายตาที่หนักแน่น รอยยิ้มปรากฏจางๆบนหน้าของเธอ
\"ก็ได้คะพี่ฮิโรกิ\" เซย์กิยิ้ม
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น