ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Chapter 17: สิ่งสำคัญ ที่ห่วง
“เซย์กิ ฉันพูดจริงๆนะ ฉันไม่ชอบริซาโกะเลย” เรนะตวาดใส่เซย์กิที่วิ่งตามเธอมาจนถึงหน้าห้องซัก-รีด
ในกระเป๋ากระโปรงเธอกำลังทำอะไรบอกอย่างกับมือถือ
“ฉันรู้แล้ว เรนะ ฉันกำลังหาโอกาสเลิกกับน้องเขาอยู่นี้ไง ถึงฉันจะต้องรู้สึกเจ็บไหนก็เถอะ” เซย์กิพูด
เรนะแสยะยิ้มแล้วกดให้มือถืออัดเสียงการสนทนา
“เซย์กิ ก็พูดแต่แบบเนี่ย ระหว่างฉัน กับยัยน้องริซะนั้น เธอเลือกใคร” เรนะถามขึ้นมา เซย์กินิ่งสักพัก
“ฉันเลือกเธออยู่แล้ว เรนะ ขาดริซาโกะไป ฉันยังอยู่ได้ แต่ถ้าฉันขาดเธอ ฉันอยู่ไม่ได้” เซย์กิพูดออกไปด้วยแววตาความรัก
ที่มีต่อเพื่อนตรงหน้านี้ เรนะยิ้มในใจ รู้สึกภูมิใจจริงๆกับเพื่อนคนนี้จริงๆ
“เอาให้มันได้อย่างที่เธอพูดนะ เซย์กิ” เรนะยิ้มแล้วขยี้ผมของเซย์กิ ด้วยความรักของเพื่อน
เวลาพัก
“เฮ้อ ชักรำคาญเดินไม่สะดวกเลยแหะ” เซย์กิบ่นพรางขยับๆไม้เท้า เดินไปตามทางเดินของตึก
“เอาเถอะน่าเซย์กิบ่นไป แล้วมันจะช่วยอะไรได้” เรนะพูดพรางช่วยพยุงเซย์กิอย่างทุลักทุเล
เซย์กิตัวใหญ่กว่าเธอเอามากๆ แม้ว่าจะสูงพอกันก็ตาม
“ฉันกดลิฟท์นะ” เรนะสิ่งไปกดลิฟท์ระหว่างนั้นเอง เธอก็เห็นอาจารย์หนุ่มกำลังเดินควงกับอาจารย์อีกคน
“สวัสดีค่ะ อ.จิน อ.คาเมะ” เรนะโค้ง เซย์กิโค้งเช่นกัน
“สวัสดีครับ อ้าว เซย์กิขาไปโดนอะไรมาน่ะ” อ.คาเมะตกใจ
“ไปฟัดกับหมามาคะ ‘จารย์” เซย์กิยิ้ม อ.คาเมะยิ้ม เขาเข้าใจความหมายที่เซย์กิพูด
“เราน่ะ ซ่าจริงๆน่ะ โตไปไม่มีแฟนไม่รู้ด้วยนะ” อ.จินแหย่
“โถ่ ‘จารย์ ถ้าเซย์กิหน้าตาดีแบบเรนะก็ว่าไปอย่าง อย่าเซย์กิไม่เคยมีชายใดผ่านเข้ามาอยู่แล้ว” เซย์กิหัวเราะ
ถึงจะดูเหมือนว่าไม่มีอะไร ความจริงแล้ว กำลังคิดบางอย่างอย่างหนัก
“เอ้าลิฟท์มาแล้ว หายไวๆนะเซย์กิ” อ.ทั้งสองกล่าวลา แล้วเธอควงคู่กันไป
“เฮ้ยๆตกลง อ.จิน กับอ.คาเมะ นี้เป็นคู่รักกันจริงๆหรอนั้น” เรนะถามขณะช่วยพยุงเซย์กิเข้าลิฟท์
“คงงั้น ความรักมันไม่มีกฎเกณฑ์นิ” เซย์กิยิ้มแล้วยื่นมือไปกดลิฟท์
ติ๊ง…ง...ง
เซย์กิกับเรนะเดินออกมาจากลิฟท์ แล้วค่อยๆเดินไปที่กลุ่มอย่างช้าๆ
“ไหวมั้ยเซย์กิ” เรนะถามขึ้นมา
“พอไหว เรนะไม่ต้องลำบากช่วยฉันก็ได้ เหนื่อยเปล่าๆ”
“ไม่เป็นไร ถือว่าตอบแทนที่เธอช่วยฉันก็ได้”
“ฮะฮะ สำหรับเรนะแล้วไม่มีความว่าบุญคุณหรอก ฉันไม่ถือ” เซย์กิยิ้ม
เรนะยิ้มเช่นกัน ทำไมน่ะ ถึงได้รู้สึกอบอุ่นอะไรแบบนี้
เมื่อไปถึงแก็งWFLบุคคลแรกที่เดินเข้ามาหาเธอเป็นฮิโรกิ ซึ่งมาที่แก็งกับเคตะที่มาหาอายะ
“ไหวมั้ย พี่ช่วยพยุงเธอดีกว่า เรนะเดินไปก่อนสิ” ฮิโรกิบอกเรนะ เรนะพยักหน้าแล้วทำตามโดยดี
“พี่ไม่ต้องช่วยก็ได้ ฉันเดินเองได้” เซย์กิปฎิเสธ ฮิโรกิยิ้ม แล้วขยี้ผมเซย์กิอย่างเอ็นดู
“ดื้อจริงๆนะเราน่ะ” ฮิโรกิยิ้มอย่างสุขุม
‘ฉันจะพยายามชวนเธอคุยนะ’
ฮิโรกิพยุงเซย์กิเข้าไปในกลุ่มอย่างง่ายดาย เพราะเขามีแรงพอที่จะพยุงเธอเดินได้
“พี่ฮิโรกินี้น่าจะค่อยช่วยพยุงเซย์กิเนาะ เรนะคงไม่ไหว” ทาเครุเอ่ยขึ้นมาลอยๆ เรนะยิ้มเพราะเกิดไอเดียในหัวเธอแล้ว
“นั้นสิ พี่ฮิโรกิช่วยพยุงเซย์กิแทนฉันทีสิ ฉันชักปวดไหล่แล้วนะเนี่ย” เรนะทำท่าบีบๆไหล่ ทั้งแก็งพยักหน้าอย่างเห็นดีเห็นชอบ
ฮิโรกินิ่ง เอาแต่ยิ้มอย่างเดียว
“อ่า ก็ได้ๆ เพื่อเรนะจะได้ไม่ปวดไหล่” เซย์กิตอบ ความจริงแล้วไม่ค่อยอยากทีจะรบกวนฮิโรกิเท่าไร
“เกรงใจพี่หล่ะสิ ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง” ฮิโรกิยิ้ม
“เปล่านะ” เซย์กิหันควับมาสบตากับฮิโรกิพอดี \'ทำไมนะ ถึงได้อ่อนโยนกับเด็กเหลือขออย่างฉัน ทำไมกัน\'
\"เอ๋ นั้นมันพี่เซย์กินี้นา กำลังนั่งอยู่กับใครน่ะ\" มิยาบิสะกิดริซาโกะให้มองไปที่เซย์กิที่กำลังหันหน้าหลบสายตาฮิโรกิ
\"อ่า จริงๆด้วย พี่เซย์กิ\" ริซาโกะยิ้มกว้าง แต่กลับโดนสายตาอาฆาตจากเรนะเข้าซะก่อน
ไม่งั้นคงเข้าไปกระโดดกอด
เรนะลุกพรวดขึ้นมา ตรงมาที่ริซาโกะ
\"เธอ มานี้สิ\" เรนะลากริซาโกะออกห่างจากที่กลุ่ม
\"ริซาโกะ จะให้พี่บอกตรงๆมั้ย ว่าพี่ไม่ชอบน้อง เลิกยุ่งกับเพื่อนพี่ซะ
เพื่อนพี่มันจะตายเอาสักวันเพราะเธอ!!!\" เรนะตวาดใส่ริซาโกะ
\"ครั้งแรกที่เจอ เธอก็ทำเซย์กิหัวแตก คราวก่อนนู้นเธอจะโดนฉุด เซย์กิก็ช่วย
ทำเอาเจ็บปางตาย เธอยังจะค่อยเกาะเซย์กิอีกหรอ\" เรนะตวาด
ริซาโกะหลบสายตาที่กำลังต่อว่าเธอ
\"ฮะ ยังไม่พอ ฉันจำได้ดีนะ วันที่เธอมาสารภาพริซาโกะน่ะ เป็นเด็ก10ขวบที่ด้านมากเลยนะ
รู้ตัวหรือเปล่า\" เรนะยังไม่หยุดด่าทอริซาโกะ ความรู้สึกที่อัดอันมานาน ออกไปหมดแล้วในวันนี้
ฉันทำเพื่อตัวเธอเองนะ ริซาโกะ...
\"พี่คะ ถ้าพี่จะขอให้นู๋เลิกกับพี่เซย์กิ ก็บอกมาเถอะคะ\" ริซาโกะเริ่มร้องไห้ นู๋น้อยยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา
\"ฮะๆ อย่าบีบน้ำตาเลยริซาโกะ ใช่พี่จะขอให้เธอเลิกกับเซย์กิซะ\"
\"แต่นู๋อยู่ไม่ได้ถ้าขาดพี่เซย์กินะคะ\"
\"แต่เซย์กิอยู่ได้ถ้าไม่มีเธอ ฟังนี้สิ\" เรนะหยิบมือถือขึ้นมา เปิดเสียงที่เธออัดเอาไว้
“เซย์กิ ฉันพูดจริงๆนะ ฉันไม่ชอบริซาโกะเลย”
“ฉันรู้แล้ว เรนะ ฉันกำลังหาโอกาสเลิกกับน้องเขาอยู่นี้ไง ถึงฉันจะต้องรู้สึกเจ็บไหนก็เถอะ”
“เซย์กิ ก็พูดแต่แบบเนี่ย ระหว่างฉัน กับยัยน้องริซะนั้น เธอเลือกใคร”
“ฉันเลือกเธออยู่แล้ว เรนะ ขาดริซาโกะไป ฉันยังอยู่ได้ แต่ถ้าฉันขาดเธอ ฉันอยู่ไม่ได้”
“เอาให้มันได้อย่างที่เธอพูดนะ เซย์กิ”
คลิก เรนะปิดมือถืออย่างซะใจ
\"ได้ยินชัดม่ะ ที่รักเธอบอกอยากจะเลิกกับเธอ เขาอยู่ได้ถ้าไม่มีเธอ\" เรนะพูดแทงใจริซาโกะอย่างจัง
\"ไม่จริง พี่โกหก พี่เซย์กิเขารักนู๋\" ริซาโกะเถียงทั้งน้ำตา
\"จำใส่หัวของเธอไว้เลยนะ ว่าเซย์กิเห็นเพื่อนดีกว่าแฟนเสมอ\" เรนะยิ้มมุมอย่างอย่างโหด
ทิ้งริซาโกะให้ยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น
\"ไม่จริง ทำไมกัน นู๋ผิดด้วยหรอ แค่นู๋รักพี่เขาจริงๆนี้นา\" ริซาโกะร้องไห้อย่างหนัก
\"ริซาโกะ อย่าร้องไห้นะ\" มิยาบิปลอบ
\"พวกเธอไม่รู้อะไรหรอก\" ริซาโกะพูดปนสะอื้อ
\"โทษนะ ความจริงพวกเราแอบฟังน่ะ ขอโทษนะ แต่พวกเราก็ไม่อยากจะว่าอะไรมาก
เธอเลิกกับพี่เซย์กิเถอะนะ เธอจำไม่ได้หรอ พี่เซย์กิบอกว่าพี่เขาไม่ได้เป็นทอม\" มาอิฮะเอ่ยขึ้นมา
ยิ่งทำให้ริซาโกะร้องไห้หนัก
ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ ไม่อยากเลย
\'โอริน พี่ซื้อกิ๊ฟมาให้ เหมาะกับเธอดี\'
\'ขอบคุณค่ะ พี่เซย์กิ\'
\'อย่าร้องไห้เลยโอริน แค่กระต่ายมันตายแค่นี้เอง\'
\'ก็นู๋รักมันมากเลยนิคะ\'
\'มากกว่าพี่หรือเปล่า\'
\'พี่นู๋ตัดผมสั้นแล้วเป็นไงบางคะ\'
\'น่ารักอยู่แล้วก็เป็นโอรินของพี่นิ พี่รับได้ทุกอย่าง\'
......................................................................
...........................................
.........................
........
….
..
.
เลิกเรียนแล้ว วันนี้แปลกอย่าง ฝนกลับตกลงมาอย่างแรง หลายๆคนต้องติดฝน
เช่นเดียวกับเซย์กิ
\"เฮ้อ ให้ตายสิแย่จริงๆ\" วันนี้ต้องกลับเอง เรนะมีเรียวเฮรับไปแล้ว ทิ้งเซย์กิให้รอฝนหยุดตกอย่างสิ้นหวัง
เซย์โงะวันนี้ไปยกพวกตีเด็กโรงเรียนโฮรินาชิ
มากิน้องคนกลางไปเข้าค่าย2วัน
โอกิน้องคนเล็กไปเข้าค่ายคุณธรรม
\"โถ่ หมายความว่าฉันต้องอยู่คนเดียวใช่มั้ยฟระ\" เซย์กิบ่นกับตัวเอง ให้ตายสิ ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วย
ฝนก็ดันตกซะหนักเลย แถมยังเดินแถบจะไม่ได้อีก
\"เฮ้อ!\" เซย์กิถอนหายใจอย่างแรง
\"แล้วฉันจะเอายังไงกับชีวิตดีหล่ะเนี่ย\" เซย์กิลูบจี้ที่ห้อยอยู่ที่กระเป๋าเสื้อกั๊กไหมพรมสีเทา จี้รูปกระต่าย
เซย์กิยิ้ม แววตาที่เริ่มเศร้าลง
\"ขอโทษนะ\"
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
ในกระเป๋ากระโปรงเธอกำลังทำอะไรบอกอย่างกับมือถือ
“ฉันรู้แล้ว เรนะ ฉันกำลังหาโอกาสเลิกกับน้องเขาอยู่นี้ไง ถึงฉันจะต้องรู้สึกเจ็บไหนก็เถอะ” เซย์กิพูด
เรนะแสยะยิ้มแล้วกดให้มือถืออัดเสียงการสนทนา
“เซย์กิ ก็พูดแต่แบบเนี่ย ระหว่างฉัน กับยัยน้องริซะนั้น เธอเลือกใคร” เรนะถามขึ้นมา เซย์กินิ่งสักพัก
“ฉันเลือกเธออยู่แล้ว เรนะ ขาดริซาโกะไป ฉันยังอยู่ได้ แต่ถ้าฉันขาดเธอ ฉันอยู่ไม่ได้” เซย์กิพูดออกไปด้วยแววตาความรัก
ที่มีต่อเพื่อนตรงหน้านี้ เรนะยิ้มในใจ รู้สึกภูมิใจจริงๆกับเพื่อนคนนี้จริงๆ
“เอาให้มันได้อย่างที่เธอพูดนะ เซย์กิ” เรนะยิ้มแล้วขยี้ผมของเซย์กิ ด้วยความรักของเพื่อน
เวลาพัก
“เฮ้อ ชักรำคาญเดินไม่สะดวกเลยแหะ” เซย์กิบ่นพรางขยับๆไม้เท้า เดินไปตามทางเดินของตึก
“เอาเถอะน่าเซย์กิบ่นไป แล้วมันจะช่วยอะไรได้” เรนะพูดพรางช่วยพยุงเซย์กิอย่างทุลักทุเล
เซย์กิตัวใหญ่กว่าเธอเอามากๆ แม้ว่าจะสูงพอกันก็ตาม
“ฉันกดลิฟท์นะ” เรนะสิ่งไปกดลิฟท์ระหว่างนั้นเอง เธอก็เห็นอาจารย์หนุ่มกำลังเดินควงกับอาจารย์อีกคน
“สวัสดีค่ะ อ.จิน อ.คาเมะ” เรนะโค้ง เซย์กิโค้งเช่นกัน
“สวัสดีครับ อ้าว เซย์กิขาไปโดนอะไรมาน่ะ” อ.คาเมะตกใจ
“ไปฟัดกับหมามาคะ ‘จารย์” เซย์กิยิ้ม อ.คาเมะยิ้ม เขาเข้าใจความหมายที่เซย์กิพูด
“เราน่ะ ซ่าจริงๆน่ะ โตไปไม่มีแฟนไม่รู้ด้วยนะ” อ.จินแหย่
“โถ่ ‘จารย์ ถ้าเซย์กิหน้าตาดีแบบเรนะก็ว่าไปอย่าง อย่าเซย์กิไม่เคยมีชายใดผ่านเข้ามาอยู่แล้ว” เซย์กิหัวเราะ
ถึงจะดูเหมือนว่าไม่มีอะไร ความจริงแล้ว กำลังคิดบางอย่างอย่างหนัก
“เอ้าลิฟท์มาแล้ว หายไวๆนะเซย์กิ” อ.ทั้งสองกล่าวลา แล้วเธอควงคู่กันไป
“เฮ้ยๆตกลง อ.จิน กับอ.คาเมะ นี้เป็นคู่รักกันจริงๆหรอนั้น” เรนะถามขณะช่วยพยุงเซย์กิเข้าลิฟท์
“คงงั้น ความรักมันไม่มีกฎเกณฑ์นิ” เซย์กิยิ้มแล้วยื่นมือไปกดลิฟท์
ติ๊ง…ง...ง
เซย์กิกับเรนะเดินออกมาจากลิฟท์ แล้วค่อยๆเดินไปที่กลุ่มอย่างช้าๆ
“ไหวมั้ยเซย์กิ” เรนะถามขึ้นมา
“พอไหว เรนะไม่ต้องลำบากช่วยฉันก็ได้ เหนื่อยเปล่าๆ”
“ไม่เป็นไร ถือว่าตอบแทนที่เธอช่วยฉันก็ได้”
“ฮะฮะ สำหรับเรนะแล้วไม่มีความว่าบุญคุณหรอก ฉันไม่ถือ” เซย์กิยิ้ม
เรนะยิ้มเช่นกัน ทำไมน่ะ ถึงได้รู้สึกอบอุ่นอะไรแบบนี้
เมื่อไปถึงแก็งWFLบุคคลแรกที่เดินเข้ามาหาเธอเป็นฮิโรกิ ซึ่งมาที่แก็งกับเคตะที่มาหาอายะ
“ไหวมั้ย พี่ช่วยพยุงเธอดีกว่า เรนะเดินไปก่อนสิ” ฮิโรกิบอกเรนะ เรนะพยักหน้าแล้วทำตามโดยดี
“พี่ไม่ต้องช่วยก็ได้ ฉันเดินเองได้” เซย์กิปฎิเสธ ฮิโรกิยิ้ม แล้วขยี้ผมเซย์กิอย่างเอ็นดู
“ดื้อจริงๆนะเราน่ะ” ฮิโรกิยิ้มอย่างสุขุม
‘ฉันจะพยายามชวนเธอคุยนะ’
ฮิโรกิพยุงเซย์กิเข้าไปในกลุ่มอย่างง่ายดาย เพราะเขามีแรงพอที่จะพยุงเธอเดินได้
“พี่ฮิโรกินี้น่าจะค่อยช่วยพยุงเซย์กิเนาะ เรนะคงไม่ไหว” ทาเครุเอ่ยขึ้นมาลอยๆ เรนะยิ้มเพราะเกิดไอเดียในหัวเธอแล้ว
“นั้นสิ พี่ฮิโรกิช่วยพยุงเซย์กิแทนฉันทีสิ ฉันชักปวดไหล่แล้วนะเนี่ย” เรนะทำท่าบีบๆไหล่ ทั้งแก็งพยักหน้าอย่างเห็นดีเห็นชอบ
ฮิโรกินิ่ง เอาแต่ยิ้มอย่างเดียว
“อ่า ก็ได้ๆ เพื่อเรนะจะได้ไม่ปวดไหล่” เซย์กิตอบ ความจริงแล้วไม่ค่อยอยากทีจะรบกวนฮิโรกิเท่าไร
“เกรงใจพี่หล่ะสิ ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง” ฮิโรกิยิ้ม
“เปล่านะ” เซย์กิหันควับมาสบตากับฮิโรกิพอดี \'ทำไมนะ ถึงได้อ่อนโยนกับเด็กเหลือขออย่างฉัน ทำไมกัน\'
\"เอ๋ นั้นมันพี่เซย์กินี้นา กำลังนั่งอยู่กับใครน่ะ\" มิยาบิสะกิดริซาโกะให้มองไปที่เซย์กิที่กำลังหันหน้าหลบสายตาฮิโรกิ
\"อ่า จริงๆด้วย พี่เซย์กิ\" ริซาโกะยิ้มกว้าง แต่กลับโดนสายตาอาฆาตจากเรนะเข้าซะก่อน
ไม่งั้นคงเข้าไปกระโดดกอด
เรนะลุกพรวดขึ้นมา ตรงมาที่ริซาโกะ
\"เธอ มานี้สิ\" เรนะลากริซาโกะออกห่างจากที่กลุ่ม
\"ริซาโกะ จะให้พี่บอกตรงๆมั้ย ว่าพี่ไม่ชอบน้อง เลิกยุ่งกับเพื่อนพี่ซะ
เพื่อนพี่มันจะตายเอาสักวันเพราะเธอ!!!\" เรนะตวาดใส่ริซาโกะ
\"ครั้งแรกที่เจอ เธอก็ทำเซย์กิหัวแตก คราวก่อนนู้นเธอจะโดนฉุด เซย์กิก็ช่วย
ทำเอาเจ็บปางตาย เธอยังจะค่อยเกาะเซย์กิอีกหรอ\" เรนะตวาด
ริซาโกะหลบสายตาที่กำลังต่อว่าเธอ
\"ฮะ ยังไม่พอ ฉันจำได้ดีนะ วันที่เธอมาสารภาพริซาโกะน่ะ เป็นเด็ก10ขวบที่ด้านมากเลยนะ
รู้ตัวหรือเปล่า\" เรนะยังไม่หยุดด่าทอริซาโกะ ความรู้สึกที่อัดอันมานาน ออกไปหมดแล้วในวันนี้
ฉันทำเพื่อตัวเธอเองนะ ริซาโกะ...
\"พี่คะ ถ้าพี่จะขอให้นู๋เลิกกับพี่เซย์กิ ก็บอกมาเถอะคะ\" ริซาโกะเริ่มร้องไห้ นู๋น้อยยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา
\"ฮะๆ อย่าบีบน้ำตาเลยริซาโกะ ใช่พี่จะขอให้เธอเลิกกับเซย์กิซะ\"
\"แต่นู๋อยู่ไม่ได้ถ้าขาดพี่เซย์กินะคะ\"
\"แต่เซย์กิอยู่ได้ถ้าไม่มีเธอ ฟังนี้สิ\" เรนะหยิบมือถือขึ้นมา เปิดเสียงที่เธออัดเอาไว้
“เซย์กิ ฉันพูดจริงๆนะ ฉันไม่ชอบริซาโกะเลย”
“ฉันรู้แล้ว เรนะ ฉันกำลังหาโอกาสเลิกกับน้องเขาอยู่นี้ไง ถึงฉันจะต้องรู้สึกเจ็บไหนก็เถอะ”
“เซย์กิ ก็พูดแต่แบบเนี่ย ระหว่างฉัน กับยัยน้องริซะนั้น เธอเลือกใคร”
“ฉันเลือกเธออยู่แล้ว เรนะ ขาดริซาโกะไป ฉันยังอยู่ได้ แต่ถ้าฉันขาดเธอ ฉันอยู่ไม่ได้”
“เอาให้มันได้อย่างที่เธอพูดนะ เซย์กิ”
คลิก เรนะปิดมือถืออย่างซะใจ
\"ได้ยินชัดม่ะ ที่รักเธอบอกอยากจะเลิกกับเธอ เขาอยู่ได้ถ้าไม่มีเธอ\" เรนะพูดแทงใจริซาโกะอย่างจัง
\"ไม่จริง พี่โกหก พี่เซย์กิเขารักนู๋\" ริซาโกะเถียงทั้งน้ำตา
\"จำใส่หัวของเธอไว้เลยนะ ว่าเซย์กิเห็นเพื่อนดีกว่าแฟนเสมอ\" เรนะยิ้มมุมอย่างอย่างโหด
ทิ้งริซาโกะให้ยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น
\"ไม่จริง ทำไมกัน นู๋ผิดด้วยหรอ แค่นู๋รักพี่เขาจริงๆนี้นา\" ริซาโกะร้องไห้อย่างหนัก
\"ริซาโกะ อย่าร้องไห้นะ\" มิยาบิปลอบ
\"พวกเธอไม่รู้อะไรหรอก\" ริซาโกะพูดปนสะอื้อ
\"โทษนะ ความจริงพวกเราแอบฟังน่ะ ขอโทษนะ แต่พวกเราก็ไม่อยากจะว่าอะไรมาก
เธอเลิกกับพี่เซย์กิเถอะนะ เธอจำไม่ได้หรอ พี่เซย์กิบอกว่าพี่เขาไม่ได้เป็นทอม\" มาอิฮะเอ่ยขึ้นมา
ยิ่งทำให้ริซาโกะร้องไห้หนัก
ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ ไม่อยากเลย
\'โอริน พี่ซื้อกิ๊ฟมาให้ เหมาะกับเธอดี\'
\'ขอบคุณค่ะ พี่เซย์กิ\'
\'อย่าร้องไห้เลยโอริน แค่กระต่ายมันตายแค่นี้เอง\'
\'ก็นู๋รักมันมากเลยนิคะ\'
\'มากกว่าพี่หรือเปล่า\'
\'พี่นู๋ตัดผมสั้นแล้วเป็นไงบางคะ\'
\'น่ารักอยู่แล้วก็เป็นโอรินของพี่นิ พี่รับได้ทุกอย่าง\'
......................................................................
...........................................
.........................
........
….
..
.
เลิกเรียนแล้ว วันนี้แปลกอย่าง ฝนกลับตกลงมาอย่างแรง หลายๆคนต้องติดฝน
เช่นเดียวกับเซย์กิ
\"เฮ้อ ให้ตายสิแย่จริงๆ\" วันนี้ต้องกลับเอง เรนะมีเรียวเฮรับไปแล้ว ทิ้งเซย์กิให้รอฝนหยุดตกอย่างสิ้นหวัง
เซย์โงะวันนี้ไปยกพวกตีเด็กโรงเรียนโฮรินาชิ
มากิน้องคนกลางไปเข้าค่าย2วัน
โอกิน้องคนเล็กไปเข้าค่ายคุณธรรม
\"โถ่ หมายความว่าฉันต้องอยู่คนเดียวใช่มั้ยฟระ\" เซย์กิบ่นกับตัวเอง ให้ตายสิ ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วย
ฝนก็ดันตกซะหนักเลย แถมยังเดินแถบจะไม่ได้อีก
\"เฮ้อ!\" เซย์กิถอนหายใจอย่างแรง
\"แล้วฉันจะเอายังไงกับชีวิตดีหล่ะเนี่ย\" เซย์กิลูบจี้ที่ห้อยอยู่ที่กระเป๋าเสื้อกั๊กไหมพรมสีเทา จี้รูปกระต่าย
เซย์กิยิ้ม แววตาที่เริ่มเศร้าลง
\"ขอโทษนะ\"
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น