It\'s the way you love me II :21 ji made no Cinderella

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1: จอมมารหัวขาว กับจอมมารหัวแดง

14ปี ผ่านไป

“มี่จัง รีจัง พร้อมยัง เดี๋ยวป๋าไปส่งนะลูก” ฮิโรกิวัย41ปีตะโกนเรียกลูกสาวตัวน้อยทั้งสอง

คนโต วัย14 และวัย11ปี ผมสีน้ำตาลแดงของริซาโกะที่เป็นเอกลักษณ์ ทำให้ใบหน้าของเธอดูขาวผ่องสดใส

ผมยาวเพียงประบ่า รวบจุกไปครึ่งหัว ดูน่ารักสดใส ส่วนมิมิรุนที่เป็นเด็กมัธยมเธอ รวบเป็นหางม้าไปด้านซ้าย



“คะ นู๋จาลงไปๆ” ริซาโกะวิ่งพาร่างเล็กของเธอผ่านหน้าผู้เป็นแม่  ส่วนมิมิรุนวิ่งไปรอที่รถสีดำคันหรูแล้ว

“ลูกสาวฉันนี้สูงจะเท่าม๊าแล้วนะ เหลืออีก5เซ็นต์” อากินะจับๆหัวลูกน้อยอย่างเอ็นดู

“งั้นนู๋จะสูงกว่าม๊าให้ได้เลย” ริซาโกะยิ้มแล้วเธอก็วิ่งออกไปหาฮิโรกิ

ฮิโรกิที่อายุ41แล้ว แต่เขายังคงความหล่อ หน้าใสเอาไว้เหมือนเดิม ผมที่เปลี่ยนเป็นสีดำ ยิ่งทำให้หน้าใสยิ่งขึ้น



“ปะป๋า นู๋มาแล้ว” ริซาโกะกระโดดกอดฮิโรกิอย่างน่าเอ็นดู ฮิโรกิยิ้มแล้วลูบผมสีแดงนั้น

“ปะป๋า เร็วๆ นู๋มีนัดกับเพื่อนๆนะคะ” มิมิรุนทำหน้างอนๆ ฮิโรกิยิ้ม แล้วกวักมือเรียกริซาโกะ

“ป่ะ ขึ้นรถ ไปโรงเรียน” ฮิโรกิยิ้ม แล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้ลูกสาว รถคันหรูเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์นาคาโดอิ

อากินะโบกมือลา จนรถออกไป แล้วเธอก็เดินกลับมาในห้องรับแขกขนาดใหญ่

อากินะมองไปรอบๆ เธอใช้ชีวิตที่นี้มา14ปีแล้ว เธอมีความสุขกับสามีของเธอ

และลูกสาวที่ออกมาหน้าเหมือนริซาโกะตามที่เธอต้องการ

ตอนนี้เธออายุ37 แต่ยังเป็นคุณแม่ที่ดูสาวอยู่



“พี่อากินะ เห็นลูกสาวฉันมั้ย” อานาเนียตะโกนออกมาจากห้องนอนของเธอ

อานาเนียเองภายหลังแต่งงานกับเคตะ แล้วย้ายมาอยู่ที่นี้เช่นกัน เธอยังคงดูขี้เล่นเหมือนเดิม

ผมสีแดงสั้นที่รวบเป็นหน้าม้า สะบัดไปมาตามสายตาที่เธอมอง



“จิซาโตะจังหรอ พี่ไม่เห็นนะ” อากินะมองไปรอบๆคฤหาสน์แล้วหันกลับมาหาอานาเนีย จิซาโตะ เป็นนู๋น้อยอายุ11ปีเช่นกัน

“แล้วเคตะไม่ช่วยหาหรอ” อากินะขยับผ้ากันเปื้อนแล้วมองหน้าอานาเนีย อานาเนียทำท่าคิดแล้วยิ้มออกมา

“สงสัยไปส่งจิซาโตะแล้วมั้ง” อานาเนียยิ้ม อากินะมองอานาเนียแล้วหักนิ้วตัวเอง

“ย๊ากกกกกกก สามีไปส่งลูก แกไม่รู้เรื่องเลยหรือไง” อากินะโวยวายลั่นบ้าน



เสียงดังจนไปถึงห้องห้องของสาวน้อยของบ้าน

“แง้ๆ หม่าม๊าทำไมตะโกนอะไรกันคะ” ไม สาวน้อยวัย9ขวบของบ้าน

เดินงัวเงียออกมาจากห้องนอนสีชมพูที่เธอนอนกับพี่สาวคือริซาโกะ

ส่วนมิมิรุนมีห้องนอนส่วนตัว



“ง่ะ ไมจัง เพิ่งตื่นหรอคะลูก T  T ฮิโระลืมลูกอีกคน ตายแล้วๆ” อากินะวิ่งไปวิ่งมา

เธอคว้าตัวลูกน้อยเข้าไปในห้องแล้วแต่งตัวในเครื่องแบบ เสื้อเชิ้ตสีขาว เสื้อเอี่ยมสีดำ มีโบสีแดงที่คอ  

แล้วก้อหมวกสีดำ เป็นชุดเครื่องแบบประถมของโรงเรียนเฮเซ  

ซึ่งทั้งสามเรียนในแผนการเรียน Hello project kids หรือเรียกได้ว่าเป็นโปรแกรมที่สอนให้นักเรียนมีความกล้าแสดงออก สามารถเป็นนักร้อง นักแสดงได้ ซึ่งอยู่ที่โรงเรียนเฮเซ โรงเรียนพี่พ่อแม่ของพวกเธอเรียนนั้นเอง

ที่ไมใส่เป็นของประถมต้น



ส่วนประถมปลายเป็นแบบเสื้อเชิ้ตสีชมพู ไทผูกป็นสองแชกสีแดงเข้มสลับเฉียงกับสีเหลือง

มีสายเอียมและกระโปรงสีน้ำตาลแบบที่ ริซาโกะและจิซาโตะใส่

ส่วนมิมิรุนใส่แบบปกกะลาสี สีชมพู สวมเสื้อสเว๊ตเตอร์ สีๆ กระโปรงลายสก๊อตสีชมพู ตรงผ้าพันคอ

สามารถเป็นลายอะไรก็ได้  แต่ในกรณีที่นักเรียนคนใดเป็นทอม มักจะแหกกฎใส่เป็นเครื่องแบบนักเรียนชาย

ไม่ก็ ใส่กระโปรงเป็นสีน้ำเงิน แล้วเอาสเว๊ตเตอร์สีมืดๆทับ



อากินะรีบปั่นจักรยานของฮิโรกิ ไปส่งไม ที่โรงเรียนทันที ไมเกาะเอวแม่ตัวเองแน่น

อีกมือจับหมวก เพราะอากินะปั่นอย่างรวดเร็วสุดๆ



“ม๊า ตอนม๊าเป็นนักเรียนม๊าเป็นนักกีฬาหรอคะ” ไมจับหมวกแล้วถามขึ้นมา

“ใช่ ตอนนั้นม๊าออกจาห้าวๆ โหๆ โอ๊ะ ถึงแล้วลูกรีบเร็ว ประตูจาปิดแล้วลูก” อากินะจอดแล้วช่วยอุ้มไมลงมาจากรถจักรยาน

“เอาหล่ะ ไมไมของแม่ ตั้งใจเรียนนะลูกนะ” อากินะยิ้มพร้อมทั้งโบกมือลาลูกสาวตัวน้อย

ขณะนั้นเองสายตาพิฆาตเหลือบเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง

“ว๊ายยย ไม่คิดเลยนะคะว่าจะเจอนักกัง” เสียงวี๊ดวายแบบไม่ได้ดูวัยของคนที่อากินะจำได้ดี



“นาชิ ปล่อยผม ผมมีลูกมีเมียแล้วนะ เธอจะทำสูทผมยับ” ฮิโรกิในชุดสูทสีดำ พยายามสะบัดๆนาชิที่เกาะแขนเขา

อยู่มือๆหนึ่ถึงนาชิออกมาออกมาอย่างง่ายดาย แล้วต่อยหน้าเธอจนเธอหงาย



“ยัยหน้าด้านออกไปไกลๆสามีฉัน ไม่เห็นเรอะว่าเราสองคนมีลูกตั้ง2คนแล้ว ยังจะมาตามสามีฉันอีกหรอ” อากินะสวนต่อเป็นชุด

นาชิได้แต่กรีดร้องจนนักเรียนแถวนั้นซึ่งมีแต่เด็กประถม ริซาโกะที่อยู่ประถมปลายปี2วิ่งเข้ามาดู

“อ้าวหม่าม๊า มาทำไมคะ” ริซาโกะแทรกตัวเข้ามาดู

“ม๊ามาส่งไมจังน่ะ ป๋าแกลืมไปส่ง ปลาทองจริง” อากินะจิ้มๆผมสามีตัวเอง ริซาโกะหัวเราะ แล้วยิ้มบางๆ

“ม๊า ป้าแก่นี้ชอบมาเกาะปะป๋า จัดการเลยคะ” ริซาโกะยิ้มแล้วทำท่ายกมือเหวี่ยงกลางอากาศ

“หรอจ้ะ ไม่ดีกว่า แม่แก่แล้วลูก ไม่อยากเอาเวลาไปเสียให้กับยัยนี้ เอาไว้เลี้ยงลูกๆดีกว่า” อากินะยิ้ม เธอออกมาทั้งๆที่ยังใส่ผ้ากันเปื้อน

“งั้นป๋ากับม๊าไปก่อนนะ อ้อ ริซาโกะวันนี้ลูกก้อเอาจักรยานที่หม่าม๊าขี่มาปั่นกลับบ้านกับน้องนะ ป๋าจะพาม๊ากลับ เคมั้ย” ฮิโรกิยิ้มแล้วโอวเอวผู้เป็นภรรยา แล้วทั้งสองก็เดินขึ้นรถคันหรูออกไป



นาชิมองตามแล้วกรีดร้องลั่น

“เฮ้อ ปะป๋าน้า เหอๆ” ริซาโกะส่ายหัวไปมา จิซาโตะยิ้มๆ

“เหอๆ คุณลุงนี้เนื้อหอมจังเนอะๆ” จิซาโตะหัวเราะ จิซาโตะเป็นลูกสาวของฟุรุยะเคตะ และ ฟุรุยะ อานาเนีย

สาวน้อยคนนี้ได้เชื้อผมแดงมาจากแม่เต็มๆ หน้าตาทะเล้น น่ารักเหมือนพ่อ

เคตะตอนนี้อายุ 38ปี และ อานาเนียอายุ 37ปี มีลูกเมื่ออายุเพียง24 และอานาเนียอายุ 23

เรียกง่ายๆ เรียนจบก็แต่งทันที่

ริซาโกะ และ จิซาโตะเรียกง่ายๆว่าติดกันเป็นตังเม เพราะเติบโตมาพร้อมๆกัน ในบ้านเดียวกัน

มือน้อยๆของไมมาดึงๆชายเสื้อพี่สาว



“พี่ริซาโกะ ไมไมหิวข้าว ยังไม่ได้ทานอะไรเลย” ไมที่ถือตุ๊กตากระต่ายในมือ  ดึงๆชายเสื้อพี่สาว

ริซาโกะยิ้มแล้วจูงมือพาไมเข้าโรงอาหาร พร้อมกับจิซาโตะ

“ไมไมนี้น่ารักจังเน๊าะ” จิซาโตะยิ้ม ไมที่กำลังแกว่งแขนริซาโกะอย่างน่าเอ็นดู

ขณะนั้นเอง

“นายจะปฎิเสธสิ่งที่ฉันขอนาย ใช่ม่ะ ไอ้เศษสวะ” เสียงเย็นชาจากด้านมุมหนึ่งของโรงอาหาร

ดึงดูดสายตาสามเด็กประถมให้หันไปมอง

ชายหนุ่มส่วนสูงเกือบ180ซม. สวมเครื่องแบบนักเรียนม.ต้น ผมสีเหลืองจนเกือบขาวของเขาสะดุดตามอง

ยิ่งไปกว่านั้น สาวน้อยที่อยู่ม.ต้นเช่นกันที่ทำให้เธอสะดุดตาด้วยผมสีแดงสด

ที่ซอยสั้นประบ่า ส่วนสูงของเธอปามาณค่าได้เกือบ170 ซม.



“พี่สองคนนั้นบริโภคเสาไฟฟ้าตอนเด็กๆหรือไงน่ะ” จิซาโตะมองอย่างงึนงง

“ฉันก็ว่างั้นแหละจิซะจัง” ริซาโกะตอบ สายตาของเธอยังคงมองไปที่ชายหนุ่มหัวเหลืองเกือบจะเรียกได้ว่าสีขาว

บังเอิญมากที่สายตาของชายคนนั้นหันมาสบตากับริซาโกะพอดี สายตาที่เย็นชาคจนน่ากลัว

เหมือนสายตาของฆาตรกรเลือดเย็น  ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาทั้ง3



“ว่าไงสาวน้อย มองอะไร ตกใจกับสีผมฉันหรือไง” ชายคนนั้นพูดด้วยเสียงที่น่ากลัว

จนไมทำท่าจะร้องไห้ในทันที แต่สาวผมแดงเข้ามาห้ามเสียก่อน

“พี่เรกิเด็กก็แค่มองผมพี่ว่ามันสวย แล้วพี่จะไปเอาอะไรกับเด็ก” สาวผมแดงเอ่ยห้ามเรกิ แล้วพยายามฉุดเขาออกมา

สาวผมแดงนั่งย่องๆแล้วจับหมวกบนหัวของไม

“กลัวหรอจ้ะ พี่สาวไม่ดุนู๋หรอกนะ” สาวผมแดงคนนั้นมองไมด้วยสายตาเอ็นดูไม ไมทำสายตาเหมือนจะร้องไห้ นํ้าตาที่ล้นเบ้าตานั้น

เอ่อท่วมออกมา



“โอ๊ะตายแล้ว น้องจ๋า อย่าร้องไห้น้า เดี๊ยวพี่สาวจาที่ไอ้หัวขาวนี้นา” สาวผมแดงทำท่าตีแขนเรกิ เรกิมองสาวผมแดงตาขว้าง

“ทำบ้าอะไรของเธอนะเรริ” เรกิมองหน้าน้องสาวตัวเอง สายตายังคงเย็นชาเหมือนเดิม

“ก็พี่ทำไรน้องเค้าหล่ะ” เรริทำตาขว้างใส่เรกิ



“เอ่อ พี่ๆคะ เดี๋ยวขอตัวก่อนนะคะ” ริซาโกะที่อึ้งอยู่นานพูดขึ้นมา เธออยากออกไปให้ห่างๆเรกิอย่างด่วนที่สุด

ขณะที่เธอกำลังจะก้าวขา มือๆหนึ่งรั้งเธอไว้

“เดียวสิยัยเด็กหน้าแก่ เธออยู่ประถมชั้นไหน” เรกิเอ่ยถาม ริซาโกะอึ้งที่เขาเรียกเธอว่ายัยเด็กหน้าแก่

“ประถมปลายปี3หรอ น้องคนนี้คงปี2สินะ” เรกิมองหน้าจิซาโตะ



“หาว่านู๋หน้าแก่หรอ ไอ้จอมมารหัวหงอก” ริซาโกะตะโกนออกไปเสียงลั่น จนโมโห เขาเกือบจะง้างหมัดใส่เธอแล้ว

แต่เรริบังริซาโกะไว้

“หลบไป เรริ พี่จะฆ่ามัน” สายตาของเรกิน่ากลัวมาก จนไมเริ่มจะร้องไห้อีกรอบ

“หยุดยัยเด็กเหลือขอไม่ต้องร้องไห้” เรกิตวาดใส่ไม เรริเริ่มโมโหพี่ตัวเอง จึงเตะเข้าก้านคอพี่ชาย

เรกิกระเด็นไปชนกำแพงเสียงดังลั่น

“แค่ก ทำไรน่ะยัยหัวแดง” เรกิตะโกน

“พี่ทำกับรุ่นน้องแบบนี้ได้ไง คิดว่าพี่ใหญ่มาจากไหนกันถึงทำแบบนี้” เรริพูดขณะที่เธอพยายามระงับความโกธร



“แง้ๆๆๆๆ พี่สาวๆ” ไมร้องไห้ เรริจึงกอดไมไว้

“โอ๋ๆ ไม่เป็นไรๆ พี่สาวอยู่นี้”



“พี่เรริ ขอบคุณนะคะที่ช่วย” ริซาโกะยิ้ม แล้วทั้งเธอและจิซาโตะ ก็โค้งให้เธอ

“ไม่เป็นไรมันหน้าที่ของพี่น่ะ ที่ต้องคอยห้ามไม่ให้ไอ้พี่บ้าเลือดมันไปทำร้ายเด็กประถมน่ะ” เรริยิ้ม

“นู๋ชื่อริซาโกะนะคะ นาคาโดอิ ริซาโกะ ปี2ห้องBคะ แล้วก็น้องสาวนู๋ นาคาโดอิ ไม ป.ต้นปี3คะ” ริซาโกะยิ้มแล้วโค้ง

“นู๋ชื่อ ฟุรุยะ  จิซาโตะ นะคะ ปี2ห้องBเหมือนกัน” จิซาโตะยิ้มแล้วโค้งเช่นกัน

“จ้า พี่ ไอคาวะ เรริ ม.ต้นปี2นะ  ส่วนพี่ชายพี่ เรกิ ม.ต้นปี3จ้ะ” เรริแนะนำตัวแล้วยิ้ม



“งั้นนู๋ขอตัวพาไมไมไปกินข้าวก่ออนนะคะ” ริซาโกะตัดบทแล้วยิ้ม เรริเสยผมสีแดงนั้น แล้วโบกมือให้ทั้งสาม

โดยไม่ลืมสาวน้อยตัวเล็ก

“ไมจัง ทานให้อร่อยน้า” เรริยิ้ม ไมหันไปโบกมือให้เรริแล้วหันกลับไป



“พี่สาวคนนั้นใจดีจัง” จิซาโตะพูดเอ่ยชมเรริขึ้นมา

“นั้นสิ ใจดีจังว่ามั้ยไมไม” ริซาโกะยิ้มให้น้องสาว

“ช่ายพี่สาว ใจดี” ไมยิ้ม



ทางเรริ เรริเป็นนักเรียน ม.ต้นปี2 ห้องA

“นาคาโดอิหรอ อื้ม” เรริทำท่าคิด สาวน้อยตัวเล็กเดินเข้ามาในห้อง

“เฮ้ๆ มิมิรุน” เรริตะโกนเรียกมิมิรุน  มิมิรุนหันไปมองเรริแล้วยิ้ม

“หือ ว่าไง เรริ” มิมิรุนยิ้ม ตามภาษาเด็กร่าเริงสดใสอย่างเธอ

“เธอมีน้องสาวหรือเปล่า”  เรริเริ่มถาม มิมิรุนยิ้มแล้วเธอหันไปค้นๆหาบางอย่างในกระเป๋าเงิน

“มีสิ นี้ไง น้องฉัน ริซาโกะ กับไม” มิมิรุนชี้ไปที่รูป เป็นรูปที่ไปเที่ยวทะเละกัน

“อ่า น้องไม ไมไมไม ไมจังน่ารักที่สุดเลย” เรริตะโกนพร้อมกระโดดไปมา



ซาโนะ โมรุคาว่าที่นั่งมองอยู่นาน ตบโต๊ะแล้วมองหน้าเรริ

“แกจะโวยวายทำไมฟระ พักนี้ทำไมแกชอบแต่เด็กฟระ” โมรุคาว่า ทอมคู่หูเรริ มองหน้าเรริ แบบกวนๆ

เรริยิ้มแล้วเขกหัวโมรุคาว่าไปรอบหนึ่ง

“ชิ ก็แกชอบมิยาบิ เป็นรุ่นน้อง แกก็ชอบเด็กๆเหมือนกันหล่ะวะ”

“เด็กกว่าปีเดียวต่างหาก แกล่อไปชอบเด็ก ป.ต้น ปี3เนี่ยนะ” โมรุคาว่าโต้กลับ

“เอ่อสิฟระ พอๆ เดี๋ยวไม่ช่วยกระชับสัมพันธ์ไมตรีระหว่างมิยะจังให้เลยนิ” เรริเล่นแผนสูง โมรุคาว่าสะดุ้งเฮือก

“เอ่อๆ ก็ได้ๆ ฮะๆ” โมรุคาว่าหัวเราะ เขาหลงรักมิยาบิมาตั้งแต่เข้าเรียนที่นี้ มิยาบิเป็นนักเรียนที่เรียนใน

แผน Hello project เหมือนที่ริซาโกะ จิซาโตะ และ ไม เรียน



“มิมิรุน แล้วทำไมเธอไม่เรียนแผนเดียวกันกับน้องๆหล่ะ บ้านเธอก็รวยไม่ใช่รึ” เรริถาม

“ก็ตอนที่ฉันมาเรียนที่นี้ มันมีแผนการเรียนนี้แล้วรึ แล้วฉันเรียนแผนนี้มา แล้วย้ายไปไปเรียนแผนใหม่

ไม่ได้หรอก ตอนนั้นเขารับเฉพาะ ประถมอีกด้วย” มิมิรุนร่ายยาว ด้วยควมโมโห

ใจจริงเธอก็อยากเรียนแผนนี้ แต่เธอคงปรับสภาพการเรียนได้ยาก

“นั้นสิเน๊อะ เราเรียนแผนแบบ Pony Canyon กันก็ดีแล้วหล่ะ อิจฉาพี่ฉันฟระ ได้เรียนแผนJohnny Jr.” เรริกล่าวแบบยิ้มๆ



แบบแผน Pony Canyon กับ Johnny Jr. เปิดมานานแล้ว Johnny Jr. คือแบบแผนที่มีแต่ชายล้วน

จะมีคาบฝึกนักเรียนให้มีความสามารถดั่งนักร้องค่าย Johnny Jr. ซึ่งมีการเรียนนี้ตั้งแต่ชั้นประถม

จนถึงจบมหาวิทยาลัย ส่วนPony Canyon เป็นแบบแผนที่ได้ทั้ง หญิง และชาย คือแผนกนี้เป็นแบบสหศึกษานั้นเอง

มีตั้งแต่ประถม จนถึงมหาวิทยาลัย มีคาบสอนนักเรียนให้ร้องเพลง และเต้น ทั้งแนว ฮิฟฮอฟ และแนวอื่น

ในขณะที่ Hello Project แบ่งออกเป็นแผนก Kids คือฝึกตั้งแต่ประถม ส่วน H!P นั้นเป็นแบบแผนของมัธยม

เพิ่งมีได้ไม่นาน คือรุ่นที่ริซาโกะ และจิซาโตะเข้ามาพอดีนั้นเอง และ ณ ตึก เก่าตั้งแต่รุ่นก่อนๆคือ รุ่นพ่อแม่

เป็นแผนการเรียนแบบปกติ เหมือนเดิม

โรงเรียนเฮเซขึ้นชื่อว่าเป็นโรงเรียนของผู้ดีมีเงินอยู่แล้ว จึงเรียกได้ว่าใหญ่มากๆ



ทางฮิโรกิและอากินะ

ณ  บริษัทนาคาโดอิ&ฟุรุยะ

“ท่านประธานคะ ยอดขายเดือนนี้เป็น!@#$%^&&*())*&^” เลขาฯรายงานสิ่งต่างๆให้กับฮิโรกิ

ฮิโรกิในมาดประธานบริษัท ที่ดูจริงจังกับงาน หลังจากที่เลขาฯออกไป เขาก็ยืดตัวขึ้นแก้ความเหมื่อย



“อากิจังจ๋า เย็นนี้เราไปดินเนอร์กันมั้ย” ฮิโรกิเดินมาโอบไหล่ภรรยา ที่ทำท่าจะงีบ บนโซฟา ด้วยความเบื่อเล็กน้อย

“หือ แล้วลูกๆหล่ะฮิโระ จะให้ลูกๆนั่งกินข้าวกันสองคนกับจิซะจังหรอ” อากินะเขกหัวฮิโรกิไปรอบหนึ่ง

“อากิจังนี้ไม่เปลี่ยนเลยนะเนี่ย” ฮิโรกิลูบหัวตัวเอง แล้วมองหน้าอากินะ

“ไม่เปลี่ยนอยู่แล้วหล่ะ ฮะๆ เฮ้อ ทำไมรุ่นเราไม่มีแผนการเรียนแบบแปลกๆ แบบตอนนี้บ้างนะ” อากินะมองรูปลูกสาวในชุดนักเรียน  

แล้วยิ้ม \"ถ้ามีตอนรุ่นพวกเรา จะเรียนแผนกไหนหล่ะ” ฮิโรกิถาม ขณะที่เดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน

“Pony Canyon สิ ไม่เข้าH!P หรอก หน้าอย่างอากินะ ไปเรียนคงพิลึก” อากินะตอบ

“นั้นน่ะสิเน๊าะ 55+”

.....................................................................................................................................................