ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7: ฉัน เธอ
\"อานะ แกก็งี้แหละ ไอ้เรกิ แกคิดว่าฉันดูไม่ออกหรือไง\"
\"คิดไปเองน่ะสิแกน่ะ ไอ้บ้า\" เรกิปฎิเสธเสียงแข็ง เรย์หัวเราะเบาๆ แล้วเหลือบมองไปที่หระดาษตรงหน้า
สีหน้าที่บ่งบอกถึงความพอใจ ตรงหน้าของเขา เขาวาดรูปของเอนวี่
เมื่อไรกันนะที่เราจะได้พบกันอีกน่ะ
ยังไงก็จะรอเธอนะ เอนวี่จางงงง
เวลาพักกลางวันประถมปลาย
\"ชะชะ เฮ้ยโควตะ ไปไหนแล้วฟระ\" นัจจิตะโกนเรียกเจ้าหัวทอง ที่ไม่รู้ว่าไปเล่นที่ไหนแล้ว
\"เฮ้ย ไอ้โควตะ\" นัจจิเปลี่ยนเป็นตะคอก
หนุ่มน้อยเสยผมสีเงินไปด้านหลังแล้วยิ้มบางๆ
\"ไอ้บ้าโควตะ แกจาไม่มาใช่ม่ะ วันนี้แกไม่ต้องไปเยี่ยมพี่สาวนะเว้ยยยยย\" นัจจิยิ้มเปงนัย ไม่นานนัก
หัวสีทองก็โผล่ออกมาจากร้านไอศครีม
\"อะไร วันนี้ไปเยี่ยมพี่สาวหรอ\" โควตะมองหน้าแฝดผู้พี่ นัจจิไปเยี่ยม
\"วันนี้ป๋าโควจิ จะพาไปเยี่ยม พี่สาว\" นัจจิยิ้ม
\"เค้าจาได้กอดพี่สาวอีกมั้ย\" โควตะยิ้มอย่างใสซื่อ นัจจิยิ้มบางๆ แล้วก้มหน้า
\"เด็กโง่ รับความจริงเถอะพี่สาวนะ ตายไปเป็นปีแล้ว วันนี้พี่ๆไอคาวะก็จะไปกันทุกคน\" นัจจิฝืนยิ้ม แม้ความจริงจะกำลังร้องไห้
โควตะ เด็กโง่ ผู้ไม่ยอมรับความจริง...
เลิกเรียน
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง
\"เลิกเรียนแล้วไอ้เวนเรกิ ตื่นๆ\" เรย์วางกระเป๋าเป้โครมใส่หน้าเรกิที่หลับเป็นตาย
\"งืมๆ เรริๆๆ\" เรกิกระพริบตาถี่
\"เรกิ..นี้แก\" เรย์มองหน้าเรกิที่กำลังหลับไม่รู้อะไรด้วยความงง
เป็นอย่างที่ไอ้ซารุยะมันบอก งั้นหรอ ...
\"ไอ้ฟายยยย ตื่นๆๆๆ\" เรย์เปลี่ยนเป็นเขย่าตัวเรกิให้ตื่น
\"อะไรวะไอ้เรย์ ปลุกทำไม\" เรกิเงยหน้าขึ้นมามอง เรย์ขว้างกระเป๋าเป้เรกิใส่หน้า
\"อะไรของแกวะ\"
\"วันนี้เราต้องไปเยี่ยมยัยเด็กนั้น กับไอ้หัวเงินหัวทองนะ\" เรย์ตะโกนใส่หน้าเรกิ เรกิหลับตาลง แล้วคว้ากระเป๋ามาสะพาย
\"งั้น เรริก็ต้องไป อย่างนั้นใช่ม่ะ\"
\"อือ\"
\"ลูกพี่ ไปแร้ว พี่สาวหัวแดงไปรอบนรถของปะป๋าแร้ว\" โควตะโผล่เข้ามาด้วยใยหน้าทะเล้น
\"อื้ม\" ทั้งสองคนรับ โควตะ ยังคงร่าเริงต่อไปจนไปถึงรถ
\"ดีครับ คุณมินาโมโตะ\" แฝดไอคาวะโค้ง โควจิคุณพ่อผู้สดใสร่าเริง
\"ปะป๋า ถ้าผมไปถึง ผมจะกอดพี่สาวได้มั้ยฮะ\" โควตะถามผู้เป็นพ่อ โควจิได้แต่เพียงยิ้ม
เรริที่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเรียบเฉย
\'ปล่อยเซย์กิซะ ไอ้สวะ\'
\'ว่าไงนะน้องสาว อีกทีสิ\'
\'บอกให้ปล่อยไง\'
\'หนีไปซะ เรริ ฉันตายไปสักคน คงไม่เป็นไร\'
\'จะบ้าหรอ เซย์กิ!!!!!!!!!!!!!!!!\'
เสียงๆนั้น มันยังคงกึกก้องในหัวฉันตลอดเวลา
ความทรงจำที่โหดร้าย
มันพรากเพื่อนที่สำคัญของฉันไป
ขอโทษนะ เพื่อนรัก
สีหน้าเรียบๆของเรริมองออกไปนอกหน้าต่าง
“วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง” โควจิยิ้มให้ลูกชายทั้งสองคนที่นั่งนิ่งๆ
“ก็ดีคับป๋า ป๋าเอาช่อดอกไม้สีแดงมาให้พี่สาวหรือเปล่าฮะ” โควตะยิ้มให้พ่ออย่างสดใส โควจิยิ้มพร้อมทั้งพยักหน้า “ป๋าฮะ พี่สาวเค้าเหงาหรือเปล่าฮะ พี่สาวเห็นผมต้องดีใจแน่เลยใช้มั้ยฮะ”
โควตะพูดไปต่างๆนานา บรรยากาศในรถมีแต่ความนิ่งเงียบ ความเศร้า มีเพียงเสียงที่ยังคงสดใสของโควตะเท่านั้น
‘เหตุการณ์วันนั้นฉันยังจำได้ดี ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน
ใบหน้าที่ยังคงยิ้มเสมอของเธอยังอยู่ในความทรงจำฉัน
ฉันชอบนะ เสียงที่เธอร้องเพลง
ฉันชอบคำปลอบโยนที่เธอให้ฉัน
ไม่ว่าที่ไหน เราสองคนก็อยู่ด้วยกัน’
ไม่นานนัก รถก็เคลื่อนตัวเข้ามาในเขตสุสาน ปายหลุมศพมากมายเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบ
เรกิมองออกไปด้วยแววตาเรียบเฉย ปลายตาเหลือบมองเรริที่พยายามเก็บน้ำตาเอาไว้
“อ่ะ ถึงแล้วหล่ะเด็กๆ ลงได้แล้วหล่ะ เดี๋ยวอาหยิบช่อดอกไม้ที่สั่งเอาไว้ให้” โควจิยิ้ม แล้วดับรถ จากนั้นก็เดินลงไปจากรถ
“ไปเร็ว ไปหาพี่สาวกัน” โควตะยังคงร่าเริง ในขณะที่นัจจิกลับนิ่งเฉย
“ป่ะ ไปหาพี่สาวกัน” นัจจิมองหน้าโควตะ แล้วลงจากรถไป
ร่างสูง พร้อมกับผมสีฟ้า เดินลงมาจากรถ
“ฮึ่มมมม เมื่อยชะมัด” เรย์ยืดเส้น แล้วหันไปมองเรกิ แล้วเขาก็ส่งสายตาเป็นเชิงบอกว่าให้ลงมาได้แล้ว
“เรริ ไปหาเซย์กิกันเร็ว” เรกิดึงเรริลงมาจากรถ เรริเดินลงมาอย่างอ่อนแรง ไม่นานเธอก็กลับมายิ้ม
‘ยิ้มสิ เรริ อย่างแสดงความอ่อนแอนะ เซย์กิคงเป็นห่วงแน่ๆ
ยิ้มสิ เราต้องยิ้มเอาไว้นะ’
ช่อดอกไม้ใหญ่สีแดงนั้น ถึงยื่นมาตรงหน้าของเรริโดยโควจิ เรริรับมาแล้วโค้งให้โควจิ
“ดอกไม้ร้านคุณอานี้สวยจังเลยนะคะ” เรริยิ้ม พลางลูบไล้ไปตามกลีบดอกไม้
“อื้ม ก็อาดูแลทุกดอกอย่างดีเหมือนดูแลนัตสึมิไง” โควจิยิ้ม
“แล้วคุณอานัตสึมิเป็นไงบ้างคะ” เรริชวนโควจิคุณขณะที่เดินไปตามเนินเขาที่มีหญ้าปกคลุม
“ก็ดี นัตจังนะ ทำงานเก่งมากเลยนะ ได้เลื่อนขั้นบ่อยๆ เงินเดือนก็ดี อาน่ะ ภูมิใจมากเลยหล่ะ”
“หรอคะ ทำงานที่ไหนหรอคะ”
“บริษัทของตระกูลนาคาโดอิ และฟุรุยะน่ะเป็นของสามีเพื่อนอาน่ะ” โควจิยิ้ม
“คุ้นๆแหะ นาคาโดอินี้ มีลูกสาวชื่อ ริซาโกะกับไมหรือเปล่าคะ”
“อ่า ใช่ๆนั้นแหละ รู้จักหรอ”
“ก็รุ่นน้องเรรินิคะ” เรริยิ้มแก้มปริ เธอกำลังนึกถึงไม
ทั้งสองเดินมาถึงป้ายหลุมศพที่เต็มไปด้วยหญ้ารกมากมาย
เด็กชายหัวทองกำลังดึงหญ้วเหล่านั้นออก
“พี่สาวฮะ ผมมาหานะฮะ จำผมได้มั้ย ผมโควตะนะฮะ
พี่สาวเหงามั้ยที่ไม่มีตัวป่วยอย่างผมไปก่อกวน อ้อ วันนี้ผมไม่ได้มาก่อกวนหรอฮะ
ผมอยากเจอพี่สาวก็เท่านั้น” แววตาที่สดใสแปลเปลี่ยนเป็นเศร้าทันที
“ไหนบอกว่าจะอยู่กับผมไง จะสอนผมเล่นเคนโด้ไม่ใช่หรอ
จะช่วยสอนการบ้านผมไง พี่สาวบอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนเล่นกับผม
แล้วทำไม ฮึก พี่สาว ทิ้งผมทำไมฮะ” เสียงโควตะเริ่มสั้นจนกระทั่ง น้ำตามากมายไหลรินผ่านแววตาอันไร้เดียงสา
เรกิตบไหนโควตะ แล้วกอดปลอบเจ้าหัวทองหัวน้อยๆ เรย์นั่งชันเข่าบนเนิน แล้วเด็ดดอกหญ้าดอกหนึ่งขึ้นมา
แล้วหมุนมันเล่น
“เป็นไงบ้างเซย์กิ ฉันมาเยี่ยม คิดถึงแกนะ คิดถึงจริงๆ มาหาฉันบ้างสิ ฉันรออยู่นะ” เรริวางช่อดอกไม้สิแดงข้างๆช่อของโควตะ นัจจิไม่พูดอะไร เขากำลังเหม่อลอย
“จะกลับยังเด็กๆ อาต้องกลับไปดูร้านต่อน่ะ” โควจิตะโกนเรียกทุกคน
“คะ/ครับ”
คฤหาสน์นาคาโดอิและฟุรุยะ
“เฮ้อ เหนื่อยชะมัด” เคตะทิ้งตัวลงบนโซฟา แล้วเขาก็แกะเนกไทออกอย่างลวกๆ
“นิ คุณไปอาบน้ำได้แล้ว เนื้อตัวเหนียวไปหมดแล้วน่ะ” อานาเนียพูดขณะที่กำลังเตรียมเสื้อ และผ้าเช็ดตัวให้เคตะ
“อื้ม รู้แล้วๆ อยากอาบน้ำเหมือนกันแหละ” เคตะลุกขึ้นแล้วเขาก็คว้าเสื้อและผ้าเช็ดตัว แล้วเข้าห้องน้ำไป อานาเนียยิ้มในท่าทางที่ไม่เปลี่ยนไปเลย
อานาเนียมองไปที่รูปบนผนังที่เรียงราย
รูปตอนสมัยเป็นนักเรียนที่ถ่ายคู่กับเคตะ
รูปตอนม.ปลาย ที่คบกับเคตะแล้ว
รูปตอนจบมหาลัย
รูปตอนแต่งงาน
และรูปที่มีเด็กตัวน้อยๆในอ้อมแขนของอานาเนีย
มีความสุขมากมาย ไม่ขออะไรไปมากกว่านี้แล้ว
“ม๊าๆ” จิซาโตะเดินเข้ามาในห้อง อานาเนียยิ้มให้ลูกสาวตัวน้อยๆ
“มีอะไร จิซาโตะ” อานาเนียยิ้มขณะที่กำลังก้มหน้าเก็บข้าวของในห้อง
“นู๋อ่านคันจิตัวนี้ไม่ออกคะ” จิซาโตะชี้ไปที่ตัวคันจินั้น
“อ้อ ก็นี้ไง” …
\"คิดไปเองน่ะสิแกน่ะ ไอ้บ้า\" เรกิปฎิเสธเสียงแข็ง เรย์หัวเราะเบาๆ แล้วเหลือบมองไปที่หระดาษตรงหน้า
สีหน้าที่บ่งบอกถึงความพอใจ ตรงหน้าของเขา เขาวาดรูปของเอนวี่
เมื่อไรกันนะที่เราจะได้พบกันอีกน่ะ
ยังไงก็จะรอเธอนะ เอนวี่จางงงง
เวลาพักกลางวันประถมปลาย
\"ชะชะ เฮ้ยโควตะ ไปไหนแล้วฟระ\" นัจจิตะโกนเรียกเจ้าหัวทอง ที่ไม่รู้ว่าไปเล่นที่ไหนแล้ว
\"เฮ้ย ไอ้โควตะ\" นัจจิเปลี่ยนเป็นตะคอก
หนุ่มน้อยเสยผมสีเงินไปด้านหลังแล้วยิ้มบางๆ
\"ไอ้บ้าโควตะ แกจาไม่มาใช่ม่ะ วันนี้แกไม่ต้องไปเยี่ยมพี่สาวนะเว้ยยยยย\" นัจจิยิ้มเปงนัย ไม่นานนัก
หัวสีทองก็โผล่ออกมาจากร้านไอศครีม
\"อะไร วันนี้ไปเยี่ยมพี่สาวหรอ\" โควตะมองหน้าแฝดผู้พี่ นัจจิไปเยี่ยม
\"วันนี้ป๋าโควจิ จะพาไปเยี่ยม พี่สาว\" นัจจิยิ้ม
\"เค้าจาได้กอดพี่สาวอีกมั้ย\" โควตะยิ้มอย่างใสซื่อ นัจจิยิ้มบางๆ แล้วก้มหน้า
\"เด็กโง่ รับความจริงเถอะพี่สาวนะ ตายไปเป็นปีแล้ว วันนี้พี่ๆไอคาวะก็จะไปกันทุกคน\" นัจจิฝืนยิ้ม แม้ความจริงจะกำลังร้องไห้
โควตะ เด็กโง่ ผู้ไม่ยอมรับความจริง...
เลิกเรียน
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง
\"เลิกเรียนแล้วไอ้เวนเรกิ ตื่นๆ\" เรย์วางกระเป๋าเป้โครมใส่หน้าเรกิที่หลับเป็นตาย
\"งืมๆ เรริๆๆ\" เรกิกระพริบตาถี่
\"เรกิ..นี้แก\" เรย์มองหน้าเรกิที่กำลังหลับไม่รู้อะไรด้วยความงง
เป็นอย่างที่ไอ้ซารุยะมันบอก งั้นหรอ ...
\"ไอ้ฟายยยย ตื่นๆๆๆ\" เรย์เปลี่ยนเป็นเขย่าตัวเรกิให้ตื่น
\"อะไรวะไอ้เรย์ ปลุกทำไม\" เรกิเงยหน้าขึ้นมามอง เรย์ขว้างกระเป๋าเป้เรกิใส่หน้า
\"อะไรของแกวะ\"
\"วันนี้เราต้องไปเยี่ยมยัยเด็กนั้น กับไอ้หัวเงินหัวทองนะ\" เรย์ตะโกนใส่หน้าเรกิ เรกิหลับตาลง แล้วคว้ากระเป๋ามาสะพาย
\"งั้น เรริก็ต้องไป อย่างนั้นใช่ม่ะ\"
\"อือ\"
\"ลูกพี่ ไปแร้ว พี่สาวหัวแดงไปรอบนรถของปะป๋าแร้ว\" โควตะโผล่เข้ามาด้วยใยหน้าทะเล้น
\"อื้ม\" ทั้งสองคนรับ โควตะ ยังคงร่าเริงต่อไปจนไปถึงรถ
\"ดีครับ คุณมินาโมโตะ\" แฝดไอคาวะโค้ง โควจิคุณพ่อผู้สดใสร่าเริง
\"ปะป๋า ถ้าผมไปถึง ผมจะกอดพี่สาวได้มั้ยฮะ\" โควตะถามผู้เป็นพ่อ โควจิได้แต่เพียงยิ้ม
เรริที่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเรียบเฉย
\'ปล่อยเซย์กิซะ ไอ้สวะ\'
\'ว่าไงนะน้องสาว อีกทีสิ\'
\'บอกให้ปล่อยไง\'
\'หนีไปซะ เรริ ฉันตายไปสักคน คงไม่เป็นไร\'
\'จะบ้าหรอ เซย์กิ!!!!!!!!!!!!!!!!\'
เสียงๆนั้น มันยังคงกึกก้องในหัวฉันตลอดเวลา
ความทรงจำที่โหดร้าย
มันพรากเพื่อนที่สำคัญของฉันไป
ขอโทษนะ เพื่อนรัก
สีหน้าเรียบๆของเรริมองออกไปนอกหน้าต่าง
“วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง” โควจิยิ้มให้ลูกชายทั้งสองคนที่นั่งนิ่งๆ
“ก็ดีคับป๋า ป๋าเอาช่อดอกไม้สีแดงมาให้พี่สาวหรือเปล่าฮะ” โควตะยิ้มให้พ่ออย่างสดใส โควจิยิ้มพร้อมทั้งพยักหน้า “ป๋าฮะ พี่สาวเค้าเหงาหรือเปล่าฮะ พี่สาวเห็นผมต้องดีใจแน่เลยใช้มั้ยฮะ”
โควตะพูดไปต่างๆนานา บรรยากาศในรถมีแต่ความนิ่งเงียบ ความเศร้า มีเพียงเสียงที่ยังคงสดใสของโควตะเท่านั้น
‘เหตุการณ์วันนั้นฉันยังจำได้ดี ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน
ใบหน้าที่ยังคงยิ้มเสมอของเธอยังอยู่ในความทรงจำฉัน
ฉันชอบนะ เสียงที่เธอร้องเพลง
ฉันชอบคำปลอบโยนที่เธอให้ฉัน
ไม่ว่าที่ไหน เราสองคนก็อยู่ด้วยกัน’
ไม่นานนัก รถก็เคลื่อนตัวเข้ามาในเขตสุสาน ปายหลุมศพมากมายเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบ
เรกิมองออกไปด้วยแววตาเรียบเฉย ปลายตาเหลือบมองเรริที่พยายามเก็บน้ำตาเอาไว้
“อ่ะ ถึงแล้วหล่ะเด็กๆ ลงได้แล้วหล่ะ เดี๋ยวอาหยิบช่อดอกไม้ที่สั่งเอาไว้ให้” โควจิยิ้ม แล้วดับรถ จากนั้นก็เดินลงไปจากรถ
“ไปเร็ว ไปหาพี่สาวกัน” โควตะยังคงร่าเริง ในขณะที่นัจจิกลับนิ่งเฉย
“ป่ะ ไปหาพี่สาวกัน” นัจจิมองหน้าโควตะ แล้วลงจากรถไป
ร่างสูง พร้อมกับผมสีฟ้า เดินลงมาจากรถ
“ฮึ่มมมม เมื่อยชะมัด” เรย์ยืดเส้น แล้วหันไปมองเรกิ แล้วเขาก็ส่งสายตาเป็นเชิงบอกว่าให้ลงมาได้แล้ว
“เรริ ไปหาเซย์กิกันเร็ว” เรกิดึงเรริลงมาจากรถ เรริเดินลงมาอย่างอ่อนแรง ไม่นานเธอก็กลับมายิ้ม
‘ยิ้มสิ เรริ อย่างแสดงความอ่อนแอนะ เซย์กิคงเป็นห่วงแน่ๆ
ยิ้มสิ เราต้องยิ้มเอาไว้นะ’
ช่อดอกไม้ใหญ่สีแดงนั้น ถึงยื่นมาตรงหน้าของเรริโดยโควจิ เรริรับมาแล้วโค้งให้โควจิ
“ดอกไม้ร้านคุณอานี้สวยจังเลยนะคะ” เรริยิ้ม พลางลูบไล้ไปตามกลีบดอกไม้
“อื้ม ก็อาดูแลทุกดอกอย่างดีเหมือนดูแลนัตสึมิไง” โควจิยิ้ม
“แล้วคุณอานัตสึมิเป็นไงบ้างคะ” เรริชวนโควจิคุณขณะที่เดินไปตามเนินเขาที่มีหญ้าปกคลุม
“ก็ดี นัตจังนะ ทำงานเก่งมากเลยนะ ได้เลื่อนขั้นบ่อยๆ เงินเดือนก็ดี อาน่ะ ภูมิใจมากเลยหล่ะ”
“หรอคะ ทำงานที่ไหนหรอคะ”
“บริษัทของตระกูลนาคาโดอิ และฟุรุยะน่ะเป็นของสามีเพื่อนอาน่ะ” โควจิยิ้ม
“คุ้นๆแหะ นาคาโดอินี้ มีลูกสาวชื่อ ริซาโกะกับไมหรือเปล่าคะ”
“อ่า ใช่ๆนั้นแหละ รู้จักหรอ”
“ก็รุ่นน้องเรรินิคะ” เรริยิ้มแก้มปริ เธอกำลังนึกถึงไม
ทั้งสองเดินมาถึงป้ายหลุมศพที่เต็มไปด้วยหญ้ารกมากมาย
เด็กชายหัวทองกำลังดึงหญ้วเหล่านั้นออก
“พี่สาวฮะ ผมมาหานะฮะ จำผมได้มั้ย ผมโควตะนะฮะ
พี่สาวเหงามั้ยที่ไม่มีตัวป่วยอย่างผมไปก่อกวน อ้อ วันนี้ผมไม่ได้มาก่อกวนหรอฮะ
ผมอยากเจอพี่สาวก็เท่านั้น” แววตาที่สดใสแปลเปลี่ยนเป็นเศร้าทันที
“ไหนบอกว่าจะอยู่กับผมไง จะสอนผมเล่นเคนโด้ไม่ใช่หรอ
จะช่วยสอนการบ้านผมไง พี่สาวบอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนเล่นกับผม
แล้วทำไม ฮึก พี่สาว ทิ้งผมทำไมฮะ” เสียงโควตะเริ่มสั้นจนกระทั่ง น้ำตามากมายไหลรินผ่านแววตาอันไร้เดียงสา
เรกิตบไหนโควตะ แล้วกอดปลอบเจ้าหัวทองหัวน้อยๆ เรย์นั่งชันเข่าบนเนิน แล้วเด็ดดอกหญ้าดอกหนึ่งขึ้นมา
แล้วหมุนมันเล่น
“เป็นไงบ้างเซย์กิ ฉันมาเยี่ยม คิดถึงแกนะ คิดถึงจริงๆ มาหาฉันบ้างสิ ฉันรออยู่นะ” เรริวางช่อดอกไม้สิแดงข้างๆช่อของโควตะ นัจจิไม่พูดอะไร เขากำลังเหม่อลอย
“จะกลับยังเด็กๆ อาต้องกลับไปดูร้านต่อน่ะ” โควจิตะโกนเรียกทุกคน
“คะ/ครับ”
คฤหาสน์นาคาโดอิและฟุรุยะ
“เฮ้อ เหนื่อยชะมัด” เคตะทิ้งตัวลงบนโซฟา แล้วเขาก็แกะเนกไทออกอย่างลวกๆ
“นิ คุณไปอาบน้ำได้แล้ว เนื้อตัวเหนียวไปหมดแล้วน่ะ” อานาเนียพูดขณะที่กำลังเตรียมเสื้อ และผ้าเช็ดตัวให้เคตะ
“อื้ม รู้แล้วๆ อยากอาบน้ำเหมือนกันแหละ” เคตะลุกขึ้นแล้วเขาก็คว้าเสื้อและผ้าเช็ดตัว แล้วเข้าห้องน้ำไป อานาเนียยิ้มในท่าทางที่ไม่เปลี่ยนไปเลย
อานาเนียมองไปที่รูปบนผนังที่เรียงราย
รูปตอนสมัยเป็นนักเรียนที่ถ่ายคู่กับเคตะ
รูปตอนม.ปลาย ที่คบกับเคตะแล้ว
รูปตอนจบมหาลัย
รูปตอนแต่งงาน
และรูปที่มีเด็กตัวน้อยๆในอ้อมแขนของอานาเนีย
มีความสุขมากมาย ไม่ขออะไรไปมากกว่านี้แล้ว
“ม๊าๆ” จิซาโตะเดินเข้ามาในห้อง อานาเนียยิ้มให้ลูกสาวตัวน้อยๆ
“มีอะไร จิซาโตะ” อานาเนียยิ้มขณะที่กำลังก้มหน้าเก็บข้าวของในห้อง
“นู๋อ่านคันจิตัวนี้ไม่ออกคะ” จิซาโตะชี้ไปที่ตัวคันจินั้น
“อ้อ ก็นี้ไง” …
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น