ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6: All for one
ผม นักเรียนม.ต้นปี3ธรรมดา
ที่มีสีผมไม่ธรรมดา ทำไมน่ะหรอ สีผมของผมเป็นสีฟ้าไงหล่ะ ส่วนเจ้าน้องชายฝาแฝดมีผมสีขาว
ส่วนน้องสาวน่ะ ผมสีแดง เหอๆ
ผมไอคาวะ เรย์ครับ ชื่อผมก็บอกแล้วว่าแปลว่าวิญญาณ เพราะฉนั้นนิสัยผมก็เหมือนวิญญาณลอยได้ไงครับ
เมื่อวานนี้ วงน้องสาวผมเต้นและได้ออกถ่ายทอดไปทั่วโรงเรียน ไอ้ผมน่ะดีใจนะครับ แต่ไอ้เรกินี้สิ เอาแต่คัดค้าน
ไม่เข้าใจมันเอาซะเลย
\"ฮาโหลพี่น้องๆ ซารุยะสุดหล่อโผล่มาแย้ว\" ไอ้ลิงกังบ้า โผล่เข้ามาพูดซะดังลั่น อยากต่อยหน้ามันจิงๆนะนั้น
ผมเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือหาร์ตูน เจอเจ้าหัวส้มที่ทำหน้าทะแล้นอยู่อย่างน่ารักเชียว
ป๊าป! เหอๆ ผมเงยหน้ามาเพื่อจาตบหัวส้มๆของมันด้วยหนังสือการ์ตูน นารุโตะต่างหาก
\"ไอ้หัวส้มหุบปากทีสิ\" เรกิเสริม ดีมากได้น้องหัวขาว
\"เอ่อๆก็ได้\" ซารุยะมันก็ลูบๆหัวนั้น 555+ สม
ผมเหลือบมองไปทางประตูห้อง บางสิ่งที่เดินผ่านไป
สาวน้อยเครื่องแบบโพนี่ฯ ผมยาวสีดำนั้นปลิวพลิ้วไปตามสายลม โดนใจไอ้เรย์ชะมัด
“เอนวี่” เสียงไอ้ลิงตะโกนเรียกสาวน้อยคนนั้น เส้นผมยาวสลวยสะบัดพลิวไปตามสายลม
“อ่า ซารุยะ ว่าไง” เอนวี่หันมายิ้มให้ซารุยะ เรกิหันไปมองแวบหนึ่งแล้วหันกลับไป ส่วนผม
วางมาดนิ่งแต่ความจริงแล้ว ผมนะหื่นกระจายไปแล้วหล่ะครับ
“มาทำไรตึกฉันหล่ะเนี่ย” ซารุยะมันถามต่ออยากบอกว่า เพิ่งเห็นมันมีประโยชน์ก็วันนี้หล่ะ
“มีเรื่องกับอาจารย์ตึกเธอนิดๆหน่อยๆน่ะ” เอนวี่ยิ้ม ย๊ากกกก แววตาอันน่ารักคู่นั้นทำผมลงไปกองที่พื้นโดยอันตโนมัติ
“อ้าว เรย์คุง ทำไมลงไปนอนแบบนั้นหล่ะ” สุรเสียวเอนวี่ดังขึ้น เธอรู้ชิ่อผมหรอ
รู้ได้ไงกันน่ะ
“อ่า ป่าวครับ คือแบบว่า…” ผมกระตุกกระตักที่จะพูด แต่ว่ามีไอ้ลิงมาขัดนี้สิ
“อ้อ มันคงชอบเธอมั้งเอนวี่” ไอ้บร้า วิงปากเน่าเอ้ย ผมถีบมันตกเก้าอี้แล้วขึ้นมานั่ง
“อะแฮ่ม ไม่ใช่แบบนั้นหรอกคับ อย่าไปเชื่อมัน คนอย่างผมน่ะ ไม่ได้ชอบใครง่ายๆหรอนะ” ผมตอบอย่างวางมาดสุดๆ
ก็มันเป็นเรื่องปกติของผมนี้นา
“คิดว่าฉันมันหลงตัวเองขนาดนั้นเชียว” เอนวี่ทำสีหน้าเรียบเฉย โอย น่ารักจังโว้ย
“ไปหล่ะ แล้วเจอกันตอนพักแล้วกัน อ้อ ตาหัวขาว น้องสาวนายน่ะ เก่งจังเนาะ” เอนวี่ยิ้ม แล้วเดินจากไป อะไรกันว่า ทุกคนมันรู้จักเอนวี่ ยกเว้นแต่ตรูใช่มั้ย
เอาเถอะครับ ผมน่ะ ก้อเป็นแบบนี้ของผม หวังว่าเอนวี่จามองผมบ้างนะ
“พี่ชายชอบยัยนั้นแหงเลย” เรกิทำหน้าทำตาคิด ว๊ากกกก ผมถอยกรูติดกำแพง
“แกรจาบร้าหรอ พูดจาซี้ซัว เสียภาพหมดนะ”
“ตีตัวไปก่อนไข้นิ ไอ้หัวฟ้า” ซารุยะทำหน้าตาทะเล้น ผลั่วๆๆๆ
ไอ้หัวส้มกระเด็นไปกรงห้อง
“เงียบนะเว้ย ไอ้ลิง”
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
ห้อง ประถมต้น ปี3
เวลาอาหารกลางวัน
“หลบหน่อยสิยัยเตี้ย” เสียงหัวเราะรัว กระหน่ำใส่นู๋น้อยตัวเล็กที่กำลัง เดินอย่างทุลักทุเลเข้าไปรับอาหารกลางวัน
พลัก!
ร่างเล็กๆล้มลงบนพื้น
\"สมน้ำหน้ายัยเตี้ย\" รุมิหัวเราะอย่างซะใจ กับร่างเล็กๆของไมที่ล้มลงไปที่พื้น
รุมิหัวเราะ เธอกำลังก้าวเดินไปข้างหน้า แต่ต้องชนกับปลายกระโปรงสก๊อตสีชมพู
\"อ่ะ ใครเนี่ยมาขว้างฉัน\" รุมิเงยหน้า สีหน้าเธอเปลี่ยนไป
เส้นผมสีแดงถูกเสยผ่านนิ้วเรียวยาว ร่างสูงนั่งยองๆลองมองหน้าเด็กคนนั้นอย่างสังวนใจ
\"ฮะ ว่าไง พี่เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่างรังแกไมไม\" เรริทำหน้าตาย รุมิแถบกรีดร้อง ไมที่กำลังร้องไห้ถูกเรริอุ้มขึ้นมา
ความสูงของไมอยู่ที่ 134 ซม เรริสูงเกือบ 170 คือราวๆ 168
\"อ่าๆ อย่างร้องไห้น่า พี่สาวตอนนี้คาบว่าง จะอยู่กับไมไมเอง\" เรริยิ้มแล้วลูบผมบางๆของไมอย่างเอ็นดู
.................................................
............................
..........
...
.
กริ๊งงงงงงงงงงงงงง
\"เฮ้อ เรียนวิชาอะไรเนี่ย\" เรกิทำท่าคิด แล้วขว้างกระดาษไปโดนหัวซารุยะ
\"อะไรของแกว่าเรกิ อารมณ์เสียอะไรไม่ทราบ\" ซารุยะทำท่าโมโห แต่ก็ต้องหยุดเพราะสายตาของเรกิบอกได้ถึวความเซ็ง
\"คิดถึง เด็กคนนั้นก็เท่านั้น\" เรกิพูดกับตัวเองลอยๆ เรย์มองเรกิ แล้วมองไปที่กระดาน
ในสมองตอนนี้ มีแต่ เอนวี่ เท่านั้น
อยากเจออีกครั้ง
อยากยิ้มให้
อยากคุยด้วย
ก็เท่านั้นเอง ทำไมนะ มันเหมือนกับการฝืนตัวเอง ทั้งๆที่อยากจะทำ
คำว่า มืดมัว มันยังคงอยู่ในใจเรา แต่เหมือนเห็นแสงสว่างรำไร แต่มันเป็นเพียงแค่แสงนำทางให้หัวใจ
แบบนั้นเองนะหรอ
\"ไอ้พี่เรย์\" เรกิสะกิด
\"อะไรวะ\" เรย์ตอบออกไปแบบปกติ
\"คิดถึงเอนวี่หล่ะเซ่\" เรกิทำท่ายิ้มๆ
\"แล้วแกหล่ะ นึกถึง น้อง อะไรนะ ริซาโกะหล่ะเซ่\" เรย์ตอกกลับ แล้วยิ้ม เรกิทำหน้านิ่งแล้วส่ายหัวไปรอบๆ
ที่มีสีผมไม่ธรรมดา ทำไมน่ะหรอ สีผมของผมเป็นสีฟ้าไงหล่ะ ส่วนเจ้าน้องชายฝาแฝดมีผมสีขาว
ส่วนน้องสาวน่ะ ผมสีแดง เหอๆ
ผมไอคาวะ เรย์ครับ ชื่อผมก็บอกแล้วว่าแปลว่าวิญญาณ เพราะฉนั้นนิสัยผมก็เหมือนวิญญาณลอยได้ไงครับ
เมื่อวานนี้ วงน้องสาวผมเต้นและได้ออกถ่ายทอดไปทั่วโรงเรียน ไอ้ผมน่ะดีใจนะครับ แต่ไอ้เรกินี้สิ เอาแต่คัดค้าน
ไม่เข้าใจมันเอาซะเลย
\"ฮาโหลพี่น้องๆ ซารุยะสุดหล่อโผล่มาแย้ว\" ไอ้ลิงกังบ้า โผล่เข้ามาพูดซะดังลั่น อยากต่อยหน้ามันจิงๆนะนั้น
ผมเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือหาร์ตูน เจอเจ้าหัวส้มที่ทำหน้าทะแล้นอยู่อย่างน่ารักเชียว
ป๊าป! เหอๆ ผมเงยหน้ามาเพื่อจาตบหัวส้มๆของมันด้วยหนังสือการ์ตูน นารุโตะต่างหาก
\"ไอ้หัวส้มหุบปากทีสิ\" เรกิเสริม ดีมากได้น้องหัวขาว
\"เอ่อๆก็ได้\" ซารุยะมันก็ลูบๆหัวนั้น 555+ สม
ผมเหลือบมองไปทางประตูห้อง บางสิ่งที่เดินผ่านไป
สาวน้อยเครื่องแบบโพนี่ฯ ผมยาวสีดำนั้นปลิวพลิ้วไปตามสายลม โดนใจไอ้เรย์ชะมัด
“เอนวี่” เสียงไอ้ลิงตะโกนเรียกสาวน้อยคนนั้น เส้นผมยาวสลวยสะบัดพลิวไปตามสายลม
“อ่า ซารุยะ ว่าไง” เอนวี่หันมายิ้มให้ซารุยะ เรกิหันไปมองแวบหนึ่งแล้วหันกลับไป ส่วนผม
วางมาดนิ่งแต่ความจริงแล้ว ผมนะหื่นกระจายไปแล้วหล่ะครับ
“มาทำไรตึกฉันหล่ะเนี่ย” ซารุยะมันถามต่ออยากบอกว่า เพิ่งเห็นมันมีประโยชน์ก็วันนี้หล่ะ
“มีเรื่องกับอาจารย์ตึกเธอนิดๆหน่อยๆน่ะ” เอนวี่ยิ้ม ย๊ากกกก แววตาอันน่ารักคู่นั้นทำผมลงไปกองที่พื้นโดยอันตโนมัติ
“อ้าว เรย์คุง ทำไมลงไปนอนแบบนั้นหล่ะ” สุรเสียวเอนวี่ดังขึ้น เธอรู้ชิ่อผมหรอ
รู้ได้ไงกันน่ะ
“อ่า ป่าวครับ คือแบบว่า…” ผมกระตุกกระตักที่จะพูด แต่ว่ามีไอ้ลิงมาขัดนี้สิ
“อ้อ มันคงชอบเธอมั้งเอนวี่” ไอ้บร้า วิงปากเน่าเอ้ย ผมถีบมันตกเก้าอี้แล้วขึ้นมานั่ง
“อะแฮ่ม ไม่ใช่แบบนั้นหรอกคับ อย่าไปเชื่อมัน คนอย่างผมน่ะ ไม่ได้ชอบใครง่ายๆหรอนะ” ผมตอบอย่างวางมาดสุดๆ
ก็มันเป็นเรื่องปกติของผมนี้นา
“คิดว่าฉันมันหลงตัวเองขนาดนั้นเชียว” เอนวี่ทำสีหน้าเรียบเฉย โอย น่ารักจังโว้ย
“ไปหล่ะ แล้วเจอกันตอนพักแล้วกัน อ้อ ตาหัวขาว น้องสาวนายน่ะ เก่งจังเนาะ” เอนวี่ยิ้ม แล้วเดินจากไป อะไรกันว่า ทุกคนมันรู้จักเอนวี่ ยกเว้นแต่ตรูใช่มั้ย
เอาเถอะครับ ผมน่ะ ก้อเป็นแบบนี้ของผม หวังว่าเอนวี่จามองผมบ้างนะ
“พี่ชายชอบยัยนั้นแหงเลย” เรกิทำหน้าทำตาคิด ว๊ากกกก ผมถอยกรูติดกำแพง
“แกรจาบร้าหรอ พูดจาซี้ซัว เสียภาพหมดนะ”
“ตีตัวไปก่อนไข้นิ ไอ้หัวฟ้า” ซารุยะทำหน้าตาทะเล้น ผลั่วๆๆๆ
ไอ้หัวส้มกระเด็นไปกรงห้อง
“เงียบนะเว้ย ไอ้ลิง”
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
ห้อง ประถมต้น ปี3
เวลาอาหารกลางวัน
“หลบหน่อยสิยัยเตี้ย” เสียงหัวเราะรัว กระหน่ำใส่นู๋น้อยตัวเล็กที่กำลัง เดินอย่างทุลักทุเลเข้าไปรับอาหารกลางวัน
พลัก!
ร่างเล็กๆล้มลงบนพื้น
\"สมน้ำหน้ายัยเตี้ย\" รุมิหัวเราะอย่างซะใจ กับร่างเล็กๆของไมที่ล้มลงไปที่พื้น
รุมิหัวเราะ เธอกำลังก้าวเดินไปข้างหน้า แต่ต้องชนกับปลายกระโปรงสก๊อตสีชมพู
\"อ่ะ ใครเนี่ยมาขว้างฉัน\" รุมิเงยหน้า สีหน้าเธอเปลี่ยนไป
เส้นผมสีแดงถูกเสยผ่านนิ้วเรียวยาว ร่างสูงนั่งยองๆลองมองหน้าเด็กคนนั้นอย่างสังวนใจ
\"ฮะ ว่าไง พี่เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่างรังแกไมไม\" เรริทำหน้าตาย รุมิแถบกรีดร้อง ไมที่กำลังร้องไห้ถูกเรริอุ้มขึ้นมา
ความสูงของไมอยู่ที่ 134 ซม เรริสูงเกือบ 170 คือราวๆ 168
\"อ่าๆ อย่างร้องไห้น่า พี่สาวตอนนี้คาบว่าง จะอยู่กับไมไมเอง\" เรริยิ้มแล้วลูบผมบางๆของไมอย่างเอ็นดู
.................................................
............................
..........
...
.
กริ๊งงงงงงงงงงงงงง
\"เฮ้อ เรียนวิชาอะไรเนี่ย\" เรกิทำท่าคิด แล้วขว้างกระดาษไปโดนหัวซารุยะ
\"อะไรของแกว่าเรกิ อารมณ์เสียอะไรไม่ทราบ\" ซารุยะทำท่าโมโห แต่ก็ต้องหยุดเพราะสายตาของเรกิบอกได้ถึวความเซ็ง
\"คิดถึง เด็กคนนั้นก็เท่านั้น\" เรกิพูดกับตัวเองลอยๆ เรย์มองเรกิ แล้วมองไปที่กระดาน
ในสมองตอนนี้ มีแต่ เอนวี่ เท่านั้น
อยากเจออีกครั้ง
อยากยิ้มให้
อยากคุยด้วย
ก็เท่านั้นเอง ทำไมนะ มันเหมือนกับการฝืนตัวเอง ทั้งๆที่อยากจะทำ
คำว่า มืดมัว มันยังคงอยู่ในใจเรา แต่เหมือนเห็นแสงสว่างรำไร แต่มันเป็นเพียงแค่แสงนำทางให้หัวใจ
แบบนั้นเองนะหรอ
\"ไอ้พี่เรย์\" เรกิสะกิด
\"อะไรวะ\" เรย์ตอบออกไปแบบปกติ
\"คิดถึงเอนวี่หล่ะเซ่\" เรกิทำท่ายิ้มๆ
\"แล้วแกหล่ะ นึกถึง น้อง อะไรนะ ริซาโกะหล่ะเซ่\" เรย์ตอกกลับ แล้วยิ้ม เรกิทำหน้านิ่งแล้วส่ายหัวไปรอบๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น