ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5: Ageha
“ครูขออีกเพลงได้ม่ะ เอาแค่เฉพาะเรริพอ” อ.ยามาดะ พูดขึ้นมา เรริที่กำลังนั่งเช็ดเหงื่อ เพราะเต้นมาทีเดียวสี่เพลงรวด
“อะไรนะ จารย์ จะเอาให้เรริเป็นลมเลยหรอคะ” เรริเบิกตากว้าง อฺ.ยามาดะหัวเราะในลำคอ
“ป่าวๆ ครูหมายถึงร้องเพลงช้านะ ร้องเพลง Ageha น่ะ ของวินส์ได้ม่ะ” อ.ยามาดะอธิบาย เรริทำท่าคิด
“จะดีหรอ ใช้เสียงมากไปแล้วนะ เรริ” มินามิตบไหล่เรริ
“คะ จารย์ เรริร้องก็ได้” เรริยิ้มตอบอย่างมั่นใจ
ทั้วโรงเรียนที่กำลังดูเธออยู่ ต่างก็ตกใจเป็นอย่างมาก
“ตกลงไอ้น้องนี้มันเพศอะไรกันแน่น่ะ ยูจิ” อันเนะหันมามองหน้ายูจิที่กำลังซ็อมเต้น อยู่เงยหน้ามองทีวี
“ไส้เดือนมั้งพี่อันเนะ” ยูจิตอบ ยูจิเช็ดเหงื่อแล้วเงยหน้ามองทีวี
“ตะกี้ร้องWFL แล้วต่อด้วย แบบH!P อีก” อันเนะทำท่าตะลึง
“ง่ายจะตาย ก้อน้องแกคงไม่ใช่มนุษย์” เก็ตโตะเข้ามาตอบ อันเนะกับยูจิหันไปมองเก็ตโตะ
เรริหยิบไมค์ขึ้นมาร้อง เธอรอสัญญาณ
พออาจารย์พยักหน้า อินโทรก็เริ่มขึ้น
เรริพยายามใช้เสียงที่ยังพอมีอยู่ร้อง ด้วยความที่เสียงสูงเป็นทุนทำให้ร้องเพลงนี้ได้อย่างมีพลัง
“น้ำตาร่วงแล้ว เหมือนต้นฉบับเลย” ทาเครุทำท่าปาดน้ำตา
“อ้า เรริจางเก่งที่สุด” อาคารทำท่าปลื้ม
“พี่สาวเก่งจัง” ไมมองเรริอย่างตั้งใจแล้วยิ้ม
เรริหันมายิ้มให้กบ้อง ตอนนี้เธอเห็นกล้องแล้ว
‘เรริ เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ’
‘อื้มได้สิ เซย์กิเพื่อนรัก’
‘ผีเสื้อสองตัว ^^ Ageha’
Agehachou otta ano natsu no hi
Mou ichido anna fuu yume tsukamarareru
Sou shin’uu no kimi naraba
เราพากันวิ่งไบ่จัลผีเสื้อในวันหนึ่งของฤดูร้อน
เรายังฝันได้เหมือนอย่างนั้นอีกครั้ง
ใช่แล้ว ถ้าเป็นเธอ เพื่อนรัก
“อาคาริจัง รู้สึกเหมือนจะร้องไห้มั้ย” จินวอนสะกิดอาคาริ
“ฉันหรอ นิดหน่อย ไม่รู้สิ เหมือนความรู้สึกมันมาจากข้างใน เรริคงคิดถึงเซย์กิหล่ะมั้ง” อาคาริพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
อาคาริมองหน้ามิมิรุน ที่กำลังทำท่าปาดน้ำตา
“เซย์กิ เซย์กิทำไมหรอ” โมรุคาว่ามองหน้าอาคาริอย่างงึนงง น้อยคนจะรู้ถึงเรื่องนี้
“เซย์กิตายไปแล้ว” อาคาริพูดเสียงเย็น
บรรยากาศโดยรอบเย็นลง มีเพียงเสียงเรริที่ยังคงดังก้อง
“วะวะ ว่าไงนะ” ทาเครุจ้องหน้าอาคาริ
“เซย์กิกลับเกียวโต ไม่ใช่หรอ” มินามิเอ่ยขึ้นมา อาคาริส่ายหน้า
“กลับน่ะใช่ เซย์กิตายที่นั้น” อาคาริเปิดป่กพูด เรื่องนี้ถูกปิดเงียบไปนาน
ไม่มีใครรู้หรอกว่าเซย์กิตายนอกจากคนที่อยู่ในเหตุการณ์อย่างเรริที่รู้
“ตาย ยังไงหล่ะอาคาริ” โมรุคาว่าจ้องหน้าอาคาริ แววตาคมเข้มนั้นกำลังสั่นคลอน
“เฮ้อ บอกไม่ได้หรอก ฉันไม่อยากบอก รอวันแสดงสิ เรริคงจะพูดแหละ มันเป็นสัญญาของเพื่อนน่ะ” อาคาริฝื่นยิ้มทั้งน้ำตา
#ห้องม.ต้นปี- แผนการเรียนจอนนี่ เจอาร์
“เพลงนี้มันเพลงที่สองคนนั้นชอบร้องไม่ใช่หรอ” เรย์หันมาถามเรกิ
“อื้มใช่” เรกิตอบสั้นๆ เข้าเห็นน้ำตาภายใต้รอบยิ้มนั้น กำลังร้องไห้อย่างข่มขื่นใจ ใช่มั้ย เรริ
“My heart~” เรริร้องท่อนจบเพลง เธอก้มหน้านิ่งแล้วหันขึ้นมายิ้มบาดใจให้กล้อง
“ขอบคุณมากคะที่ทนดูจนจบ” เรริยิ้มแล้วโค้ง
#เวลาพักประถมที่ตึก H!P
“ฮ่าย๊า ฉันจะฆ่าแกร แม่นางคอนคอน” นาเดชิโกะชี้ไปที่อาซามิที่กำลังทำท่าจะร้องไห้
“อย่านะ ทั่นนาเดชิโกะ ฉันยอมแล้ว” อาซามิวางมาดเจ้าหญิงผู้น่ารัก
“ปล่อยแม่นางคอนคอนเดียวนี้” มาโกโตะในชุดอัศวินชักดาบออกมา นาเดชิโกะยิ้มน้อย เธอชักดาบออกมา
“คัท โอเคดีมากๆ นาเดชิโกทำเสียงหื่นดีแหะ ผ่านๆ เอ้ากลับห้องได้” อ.ซึงคุปรบมือให้ทั้งสาม ทั้งสามโค้ง
หลังการซ้อมการแสดงที่จะเล่นในงานประจำปีของโรงเรียน
“เก่งกันจังเลยคะ” ซายูมิยิ้มอย่างน่ารัก แววตากลมโตจับจ้องไปที่ทุกคนอย่างชื่นชท
“นั้นสิเก่งกันจัง” ริสะยิ้มน้อยๆ
“อ่าช่าย นาเดชิโกะพูดเสียงได้อารมณ์ดีจัง” ริสะชมนาเดชิโกะที่ก้มๆเงยๆเก็บข้าวของ
“อ่าฉันหรอ ไม่หรอกมั้ง แหๆ” นาเดชิโกะหัวเราะเบาๆ (ดีจายจางที่ได้ยื่นจ้องหน้าริสะจัง-นาเดชิโกะ)
(อ้าว เจ้ หื่นแล้วๆ-melody-m2p)“อ่าช่ายๆ งั้นไปเรียนการเต๊อะ เพื่อนๆ” มาโกโตะยิ้มแล้วทั้งหมดก็เดินออกกลับห้องไป
กลับมาดูทางกรุ๊ปน้องใหม่อย่างBerryz Koubou ที่กำลังคุยทำความรู้จักอยู่
“งั้น ริซาโกะก็เด็กที่สุดใช่ม่ะ” ซากิเอ่ยถามขึ้นมา
“อ่าใช่คะ ริซาโกะอายุ11 คะ” ริซาโกะยิ้ม
“นามสกุลอะไรหรอ มันคุ้นหูอยู่น่ะ” จินามิถามขึ้นมา ริซาโกะจ้องเธอด้วยแววตาที่งึนงง
“นาคาโดอิคะ” ริซาโกะตอบอย่างนอบน้อม
ทุกคนมองหน้ากัน
“พ่อเธอชื่อ ฮิโรกิ ใช่ม่ะ” โมโมโกะถามขึ้นมาด้วยแววตาที่อยากรู้อยากเห็น
“ใช่คะ” ริซาโกะเริ่มสงสัยว่าถามทำไมกัน มันไม่เห็นน่าสนใจเลย เกี่ยวกับพ่อของแม่เธอ
“งั้นแม่เธอก็คงเป็น คางิโมโตะ อากินะใช่ม่ะ” มาอาซะยิงคำถามใส่ริซาโกะที่งงเป็นไก่ตาแตกแล้วตอนนี้
“อ่าใช่คะ ทำไมหรอคะ รู้ได้ไงคะเนี่ย”
“ใครจะไม่รู้จักพ่อแม่เธอหล่ะ พ่อเธอน่ะดังมากเลยสมัยที่ยังเรียนกันอยู่ ก็พ่อฉันเป็นแฟนเก่าแม่เธอไง”
ซากิยิ้มเยาะ
“ว่าไงนะคะ” ริซาโกะทำหน้างง
“พ่อฉันชื่อ ฮานากาจิม่า โชกุน่ะสิ ไปถามแม่เธอได้เลยว่าจำได้มั้ย”
“แล้วทำไมเธอนามสกุล ชิมิสุ ยะ ยัยเตี้ย” โมโมโกะถามซากิที่ทำท่าประหลาด
“ก็แม่ฉันหย่ากับพ่อน่ะสิ พ่อกับแม่ฉันโดนจับคลุมถุงชน แล้วพ่อฉันยังคิดถึง แม่ของริซาโกะอยู่
แม่ฉันน้อยเลบหย่าแล้วใช้ยามสกุลเดิม แม่เอาฉันไปด้วย และให้ฉันเปลี่ยนนามสกุล เลยกลายเป็นชิมิสุ
แต่ตอนนี้ฉันอยู่กับพ่อโชกุน่ะ เพราะแม่ฉันตายไปแล้ว” ซากิทำสีหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้ มิยาบิดึงซากิเข้ามากอดปลอบ
“โอ๋ๆ ซากิจัง อย่าร้องไห้นะ ยังมีพ่อเธออยู่ทั้งคน” มิยาบิพูดปลอบใจซากิ
“เพราะแม่เธอคนเดียว แม่ฉันตรอมใจตาย พ่อก็เอาแต่เผลอหาแม่เธอ ฮือๆ” ซากิร้องไห้คร่ำครวญ
ริซาโกะนิ่ง เธอกำลังช๊อก ไม่น่าเชื่อทำไมโลกมันกลม ขนาดนี้ และเธอจะโดนยัยเตี้ยนี่ต่อยหน้าคว่ำมั้ย
“เอาเถอะแต่ว่าฉันไม่โกรธเธอหรอ รีจัง” ซากิยิ้มอย่างร่าเริงคนอื่นทำท่าโล่งอก เพราะเวลายัยเตี้ยมันโมโหมีแต่ซวยๆ
“เอาเป็นว่าคนที่เป็นกัปตันก็ต้องเป็นซากิจัง ไปตามระเบียบเพราะอายุ 14 ใช่ม่ะ” ไมฮะเอ่ยขึ้นมา สาวน้อยหน้ากระต่ายยิ้มอย่างน่าเอ็นดู
“อ๊ายย ไมฮะจังน่ารักจังเลย” มาอาซะขยี้หัวไมฮะอย่างเอ็นดู
“พอๆนังอ้วยมาอะ” โมโมโกะทำหน้าเซ็ง มาอาสะหันควับ
“อะไรนะยะใครอ้วน ยัยเตี้ยโมโม่”
“เข้าห้องกันเหอะต่อไปเรียนวิชาการงานของอ.นัตสึมิ อาเบะ ไม่ใช่หรอ”
“อะไรนะ จารย์ จะเอาให้เรริเป็นลมเลยหรอคะ” เรริเบิกตากว้าง อฺ.ยามาดะหัวเราะในลำคอ
“ป่าวๆ ครูหมายถึงร้องเพลงช้านะ ร้องเพลง Ageha น่ะ ของวินส์ได้ม่ะ” อ.ยามาดะอธิบาย เรริทำท่าคิด
“จะดีหรอ ใช้เสียงมากไปแล้วนะ เรริ” มินามิตบไหล่เรริ
“คะ จารย์ เรริร้องก็ได้” เรริยิ้มตอบอย่างมั่นใจ
ทั้วโรงเรียนที่กำลังดูเธออยู่ ต่างก็ตกใจเป็นอย่างมาก
“ตกลงไอ้น้องนี้มันเพศอะไรกันแน่น่ะ ยูจิ” อันเนะหันมามองหน้ายูจิที่กำลังซ็อมเต้น อยู่เงยหน้ามองทีวี
“ไส้เดือนมั้งพี่อันเนะ” ยูจิตอบ ยูจิเช็ดเหงื่อแล้วเงยหน้ามองทีวี
“ตะกี้ร้องWFL แล้วต่อด้วย แบบH!P อีก” อันเนะทำท่าตะลึง
“ง่ายจะตาย ก้อน้องแกคงไม่ใช่มนุษย์” เก็ตโตะเข้ามาตอบ อันเนะกับยูจิหันไปมองเก็ตโตะ
เรริหยิบไมค์ขึ้นมาร้อง เธอรอสัญญาณ
พออาจารย์พยักหน้า อินโทรก็เริ่มขึ้น
เรริพยายามใช้เสียงที่ยังพอมีอยู่ร้อง ด้วยความที่เสียงสูงเป็นทุนทำให้ร้องเพลงนี้ได้อย่างมีพลัง
“น้ำตาร่วงแล้ว เหมือนต้นฉบับเลย” ทาเครุทำท่าปาดน้ำตา
“อ้า เรริจางเก่งที่สุด” อาคารทำท่าปลื้ม
“พี่สาวเก่งจัง” ไมมองเรริอย่างตั้งใจแล้วยิ้ม
เรริหันมายิ้มให้กบ้อง ตอนนี้เธอเห็นกล้องแล้ว
‘เรริ เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ’
‘อื้มได้สิ เซย์กิเพื่อนรัก’
‘ผีเสื้อสองตัว ^^ Ageha’
Agehachou otta ano natsu no hi
Mou ichido anna fuu yume tsukamarareru
Sou shin’uu no kimi naraba
เราพากันวิ่งไบ่จัลผีเสื้อในวันหนึ่งของฤดูร้อน
เรายังฝันได้เหมือนอย่างนั้นอีกครั้ง
ใช่แล้ว ถ้าเป็นเธอ เพื่อนรัก
“อาคาริจัง รู้สึกเหมือนจะร้องไห้มั้ย” จินวอนสะกิดอาคาริ
“ฉันหรอ นิดหน่อย ไม่รู้สิ เหมือนความรู้สึกมันมาจากข้างใน เรริคงคิดถึงเซย์กิหล่ะมั้ง” อาคาริพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
อาคาริมองหน้ามิมิรุน ที่กำลังทำท่าปาดน้ำตา
“เซย์กิ เซย์กิทำไมหรอ” โมรุคาว่ามองหน้าอาคาริอย่างงึนงง น้อยคนจะรู้ถึงเรื่องนี้
“เซย์กิตายไปแล้ว” อาคาริพูดเสียงเย็น
บรรยากาศโดยรอบเย็นลง มีเพียงเสียงเรริที่ยังคงดังก้อง
“วะวะ ว่าไงนะ” ทาเครุจ้องหน้าอาคาริ
“เซย์กิกลับเกียวโต ไม่ใช่หรอ” มินามิเอ่ยขึ้นมา อาคาริส่ายหน้า
“กลับน่ะใช่ เซย์กิตายที่นั้น” อาคาริเปิดป่กพูด เรื่องนี้ถูกปิดเงียบไปนาน
ไม่มีใครรู้หรอกว่าเซย์กิตายนอกจากคนที่อยู่ในเหตุการณ์อย่างเรริที่รู้
“ตาย ยังไงหล่ะอาคาริ” โมรุคาว่าจ้องหน้าอาคาริ แววตาคมเข้มนั้นกำลังสั่นคลอน
“เฮ้อ บอกไม่ได้หรอก ฉันไม่อยากบอก รอวันแสดงสิ เรริคงจะพูดแหละ มันเป็นสัญญาของเพื่อนน่ะ” อาคาริฝื่นยิ้มทั้งน้ำตา
#ห้องม.ต้นปี- แผนการเรียนจอนนี่ เจอาร์
“เพลงนี้มันเพลงที่สองคนนั้นชอบร้องไม่ใช่หรอ” เรย์หันมาถามเรกิ
“อื้มใช่” เรกิตอบสั้นๆ เข้าเห็นน้ำตาภายใต้รอบยิ้มนั้น กำลังร้องไห้อย่างข่มขื่นใจ ใช่มั้ย เรริ
“My heart~” เรริร้องท่อนจบเพลง เธอก้มหน้านิ่งแล้วหันขึ้นมายิ้มบาดใจให้กล้อง
“ขอบคุณมากคะที่ทนดูจนจบ” เรริยิ้มแล้วโค้ง
#เวลาพักประถมที่ตึก H!P
“ฮ่าย๊า ฉันจะฆ่าแกร แม่นางคอนคอน” นาเดชิโกะชี้ไปที่อาซามิที่กำลังทำท่าจะร้องไห้
“อย่านะ ทั่นนาเดชิโกะ ฉันยอมแล้ว” อาซามิวางมาดเจ้าหญิงผู้น่ารัก
“ปล่อยแม่นางคอนคอนเดียวนี้” มาโกโตะในชุดอัศวินชักดาบออกมา นาเดชิโกะยิ้มน้อย เธอชักดาบออกมา
“คัท โอเคดีมากๆ นาเดชิโกทำเสียงหื่นดีแหะ ผ่านๆ เอ้ากลับห้องได้” อ.ซึงคุปรบมือให้ทั้งสาม ทั้งสามโค้ง
หลังการซ้อมการแสดงที่จะเล่นในงานประจำปีของโรงเรียน
“เก่งกันจังเลยคะ” ซายูมิยิ้มอย่างน่ารัก แววตากลมโตจับจ้องไปที่ทุกคนอย่างชื่นชท
“นั้นสิเก่งกันจัง” ริสะยิ้มน้อยๆ
“อ่าช่าย นาเดชิโกะพูดเสียงได้อารมณ์ดีจัง” ริสะชมนาเดชิโกะที่ก้มๆเงยๆเก็บข้าวของ
“อ่าฉันหรอ ไม่หรอกมั้ง แหๆ” นาเดชิโกะหัวเราะเบาๆ (ดีจายจางที่ได้ยื่นจ้องหน้าริสะจัง-นาเดชิโกะ)
(อ้าว เจ้ หื่นแล้วๆ-melody-m2p)“อ่าช่ายๆ งั้นไปเรียนการเต๊อะ เพื่อนๆ” มาโกโตะยิ้มแล้วทั้งหมดก็เดินออกกลับห้องไป
กลับมาดูทางกรุ๊ปน้องใหม่อย่างBerryz Koubou ที่กำลังคุยทำความรู้จักอยู่
“งั้น ริซาโกะก็เด็กที่สุดใช่ม่ะ” ซากิเอ่ยถามขึ้นมา
“อ่าใช่คะ ริซาโกะอายุ11 คะ” ริซาโกะยิ้ม
“นามสกุลอะไรหรอ มันคุ้นหูอยู่น่ะ” จินามิถามขึ้นมา ริซาโกะจ้องเธอด้วยแววตาที่งึนงง
“นาคาโดอิคะ” ริซาโกะตอบอย่างนอบน้อม
ทุกคนมองหน้ากัน
“พ่อเธอชื่อ ฮิโรกิ ใช่ม่ะ” โมโมโกะถามขึ้นมาด้วยแววตาที่อยากรู้อยากเห็น
“ใช่คะ” ริซาโกะเริ่มสงสัยว่าถามทำไมกัน มันไม่เห็นน่าสนใจเลย เกี่ยวกับพ่อของแม่เธอ
“งั้นแม่เธอก็คงเป็น คางิโมโตะ อากินะใช่ม่ะ” มาอาซะยิงคำถามใส่ริซาโกะที่งงเป็นไก่ตาแตกแล้วตอนนี้
“อ่าใช่คะ ทำไมหรอคะ รู้ได้ไงคะเนี่ย”
“ใครจะไม่รู้จักพ่อแม่เธอหล่ะ พ่อเธอน่ะดังมากเลยสมัยที่ยังเรียนกันอยู่ ก็พ่อฉันเป็นแฟนเก่าแม่เธอไง”
ซากิยิ้มเยาะ
“ว่าไงนะคะ” ริซาโกะทำหน้างง
“พ่อฉันชื่อ ฮานากาจิม่า โชกุน่ะสิ ไปถามแม่เธอได้เลยว่าจำได้มั้ย”
“แล้วทำไมเธอนามสกุล ชิมิสุ ยะ ยัยเตี้ย” โมโมโกะถามซากิที่ทำท่าประหลาด
“ก็แม่ฉันหย่ากับพ่อน่ะสิ พ่อกับแม่ฉันโดนจับคลุมถุงชน แล้วพ่อฉันยังคิดถึง แม่ของริซาโกะอยู่
แม่ฉันน้อยเลบหย่าแล้วใช้ยามสกุลเดิม แม่เอาฉันไปด้วย และให้ฉันเปลี่ยนนามสกุล เลยกลายเป็นชิมิสุ
แต่ตอนนี้ฉันอยู่กับพ่อโชกุน่ะ เพราะแม่ฉันตายไปแล้ว” ซากิทำสีหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้ มิยาบิดึงซากิเข้ามากอดปลอบ
“โอ๋ๆ ซากิจัง อย่าร้องไห้นะ ยังมีพ่อเธออยู่ทั้งคน” มิยาบิพูดปลอบใจซากิ
“เพราะแม่เธอคนเดียว แม่ฉันตรอมใจตาย พ่อก็เอาแต่เผลอหาแม่เธอ ฮือๆ” ซากิร้องไห้คร่ำครวญ
ริซาโกะนิ่ง เธอกำลังช๊อก ไม่น่าเชื่อทำไมโลกมันกลม ขนาดนี้ และเธอจะโดนยัยเตี้ยนี่ต่อยหน้าคว่ำมั้ย
“เอาเถอะแต่ว่าฉันไม่โกรธเธอหรอ รีจัง” ซากิยิ้มอย่างร่าเริงคนอื่นทำท่าโล่งอก เพราะเวลายัยเตี้ยมันโมโหมีแต่ซวยๆ
“เอาเป็นว่าคนที่เป็นกัปตันก็ต้องเป็นซากิจัง ไปตามระเบียบเพราะอายุ 14 ใช่ม่ะ” ไมฮะเอ่ยขึ้นมา สาวน้อยหน้ากระต่ายยิ้มอย่างน่าเอ็นดู
“อ๊ายย ไมฮะจังน่ารักจังเลย” มาอาซะขยี้หัวไมฮะอย่างเอ็นดู
“พอๆนังอ้วยมาอะ” โมโมโกะทำหน้าเซ็ง มาอาสะหันควับ
“อะไรนะยะใครอ้วน ยัยเตี้ยโมโม่”
“เข้าห้องกันเหอะต่อไปเรียนวิชาการงานของอ.นัตสึมิ อาเบะ ไม่ใช่หรอ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น