ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Gift from God
ลมหนาวยะเยือกพัดลอดช่องลมของตึกร้าง หอบพงสีที่ลอกออกมาจากผนังของกำแพง
ฟุ่งไปทั่ว ปะปนไปกับเกล็ดน้ำแข็งเล็กๆที่ร่วงลงมาจากท้องฟ้า เสียงออดแอดของประตู
บานเก่า ที่ผุพังไปตามกาลเวลา เกล็ดน้ำแข็งบางๆละเอียด โปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าดุจสายฝน
ปกคลุมทุกสรรพสิ่งต่างๆที่อยู่เบื้องล่าง จนขาวโพลนไปทั่ว
ร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มในชุดสีดำสนิท ยังคงเร่งฝีเท้าย่ำพื้นคอนกรีตหยาบๆที่เต็มไปด้วยหลุมบ่อ
ผมสีทองแต่ละเส้นเริ่มเปียกชื้น สร้างความสั่นสะท้านให้กับเด็กหนุ่มร่างบางเป็นทวีคูณ
แต่ขาอันซื่อสัตย์ยังคงพาร่างบางกับหัวใจอันว่างเปล่านี้ไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง…
ที่สำหรับผู้ที่ตั้งกำแพงจากอดีต ผู้ที่กำลังลับมีดเพื่อทิ่มแทงตัวเอง ด้วยความขุ่นมัวอย่างไร้เหตุผล
ร่างบางอันอ่อนแอ ที่กำลังเดินฝ่าอากาศที่แสนโหดร้าย หยุดลงหน้ารั่วสีดำสนิท
พลางแหงนหน้าขึ้นพินิจป้ายอักษรขนาดใหญ่
ที่มีอักษรจารึกไว้ว่า “วิหารเซนต์นิโคลัส ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แด่รักอันบริสุทธิ์”
เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับการกระทำที่ซ้ำซาก ทุกครั้งที่เขามาเหยียบที่นี้
เหมือนชีวิตของเขา อยู่มันวังวนอย่างประหลาด มากว่า2ปี ร่างบางก้าวผ่านรั่วเหล็กที่เปิดไว้เพียงช่องแคบๆ
สู่สนามที่ถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดหิมะ จนหนาเตอะ ลาดเขาสู่โบสถ์หินอ่อนทรงยุโรปตรงหน้า
ร่างของเด็กหนุ่มถูกทิ้งตัวลงพิงกับผนังสีขาวด้านนอกของวิหารที่เงียบสงัดไร้ผู้คน
ไม่มีแม้แต่เสียงนกกาที่เคยส่งเสียงทักทายผู้คนที่ผ่านไปมา มีเพียงเสียงของลมหนาวที่พัดผ่านร่างบาง
มือเรียวซีดเผือกเอื้อมมือลงหยิบปากกาหมึกดำแท่งเดิมจากกระเป๋านักเรียนที่อยู่ใกล้ๆ
ก่อนจรดปลายลงบนพื้นผิวเรียบสนิทของลูกโป่งสีแดงบรรจงเขียนถ้อยคำเดิมๆ
เหมือนดังเช่นทุกคน …“ลูกที่ 760 ผมคิดถึงคุณ”…
ก่อนจะปล่อยลูกโป่งนั้นขึ้นสู่ท้องฟ้า เหมือนมันพาหัวใจที่ว่างเปล่าของเด็กหนุ่มนั้นขึ้นไปสู่ท้องฟ้าเช่นกัน
ขณะที่ดวงตาที่แฝงไปด้วยความเศร้า กับชีวิตที่เงียบเหงาเหลือบมองจุดสีแดงงเล็กๆที่ค่อยๆลอยหายไปจนลับตา
หลายต่อหลายครั้งที่ผมคิดทบทวนทุกอย่างที่ผ่านมา ความต้องการที่แท้จริงในชีวิตของผม
มองถึงอนาคตภายใน 5ปีหรือ10ปีข้างหน้า มองหาความฝันของหัวเอง และคิดว่าผมต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความสุข
การที่ถูกมองว่าเป็นคนบาปอย่างไม่น่าให้อภัย สาส์นที่ส่งไปยังฟากฟ้า ไปถึงคุณ
มันเป็นเพราะความรักหรอกหรือ เปล่าเลย “เราไม่เคยคิดจะรักกันด้วยซ้ำ” ประโยคสุดท้ายที่คุณพูดไว้กับผม
แล้วฤดูหนาวนี้ก็พรากคุณไปจากผม ไปจากทุกคน ไปจากโลกนี้….
บนถนนที่ชื้นแฉะ ปกคลุมด้วยหิมะที่ขาวสะอาดตา แต่กลับเต็มไปสีแดงฉาน กลิ่นคาวเลือดฟุ่งไปทั่วบริเวณ
คุณอยู่ที่นี้…ไม่สิ แค่ร่างกาย ผมผิดเองที่ไม่รั้งคุณไว้
ผมผิดเองที่ตะคอกคุณไปแบบนั้นแถมยังพลั้งมือตบคุณไปฉาบใหญ่…ผมขอโทษ
หลายคนเคยบอกว่าเรามีวิธีมากมายที่จะจัดการกับปัญหาชีวิต มรสุมต่างๆที่พักเข้ามา บางคนเลือกที่จะหนี
บางคนเลือกที่จะเผชิญหน้ามัน แต่ผมคิดที่จะซ่อนตัวอยู่อย่างเงียบๆ ปิดกั้นตัวเองจากปัญหาเหล่านี้ จากโลกภายนอก
หวังแค่วันจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด
...................................Sinner day#760
“ช่วยไม่ได้นี้หว่า ก็ยัยนั้นดันเสร่อวิ่งไปให้รถมันชนทำไมหล่ะ”
“เฮ้อ ฮิซา ยังไงเขาก็ตายไปแล้ว นายก็พูดให้มันดีๆหน่อยสิวะ” บทสนทนาเดิมๆ ภายในตรอกเล็กๆที่เงียบเหงา
เด็กหนุ่มทั้งสองนั่งสนทนากับในคำถามเดิมๆ เด็กหนุ่มคนแรก มองเด็กหนุ่มเพื่อนร่วมทาง พลางสะบัดเส้นผมที่ทองยาวสลวย
ไปตามลม
“เฮ้อ แต่ถ้าเป็นนายเองคงรู้สึกไม่ต่างจากกันกับยูสุหรอก” เด็กหนุ่มคนแรกกล่าว แล้วแหงนหน้ามองไปยังระเบียง
ที่ราคาถูกที่สุด โต๊อุ่นตัวเดิม กับร่างบางของเด็กหนุ่ม ที่กำลังนั่งปล่อยอารมณ์ไปเรื่อยๆ
พลางขีดเขียนลงไปบนไดอารี่เล่มเก่า มองจากตรงนี้ ไม่ต่างจากกำลังมองตัวเอง เพียงแต่ความรู้สึก
ลัษณะนิสัย แตกต่างกัน
\"จะยังไงก็เถอะ แต่เพราะยัยนั้น ฝ้าห้องฉันถึงได้พังไม่เหลือชิ้นดี\" ฮิซาโตะโวย ยูนั่งมองเด็กหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้า
แล้วหันไปมองเด็กหนุ่มอีกคน ที่กำลังนั่งดูดโอเลี้ยง(?)ที่อยู่ตรงหน้า
\"ฝ้าบ้าน\" ยูเอ่ยอย่างงง ส่วนเคียวเฮที่กำลังสนใจอยู่กับโอเลี้ยงที่อยู่เบื้องหน้า เด็กหนุ่มผมสีดำขลับ
เหลือบมองยูเล็กน้อย
\"เฮ้อ แต่ว่ายัยนั้นนะ ยูสุเกะเชื่อใจมาตลอด แต่พอเจ้าหล่อนมาสารภาพตรงๆ ว่ามีชู้ยูสุเกะยิ่งช๊อกเขาไปอีก
ยิ่งทำให้เกลียดยัยนั้น แต่เกลียดมันก็ใช่อยู่ แต่อยู่ดีๆ รถบ้าอะไรก็ไม่รู้ พุ่งใส่ซายูริเต็มๆ เบียดตัวยัยนั้น
กับเสา แกเอ้ย สยดสยอง ยูสุยิ่งช๊อกเข้าไปอีก\" ฮิซาโตะพูดจบ เขาก็ถอนหายใจยาว
\"เมื่อไรกันที่พระเจ้าจะเข้าข้างมันบ้างเนอะ\" เคียวเฮเอ่ยพลางมองยูสุเกะที่ยังคงปลดปล่อยอารมณ์ไปเรื่อยเปื่อย
\"เฮ้อ ซายูริเมื่อไรคุณจะมาหาผมบ้าง แม้ว่าคุณจะมาในสภาพ ร่างขาดสองท่อน หัวขาด ไส้ทะลัก จะยังไงก็ตาม
ได้โปรดกลับมาหาผมเถอะ ขอโอกาสให้ผมได้ขอโทษคุณก็ยังดี ผมคิดถึงคุณมากๆ นะซายูริ\"
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูรัวมาจากห้องเช่าข้างเคียง
สร้างความรำคาญให้กับเด็กหนุ่มอยู่ไม่น้อย เขาจึงตัดสินใจ เดินไปยังห้องพักห้องนั้น
ปรากฏร่างเด็กสาว อายุประมาณ15ปี กำลังยืนเคาะประตูรัวที่ห้องของเพื่อนสนิทของเขา
เสียงเคาะถี่ขึ้นเรื่อยๆ อันเนื่องจากยังไม่มีใครเปิดมันออก
\"นี้เธอ มาหายูหรอมันอยู่ร้านโอเลี้ยงนู้น\" เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาเล่นเอาเด็กสาวถึงกับสดุ้ง
เด็กสาวค่อยๆหันมาหาเด็กหนุ่ม พร้อมกับจ้องมองเขาอย่างประหลาดใจ
\"เอ่อค่ะ พี่ใช่พี่ เอ่อ...\" ดูเหมือนเด็กสาวคนนี้จะรู้จักเขา แต่เพียงลังเลที่จะเรียกชื่อเขาออกมา
\"ยูสุเกะ มาหาไอ้ยูทำไมหรอ\" ยูสุเกะยังคงมองเธอด้วยสีหน้าที่บึงตึ้ง ดังเช่นทุกครั้ง
\"คือ ฉันคิตามูระ ยูริ เป็นน้องของพี่ยูค่ะ\" เด็กสาวยิ้มกว้าง แม้ว่าเด็กหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าจะไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก
ที่เธอมาทำเสียงทำลายการปลดปล่อยอารมณ์ของเขา
\"น้องของยูหรอ รอมันไปเถอะ มันยังไม่กลับหรอก\" เด็กหนุ่มพูดจบก็เบือนหน้าหนี แล้วก้าวเท้าเดินออกไปจากตรงนั้น
ความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้น หัวใจที่ไม่เคยเต้นรัวขนาดนี้มาก่อน อะไรกัน เด็กคนนี้คือน้องสาวของยู ที่ยูบอกว่าหน้าเหมือน
ซายูริ เด็กคนนี้หรอ ชั่งเหมือนอะไรอย่างนี้ ผมก็ยังไม่ได้ลืมคุณนะ ซายูริ
เด็กหนุ่มเดินไปยังสถานที่เดิม และยังคงทำเช่นเดิมเหมือนทุกวัน การส่งสาส์นไปหาคนที่เขารัก
ยูริที่เดินตามเขามาตลอด จ้องมองเขาอย่งประหลาดใจกับการกระทำของเขา
\"พี่ยูสุเกะทำแบบนี้เพื่ออะไรค่ะ พี่รู้ไหม การทำให้คนที่เขารัก เป็นห่วงมันบาปนะค่ะ\" ยูริจ้องมองยูสุเกะ
ด้วยสายตาที่ดูจริงจัง ยูสุเกะถอนหายใจยาว แล้วจับหัวเธออย่างเอ็นดู
\"เธอจะรู้อะไร นี้คือการส่งสาส์นไปหาคนที่ฉันรักต่างหาก ยังไงฉันมันก็คนบาปอยู่แล้ว\" ยูสุเกะตอบ
แล้วเดินย้ำหิมะที่หนาเตอะออกไปจากเขตภายในของรั้วเหล็ก
โดยที่มียูริเด็กตามไปด้วย ทั้งสองเดินไปที่ร้านโอเลี้ยง ที่สามหนุ่มกำลังนั่งพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย
\"นี้ยูน้องนายมาหา\" ยูสุเกะพูดจบก็เดินไปยังห้องพักของตัวเอง โดยทิ้งเด็กสาวไว้เบื้องหลัง
\"มาทำไมยูริ ทำไมไม่อยู่ที่บ้าน\" เด็กหนุ่มผู้เป็นพี่ชาย จ้องมองน้องสาวที่กำลังลากเก้าอี้อีกตัวมานั่ง
เด็กหนุ่มอีก 2คนจ้องเธออย่างไม่ละสายตา ต่างอึ้งในความเหมือน ใช่แล้ว เธอชั่งหน้าเหมือซายูริที่ตายไปเมื่อ2ปีก่อนจริงๆ
\"ก็ป๋า กับหม้าไปต่างประเทศนี้นา เลยบอกให้ยูริมาอยู่กับพี่\"
\"จะบ้าหรอ ห้องพักพี่มันมีแต่ผู้ชายนะเฟ้ย แล้วเธอจะมาอยู่ได้ไง นู้นไปอยู่กับแฟนไอเคียวเฮที่อยู่หอพักตรงข้ามนู้น\"
จบประโยคของยู เด็กสาวดังกล่าวที่เขาเพิ่งพูดถึง เธอก็เดินมายืนอยู่ด้านหลังแฟนหนุ่ม แล้วก้มลงกอดแฟนหนุ่มจากด้านหลัง
\"เฮ้ย กิกิ ให้น้องฉันอยู่ด้วยได้ไหม\" ยูเอ่ยถามเด็กสาวที่มีอายุไล่เลี่ยกับน้องสาวของเขา เด็กสาวเงยหน้ามองยูอย่างประหลาดใจ
ก่อนที่จะเอ่ยออกมาว่า \"ได้สิ แต่ห้องฉันมีน้องชายอายุ 12ปีน่ะ คงไม่มีปัญหาใช่ไหม ฉันอะมะซึกะ กิกิ\"
เสียงใสๆเอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตร ยิ้มให้เด็กสาวที่อยู่เบื้องหน้า ยูริยิ้มแล้วแนะนำตัวเอง
\"ฉัน คิตามูระ ยูริ\"
\"งั้นไปที่ห้องพักเราก่อนแล้วกัน\" กิกิยิ้มแล้วช่วยยูริแบกกระเป๋าเดินทางที่วางไว้ที่หน้าห้องของยู
ห้องพักหมายเลข 304
ประตูสีฟ้าอ่อนๆถูกเปิดออก ภายในมีหนุ่มน้อยวัย 12ปีกำลังนั่งดูทีวีอย่างเมามันส์
\"พี่กิกิ กลับมาแล้ว อ้าวนั้นใครครับ\" หนุ่มน้อยยิ้มอย่างเป็นมิตร รอยยิ้มที่ดูไม่ต่างจากพี่สาว
ยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับเด็กสาวเบื้องหน้า
\"นี้น้องพี่ยูน่ะ คิตามูระ ยูริ นี้น้องชายต่างพ่อของฉัน ทานากะ ชุนสุเกะ เรียกว่าชุนเฉยๆก็ได้\"
\"หวัดดีจ๊ะ ฝากตัวด้วยนะ ดูอะไรอยู่น่ะ ชุน\" ยูริเดินเข้าไปในห้องที่หนุ่มน้อยร่างเล็กกำลังนั่งจ้องทีวีจอแบนราคาถูก
\"ไอ้มดแดง 5 คับ\" ชุนสุกะหันมาฉีกยิ้มกว้าง
\"ว๊าย พี่ก็ชอบ พี่ชอบคิบะ ยูจิ หน้าเหมือนริวอิจิ วงW-inds เลย\"
\"ผมชอบ คุซึกะ มาซาโตะคับ ว่าแต่ริวอิจิหล่อตรงไหนคับ คุณน้องหมูชัดๆ\" ดูท่าทั้งสองจะเข้ากับได้ดี กิกิยิ้มอย่างพอใจ
\"ไม่จริงยะ\" ยูริเถียง
\"งั้นพี่ไปก่อนแล้วกันนะ\" กิกิกล่าวก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
\"กิกิซังจะไปไหนหล่ะ\" ยูริเอ่ยขึ้น
\"พี่กิกิไปนอนกับพี่เคียวเฮคับ เขามักทั้งผมไว้อย่างนี้แหละ\" ชุนสุเกะกล่าวเสียงเรียบ เหมือนกับเหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นเสมอ
พี่สาวทิ้งน้องชายไว้เพียงลำพัง แต่ตัวเองกลับไปอยู่กับแฟนหนุ่ม
\"อะไรนะ ไปนอนกับพี่เคียวเฮ\" ยูริตกใจกับคำตอบของชุนสุเกะ นอนกับเด็กหนุ่มที่เป็นเพื่อนกับพี่ชายเนี่ยนะ
\"อย่าคิดมากครับ พี่เขาไปซ้อมเทควันโด้น่ะ กว่าจะเสร็จก็เหนื่อย ไม่มีแรงกลับมานอนที่นี้ ก็เลยนอนที่เตียงสองชั้น
ในห้องของพี่เคียวคับ ผมเลยไม่ต้องห่วง\" ชุนสุเกะหันมายิ้ม
\"งั้นหรอ\" ...
ฟุ่งไปทั่ว ปะปนไปกับเกล็ดน้ำแข็งเล็กๆที่ร่วงลงมาจากท้องฟ้า เสียงออดแอดของประตู
บานเก่า ที่ผุพังไปตามกาลเวลา เกล็ดน้ำแข็งบางๆละเอียด โปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าดุจสายฝน
ปกคลุมทุกสรรพสิ่งต่างๆที่อยู่เบื้องล่าง จนขาวโพลนไปทั่ว
ร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มในชุดสีดำสนิท ยังคงเร่งฝีเท้าย่ำพื้นคอนกรีตหยาบๆที่เต็มไปด้วยหลุมบ่อ
ผมสีทองแต่ละเส้นเริ่มเปียกชื้น สร้างความสั่นสะท้านให้กับเด็กหนุ่มร่างบางเป็นทวีคูณ
แต่ขาอันซื่อสัตย์ยังคงพาร่างบางกับหัวใจอันว่างเปล่านี้ไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง…
ที่สำหรับผู้ที่ตั้งกำแพงจากอดีต ผู้ที่กำลังลับมีดเพื่อทิ่มแทงตัวเอง ด้วยความขุ่นมัวอย่างไร้เหตุผล
ร่างบางอันอ่อนแอ ที่กำลังเดินฝ่าอากาศที่แสนโหดร้าย หยุดลงหน้ารั่วสีดำสนิท
พลางแหงนหน้าขึ้นพินิจป้ายอักษรขนาดใหญ่
ที่มีอักษรจารึกไว้ว่า “วิหารเซนต์นิโคลัส ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แด่รักอันบริสุทธิ์”
เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับการกระทำที่ซ้ำซาก ทุกครั้งที่เขามาเหยียบที่นี้
เหมือนชีวิตของเขา อยู่มันวังวนอย่างประหลาด มากว่า2ปี ร่างบางก้าวผ่านรั่วเหล็กที่เปิดไว้เพียงช่องแคบๆ
สู่สนามที่ถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดหิมะ จนหนาเตอะ ลาดเขาสู่โบสถ์หินอ่อนทรงยุโรปตรงหน้า
ร่างของเด็กหนุ่มถูกทิ้งตัวลงพิงกับผนังสีขาวด้านนอกของวิหารที่เงียบสงัดไร้ผู้คน
ไม่มีแม้แต่เสียงนกกาที่เคยส่งเสียงทักทายผู้คนที่ผ่านไปมา มีเพียงเสียงของลมหนาวที่พัดผ่านร่างบาง
มือเรียวซีดเผือกเอื้อมมือลงหยิบปากกาหมึกดำแท่งเดิมจากกระเป๋านักเรียนที่อยู่ใกล้ๆ
ก่อนจรดปลายลงบนพื้นผิวเรียบสนิทของลูกโป่งสีแดงบรรจงเขียนถ้อยคำเดิมๆ
เหมือนดังเช่นทุกคน …“ลูกที่ 760 ผมคิดถึงคุณ”…
ก่อนจะปล่อยลูกโป่งนั้นขึ้นสู่ท้องฟ้า เหมือนมันพาหัวใจที่ว่างเปล่าของเด็กหนุ่มนั้นขึ้นไปสู่ท้องฟ้าเช่นกัน
ขณะที่ดวงตาที่แฝงไปด้วยความเศร้า กับชีวิตที่เงียบเหงาเหลือบมองจุดสีแดงงเล็กๆที่ค่อยๆลอยหายไปจนลับตา
หลายต่อหลายครั้งที่ผมคิดทบทวนทุกอย่างที่ผ่านมา ความต้องการที่แท้จริงในชีวิตของผม
มองถึงอนาคตภายใน 5ปีหรือ10ปีข้างหน้า มองหาความฝันของหัวเอง และคิดว่าผมต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความสุข
การที่ถูกมองว่าเป็นคนบาปอย่างไม่น่าให้อภัย สาส์นที่ส่งไปยังฟากฟ้า ไปถึงคุณ
มันเป็นเพราะความรักหรอกหรือ เปล่าเลย “เราไม่เคยคิดจะรักกันด้วยซ้ำ” ประโยคสุดท้ายที่คุณพูดไว้กับผม
แล้วฤดูหนาวนี้ก็พรากคุณไปจากผม ไปจากทุกคน ไปจากโลกนี้….
บนถนนที่ชื้นแฉะ ปกคลุมด้วยหิมะที่ขาวสะอาดตา แต่กลับเต็มไปสีแดงฉาน กลิ่นคาวเลือดฟุ่งไปทั่วบริเวณ
คุณอยู่ที่นี้…ไม่สิ แค่ร่างกาย ผมผิดเองที่ไม่รั้งคุณไว้
ผมผิดเองที่ตะคอกคุณไปแบบนั้นแถมยังพลั้งมือตบคุณไปฉาบใหญ่…ผมขอโทษ
หลายคนเคยบอกว่าเรามีวิธีมากมายที่จะจัดการกับปัญหาชีวิต มรสุมต่างๆที่พักเข้ามา บางคนเลือกที่จะหนี
บางคนเลือกที่จะเผชิญหน้ามัน แต่ผมคิดที่จะซ่อนตัวอยู่อย่างเงียบๆ ปิดกั้นตัวเองจากปัญหาเหล่านี้ จากโลกภายนอก
หวังแค่วันจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด
...................................Sinner day#760
“ช่วยไม่ได้นี้หว่า ก็ยัยนั้นดันเสร่อวิ่งไปให้รถมันชนทำไมหล่ะ”
“เฮ้อ ฮิซา ยังไงเขาก็ตายไปแล้ว นายก็พูดให้มันดีๆหน่อยสิวะ” บทสนทนาเดิมๆ ภายในตรอกเล็กๆที่เงียบเหงา
เด็กหนุ่มทั้งสองนั่งสนทนากับในคำถามเดิมๆ เด็กหนุ่มคนแรก มองเด็กหนุ่มเพื่อนร่วมทาง พลางสะบัดเส้นผมที่ทองยาวสลวย
ไปตามลม
“เฮ้อ แต่ถ้าเป็นนายเองคงรู้สึกไม่ต่างจากกันกับยูสุหรอก” เด็กหนุ่มคนแรกกล่าว แล้วแหงนหน้ามองไปยังระเบียง
ที่ราคาถูกที่สุด โต๊อุ่นตัวเดิม กับร่างบางของเด็กหนุ่ม ที่กำลังนั่งปล่อยอารมณ์ไปเรื่อยๆ
พลางขีดเขียนลงไปบนไดอารี่เล่มเก่า มองจากตรงนี้ ไม่ต่างจากกำลังมองตัวเอง เพียงแต่ความรู้สึก
ลัษณะนิสัย แตกต่างกัน
\"จะยังไงก็เถอะ แต่เพราะยัยนั้น ฝ้าห้องฉันถึงได้พังไม่เหลือชิ้นดี\" ฮิซาโตะโวย ยูนั่งมองเด็กหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้า
แล้วหันไปมองเด็กหนุ่มอีกคน ที่กำลังนั่งดูดโอเลี้ยง(?)ที่อยู่ตรงหน้า
\"ฝ้าบ้าน\" ยูเอ่ยอย่างงง ส่วนเคียวเฮที่กำลังสนใจอยู่กับโอเลี้ยงที่อยู่เบื้องหน้า เด็กหนุ่มผมสีดำขลับ
เหลือบมองยูเล็กน้อย
\"เฮ้อ แต่ว่ายัยนั้นนะ ยูสุเกะเชื่อใจมาตลอด แต่พอเจ้าหล่อนมาสารภาพตรงๆ ว่ามีชู้ยูสุเกะยิ่งช๊อกเขาไปอีก
ยิ่งทำให้เกลียดยัยนั้น แต่เกลียดมันก็ใช่อยู่ แต่อยู่ดีๆ รถบ้าอะไรก็ไม่รู้ พุ่งใส่ซายูริเต็มๆ เบียดตัวยัยนั้น
กับเสา แกเอ้ย สยดสยอง ยูสุยิ่งช๊อกเข้าไปอีก\" ฮิซาโตะพูดจบ เขาก็ถอนหายใจยาว
\"เมื่อไรกันที่พระเจ้าจะเข้าข้างมันบ้างเนอะ\" เคียวเฮเอ่ยพลางมองยูสุเกะที่ยังคงปลดปล่อยอารมณ์ไปเรื่อยเปื่อย
\"เฮ้อ ซายูริเมื่อไรคุณจะมาหาผมบ้าง แม้ว่าคุณจะมาในสภาพ ร่างขาดสองท่อน หัวขาด ไส้ทะลัก จะยังไงก็ตาม
ได้โปรดกลับมาหาผมเถอะ ขอโอกาสให้ผมได้ขอโทษคุณก็ยังดี ผมคิดถึงคุณมากๆ นะซายูริ\"
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูรัวมาจากห้องเช่าข้างเคียง
สร้างความรำคาญให้กับเด็กหนุ่มอยู่ไม่น้อย เขาจึงตัดสินใจ เดินไปยังห้องพักห้องนั้น
ปรากฏร่างเด็กสาว อายุประมาณ15ปี กำลังยืนเคาะประตูรัวที่ห้องของเพื่อนสนิทของเขา
เสียงเคาะถี่ขึ้นเรื่อยๆ อันเนื่องจากยังไม่มีใครเปิดมันออก
\"นี้เธอ มาหายูหรอมันอยู่ร้านโอเลี้ยงนู้น\" เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาเล่นเอาเด็กสาวถึงกับสดุ้ง
เด็กสาวค่อยๆหันมาหาเด็กหนุ่ม พร้อมกับจ้องมองเขาอย่างประหลาดใจ
\"เอ่อค่ะ พี่ใช่พี่ เอ่อ...\" ดูเหมือนเด็กสาวคนนี้จะรู้จักเขา แต่เพียงลังเลที่จะเรียกชื่อเขาออกมา
\"ยูสุเกะ มาหาไอ้ยูทำไมหรอ\" ยูสุเกะยังคงมองเธอด้วยสีหน้าที่บึงตึ้ง ดังเช่นทุกครั้ง
\"คือ ฉันคิตามูระ ยูริ เป็นน้องของพี่ยูค่ะ\" เด็กสาวยิ้มกว้าง แม้ว่าเด็กหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าจะไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก
ที่เธอมาทำเสียงทำลายการปลดปล่อยอารมณ์ของเขา
\"น้องของยูหรอ รอมันไปเถอะ มันยังไม่กลับหรอก\" เด็กหนุ่มพูดจบก็เบือนหน้าหนี แล้วก้าวเท้าเดินออกไปจากตรงนั้น
ความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้น หัวใจที่ไม่เคยเต้นรัวขนาดนี้มาก่อน อะไรกัน เด็กคนนี้คือน้องสาวของยู ที่ยูบอกว่าหน้าเหมือน
ซายูริ เด็กคนนี้หรอ ชั่งเหมือนอะไรอย่างนี้ ผมก็ยังไม่ได้ลืมคุณนะ ซายูริ
เด็กหนุ่มเดินไปยังสถานที่เดิม และยังคงทำเช่นเดิมเหมือนทุกวัน การส่งสาส์นไปหาคนที่เขารัก
ยูริที่เดินตามเขามาตลอด จ้องมองเขาอย่งประหลาดใจกับการกระทำของเขา
\"พี่ยูสุเกะทำแบบนี้เพื่ออะไรค่ะ พี่รู้ไหม การทำให้คนที่เขารัก เป็นห่วงมันบาปนะค่ะ\" ยูริจ้องมองยูสุเกะ
ด้วยสายตาที่ดูจริงจัง ยูสุเกะถอนหายใจยาว แล้วจับหัวเธออย่างเอ็นดู
\"เธอจะรู้อะไร นี้คือการส่งสาส์นไปหาคนที่ฉันรักต่างหาก ยังไงฉันมันก็คนบาปอยู่แล้ว\" ยูสุเกะตอบ
แล้วเดินย้ำหิมะที่หนาเตอะออกไปจากเขตภายในของรั้วเหล็ก
โดยที่มียูริเด็กตามไปด้วย ทั้งสองเดินไปที่ร้านโอเลี้ยง ที่สามหนุ่มกำลังนั่งพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย
\"นี้ยูน้องนายมาหา\" ยูสุเกะพูดจบก็เดินไปยังห้องพักของตัวเอง โดยทิ้งเด็กสาวไว้เบื้องหลัง
\"มาทำไมยูริ ทำไมไม่อยู่ที่บ้าน\" เด็กหนุ่มผู้เป็นพี่ชาย จ้องมองน้องสาวที่กำลังลากเก้าอี้อีกตัวมานั่ง
เด็กหนุ่มอีก 2คนจ้องเธออย่างไม่ละสายตา ต่างอึ้งในความเหมือน ใช่แล้ว เธอชั่งหน้าเหมือซายูริที่ตายไปเมื่อ2ปีก่อนจริงๆ
\"ก็ป๋า กับหม้าไปต่างประเทศนี้นา เลยบอกให้ยูริมาอยู่กับพี่\"
\"จะบ้าหรอ ห้องพักพี่มันมีแต่ผู้ชายนะเฟ้ย แล้วเธอจะมาอยู่ได้ไง นู้นไปอยู่กับแฟนไอเคียวเฮที่อยู่หอพักตรงข้ามนู้น\"
จบประโยคของยู เด็กสาวดังกล่าวที่เขาเพิ่งพูดถึง เธอก็เดินมายืนอยู่ด้านหลังแฟนหนุ่ม แล้วก้มลงกอดแฟนหนุ่มจากด้านหลัง
\"เฮ้ย กิกิ ให้น้องฉันอยู่ด้วยได้ไหม\" ยูเอ่ยถามเด็กสาวที่มีอายุไล่เลี่ยกับน้องสาวของเขา เด็กสาวเงยหน้ามองยูอย่างประหลาดใจ
ก่อนที่จะเอ่ยออกมาว่า \"ได้สิ แต่ห้องฉันมีน้องชายอายุ 12ปีน่ะ คงไม่มีปัญหาใช่ไหม ฉันอะมะซึกะ กิกิ\"
เสียงใสๆเอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตร ยิ้มให้เด็กสาวที่อยู่เบื้องหน้า ยูริยิ้มแล้วแนะนำตัวเอง
\"ฉัน คิตามูระ ยูริ\"
\"งั้นไปที่ห้องพักเราก่อนแล้วกัน\" กิกิยิ้มแล้วช่วยยูริแบกกระเป๋าเดินทางที่วางไว้ที่หน้าห้องของยู
ห้องพักหมายเลข 304
ประตูสีฟ้าอ่อนๆถูกเปิดออก ภายในมีหนุ่มน้อยวัย 12ปีกำลังนั่งดูทีวีอย่างเมามันส์
\"พี่กิกิ กลับมาแล้ว อ้าวนั้นใครครับ\" หนุ่มน้อยยิ้มอย่างเป็นมิตร รอยยิ้มที่ดูไม่ต่างจากพี่สาว
ยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับเด็กสาวเบื้องหน้า
\"นี้น้องพี่ยูน่ะ คิตามูระ ยูริ นี้น้องชายต่างพ่อของฉัน ทานากะ ชุนสุเกะ เรียกว่าชุนเฉยๆก็ได้\"
\"หวัดดีจ๊ะ ฝากตัวด้วยนะ ดูอะไรอยู่น่ะ ชุน\" ยูริเดินเข้าไปในห้องที่หนุ่มน้อยร่างเล็กกำลังนั่งจ้องทีวีจอแบนราคาถูก
\"ไอ้มดแดง 5 คับ\" ชุนสุกะหันมาฉีกยิ้มกว้าง
\"ว๊าย พี่ก็ชอบ พี่ชอบคิบะ ยูจิ หน้าเหมือนริวอิจิ วงW-inds เลย\"
\"ผมชอบ คุซึกะ มาซาโตะคับ ว่าแต่ริวอิจิหล่อตรงไหนคับ คุณน้องหมูชัดๆ\" ดูท่าทั้งสองจะเข้ากับได้ดี กิกิยิ้มอย่างพอใจ
\"ไม่จริงยะ\" ยูริเถียง
\"งั้นพี่ไปก่อนแล้วกันนะ\" กิกิกล่าวก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
\"กิกิซังจะไปไหนหล่ะ\" ยูริเอ่ยขึ้น
\"พี่กิกิไปนอนกับพี่เคียวเฮคับ เขามักทั้งผมไว้อย่างนี้แหละ\" ชุนสุเกะกล่าวเสียงเรียบ เหมือนกับเหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นเสมอ
พี่สาวทิ้งน้องชายไว้เพียงลำพัง แต่ตัวเองกลับไปอยู่กับแฟนหนุ่ม
\"อะไรนะ ไปนอนกับพี่เคียวเฮ\" ยูริตกใจกับคำตอบของชุนสุเกะ นอนกับเด็กหนุ่มที่เป็นเพื่อนกับพี่ชายเนี่ยนะ
\"อย่าคิดมากครับ พี่เขาไปซ้อมเทควันโด้น่ะ กว่าจะเสร็จก็เหนื่อย ไม่มีแรงกลับมานอนที่นี้ ก็เลยนอนที่เตียงสองชั้น
ในห้องของพี่เคียวคับ ผมเลยไม่ต้องห่วง\" ชุนสุเกะหันมายิ้ม
\"งั้นหรอ\" ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น