How bad am I? เลวแล้วไง ฉันไม่ใช่นางเอก!

บทนำ

“เอ่อ...ฉันเป็นเพื่อนกับเธอไม่ได้หรอก ฉันไม่ว่างน่ะ” แล้วเด็กผู้หญิงผมดำยาวก็หันกลับไปทันที

“เอ๊ะ ไม่ว่าง?”

มันคือเหตุผลใช่มั้ย???

“ใช่ ฉันต้องไปกับเพื่อนๆ แล้วล่ะ ไปนะ” แล้วเด็กผู้หญิงผมดำยาวก็หันกลับไปทันที

“เดี๋ยวสิ เดี๋ยว...ทำไมไม่มีใครเป็นเพื่อนกับฉันเลยนะ อย่าเพิ่งไป อย่าทิ้งฉันเลย ขอล่ะ!!!!” ฉันวิ่งตามแผ่นหลังน้อยๆ ตรงหน้าไปราวกับกลัวว่าจะหายไปไหน

ทันใดนั้นกลุ่มเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชายจำนวนมากที่หน้าตาเลือนรางก็วิ่งกรูมาล้อมรอบตัวฉัน แต่ละคนเป็นใครนั้นฉันจำไม่ได้ แต่ว่าทุกคนมีสีหน้าสะใจและยิ้มที่เย้ยหยันก้มมองที่ฉันอย่างสมเพศ

“ยัยคนไม่มีเพื่อน! คนไม่มีเพื่อน! คนไม่มีเพื่อน!...” เสียงนั้นดังไม่หยุดและดังขึ้นเรื่อยๆ เป็นเสียงที่ดังก้องหลอนประสาทที่สุด!

“คนไม่มีเพื่อน! คนไม่มีเพื่อน! คนไม่มีเพื่อน! คนไม่มีเพื่อน! คนไม่มีเพื่อน! คนไม่มีเพื่อน!...”

“ไม่ใช่นะ อย่าพูด... ม่ายยยยยยยยยยย!!!!!!!.....TOT”

เฮือก!!! O[]O!!

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีพร้อมหายใจหอบถี่ ราวกับคนเพิ่งรอดจากการจมน้ำ

อะไรกัน? นั่นมันเรื่องตั้งนานมาแล้วยังเก็บมาฝันอยู่ได้นะฉัน! ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้วไงล่ะ เข้มแข็งไว้สิยัยบราวน์ เราโตแล้วนะ แล้วตอนนี้เราก็มีเพื่อนสนิทที่แสนดีแล้วด้วย เพื่อนที่ดีที่สุดคนเดียวของฉัน...

ถึงแม้ว่าฉันเคยคิดว่าพระเจ้าจะรังแกฉันที่อาจเกิดพร้อมกับราหูบังพระจันทร์ควบพระอาทิตย์จนทำให้ชีวิตฉันต้องชดใช้ ทำให้ไม่เคยพบเจอกับความสุขมาตั้งแต่เด็ก ดูจากแม่ก็เสียชีวิตไปนานแล้ว พ่อก็งานยุ่งจนไม่มีเวลาดูแลจนต้องระเห็จมาอยู่กับป้า แถมพ่อตอนนี้ก็หายตัวไปร่วมสองปีกว่าแล้ว โดยไม่มีการติดต่อมาเลย ไปโรงเรียนตั้งแต่เด็กก็ไม่ค่อยมีเพื่อน (หรือพูดได้อย่างภาคภูมิว่าไม่มีเลย = =!) ชีวิตจะแย่ไปไหนนะฉัน T^T แต่เมื่อพายุลูกใหญ่สงบย่อมพบเจอสายรุ้ง...

ใช่! ตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ในที่สุดฉันก็มีเพื่อนสนิทเป็นของตัวเอง!!! เธอชื่อว่า เพนนี ^^

เพนนี เด็กผู้หญิงแสนสวยที่เป็นนางแบบตั้งแต่เด็กด้วยรูปร่างสูง 170 ขายาวเรียวสวย ตากลม ผมยาวตรงสลวยสีน้ำตาลอ่อน ผิวขาวเหมือนหิมะและละเอียดจนผู้หญิงอย่างฉันยังอิจฉา เธอก้าวเข้ามาในชีวิตฉันตอนเดือดร้อน ยื่นมือนุ่มๆ เข้ามาให้ฉันแล้วยิ้มหวาน

“เป็นเพื่อนกันนะ ^^”

โอ้วววววววววววววววว O[]O!!

และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เราเป็นเพื่อนสนิทกันแค่สองคนมาตั้งแต่เด็กจนถึงวันนี้ก็ปาไป 7 ปีแล้ว

มายก้อดดดด!!!

ฉันชื่อ บราวน์ กำลังเป็นวัยรุ่นที่เรียนมหาลัยปีสองอย่างมีความสุข แต่หมู่นี้ความฝันแปลกประหลาดนั่นเริ่มกลับมาทำให้ฉันฝันบ่อยขึ้นเกือบทุกคืน ไม่ใช่เพราะฉันไม่อยากมีเพื่อนหรอกนะ แต่คงเป็นเพราะฉันไม่ค่อยพูดและถนัดแต่เรียนอย่างเดียวก็เลยทำให้ฉันไม่ค่อยได้คุยกับใครเป็นการส่วนตัวเท่าไหร่ ฉันเลยไม่เด่นไม่เป็นที่จับตาเหมือนเพื่อนรักของฉัน เพนนี แม้จะอยู่ที่ไหน เวลาไหน เพื่อนของฉันก็เป็นที่รักของทุกคนเสมอ^^ และถึงแม้ว่าจะมีคนมากมายพูดว่าฉันไม่เหมาะที่จะเป็นเพื่อนสนิทของเพนนี เพราะรูปร่างหน้าตาฉันก็ไม่ได้ดีเลิศอะไร เป็นแค่ผู้หญิงผิวสีน้ำผึ้ง ผมดำเข้มยาวเป็นลอนที่เพนนีพูดบ่อยๆ ว่าไม่สวยดูรุงรัง ส่วนสูง 165 และสัดส่วนที่หาได้ตามตลาดนัดทั่วไป แต่เธอก็คอยปฏิเสธให้ตลอดว่าเธอคบกับคนที่น้ำใจไม่ใช่ความสวย

ฉันล่ะรักเพื่อนคนนี้ที่สุดเล้ยยยยย ><!!!

มัวเพ้อไปถึงสวรรค์ชั้นแปดก็เริ่มรู้สึกตัว ฉันเหลือบมองนาฬิกาที่ส่องสว่างข้างๆ เตียง

                เวลาตีสอง...

                ตื่นขึ้นมากลางดึกอีกแล้วฉัน แล้วจะนอนหลับมั้ยเนี่ย!!! พรุ่งนี้เป็นวันสอบไฟนอลซะด้วยสิ ไม่ได้ๆ ต้องรีบข่มตาหลับให้เร็วที่สุด

                ยัยอ้วนรับโทรศัพท์ ยัยอ้วนรับโทรศัพท์ ยัยอ้วนรับโทรศัพท์ ฮิฮิฮิฮิ...

                เสียงเพื่อนสุดที่รักฉันแอบเอาไปอัดและตั้งเป็นสายเรียกเข้าเองดังขึ้น ฉันต้องรีบรับให้เร็วที่สุด ไม่งั้นจะปวดประสาทไปอีกนาน หน้าจอขึ้นเบอร์และชื่อที่เต็มไปด้วยอิโมติค่อนลวดลายอ่านยาก แต่ฉันชินกับมันซะแล้วก่อนจะกดรับสายโทรเข้า

                “ฮัลโหลเพนนี^^”

                “พรุ่งนี้เลื่อนเวลาสอบรู้หรือเปล่า?” เสียงหวานพูดอ้อแอ้บ่งบอกว่าไม่กำลังเมานิดๆ ก็ง่วงเต็มที่

                “จริงดิ??” 

                “จริงเซ่ ฉันบอกจริงก็จริง อาจารย์เค้าฝากบอกกันต่อๆ ว่าให้ไปช้ากว่ากำหนดเดิมครึ่งชั่วโมง อาจารย์ติดประชุมตอนเช้าน่ะ เดาว่าคงไม่มีใครบอกเธอ ฉันก็เลยโทรมาบอกก่อน”

                “หรอ ขอบใจนะ เธอเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ เลย” ฉันยิ้มปลื้มนิดๆ  

                “เจอกันพรุ่งนี้นะ บาย”

                ตู๊ด!

                ปลายสายวางไปแล้วตอนฉันกำลังจะพูดคำว่าบาย

                “ฝันดีนะเพนนี...” ฉันยิ้มก่อนตั้งปลุกนาฬิกาใหม่ให้ช้าไปครึ่งชั่วโมงก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ข้างเตียงเหมือนเดิม

                รุ่งเช้าฉันตื่นขึ้นมาตามนาฬิกาปลุกอาบน้ำแต่งตัวแต่งหน้าอ่อนๆ ตามสไตล์ปกติ ขืนแต่งเข้มคนเค้าก็รู้หมดน่ะสิว่าฉันแต่งไม่เป็น ^^

                “บราวน์ไปแล้วนะคะ” ฉันเดินลงบันไดมาเจอพี่สาวของพ่อผู้ที่เลี้ยงฉันมาสองปีกว่าๆ ป้าเค้กเป็นป้าที่ใจดีหัวทันสมัย และให้อิสระฉันอย่างเต็มที่ ฉันรักและซาบซึ้งบุญคุณของป้าเค้กมาก แต่ป้าเค้กก็ไม่ได้มีเงินมากมายสำหรับการที่จะใช้ฟุ่มเฟือยเพราะฉันก็อยู่ตั้งมหาลัยค่าใช้จ่ายก็เยอะพอสมควร เพราะฉะนั้นทุกๆ หน้าร้อนของการปิดเทอมใหญ่ ฉันจึงพยายามที่จะหางานพิเศษทำเพื่อช่วยค่าเลี้ยงดูของป้าซึ่งป้ามักจะพูดแปลกๆ ว่าถึงบราวน์ไม่หาเงินแต่ป้าก็มีเงินมาเลี้ยงแล้วกัน

                ยังเป็นปริศนามาจนทุกวันนี้ว่าป้าเอาเงินจากไหนมาเลี้ยงฉัน??

เวลา สิบโมงครึ่ง ...สอบวิชา การสื่อสารและเทคโนโลยี

                หน้าห้องสอบเงียบมากถ้านับว่าเป็นเวลาที่ทุกคนควรมาออกันเต็มหน้าห้อง เพื่อรอให้เจ้าหน้าที่เปิดห้องให้เข้าไปนั่งรอสอบได้

                “หรือว่ายังไม่มากันนะ?”

                ฉันไปด้อมๆ มองๆ สักพักจึงตัดสินใจเปิดประตูบานใหญ่เข้าไป

                คนทั้งห้องจำนวนประมาณเกือบสามร้อยคนเงยหน้าจากกระดาษข้อสอบขึ้นมามองฉันด้วยความสงสัย พร้อมกับเสียงอาจารย์ผู้สอนดังผ่านลำโพงใหญ่ประกาศว่า

                “เวลาเริ่มสอบคือ สิบนาฬิกา อาจารย์อยากถามว่า...นี่กี่โมงแล้ว?”

                เอ๊....!!!! O[]o??

                นี่มันอะไรเนี่ยยยยยย??????