All male สลับขั้วมามั่วรัก

ลำดับตอนที่ #9 : เจ้าเหมียวโกโก้

All male สลับขั้วมามั่วรัก Ep. 9

 

เจ้าเหมียวโกโก้

 

"นี่นาย ไปพูดอย่างนั้นได้ยังไง นายรู้ไหมว่าพี่โอ๊ตเขาเล่นบาสเก่งแค่ไหน!?"
หลังจากพี่โอ๊ตตกลงกับเทย์เสร็จฉันก็เปิดฉากแวดๆใส่อย่างหัวเสีย ก็จะไม่ให้หัวเสียได้ไง ท้าอะไรไม่ท้า ไปท้าแข่งบาส! พี่โอ๊ตน่ะเข้าขั้นปีศาจเลยนะ อย่างนายไม่มีทางจะชนะได้แน่ๆ!
"ใจเย็นๆน่า นายก็สอนฉันสิ"
"ห๊ะ! นี้อย่าบอกนะว่านาย..."
^__^
ไอ้รอยยิ้มระรื่นที่ดูยังไงก็เป็นการยิ้มกลบเกลื่อนความผิดชัดๆ นายนี้มัน...
"อยากจะฆ่านายนัก!"
ฉันหวีดร้องในลำคออีกครั้งก่อนจะ เดินเลี่ยงออกมาห่างๆ อยากจะบ้าตาย อยากจะบ้าตาย!!
"เฮ้ยกล้า! เดี๋ยวก่อนๆ"
จะมาดงมาเดี๋ยวอะไรอีก ฉันหิว!
"ถ้านายไม่สอนฉันเล่นบาสให้ได้ก่อนวันอาทิตย์ล่ะก็นายได้เป็นเมียไอ้พี่โอ๊ตนั้นแน่ๆ"
อึ่ก! ไม่เอา ยังไงก็ไม่เอาเด็ดขาด
"ก็เพราะนายนั้นแหละ ไปเดิมพันอะไรไม่เข้าท่า อนาคตพี่..."
เกือบหลุดปากอีกแล้วฉัน
"อนาคตฉันเลยนะเว้ย!"
"555+ เอาน่าๆ ฉันตั้งใจซะอย่างไม่แพ้หรอก"
กึก
แต่พอเห็นแววตาเอาจริงของเทย์แล้วคำด่าก็กลืนหายลงคอไปหมด
"ชิส์"
"เริ่มวันไหนดีครับ โค้ช"

 

"จะฝากเทย์ให้พี่ดูแล?"
หงึกๆ
"ครับ พี่ซุ๋ยช่วยหน่อยนะ สอนพื้นฐาน ชู้ตลูก พาสลูก เลย์อัพ ดรั้งค์ อะไรก็ได้ที่ทำให้หมอนี้เก่งขึ้นน่ะครับ"
ฉันแทบจะยกมือไหว้พี่ซุ๋ยอยู่แล้วถ้าไม่ติดที่มือถือลูกบาสอยู่
"นะพี่ซุ๋ย…"
"อ่า...อืมๆ ก็ได้"
"เยส! ขอบคุณครับพี่ชาย"
ฉันดีใจมากๆแล้วก็วิ่งออกนอกสนามไปกดมือถือต่อสายหาตัวปัญหาทันที
"ฮัลโหลเทย์"
"อืม ว่าไง"
"ฉันจะเริ่มให้นายตั้งแต่วันนี้เลย รีบมาด้วยล่ะ"
"อืม ฉันกำลังไฟลุกเลย"
ปิ๊บ
ฉันฉีกยิ้มให้พี่ซุ๋ยอีกครั้งแล้วก็ยกน้ำขึ้นดื่ม เอาล่ะหอม เธอจะต้องเอาตัวรอดให้ได้ ข้อต่อรองที่เทย์เอามาใช้ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ถึงจะเสี่ยงแต่ถ้าชนะก็คุ้มค่า

 

"แฮ่กๆ เหนื่อย…"
"นี่นายเป็นผู้ชายรึเปล่าเถอะ วิ่งแค่ไม่กี่รอบเหนื่อย"
"ก็ฉันไม่ได้ฝึกทุกวันเหมือนนายนี่ห ว๋า"
เหอะๆ ฉันเพิ่งกลับมาซ้อมก็ช่วงหนึ่งอาทิตย์ก่อนนี้แหละย่ะ
"ตายล่ะ!"
"หืม!?"
ฉันสะดุ้งตามเสียงของเทย์ หมอนี้วิ่งรอบดึกอยู่ดีๆก็ตะโกนออกมาซะได้
"ฉันลืมเปิดหน้าต่าง"
"หะ?"
ก็ปิดไว้ก็ถูกแล้วป่ะ?
"โกโก้ออกไปตั้งแต่เช้ายังไม่กลับ ถ้าไม่ได้เข้าห้องจะเอาข้าวที่ไหนกิน ป่านนี้ผอมแย่แล้ว ฉันไปก่อนนะ!"
อ้าว จู่ๆก็หยิบกระเป๋าไปเฉยเลย ก่อนที่จะเดินแยกกลับไปอีกทางสา ยตาก็สะท้อนกับบางอย่างกลางทาง ก็เลยก้มลงเก้ ็บขึ้นมาดู กุญแจนี่น่า
"หรือว่าของเทย์?"
ไม่รู้อะไรทำให้ฉันคิดอย่างนั้นเลยเดินตามเขาไปที่หอที่เคยมาหนก่อน
"เชี่ย! อยู่ไหนว่ะเนี่ย!?"
แกร๊ก
ฉันชูกุญแจให้เทย์เงยหน้ามามองก่อนจะยักคิ้วให้รอคำชม
"ขอบใจ…"
ตอนแรกว่าจะกลับเลยแต่เทย์กลับดข้อมือฉันไว้ซะก่อน
"เข้ามาก่อนไหม?"
"อ่า...อืม..."
ฟลุบ
ฉันนั่งหน้าจอเกมเครื่องกลางจะดูกี่ทีกี่ทีก็ตื่นเต้นห้องของเทย์ดูสะอาดตามากๆเลย ต่างจากห้องพี่กล้าลิบโลกเลย
"เหมี้ยว~"
เฮือก!
"กลับมาแล้วหรอโกโก้…"
จะ เจอโจทย์เก่า
ปึ่ก
ฉันถอยกรูไปจนชนกับตู้เสียงดังมือยกขึ้นปิดจมูกตามแบบฉบับคนแพ้แมว เทย์ถึงกับเบิกตากว้างจับโกโก้ยัดเข้าห้องน้ำปิดประตูกั้นอีกชั้นให้ฉันหายใจสะดวกขึ้นมาหน่อย
"เป็นไรไหม?"
ฉันส่ายหน้าแล้วก็ถอนหายใจ
"โทษทีนะ ลืมเลย ไม่เป็นไรแน่นะ"
"อืม ไม่เป็นไรจริงๆ"
~เหมี้ยว~
เสียงเจ้าเหมียวดังอยู่ตลอดเวลาราวกับถามว่าฉันผิดอะไรทำไมต้องจับฉันขังยิ่งซ้ำเติมให้ฉันรู้สึกผิด
"กลับก่อนนะ"
หมับ
"เดี๋ยวก่อน…"
"อะไร?"
"พอจะเล่าเรื่องพี่โอ๊ตให้ฉันฟังได้ไหม?"
"อ๊ะ!"
อยากจะปฏิเสธอยู่หรอก แต่ทำให้เขาเข้ามาเกี่ยวด้วยนี่น่า เขามีสิทธิ์จะรู้
ฟลุบ
"จำเรื่องที่เล่าให้ฟังคราวที่แล้วได้ไหม?"
"อืม"
เทย์ขยับตัวมานั่งข้างๆฉัน ฉันก็ได้แต่ก้มหน้ามองมือตัวเองแล้วก็ชันเข่าซบหน้าลงไป
"พี่โอ๊ตพาเพื่อนชื่อแทปมาแนะนำให้พวกเรารู้จัก เขาเป็นคนร่าเริง ตลก มองโลกในแง่ดี แล้วก็ชอบแกล้ง นิสัยเข้ากับคนง่ายนั้นแหละนะ…"
หมับ
ฉันกอดเข่าแล้วก็เอียงหน้ามองเทย์ที่ดูจะตั้งใจฟังซะเหลือเกินให้เม้มปากนิดๆตัดสินใจเล่าต่อ
"แต่เพราะความชอบแกล้งของเขา มันทำให้ฉะ…หอมประสบอุบัติเหตุ…"
ภาพวันนั้นไหลเจ้ามาในสมองของฉันอีกครั้งให้กอดเข่าแน่น
"หอมเข้าไปช่วยแมวที่กำลังข้ามถน น แต่ว่า...แทปกลับโยนบาสเข้ามาหาอย่างไม่ทันตั้งตัว หอมก็เลย...ล้มลงกลางถนน ดูๆแล้วคงจะไม่ใช่ความผิดของใคร แต่พอหอมลุกขึ้นมาก็ประจวบเหมาะกับที่รถบรรทุกเลี้ยวมาพอดี…"
ฉันเงยหน้าขึ้นมามองเทย์
"หอมก้าวกลับเข้ามาแล้ว แต่ว่าแทปกับพี่โอ๊ตกลับยืนขว้าง หอมที่กำลังตกใจก็กระเด็นลงไปกองอยู่บนถนนอีกที..."
"...อืม อย่างนี้เองสินะ..."
ฉันยิ้มเยาะในความซุ่มซ่ามของตัวเองแต่ว่าหยาดน้ำใสกำลังหยดลงบนแก้มให้ฉันรีบซุกหน้าลงกับเข่าตัวเอง "ไม่เอาน่า น้องนายก็ไม่ได้เป็นไรไม่ใช่หรอ? เรื่องมันผ่านมาแล้วอย่า..."
"แมวตัวนั่นตาย!…ฮึก เลือดมันยังกระเด็นมาเปื้อนหน้าฉันอยู่เลย..."
ไม่ไหว ภาพมันยังติดตาฉันอยู่เลย
"ถ้าพวกเขาจับมือหอมไว้ แมวตัวนั้นคงไม่ตาย ไม่สิ! ถ้าหอมไม่เข้าไปช่วยแมวนั้น มันอาจจะยังไม่ตายก็ได้ ฮึก…"
ฉันเริ่มตัวสั่นขึ้นมานิดๆกับการเล่าเรื่องของตัวเอง หน้าอาย หน้าอายที่สุดเลย เทย์จะคิดยังไงกันล่ะเนี่ย?
"ไม่เป็นไรนะ หอมทำดีที่สุด"
หมับ
มืออุ่นๆที่กำลังลูบผมฉันราวกับปลอบใจ กับน้ำเสียงอ่อนโยนที่เรียกชื่อของฉัน เป็นครั้งเลยที่เทย์เรียกชื่อฉันจริงๆ ยิ่งเขาปลอบฉันเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งสะอื้นหนักกว่าเดิม
หมับ
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่โผเข้ากอดเทย์แถมยังซุกหน้าร้องไห้อย่างกับเด็ก 6 ขวบ แต่เวลานี้ ฉันต้องการอ้อมกอดของใครสักคนที่กอดฉันไว้แบบนี้
"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะ…"

................................................
 

"-///- "
พอพายุอารมณ์พัดผ่านไปฉันก็มานั่งกอดเข่าเกร็งอยู่ข้างๆเทย์
"ดีขึ้นรึยัง"
"อะ อืม"
ดีขึ้นมากเลย ตอนนี้ความอายมันกำลังเข้ามาแทนที่แล้วล่ะ
"ต้องโกรธเขาสองคนมากจนาดนี้เลยหรอ? ถึงขั้นตัดเพื่อนมันไม่เกินไปหน่อยหรอ?"
ฉันส่ายหน้าแล้วก็จ้องดวงตาของเทย์
"ที่โกรธ เพราะไม่ยอมขอโทษต่างหาก"
ใช่ ตั้งแต่ครั้งนั้นฉันยังไม่ได้ยินคำขอโทษจากพวกเขาเลย
"ทำไมล่ะ? พวกเขาก็ไม่ได้ผิดซะทั้งหมดนะ"
มันจริงอย่างที่เขาพูด แต่ว่าฉันก็พยักหน้า
"เรื่องนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ แต่ว่า คำพูดของพวกเขาหลังจากนั้นสิ พวกเขาทำเหมือนเป็นเรื่องตลกที่หอมต้องมีปัญหาเกี่ยวกับสมอง หัวเราะร่าเริงได้ ที่แย่กว่านั้น พอฉันบอกว่าช่างมันเถอะ พี่โอ๊ตกับแทปก็ถูกพี่...ก็โดนไล่ไปไกลๆ"
ใช่ ที่โกรธน่ะ เพราะว่าพวกเขาทิ้งฉันไป โกรธที่จู่ๆก็กลายมาเป็นศัตรู จู่ๆก็ปล่อยให้ฉันเดียวดาย คิดถึงเสียงหัวเราะพวกเขา ทั้งๆที่ไม่ได้โกรธเรื่องอุบัติเหตุแท้ๆ แต่กลับทิ้งฉันไป
"นี่…เพราะงี้นายถึงแพ้แมวหรอ?"
อ่า เอ่อ จะว่ายังไงดีล่ะ คือมัน...
"นายไม่อยากเข้าใกล้แมวอีกเพราะภ าพมันติดตาสินะ"
อ่า อืม
"งั้นลองดูกันไหม?"
??
"ลองอะไร?"
"ก็ทำลายโรคแพ้แมวของนายไง โรคนี้มันเกิดจากสภาพจิตใจ ไม่ใช่ร่างกาย เพราะงั้นต้องทำได้แน่ นายจะต้องเข้มแข็งขึ้นแน่ ฉันจะช่วยนายเอง"
.................
"งือออ แงงงง ไม่อ้าวววววว"
~เหมี้ยว~
ฉันยื้อตัวเองสุดๆทั้งถีบทั้งยัน กำแพง แต่ไอ้เทย์แรงควายกลับลากฉันเข้าไปใกล้เจ้าแมวน้อยตัวนั้น
"มะ ไม่!"
หมับ
ฉันได้แต่หลับตาปี๋รู้สึกได้ถึงเจ้าตัวนุ่มๆจนฟูๆที่กำลังเอาตัวมาถูกับอ้อมกอดของฉัน
"เหมี้ยว"
ฉันลืมตาขึ้นมองเอามือปิดปากกลั้ นหายใจเต็มที่ ไอ้ภาพต้องหน้ามันทำให้ฉันหายใจกระตุกวูบ เจ้าแมวเผือกกำลังช้อนตามองแบบอ้อนๆปากก็เลียขนตัวเอง ตาแบ๊วๆที่ฉันยังเทียบไม่ติด มันก็น่ารักดี
"เป็นไง มีิอาการรึเปล่า?"
ฟิ้ว~ตุบ
ไม่หน้ามาทักฉันเลยอาการที่คิดว่าจะไม่มีในตอนแรกก็กำเริบขึ้นมาดื้อๆ
"เชี่ย!"
เทย์เข้ามาจับโกโก้ยัดเข้าห้องน้ำเหมือนเดิม ฉันสิกำลังกุมจมูกนอนไอแค่กๆ น่าสมเพชสภาพตัวเองชะมัดเลย
"ไม่เป็นไรนะ…"
"อืมๆ ดีขึ้นล่ะ"
ฉันทรุดตัวลงกับพื้นสายตามองเจ้า ตัวที่ส่งเสียงเหมียวๆนั้น
"ไม่ได้จริงๆสินะ"
ฉันพยักหน้าหลังจากเก็บยาเข้ากระเป๋า
"แต่อาการไม่ได้แย่เหมือนครั้งแร กนะ"
เทย์ทำหน้าเครียดๆให้ฉันจริงจังตาม
"นั้นสิ ถ้าอยู่กับโกโก้บ่อยๆ ก็อาจจะ..."
"นั้นแหละ! มาห้องฉันทุกวันก็จบแล้ว ดีล่ะ! ฉันจะทำให้นายหายแพ้แมวให้ได้เลย!"
เย้ย อะไรมันจะฮึดป่านนั้น o_O
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉัน…"
"ไม่ต้องห่วง…"
หมับ
"เชื่อใจฉันได้เลย"
-///- อ่า อืม แค่แววตาเชื่อมั่นกับน้ำเสียงหนักแน่นก็ทำให้ฉันหลบตาซะแล้ว มันยังไงล่ะเนี่ย ไอ้หัวใจที่เต้นตึกๆนี้อีก รู้สึกปั่นป่วนยังไงไม่รู้

.................................................
 

"ไอ้กล้า!"
ประตูยังไม่ทันได้ปิดคนที่นั่งอยู่บนเตียงก็ตะคอกเรียกซะเสียงดังสนั่นหอ นิน? มาทำอะไรที่นี้เนี่ย? คงจะไม่ได้มาขอนอนด้วยอีกหรอกนะ คราวที่แล้วยังระแวงไม่หายเลยด้วย
"หืม?…ว่า…!!"
หมับ
"ไอ้โอ๊ตมันคุยอะไรกับมึง!?!!"
เอ่อ เออ ลืมบอกไอ้นินไปเลย มั่วแต่สนใจซ้อมกลับมาอีกทีก็ค่่ำมืดหลงคิดว่าจะได้อยู่คนเดียวซะอีก
"ก็เปล่า…"
คืนนินรู้ได้ฆ่าฉันแน่เลยที่โกหก
"เปล่าเหี้ยอะไร กูเห็นมันคุยกะมึง ทำหน้าแบบนั้นมันเอาจริงแน่! มึงมีอะไรทำไมไม่บอกกูว่ะ!?"
เอ่อ ถ้าเวลานินโกรธแล้วจะเถื่อนขนาดนี้ฉันจะไม่เข้าใกล้ล่ะกันนะ
"ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง พี่โอ๊ตอยากเล่นบาสกับกูก็เท่านั้นเอง มึงจะโมโหใส่กูอย่างนี้ไม่ต้องมาคุยกันเลยนะ!!"
ฉันแกะมือที่กุมไหล่ฉันออกแล้วก็เนียนๆโกรธไป รู้สึกเสียวสันหลังเวลานินเดินเข้ามาประชิดตัวเลยล่ะ
"แต่กูเป็นห่วงนะมึง..."
"ไม่เป็นไรหรอก เทย์ก็อยู่ด้วย"
"ไอ้เหี้ยนั้นมันเกี่ยวอะไรด้วย"
อ้าว ตอนแรกว่ามันจะลงดีๆแล้วนะ แต่พอพูดชื่อเทย์ขึ้นมาตาเปลี่ยนอีกแล้ว เดาอารมณ์ยากจริงๆเลยผู้ชายคนนี้ สรุปเอายังไงแน่อ่ะ

"ก็เทย์เข้ามาชะ..."

"ช่วย? บ้ารึเปล่า? มันเป็นใครมึงถึงต้องให้มันช่วยว่ะ กูเป็นเพื่อนมึงแท้ๆมึงยังไม่ขอให้ช่วยเลย"

หมับ

ไม่ว่าเปล่านินเข้ามาเขย่าฉันจนคอสั่นดอกแดกไปมาแบบที่ต้องรีบเดินหนี

"พอได้ไหมว่ะนิน ก็นินใช่แต่อารมณ์แบบนี้ไง ถึงไม่อยากให้ช่วยอ่ะ"
กึก

นินนิ่งไปนิดก่อนจะปล่อยมือ อ๊ะ นี้ฉัน พูดแรงไปรึเปล่าเนี่ย

"งั้นหรอ? นั้นสินะ"

"เฮ้ยนิน เดี๋ยวก่อน นิน..."

ปัง

ไอ้นินเดินหนีฉันออกมาจากห้องปิดประตูใส่เสียงดังโครม บ้าเอ้ย

"นิน.."

ถึงจะเปิดประตูตะโกนตามหลังไปแล้วนินกลับไม่ยอมสนใจเลยสักนิด อย่างนี้ตามไปก็ไม่มีประโยชน์แล้วนั้น

ฟลุบ

ทำยังไงดีเนี่ย ทะเลาะกับนินซะแล้ว นี้มันยังไงกันละเนี่ย ไม่อยากเชื่อเลยว่านินจะเซ็นสทีฟขนาดนี้ ฉันมันบ้าจริงๆเลย จะงอนินยังไงล่ะเนี่ย แค่นี้ก็คิดมากเรื่องเทย์จะแย่อยู่แล้ว ยังจะมีเรื่องนินอีก โอยยย นี้ฉันคนนะ รับเรื่องเยอะกว่านี้ไม่ไหวแล้วววว

......................................................
 

Oss! จบตอนจ้า จบตอน ไคริว่ามันดีหรือไม่ดีนะ ที่ให้นินโหดแบบนี้ ก็เขาห่วงของเขานี่เนอะ เอาล่ะๆ เรื่องข้อตกลงของพี่โอ๊ตกับเทย์ดีกว่า คือ เขาจะแข่งบาสหนึ่งต่อหนึ่งกันค่ะ คุๆ ไคริอยากให้สองคนนี้เจอกันมานานล่ะ ครั้งที่แล้วเจอกันแล้วก็แลกหมัดกันเลย แต่ครั้งนี้พี่โอ๊ตเราใจเย็นก็เลยท้าแข่งบาส เทย์นี้ก็เหลือเกินจริงๆเลย ไม่เคยแตะลูกบาสด้วยซ้ำยังไปยังจะไปท้าเขาแบบนั้นจะไม่ให้หอมโกรธมันก็ยังไงๆอยู่ 
 
ตอนต่อไป พี่โอ๊ตกับเทย์จะไฟว์กันอีกยกแล้วนะค่ะ หอมก็ตามง้อนินให้สำเร็จด้วยเถอะ ลุ้นค่ะๆ